à Paris

με ένα φριχτό οντέρ από το κοτέτσι της γιαγιάς Αθηνάς, με την θερμοκρασία περίπου χίλιους βαθμούς υπό σκιά και τα σκυλιά με τις γλώσσες κρεμασμένες να κοιμούνται στα πόδια μου, πρέπει τώρα εγώ, να θυμηθώ πως ήταν οι 4 μέρες στο Παρίσι των 20 βαθμών κελσίου και της απόλυτης ξεγνοιασιάς. τρέλες.
με αφορμή την ανακοίνωση πως η Monica Bellucci είναι το νεο πρόσωπο του οίκου Oriflame για την σειρά Royal Velvet (ψάξτην btw είναι ιδανική για επιδερμίδες άνω των 40, δηλαδή για την μαμά σου), η φανταστική Oriflame μας κάλεσε για 4 μέρες στο Παρίσι για να γνωρίσουμε την εταιρεία, να μάθουμε τα προιόντα και να πάρουμε συνέντευξη από την Monica. μαζέψαμε μπογαλάκια, σετάραμε τα άουτφιτς και να σου στο Charle de Gaulle.

φτάνοντας στο ξενοδοχείο το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανοίξω την κουρτίνα να δω την θέα και μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη ιδέα που είχα κατά την διάρκεια του ταξιδιού.

να γιατί...

ευτυχώς δεν ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν στο Παρίσι, ούτε και ο Κωνσταντίνος, και έτσι δεν μας έπιασε τουριστικός πυρετός να φωτογραφηθούμε πάνω στον πύργο του Άιφελ ή/και αγκαλιά με την πυραμίδα του Λούβρου.
οι εκτός Oriflame δραστηριότητες μας ήταν αυστηρά διαλεγμένες εκτός τουριστικού πλαισίου.
ευτυχώς γιατί είδαμε και μια άλλη πλευρά του Παρισιού που πολύ μας άρεσε.

την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί ήταν με αφορμή την αποφοίτηση από το μεταπτυχιακό, έξι γκόμενες, με το eurostar, αρχές Φεβρουαρίου. το κρύο που μαζέψαμε τότε καλύτερα να μην το σχολιάσω. τέλος πάντων, εκ Λονδίνου ορμώμενη, το Παρίσι δεν με ενθουσίασε, έως και με απογοήτευσε, μάλλον γιατί το είχα στο μυαλό μου πολύ διαφορετικό. το γεγονός δε ότι το ένα πεζοδρόμιο απείχε από το άλλο περίπου σαράντα μίλια μου έκαιγε τον εγκέφαλο σε άλλα επίπεδα.

αυτή την φορά το διασκέδασα τόσο πολύ που θα μπορούσα άνετα να ζήσω εκεί. όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση να μην χρειαστεί να χρησιμοποιήσω το μετρό after hours μόνη μου, κάτι που και μόνο στην σκέψη με λούζει με κρύο ιδρώτα. να μου πεις γιατί στο Λονδίνο είναι καλύτερα? σαφέστατα είναι η απάντηση. και μόνο το γεγονός ότι κάθε σπιθαμή του μετρό παρακολουθείτε από κάμερες ασφαλείας σου δίνει μια σιγουριά.
highlight ταξιδιού νούμερο 1: φωτογραφικό ντοκουμέντο που θα περάσει στα δισέγγονα μου, εγώ αλά μπρατσέτα με την Monica Bellucci.
highlight ταξιδιού νούμερο 2: το τελευταίο βράδυ μας στο δεν-έχω-λόγια Lido.
highlight ταξιδιού νούμερο 3: οι ατελείωτες ουρές παντού. από τα McDonalds μέχρι τα Abercrombie & Fitch. ναι καλά κατάλαβες πολυταξιδεμένε μου, το Παρίσι είχε κατακλυστεί από Asians που δεν άφηναν logo για logo όρθιο.

