ως γνωστόν όλα τα καλά μου συμβαίνουν μέσα στο μετρό. όπου καλά αντικατέστησε με τη λέξη έμπνευση και είσαι μέσα. και εκεί που νόμιζα ότι α) αυτή η βασανιστική εβδομάδα δεν θα περάσει ποτέ, και β) αυτή η βασανιστική εβδομάδα θα περνούσε χωρίς μισό ποστ από μένα, να που ήρθε η πέμπτη το βράδυ και η γνωστή διαδρομή σύνταγμα-δουκίσσης πλακεντίας για να μας αποδείξει ότι α) ο χρόνος περνάει και ότι β) ο χρόνος περνάει ακόμα και όταν νομίζεις ότι δεν θα περάσει ποτέ.
η off season εποχή του μετρό με έχει αναγκάσει να προχωρήσω με γοργούς ρυθμούς το βιβλίο μου που παλεύω περίπου τρις μήνες και τελειωμό δεν έχει. σε αντίθεση με τους τέσσερις τόμους του twilight saga (ναι! ξέρω το τέλος και έχω το δικαίωμα να απειλώ κάθε 12χρόνο με spoilers) που καταβρόχθισα σε δυο μήνες συνολικά πριν ξεκινήσω αυτό, αυτό μου έχει φανεί ότι διαρκεί αιώνες. θέλω να προλάβω να το ξεπετάξω πριν τις διακοπές για να αρχίσω να διαβάζω τα ρομαντικά μου μυθιστορήματα. after all δεν λέει marketing στην παραλία.
αγαπώ το διάβασμα και ότι έχω μάθει μέχρι τώρα ζωή μου μπορώ να τα αποδώσω στην τεράστια βιβλιοθήκη-κληρονομία που μου έχουν αφήσει οι γονείς μου, με όλα τα κλασσικά αλλά και άλλα, εντελώς κούλα βιβλία και στην πλήρη έλλειψη κοντρόλ στην ανάγνωσή τους (το "πεθαμένο λικέρ" του ξανθούλη και το "περί έρωτος και άλλων δαιμονίων" του μάρκες δεν είναι requirment reading για 10άχρονα). όλα αυτά και άλλα πολλά με έκαναν να ερωτευτώ τα βιβλία και επίσης έκαναν την φαντασία μου απείρως πιο ζωηρή. είναι πολύ λογικό λοιπόν να κοιτάζω με περίσσιο θαυμασμό τους υπόλοιπους μέσα στο μετρό που επιλέγουν να περάσουν αυτά τα λεπτά με ένα βιβλίο και όχι με την συντροφιά του κινητού τους τηλεφώνου.
πόσο μάλλον όταν είναι παιδάκια, πράγμα σπάνιο για τα ευτραφή ελληνόπουλα.
απέναντι μου σήμερα στον γυρισμό καθόταν μια οικογένεια γάλλων. δυο γονείς, μεγαλούτσικοι θα τους έλεγες, και τρία παιδάκια. δυο παιδάκια αγοράκι-κοριτσάκι περίπου 6-7 χρονών και ένα μπεμπέ στο καρότσι. όχι μόνο δεν ακουγόντουσαν, όχι μόνο καθόντουσαν στην θέση τους ήσυχα και ήρεμα, όχι μόνο συζητούσαν με τους γονείς του σε ντεσιμπέλ που πρέπει να είσαι σκύλος για να τα πιάσεις, όχι μόνο το μωρό δεν έβγαλε κιχ, αλλά ήταν ευγενικότατα και απολύτως τοποθετημένα στον δικό τους προσωπικό χώρο χωρίς να επιβαρύνουν τον διπλανό-μπροστινό-και-πλαϊνό τους ταυτόχρονα. αχ τα ζήλεψα τόσο πολύ!
το μπεμπέ στο καρότσι σε κάποια ανύποπτη στιγμή έβγαλε μια υποψία κλάματος και η αμεσότητα που πετάχτηκε ο "μεγάλος" αδελφός του να βγάλει και να του δώσει του κουκλάκι του από την τσάντα ήταν σοκαριστική. συγκινήθηκα τόσο πολύ με αυτή την τόσο απλή κίνηση που πραγματικά εάν μου λέγανε να κάνω παιδιά τώρα και να μπορούσα να διαλέξω ακριβώς πως να είναι θα έλεγα έτσι ακριβώς όπως αυτό το γαλλάκι.
αν ήταν κανας δικός μας μπόμπος ή μπουνταλού αντίστοιχα όχι μόνο θα είχε ρίξει ύπουλη τσιμπιά στο μπεμπέ αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα είχε χρησιμοποιήσει το κουκλάκι του για να του πνίξει το κλάμα μη το ακούσει η μπουνταλομάνα και το τιμωρήσει. θα είχε σηκώσει ολόκληρο τον συρμό στο πόδι με τις φωνάρες του και θα πήγαινε από τετράδα σε τετράδα σηκώνοντας το φουστάνι του και καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκερπάνι το άσπρο του βρακί, αποζητώντας την προσοχή που δεν του δείχνουν οι μπουνταλογονείς του που συνήθως κουτσομπολεύουν με την μπουνταλοκουμπάρα. στο διάλειμμα του κουτσομπολιού θα το κυνηγούσαν με υγρά μωρομάντηλα για να του σκουπίσουν την σοκολάτα, τις μύξες, τον χυμό, ή τα ψίχουλα από το κουλούρι σπρώχνοντας τα όλα με τεράστια δεξιοτεχνία πάνω στην τσάντα σου και ενώ θα προσπαθούσαν να παλουκώσουν τον μπουνταλοκώλο του κάτω μπας και πάει αναίμακτα η υπόλοιπη διαδρομή, το μπουνταλόπαιδο θα σε είχε πατήσει/κλοτσήσει/χτυπήσει/ακουμπήσει με το πενταβρώμικο παπούτσι του περίπου είκοσι φορές χωρίς κανείς φυσικά να σου ζητήσει συγγνώμη. ποτέ.
και εκεί που είναι όλα τόσο ωραία και ευρωπαϊκά με την γαλλική οικογένεια απέναντι μου, κάτι μου χαλάει το πλάνο εδώ και πόση ώρα και δεν μπορώ να καταλάβω τι. πίσω από τζάμι της τετράδας μας είναι ένα ζόμπι. ένα πρεζάκι βαράει τις ντάγκλες του πάνω από το κεφάλι της μικρής γαλλίδας. δεν είμαι ρατσίστρια. έχω πολύ κατανόηση για πολύ κόσμο, μπορώ μέχρι και να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα προκειμένου να μην θιχτεί κόσμος, αλλά τα πρεζάκια δεν τα μπορώ. με ενοχλούν ρε παιδί μου πως να το κάνουμε? με ενοχλούν τραγικά που έχουν αποφασίσει ότι θα κάνουν όλο το κέντρο της αθήνας το παγκάκι τους, με ενοχλούν αφόρητα όταν σουτάρουν όπου βρουν, ακόμα και αν αυτό το "όπου" είναι μια παιδική χαρά ή ένα πάρκο ή η μέση ενός δρόμου, με ενοχλούν που ψωνίζουν και ψωνίζονται σε κάθε στενό μετατρέποντας την αθήνα σε ένα τεράστιο νταλαβέρι, με ενοχλούν όταν βαράνε τις ντάγκλες τους μέσα στα βαγόνια του μετρό, στα πεζοδρόμια και στις πλατείες, με ενοχλούν πολύ όταν χάνονται από το κοπάδι τους και κυκλοφορούν παντού χωρίς κανέναν έλεγχο, με ενοχλούν τέλος αφόρητα πολύ που μας κάνουν συνένοχους τους αλλά και συναισθηματικά υποχρεωμένους να τους λυπηθούμε και να τους βοηθήσουμε. μου χαλάνε την αισθητική μου όταν είναι μέσα στο μετρό, μου χαλάνε την αισθητική μου όταν κάθονται έξω από το αμάξι μου στο κολωνάκι και μου ζητάνε επίμονα ένα ευρώ, με χαλάει να τους βλέπω να παραπαίουν παντού και να έχω το άγχος μην σωριαστούν στα πόδια μου ή στα πόδια καμίας γιαγιάς ή ακόμα χειρότερα (καλύτερα?) στις ράγες του μετρό. άι σιχτίρ πια.
στο μυαλό μου τους έχω τόσο σχηματικά σαν ζόμπι, ελεεινά και τελείως χαζά σαν αυτά στο "planet terror" που παριστάνουν τα εκκρεμή έξω από το εστιατόριο του J.T. δεν τους λυπάμαι καθόλου, δεν νιώθω καθόλου υποχρεωμένη να τους δώσω λεφτά γιατί έχουν να φάνε δυο μέρες, ή γιατί μένουν στον δρόμο, ή για να πάρουν μια τυρόπιτα, ή ένα πακέτο τσιγάρα, ή για όποια πιθανή δικαιολογία σκαρφίζονται για τους λυπηθούμε. είναι οι μόνοι για τους οποίους νιώθω ότι είναι πραγματικά άξιοι της μοίρας τους, και όχι δεν μπορώ να ακούω ότι είναι εθισμένοι γιατί φιλέ μου πριν δοκιμάσεις πρώτη φορά την ζουζού μην μου πεις ούτε ότι δεν είχες περάσει βολτίτσα από την ομόνοια να δεις την φάση, ούτε ότι δεν ήξερες ότι είναι τρελά εθιστική, γιατί αυτά τα ξέρει και το ανιψάκι μου που είναι ακόμα στην καλαθούνα. μην μου το πεις γιατί δεν θα σε πιστέψω. από την άλλη βέβαια να μου πεις και τι να τους κάνεις? τα κέντρα αποτοξίνωσης είναι τίγκα και αν δεν είναι αυτά τίγκα είναι οι λίστες αναμονής, η μεθαδόνη είναι χειρότερη από την ηρωίνη, οι περισσότεροι δεν είναι καν σε θέση να απεξαρτητοποιηθούν, και αν ποτέ τα καταφέρουν είναι πολύ δύσκολο να απαγκιστρωθούν από τον κύκλο τους που τους ξαναβάζει πάλι μέσα στον χορό. η πολιτεία δεν τους παρέχει απολύτως τίποτα, να δουλέψουν έτσι όπως έχουν καταντήσει δεν μπορούν, να παράγουν με κάποιο τρόπο κάτι επίσης δεν μπορούν, επομένως το να παρασιτούν είναι η μόνη φυσική τους εξέλιξη, και όχι πια επιλογή.
και πάλι δεν μπορώ να πω ότι τους λυπάμαι. προφανώς και δεν γράφω κάνα δοκίμιο με προτάσεις και λύσεις για το τι μπορεί να γίνει για να γίνει και η δική τους (ότι απομένει) και η δική μας ζωή καλύτερη, αλλά η συνύπαρξη μας δεν θα έπρεπε καν να είναι στα πιθανά σενάρια πόσο μάλλον να είναι η πραγματικότητα.
Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010
Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010
τα αστρα και τα ζωδια
τέσσερις μήνες πριν, το πρώτο κείμενο που έγραψα ξεκινούσε με ένα μίνι αναδρομικό για το πως έφτασα ως εδώ (αυτός ήταν και ο τίτλος του), πως αποφάσισα να γράψω αυτό το blog, ποια ήταν τα κίνητρα μου και τι ήθελα να πετύχω μ' αυτό. η απάντηση βρίσκεται πίσω από το αγαπημένο μου μότο (αν και σιχαίνομαι αυτή τη λέξη) "be the change you want to see in the world", αυτό και να "μην κάνεις ότι δεν θες να σου κάνουν" είναι ιδέες με τις οποίες πορεύομαι μια ζωή (ελπίζω να μην σταματήσω ποτέ, αν και το να παραιτηθείς τελικά είναι το μόνο εύκολο με όλα αυτά που συμβαίνουν) και προσπαθώ να τις περάσω σε όσο περισσότερο κόσμο μπορώ. οπότε μάλλον αυτός είναι ο αρχικός σκοπός της "έξαλλης", αν καταφέρεις να πείσεις έστω και έναν, τότε σημαίνει ότι κάτι κάνεις καλά ή ότι όλοι χρειάζονται μια αλλαγή. αν καταφέρεις να κάνεις έστω και έναν να σκεφτεί και να αξιολογήσει τι σημαίνουν αυτά που γράφεις, τότε είμαστε όλοι κερδισμένοι.
σύμφωνα με τα στατιστικά αυτό το blog έχουν επισκεφτεί (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- corny) 1, 017 άτομα. δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω κατά πόσο αυτός ο αριθμός έχει σχέση με την πραγματικότητα, αλλά δεν πιστεύω ότι έχει και πολύ μεγάλη. έχω ελάχιστο feedback από άγνωστους ανθρώπους, κανένα comment στα κείμενα μου, καμία αντίδραση γενικότερα σ' αυτά που γράφω, εκτός από τα σχόλια των γνωστών μου, που ξέρω ότι με διαβάζουν.
το ερώτημα είναι το εξής: που είναι όλοι αυτοί οι 1, 017 άνθρωποι που έχουν περάσει έστω και μία φορά από εδώ μέσα και γιατί δεν έχουν αφήσει ούτε μια γραμμή για το αν τους αρέσει ή όχι, αν συμφωνούν ή όχι?
τέλος πάντων, είναι δευτέρα σήμερα και οι δυο εβδομάδες που απομένουν για τις διακοπές μου φαίνονται σαν γολγοθάς. δεν ξέρω αν έχω επηρεαστεί από την τυχαία συνάντηση που είχα με τον αστρολόγο, αλλά η αλήθεια είναι ότι θέλω απεγνωσμένα μια αλλαγή. θα περιοριστώ στο να περιμένω την αλλαγή των διακοπών και όχι κάτι πιο μόνιμο.
το φλέγον ζήτημα της μέρας, εκτός από τον καιρό, αλήθεια θα βρέξει (έβρεξε καρέκλες), είναι το θέμα της βενζίνης και η απεργία των οδηγών βυτιοφόρων. η μαμά μου σήμερα πήγε για βενζίνη το πρωί και αντιμετώπισε μια ουρά χιλιομέτρων, όπως είμαι σίγουρη ότι συνέβη και σε άλλους τόσους. είμαι σίγουρη ότι ο παρτάκιας ο ελληνάρας θα πήγε στο βενζινάδικο να φουλάρει το αμάξι αδιαφορώντας για το εάν θα φτάσει η βενζίνη τελικά για όλους. φυσικά δεν βρέθηκε κανείς βενζινοπώλης να πει ότι όλοι μπορούν να βάζουν μέχρι και 20ευρώ βενζίνης για να φτάσει για όσο το δυνατόν περισσότερους .
αλίμονο και να το σκεφτόταν κανείς. ποιος νοιάζεται???
σύμφωνα με τα στατιστικά αυτό το blog έχουν επισκεφτεί (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- corny) 1, 017 άτομα. δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω κατά πόσο αυτός ο αριθμός έχει σχέση με την πραγματικότητα, αλλά δεν πιστεύω ότι έχει και πολύ μεγάλη. έχω ελάχιστο feedback από άγνωστους ανθρώπους, κανένα comment στα κείμενα μου, καμία αντίδραση γενικότερα σ' αυτά που γράφω, εκτός από τα σχόλια των γνωστών μου, που ξέρω ότι με διαβάζουν.
το ερώτημα είναι το εξής: που είναι όλοι αυτοί οι 1, 017 άνθρωποι που έχουν περάσει έστω και μία φορά από εδώ μέσα και γιατί δεν έχουν αφήσει ούτε μια γραμμή για το αν τους αρέσει ή όχι, αν συμφωνούν ή όχι?
τέλος πάντων, είναι δευτέρα σήμερα και οι δυο εβδομάδες που απομένουν για τις διακοπές μου φαίνονται σαν γολγοθάς. δεν ξέρω αν έχω επηρεαστεί από την τυχαία συνάντηση που είχα με τον αστρολόγο, αλλά η αλήθεια είναι ότι θέλω απεγνωσμένα μια αλλαγή. θα περιοριστώ στο να περιμένω την αλλαγή των διακοπών και όχι κάτι πιο μόνιμο.
το φλέγον ζήτημα της μέρας, εκτός από τον καιρό, αλήθεια θα βρέξει (έβρεξε καρέκλες), είναι το θέμα της βενζίνης και η απεργία των οδηγών βυτιοφόρων. η μαμά μου σήμερα πήγε για βενζίνη το πρωί και αντιμετώπισε μια ουρά χιλιομέτρων, όπως είμαι σίγουρη ότι συνέβη και σε άλλους τόσους. είμαι σίγουρη ότι ο παρτάκιας ο ελληνάρας θα πήγε στο βενζινάδικο να φουλάρει το αμάξι αδιαφορώντας για το εάν θα φτάσει η βενζίνη τελικά για όλους. φυσικά δεν βρέθηκε κανείς βενζινοπώλης να πει ότι όλοι μπορούν να βάζουν μέχρι και 20ευρώ βενζίνης για να φτάσει για όσο το δυνατόν περισσότερους .
αλίμονο και να το σκεφτόταν κανείς. ποιος νοιάζεται???
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
no smoking please
μα πάει αυτή η ριμάδα η κοινωνία να ορθοποδήσει κάπως, να γίνει μια αλλαγή, προσπαθεί η ριμάδα η κυβέρνηση να μας κάνει να σκεφτούμε πως θα ήταν να ζούσαμε σε ένα πιο πολιτισμένο περιβάλλον, και ο έλληνας εκεί στο στανιό, στο εμπόδιο, την απεργία και στην αντίδραση. γιατί ρε γαμώτο? πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι πια κομμάτι του (παλιό)χαρακτήρα μας και μας έχει αποτυπωθεί από γενιά σε γενιά στο DNA η απειθαρχία και δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς αυτή?
οι μέρες για την απαγόρευση του καπνίσματος, 1η σεπτεμβρίου για όσους ζουν στο φεγγάρι και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, είναι μετρημένες.
η υποδοχή που έχει από τον τύπο όμως είναι πραγματικά τραγική, αν όχι αστεία. δεν έχω διαβάσει ούτε μισό άρθρο σε κανένα περιοδικό/εφημερίδα (free, ξεfree τρομάρα τους) που να υποστηρίζει αυτό το νομοσχέδιο και είναι πραγματικά ντροπή πια μετά από τόσο καιρό, και μετά από την πρώτη και ουσιαστικά αποτυχημένη προσπάθεια, να μην βρίσκεται ένας άνθρωπος να το βλέπει θετικά. όλοι το αντιμετωπίζουν με απίστευτη δυσπιστία, όλοι υποθέτουν και προκαταβάλλουν τον αναγνώστη ότι σιγά μην λειτουργήσει και εφαρμοστεί το μέτρο, με αποτέλεσμα ακόμα και όσοι, ουτοπιστές πια, πιστεύουν ότι μπορεί και να εφαρμοστεί κάπου, κάπως, κάποτε, να είναι πλέον σίγουροι ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ. όλη αυτή η απαισιοδοξία και η εκ των προτέρων αποδοχή ότι δεν πρόκειται να συμβεί καταδικάζουν αυτόματα όσους θέλουν τουλάχιστον να το προσπαθήσουν, καταστηματάρχες και πελάτες είναι στην ίδια κατηγορία, να νιώθουν εντελώς μαλάκες που θα τολμήσουν να πάνε κόντρα στο ρεύμα, με τους μεν να φοβούνται ότι θα χάσουν πολύτιμους πελάτες και τους δε να πιστεύουν ότι δεν ζήσουν ποτέ την μέρα που θα γυρίσουν σπίτι τους μετά από βραδινή έξοδο και τα ρούχα/μαλλιά/βρακί/τσάντα δεν θα μυρίζουν σαν τασάκι.
όλοι οι ιδιοκτήτες μπαρ και νυχτερινών κέντρων κοντεύουν να καταντήσουν χειρότεροι και από τους απεργούς του ΠΑΜΕ. βγαίνουν όλοι και δηλώνουν ευθαρσώς ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να συμμορφωθούν στον καινούργιο νόμο, αλλά αναφέρουν και τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά παραδείγματα που τους συμφέρουν, την γαλλία και την ισπανία, χώρες που κοντεύουν να φτάσουν τα δικά μας τα χάλια και που ομολογουμένως η απαγόρευση του καπνίσματος δεν πέτυχε και πολύ, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα παραδείγματα της αγγλίας και της ιρλανδίας, από τις πρώτες χώρες που εφαρμόστηκε η απαγόρευση του καπνίσματος με απόλυτη επιτυχία από τα πρώτα 24ώρα (ήμουν εκεί ξημερώματα 1ης ιουλίου και καπνίστρια) με τα μαγαζιά να μην έχουν επηρεαστεί καθόλου από αυτό και να εξακολουθούν να είναι γεμάτα από χαρούμενους πελάτες.
αλλά φυσικά σιγά μην καταδεχθεί ο ελληνάρας να σηκώσει την φαρδιά κωλάρα του από την καρέκλα, να βγει έξω από το μαγαζί στο κρύο και στ' αγιάζι ή στην κουφόβραση και στον καύσωνα για να καπνίσει το τσιγάρο του. αν ήταν δυνατόν να στάζει και την στάχτη του πάνω σου αντί να τεντωθεί για το τασάκι, θα το έκανε.
