οι Βορειοι και οι Νοτιοι

είχα να ανέβω Θεσσαλονίκη πολλά χρόνια. για την ακρίβεια από τότε που ο Γαβαλάς έδειχνε την συλλογή του σε ατελείωτα πάρτι-πασαρέλες και που έκλεινε όλο το Μακεδονία Παλλάς για να μείνουν οι καλεσμένοι του. τζάμπα. εξού και η φυλάκα τώρα. λέω εγώ.....
σε κάθε περίπτωση από την αισχρή γκλαμουριά της προηγούμενης επίσκεψης μου με την φετινή, εν έτη 2012, που το σύμπαν καίγεται κυριολεκτικά και μεταφορικά και που πολλοί από μας [ή απ' αυτούς πλέον] δεν έχουμε σχεδόν στον ήλιο μοίρα, περίμενα αν μη τι άλλο να δω μια διαφορετική πόλη, σε λιιιγο ίσως καλύτερη κατάσταση από το χάλι που ζούμε στην Αθήνα, αλλά γενικά με το χάλι σαν συνιστώσα. το οποίο χάλι να πούμε σε αυτό το σημείο πως άμα δεν έχεις με κάτι άμεσο να το συγκρίνεις δεν σου φαίνεται και τόσο πολύ χάλι. ειδικά αν δεν κυκλοφορείς μέσα στο σκατό μπορεί και να ξεγελαστείς ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα.
σε άλλα νεάκια να αναφέρω απλά πως παρότι ήμουν εκεί 26 και 27 Οκτωβρίου, μέρες που στην Θεσσαλονίκη γιορτάζει όλο το σύμπαν και κλείνει όλο το κέντρο για παρελάσεις πάντως είδους, δεν άκουσα ούτε μισό κορναρίσμα από "αγανακτισμένο" οδηγό που θα αργούσε για την οποιαδήποτε δουλειά του, δεν είδα ούτε μισό σκουπίδι κάτω, δεν είδα ούτε μισό μετανάστη να καραδοκεί σε κάθε φανάρι για να σου καθαρίσει τα τζάμια, δεν είδα ούτε μισή ακαθαρσία σκύλου από τα χιλιάδες σκυλιά που είδα σε όλα τα πάρκα.
δεν είδα ούτε μια θλιμμένη και μίζερη φάτσα. πως σου φάνηκε το τελευταίο? σοκαριστικό. I know.
τι κι αν έβρεχε, τι κι αν είχε ήλιο όλος ο κόσμος ήταν έξω και με τα λίγα ή τα πολλά διασκέδαζε, χαμογελούσε, συναντιόταν σε παρέες και όλοι μαζί κάπου πήγαιναν. ζήλεψα όχι γιατί ένιωσα ότι και εγώ κάποτε ήμουν έτσι κτλ. κτλ. δεν ήταν διόλου προσωπικό το ζήτημα. ζήλεψα γιατί δεν είμαι σίγουρη πια ότι μπορεί και η Αθήνα να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να αρχίσει σιγά-σιγά να ξαναχτίζει και να ξαναχτίζεται. ζήλεψα γιατί οι από πάνω έχουν το κουράγιο να λένε δε γαμιέται και να συνεχίζουν και να τα πηγαίνουν καλά συνεχίζοντας, ενώ εμείς έχουμε κουραστεί να γαμιόμαστε από το "δε γαμιέται". εκεί πάνω υπάρχει ακόμα ελπίδα, που όσο ποιητικά corny και να ακούγεται είναι μάλλον το καύσιμο για να σηκώνεσαι από το κρεβάτι και να θέλεις να στίψεις και να ξεζουμίσεις την μέρα σου, αντίθετα με μας που καλύτερα να μας πλάκωνε για πάντα το πάπλωμα και το ταβάνι μαζί και να μην ξαναβλέπαμε το φως του ήλιου λίγο που μας νοιάζει. δεν είναι η καθημερινότητα, δεν είναι οι μετανάστες, δεν είναι η ανεργία, είναι η όρεξη να σκεφτούμε, να δράσουμε, να φτιάξουμε, να δημιουργήσουμε, να κάνουμε. πράγματα. ζωές. συναισθήματα. σχέσεις. όλα.
ακόμα πιο πάνω δε, τι να σου λέω. άλλος κόσμος. πιο πολύ με παρέπεμψε η Καστοριά σε Σκανδιναβική πρωτεύουσα, παρά σε ελληνική πόλη [ντάξει φταίει λίγο και η ομίχλη και η λίμνη]. έχουν τα προβλήματα τους και εκεί δεν λέω, δεν τους έχει ακουμπήσει τόσο όσο η κρίση όπως επίσης η ανεργία δεν είναι τόσο μεγάλο θέμα σε μια πόλη 20.000 κατοίκων όπου οι άνδρες είθισται να δουλεύουν "με τα χέρια τους" και οι γυναίκες είτε να απασχολούνται με τα παιδιά τους [από 2 τουλάχιστον] ή να έχουν μια μικρή δική τους επιχείρηση που κουτσά στραβά με κάποιον τρόπο τα βγάζει πέρα. είναι παρέες, είναι οικογένειες, όλοι γνωρίζονται με όλους και ξαφνικά με μια ματιά τύπου κλειδαρότρυπας [όσο σου επιτρέπει δηλαδή μια μικρή παραμονή να παρακολουθήσεις] όλα μοιάζουν πολύ πιο ωραία από την ζωή που ζούμε εμείς στην πρωτεύουσα. κάποτε έλεγα ότι θέλω να μετακομίσω στην Δανία για να ζήσω τουλάχιστον πολιτισμένα. με αυτό το ταξίδι σε Θεσσαλονίκη, Καστοριά και Φλώρινα είδα ότι τελικά ο πολιτισμός δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι εκτός ελλάδας, αλλά σημαίνει ΣΙΓΟΥΡΑ κάτι εκτός Αθήνας.
ω ναι.