κεφάλαιο Monica Bellucci... δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα λόγια για να την περιγράψουν. ειδικά άμα είσαι φαν όπως εγώ, τα λόγια και η ανάσα σταματάνε την στιγμή που μπαίνει στον χώρο που βρίσκεσαι. είναι έτσι ακριβώς όπως την φαντάζεσαι: σαγηνευτική, πανέμορφη, με μια εσάνς παλιάς γοητείας και γκλαμουριάς. όχι τόσο ψηλή όσο νομίζεις, ίσως περισσότερο γερασμένη απ' ότι φαντάζεσαι, μια κούκλα που συντηρεί τον μύθο της μοιραίας όσο καλύτερα μπορεί μιλώντας σχεδόν ψιθυριστά και αγγίζοντας σε σχεδόν ανεπαίσθητα.
ήθελα να της συμπεριφερθώ σαν ένα αξιοθέατο που έχω πληρώσει για να το δω και άρα μου ανήκει, να την πιάσω και να την μυρίσω, αλλά η κουστωδία της δεν επέτρεπε ούτε να την αγκαλιάσεις σαν βλαχοαμερικάνος τουρίστας for the sake της φωτογραφίας. και έτσι μάλλον βγήκα σαν αγγούρι στην φωτογραφία για την οποία θα περηφανεύομαι μέχρι τα βαθιά μου γεράματα.

τέλος πάντων.
παράλληλα γνωρίσαμε και την Malin Akerman μια πανέμορφη Σουηδή που είναι επίσης πρόσωπο της Oriflame αλλά της Studio σειράς καλλυντικών. θα μπορούσε άνετα να είναι μια κολλητή μου από οπουδήποτε στον κόσμο, και το απόλυτο αντίπαλο δέος στην Bellucci. όχι μόνο εξωτερικά καθότι ψηλή, ξανθιά με μπλε μάτια, αλλά γιατί είναι ακριβώς αυτό: γαμώ τα παιδιά. ο χρόνος της συνέντευξης όχι απλά δεν μας έφτασε μιας και θα μπορούσαμε να είμαστε ακόμα εκεί να λέμε κάτι σχετικό με τα τατουάζ της ή το εξάμηνο που έζησε στην Αθήνα όντας μοντέλο, αλλά οι μάνατζερ της ήταν αρκετά αυστηροί στο πρόγραμμα και έτσι το λήξαμε γρήγορα.

photo courtesy Camilla Pihl @ www.camillapihl.no

εκτός από τους celebrities όμως, έμαθα πολλά πράγματα για την ίδια την εταιρεία, που ήταν το πραγματικό αστέρι του ταξιδιού. μεταξύ άλλων εντυπωσιάστηκα από το ήθος της, αλλά αυτό που την έβαλε κατευθείαν στην καρδία μου είναι το γεγονός ότι από την Σουηδία όπου ξεκίνησε, μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου όπου υπάρχει, είναι όλοι μια οικογένεια.

κατά τα άλλα, τον ελεύθερο χρόνο που είχαμε αποφασίσαμε να τον διαθέσουμε την μια μέρα σε μια μεγάάλη βόλτα στην Champs Élysées η οποία πνιγόταν κυριολεκτικά από τουρίστες από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, με έμφαση στις Ασιατικές χώρες. οι τουρίστες από εκεί σε κάνουν να νιώθεις ο πιο τιποτένιος άνθρωπος πάνω στην γη με την ευκολία που στήνονται έξω από όλους τους διάσημους οίκους και περιμένουν στωικά να ξοδέψουν τα χιλιάδες ευρώ τους.
εχμ επίσης να σημειώσω εδώ ότι η logomania των Ασιατών δεν περιορίζετε μόνο σε ότι φοριέται αλλά και σε ότι τρώγεται, όπως διαπιστώσαμε, με αποτέλεσμα ακόμα και το la duree να έχει γίνει κάτι αντίστοιχο του Λούβρου (μικρή ανακάλυψη totally worth mentioning: στο website του, οι επιλογές γλώσσας είναι γαλλικά, αγγλικά και .... ιαπωνικά). ούτε ένα μακαρόν της προκοπής δεν μπόρεσα να φάω. αναπλήρωσα όμως στην Μονμάρτρη, την τρίτη μέρα του ταξιδιού, που ήταν ο μόνος τουριστικός προορισμός που καταδεχτήκαμε να επισκεφτούμε.

μετά χαθήκαμε μέσα στα στενά και βρεθήκαμε σε ένα τύπου γκέτο, τύπου τζαμαϊκανών που είχε πολύ χρώμα και πολύ φολκλόρ γούστο. κατεβήκαμε με το μετρό στο Châtelet, το οποίο οι Γάλλοι προφέρουν "σατλέτ", γεγονός που μας δημιούργησε άπειρες παρεξηγήσεις μέχρι τελικά να το βρούμε. εκεί όπως μας είπαν, χτυπάει η καρδία του Παρισιού, του αυθεντικού Παρισιού, και η αλήθεια είναι πως δεν είδαμε πολλούς τουρίστες.