φέτος το καλοκαίρι έχω προετοιμαστεί για τρελές μάχες στην παραλία με όλους του κανίβαλους που "σβήνουν" τα τσιγάρα τους στην άμμο, φυσικά το σβήνουν είναι σε εισαγωγικά γιατί στην ουσία δεν σβήνεις το τσιγάρο σου με αυτόν τον τρόπο, απλά το θάβεις στην άμμο και χέστηκες.
θέλω μέσα από αυτό το κείμενο, αλλά και από το blog μου να υποστηρίξω ανοιχτά την πρωτοβουλία της μπύρας AMSTEL που φέτος για 3ο καλοκαίρι στη σειρά θα βρίσκεται στις πιο πολυσύχναστες παραλίες από την κρήτη μέχρι την χαλκιδική, και θα δίνει δωρεάν παγωμένες μπύρες σε όσους μαζεύουν γόπες και σκουπίδια στα ειδικά τασάκια ή ο κάθε ένας στις δικές τους συσκευασίες. ας όψεται ο αλκοολισμός αν είναι να συμβάλλει κάπως στο περιβάλλον.
για άλλη μια χρόνια διαβάζω τα αφιερώματα για τις καλοκαιρινές διακοπές που αφορούν και το ελεύθερο camping. όλοι αυτοί που τα γράφουν δικαιολογημένα νιώθουν την ανάγκη να κάνουν ειδικά αφιερώματα (στα αφιερώματα) για να τονίσουν ότι στα μέρη όπου το ελεύθερο camping επιτρέπεται (επίσημα ή ανεπίσημα), στην πραγματικότητα δεν μας ανήκουν, και άρα όχι μόνο δεν μπορούμε να τα κάνουμε ότι θέλουμε, αλλά πρέπει να φροντίζουμε για την διατήρησή τους και να τα αφήνουμε ει δυνατόν σε καλύτερη κατάσταση απ' αυτή που τα βρήκαμε. για άλλη μια φορά πρέπει να γίνεται ειδική μνεία στα αυτονόητα. σιγά μην ασχοληθεί ο ελληνάρας να μαζέψει το πλαστικό μπουκάλι που έχει ποτίσει το μούλικο του, σιγά μην ασχοληθεί να μαζέψει το αλουμινόχαρτο που έχει τυλίξει τον κεφτέ του και σιγά μην ασχοληθεί να μαζέψει τα αποτσίγαρα που έχει θάψει στην άμμο.
ούτε που τον ενδιαφέρει. στην ίδια λογική, δεν τον ενδιαφέρει ούτε η διπλανή παρέα, αλλά και ολόκληρη η παραλία όταν παρκάρει το αγροτικό του μεσούσης της παραλίας, από το οποίο βγαίνει σε τρελά ντεσιμπέλ ο μπλακ μαν. και μετά φταίνε οι μόνιμοι κάτοικοι και οι τοπικές αρχές που δεν επιτρέπουν, έως και κυνηγάνε, το ελεύθερο camping και τους κατασκηνωτές.
φυσικά αυτό επηρεάζει και όλους τους άλλους που κατασκηνώνουν σε απόλυτη αρμονία και με απόλυτο σεβασμό προς τη φύση, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς που μάχονται για τα θαμμένα αποτσίγαρα στην άμμο, τα ελεύθερα camping και τα δικαιώματα της μάνας γης, είναι οι ίδιοι που τάσσονται υπέρ όλων των ιδιοκτητών που λένε ότι θα σταματήσουν να πληρώνουν το ΦΠΑ και θα κλείσουν τα μαγαζιά τους εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος και φυσικά είναι και υπέρμαχοι του καπνίσματος, στους κλειστούς αλλά και σε όλους χώρους.
να ζήσει η πλατεία καρύτση με τα ωραία της.
οι μέρες για την απαγόρευση του καπνίσματος, 1η σεπτεμβρίου για όσους ζουν στο φεγγάρι και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, είναι μετρημένες.
η υποδοχή που έχει από τον τύπο όμως είναι πραγματικά τραγική, αν όχι αστεία. δεν έχω διαβάσει ούτε μισό άρθρο σε κανένα περιοδικό/εφημερίδα (free, ξεfree τρομάρα τους) που να υποστηρίζει αυτό το νομοσχέδιο και είναι πραγματικά ντροπή πια μετά από τόσο καιρό, και μετά από την πρώτη και ουσιαστικά αποτυχημένη προσπάθεια, να μην βρίσκεται ένας άνθρωπος να το βλέπει θετικά. όλοι το αντιμετωπίζουν με απίστευτη δυσπιστία, όλοι υποθέτουν και προκαταβάλλουν τον αναγνώστη ότι σιγά μην λειτουργήσει και εφαρμοστεί το μέτρο, με αποτέλεσμα ακόμα και όσοι, ουτοπιστές πια, πιστεύουν ότι μπορεί και να εφαρμοστεί κάπου, κάπως, κάποτε, να είναι πλέον σίγουροι ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ. όλη αυτή η απαισιοδοξία και η εκ των προτέρων αποδοχή ότι δεν πρόκειται να συμβεί καταδικάζουν αυτόματα όσους θέλουν τουλάχιστον να το προσπαθήσουν, καταστηματάρχες και πελάτες είναι στην ίδια κατηγορία, να νιώθουν εντελώς μαλάκες που θα τολμήσουν να πάνε κόντρα στο ρεύμα, με τους μεν να φοβούνται ότι θα χάσουν πολύτιμους πελάτες και τους δε να πιστεύουν ότι δεν ζήσουν ποτέ την μέρα που θα γυρίσουν σπίτι τους μετά από βραδινή έξοδο και τα ρούχα/μαλλιά/βρακί/τσάντα δεν θα μυρίζουν σαν τασάκι.
όλοι οι ιδιοκτήτες μπαρ και νυχτερινών κέντρων κοντεύουν να καταντήσουν χειρότεροι και από τους απεργούς του ΠΑΜΕ. βγαίνουν όλοι και δηλώνουν ευθαρσώς ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να συμμορφωθούν στον καινούργιο νόμο, αλλά αναφέρουν και τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά παραδείγματα που τους συμφέρουν, την γαλλία και την ισπανία, χώρες που κοντεύουν να φτάσουν τα δικά μας τα χάλια και που ομολογουμένως η απαγόρευση του καπνίσματος δεν πέτυχε και πολύ, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα παραδείγματα της αγγλίας και της ιρλανδίας, από τις πρώτες χώρες που εφαρμόστηκε η απαγόρευση του καπνίσματος με απόλυτη επιτυχία από τα πρώτα 24ώρα (ήμουν εκεί ξημερώματα 1ης ιουλίου και καπνίστρια) με τα μαγαζιά να μην έχουν επηρεαστεί καθόλου από αυτό και να εξακολουθούν να είναι γεμάτα από χαρούμενους πελάτες.
αλλά φυσικά σιγά μην καταδεχθεί ο ελληνάρας να σηκώσει την φαρδιά κωλάρα του από την καρέκλα, να βγει έξω από το μαγαζί στο κρύο και στ' αγιάζι ή στην κουφόβραση και στον καύσωνα για να καπνίσει το τσιγάρο του. αν ήταν δυνατόν να στάζει και την στάχτη του πάνω σου αντί να τεντωθεί για το τασάκι, θα το έκανε.
φέτος το καλοκαίρι έχω προετοιμαστεί για τρελές μάχες στην παραλία με όλους του κανίβαλους που "σβήνουν" τα τσιγάρα τους στην άμμο, φυσικά το σβήνουν είναι σε εισαγωγικά γιατί στην ουσία δεν σβήνεις το τσιγάρο σου με αυτόν τον τρόπο, απλά το θάβεις στην άμμο και χέστηκες.
θέλω μέσα από αυτό το κείμενο, αλλά και από το blog μου να υποστηρίξω ανοιχτά την πρωτοβουλία της μπύρας AMSTEL που φέτος για 3ο καλοκαίρι στη σειρά θα βρίσκεται στις πιο πολυσύχναστες παραλίες από την κρήτη μέχρι την χαλκιδική, και θα δίνει δωρεάν παγωμένες μπύρες σε όσους μαζεύουν γόπες και σκουπίδια στα ειδικά τασάκια ή ο κάθε ένας στις δικές τους συσκευασίες. ας όψεται ο αλκοολισμός αν είναι να συμβάλλει κάπως στο περιβάλλον.
για άλλη μια χρόνια διαβάζω τα αφιερώματα για τις καλοκαιρινές διακοπές που αφορούν και το ελεύθερο camping. όλοι αυτοί που τα γράφουν δικαιολογημένα νιώθουν την ανάγκη να κάνουν ειδικά αφιερώματα (στα αφιερώματα) για να τονίσουν ότι στα μέρη όπου το ελεύθερο camping επιτρέπεται (επίσημα ή ανεπίσημα), στην πραγματικότητα δεν μας ανήκουν, και άρα όχι μόνο δεν μπορούμε να τα κάνουμε ότι θέλουμε, αλλά πρέπει να φροντίζουμε για την διατήρησή τους και να τα αφήνουμε ει δυνατόν σε καλύτερη κατάσταση απ' αυτή που τα βρήκαμε. για άλλη μια φορά πρέπει να γίνεται ειδική μνεία στα αυτονόητα. σιγά μην ασχοληθεί ο ελληνάρας να μαζέψει το πλαστικό μπουκάλι που έχει ποτίσει το μούλικο του, σιγά μην ασχοληθεί να μαζέψει το αλουμινόχαρτο που έχει τυλίξει τον κεφτέ του και σιγά μην ασχοληθεί να μαζέψει τα αποτσίγαρα που έχει θάψει στην άμμο.
ούτε που τον ενδιαφέρει. στην ίδια λογική, δεν τον ενδιαφέρει ούτε η διπλανή παρέα, αλλά και ολόκληρη η παραλία όταν παρκάρει το αγροτικό του μεσούσης της παραλίας, από το οποίο βγαίνει σε τρελά ντεσιμπέλ ο μπλακ μαν. και μετά φταίνε οι μόνιμοι κάτοικοι και οι τοπικές αρχές που δεν επιτρέπουν, έως και κυνηγάνε, το ελεύθερο camping και τους κατασκηνωτές.
φυσικά αυτό επηρεάζει και όλους τους άλλους που κατασκηνώνουν σε απόλυτη αρμονία και με απόλυτο σεβασμό προς τη φύση, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς που μάχονται για τα θαμμένα αποτσίγαρα στην άμμο, τα ελεύθερα camping και τα δικαιώματα της μάνας γης, είναι οι ίδιοι που τάσσονται υπέρ όλων των ιδιοκτητών που λένε ότι θα σταματήσουν να πληρώνουν το ΦΠΑ και θα κλείσουν τα μαγαζιά τους εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος και φυσικά είναι και υπέρμαχοι του καπνίσματος, στους κλειστούς αλλά και σε όλους χώρους.
να ζήσει η πλατεία καρύτση με τα ωραία της.
Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010
meet the fockers
τον τελευταίο καιρό, ίσως περισσότερο από ποτέ, με απασχολεί το θέμα της οικογένειας. όχι της εν δυνάμει (προφανώς!!!!!!) αλλά της ήδη υπάρχουσας aka τους γονείς, τους θείους, τις γιαγιάδες, τα σκυλιά, τα σπίτια, τις κληρονομιές, όλα αυτά τα κέρατα που συνήθως υπάρχουν μόνο για να σου κάνουν την ζωή δύσκολη.
με τους γονείς μου έχω όπως όλα τα παιδιά μια σχέση αγάπης. συμπάθειας δεν ξέρω, γιατί δεν νομίζω ότι είναι και αυτός ο ρόλος τους.
σχέση ανταγωνισμού? όχι γιατί δεν θέλω να τους μοιάζω σε κάτι.
σχέση ζήλιας? πάλι όχι.
σχέση σεβασμού? ίσως, όχι by default αλλά από αμοιβαία παραδοχή.
για χρόνια προσπαθούσα να αποκτήσω την αποδοχή και αναζητούσα τον έπαινο τους σε κάθε μου πράξη, κίνηση ή απόδοση, αλλά τα τελευταία παραιτήθηκα πανηγυρικά απ' αυτή την ψυχοφθόρα αναζήτηση γιατί πολύ απλά δεν βρίσκω πια κανένα νόημα σε αυτό. θεωρώ τρομερά μίζερο να αναλώνεις όλη σου την ζωή προσπαθώντας να ακούσεις ένα μπράβο από τον γονιό σου και εκείνος με σκεπτικό από την εποχή του μεσοπολέμου να στο στερεί για να σε σκληραγωγήσει ή να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο/παιδί/επαγγελματία/σπαρτιάτη.
αυτό οδηγεί, συμπεραίνω τελικά, σε τρομερά συμπλέγματα και φυσικά σε δυστυχισμένους ανθρώπους. χαίρομαι που δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου να χωρέσει σε μια από τις δύο κατηγορίες, και μπορώ πια να απολαμβάνω ελεύθερη την ζωή μου χωρίς να ενδιαφέρομαι για το αν θα εγκρίνουν οι γονείς μου τις επιλογές μου, που για κάποιες από αυτές με είχαν παρακινήσει κιόλας να πράξω λάθος ή μάλλον σωστά για τα δικά τους μάτια, αλλά λάθος για την πορεία της ζωής μου όπως αποδείχτηκε πολύ αργότερα.
κλασσικό παράδειγμα το αμόκ των γονιών για επαγγελματική αποκατάσταση με ακόμα πιο κλασσική την προτροπή του να πιάσεις μια δουλειά (ευτυχώς η οικονομική μας τάξη μας επιτρέπει να μην την χαρακτηρίζουμε "δουλίτσα") απλά για να μην κάθεσαι ή για να συντηρείς υποτυπωδώς κάποιες ανάγκες σου ή για να πιάσουν τόπο τα λεφτά που επένδυσαν στις σπουδές σου τόσα χρόνια.
το αποτέλεσμα του να πέσεις με τα μούτρα στην πρώτη δουλειά που θα παρουσιαστεί στην ζωή σου είτε επειδή την πρότεινε ένα πολύ καλό κονέ του μπαμπά και είναι ντροπή να τον απογοητεύσετε οικογενειακώς ή επειδή η δουλειά αφορά μια πολύ καλή εταιρεία που ο μπαμπάς πάντα θαύμαζε, οδηγεί στο να μην βρεις ποτέ τον χρόνο να κάτσεις να σκεφτείς τι πραγματικά θέλεις να κάνει στην ζωή σου, που θέλεις να δουλέψεις και προς τα που θέλεις να προσανατολιστείς, στο να αλλάζεις καριέρες και κλάδους σαν τα πουκάμισα και φυσικά να εξαρτάσαι ακόμα οικονομικά από αυτούς αφού η θέση που σε παρότρυναν να πάρεις παρουσιάζοντας την σαν ευκαιρία που δεν πρέπει να προσπεράσεις, κοστολογείται στα 800ευρώ καθαρά.
τις συνέπειες αυτού πιστεύω τις ξέρουμε όλοι πολύ καλά (πάντα θα ξεκινάς από το μηδέν και ότι έχτιζες τόσα χρόνια κάπου αλλού, στο καινούργιο "άλλου" θα μετράει όσο μετράει και η παρουσία της καθαρίστριας). ο πολύτιμος αυτός χρόνος που εγκληματικά οι γονείς σου σου στερούν από τον εαυτό σου και τις επιλογές σου έχει σαν συνέπεια εσένα να συμβιβάζεσαι σε μια δουλειά μόνο και μόνο για να μην σε χαρακτηρίσουν εκείνοι (πάλι. πάντα.) σαν χαραμοφάη ή σαν "δεν κάνεις τίποτα όλη μέρα", ένα ακόμα κλασσικό παράδειγμα ελληνικής γονικής υποστήριξης.
δεύτερο έγκλημα που τους έχουμε αφήσει να διαπράττουν εις βάρος μας είναι η δυσκολία τους να απογαλακτιστούν από εμάς. μας κρατάνε στο σπίτι με το φόβητρο του ότι δεν θα τα καταφέρουμε μόνοι μας (και δυστυχώς οι καιροί το ενισχύουν), αλλά ο πραγματικός λόγος πίσω απ' αυτή την παράνοια είναι ότι η ζωή τους θα είναι πολύ βαρετή εάν έχουν μόνο να κρίνουν ο ένας τον άλλον. χρειάζονται ποικιλία. πολύ δύσκολα η ελληνική οικογένεια θα βοηθήσει το παιδί της (στα τραγικά συστατικά αυτής της εξίσωσης το φύλο δεν παίζει καμία σημασία και νομίζω θα πρέπει να το κατοχυρώσουμε σαν παγκόσμια απόδειξη για την ισότητα) να φτιάξει το βιός του και να εγκατασταθεί σε ένα δικό του νοικοκυριό όπου θα μπορεί εκεί ελεύθερα να αποφασίζει εάν η χλωρίνη με άρωμα λεμόνι του καθαρίζει καλύτερα τα μπάνια από την απλή, όπως και να μπορεί εκείνο να διαλέξει άρωμα για το απορρυπαντικό ρούχων.
αλλά όχι! οι γονείς εκεί, να επιμένουν ότι άμα δεν υπάρχει λόγος να φύγεις από το σπίτι, για τα κορίτσια ο λόγος είναι να παντρευτούν και για τα αγόρια..απολύτως κανένας τώρα που το σκέφτομαι, "γιατί να φύγεις από το σπίτι? τι δεν σου φτάνουν όσο σου προσφέρουμε εμείς τόσα χρόνια?"
κόντρα στον φασισμό που λέει ότι από το πατρικό σπίτι φεύγεις είτε με στεφάνι γάμου ή με κηδείας *εξωαποδωπαναγιαμουφτουφτου* το να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις σπίτι από την αρχή χωρίς την βοήθεια του alpha, εκτός απ' όλες τις πρακτικές και οικονομικές δυσκολίες που έχεις να αντιμετωπίσεις, τρως και την ατέρμονη γρίνα των γονιών σου που φυσικά δεν αντιλαμβάνονται ούτε σε ένα τόσο δα μικρό ποσοστό του εγκεφάλου τους ότι το να ζεις με τον γκόμενο σου (και να θες να παραμένει αιώνια γκόμενος σου) δεν σε κάνει δεσποινίς ελενίτσα wannabe κυρία κοκοβίκου, αλλά ένα απολύτως φυσιολογικό άτομο.
το χειρότερο σενάριο έρχεται όταν αποφασίζουν εκείνοι, για σκοτεινούς και εντελώς μυστήριους λόγους, να στο αγοράσουν. για το σπίτι αυτό θα πρέπει να τους είσαι αιώνια υποχρεωμένος και θεωρητικά τους το χρωστάς για το υπόλοιπο της ζωής σου. η παρουσία τους εκεί μπορεί να μην είναι φυσική, αλλά είναι σαν να είναι εκεί αφού σε υποχρεώνουν να τους δίνεις γραπτή λίστα υπογεγραμμένη από τον θυρωρό βάρδιας για το ποιος μπήκε, βγήκε και πόσο έκατσε στο σπίτι ΤΟΥΣ που δεν θα γίνει ποτέ δικό σου.
οι γονείς είναι οι μόνοι άνθρωποι σ' αυτόν τον πλανήτη που μπορούν με μαθηματική ακρίβεια να σε οδηγήσουν στα όρια της τρέλας ή και της εγκληματικότητας, αυτό και μόνο δεν μπορεί να αποτελεί για μένα λόγο να τους συμπαθώ. σε ένα κουτάβι ίσως και να συγχωρούσα ότι μου κατουράει το χαλί γιατί είναι γλυκούλη, σε ένα βρέφος επίσης, ίσως και να μην με πείραζε που έκανε τον εμετούλη του στον ώμο μου γιατί είναι γλυκούλη, αλλά όχι, οι ενοχλητικές και άκρως ελληνικές συνήθειες των γονιών μου δεν είναι καθόλου γλυκούλες.
το "από μακρυά και αγαπημένοι" λειτούργησε άψογα όσο καιρό ήμουν στην αγγλία με εμένα τρισευτυχισμένη που δεν τους είχα πάνω από το κεφάλι μου να με τρώνε με την μουρμούρα τους και να μου υπογραμμίζουν κάθε μέρα σαράντα φορές οτιδήποτε κάνω λάθος, και με αυτούς άρχοντες στο βασίλειο του σαλονιού και της κουζίνας αντίστοιχα χωρίς περιττούς εισβολείς να τους ανακατεύουν τον χώρο.
τώρα καταλαβαίνω γιατί πολλοί γάμοι στην ελλάδα δεν λειτουργούν... το κακό διπλασιάζεται.
με τους γονείς μου έχω όπως όλα τα παιδιά μια σχέση αγάπης. συμπάθειας δεν ξέρω, γιατί δεν νομίζω ότι είναι και αυτός ο ρόλος τους.