Gossip Girl s06e01

όλη μέρα περίμενα την κατάλληλη ώρα να γαμωπατήσω το γαμωplay να δω το νέο γαμωεπεισόδιο για να έρθει ετούτη η στιγμή φίλη κυριώς αναγνώστρια, να πω ένα γιγαντιαίο WHAT THE FUCK ήταν αυτό???
η μόνη λέξη που άναβε και έσβηνε πάνω από το κεφάλι μου και μέσα στο μυαλό μου όλη την ώρα που κράτησε το επεισόδιο ήταν "seriously", όχι δηλαδή seriously, αυτό ήταν ότι καλύτερο μπορούσατε να κάνετε και να σκεφτείτε και να μας παραδώσετε μετά από ένα καλοκαίρι αναμονής σαν πρώτο επεισόδιο τελευταίας σεζόν?
είμαι και έξαλλη αλλά κυρίως απαρηγόρητη.
ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. για άλλη μια φορά, και όπως ήδη ξέρετε, έχει και γαμώ τα σποίλερς μέσα όποτε μην κοτέψετε εάν δεν έχετε το s06e01του Gossip Girl φυσικά.

 η Blair βρίσκετε στο Παρίσι για άλλη μια φορά, αυτή την φορά όμως όχι για να ξεπεράσει τον Chuck με τον οποίο apparently έχει ξεσκιστεί ανελέητα σε ένα πτωχό μοτέλ στο Monte Carlo απ' όπου και αποφάσισαν ότι he bets for them και she's all in. και καλά τώρα λογοπαιγνιάκια της κακιάς και την μαύρης ώρας για να δικαιολογήσουν τα αεροπορικά για Μοντε Καρλο. τέλος πάντων, εκεί κάνουν μια συμφωνία ότι μέχρι να πετύχουν ότι θέλουν και οι δυο από την ζωή τους [ο μεν να καταστρέψει τον πατέρα του, η δε να πατήσει χάμω τις Olsen twins και όλο το σινάφι της μοδιστρικής τέχνης και να αναλάβει τον οίκο μόδας της μητέρας της και φυσικά να τον απογειώσει] δεν μπορούν-για-άλλη-μια-γαμημένη-φορά να είναι μαζί γιατί αποσπούνται τα πουλάκια μου και έχουν και τον μαλάκα τον Bart Bass να φυσάει την καυτή του ανάσα στα λαιμά τους και που να κάνουν προκοπή. παρόλα αυτά, στο κλασικό ενσταντανέ πλέον στην λιμουζίνα μας δείχνει ότι την Harry Winston την κοτρόνα [δεν ξεχνώ] της την έδωσε και την πήρε όλο χαρά και εκεί σε ένα κρεσέντο Sex and the City αλά Aidan εποχή, η Blair σαν άλλη Carrie Bradshaw το φοράει κολιέ αντί για κοτρόνα στο δάχτυλο.
και αυτά σχετικά με το ειδυλλιάκι που όλοι περιμέναμε να δούμε.
αμ δε.