καλά είναι προφανές ότι δυο ολιγοήμερα ταξίδια είναι ικανά να σου δώσουν μόνο ένα 20% της ιδέας του τι εστί Παρίσι. αλλά είναι αρκετά για να σε κάνουν να το ονειρεύεσαι για πολύ καιρό μετά.
Paris... je t' aime...!
Oriflame, je t' aime aussi!!!

Αυγουστος

εσύ που έχεις ορκιστεί να μην ασχοληθείς με τον υπολογιστή στις διακοπές σου μάλλον δεν θα διαβάσεις σε πραγματικό χρόνο αυτό το ποστ. κάπως έτσι είχα πει κι εγώ αλλά να που είμαι τελικά σε μια καφετερία στην πλατεία του χωριού που απ' ότι καταλαβαίνω την τρέχουν κάτι 15χρονα?? κάπου εκεί. τέλος πάντων οι μέρες στο χωριό κυλάνε ήσυχα και ήρεμα, με πολλές ώρες στην παραλία και τελεία. εκτός από την παραλία δεν υπάρχει απολύτως τίποτα άλλο να κάνεις και έτσι η καφετέρια με το ίντερνετ στην πλατεία του χωριού ξαφνικά μοιάζει σαν την απόλυτη όαση μες το κατακαλόκαιρο.

σε αντίθεση με πέρυσι, το φέτος με βρίσκει σαφέστατα πιο μαυρισμένη και με λιγότερα άγχη σχετικά με τον καρκίνο του δέρματος μετά από πολύωρη έκθεση στον ήλιο. ανακάλυψα ξανά την χαρά του να κάνεις μπάνιο με στρώμα και πραγματικά απορώ τι έκανα τόσα καλοκαίρια χωρίς αυτό.

η παραλία της καλόγριας κατακλύζεται καθημερινά από χιλιάδες Γερμανούς τουρίστες οι οποίοι έχουν τις εξής παραξενιές: τα αγόρια φοράνε το μποξεράκι τους κάτω από το μαγιό (όλα!) και τα κορίτσια αντίθετα με αυτό που εμείς οι μεσογειακές νομίζουμε και ενίοτε φθονούμε, δεν έχουν καθόλου μα καθόλου ωραία σώματα. πράγμα αρκετά στενάχωρο αν σκεφτείς ότι μιλάμε για παιδιά περίπου 15 με 16 χρόνων. τέλος πάντων. επίσης όλα προτιμάνε να τρέχουν σαν τα παλαβά πάνω στην καυτή άμμο και να αναπαριστούν σκηνές που θα ζήλευε κάθε αναστενάρης στα πανηγύρι του αϊ Γιώργη από το να φορέσουν τις σαγιονάρες τους μέχρι την ακτή. ένα καθόλα ευχάριστο και σπαρταριστό θέαμα για όλους τους υπόλοιπους λουόμενους που δεν έχουν με κάτι καλύτερο να ασχοληθούν στην παραλία. myself included.

κατά τα άλλα μου μένει μια ακόμα εβδομάδα άδεια και πραγματικά είμαι έξαλλη με το γεγονός ότι δουλεύουμε 350 μέρες τον χρόνο για να καταφέρουμε να κάνουμε διακοπές τις εναπομείνασες 15, όλα αυτά στις τρυφερές ηλικίες των 30 πάρα κάτι χρόνια.

αυτά τα ολίγα. βλέπω τους απέναντι να με κοιτάνε με πραγματικό μίσος που έχω κατσικωθεί στον υπολογιστή τόση ώρα.

χρωστάω ποστ από το ταξίδι στο Παρίσι, όπου πήγα καλεσμένη της Oriflame και εκτός του ότι πέρασα τέλεια, γνώρισα και την Monica Bellucci. Ναι όπως καταλαβαίνεις έχω να γράψω άπειρα πράγματα για αυτό.

καλό υπόλοιπο διακοπών.

γραμμα απο την Κινα

η φίλη μας η Μαίρη που είναι το μόνο άξιο παράδειγμα ανθρώπου στο κοντινό μου περιβάλλον που τα έχει καταφέρει στο εξωτερικό.
βρέθηκε προχτές στην Κίνα και θα είναι εκεί για τους επόμενους τέσσερις μήνες.
από το πρώτο της λεπτό εκεί φάνηκε ότι αυτό το μπλογκ θα έχει πολύ υλικό για γράψιμο, και οφείλουμε όλοι να την ευχαριστήσουμε για αυτό.
παρακάτω μέρος του μειλ με τις πρώτες εμπειρίες της.