σχέση ανταγωνισμού? όχι γιατί δεν θέλω να τους μοιάζω σε κάτι.
σχέση ζήλιας? πάλι όχι.
σχέση σεβασμού? ίσως, όχι by default αλλά από αμοιβαία παραδοχή.
για χρόνια προσπαθούσα να αποκτήσω την αποδοχή και αναζητούσα τον έπαινο τους σε κάθε μου πράξη, κίνηση ή απόδοση, αλλά τα τελευταία παραιτήθηκα πανηγυρικά απ' αυτή την ψυχοφθόρα αναζήτηση γιατί πολύ απλά δεν βρίσκω πια κανένα νόημα σε αυτό. θεωρώ τρομερά μίζερο να αναλώνεις όλη σου την ζωή προσπαθώντας να ακούσεις ένα μπράβο από τον γονιό σου και εκείνος με σκεπτικό από την εποχή του μεσοπολέμου να στο στερεί για να σε σκληραγωγήσει ή να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο/παιδί/επαγγελματία/σπαρτιάτη.
αυτό οδηγεί, συμπεραίνω τελικά, σε τρομερά συμπλέγματα και φυσικά σε δυστυχισμένους ανθρώπους. χαίρομαι που δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου να χωρέσει σε μια από τις δύο κατηγορίες, και μπορώ πια να απολαμβάνω ελεύθερη την ζωή μου χωρίς να ενδιαφέρομαι για το αν θα εγκρίνουν οι γονείς μου τις επιλογές μου, που για κάποιες από αυτές με είχαν παρακινήσει κιόλας να πράξω λάθος ή μάλλον σωστά για τα δικά τους μάτια, αλλά λάθος για την πορεία της ζωής μου όπως αποδείχτηκε πολύ αργότερα.
κλασσικό παράδειγμα το αμόκ των γονιών για επαγγελματική αποκατάσταση με ακόμα πιο κλασσική την προτροπή του να πιάσεις μια δουλειά (ευτυχώς η οικονομική μας τάξη μας επιτρέπει να μην την χαρακτηρίζουμε "δουλίτσα") απλά για να μην κάθεσαι ή για να συντηρείς υποτυπωδώς κάποιες ανάγκες σου ή για να πιάσουν τόπο τα λεφτά που επένδυσαν στις σπουδές σου τόσα χρόνια.
το αποτέλεσμα του να πέσεις με τα μούτρα στην πρώτη δουλειά που θα παρουσιαστεί στην ζωή σου είτε επειδή την πρότεινε ένα πολύ καλό κονέ του μπαμπά και είναι ντροπή να τον απογοητεύσετε οικογενειακώς ή επειδή η δουλειά αφορά μια πολύ καλή εταιρεία που ο μπαμπάς πάντα θαύμαζε, οδηγεί στο να μην βρεις ποτέ τον χρόνο να κάτσεις να σκεφτείς τι πραγματικά θέλεις να κάνει στην ζωή σου, που θέλεις να δουλέψεις και προς τα που θέλεις να προσανατολιστείς, στο να αλλάζεις καριέρες και κλάδους σαν τα πουκάμισα και φυσικά να εξαρτάσαι ακόμα οικονομικά από αυτούς αφού η θέση που σε παρότρυναν να πάρεις παρουσιάζοντας την σαν ευκαιρία που δεν πρέπει να προσπεράσεις, κοστολογείται στα 800ευρώ καθαρά.
τις συνέπειες αυτού πιστεύω τις ξέρουμε όλοι πολύ καλά (πάντα θα ξεκινάς από το μηδέν και ότι έχτιζες τόσα χρόνια κάπου αλλού, στο καινούργιο "άλλου" θα μετράει όσο μετράει και η παρουσία της καθαρίστριας). ο πολύτιμος αυτός χρόνος που εγκληματικά οι γονείς σου σου στερούν από τον εαυτό σου και τις επιλογές σου έχει σαν συνέπεια εσένα να συμβιβάζεσαι σε μια δουλειά μόνο και μόνο για να μην σε χαρακτηρίσουν εκείνοι (πάλι. πάντα.) σαν χαραμοφάη ή σαν "δεν κάνεις τίποτα όλη μέρα", ένα ακόμα κλασσικό παράδειγμα ελληνικής γονικής υποστήριξης.
δεύτερο έγκλημα που τους έχουμε αφήσει να διαπράττουν εις βάρος μας είναι η δυσκολία τους να απογαλακτιστούν από εμάς. μας κρατάνε στο σπίτι με το φόβητρο του ότι δεν θα τα καταφέρουμε μόνοι μας (και δυστυχώς οι καιροί το ενισχύουν), αλλά ο πραγματικός λόγος πίσω απ' αυτή την παράνοια είναι ότι η ζωή τους θα είναι πολύ βαρετή εάν έχουν μόνο να κρίνουν ο ένας τον άλλον. χρειάζονται ποικιλία. πολύ δύσκολα η ελληνική οικογένεια θα βοηθήσει το παιδί της (στα τραγικά συστατικά αυτής της εξίσωσης το φύλο δεν παίζει καμία σημασία και νομίζω θα πρέπει να το κατοχυρώσουμε σαν παγκόσμια απόδειξη για την ισότητα) να φτιάξει το βιός του και να εγκατασταθεί σε ένα δικό του νοικοκυριό όπου θα μπορεί εκεί ελεύθερα να αποφασίζει εάν η χλωρίνη με άρωμα λεμόνι του καθαρίζει καλύτερα τα μπάνια από την απλή, όπως και να μπορεί εκείνο να διαλέξει άρωμα για το απορρυπαντικό ρούχων.
αλλά όχι! οι γονείς εκεί, να επιμένουν ότι άμα δεν υπάρχει λόγος να φύγεις από το σπίτι, για τα κορίτσια ο λόγος είναι να παντρευτούν και για τα αγόρια..απολύτως κανένας τώρα που το σκέφτομαι, "γιατί να φύγεις από το σπίτι? τι δεν σου φτάνουν όσο σου προσφέρουμε εμείς τόσα χρόνια?"
κόντρα στον φασισμό που λέει ότι από το πατρικό σπίτι φεύγεις είτε με στεφάνι γάμου ή με κηδείας *εξωαποδωπαναγιαμουφτουφτου* το να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις σπίτι από την αρχή χωρίς την βοήθεια του alpha, εκτός απ' όλες τις πρακτικές και οικονομικές δυσκολίες που έχεις να αντιμετωπίσεις, τρως και την ατέρμονη γρίνα των γονιών σου που φυσικά δεν αντιλαμβάνονται ούτε σε ένα τόσο δα μικρό ποσοστό του εγκεφάλου τους ότι το να ζεις με τον γκόμενο σου (και να θες να παραμένει αιώνια γκόμενος σου) δεν σε κάνει δεσποινίς ελενίτσα wannabe κυρία κοκοβίκου, αλλά ένα απολύτως φυσιολογικό άτομο.
το χειρότερο σενάριο έρχεται όταν αποφασίζουν εκείνοι, για σκοτεινούς και εντελώς μυστήριους λόγους, να στο αγοράσουν. για το σπίτι αυτό θα πρέπει να τους είσαι αιώνια υποχρεωμένος και θεωρητικά τους το χρωστάς για το υπόλοιπο της ζωής σου. η παρουσία τους εκεί μπορεί να μην είναι φυσική, αλλά είναι σαν να είναι εκεί αφού σε υποχρεώνουν να τους δίνεις γραπτή λίστα υπογεγραμμένη από τον θυρωρό βάρδιας για το ποιος μπήκε, βγήκε και πόσο έκατσε στο σπίτι ΤΟΥΣ που δεν θα γίνει ποτέ δικό σου.
οι γονείς είναι οι μόνοι άνθρωποι σ' αυτόν τον πλανήτη που μπορούν με μαθηματική ακρίβεια να σε οδηγήσουν στα όρια της τρέλας ή και της εγκληματικότητας, αυτό και μόνο δεν μπορεί να αποτελεί για μένα λόγο να τους συμπαθώ. σε ένα κουτάβι ίσως και να συγχωρούσα ότι μου κατουράει το χαλί γιατί είναι γλυκούλη, σε ένα βρέφος επίσης, ίσως και να μην με πείραζε που έκανε τον εμετούλη του στον ώμο μου γιατί είναι γλυκούλη, αλλά όχι, οι ενοχλητικές και άκρως ελληνικές συνήθειες των γονιών μου δεν είναι καθόλου γλυκούλες.
το "από μακρυά και αγαπημένοι" λειτούργησε άψογα όσο καιρό ήμουν στην αγγλία με εμένα τρισευτυχισμένη που δεν τους είχα πάνω από το κεφάλι μου να με τρώνε με την μουρμούρα τους και να μου υπογραμμίζουν κάθε μέρα σαράντα φορές οτιδήποτε κάνω λάθος, και με αυτούς άρχοντες στο βασίλειο του σαλονιού και της κουζίνας αντίστοιχα χωρίς περιττούς εισβολείς να τους ανακατεύουν τον χώρο.
τώρα καταλαβαίνω γιατί πολλοί γάμοι στην ελλάδα δεν λειτουργούν... το κακό διπλασιάζεται.
Τρίτη 20 Ιουλίου 2010
bloggers anonymous
όλο αυτό το θέμα που βγήκε ξανά στην επιφάνεια με την ανωνυμία των blogs πραγματικά με ενοχλεί.
δηλαδή γιατί πρέπει να καταργηθεί η ανωνυμία, το νούμερο ένα και πιο βασικό συστατικό στην εξέλιξη, ιστορία, κοσμοθεωρία και ύπαρξη των blogs?
αυτή είναι όλη τους η ουσία. να γράφεις ανώνυμα αλλά τεκμηριωμένα, να μην προσβάλλεις κάποιον επειδή απλά δεν τον συμπαθείς, αλλά να τον καταγγείλεις όταν αδικεί τα πιστεύω σου, με οποιοδήποτε τρόπο κρίνεις εσύ ότι τα αδικεί, με λογική και κοινωνική συνείδηση να προσπαθείς να περάσεις την δική σου οπτική σε όποιον θελήσει να ασχοληθεί μαζί σου, ανοιχτός σε σχόλια, προτάσεις αλλά και παρατηρήσεις, κυρίως παρατηρήσεις, απαραίτητα ορθογραφημένα και με απλό αλλά σωστό συντακτικό κείμενα, αυτοί είναι μερικοί από τους άγραφους κανόνες του blogging και τους λέω χωρίς να έχω την παραμικρή εμπειρία σ' αυτό εκτός από τους 5 ταπεινούς πλην τίμιους μήνες που bloggάρω. με την άρση της ανωνυμίας χάνονται όλα τα υποτυπώδη δικαιώματα που έχεις ως blogger.
όσοι γράφουν σε blogs χωρίς να είναι δημοσιογράφοι με πτυχίο ή έστω πρακτική εμπειρία στην δημοσιογραφία (όχι το να στέλνεις απαίσια κείμενα στα info@.... .gr του κάθε περιοδικού χωρίς να παίρνεις καν απάντηση, δεν είναι απόδειξη ότι γράφεις κείμενα) και πιστεύουν ότι είναι έγκριτοι δημοσιογράφοι πάσχουν από κρίση ταυτότητας, οπότε η λίστα μου δεν τους συμπεριλαμβάνει.
γιατί δηλαδή ο κάθε blogger να πρέπει να συστήνεται με όνομα, επώνυμο και φωτογραφία για να θεωρείται αποδεκτός στους δημοσιογραφικούς ή στους bloggερικούς κύκλους ή για να έχουν ουσία και εκτόπισμα αυτά που γράφει? το όνομα και το επώνυμο προτιμάς ή το στυλ της γραφής και αυτά που γράφονται? η ταπεινή μου άποψη πάντως είναι ότι τα επώνυμα blogs χάνουν κάτι από την μαγεία του να ανακαλύπτεις ένα blog που σου αρέσει χωρίς να ξέρεις ποίος είναι αυτός που το γράφει, από που έρχεται και που πάει, τι κάνει στην ζωή του και ποιος είναι. και στην τελική, ποιόν νοιάζει ποιος είναι?
αντίθετα, στα επώνυμα blogs πιστεύω ότι όλοι αυτοί που σε διαβάζουν δεν διαβάζουν τι πραγματικά γράφεις αλλά την ζωή σου όπως την έχουν μάθει από την τηλεόραση και τα περιοδικά, δεν σε αφήνουν να ανακαλύψεις αυτό το κάτι παραπάνω ούτε σου ανοίγουν τους ορίζοντες σε μια καθαρή κριτική, ξέροντας ποιος γράφει ότι γράφει, αξιολογείς το γραπτό όπως αξιολογείς και τον συντάκτη του. τον συμπαθείς? συμπαθείς και το blog του. τον αντιπαθείς? τον διαβάζεις για να βρεις περισσότερους λόγους να τον αντιπαθήσεις.
τα επώνυμα blogs χάνουν το πιο ουσιαστικό συστατικό ενός blog και ενός γραπτού κειμένου γενικότερα: την ευκαιρία να κερδίσεις τον αναγνώστη σου με την γραφή σου, με τις ιδέες σου, με τις απόψεις σου και με το στυλ σου.
στα επώνυμα blogs πουλάς το όνομα σου και την φήμη σου, άντε ίσως και την άποψη σου, αλλά μέχρι εκεί.
πιστεύω ότι όσοι ασχολούνται με το σπορ της γραφής σε blogs ασχολούνται εντελώς ερασιτεχνικά, και δημοσιογράφος να είσαι και στο πιο γαμάτο περιοδικό να γράφεις, το blog σου θα το δημιουργήσεις για την πλάκα σου, για να βγάζεις το άχτι σου, για να πεις ότι έχεις να πεις με ένα πιο ανάλαφρο ή χιουμοριστικό ύφος, ίσως για να καταφέρεις να κάνεις την αλλαγή που θα ήθελες σε κάποιο επίπεδο. σε καμία περίπτωση όμως για να εκθέσεις δημόσια ανθρώπους, ονόματα και οικογένειες. μπορείς να το κάνεις δηλαδή και αυτό, τίποτα δεν μπορεί να σου απαγορεύσει ότι σου επιτρέπει το μυαλό σου, απλά δεν θα βρεις κανέναν να σε διαβάσει. μπορεί να βρεις κάποιους στην αρχή αλλά στην πορεία θα μείνεις μόνος, όπως ακριβώς και στην ζωή.
άλλωστε κανένας blogger δεν κυνηγάει αναγνώστες με το τουφέκι. υπάρχουν πολλοί που έχουν ανάγει το blog τους σε επιχείρηση, και αν θες την άποψη μου μαγκιά τους που τα κατάφεραν, μακάρι να μπορούσα και εγώ, και πάλι όμως, μην ξεχνάμε το πιο βασικό, οι αναγνώστες σου σε έχουν επιλέξει για αυτά που γράφεις και όχι για αυτό που είσαι, που δεν το ξέρουν κιόλας.
δεν μπορώ να καταλάβω τι κερδίζουν όλοι αυτοί που γράφουν επώνυμα, με τη βούλα και την υπογραφή τους πέραν του ότι προσελκύουν το ενδιαφέρον του όποιου κοινού τους (μεγάλο είναι η αλήθεια) λόγο της επωνυμίας τους.
όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το blog κάποιους μήνες (μόλις) πριν, ο μόνος λόγος που ήθελα να διατηρήσω την ανωνυμία μου (και όσο μπορώ την διατηρώ ακόμα αν και κάποιοι με έχουν ανακαλύψει) ήταν γιατί δεν ήθελα με τίποτα αυτά που γράφω να ταυτιστούν με εμένα και να διαβαστούν με την φωνή μου και να επεξεργαστούν με την λογική μου. δεν ήθελα να δώσω έτοιμη, μασημένη τροφή σε όσους ξέρουν ότι είμαι εγώ αυτή που διαβάζουν, αλλά να αφήσουν έξω από το μυαλό τους όλα τα στερεότυπα που τους συνδέουν με εμένα και να αξιολογήσουν απλά και αληθινά τι διαβάζουν και κατά πόσο τους ταιριάζει.
τα blogs πρέπει να είναι ανώνυμα γιατί αλλιώς αυτά που γράφεις παίρνουν τον χαρακτήρα σου και χάνουν παντελώς τον δικό τους, οπότε γιατί να ασχοληθείς να τα πεις και σε ένα blog? πιάσε δέκα κολλητούς σου και πες τα. δεν είναι όμως αυτό το νόημα. το νόημα είναι να καταφέρεις να επηρεάσεις και να αφυπνίσεις όσο το δυνατόν περισσότερους, και να καταφέρεις να βρεις άλλους τόσους να ταυτιστείς.
δηλαδή γιατί πρέπει να καταργηθεί η ανωνυμία, το νούμερο ένα και πιο βασικό συστατικό στην εξέλιξη, ιστορία, κοσμοθεωρία και ύπαρξη των blogs?
αυτή είναι όλη τους η ουσία. να γράφεις ανώνυμα αλλά τεκμηριωμένα, να μην προσβάλλεις κάποιον επειδή απλά δεν τον συμπαθείς, αλλά να τον καταγγείλεις όταν αδικεί τα πιστεύω σου, με οποιοδήποτε τρόπο κρίνεις εσύ ότι τα αδικεί, με λογική και κοινωνική συνείδηση να προσπαθείς να περάσεις την δική σου οπτική σε όποιον θελήσει να ασχοληθεί μαζί σου, ανοιχτός σε σχόλια, προτάσεις αλλά και παρατηρήσεις, κυρίως παρατηρήσεις, απαραίτητα ορθογραφημένα και με απλό αλλά σωστό συντακτικό κείμενα, αυτοί είναι μερικοί από τους άγραφους κανόνες του blogging και τους λέω χωρίς να έχω την παραμικρή εμπειρία σ' αυτό εκτός από τους 5 ταπεινούς πλην τίμιους μήνες που bloggάρω. με την άρση της ανωνυμίας χάνονται όλα τα υποτυπώδη δικαιώματα που έχεις ως blogger.
όσοι γράφουν σε blogs χωρίς να είναι δημοσιογράφοι με πτυχίο ή έστω πρακτική εμπειρία στην δημοσιογραφία (όχι το να στέλνεις απαίσια κείμενα στα info@.... .gr του κάθε περιοδικού χωρίς να παίρνεις καν απάντηση, δεν είναι απόδειξη ότι γράφεις κείμενα) και πιστεύουν ότι είναι έγκριτοι δημοσιογράφοι πάσχουν από κρίση ταυτότητας, οπότε η λίστα μου δεν τους συμπεριλαμβάνει.
γιατί δηλαδή ο κάθε blogger να πρέπει να συστήνεται με όνομα, επώνυμο και φωτογραφία για να θεωρείται αποδεκτός στους δημοσιογραφικούς ή στους bloggερικούς κύκλους ή για να έχουν ουσία και εκτόπισμα αυτά που γράφει? το όνομα και το επώνυμο προτιμάς ή το στυλ της γραφής και αυτά που γράφονται? η ταπεινή μου άποψη πάντως είναι ότι τα επώνυμα blogs χάνουν κάτι από την μαγεία του να ανακαλύπτεις ένα blog που σου αρέσει χωρίς να ξέρεις ποίος είναι αυτός που το γράφει, από που έρχεται και που πάει, τι κάνει στην ζωή του και ποιος είναι. και στην τελική, ποιόν νοιάζει ποιος είναι?
αντίθετα, στα επώνυμα blogs πιστεύω ότι όλοι αυτοί που σε διαβάζουν δεν διαβάζουν τι πραγματικά γράφεις αλλά την ζωή σου όπως την έχουν μάθει από την τηλεόραση και τα περιοδικά, δεν σε αφήνουν να ανακαλύψεις αυτό το κάτι παραπάνω ούτε σου ανοίγουν τους ορίζοντες σε μια καθαρή κριτική, ξέροντας ποιος γράφει ότι γράφει, αξιολογείς το γραπτό όπως αξιολογείς και τον συντάκτη του. τον συμπαθείς? συμπαθείς και το blog του. τον αντιπαθείς? τον διαβάζεις για να βρεις περισσότερους λόγους να τον αντιπαθήσεις.
τα επώνυμα blogs χάνουν το πιο ουσιαστικό συστατικό ενός blog και ενός γραπτού κειμένου γενικότερα: την ευκαιρία να κερδίσεις τον αναγνώστη σου με την γραφή σου, με τις ιδέες σου, με τις απόψεις σου και με το στυλ σου.
στα επώνυμα blogs πουλάς το όνομα σου και την φήμη σου, άντε ίσως και την άποψη σου, αλλά μέχρι εκεί.