σε ένα παράλληλο σύμπαν και εκεί που είπαμε από το τέλος της προηγούμενης σεζόν ότι θα ψοφολογήσει επιτέλους η αλόγα η Σερίνα και θα ησυχάσουμε, όχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό, αλλά σε κοτζάμ 40λεπτo επεισόδιο αλλάζει μόνο δυο outfits, αντιλαμβάνεστε το σκάνδαλο φαντάζομαι. καλά δυο αλλάζει όλα κι όλα και η Blair και το δεύτερο αυτό το πουά, καλύτερα να μην το βλέπαμε ποτέ. η Σερίνα λοιπόν, ναι οκ αφού τα βρόντηξε και εξαφανίστηκε και έκανε τις μαλακίες της πάλι με ναρκωτικά υψηλού επιπέδου όπως και η ίδια άλλωστε, βρέθηκε με άλλη ταυτότητα και ξεκάθαρα άλλο σετ βυζιών σε μια νεοϋορκεζικη επαρχιακή πόλη [ποιος χέστηκε πως τηνελένε] με καινούργιο γκομένακι [ένα κλασσικό θρεφτάρι Αμερικάνικης σχολικής ταινίας που πηδάει την αρχιμαζορέτα, αυστηρή αναπαραγωγή άριας φυλής κτλ], καινούργια κατά φαντασία ζωή και φυσικά καινούργιο και ακόμα πιο κατά φαντασία όνομα. Σαμπρίνα από 'δω και πέρα και καμία σχέση με το δικό μας λαϊκό και τσευδό κορίτσι παρά μόνο στους βαθμούς του ντεκαπάζ και του πλαστικού χειρουργού. με τα πολλά, πέφτει συναγερμός από την μάνα της πρώην Σερίνα-νυν Σαμπρίνα, η οποία παρεπιπτόντως ανανέωσε τους όρκους της με τον Bart Bass και είναι πάλι παντρεμένη μαζί του και φυσικά για άλλη μια φορά η πλουσιότερη μαλακισμένη στο Upper East Side, τον ταπεινό Rufus ούτε να τον χέσει ούτε να τον κλάσει, η οποία, συνεχίζω, όλο το καλοκαίρι με τις ανανεώσεις γαμών και την γραφειοκρατία καταλαβαίνεις χρυσό μου, που να προλάβει να γνοιαστεί-αναρωτηθεί-ενδιαφερθεί που στον διάβολα είναι η κόρη της. όχι. περίμενε να γυρίσει από τις διακοπές της και τότε να ψιλογνοιαστεί, αλλά μην φανταστείς ότι σκίστηκε και κάνας πόντος από κάνα καλσόν.
όχι δα. ζαμέ.

 πέφτει το σήμα για την εξαφανισμένη πρώην Σερίνα-νυν Σαμπρίνα και τρέχει η γνωστή ομάδα διάσωσης για πάσα νόσο και πάσα μαλακιά, παρεούλα με την Georgina αυτή την φορά, τζα σας έλειψα? κανένα μωρό η Τζωρτζίνα, κανένας άνδρας να την αναζητάει, κανένας να την ψάχνει, στις Ιταλίες έτρεχε με τον βαριόμοιρο τον Νταν ΠΟΥ ΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΜΟΥ ΚΟΥΡΕΥΤΗΚΕ και η μόνη του έννοια μετά το κόψιμο καούκας είναι να γράψει βιβλίο χορηγία σπονσοράσισμα από την Τζωρτζίνα με όλες τις αλήθειες για το Upper East Side με ονόματα και διευθύνσεις αυτή την φορά. χέστηκε η φοράδα σταλώνι I know.

 η πρώην Σερίνα-νυν Σαμπρίνα ξεφτιλίζετε για άλλη μια φορά μπροστά στο νέο γκομενάκι και όλοι αντιδρούν εντελώς φυσιολογικά όταν του αποκαλύπτεται ότι τόσους μήνες δεν είχες ιδέα πως με λεν και από που κρατάει η σκούφια μου, να λοιπόν τώρα ξέρεις, οκ? οκ! τόσο απλά και δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι. κατά τα άλλα γίνεται ένα μπέρδεμα εκεί με έναν γάμο που όλοι νομίζουν ότι είναι της πρώην Σερίνα-νυν Σαμπρίνα και θέλουν/ΠΡΕΠΕΙ σώνει και καλά να τον σταματήσουν, ότι τους πέφτει λόγος δηλαδή και έτσι θα γίνει, και εκεί που πάνε να τον σταματήσουν ξαφνικά, δεν είναι της πρώην Σερίνα-νυν Σαμπρίνα, αλλά ενός άσχετου gay ζευγαριού. κρίμα και λιγουρευόμουν τα κουφέτα. Oh well.