Ι arrived safe and sound αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για την βαλίτσα μου, η οποία βρίσκετε κάπου στο Μόναχο. Είμαι πεπεισμένη ότι αυτό συνέβη επειδή ακριβώς πριν το ckeck in ακύρωσα για πρώτη φορά στα χρονικά που ταξιδεύω τον premium λογαριασμό μου με την NatWest, απ' όπου τώρα θα μπορούσα να έχω βγάλει πολλά δολάρια ισχυριζόμενη ότι μέσα στην βαλίτσα μου είχα την Stella McCartney την ίδια, μεταξύ άλλων. Η βαλίτσα φυσικά δεν έχει έρθει ακόμα στο Shenzhen όπου βρίσκομαι, αλλά βασίζομαι στα πολλά και φθηνά εργατικά χέρια για να φτάσει το συντομότερο.
Κατά τα άλλα, οι περισσότεροι Κινέζοι εδώ, δεν μιλάνε, επαναλαμβάνω ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ Αγγλικά και όπως καταλαβαίνεις ζω στην πλήρη ασυνεννοησία. Μέχρι και η κόκα κόλα είναι γραμμένη στα Κινέζικα στο κουτάκι της, για να μην συζητήσω για τα μενού στα εστιατόρια και σε ότι έχει σχέση με την ανθρώπινη επικοινωνία γενικότερα. Επίσης είναι άχρηστοι σε κάθε είδους παντομίμα και εκεί κάπου καταλαβαίνεις το τεράστιο κενό μεταξύ ανατολής-δύσης.
Χτες, έψαχνα απεγνωσμένα ένα Κινέζικο εστιατόριο στο ξενοδοχείο μου που αποτελείτε από εχμ.. δυο πύργους.. και πήγα στον άλλον για να βρω. Εκεί αντί για κάτι να φάω, βρήκα μια κοπελίτσα η οποία μετά από έναν Γολγοθά επικοινωνίας, κατάλαβε τι ψάχνω και με συμβούλεψε να πάρω το ασανσέρ και να πάω στον "SEC(ond) FLO(or)" και μετά από 352326 thank you με ρώτησε μες την τρελή χαρά "al you japaniz?". Εκείνη λοιπόν την στιγμή ήρθε το ασανσέρ και εγώ έκανα το γρηγορότερο βήμα στην ιστορία της ανθρωπότητας από τότε που ο homo erectus erected, μπήκα μέσα και άρχισα να βγάζω αφρούς από το στόμα με την ησυχία μου. Μετά από ένα βασανιστικό πρώτο 24ωρο μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι με το φαγητό θα έχω πολύ σοβαρό πρόβλημα, αλλά ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα βιταμίνες, πράσινο τσάι και αμύγδαλα για να με σώσουν από βέβαιο θάνατο λόγο υποσιτισμού.
Στην δουλειά τώρα, όλοι ξεκινάνε να δουλεύουν στις 8:30 ακριβώς. Για την ακρίβεια, αν δεν έχουν χτυπήσει την κάρτα του στις 8:30':00" ΔΕΝ πληρώνονται. Στις 12 πάνε για lunch και μόλις επιστρέψουν κλείνουν ΟΛΑ τα φώτα από τον γενικό και πέφτουν και κοιμούνται. Κυριολεκτικά "πέφτουν" όπου βρουν, στα πατώματα, κάτω από τα γραφεία τους κτλ., μέχρις τις 2, όπου ξανανοίγουν τα φώτα και συνεχίζουν να δουλεύουν μέχρι τις 6. Παράκληση: στείλε μου τo sleeping bag σου για το κλιματιστικό δουλεύει μόνο στους μείον χίλιους και θα δυσκολευτώ λίγο να κοιμηθώ.
Το boss μου είναι ένας νευρωτικός, κακομαθημένος, εγωιστής Αμερικάνος με έντονο odeur τσιγκουνιάς, πιστός στις Εβραϊκές του ρίζες και παραδόσεις.
Τι άλλα θες για δυο 24ωρα?

Έλα παραδέξου λίγο πόσο τυχερός νιώθεις κατά βάθος στο μπουρδελάκι μας?!