πιστεύω ότι όσοι ασχολούνται με το σπορ της γραφής σε blogs ασχολούνται εντελώς ερασιτεχνικά, και δημοσιογράφος να είσαι και στο πιο γαμάτο περιοδικό να γράφεις, το blog σου θα το δημιουργήσεις για την πλάκα σου, για να βγάζεις το άχτι σου, για να πεις ότι έχεις να πεις με ένα πιο ανάλαφρο ή χιουμοριστικό ύφος, ίσως για να καταφέρεις να κάνεις την αλλαγή που θα ήθελες σε κάποιο επίπεδο. σε καμία περίπτωση όμως για να εκθέσεις δημόσια ανθρώπους, ονόματα και οικογένειες. μπορείς να το κάνεις δηλαδή και αυτό, τίποτα δεν μπορεί να σου απαγορεύσει ότι σου επιτρέπει το μυαλό σου, απλά δεν θα βρεις κανέναν να σε διαβάσει. μπορεί να βρεις κάποιους στην αρχή αλλά στην πορεία θα μείνεις μόνος, όπως ακριβώς και στην ζωή.
άλλωστε κανένας blogger δεν κυνηγάει αναγνώστες με το τουφέκι. υπάρχουν πολλοί που έχουν ανάγει το blog τους σε επιχείρηση, και αν θες την άποψη μου μαγκιά τους που τα κατάφεραν, μακάρι να μπορούσα και εγώ, και πάλι όμως, μην ξεχνάμε το πιο βασικό, οι αναγνώστες σου σε έχουν επιλέξει για αυτά που γράφεις και όχι για αυτό που είσαι, που δεν το ξέρουν κιόλας.
δεν μπορώ να καταλάβω τι κερδίζουν όλοι αυτοί που γράφουν επώνυμα, με τη βούλα και την υπογραφή τους πέραν του ότι προσελκύουν το ενδιαφέρον του όποιου κοινού τους (μεγάλο είναι η αλήθεια) λόγο της επωνυμίας τους.
όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το blog κάποιους μήνες (μόλις) πριν, ο μόνος λόγος που ήθελα να διατηρήσω την ανωνυμία μου (και όσο μπορώ την διατηρώ ακόμα αν και κάποιοι με έχουν ανακαλύψει) ήταν γιατί δεν ήθελα με τίποτα αυτά που γράφω να ταυτιστούν με εμένα και να διαβαστούν με την φωνή μου και να επεξεργαστούν με την λογική μου. δεν ήθελα να δώσω έτοιμη, μασημένη τροφή σε όσους ξέρουν ότι είμαι εγώ αυτή που διαβάζουν, αλλά να αφήσουν έξω από το μυαλό τους όλα τα στερεότυπα που τους συνδέουν με εμένα και να αξιολογήσουν απλά και αληθινά τι διαβάζουν και κατά πόσο τους ταιριάζει.
τα blogs πρέπει να είναι ανώνυμα γιατί αλλιώς αυτά που γράφεις παίρνουν τον χαρακτήρα σου και χάνουν παντελώς τον δικό τους, οπότε γιατί να ασχοληθείς να τα πεις και σε ένα blog? πιάσε δέκα κολλητούς σου και πες τα. δεν είναι όμως αυτό το νόημα. το νόημα είναι να καταφέρεις να επηρεάσεις και να αφυπνίσεις όσο το δυνατόν περισσότερους, και να καταφέρεις να βρεις άλλους τόσους να ταυτιστείς.
Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010
just let me be
στην αγγλική vogue του αυγούστου έχει ένα καταπληκτικό άρθρο με τίτλο "get real" για την μόδα. από τον τίτλο και μόνο μπορεί κανείς να καταλάβει που θα επικεντρωθεί η συντάκτρια, αλλά διαβάζοντας το καταφερα να βάλω σε τάξη όλα τα κομμάτια που συγκεντρώνω τόσα χρόνια για το παζλ που λέγεται μόδα.
τα κομμάτια αφορούν κυρίως την έμπνευση και τις επιλογές των σχεδιαστών (πως ας πούμε αποφασίζουν ότι η δεκαετία του '50 θα είναι φέτος πηγή έμπνευσης τους, γιατί και κυρίως πως τα καταφέρνουν να μας πείθουν ότι όντως το 50's look είναι αυτό που είναι in φέτος, φταίνε τα αριστουργηματικά ρούχα ή τα αριστοτεχνικά editorial μόδας?), που απευθύνονται (στην ιαπωνία, στην τάβι γκέβινσον, στο χόλιγουντ ή στην άννα γουίντουρ) και ποιος τελικά καταλήγει να τους φοράει (εδώ οι επιλογές μειώνονται στο "όποιος έχει λεφτά").
οι τάσεις που θα φορεθούν την χειμερινή σεζόν που για την μόδα έχει κιόλας τελειώσει μιας και οι περισσότεροι οίκοι έχουν ήδη παρουσιάσει τις collection τους και τα περισσότερα περιοδικά μόδας έχουν ήδη επιλέξει τα καλύτερα κομμάτια απ' όλες, στις πρώτες θέσεις των περιοδικών βρίσκονται ρούχα βολικά και άνετα, φτιαγμένα από ακριβά άλλα άνετα υφάσματα, με υπέροχη εφαρμογή σε όποιο γυναικείο σωματότυπο μπορεί να υποστηρίξει ένα ψηλόμεσο, φαρδύ και μακρύ παντελόνι. σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε μέχρι τώρα η λέξη κλειδί για την μόδα του χειμώνα που έρχεται είναι η άνεση.
η συντάκτρια λέει κάτι στο 4σέλιδο κείμενο της που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα σκεφτεί και πραγματικά είναι μια απάντηση σε πολλές απορίες που είχα για την μόδα.
καταρχάς να πω ότι όταν λέω μόδα στην συγκεκριμένη περίπτωση εννοώ δυστυχώς haute couture μόδα, και λέω δυστυχώς γιατί όλα αυτά είναι ρούχα που εγώ προσωπικά ίσως και να μην φορέσω ποτέ. αλλά να' ναι καλά το ζάρα που αντιγράφει τα πάντα.
επίσης αυτό το κείμενο δεν είναι διαφήμιση ή φόρος τιμής στα παντελόνια των 1000 ευρώ ούτε στα κασμιρένια ζακετάκια των 900, τα οποία εγώ θαυμάζω και αγαπώ βαθιά, αλλά θεωρώ απολύτως εξωφρενικές τις τιμές τους.
λέει λοιπόν η Liza (Armstrong, fashion editor στους Times) στο άρθρο της πως επιτέλους ήρθε η ώρα για την μόδα να γυρίσει σελίδα και να αρχίσει να δημιουργεί ρούχα που απευθύνονται σε ηλικίες που είναι το άμεσο αγοραστικό τους κοινό, δηλαδή στις μαμάδες των μέχρι τώρα fashionistas.
φυσικά αυτό μέχρι και πέρυσι δεν συνέβαινε γιατί οι γυναίκες από μόνες τους είχαν ωθήσει την βιομηχανία της μόδας να παράγει ρούχα σε πολύ μικρότερα νούμερα από τα νούμερα που παραδοσιακά φοράει μια καλοδιατηρημένη σαραντάρα γιατί όλες οι σαραντάρες είχαν πλακωθεί στις λιποαναρρόφησεις, άφηναν την μόδα να προμοτάρει ρούχα που απευθύνονται σε 20άρες γιατί όλες οι 40άρες έκανα τρελά μποτοξ για να μοιάζουν όσο οι κόρες τους για να μπορούν να υποστηρίξουν τα πανύψηλα μίνι, και τέλος, το άρθρο υπογραμμίζει ότι επιτέλους οι γυναίκες αρχίζουν να αποδέχονται τους εαυτούς τους όπως είναι, να αποδέχονται το σώμα τους όπως είναι. αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι 40άρες θα πρέπει να κατεβάσουν το στρίφωμα της φούστας και να ανεβάσουν το ντεκολτέ, αλλά να φοράνε επιτέλους ρούχα που είναι άνετα και αναδεικνύουν αυτές και το σώμα τους χωρίς προσπάθεια.
επιτέλους η μόδα αλλάζει δεκαετία προτιμησης και από τα φλούο 80's της madonna's περνάμε στην δεκαετία του mad men όπου οι γυναίκες ήταν naturally κομψές, στιλάτες και elegant.
η μόδα όπως και η κοινωνία αλλάζει και θέτει νέες προτεραιότητες, από εκεί που ο σκοπός του κάθε σχεδιαστή ήταν να δημιουργήσει το IT 15ποντο παπούτσι της επόμενης σεζόν, τώρα είναι να δημιουργήσει ρούχα πολυμορφικά, που φοριούνται και συνδυάζονται με πολλά άλλα, ανάλογα με τις ώρες της ημέρας και που μπορούν να μείνουν στην ντουλάπα σου για πάντα κάτω από το ταμπελάκι "κλασσικά και αγαπημένα".
τέλος πάντων, πάρα πολύ ωραίο τεύχος. είχε καιρό να πέσει στα χέρια μου περιοδικό που να διαβάζεται από την αρχή μέχρι το τέλος.
από την άλλη βέβαια, σήμερα είναι μια απ' αυτές τις μέρες που αν μπορούσα θα ήθελα μόνο να βρίσκομαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου (με τον ανεμιστήρα αγκαλιά) και να εξελίξω τα ψυχολογικά μου μόνη μου και στην ησυχία μου. αντί αυτής της συγκλονιστικά καθαρτικής διαδικασίας, πρέπει να κυκλοφορήσω στον έξω κόσμο, με κατεβασμένες μουράκλες, χωρίς την παραμικρή όρεξη να μιλήσω/κοιτάξω/απαντήσω/γνωρίσω κτλ. οτιδήποτε αναπνέει και να είμαι υποχρεωμένη να απαντάω "τίποτα μωρέ" σε όσους (όλους) καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα σήμερα. αντί αυτής της τυπικής απάντησης, θα ήθελα να μπορώ να ουρλιάξω ότι ΟΧΙ δεν είμαι καλά σήμερα και να αρχίσω να παραληρώ για όλους του λόγους που δεν είμαι, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσω γραμματική και συντακτικό στις προτάσεις μου. απλά θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να λέω ασυναρτησίες, ενώ οι άλλοι θα κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι τους τύπου "η κακομοίρα αποτρελάθηκε τελικά" και θα κάνουν αργά αλλά σταθερά βήματα προς τα πίσω σε περίπτωση που κρίνουν ότι μπορεί και να γίνω επικίνδυνη.
εγώ η κακομοίρα όμως δεν θα γίνω επικίνδυνη, το μόνο που θέλω απ' αυτούς είναι απλά να με αφήσουν στην ησυχία μου. όλοι τους.
τα κομμάτια αφορούν κυρίως την έμπνευση και τις επιλογές των σχεδιαστών (πως ας πούμε αποφασίζουν ότι η δεκαετία του '50 θα είναι φέτος πηγή έμπνευσης τους, γιατί και κυρίως πως τα καταφέρνουν να μας πείθουν ότι όντως το 50's look είναι αυτό που είναι in φέτος, φταίνε τα αριστουργηματικά ρούχα ή τα αριστοτεχνικά editorial μόδας?), που απευθύνονται (στην ιαπωνία, στην τάβι γκέβινσον, στο χόλιγουντ ή στην άννα γουίντουρ) και ποιος τελικά καταλήγει να τους φοράει (εδώ οι επιλογές μειώνονται στο "όποιος έχει λεφτά").
οι τάσεις που θα φορεθούν την χειμερινή σεζόν που για την μόδα έχει κιόλας τελειώσει μιας και οι περισσότεροι οίκοι έχουν ήδη παρουσιάσει τις collection τους και τα περισσότερα περιοδικά μόδας έχουν ήδη επιλέξει τα καλύτερα κομμάτια απ' όλες, στις πρώτες θέσεις των περιοδικών βρίσκονται ρούχα βολικά και άνετα, φτιαγμένα από ακριβά άλλα άνετα υφάσματα, με υπέροχη εφαρμογή σε όποιο γυναικείο σωματότυπο μπορεί να υποστηρίξει ένα ψηλόμεσο, φαρδύ και μακρύ παντελόνι. σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε μέχρι τώρα η λέξη κλειδί για την μόδα του χειμώνα που έρχεται είναι η άνεση.
η συντάκτρια λέει κάτι στο 4σέλιδο κείμενο της που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα σκεφτεί και πραγματικά είναι μια απάντηση σε πολλές απορίες που είχα για την μόδα.
καταρχάς να πω ότι όταν λέω μόδα στην συγκεκριμένη περίπτωση εννοώ δυστυχώς haute couture μόδα, και λέω δυστυχώς γιατί όλα αυτά είναι ρούχα που εγώ προσωπικά ίσως και να μην φορέσω ποτέ. αλλά να' ναι καλά το ζάρα που αντιγράφει τα πάντα.
επίσης αυτό το κείμενο δεν είναι διαφήμιση ή φόρος τιμής στα παντελόνια των 1000 ευρώ ούτε στα κασμιρένια ζακετάκια των 900, τα οποία εγώ θαυμάζω και αγαπώ βαθιά, αλλά θεωρώ απολύτως εξωφρενικές τις τιμές τους.
λέει λοιπόν η Liza (Armstrong, fashion editor στους Times) στο άρθρο της πως επιτέλους ήρθε η ώρα για την μόδα να γυρίσει σελίδα και να αρχίσει να δημιουργεί ρούχα που απευθύνονται σε ηλικίες που είναι το άμεσο αγοραστικό τους κοινό, δηλαδή στις μαμάδες των μέχρι τώρα fashionistas.
φυσικά αυτό μέχρι και πέρυσι δεν συνέβαινε γιατί οι γυναίκες από μόνες τους είχαν ωθήσει την βιομηχανία της μόδας να παράγει ρούχα σε πολύ μικρότερα νούμερα από τα νούμερα που παραδοσιακά φοράει μια καλοδιατηρημένη σαραντάρα γιατί όλες οι σαραντάρες είχαν πλακωθεί στις λιποαναρρόφησεις, άφηναν την μόδα να προμοτάρει ρούχα που απευθύνονται σε 20άρες γιατί όλες οι 40άρες έκανα τρελά μποτοξ για να μοιάζουν όσο οι κόρες τους για να μπορούν να υποστηρίξουν τα πανύψηλα μίνι, και τέλος, το άρθρο υπογραμμίζει ότι επιτέλους οι γυναίκες αρχίζουν να αποδέχονται τους εαυτούς τους όπως είναι, να αποδέχονται το σώμα τους όπως είναι. αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι 40άρες θα πρέπει να κατεβάσουν το στρίφωμα της φούστας και να ανεβάσουν το ντεκολτέ, αλλά να φοράνε επιτέλους ρούχα που είναι άνετα και αναδεικνύουν αυτές και το σώμα τους χωρίς προσπάθεια.
επιτέλους η μόδα αλλάζει δεκαετία προτιμησης και από τα φλούο 80's της madonna's περνάμε στην δεκαετία του mad men όπου οι γυναίκες ήταν naturally κομψές, στιλάτες και elegant.
η μόδα όπως και η κοινωνία αλλάζει και θέτει νέες προτεραιότητες, από εκεί που ο σκοπός του κάθε σχεδιαστή ήταν να δημιουργήσει το IT 15ποντο παπούτσι της επόμενης σεζόν, τώρα είναι να δημιουργήσει ρούχα πολυμορφικά, που φοριούνται και συνδυάζονται με πολλά άλλα, ανάλογα με τις ώρες της ημέρας και που μπορούν να μείνουν στην ντουλάπα σου για πάντα κάτω από το ταμπελάκι "κλασσικά και αγαπημένα".
τέλος πάντων, πάρα πολύ ωραίο τεύχος. είχε καιρό να πέσει στα χέρια μου περιοδικό που να διαβάζεται από την αρχή μέχρι το τέλος.
από την άλλη βέβαια, σήμερα είναι μια απ' αυτές τις μέρες που αν μπορούσα θα ήθελα μόνο να βρίσκομαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου (με τον ανεμιστήρα αγκαλιά) και να εξελίξω τα ψυχολογικά μου μόνη μου και στην ησυχία μου. αντί αυτής της συγκλονιστικά καθαρτικής διαδικασίας, πρέπει να κυκλοφορήσω στον έξω κόσμο, με κατεβασμένες μουράκλες, χωρίς την παραμικρή όρεξη να μιλήσω/κοιτάξω/απαντήσω/γνωρίσω κτλ. οτιδήποτε αναπνέει και να είμαι υποχρεωμένη να απαντάω "τίποτα μωρέ" σε όσους (όλους) καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα σήμερα. αντί αυτής της τυπικής απάντησης, θα ήθελα να μπορώ να ουρλιάξω ότι ΟΧΙ δεν είμαι καλά σήμερα και να αρχίσω να παραληρώ για όλους του λόγους που δεν είμαι, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσω γραμματική και συντακτικό στις προτάσεις μου. απλά θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να λέω ασυναρτησίες, ενώ οι άλλοι θα κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι τους τύπου "η κακομοίρα αποτρελάθηκε τελικά" και θα κάνουν αργά αλλά σταθερά βήματα προς τα πίσω σε περίπτωση που κρίνουν ότι μπορεί και να γίνω επικίνδυνη.
εγώ η κακομοίρα όμως δεν θα γίνω επικίνδυνη, το μόνο που θέλω απ' αυτούς είναι απλά να με αφήσουν στην ησυχία μου. όλοι τους.
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
music is my ecstasy
1995. δευτέρα γυμνασίου, 12 ετών. κυκλοφορεί το "all ages" ένα compilation cd των Bad Religion.
τρέχω στο δισκάδικο να το αγοράσω.
γυρίζω σπίτι, κόβω πολύ προσεχτικά την ζελατίνα με το κοπίδι με τρελό άγχος μην κάνω μια πιο βαθιά κίνηση και χαρακώσω το cd.
το ανοίγω και βγάζω το βιβλιαράκι, το artwork είναι ένα κολλάζ από χιλιάδες αφίσες συναυλιών απ' όλο τον κόσμο, δικών τους αλλά και άλλων εξίσου συγκλονιστικών συγκροτημάτων, έχει και τα lyrics χειρόγραφα.
το βάζω στο cd player, ένα γιγαντιαίο cd player στερεοφωνικό philips που μου είχε πάρει δώρο ο μπαμπάς μου, με μια μόνο υποδοχή για cd και δυο τεράστια ηχεία (βασική προϋπόθεση για την αγορά) που τα είχα τοποθετήσει στο πιο ψηλό σημείο της βιβλιοθήκης μου, δεξιά και αριστερά αντίστοιχα για να αποδίδουν όσο το δυνατόν (όπως νόμιζα) καλύτερα τον ήχο. ξαπλώνω στο κρεβάτι και με το κοντρόλ του cd στο χέρι πατάω ταυτόχρονα το play και το volume.
για την υπόλοιπη ώρα που παίζει το cd δεν κουνάω ούτε βλέφαρο από το ταβάνι, κάθομαι και ακούω το κάθε τραγούδι, προσέχω τον κάθε στοίχο, προσπαθώ να φανταστώ τι μπορεί να τους οδήγησε να γράψουν ένα τέτοιο τραγούδι, φυσικά δεν μπορώ να διανοηθώ ούτε τις κοινωνικές ανισότητες και αδικίες που περιγράφουν, ούτε τους έντονα πολιτικοποιημένους στίχους, αλλά έχουν τις πιο δυνατές κιθάρες, τις πιο καθαρές φωνές και τις πιο crusty μελωδίες, οπότε δεν με νοιάζει τίποτα παραπάνω.
δυναμώνω την ένταση τόσο που η κάσα της πόρτας αρχίζει να τρίζει, τόσο που δεν ακούω ούτε τα χτυπήματα της μαμάς μου στην πόρτα να το χαμηλώσω γιατί έχω τρελάνει και αυτούς αλλά και ολόκληρη την γειτονιά. φυσικά δεν με νοιάζει τίποτα απ' όλα αυτά.
το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βρω μια 80άρα κασέτα να χωρέσει ολόκληρο το cd για να το ακούω και στο walkman στην διαδρομή για το σχολείο ή όση ώρα έκανα να φτάσω από το σπίτι μου στο σπίτι της τότε κολλητής μου, ναυσικάς.
μετά ακολούθησαν και άλλα cd, το "gray rase", αλλά και η ανακάλυψη παλιών όπως το all time favorite "no control" και άλλων καινούργιων όπως το "new america".
15 χρόνια μετά, σήμερα, στο ejekt θα ακούσω όλη την εφηβεία μου live. στην διαδρομή για την δουλεία αποφάσισα να μην πάρω το βιβλίο μου, που σελιδοδείκτης τόσο καιρό ήταν το εισιτήριο της συναυλίας, αλλά να ακούσω στο ipod πλέον, όσο πιο πολλά τραγούδια από τα cd που έχω περάσει, προλάβω. έφτασα στο γραφείο και ακόμα το ipod παίζει ξέφρενα. γράφω αυτό το ποστ και ακόμα το ipod παίζει ξέφρενα. έτσι για warm up προ της συναυλίας.
δεν ξέρω τι τραγούδια θα παίξουν σήμερα, δεν ξέρω καν αν θα ακούσω κάποια από τα αγαπημένα μου ή αν θα ξέρω καλά καλά πολλά από το line up τους, αλλά η έκσταση να τους δω live στην χώρα μου μετά από 15 χρόνια αναμονής, που μεταξύ μας δεν περίμενα ποτέ ότι θα συνέβαινε αυτό, είναι το καλύτερο trip to memory lane.