 η Blair αγαπούλα και μεγαλόκαρδη της λέει αϊ μαρή θα σε συγχωρήσω πάλι κακό χρόνο να 'χεις και της ανοίγει την μεγάλη αγκαλιά της, η πρώην Σερίνα-νυν Σαμπρίνα την κλάνει μες τα μούτρα ότι τύπου κοιτά να δεις, μπαλόνια μας τα 'χεις κάνει τόσα χρόνια, σε βαρέθηκα. η Blair ανώτερη αλλά με σύνδρομα κατωτερότητας της λέει εντάξει so be it, αλλά bitch, Manhattan is mine και το νου σου. η άλλη σου λέει έτσι είσαι μωρή, ενώ δεν είχα σκοπό να γυρίσω, τώρα θα γυρίσω και θα φέρω και το γκομενάκι μαζί και θα σε ξεκατινιάσω.
και κάπως έτσι τελειώνει το επεισόδιο.
την αναμονή για το επόμενο να μην σας την συζητήσω, έχω από τώρα κατουρήσει τα βρακιά μου.

σημειωσούλες: 1) ξέχασα να σας πω ότι το Ivy επιστρέφει εκεί κολλημένο και αυτό στην αποστολίτσα του, να καταστρέψει δηλαδή την Lilly, ένας θεός ξέρει γιατί, αλλά έχει μαζί του και στο παιχνίδι την Lola, αυτό το αυτιστικό που είναι ανιψιά της Lilly, που είχε λυσσάξει να μπει στο Upper East Side και μπού-χου τα ξαδέλφια μου δεν με παίζουνε, και όταν μπήκε και είδε τα χάλια του λέει απαπα εγώ? ξεπαρεού από 'δω χάμω. το Ivy λοιπόν ρίχνει τα πανούργα δίχτυα του στον Rufus και ο Rufus φυσικά όπως λέει και το όνομα του κάθετε σαν τον ρούφους με ανοιχτό το στόμα και τα αρπάζει. καλό το αστείο μου με το ψαράκι ε? δεν μπορείς να πεις.
2) δεν μπορώ με τίποτα να εξηγήσω αυτό το αστείο που συμβαίνει με το μαλλί της Blair που μου την θέλουν πριγκίπισσα, αλλά της ξαπλώστρας. αυτό το κακό με το μαλλί παραλίας που της λανσάρουν από την προηγούμενη σεζόν πρέπει επειγόντως να σταματήσει. δεν γίνεται χρυσή μου να μου φοράς το lip gloss που από την λάμψη του γκρεμίζονται αεροπλάνα και τα κολιέ σου και τους ταφτάδες σου και το μαλλί να είναι λες και γυρνάς video clip στην Venice beach. αποφασίστε τέλος πάντων.
3) πολλά καινούργια ύποπτα καρακτέρς εμφανίστηκαν με πολύ πανουργία στο βλέμμα και βαριέμαι μόνο στην ιδέα.

Gossip Girl S06 Promo Video

ΚΑΛΕ, αύριο ξεκινάει ο 6ος και τελευταίος κύκλος της αποκλειστικής σχέσης αγάπης-μίσους-λατρείας μου και δεν έχετε πει κουβέντα ακόμα?
STOP THE PRESS: ο Νταν κουρεύτηκε παιδιά!!!!!

τρια ΓΙΟ για το αμερικανικο ονειρο

αυτό που στην Αμερική μπορείς ακόμα με τις μπούρδες να φτιάξεις το βιός σου, ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. δηλαδή οτιδήποτε ξέρεις για το Αμερικάνικο όνειρο ρε γαμώτι μου, είναι ακόμα αλήθεια. τι Detroit και τι κρίση και τι recession μου λες εσύ, το μόνο που αλλάζει είναι ο διαχωρισμός των κοινωνικών τάξεων. χωρίς να πιστεύω πια ότι υπάρχει μεσαία τάξη, η κατάταξη παγκοσμίως είναι είτε πεινάς και δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, είτε είσαι απλώς οκ, με μια προοπτική λίγο καλύτερη για κάποιους, με μια μικρή αβεβαιότητα για κάποιους άλλους. εν ολίγοις, οι μόνοι που έχουν βγει εντελώς από το παιχνίδι είναι οι ζάμπλουτοι που μεταξύ μας αμφιβάλλω και αν τελικά υπήρχαν, τουλάχιστον στον βαθμό που προβαλλόντουσαν σε εμάς.
πως μου 'ρθε όλο αυτό νυχτιάτικο? καταρχάς διάβασα ένα σχετικό άρθρο στην Athens Voice [όχι δεν το γύρισα στον αντίπαλο δέος αν αυτό σκέφτηκες, αμέσως μην χάσεις. αυτή η "εφημερίδα" βρέθηκε μπροστά μου την ώρα του μεσημεριανού, αυτή ξεφύλλισα] για τους... κάτσε να δεις πως τους περιέγραφε ακριβώς... α ναι! "οι φτωχοπλούσιοι" που μου θύμισε τόσο πολύ το "χλιδάνεργοι" σαν φριχτός λαϊκισμός εν όψη κρίσης, τότε, που ξέρασα και μόνο στην ιδέα άλλης μιας τέτοια κάστας καθόλα δημιουργημένης από τα [αμφί]λεγόμενα free press.
τέλος πάντων, με αφορμή αυτό το άρθρο και με το νέο αγαπημένο μου thingy αυτές τις μέρες, όχι αυτό καλέ, αλλά το a beautiful mess, ένα site δεν αδελφών από το Springfield του Missouri το οποίο είναι ένα παντελώς άχρηστο DIY εγχειρίδιο με λίγη μόδα μέσα από άποψη τι φοράνε οι αδελφές, λίγη ομορφιά επίσης από την άποψη του πως χτενίζονται και βάφονται οι αδελφές και αρκετή μαγειρική. μην φανταστείς καμία Βέφα, πρόχειρες σαλάτες, ντιπ, γλύκα και πολλά πρωινά σαν κι αυτά που μόνοι οι Αμερικάνοι ξέρουν να φτιάχνουν.
το βασικό στοιχείου του site και το σημείο κλειδί αν θέλεις στην επιτυχία του είναι οι φανταστικές φωτογραφίες, το σωστό photoshop και το ολόσωστο στήσιμο. μια τριλογία που κυριαρχεί σε οτιδήποτε Αμερικάνικο που στην θέα του και μόνο μπορεί να φτάσεις σε οργασμό. ακόμα και όταν μιλάμε για ένα stripped καλαμάκι.
κατά τα άλλα, τα DIY projects τους είναι από αδιάφορα έως τι-σκατά-σκεφτόσουν-μωρή-κουλή-όταν-αποφάσισες-να-κάνεις-ένα-lion-hoodie ? πράγματα που για μας είναι τόσο εξωγήινα να τα κάνουμε και να τα κατανοήσουμε, όσο ο οργασμός με το καλαμάκι που έλεγα παραπάνω. σε κάθε περίπτωση, όση χρηστικότητα του λείπει τόσα scroll down κάνεις. έχω ξενυχτήσει άπειρες ώρες τις τελευταίες μέρες σε αυτό και πιο πρόσφατα στα προσωπικά blogs των δυο αδελφών, εκ των οποίων η μια μετακομίζει σε νέο σπίτι και έτσι ταυτίζομαι λίγο.
δηλαδή τι λίγο, ο βασικός λόγος που μου ήρθε η έμπνευσή αυτών των αράδων που διαβάζεις τώρα είναι αυτός: ο σύζυγος είναι μουσικός της μαύρης και της κακίας ώρας σε ένα συγκρότημα που τώρα παίρνει λίγο τα πάνω του και κάνει κάποια μικρά live ανά την Αμερική. τρέχουν σαν τους άμοιρους από 'δω και από 'κει και κυνηγάνε το χαμένο όνειρο. η σύζυγος και έτερον ήμισυ του a beautiful mess είναι blogger προφανώς, διαθέτει με την αδελφή της ένα μαγαζί με cupcakes στην πόλη τους, σχεδίασε μια collection με ρούχα [μην τα συζητάς καλύτερα] για το modcloth και παράλληλα έγραψε και ένα βιβλίο με την αδελφή της. με αυτά τα δυο μηνιάτικα λοιπόν να το θέσω έτσι ωμά ωμά και ελληνικά, του συζύγου και το δικό της, που πραγματικά δεν μπορώ ούτε κατά προσέγγισή να υπολογίσω πόσο μπορεί να είναι [εδώ να μου πεις έβγαλαν λεφτά στην Ελλάδα από το blogging κάποιοι αστικοί μύθοι] αγόρασαν ένα σπίτι σαν αυτά που ζούσαν ο Macaulay Culkin και το κορίτσι του στην ταινία "Το Κορίτσι Μου". ένα σπίτι που κραυγάζει "είμαι το Αμερικάνικο όνειρο κοίταξε με, καμάρωσε με και θανατηφόρα ζήλεψε με".
θεωρώ πως όλο αυτό είναι εντελώς άξιο απορίας σε μια Αμερική η οποία υποτίθεται ότι καταρρέει από λεπτό σε λεπτό και πως το χιλιοξεφτυσμένο Αμερικάνικο όνειρο ανήκει μόνο σε στοίχους των Lynyrd Skynyrd.
bottom line δεν υπάρχει, μην περιμένεις το τσιτάτο μου για να βγάλεις τα συμπεράσματα σου. εξάλλου στην εποχή που ζούμε τι σκατά συμπεράσματα να βγάλεις πέραν από το βασικό: οπουδήποτε μακριά από 'δω τόσο το καλύτερο. κάτι που δεν πιστεύω πια ότι ισχύει να σου πω την αλήθεια μου γιατί τώρα πια περισσότερο από ποτέ πιστεύω ότι όλο αυτό που γίνεται είναι περισσότερο προϊόν κακοδιαχειριζόμενου marketing παρά πραγματικότητα επαληθευμένη από αριθμούς. φυσικά και ήμαστε μέσα στα σκατά. διόρθωση: ξεχειλίζουμε απ' αυτά. αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η καθημερινότητα μας έχει αλλάξει τόσο όσο ώστε να έχουμε σημαντικά προβλήματα επιβίωσης. σαφέστατα και υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που όντως έχουν, αλλά με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο "αυτοί" πάντα είχαν έτσι δεν είναι? να σου πάλι η θεωρία με τις κοινωνικές τάξεις ή την ανυπαρξία τους. πφφφ