δεν υπάρχει τίποτα να συγκρίνεται με το συναίσθημα που σου προκαλεί η μουσική, ειδικά όταν είσαι 12 χρονών. μπορεί πια να μην τους ακούω τόσο φανατικά όσο τότε, αλλά μπορώ να δηλώσω με όλη την σιγουριά του κόσμου ότι είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα σε όλο τον πλανήτη. έχω χαρεί πολύ που κατάφερα να δω και άλλα συγκροτήματα live αλλά το νούμερο 1 μου ήταν πάντα οι Bad Religion.
15 χρόνια τώρα έχω μαζέψει ολόκληρη την δισκογραφία τους σε όλες τις πιθανές μορφές ήχου, cd, κασέτες και mp3's και θα είναι το legacy που θα αφήσω στα παιδιά μου τα οποία παρακαλάω από τώρα να μην πάρουν από την hip-hop κουλτούρα του πατέρα τους, αλλά από την punk rock της μαμάς.
back in the days, το καλιφορνέζικο πανκ ήταν η μουσική που άκουγες να βγαίνει σε τρελά ντεσιμπέλ απ' όλα τα walk και στην συνέχεια discman. ήταν η μουσική που έντυνε κάθε DIY skate και BMX video, ήταν το soundtrack μιας ολόκληρης γενιάς παιδιών που δεν είχαν καμία σχέση με μόδες και πολιτική, καμία σχέση με μαθήματα και πρέπει, με καταπιεστικούς καθηγητές και οπισθοδρομικούς διευθυντές, ήταν το soundtrack κάθε μαθήματος γυμναστικής και κάθε βαρετής ώρας σχολείου, ήταν το soundtrack κάθε σχολικής εκδρομής και κάθε βαρετών καλοκαιρινών διακοπών στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου των γονιών μας. ήταν το soundtrack κάθε καλοκαιρινού πανηγυριού στα ιδιωτικά σχολειά (που τότε ήταν αυθεντικά και all about mysic με συναυλίες σχολικών συγκροτημάτων και όχι παρέλαση μόδας) και το πρώτο συστατικό στο DNA όλων των DIY συγκροτημάτων (κατά πάσα πιθανότητα φίλων μας), κάποια υπάρχουν ακόμα και κρατάνε την φάση περισσότερο δυνατή από ποτέ, κάποια χάθηκαν κάπου μεταξύ αποφοίτησης και πρώτου έτους στην αγγλία, και αντίστοιχα κάποια άλλα δημιουργήθηκαν στην θέση τους κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες. punk rock ήταν (και κάποιες φορές είναι ακόμα) τα πάντα, το ντύσιμο και το στιλ, η συμπεριφορά και η ιδεολογία, το φέρσιμο και η αντιμετώπιση της πραγματικότητας, είναι εσύ και είμαι εγώ.
θυμάμαι φίλους που φύγανε και φίλους που είναι ακόμα φίλοι, σε πλατείες, να χαζευούμε όσους κάνoυν skate, να γελάμε και να ξημεροβραδιαζόμαστε εκεί μέχρι να νυχτώσει, και όλοι μαζί να φαινόμαστε σαν να έχουμε βγει από το kids, την πιο αντιπροσωπευτική ταινία της γενιάς μας, νομίζω.
τότε δεν υπήρχε κάτι που να ξεπερνάει την μουσική σε συναίσθημα. ούτε οι γκόμενες ούτε τα drugs, μόνο οι φίλοι που φυσικά άκουγαν την ίδια μουσική, διέδιδαν τα καινούργια τραγούδια και όλοι μαζί περιμέναμε με τρελή ανυπομονησία την κυκλοφορία του κάθε cd. τότε που όλοι αγοράζαμε cd's και τα τοποθετούσαμε στην βιβλιοθήκη μας γιατί το μεγαλύτερο credential που μπορούσες να έχεις έναντι των φίλων σου ήταν πόσο μεγάλη σιντοθήκη έχεις. και είχαμε τεράστια. και τα θέλαμε όλα αυθεντικά. και τοποθετημένα με σειρά χρονολογίας. τότε που τα ακούγαμε 24 ώρες το 24ωρο, στην διαδρομή από και προς το σχολείο, στα διαλείμματα, στον δρόμο για το φροντιστήριο, στο σπίτι όταν ξυπνάγαμε πρώτη κίνηση το play και τελευταία αφού είχαμε αποκοιμηθεί, το off.
σήμερα θυμήθηκα πόσα ολοκληρωμένα συναισθήματα μπορεί να σου δημιουργήσει ένα τραγούδι, τι σημαίνει να σε ρωτάει κάποιος την χειρότερη ερώτηση στην ιστορία των κοινωνικών σχέσεων: "τι μουσική ακούς?" και να έχεις μια τελείως συγκεκριμένη απάντηση να δώσεις.
σήμερα θυμήθηκα ότι όσα cd's και αν πέρασαν από τα χέρια μου τόσα χρόνια, λίγα είναι η αλήθεια, κανένα δεν με γέμισε με τόση ενέργεια όσο αυτά της punk rock.
σήμερα συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ λίγα πλέον τα mp3's που μπορώ να ακούω για ατελείωτες ώρες μέχρι τα αυτιά μου να ματώσουν από τα πολλά ντεσιμπέλ ή μέχρι το ipod μου να τελειώσει από μπαταρία. και μετά από την σημερινή συναυλία, ελπίζω να μην τα ξεχάσω ποτέ ξανά.
μεγάλες προσδοκίες? ίσως. αλλά όπως έδειξε μέχρι σήμερα η ιστορία, έχω κάθε δικαίωμα να ελπίζω!!
τρέχω στο δισκάδικο να το αγοράσω.
γυρίζω σπίτι, κόβω πολύ προσεχτικά την ζελατίνα με το κοπίδι με τρελό άγχος μην κάνω μια πιο βαθιά κίνηση και χαρακώσω το cd.
το ανοίγω και βγάζω το βιβλιαράκι, το artwork είναι ένα κολλάζ από χιλιάδες αφίσες συναυλιών απ' όλο τον κόσμο, δικών τους αλλά και άλλων εξίσου συγκλονιστικών συγκροτημάτων, έχει και τα lyrics χειρόγραφα.
το βάζω στο cd player, ένα γιγαντιαίο cd player στερεοφωνικό philips που μου είχε πάρει δώρο ο μπαμπάς μου, με μια μόνο υποδοχή για cd και δυο τεράστια ηχεία (βασική προϋπόθεση για την αγορά) που τα είχα τοποθετήσει στο πιο ψηλό σημείο της βιβλιοθήκης μου, δεξιά και αριστερά αντίστοιχα για να αποδίδουν όσο το δυνατόν (όπως νόμιζα) καλύτερα τον ήχο. ξαπλώνω στο κρεβάτι και με το κοντρόλ του cd στο χέρι πατάω ταυτόχρονα το play και το volume.
για την υπόλοιπη ώρα που παίζει το cd δεν κουνάω ούτε βλέφαρο από το ταβάνι, κάθομαι και ακούω το κάθε τραγούδι, προσέχω τον κάθε στοίχο, προσπαθώ να φανταστώ τι μπορεί να τους οδήγησε να γράψουν ένα τέτοιο τραγούδι, φυσικά δεν μπορώ να διανοηθώ ούτε τις κοινωνικές ανισότητες και αδικίες που περιγράφουν, ούτε τους έντονα πολιτικοποιημένους στίχους, αλλά έχουν τις πιο δυνατές κιθάρες, τις πιο καθαρές φωνές και τις πιο crusty μελωδίες, οπότε δεν με νοιάζει τίποτα παραπάνω.
δυναμώνω την ένταση τόσο που η κάσα της πόρτας αρχίζει να τρίζει, τόσο που δεν ακούω ούτε τα χτυπήματα της μαμάς μου στην πόρτα να το χαμηλώσω γιατί έχω τρελάνει και αυτούς αλλά και ολόκληρη την γειτονιά. φυσικά δεν με νοιάζει τίποτα απ' όλα αυτά.
το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βρω μια 80άρα κασέτα να χωρέσει ολόκληρο το cd για να το ακούω και στο walkman στην διαδρομή για το σχολείο ή όση ώρα έκανα να φτάσω από το σπίτι μου στο σπίτι της τότε κολλητής μου, ναυσικάς.
μετά ακολούθησαν και άλλα cd, το "gray rase", αλλά και η ανακάλυψη παλιών όπως το all time favorite "no control" και άλλων καινούργιων όπως το "new america".
15 χρόνια μετά, σήμερα, στο ejekt θα ακούσω όλη την εφηβεία μου live. στην διαδρομή για την δουλεία αποφάσισα να μην πάρω το βιβλίο μου, που σελιδοδείκτης τόσο καιρό ήταν το εισιτήριο της συναυλίας, αλλά να ακούσω στο ipod πλέον, όσο πιο πολλά τραγούδια από τα cd που έχω περάσει, προλάβω. έφτασα στο γραφείο και ακόμα το ipod παίζει ξέφρενα. γράφω αυτό το ποστ και ακόμα το ipod παίζει ξέφρενα. έτσι για warm up προ της συναυλίας.
δεν ξέρω τι τραγούδια θα παίξουν σήμερα, δεν ξέρω καν αν θα ακούσω κάποια από τα αγαπημένα μου ή αν θα ξέρω καλά καλά πολλά από το line up τους, αλλά η έκσταση να τους δω live στην χώρα μου μετά από 15 χρόνια αναμονής, που μεταξύ μας δεν περίμενα ποτέ ότι θα συνέβαινε αυτό, είναι το καλύτερο trip to memory lane.
δεν υπάρχει τίποτα να συγκρίνεται με το συναίσθημα που σου προκαλεί η μουσική, ειδικά όταν είσαι 12 χρονών. μπορεί πια να μην τους ακούω τόσο φανατικά όσο τότε, αλλά μπορώ να δηλώσω με όλη την σιγουριά του κόσμου ότι είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα σε όλο τον πλανήτη. έχω χαρεί πολύ που κατάφερα να δω και άλλα συγκροτήματα live αλλά το νούμερο 1 μου ήταν πάντα οι Bad Religion.
15 χρόνια τώρα έχω μαζέψει ολόκληρη την δισκογραφία τους σε όλες τις πιθανές μορφές ήχου, cd, κασέτες και mp3's και θα είναι το legacy που θα αφήσω στα παιδιά μου τα οποία παρακαλάω από τώρα να μην πάρουν από την hip-hop κουλτούρα του πατέρα τους, αλλά από την punk rock της μαμάς.
back in the days, το καλιφορνέζικο πανκ ήταν η μουσική που άκουγες να βγαίνει σε τρελά ντεσιμπέλ απ' όλα τα walk και στην συνέχεια discman. ήταν η μουσική που έντυνε κάθε DIY skate και BMX video, ήταν το soundtrack μιας ολόκληρης γενιάς παιδιών που δεν είχαν καμία σχέση με μόδες και πολιτική, καμία σχέση με μαθήματα και πρέπει, με καταπιεστικούς καθηγητές και οπισθοδρομικούς διευθυντές, ήταν το soundtrack κάθε μαθήματος γυμναστικής και κάθε βαρετής ώρας σχολείου, ήταν το soundtrack κάθε σχολικής εκδρομής και κάθε βαρετών καλοκαιρινών διακοπών στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου των γονιών μας. ήταν το soundtrack κάθε καλοκαιρινού πανηγυριού στα ιδιωτικά σχολειά (που τότε ήταν αυθεντικά και all about mysic με συναυλίες σχολικών συγκροτημάτων και όχι παρέλαση μόδας) και το πρώτο συστατικό στο DNA όλων των DIY συγκροτημάτων (κατά πάσα πιθανότητα φίλων μας), κάποια υπάρχουν ακόμα και κρατάνε την φάση περισσότερο δυνατή από ποτέ, κάποια χάθηκαν κάπου μεταξύ αποφοίτησης και πρώτου έτους στην αγγλία, και αντίστοιχα κάποια άλλα δημιουργήθηκαν στην θέση τους κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες. punk rock ήταν (και κάποιες φορές είναι ακόμα) τα πάντα, το ντύσιμο και το στιλ, η συμπεριφορά και η ιδεολογία, το φέρσιμο και η αντιμετώπιση της πραγματικότητας, είναι εσύ και είμαι εγώ.
θυμάμαι φίλους που φύγανε και φίλους που είναι ακόμα φίλοι, σε πλατείες, να χαζευούμε όσους κάνoυν skate, να γελάμε και να ξημεροβραδιαζόμαστε εκεί μέχρι να νυχτώσει, και όλοι μαζί να φαινόμαστε σαν να έχουμε βγει από το kids, την πιο αντιπροσωπευτική ταινία της γενιάς μας, νομίζω.
τότε δεν υπήρχε κάτι που να ξεπερνάει την μουσική σε συναίσθημα. ούτε οι γκόμενες ούτε τα drugs, μόνο οι φίλοι που φυσικά άκουγαν την ίδια μουσική, διέδιδαν τα καινούργια τραγούδια και όλοι μαζί περιμέναμε με τρελή ανυπομονησία την κυκλοφορία του κάθε cd. τότε που όλοι αγοράζαμε cd's και τα τοποθετούσαμε στην βιβλιοθήκη μας γιατί το μεγαλύτερο credential που μπορούσες να έχεις έναντι των φίλων σου ήταν πόσο μεγάλη σιντοθήκη έχεις. και είχαμε τεράστια. και τα θέλαμε όλα αυθεντικά. και τοποθετημένα με σειρά χρονολογίας. τότε που τα ακούγαμε 24 ώρες το 24ωρο, στην διαδρομή από και προς το σχολείο, στα διαλείμματα, στον δρόμο για το φροντιστήριο, στο σπίτι όταν ξυπνάγαμε πρώτη κίνηση το play και τελευταία αφού είχαμε αποκοιμηθεί, το off.
σήμερα θυμήθηκα πόσα ολοκληρωμένα συναισθήματα μπορεί να σου δημιουργήσει ένα τραγούδι, τι σημαίνει να σε ρωτάει κάποιος την χειρότερη ερώτηση στην ιστορία των κοινωνικών σχέσεων: "τι μουσική ακούς?" και να έχεις μια τελείως συγκεκριμένη απάντηση να δώσεις.
σήμερα θυμήθηκα ότι όσα cd's και αν πέρασαν από τα χέρια μου τόσα χρόνια, λίγα είναι η αλήθεια, κανένα δεν με γέμισε με τόση ενέργεια όσο αυτά της punk rock.
σήμερα συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ λίγα πλέον τα mp3's που μπορώ να ακούω για ατελείωτες ώρες μέχρι τα αυτιά μου να ματώσουν από τα πολλά ντεσιμπέλ ή μέχρι το ipod μου να τελειώσει από μπαταρία. και μετά από την σημερινή συναυλία, ελπίζω να μην τα ξεχάσω ποτέ ξανά.
μεγάλες προσδοκίες? ίσως. αλλά όπως έδειξε μέχρι σήμερα η ιστορία, έχω κάθε δικαίωμα να ελπίζω!!
Κυριακή 11 Ιουλίου 2010
αυτο το καλοκαιρι
προσπαθώ να κανονίσω τις διακοπές μας.
και μετά ο κέρσορας απλά αναβοσβήνει στην σελίδα γιατί αυτή η πρόταση και ότι συνεπάγεται αυτής χάνονται στον χωροχρόνο για πάντα.
ας εξετάσουμε τα δεδομένα από την αρχή: τρις βδομάδες διακοπές, που ξεκινάνε από την παρασκευή 6 αυγούστου και τελειώνουν την δευτέρα στις 30.
όπου δευτέρα θα πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο μου, μαυρισμένη, ξεκουρασμένη, ανανεωμένη και με σαρανταπέντε διαφορετικές ιστορίες για το πως πέρασα στις διακοπές μου.
αυτό και μόνο μπορεί να με κάνει να πάθω κρίση πανικού από τώρα, και να αποφασίσω τελικά να μην πάω πουθενά διακοπές (NOT). σκέφτομαι ότι είναι τέτοιο το άγχος να περάσεις καλά τις τρις ή όσες εβδομάδες σου αναλογούν που περιμένεις ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον χρόνο για να ξεκουραστείς και να ηρεμήσεις, που αν μια μέρα από το πρόγραμμα μου μου βγει λάθος ή αν μια μέρα από τις διακοπές δεν πάω για μπάνιο ή αν μια μέρα από τις διακοπές αρρωστήσω ή ξεμείνω στην αθήνα παραπάνω απ' όσο πρέπει (αλήθεια πόσο είναι αυτό?), θα είναι ο χειρότερος οιωνός για τον χειμώνα που θα τις ακολουθήσει.
με φοβερό άγχος και ήδη πονοκέφαλο προσπαθώ να βάλω τις λεπτομέρειες σε τάξη. ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στα κανονίσματα γιατί βαριέμαι αφόρητα τις λεπτομέρειες. αυτά που εγώ θεωρώ λεπτομέρειες όμως είναι και τα πιο βασικά στοιχεία που πρέπει να κανονίσεις a propo για να περάσεις στην πραγματικότητα καλά. όπως ας πούμε πόση ώρα μπορεί να σου πάρει να πας από το ένα νησί στο άλλο "ένα μισαωράκι είναι μωρέ σιγά το πράγμα" και καταλήγει να είναι τέσσερις ώρες με δύο αλλαγές πλοίων ή πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να βρεις δωμάτιο τον 15αύγουστο γιατί "έλα μωρέ σιγά μην δεν βρούμε! πόσο κόσμο να έχει πια" και το νησί να χτυπάει ρεκόρ τουρισμού.
τέλος πάντων. το βάρος και το άγχος για όλα αυτά φέτος διπλασιάζεται, γιατί αυτό το καλοκαίρι θα κανονίσουμε για πρώτη φορά κοινές διακοπές με τον κωνσταντίνο. μόνοι μας. πέρσι μια χαρά την είχαμε παλέψει γιατί φεύγαμε τα σαββατοκύριακα που πριν προλάβουν να αρχίσουν τελειώνανε και κάναμε και πέντε μέρες με παρέα στην λευκάδα.
φέτος όμως, έχουμε να φτιάξουμε κανονικό πρόγραμμα για δυο άτομα, για δυο ολόκληρες εβδομάδες, μόνοι μας, χωρίς κανείς μας να έχει κάνει αυτό το "πάω διακοπές με γκόμενο/γκόμενα μόνο" ποτέ ξανά και να πρέπει να το οργανώσουμε ολόκληρο από την αρχή. όποιος το διαβάζει αυτό και μας ξέρει θα πρέπει να κλαίει από τα γέλια για το πόσο ακατόρθωτο θα είναι όλο αυτό το εγχείρημα. άλλο ένα άγχος.
στην ουσία βέβαια το μόνο πρόβλημα στις "πάμε μόνοι μας" διακοπές για μένα θα είναι ότι εγώ θα θέλω να ξυπνάω από τις δέκα το πρωί, να πηγαίνω στους αρχαιολογικούς χώρους ή στο κέντρο της πόλης μια βόλτα, μετά να κάθομαι κάπου για πρωινό και στις δώδεκα να ξεκινάω για παραλία ή έστω, σκέτο στις δώδεκα να ξεκινάω για παραλία και του κωνσταντίνου ότι θα θέλει να κοιμάται μέχρι τις τρις, μετά να πηγαίνει παραλία και το βράδυ να βγει για ποτό. όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και στην αθηναϊκή μας πραγματικότητα.
όλα αυτά βέβαια είναι λεπτομέρειες μπροστά στο ότι ο 15αύγουστος φέτος πέφτει κυριακή και μου χαλάει όλα μου τα πλάνα. δηλαδή, ότι την δευτέρα 9 αυγούστου φεύγουμε για λευκάδα. το πιο τέλειο νησί για ανοργάνωτους ανθρώπους σαν και μας γιατί απλά πας με το αμαξάκι σου, κύριος, χωρίς εισιτήρια και ακτοπλοϊκά, χωρίς κανονίσματα και έξτρα έξοδα, για κάμπινγκ που είναι η τέλεια διαμονή για ανοργάνωτους ανθρώπους σαν και μας μιας και δεν χρειάζεται να κάνεις καμία κράτηση δέκα μήνες πριν για να καταλήξεις να μένεις σε ένα δωμάτιο 1χ1 μαζί με κατσαρίδες. μέχρι εδώ καλά ακριβώς γιατί δεν έχει χρειαστεί να κανονίσουμε τίποτα. είναι η τρίτη φορά που πηγαίνουμε και έτσι λύνεται και το πρόβλημα του "που να πάω-τι να κάνω" και εκτός απ' όλα αυτά, η λευκάδα είναι συγκλονιστικό νησί.
το κανόνισμα όμως ξεκινάει μετά τις πέντε (έξι? εφτά? τέσσερις? δέκα?) φανταστικές μέρες στην λευκάδα που θέλουμε να πάμε κεφαλλονιά. ένα γιγαντιαίο νησί στο οποίο δεν έχει ξαναπάει κανείς μας ποτέ.