κανονες οδικης αρχιδομαλακιας

γκαντέμη ελληνάρα γρουσούζη σε μισώ τόσο πολύ που προσπαθείς να μου κάνεις κλύσμα το "σωστό" σου λάθος και απαξιώνεις παγκόσμιους κώδικες οδικής εν προκειμένω συμπεριφοράς. αλλαγή λωρίδας σε μια Γαλατσίου πιο τίγκα πεθαίνεις [συχνό το φαινόμενο, οδηγοί απαραίτητα προετοιμασμένοι και συμφιλιωμένοι με την ιδέα ότι το γαμήσι προβλέπεται από πάραπολύ έως "δεν την παλεύω άλλο, φτάνει"]. φλας πουθενά. του παίζεις λίγο φώτα, που στην επίσης παγκόσμια οδική γλώσσα σημαίνει "είσαι μαλάκας. αλλά ας μην το κάνουμε θέμα". στο επόμενο φανάρι σκάει δίπλα μου με κατεβασμένα ντέλα τα παράθυρα και όλα τα τάματα και τα σταυρουδάκια να κάνουν γκλικι-γκλον από δίπλα, επίπεδο συγκέντρωσης στο ύφος του μαλάκα υπό το μηδέν. φοράω ακουστικά και ενώ μανουριάζω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ στο να τα βγάλω aka να ακούσω τις κλαπαρχιδιές του ίσως και κάνα γαμωσταύρι έτσι γιατί προφανώς έχει νεύρα, τον αναγκάζω λέει να επαναλάβει το πολύ σοβαρό που μου είπε την πρώτη φορά που φόραγα τα ακουστικά και με λέει κουφή. το επόμενο πολύ σοβαρό επιχείρημά του ήταν "τι μου παίζεις φώτα λες και βρισκόμαστε στην εθνική". η λογική μου λιγοψυχάει αλλά βρίσκει το κουράγιο, πολύ ευγενικά να του πει "βασικά, όταν αλλάζουμε λωρίδες, φροντίζουμε να ενημερώνουμε τους γύρω μας με τα φλας". "και τι με πέρασες για μεθυσμένο? δεν είδα?", "εσύ είδες, εγώ [σε] είδα?" από το να γίνει καμία στραβή, απλά βγάλε ένα φλας for future reference και for fucks sake δηλαδή αρχοντοχωριάτη μου.
αρχοντοχωριάτης-λογική σημειώσατε 10-0.
είναι κάποιο άνθρωποι που ομολογουμένως κάνουν τα λόγια και τις λέξεις και τις προτάσεις και τα ουσιαστικά και τα επίθετα να φαίνονται πολύ λίγα μπροστά στην βλακεία που τους κυβερνάει. αλλά αυτός εκεί, να έρθει να ζητήσει τα ρέστα, να κάνει τον μικρότσαμπουκά του, να πατήσει και το γκάζι μετά ότι εκνευρισμένος, να γυρίσει σπίτι, να γαμωσταυρίσει την γυναίκα του ή την μάνα του [διόλου σπάνιο φαινόμενο στις μέρες μας] και μετά να ρίξει και ένα ρέψιμο για εξιλέωση.
αχ σας μισώ τόσο πολύ και ναι δεν το κρύβω θέλω να εξαφανιστείτε από προσώπου γης όλοι εσείς οι τάχα μου έξυπνοι, οι τάχα μου μάγκες, οι τάχα μου πολλά βαρύ και όχι, ή ακόμα καλύτερα θα ήθελα να έχω εφαρμόσει την θεωρία μου με το μπαστούνι του baseball και να πουλάω τρέλα αβέρτα.
καλά δεν στην έχω πει την θεωρία-μεγαλύτερη-φαντασίωση-μου-στον-πλανήτη? χαμός! άκου, θέλω να αγοράσω ένα μπαστούνι του baseball λοιπόν, όπως το Αμέρικα φυσικά όπου όλα λύνονται μαγικά στην όψη και την απειλή αν θέλεις ενός μπαστουνιού, και σε όποιον μου κουνιέται να βγαίνω από το αμάξι μου τάχα μου σχιζοφρενείς, να ανοίγω το πορτ-μπαγκαζ και με ύφος χιλίων κυβικών αρχιμαλακά να βγάζω το μπαστούνι μου και να βαράω ντουγρού προς το μέρος του. είμαι σίγουρη ότι στην όψη θα χεστούν οι περισσότεροι και εκεί που θα με παρακαλάνε με κλάματα να τους λυπηθώ [όλα αυτά μες την μέση του δρόμου ε? κανένα φανάρι] θα του πετάω το τσιτάτο μου χαρωπή [έχω σκεφτεί το "η βία δεν είναι λύση", "η Λία δεν είναι Βίσση" ή μπορεί να χρησιμοποιήσω κάτι του στυλ "πες όχι στα ναρκωτικά", θα αυτοσχεδιάσω] και θα τους κάψω τον εγκέφαλο.
αυτό.
τι εννοείς δεν είναι brilliant?

αναψε μου τα λαμπακια

είμαι με λαμπάκι χτες οριακό τύπου πρέπει να βάλεις βενζίνη τώρα γιατί αλλιώς θα το πας σπρώχνοντας. στο πρώτο βενζινάδικο που είναι στον δρόμο μου, στην Σωρού στο Πολύδροσο, BP, η "κανονική" βενζίνη είχε γύρω στο 1,70 οπότε λέω εδώ είμαστε. το budget προβλέπει 10 ευρώ βενζίνη και άλλα 10 για τροφή του Κέβιν. μπαίνω στο βενζινάδικο μου λέει ο υπάλληλος έχει μόνο την "super" γιατί έχουν απεργία εδώ και τρεις μέρες. ποιοι και γιατί και πως έχουν απεργία καμία εξήγηση. η "super" έχει 1,89 το λίτρο. έμφραγμα. αλλά και SOS να μπει βενζίνη άμεσα.
δεν γαμιέται, βάλε σούπερ, το ντεπόζιτο τόσο άδειο που το λαμπάκι θα ξανά άναβε με μαθηματική ακρίβεια περίπου στο επόμενο στενό, αλλά τουλάχιστον θα είχε να φτάσω στον προορισμό μου, άρα και σε περισσότερα λεφτά.
long story short ο βενζινάς ακούει 20 ευρώ και τόσα μου βάζει. όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής το ταπεινό μου 10ευρώ θέλει άλλο ένα να γίνουν παρέα και ενώ είμαι ξεκάθαρα θύμα του γάμωtiming και της φύσης που θέλει τον βενζινά με βαριά προβλήματα ακοής, βρίσκομαι υπόλογη για το budget της ημέρας και πρέπει να αναλύσω σε δυο πλέον βενζινάδες τι σκοπό έχω να κάνω το άλλο 10ευρώ μου. αφού με διαβεβαίωσαν ότι φυσικά και δεν είναι δικό μου λάθος, αλλά να! εμείς την βενζίνη θα την πληρώσουμε από το μεροκάματό μας [sad violin από πίσω και ο Βασιλάκης Καΐλας να μου καθαρίζει το τζάμι] και πως να! εσείς την βενζίνη θα την έχετε στο ντεπόζιτο σας να την κάψετε τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα, με γεμίζουν με κάτι καπιταλιστικές τύψεις που θα λύγιζε μέχρι και ο Μεϊμαράκης.
εγώ, από το παράθυρο του ταπεινού μου Ibiza γαμώ τις Cayenne μου μέσα να προσπαθώ να εξηγήσω με όποια ρανίδα λογικής μου έχει απομείνει ότι ξέρετε κύριοι δεν λέω, μπήκε η βενζίνη καλώς ή κακώς και ας υποθέσουμε ότι εγώ ναι θα την κάψω, I didn't sign up for that όμως την δεδομένη στιγμή και εν πάση περιπτώσει αν υποθέσουμε ότι ήμουν τόσο large και είχα να δώσω την δεδομένη στιγμή 20 ευρώ για βενζίνη, λες ρε μαλάκα να ερχόμουν να την πληρώσω 2,00 ευρώ το λίτρο γαμώ την μέση μου ανατολή και το κεφάλι του Αμπντουλάχ μέσα?
για να μην σας τα πολυλογώ τα έδωσα.
σήμερα είμαι πάλι με λαμπάκι.