πρόβλημα νούμερο ένα: για πότε να κλείσουμε ημερομηνίες αφού δεν ξέρουμε πόσο θέλουμε να κάτσουμε λευκάδα?
πρόβλημα νούμερο δύο: έστω ότι καθόμαστε λευκάδα από δευτέρα μέχρι σάββατο, θα ξεκινήσουμε παραμονή 15αύγουστου για το νέο νησί που θα επικρατεί ο απόλυτος πανικός παντού?
πρόβλημα νούμερο τρία: θα την παλέψουμε τελικά στην κεφαλλονιά ή θα μας φαν οι δρόμοι και τα πήγαινέλα στις παραλίες?
πρόβλημα νούμερο τέσσερα: αν είναι να πληρώσουμε σε βενζίνες τα εισιτήρια μας για new york τότε γιατί δεν πάμε new york να τελειώνουμε?
πρόβλημα νούμερο πέντε: θα γυρίσω τελικά στις 30 αυγούστου στο γραφείο ξεκουρασμένη, μαυρισμένη και ανανεωμένη με σαρανταπέντε διαφορετικές ιστορίες?
πρόβλημα νούμερο έξι: θα περάσουμε τελικά καλά ή θα σφαχτούμε με τον κωνσταντίνο και δεν θα καταφέρουμε να προγραμματίσουμε ούτε μισό μπάνιο?
μήπως να περιμένω καλύτερα τα χριστούγεννα για να ξεκουραστώ, ανανεωθώ, μαυρίσω (γιατί όχι?) και γυρίσω με σαρανταπέντε διαφορετικές ιστορίες?
αλλά τζάμπα η δίαιτα ρε γαμώτο...
και μετά ο κέρσορας απλά αναβοσβήνει στην σελίδα γιατί αυτή η πρόταση και ότι συνεπάγεται αυτής χάνονται στον χωροχρόνο για πάντα.
ας εξετάσουμε τα δεδομένα από την αρχή: τρις βδομάδες διακοπές, που ξεκινάνε από την παρασκευή 6 αυγούστου και τελειώνουν την δευτέρα στις 30.
όπου δευτέρα θα πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο μου, μαυρισμένη, ξεκουρασμένη, ανανεωμένη και με σαρανταπέντε διαφορετικές ιστορίες για το πως πέρασα στις διακοπές μου.
αυτό και μόνο μπορεί να με κάνει να πάθω κρίση πανικού από τώρα, και να αποφασίσω τελικά να μην πάω πουθενά διακοπές (NOT). σκέφτομαι ότι είναι τέτοιο το άγχος να περάσεις καλά τις τρις ή όσες εβδομάδες σου αναλογούν που περιμένεις ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον χρόνο για να ξεκουραστείς και να ηρεμήσεις, που αν μια μέρα από το πρόγραμμα μου μου βγει λάθος ή αν μια μέρα από τις διακοπές δεν πάω για μπάνιο ή αν μια μέρα από τις διακοπές αρρωστήσω ή ξεμείνω στην αθήνα παραπάνω απ' όσο πρέπει (αλήθεια πόσο είναι αυτό?), θα είναι ο χειρότερος οιωνός για τον χειμώνα που θα τις ακολουθήσει.
με φοβερό άγχος και ήδη πονοκέφαλο προσπαθώ να βάλω τις λεπτομέρειες σε τάξη. ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στα κανονίσματα γιατί βαριέμαι αφόρητα τις λεπτομέρειες. αυτά που εγώ θεωρώ λεπτομέρειες όμως είναι και τα πιο βασικά στοιχεία που πρέπει να κανονίσεις a propo για να περάσεις στην πραγματικότητα καλά. όπως ας πούμε πόση ώρα μπορεί να σου πάρει να πας από το ένα νησί στο άλλο "ένα μισαωράκι είναι μωρέ σιγά το πράγμα" και καταλήγει να είναι τέσσερις ώρες με δύο αλλαγές πλοίων ή πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να βρεις δωμάτιο τον 15αύγουστο γιατί "έλα μωρέ σιγά μην δεν βρούμε! πόσο κόσμο να έχει πια" και το νησί να χτυπάει ρεκόρ τουρισμού.
τέλος πάντων. το βάρος και το άγχος για όλα αυτά φέτος διπλασιάζεται, γιατί αυτό το καλοκαίρι θα κανονίσουμε για πρώτη φορά κοινές διακοπές με τον κωνσταντίνο. μόνοι μας. πέρσι μια χαρά την είχαμε παλέψει γιατί φεύγαμε τα σαββατοκύριακα που πριν προλάβουν να αρχίσουν τελειώνανε και κάναμε και πέντε μέρες με παρέα στην λευκάδα.
φέτος όμως, έχουμε να φτιάξουμε κανονικό πρόγραμμα για δυο άτομα, για δυο ολόκληρες εβδομάδες, μόνοι μας, χωρίς κανείς μας να έχει κάνει αυτό το "πάω διακοπές με γκόμενο/γκόμενα μόνο" ποτέ ξανά και να πρέπει να το οργανώσουμε ολόκληρο από την αρχή. όποιος το διαβάζει αυτό και μας ξέρει θα πρέπει να κλαίει από τα γέλια για το πόσο ακατόρθωτο θα είναι όλο αυτό το εγχείρημα. άλλο ένα άγχος.
στην ουσία βέβαια το μόνο πρόβλημα στις "πάμε μόνοι μας" διακοπές για μένα θα είναι ότι εγώ θα θέλω να ξυπνάω από τις δέκα το πρωί, να πηγαίνω στους αρχαιολογικούς χώρους ή στο κέντρο της πόλης μια βόλτα, μετά να κάθομαι κάπου για πρωινό και στις δώδεκα να ξεκινάω για παραλία ή έστω, σκέτο στις δώδεκα να ξεκινάω για παραλία και του κωνσταντίνου ότι θα θέλει να κοιμάται μέχρι τις τρις, μετά να πηγαίνει παραλία και το βράδυ να βγει για ποτό. όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και στην αθηναϊκή μας πραγματικότητα.
όλα αυτά βέβαια είναι λεπτομέρειες μπροστά στο ότι ο 15αύγουστος φέτος πέφτει κυριακή και μου χαλάει όλα μου τα πλάνα. δηλαδή, ότι την δευτέρα 9 αυγούστου φεύγουμε για λευκάδα. το πιο τέλειο νησί για ανοργάνωτους ανθρώπους σαν και μας γιατί απλά πας με το αμαξάκι σου, κύριος, χωρίς εισιτήρια και ακτοπλοϊκά, χωρίς κανονίσματα και έξτρα έξοδα, για κάμπινγκ που είναι η τέλεια διαμονή για ανοργάνωτους ανθρώπους σαν και μας μιας και δεν χρειάζεται να κάνεις καμία κράτηση δέκα μήνες πριν για να καταλήξεις να μένεις σε ένα δωμάτιο 1χ1 μαζί με κατσαρίδες. μέχρι εδώ καλά ακριβώς γιατί δεν έχει χρειαστεί να κανονίσουμε τίποτα. είναι η τρίτη φορά που πηγαίνουμε και έτσι λύνεται και το πρόβλημα του "που να πάω-τι να κάνω" και εκτός απ' όλα αυτά, η λευκάδα είναι συγκλονιστικό νησί.
το κανόνισμα όμως ξεκινάει μετά τις πέντε (έξι? εφτά? τέσσερις? δέκα?) φανταστικές μέρες στην λευκάδα που θέλουμε να πάμε κεφαλλονιά. ένα γιγαντιαίο νησί στο οποίο δεν έχει ξαναπάει κανείς μας ποτέ.
πρόβλημα νούμερο ένα: για πότε να κλείσουμε ημερομηνίες αφού δεν ξέρουμε πόσο θέλουμε να κάτσουμε λευκάδα?
πρόβλημα νούμερο δύο: έστω ότι καθόμαστε λευκάδα από δευτέρα μέχρι σάββατο, θα ξεκινήσουμε παραμονή 15αύγουστου για το νέο νησί που θα επικρατεί ο απόλυτος πανικός παντού?
πρόβλημα νούμερο τρία: θα την παλέψουμε τελικά στην κεφαλλονιά ή θα μας φαν οι δρόμοι και τα πήγαινέλα στις παραλίες?
πρόβλημα νούμερο τέσσερα: αν είναι να πληρώσουμε σε βενζίνες τα εισιτήρια μας για new york τότε γιατί δεν πάμε new york να τελειώνουμε?
πρόβλημα νούμερο πέντε: θα γυρίσω τελικά στις 30 αυγούστου στο γραφείο ξεκουρασμένη, μαυρισμένη και ανανεωμένη με σαρανταπέντε διαφορετικές ιστορίες?
πρόβλημα νούμερο έξι: θα περάσουμε τελικά καλά ή θα σφαχτούμε με τον κωνσταντίνο και δεν θα καταφέρουμε να προγραμματίσουμε ούτε μισό μπάνιο?
μήπως να περιμένω καλύτερα τα χριστούγεννα για να ξεκουραστώ, ανανεωθώ, μαυρίσω (γιατί όχι?) και γυρίσω με σαρανταπέντε διαφορετικές ιστορίες?
αλλά τζάμπα η δίαιτα ρε γαμώτο...
Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010
ξυπνα βασιλη
ότι θα έβρισκα και χρόνο να γράψω σήμερα, αυτό πια είναι απ τ' άγραφα. για το σημερινό "πρωινό"-στις 12- ξύπνημα έχω προετοιμάσει τον κωνσταντίνο σαράντα μέρες. χθες το βράδυ σε μια τελευταία και απελπισμένη προσπάθεια τον έβαλα να μου ορκιστεί ότι δεν θα με μανουριάσει αύριο όταν θα ξεκινάω να τον ξυπνάω, και πως θα προσπαθήσει να μην μου χαλάσει την διάθεση και να μην με κάνει να αργήσω να πάω να πάρω τα κορίτσια από το γραφείο. τον τελευταίο στόχο, τα κορίτσια από το γραφείο, μάλλον θα τον πιάσουμε, αλλά και αυτό πάλι δεν είναι και πολύ σίγουρο. στους υπόλοιπους αποτύχαμε παταγωδώς. ξύπνησε τελικά, αλλά μέχρι να ξυπνήσει άκουσα όλο το πάτερ ημών από την ανάποδη και σαρανταδύο άλλα καντήλια, έτσι για να πάει καλά η μέρα. νομίζω αν ήταν άλλη στην θέση μου ή που θα νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική ή που θα τον είχε απλά στείλει αποκεί που' ρθε.
ΑΛΛΑ στην περίπτωση μας συμβαίνει κάτι μοναδικό: είμαστε ολόιδιοι.
όποτε όσες φορές ξενερώνω με την συμπεριφορά του, στην ουσία ξενερώνω με την δική μου και το πως φαίνομαι εγώ στους άλλους όταν συμπεριφέρομαι σαν τρελή. δωρεάν ψυχοθεραπεία εν ολίγοις.
χθες κάναμε τέτοια γέλια με την λυδία, γιατί της περιέγραφα το σκηνικό που μου είχε κάνει ο κωνσταντίνος πριν από κάτι μέρες, όπου έξαλλος καθώς ήταν στο mall για χίλιους λόγους, μεταξύ άλλων και ότι είχε χάσει το αμάξι του στο δαιδαλώδες πάρκινγκ, με πήρε τηλέφωνο να με βρίσει γιατί το μηχάνημα πληρωμής του πάρκινγκ δεν έπαιρνε 20λεπτα. η λυδία σταυροκοπήθηκε τρις φορές που όπως είπε έχουμε βρει ο ένας τον άλλον και δεν τριγυρνάμε ελεύθεροι κάπου εκεί έξω, και φυσικά έπεσε μέσα στους λόγους που εγώ μπορεί να συμπεριφέρομαι με την αντίστοιχη τρέλα σ' αυτόν: επειδή κάποια πρώην του από το γυμνάσιο πιθανών να αναπνέει ακόμα. ναι τις θέλω όλες νεκρές. αυτό ακριβώς είναι το concept.
ευτυχώς που έχει σταματήσει να διαβάζει το μπλογκ μου (ωραία υποστήριξη) γιατί αλλιώς θα με έβριζε που τα γράφω αυτά. αν και πιστεύω κάπου μέσα του θα του άρεσε κιόλας που τον κάνω και θέμα μου.
καλά τις τύψεις που έχω δεν θα τις συζητήσω. χθες πήγαμε σινεμά (λεπτομέρειες για το τι είδαμε και πως ήτανε θα γράψω δίπλα στο "είδα, διάβασα, άκουσα") και έφαγα μισό κουβά ποπ κορν εκστασιασμένη. άσε που ήταν τίγκα στο αλάτι και μετά ένιωθα το στόμα μου να είναι σαν τον πάτο του ωκεανού. αλλά ήταν τα ρημάδια υπέροχα.
λοιπόν αυτά. α! σχετικά με το προηγούμενο ποστ και την αναζήτηση του "είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου θέλω" η αγαπημένη μου φίλη stelluna (με το πιο συγκλονιστικό μπλογκ εγκυμοσύνης) μου έστειλε μειλ από που μπορούμε να προμηθευτούμε τα μαγικά αυτά αυτοκόλλητα. εδώ!
καλά κολλήματα σε όλους!
πάμε για την πρώτη μας βουτιά.
ΑΛΛΑ στην περίπτωση μας συμβαίνει κάτι μοναδικό: είμαστε ολόιδιοι.
όποτε όσες φορές ξενερώνω με την συμπεριφορά του, στην ουσία ξενερώνω με την δική μου και το πως φαίνομαι εγώ στους άλλους όταν συμπεριφέρομαι σαν τρελή. δωρεάν ψυχοθεραπεία εν ολίγοις.
χθες κάναμε τέτοια γέλια με την λυδία, γιατί της περιέγραφα το σκηνικό που μου είχε κάνει ο κωνσταντίνος πριν από κάτι μέρες, όπου έξαλλος καθώς ήταν στο mall για χίλιους λόγους, μεταξύ άλλων και ότι είχε χάσει το αμάξι του στο δαιδαλώδες πάρκινγκ, με πήρε τηλέφωνο να με βρίσει γιατί το μηχάνημα πληρωμής του πάρκινγκ δεν έπαιρνε 20λεπτα. η λυδία σταυροκοπήθηκε τρις φορές που όπως είπε έχουμε βρει ο ένας τον άλλον και δεν τριγυρνάμε ελεύθεροι κάπου εκεί έξω, και φυσικά έπεσε μέσα στους λόγους που εγώ μπορεί να συμπεριφέρομαι με την αντίστοιχη τρέλα σ' αυτόν: επειδή κάποια πρώην του από το γυμνάσιο πιθανών να αναπνέει ακόμα. ναι τις θέλω όλες νεκρές. αυτό ακριβώς είναι το concept.
ευτυχώς που έχει σταματήσει να διαβάζει το μπλογκ μου (ωραία υποστήριξη) γιατί αλλιώς θα με έβριζε που τα γράφω αυτά. αν και πιστεύω κάπου μέσα του θα του άρεσε κιόλας που τον κάνω και θέμα μου.
καλά τις τύψεις που έχω δεν θα τις συζητήσω. χθες πήγαμε σινεμά (λεπτομέρειες για το τι είδαμε και πως ήτανε θα γράψω δίπλα στο "είδα, διάβασα, άκουσα") και έφαγα μισό κουβά ποπ κορν εκστασιασμένη. άσε που ήταν τίγκα στο αλάτι και μετά ένιωθα το στόμα μου να είναι σαν τον πάτο του ωκεανού. αλλά ήταν τα ρημάδια υπέροχα.
λοιπόν αυτά. α! σχετικά με το προηγούμενο ποστ και την αναζήτηση του "είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου θέλω" η αγαπημένη μου φίλη stelluna (με το πιο συγκλονιστικό μπλογκ εγκυμοσύνης) μου έστειλε μειλ από που μπορούμε να προμηθευτούμε τα μαγικά αυτά αυτοκόλλητα. εδώ!
καλά κολλήματα σε όλους!
πάμε για την πρώτη μας βουτιά.
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
random
έγραψε ένας φίλος μου στο facebook "εδώ ο κόσμος πεινάει και εσένα σε ενοχλεί επειδή πάρκαρε ο άλλος πάνω στο πεζοδρόμιο...άιντε μαλέα".
σχολίασα εγώ από κάτω "πολύ ιδεαλιστικό ομολογουμένως. αλήθεια, πες μας τι κάνεις για τα παιδία που πεινάνε, εκτός από το να το αναμασάς σαν την απόλυτη καραμέλα "free-pass" για όλες τις μαλακίες που κάνεις/κάνουμε? επειδή η απάντηση είναι τίποτα (όπως όλων) προσπάθησε να σώσεις το κάρμα σου ναι! με το να μην παρκάρεις στα ΠΕΖΟδρόμια για αρχή, και ίσως κάποια μέρα υπάρξει μια πρόοδος. ευχαριστώ".
και μου απαντάει "άσε μας ρε έξαλλη που έχουμε κάτσει στον άξονα (αυτό δεν κατάλαβα τι σημαίνει) και θες να γίνω και συνειδητοποιημένος πολίτης και από πάνω.. εγώ μπορεί να μην βοηθάω όπως λες, αλλά τουλάχιστον δεν είμαι μίζερος ελληνάρας που τον ενοχλεί το που παρκάρει ο καθένας! άσε που δεν το έκανα εγώ, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. ο τύπος φώναζε και έγινε θέαμα σε ολόκληρο το ψυχικό (ουάου!) επειδή όπως είπε επί λέξη "δεν υπάρχει χώρος να περάσουν οι πεζοί". αν δεν ήταν καθυστερημένος και έκανε 2 βήματα δεξιά τώρα δεν θα κάναμε καν αυτή την κουβέντα! δεν σου λέω ότι είμαι υπέρ του να παρκάρει ο καθένας όπου γουστάρει γιατί όντως υπάρχει πολύς κόσμος που το κουράζει (θέσεις για αναπήρους κτλ.) και να σου πω και κάτι στο κάτω κάτω? μήπως πάρκαρε έξω από το σπίτι σου και σου πήρε τη θέση? όχι. είναι δημόσιος χώρος το συγκεκριμένο σημείο? ναι. ε βούλωνε τότε! άμα δεν καταλαβαίνεις ότι υπό τις παρούσες συνθήκες που ζούμε αυτό είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να σε απασχολεί ε είσαι ηλίθιος και καλά κάνω και σε κράζω".
είναι λαλίστατος ο φίλος μου. αυτό να του το αναγνωρίσουμε.
όποτε? ποιος έχει δίκιο και ποίος άδικο. α! ναι! δεν σας είπα τι του απάντησα, σε μια πρόταση ότι διαφωνώ ακόμα πάρα πολύ και πως είναι ξεκάθαρο ότι βλέπουμε το θέμα με διαφορετικό μάτι/ σκοπιά/ συνείδηση και πως βάση αυτού δεν μπορώ να σχολιάσω παραπάνω το θέμα.
ψάχνω πολύ καιρό αυτά τα αυτοκόλλητα "είμαι γάιδαρος και παρκάρω όπου θέλω". παρακαλώ όποιος ξέρει κάτι να μου στείλει στο eksallistinpoli@gmail.com με ενδιαφέρουν πολύ.
σχολίασα εγώ από κάτω "πολύ ιδεαλιστικό ομολογουμένως. αλήθεια, πες μας τι κάνεις για τα παιδία που πεινάνε, εκτός από το να το αναμασάς σαν την απόλυτη καραμέλα "free-pass" για όλες τις μαλακίες που κάνεις/κάνουμε? επειδή η απάντηση είναι τίποτα (όπως όλων) προσπάθησε να σώσεις το κάρμα σου ναι! με το να μην παρκάρεις στα ΠΕΖΟδρόμια για αρχή, και ίσως κάποια μέρα υπάρξει μια πρόοδος. ευχαριστώ".
και μου απαντάει "άσε μας ρε έξαλλη που έχουμε κάτσει στον άξονα (αυτό δεν κατάλαβα τι σημαίνει) και θες να γίνω και συνειδητοποιημένος πολίτης και από πάνω.. εγώ μπορεί να μην βοηθάω όπως λες, αλλά τουλάχιστον δεν είμαι μίζερος ελληνάρας που τον ενοχλεί το που παρκάρει ο καθένας! άσε που δεν το έκανα εγώ, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. ο τύπος φώναζε και έγινε θέαμα σε ολόκληρο το ψυχικό (ουάου!) επειδή όπως είπε επί λέξη "δεν υπάρχει χώρος να περάσουν οι πεζοί". αν δεν ήταν καθυστερημένος και έκανε 2 βήματα δεξιά τώρα δεν θα κάναμε καν αυτή την κουβέντα! δεν σου λέω ότι είμαι υπέρ του να παρκάρει ο καθένας όπου γουστάρει γιατί όντως υπάρχει πολύς κόσμος που το κουράζει (θέσεις για αναπήρους κτλ.) και να σου πω και κάτι στο κάτω κάτω? μήπως πάρκαρε έξω από το σπίτι σου και σου πήρε τη θέση? όχι. είναι δημόσιος χώρος το συγκεκριμένο σημείο? ναι. ε βούλωνε τότε! άμα δεν καταλαβαίνεις ότι υπό τις παρούσες συνθήκες που ζούμε αυτό είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να σε απασχολεί ε είσαι ηλίθιος και καλά κάνω και σε κράζω".
είναι λαλίστατος ο φίλος μου. αυτό να του το αναγνωρίσουμε.
όποτε? ποιος έχει δίκιο και ποίος άδικο. α! ναι! δεν σας είπα τι του απάντησα, σε μια πρόταση ότι διαφωνώ ακόμα πάρα πολύ και πως είναι ξεκάθαρο ότι βλέπουμε το θέμα με διαφορετικό μάτι/ σκοπιά/ συνείδηση και πως βάση αυτού δεν μπορώ να σχολιάσω παραπάνω το θέμα.
ψάχνω πολύ καιρό αυτά τα αυτοκόλλητα "είμαι γάιδαρος και παρκάρω όπου θέλω". παρακαλώ όποιος ξέρει κάτι να μου στείλει στο eksallistinpoli@gmail.com με ενδιαφέρουν πολύ.
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
αρχαιο πνευμα αθανατο
με αφορμή το νέο ακαδημαϊκό έτος που θα ξεκινήσει σε λίγους μήνες, αλλά και με την ανακοίνωση των βαθμών των πανελληνίων (ευτυχώς που σταμάτησαν να απεργούν οι διορθωτές γιατί εγώ είχα δει το ακαδημαϊκό έτος να ξεκινάει μετά τα χριστούγεννα), ξεκίνησαν οι εκατομμύρια διαφημίσεις που πουλάνε ψεύτικα όνειρα σε εκατομμύρια νέα παιδιά μες την ζαλούρα του "τι θα κάνω με την ζωή μου". όπως όλοι έχουμε υπάρξει κάποτε. no?
διάβαζα στον ταχυδρόμο του σαββάτου (03/07) το αφιέρωμα που είχε για την εκπαίδευση. ένα διαφορετικό αφιέρωμα κατά την άποψη μου, όπου διαφορετικό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ήταν και καλό. είχε και κάποια ενδιαφέροντα θέματα (αλίμονο) που αφορούσαν τις δωρεάν εκπαιδευτικές δραστηριότητες (χορωδία, παραδοσιακούς χορούς- που μεταξύ μας ποιος θα ασχοληθεί και πόσο κρίμα για αυτό) που προσφέρουν τα πανεπιστήμια της ελλάδας, αλλά είχε παράλληλα και κάτι άλλο που με ξενέρωσε αφάνταστα: αφιέρωμα "ο παλιός είναι αλλιώς" όπου φοιτητές μεγαλύτερων ετών έδιναν οδηγίες-συμβουλές επιβίωσης στους νέους. αυτό θα ήταν μια χαρά ρεπορτάζ και πρωτοβουλία εάν οι οδηγίες αφορούσαν (πχ) την διαδικασία εγγραφής στα μαθήματα, πως και που βγάζεις φοιτητικό πάσο, τις δωρεάν παροχές (αν υπάρχουν) στα δημόσια πανεπιστήμια για σίτιση και διαμονή ή αν αφορούσαν έστω ένα guidline για τα μαθήματα που πρέπει να πάρει κάποιος στην αρχή και άλλα που πρέπει να αγνοήσει μέχρι το τέλος.
οδηγίες εν ολίγοις για να βοηθήσεις πραγματικά κάποιον που ξεκινάει τώρα να πετύχει τον σκοπό εισαγωγής του στο εκάστοτε εκπαιδευτικό ίδρυμα, δηλαδή το διάβασμα και κατά συνέπεια την αποφοίτηση, και όχι οδηγίες για το καλύτερο σκονάκι, οδηγίες πως να διατηρήσεις καλές σχέσεις με τις παρατάξεις για να σου δίνουν τα θέματα, όχι οδηγίες να έχεις από κοντά τους μεταπτυχιακούς φοιτητές που θα είναι οι επιτηρητές σου στα διαγωνίσματα, όχι οδηγίες να πηγαίνεις στις εξετάσεις αδιάβαστος για να πάρεις τα θέματα που οι καθηγητές ανακυκλώνουν ανα εξεταστικές.
όλο αυτό το σύστημα είναι μια αηδία και μισή. πραγματικά με σκέφτομαι σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο και μου γυρνάνε τα άντερα από τα νεύρα που θα μου δημιουργούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.
και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι αυτή η σάπια κατάσταση στην εκπαίδευση δεν θα σταματήσει ποτέ να υφίσταται από την στιγμή που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι να την συντηρούν. αναμφίβολα κάθε καινούργιο παιδί που θα ξεκινήσει από τον οκτώβριο την καριέρα του σαν φοιτητής θα μπει στην λογική της εύκολης εκπαίδευσης και της ξεπέτας, στην λογική της αντιγραφής και του "αυτός ο καθηγητής είναι μαλάκας και δεν βάζει βαθμούς" ή "έλα στο πάρτι αυτής της παράταξης και θα σου δώσουμε τα θέματα του σεπτεμβρίου" και θα ξεχάσει τα όνειρα που έκανε κάθε βράδυ διαβάζοντας για τις πανελλήνιες.
μπορεί αυτή η περιγραφή να ακούγεται σαν να έκανα copy-paste τα απομνημονεύματα του βασιλάκη καΐλα, αλλά πραγματικά είναι αλήθεια. και αυτό φυσικά έχει μια συνέχεια που αφορά όλους αφού όταν με το καλό αποφοιτήσουν όλοι αυτοί (μέσος όρος 8 χρόνια) θα γίνουν συνάδελφοί μας, βοηθοί μας, ή ακόμα και συνεχιστές μας. εγώ προσωπικά δεν θα ήθελα να συνεργάζομαι με έναν άνθρωπο που έχει περάσει όλη του την ακαδημαϊκή ζωή ξενυχτώντας κάθε βράδυ στα μπουζούκια της επαρχιακής πόλης που σπούδαζε, και περνούσε τα μαθήματα επειδή ήταν γραμματέας στην ΔΑΠ. και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι γύρω μας, δίπλα μας, εκεί έξω.
όλες αυτές τις διαπιστώσεις της έκανα με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα στους NYT, αυτό για να είμαι και σωστή, για τα μέτρα που παίρνει η αμερικάνικη κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την αντιγραφή, τα σκονάκια και την λογοκλοπία που σε μέρη που οι άνθρωποι έχουν λογική και προσπαθούν για κάποια πράγματα στην ζωή τους, αποτελεί ποινικό αδίκημα και μπορεί να σου στοιχίσει από το πτυχίο μέχρι και την ελευθερία σου.
το ρεπορτάζ ήταν επώνυμο και με φωτογραφίες των παλιών, που θα πρέπει να αισθάνονται και τρομερά περήφανοι που περνάνε τις γνώσεις τους στη νέα γενιά. έγραφε ένας ηλίθιος "παλιός" στον ταχυδρόμο "να κρατάς τις εργασίες από μαθητές προηγούμενων χρόνων και να τις παρουσιάζεις στα επόμενα εξάμηνα σαν δικές σου. να φροντίζεις βέβαια να αλλάζεις και καμία λεπτομέρεια", "να αφήσεις τις σημειώσεις σου στο καζανάκι και να ζητήσεις άδεια για τουαλέτα με το που πάρεις τα θέματα" η άλλη.
για τη ιστορία, αυτό το σκονάκι το έχω κάνει και εγώ αλλά πραγματικά πιστεύω ότι για την νέα γενιά όλα αυτά είναι τόσο αρχαία όσο και τα MS-DOS. τι να το κάνεις το καζανάκι άμα υπάρχει το iphone ξέρω΄γω. αλλά και πάλι, παρατηρούμε ότι όταν έρχεται στην απατεωνιά τι να την κάνει την τεχνολογία ο ελληνάρας.
η ΑΚΤΟ δε έχει τρελαθεί να διαφημίζει τα προγράμματα σπουδών της από τα οποία τόσα χρόνια τώρα αποφοιτούν "καταξιωμένοι επαγγελματίες" και φέτος έχει αρχίσει να διαφημίζει και τις εγκαταστάσεις διδασκαλίας.
φαίνεται θα έφυγαν δίπλα από τον ΟΚΑΝΑ που κατοικοέδρευαν τόσα χρόνια. ευτυχώς.
μου λείπουν κάποιες φορές τα χρόνια της σχολής και του μεταπτυχιακού. του μεταπτυχιακού κυρίως τώρα που το σκέφτομαι γιατί στην σχολή ήμουν ακόμα ανώριμη και ίσως και να μην την εκμεταλλεύτηκα όπως και όσο θα έπρεπε. κυρίως θυμάμαι όλες τις φορές που έγγραφα με τρελό οίστρο την εργασία μου στο pc λίγες ώρες πριν την παραδώσω, την έκσταση του διαβάσματος και την ανακάλυψη κάτι καινούργιου, το συγκλονιστικό συναίσθημα του να καταλαβαίνεις πραγματικά τι είναι αυτό που διαβάζεις, που απευθύνεται και από που πηγάζει, να αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδέψει στο αρχείο όλων των γνώσεων που έχεις αποκομίσει ποτέ και να νιώθεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να ανθίζουν από την γνώση. φυσικά όλα αυτά είναι στην επιλογή του καθενός αν θα θελήσει να τα ζήσει ποτέ ή αν θα ακολουθήσει τις συμβουλές του ταχυδρόμου. μπορείς βέβαια πάντα να τα συνδυάσεις, γιατί αλίμονο και ποιος δεν έχει αντιγράψει. είπαμε.
διάβαζα στον ταχυδρόμο του σαββάτου (03/07) το αφιέρωμα που είχε για την εκπαίδευση. ένα διαφορετικό αφιέρωμα κατά την άποψη μου, όπου διαφορετικό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ήταν και καλό. είχε και κάποια ενδιαφέροντα θέματα (αλίμονο) που αφορούσαν τις δωρεάν εκπαιδευτικές δραστηριότητες (χορωδία, παραδοσιακούς χορούς- που μεταξύ μας ποιος θα ασχοληθεί και πόσο κρίμα για αυτό) που προσφέρουν τα πανεπιστήμια της ελλάδας, αλλά είχε παράλληλα και κάτι άλλο που με ξενέρωσε αφάνταστα: αφιέρωμα "ο παλιός είναι αλλιώς" όπου φοιτητές μεγαλύτερων ετών έδιναν οδηγίες-συμβουλές επιβίωσης στους νέους. αυτό θα ήταν μια χαρά ρεπορτάζ και πρωτοβουλία εάν οι οδηγίες αφορούσαν (πχ) την διαδικασία εγγραφής στα μαθήματα, πως και που βγάζεις φοιτητικό πάσο, τις δωρεάν παροχές (αν υπάρχουν) στα δημόσια πανεπιστήμια για σίτιση και διαμονή ή αν αφορούσαν έστω ένα guidline για τα μαθήματα που πρέπει να πάρει κάποιος στην αρχή και άλλα που πρέπει να αγνοήσει μέχρι το τέλος.
οδηγίες εν ολίγοις για να βοηθήσεις πραγματικά κάποιον που ξεκινάει τώρα να πετύχει τον σκοπό εισαγωγής του στο εκάστοτε εκπαιδευτικό ίδρυμα, δηλαδή το διάβασμα και κατά συνέπεια την αποφοίτηση, και όχι οδηγίες για το καλύτερο σκονάκι, οδηγίες πως να διατηρήσεις καλές σχέσεις με τις παρατάξεις για να σου δίνουν τα θέματα, όχι οδηγίες να έχεις από κοντά τους μεταπτυχιακούς φοιτητές που θα είναι οι επιτηρητές σου στα διαγωνίσματα, όχι οδηγίες να πηγαίνεις στις εξετάσεις αδιάβαστος για να πάρεις τα θέματα που οι καθηγητές ανακυκλώνουν ανα εξεταστικές.
όλο αυτό το σύστημα είναι μια αηδία και μισή. πραγματικά με σκέφτομαι σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο και μου γυρνάνε τα άντερα από τα νεύρα που θα μου δημιουργούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.
και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι αυτή η σάπια κατάσταση στην εκπαίδευση δεν θα σταματήσει ποτέ να υφίσταται από την στιγμή που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι να την συντηρούν. αναμφίβολα κάθε καινούργιο παιδί που θα ξεκινήσει από τον οκτώβριο την καριέρα του σαν φοιτητής θα μπει στην λογική της εύκολης εκπαίδευσης και της ξεπέτας, στην λογική της αντιγραφής και του "αυτός ο καθηγητής είναι μαλάκας και δεν βάζει βαθμούς" ή "έλα στο πάρτι αυτής της παράταξης και θα σου δώσουμε τα θέματα του σεπτεμβρίου" και θα ξεχάσει τα όνειρα που έκανε κάθε βράδυ διαβάζοντας για τις πανελλήνιες.
μπορεί αυτή η περιγραφή να ακούγεται σαν να έκανα copy-paste τα απομνημονεύματα του βασιλάκη καΐλα, αλλά πραγματικά είναι αλήθεια. και αυτό φυσικά έχει μια συνέχεια που αφορά όλους αφού όταν με το καλό αποφοιτήσουν όλοι αυτοί (μέσος όρος 8 χρόνια) θα γίνουν συνάδελφοί μας, βοηθοί μας, ή ακόμα και συνεχιστές μας. εγώ προσωπικά δεν θα ήθελα να συνεργάζομαι με έναν άνθρωπο που έχει περάσει όλη του την ακαδημαϊκή ζωή ξενυχτώντας κάθε βράδυ στα μπουζούκια της επαρχιακής πόλης που σπούδαζε, και περνούσε τα μαθήματα επειδή ήταν γραμματέας στην ΔΑΠ. και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι γύρω μας, δίπλα μας, εκεί έξω.
όλες αυτές τις διαπιστώσεις της έκανα με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα στους NYT, αυτό για να είμαι και σωστή, για τα μέτρα που παίρνει η αμερικάνικη κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την αντιγραφή, τα σκονάκια και την λογοκλοπία που σε μέρη που οι άνθρωποι έχουν λογική και προσπαθούν για κάποια πράγματα στην ζωή τους, αποτελεί ποινικό αδίκημα και μπορεί να σου στοιχίσει από το πτυχίο μέχρι και την ελευθερία σου.
το ρεπορτάζ ήταν επώνυμο και με φωτογραφίες των παλιών, που θα πρέπει να αισθάνονται και τρομερά περήφανοι που περνάνε τις γνώσεις τους στη νέα γενιά. έγραφε ένας ηλίθιος "παλιός" στον ταχυδρόμο "να κρατάς τις εργασίες από μαθητές προηγούμενων χρόνων και να τις παρουσιάζεις στα επόμενα εξάμηνα σαν δικές σου. να φροντίζεις βέβαια να αλλάζεις και καμία λεπτομέρεια", "να αφήσεις τις σημειώσεις σου στο καζανάκι και να ζητήσεις άδεια για τουαλέτα με το που πάρεις τα θέματα" η άλλη.
για τη ιστορία, αυτό το σκονάκι το έχω κάνει και εγώ αλλά πραγματικά πιστεύω ότι για την νέα γενιά όλα αυτά είναι τόσο αρχαία όσο και τα MS-DOS. τι να το κάνεις το καζανάκι άμα υπάρχει το iphone ξέρω΄γω. αλλά και πάλι, παρατηρούμε ότι όταν έρχεται στην απατεωνιά τι να την κάνει την τεχνολογία ο ελληνάρας.
η ΑΚΤΟ δε έχει τρελαθεί να διαφημίζει τα προγράμματα σπουδών της από τα οποία τόσα χρόνια τώρα αποφοιτούν "καταξιωμένοι επαγγελματίες" και φέτος έχει αρχίσει να διαφημίζει και τις εγκαταστάσεις διδασκαλίας.
φαίνεται θα έφυγαν δίπλα από τον ΟΚΑΝΑ που κατοικοέδρευαν τόσα χρόνια. ευτυχώς.
μου λείπουν κάποιες φορές τα χρόνια της σχολής και του μεταπτυχιακού. του μεταπτυχιακού κυρίως τώρα που το σκέφτομαι γιατί στην σχολή ήμουν ακόμα ανώριμη και ίσως και να μην την εκμεταλλεύτηκα όπως και όσο θα έπρεπε. κυρίως θυμάμαι όλες τις φορές που έγγραφα με τρελό οίστρο την εργασία μου στο pc λίγες ώρες πριν την παραδώσω, την έκσταση του διαβάσματος και την ανακάλυψη κάτι καινούργιου, το συγκλονιστικό συναίσθημα του να καταλαβαίνεις πραγματικά τι είναι αυτό που διαβάζεις, που απευθύνεται και από που πηγάζει, να αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδέψει στο αρχείο όλων των γνώσεων που έχεις αποκομίσει ποτέ και να νιώθεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να ανθίζουν από την γνώση. φυσικά όλα αυτά είναι στην επιλογή του καθενός αν θα θελήσει να τα ζήσει ποτέ ή αν θα ακολουθήσει τις συμβουλές του ταχυδρόμου. μπορείς βέβαια πάντα να τα συνδυάσεις, γιατί αλίμονο και ποιος δεν έχει αντιγράψει. είπαμε.
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
η πολη με τα δυο προσωπα
σήμερα κυριακή. ή αλλιώς η μέρα για μπάνια του λαού. εγώ δεν έχω πατήσει ούτε το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μου σε αμμουδιά, πόσο μάλλον να το πνίξω σε αλμυρό νερό (θάλασσα δηλαδή) και δεν μπορώ να πω ότι νιώθω και τρομερά χάλια για αυτό.
φέτος με έχει πιάσει τρελό αμόκ με τον ήλιο και το πόσο βλαβερός είναι και πασαλείβομαι με όλων των ειδών και δεικτών τα αντηλιακά από τον μάιο. το αποτέλεσμα αυτής της παλαβομάρας μου είναι τώρα που το καλοκαίρι είναι στα πάνω του εγώ να φωσφορίζω στα πλήθη, αλλά αποφάσισα ότι καθόλου δεν με νοιάζει γιατί όταν τα πλήθη θα έχουν ρυτίδες και γερασμένο δέρμα εγώ θα απολαμβάνω την νιότη μου.
θα ξεκινήσω από τα καλά.
μέχρι τώρα ήταν ένα φανταστικό weekend στο οποίο νιώθω σαν να είμαι τουρίστας στην αθήνα, ντάλα αυγούστου. η αθήνα είναι σχιζοφρενικά άδεια, μιλάμε για ακρότητες τύπου κολωνάκι σάββατο μεσημέρι να βρίσκεις στην σκουφά σαράντα θέσεις πάρκινγκ. τα φανάρια είναι σχεδόν άχρηστα αφού δεν περνάει αμάξι από πουθενά και η μεγαλύτερη διαδρομή διαρκεί περίπου 15 λεπτά και αυτό αν σε πιάσουν μαζεμένα κόκκινα. είναι όσο τέλεια της αξίζει να είναι, και τόσο άδεια όσο να σου πει ότι ακόμα και αν δεν είσαι από τους τυχερούς που θα κάνουν διακοπές φέτος, εδώ θα περάσεις πολύ καλύτερα. και για πρώτη φορά με την κρίση και το ΔΝΤ νομίζω το εννοεί.
λοιπόν, να το παίξω και λίγο οδηγός πόλης, την παρασκευή το βράδυ πήγαμε στο tiki στο κουκάκι όπως λέει το αθηνόραμα, εγώ θα σε οδηγούσα λέγοντας σου ότι είναι στην ακρόπολη, που όντως είναι, στον πλάι του μουσείου, απλά είναι θέμα ονόματος γειτονιάς. το tiki λοιπόν είναι τέλειο για πολλούς λόγους, πρώτον γιατί έχει συγκλονιστικά cocktails με πολύ φαντασία και με καθαρά ποτά. must για δοκιμή είναι το chocolate martini το οποίο για να φανταστείς μέχρι και ο κωνσταντίνος που μισεί την σοκολάτα και τα γλυκά, πίνει standard δύο. εγώ προχτές δοκίμασα το apricot bubbly με βερίκοκο σναπ και σαμπάνια και ήταν μαγεία. επίσης έχει και φαΐ όπως διαπιστώσαμε μόλις προχτές και καθώς όλο το concept του μαγαζιού παραπέμπει σε αμερικανικοχαβανέζικο dinner του '50 έχει και burgers (τα οποία δεν δοκιμάσαμε, αλλά από το πιάτο και μόνο) φάνηκαν συγκλονιστικά. όλο το μαγαζί μέσα είναι σαν να είσαι κάπου μεταξύ χαβάις και fear and loathing in las vegas, με animal print καναπέδες, πράσινο φωτισμό, κόκκινους τοίχους, σανίδα του σερφ στον τοίχο πίσω από το μπαρ και χρυσή κουρτίνα στο παράθυρο. ο τελευταίος και καλύτερος λόγος που θα σε έστελνα εκεί είναι για την πολύ πολύ fun μουσική που έτσι με μια λέξη θα την χαρακτήριζες καλοκαιρινή. μπορεί να ακούσεις και τον king elvis αλλά όχι στα κλασσικά του. παίζει και calypso, δηλαδή ολόκληρη την δισκογραφία του harry belafonte. αυτό θα σου θυμίσει ποιος είναι. αυτά με το tiki. όχι τίποτα άλλο αλλά δεν παίρνω και ποσοστά και είναι κρίμα.
σάββατο πρωί πήγαμε αντίθετα απο το ρεύμα και στο κέντρο της αθήνας. με το τρένο. που ήταν και αυτό άδειο και επιτέλους μπορούσες να νιώσεις ότι υπάρχει κλιματιστικό και λειτουργεί κιόλας. το κέντρο ήταν μαγικό γιατί ήταν σχετικά άδειο και χωρίς πολύ ζέστη. ανεβήκαμε ερμού (αυτές τις μέρες παρατήρησα πάρα πολλά μαγαζιά να έχουν κλείσει, παντού όχι μόνο κέντρο και σοκαρίστηκα), και μετά κολωνάκι στο καινούργιο μας κόλλημα λέγε-με-και nice 'n' easy. δυστυχώς το link είναι πάλι από το αθηνόραμα μιας και τα άλλα δύο που βγάζει στην αναζήτηση το παρουσιάζουν αρκετά μακρυά απ' όπως το έχω στο μυαλό μου. αγνόησε αυτά που λέει στην αρχή (γιατί είναι μπούρδες) και επικεντρώσου στην περιγραφή του μενού. το μεγαλύτερο ατού του κατά την γνώμη μου, και επειδή είμαι μανιακή μ' αυτά, είναι το ευγενέστατο προσωπικό. μιλάμε τα παιδιά, στην βραδινή κυρίως βάρδια σε σκλαβώνουν και αυτό σπάνια το λέω εγώ. τέλειο φαΐ, πολύ καλές τιμές και τέλειο σποτ. τι άλλο να ζητήσεις?
το βράδυ πήγαμε θέατρο. στο επί κολωνώ και συγκεκριμένα σ' αυτό το φεστιβάλ. η παράσταση ήταν γραμμένη από έναν συμφοιτητή του κωνσταντίνου, που πρωταγωνιστούσε κιόλας, μαζί με άλλα δύο άτομα, και ήταν υπέροχη. 40λεπτη, σφηνάκι, όσο έπρεπε. επίσης το θέατρο έχει πολύ ωραίο κήπο- αίθουσα αναμονής και τρομερά ευγενικό μπάρμαν.
αυτάααα.
θα έλεγε κανείς ότι μετά από αυτές τις δύο φανταστικές μέρες που γυρνούσα στη πόλη, όχι μόνο έξαλλη δεν θα μπορούσα να είμαι μαζί της, αλλά ότι την αγαπώ κιόλας. αυτό θα μπορούσε να ισχύει, εύκολα, αν δεν ζούσαν μαζί μου αλλά 9.999.990 (αφήνω δέκα θέσεις για μένα και αυτούς που συμπαθώ) μαλάκες. μεταξύ άλλων είδα έναν ταρίφα που καθώς άφηνε τέσσερις τουρίστες έξω από την μεγάλη βρετανία κρεμάστηκε από το παράθυρο και άρχισε να τους φωνάζει "είσαι μαλάκας?" κάνοντας τους παράλληλα και την γνωστή (στους έλληνες μόνο υποψιάζομαι γιατί αυτοί έδειξαν να μην χαμπαριάζουν) κίνηση του μαλάκα. σε τέσσερις ξένους θυμίζω. είδα υπάλληλο της δημοτικής αστυνομίας του δήμου αθηναίων να κλωτσάει έναν μαύρο πλανόδιο πωλητή με την συγκάλυψη της ελληνικής αστυνομίας που καθόταν δίπλα του και περίμενε να τελειώσει αυτό που έκανε, σχεδόν επιτηρούσε κιόλας, να του παίρνουν ολόκληρη την πραμάτεια και να την φορτώνουν στον αμάξι τους, ενώ δίπλα τους υπήρχε ένα ζευγάρι μεγαλούτσικων τουριστών όπου ο κύριος τους χειροκροτούσε ειρωνικά μες την μούρη τους, τύπου "μπράβο ρε μαλάκα έπιασες τον βαρόνο της κόκας". συγχαρητήρια.
βλέποντας εγώ ανυποψίαστη αυτό το περιστατικό άρχισα να ουρλιάζω στους μπάτσους τι κάνετε εκεί και τέτοια, και αυτοί είχανε μείνει με τα στόματα ορθάνοιχτα και με κοιτάζανε. αφού τους λέω ότι μας έχουν κάνει ρεζίλι σε όλο τον κόσμο (στο μεταξύ είχε έρθει και άλλο ένα ζευγάρι νέοι και τους λέγανε το ίδιο πράγμα) με τους τραμπουκισμούς τους και αφού τους σέρνω τον ατελείωτο, ξυπνάει από τον λήθαργο ο ένας και μου λέει: "και τι προτιμάτε κυρία μου, να έχετε 3.000.000 παράνομους μετανάστες?" του απάντησα ότι ο αριθμός των μεταναστών αλλά και το γεγονός ότι είναι μετανάστες πραγματικά δεν είναι δικό μου πρόβλημα για να έχω και προτιμήσεις, αλλά ναι! αν μπορούσα να προτιμήσω κάτι αυτό θα ήταν να μην τους δέρνουν μέσα στην μέση της πλατείας συντάγματος, μέρα μεσημέρι και για απολύτως κανέναν λόγο, γεγονός που αρνήθηκαν ΟΛΟΙ ακόμα και αυτός που τον κλώτσαγε, λέγοντας σε 10 ζευγάρια μάτια ότι είδανε λάθος.
βέβαια αν ήταν ικανοί για οτιδήποτε άλλο εκτός από το να επιδεικνύουν την ανύπαρκτη δύναμη και το σθένος τους, ας πήγαιναν να μαζέψουν όσους είναι στην πλατεία θεάτρου, στην αθηνάς στην βαρβάκειο και σε ολόκληρο το οικοδομικό εκεί τετράγωνο που έχει γίνει πλέον από τα χειρότερα γκέτο. εκεί όπου πραγματικά η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και κάθε λογική και έχει γίνει το καρκίνωμα της αθήνας. όλοι αυτοί οι παράνομοι μετανάστες τουλάχιστον, πουλάνε ψεύτικες τσάντες που βλάπτουν μόνο την μόδα και την αισθητική, όχι πρέζα και πουτάνες. δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι στην πρώτη γραμμή δίωξης έναντι αυτών που είναι πραγματικά επικίνδυνοι για όλους μας.
η αλήθεια είναι ότι δεν είναι πρώτη φορά που βλέπω αστυνομικούς να ασκούν βια σε μετανάστες και δεν θέλω ούτε να αρχίσω να φαντάζομαι τι μπορεί να συμβαίνει σε όλους αυτούς τους άμοιρους μετά. δεν θα ξεκινήσω όμως να γράφω για τους μετανάστες γιατί πραγματικά είναι ένα θέμα μείζονος σημασίας και δεν ξέρω ούτε καν πως να το προσεγγίσω.
θα πω όμως ότι οι δημοτικές αστυνομίες ανα την αθήνα είναι όλες για τον π**τσο καθώς επίσης και όλοι αυτοί που είχαν σαν όνειρο να γίνουν μπάτσοι και λόγο μισού βαθμού μυωπίας παραπάνω δεν τα κατάφεραν.
κλασικά παραδείγματα καταπιεσμένων παιδιών στο σχολείο που περίμεναν πως και πως να μπουν στην σχολή των αστυνομικών που θα τους εξασφαλίσει τίποτα άλλο πάρα μια στολή για να κρύψουν την αμορφωσιά τους και ένα γκλομπ για να επιδείξουν την ισχύ τους, που όμως δεν τα κατάφεραν ποτέ και να πως δημιουργείτε η δημοτική "αστυνομία" ή οι εταιρείες σεκιούριτι με τα ψεύτικα σιρίτια και τις αποκριάτικες στολές. ρεζίλια.
θα μπορούσα τέλος να είχα περάσει ακόμα πιο ωραία αν δεν άκουγα από γυναίκα αστυνομικό στην ερμού να λέει ότι φοβάται πλέον να κυκλοφορήσει μην της κλέψουν την τσάντα. σίγουρα έχουν αυξηθεί οι κλοπές τσαντών, σε νούμερα αρκεί να σου πω ότι δυο κοπέλες από το γραφείο πέσανε θύματα στο γκάζι, αλλά άμα το ακούς από το στόμα κάποιου που πληρώνετε για να σε προστατεύει τότε πραγματικά το έχουμε χάσει το παιχνίδι.
φέτος με έχει πιάσει τρελό αμόκ με τον ήλιο και το πόσο βλαβερός είναι και πασαλείβομαι με όλων των ειδών και δεικτών τα αντηλιακά από τον μάιο. το αποτέλεσμα αυτής της παλαβομάρας μου είναι τώρα που το καλοκαίρι είναι στα πάνω του εγώ να φωσφορίζω στα πλήθη, αλλά αποφάσισα ότι καθόλου δεν με νοιάζει γιατί όταν τα πλήθη θα έχουν ρυτίδες και γερασμένο δέρμα εγώ θα απολαμβάνω την νιότη μου.
θα ξεκινήσω από τα καλά.
μέχρι τώρα ήταν ένα φανταστικό weekend στο οποίο νιώθω σαν να είμαι τουρίστας στην αθήνα, ντάλα αυγούστου. η αθήνα είναι σχιζοφρενικά άδεια, μιλάμε για ακρότητες τύπου κολωνάκι σάββατο μεσημέρι να βρίσκεις στην σκουφά σαράντα θέσεις πάρκινγκ. τα φανάρια είναι σχεδόν άχρηστα αφού δεν περνάει αμάξι από πουθενά και η μεγαλύτερη διαδρομή διαρκεί περίπου 15 λεπτά και αυτό αν σε πιάσουν μαζεμένα κόκκινα. είναι όσο τέλεια της αξίζει να είναι, και τόσο άδεια όσο να σου πει ότι ακόμα και αν δεν είσαι από τους τυχερούς που θα κάνουν διακοπές φέτος, εδώ θα περάσεις πολύ καλύτερα. και για πρώτη φορά με την κρίση και το ΔΝΤ νομίζω το εννοεί.
λοιπόν, να το παίξω και λίγο οδηγός πόλης, την παρασκευή το βράδυ πήγαμε στο tiki στο κουκάκι όπως λέει το αθηνόραμα, εγώ θα σε οδηγούσα λέγοντας σου ότι είναι στην ακρόπολη, που όντως είναι, στον πλάι του μουσείου, απλά είναι θέμα ονόματος γειτονιάς. το tiki λοιπόν είναι τέλειο για πολλούς λόγους, πρώτον γιατί έχει συγκλονιστικά cocktails με πολύ φαντασία και με καθαρά ποτά. must για δοκιμή είναι το chocolate martini το οποίο για να φανταστείς μέχρι και ο κωνσταντίνος που μισεί την σοκολάτα και τα γλυκά, πίνει standard δύο. εγώ προχτές δοκίμασα το apricot bubbly με βερίκοκο σναπ και σαμπάνια και ήταν μαγεία. επίσης έχει και φαΐ όπως διαπιστώσαμε μόλις προχτές και καθώς όλο το concept του μαγαζιού παραπέμπει σε αμερικανικοχαβανέζικο dinner του '50 έχει και burgers (τα οποία δεν δοκιμάσαμε, αλλά από το πιάτο και μόνο) φάνηκαν συγκλονιστικά. όλο το μαγαζί μέσα είναι σαν να είσαι κάπου μεταξύ χαβάις και fear and loathing in las vegas, με animal print καναπέδες, πράσινο φωτισμό, κόκκινους τοίχους, σανίδα του σερφ στον τοίχο πίσω από το μπαρ και χρυσή κουρτίνα στο παράθυρο. ο τελευταίος και καλύτερος λόγος που θα σε έστελνα εκεί είναι για την πολύ πολύ fun μουσική που έτσι με μια λέξη θα την χαρακτήριζες καλοκαιρινή. μπορεί να ακούσεις και τον king elvis αλλά όχι στα κλασσικά του. παίζει και calypso, δηλαδή ολόκληρη την δισκογραφία του harry belafonte. αυτό θα σου θυμίσει ποιος είναι. αυτά με το tiki. όχι τίποτα άλλο αλλά δεν παίρνω και ποσοστά και είναι κρίμα.
σάββατο πρωί πήγαμε αντίθετα απο το ρεύμα και στο κέντρο της αθήνας. με το τρένο. που ήταν και αυτό άδειο και επιτέλους μπορούσες να νιώσεις ότι υπάρχει κλιματιστικό και λειτουργεί κιόλας. το κέντρο ήταν μαγικό γιατί ήταν σχετικά άδειο και χωρίς πολύ ζέστη. ανεβήκαμε ερμού (αυτές τις μέρες παρατήρησα πάρα πολλά μαγαζιά να έχουν κλείσει, παντού όχι μόνο κέντρο και σοκαρίστηκα), και μετά κολωνάκι στο καινούργιο μας κόλλημα λέγε-με-και nice 'n' easy. δυστυχώς το link είναι πάλι από το αθηνόραμα μιας και τα άλλα δύο που βγάζει στην αναζήτηση το παρουσιάζουν αρκετά μακρυά απ' όπως το έχω στο μυαλό μου. αγνόησε αυτά που λέει στην αρχή (γιατί είναι μπούρδες) και επικεντρώσου στην περιγραφή του μενού. το μεγαλύτερο ατού του κατά την γνώμη μου, και επειδή είμαι μανιακή μ' αυτά, είναι το ευγενέστατο προσωπικό. μιλάμε τα παιδιά, στην βραδινή κυρίως βάρδια σε σκλαβώνουν και αυτό σπάνια το λέω εγώ. τέλειο φαΐ, πολύ καλές τιμές και τέλειο σποτ. τι άλλο να ζητήσεις?
το βράδυ πήγαμε θέατρο. στο επί κολωνώ και συγκεκριμένα σ' αυτό το φεστιβάλ. η παράσταση ήταν γραμμένη από έναν συμφοιτητή του κωνσταντίνου, που πρωταγωνιστούσε κιόλας, μαζί με άλλα δύο άτομα, και ήταν υπέροχη. 40λεπτη, σφηνάκι, όσο έπρεπε. επίσης το θέατρο έχει πολύ ωραίο κήπο- αίθουσα αναμονής και τρομερά ευγενικό μπάρμαν.
αυτάααα.
θα έλεγε κανείς ότι μετά από αυτές τις δύο φανταστικές μέρες που γυρνούσα στη πόλη, όχι μόνο έξαλλη δεν θα μπορούσα να είμαι μαζί της, αλλά ότι την αγαπώ κιόλας. αυτό θα μπορούσε να ισχύει, εύκολα, αν δεν ζούσαν μαζί μου αλλά 9.999.990 (αφήνω δέκα θέσεις για μένα και αυτούς που συμπαθώ) μαλάκες. μεταξύ άλλων είδα έναν ταρίφα που καθώς άφηνε τέσσερις τουρίστες έξω από την μεγάλη βρετανία κρεμάστηκε από το παράθυρο και άρχισε να τους φωνάζει "είσαι μαλάκας?" κάνοντας τους παράλληλα και την γνωστή (στους έλληνες μόνο υποψιάζομαι γιατί αυτοί έδειξαν να μην χαμπαριάζουν) κίνηση του μαλάκα. σε τέσσερις ξένους θυμίζω. είδα υπάλληλο της δημοτικής αστυνομίας του δήμου αθηναίων να κλωτσάει έναν μαύρο πλανόδιο πωλητή με την συγκάλυψη της ελληνικής αστυνομίας που καθόταν δίπλα του και περίμενε να τελειώσει αυτό που έκανε, σχεδόν επιτηρούσε κιόλας, να του παίρνουν ολόκληρη την πραμάτεια και να την φορτώνουν στον αμάξι τους, ενώ δίπλα τους υπήρχε ένα ζευγάρι μεγαλούτσικων τουριστών όπου ο κύριος τους χειροκροτούσε ειρωνικά μες την μούρη τους, τύπου "μπράβο ρε μαλάκα έπιασες τον βαρόνο της κόκας". συγχαρητήρια.
βλέποντας εγώ ανυποψίαστη αυτό το περιστατικό άρχισα να ουρλιάζω στους μπάτσους τι κάνετε εκεί και τέτοια, και αυτοί είχανε μείνει με τα στόματα ορθάνοιχτα και με κοιτάζανε. αφού τους λέω ότι μας έχουν κάνει ρεζίλι σε όλο τον κόσμο (στο μεταξύ είχε έρθει και άλλο ένα ζευγάρι νέοι και τους λέγανε το ίδιο πράγμα) με τους τραμπουκισμούς τους και αφού τους σέρνω τον ατελείωτο, ξυπνάει από τον λήθαργο ο ένας και μου λέει: "και τι προτιμάτε κυρία μου, να έχετε 3.000.000 παράνομους μετανάστες?" του απάντησα ότι ο αριθμός των μεταναστών αλλά και το γεγονός ότι είναι μετανάστες πραγματικά δεν είναι δικό μου πρόβλημα για να έχω και προτιμήσεις, αλλά ναι! αν μπορούσα να προτιμήσω κάτι αυτό θα ήταν να μην τους δέρνουν μέσα στην μέση της πλατείας συντάγματος, μέρα μεσημέρι και για απολύτως κανέναν λόγο, γεγονός που αρνήθηκαν ΟΛΟΙ ακόμα και αυτός που τον κλώτσαγε, λέγοντας σε 10 ζευγάρια μάτια ότι είδανε λάθος.
βέβαια αν ήταν ικανοί για οτιδήποτε άλλο εκτός από το να επιδεικνύουν την ανύπαρκτη δύναμη και το σθένος τους, ας πήγαιναν να μαζέψουν όσους είναι στην πλατεία θεάτρου, στην αθηνάς στην βαρβάκειο και σε ολόκληρο το οικοδομικό εκεί τετράγωνο που έχει γίνει πλέον από τα χειρότερα γκέτο. εκεί όπου πραγματικά η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και κάθε λογική και έχει γίνει το καρκίνωμα της αθήνας. όλοι αυτοί οι παράνομοι μετανάστες τουλάχιστον, πουλάνε ψεύτικες τσάντες που βλάπτουν μόνο την μόδα και την αισθητική, όχι πρέζα και πουτάνες. δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι στην πρώτη γραμμή δίωξης έναντι αυτών που είναι πραγματικά επικίνδυνοι για όλους μας.
η αλήθεια είναι ότι δεν είναι πρώτη φορά που βλέπω αστυνομικούς να ασκούν βια σε μετανάστες και δεν θέλω ούτε να αρχίσω να φαντάζομαι τι μπορεί να συμβαίνει σε όλους αυτούς τους άμοιρους μετά. δεν θα ξεκινήσω όμως να γράφω για τους μετανάστες γιατί πραγματικά είναι ένα θέμα μείζονος σημασίας και δεν ξέρω ούτε καν πως να το προσεγγίσω.
θα πω όμως ότι οι δημοτικές αστυνομίες ανα την αθήνα είναι όλες για τον π**τσο καθώς επίσης και όλοι αυτοί που είχαν σαν όνειρο να γίνουν μπάτσοι και λόγο μισού βαθμού μυωπίας παραπάνω δεν τα κατάφεραν.
κλασικά παραδείγματα καταπιεσμένων παιδιών στο σχολείο που περίμεναν πως και πως να μπουν στην σχολή των αστυνομικών που θα τους εξασφαλίσει τίποτα άλλο πάρα μια στολή για να κρύψουν την αμορφωσιά τους και ένα γκλομπ για να επιδείξουν την ισχύ τους, που όμως δεν τα κατάφεραν ποτέ και να πως δημιουργείτε η δημοτική "αστυνομία" ή οι εταιρείες σεκιούριτι με τα ψεύτικα σιρίτια και τις αποκριάτικες στολές. ρεζίλια.
θα μπορούσα τέλος να είχα περάσει ακόμα πιο ωραία αν δεν άκουγα από γυναίκα αστυνομικό στην ερμού να λέει ότι φοβάται πλέον να κυκλοφορήσει μην της κλέψουν την τσάντα. σίγουρα έχουν αυξηθεί οι κλοπές τσαντών, σε νούμερα αρκεί να σου πω ότι δυο κοπέλες από το γραφείο πέσανε θύματα στο γκάζι, αλλά άμα το ακούς από το στόμα κάποιου που πληρώνετε για να σε προστατεύει τότε πραγματικά το έχουμε χάσει το παιχνίδι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)