Lanvin S/S '13

η πιο ποικιλότροπη και πολυδιάστατη collection που έχουν δει μέχρι σήμερα τα μάτια μας έλαβε χώρα χτες βράδυ στο Παρίσι, λίγο πριν ξεφαντώσουν όλοι σε υστερικούς ρυθμούς στο πάρτι της Anna Dello Russo για την συνεργασία της με τα H&M. μην νομίζεις, έχω να πω τα διάφορα μου και για το εν λόγω πάρτι, αλλά θα χρησιμοποιήσω άλλο κανάλι για να το κάνω. έτσι για να μην βαριόμαστε.
στον Lanvin λοιπόν. τα περίπου 50 μονδελάκια που περπάτησαν την βραδινή πασαρέλα ήταν λες και φορούσαν ένα ποτ-πουρί από διάφορους οίκους μόδας, με έμφαση στον Balmain και τον Balenciaga. ενώ οι φιόγκοι και τα φρου-φρου ήταν εκεί ως είθισται σε οτιδήποτε δημιουργεί ο Alber Elbaz, το πρώτο μέρος της πασαρέλας του είχε τόσο όγκο, τόσο μαύρο, τόσα βαθιά και ιλιγγιώδη ντεκολτέ που λες να! τώρα θα σηκωθεί ο Helmut Newton από τον τάφο του και θα αρχίσει να φωτογραφίζει τα κορίτσα. με διαφορά μοντέλου, το show αλλάζει εντελώς και εμφανίζονται τεράστιες πέτρες σε φορέματα, και ολόσωμες φορμές που όπως και να το κάνει, όποιος και να τις έχεις σχεδιάσει, δεν παύουν να είναι ολόσωμες φόρμες που ίσως να γίνουν αυτό που λένε μερικοί fashion statement για το ερχόμενο καλοκαίρι.
για το οποίο να πούμε εδώ ότι οι σχεδιαστές μας φαντάζονται να το ζούμε όλοι μαζί στην Σιβηρία. δεν εξηγείτε αλλιώς όλη η εμμονή με τα μαύρα και τα χονδρά υφάσματα. όσες αγαπήσατε το παστέλ φέτος, κρύφτε το στις ντουλάπες να μην το ξαναδώ γιατί θα σας βάλω Γ στο μάθημα παρακολούθησης μόδας της έξαλλης.
τα φορέματα με έναν ώμο παραμένουν η σχεδιαστική ναυαρχίδα του Elbaz τα οποία τα ξέρει και τα δουλεύει με τρελή μαστοριά, αλίμονο κιόλας. τα σατέν και τα έντονα σκούρα χρώματα επίσης. δώστου emerald και πάρτου την ψυχή. είπαμε, έκαστος στο είδος του, και στο τελευταίο μέρος της πασαρέλας σίγουρα μας έδειξε το είδος του αλλά και το κομμάτι που προφανώς αγαπάει πιο πολύ απ' όλα να σχεδιάζει, το γυναικείο φόρεμα. να πούμε ότι δεν το έκανε καλά, ψέμματα θα λέγαμε και δεν κάνει. να πούμε για το υπόλοιπο μέρους της collection ότι προφανώς ήθελε να προσπαθήσει να κάνει και κάτι άλλο και εν μέρη του βγήκε, αλλά το γνωστό το Lanvin το φόρεμα έκλεψε την παράσταση.

σε ειδική και περίοπτη θέση θα μπουν αυτά τα δυο συνολάκια για πάντα στην καρδία μου. στην ντουλάπα μου είναι αμφίβολο, εκτός αν τα βγάλει σε κάποια πάρα μα πάρα πολύ φθηνή βερσιόν το Ζαρα.  

υπερήφανος υποστηρικτής της έξαλλης, για άλλη μια φορά στις φωτογραφίες το Fashionologie. αχ και να 'ξερε.

Bottega Veneta S/S '13

για την Bottega Veneta ισχύει ότι ακριβώς έγραψα και για Fendi, με την διαφορά ότι η καλοζωισμένη μεγαλοαστή είναι ταυτόχρονα και αδίστακτη corporate bitch αντί για μελιστάλαχτη μητέρα και στοργική σύζυγος Ιταλιάνικης φαμίλιας που απατάει τον άνδρα της με τον καλύτερο φίλο του γιου της. κατά τα άλλα η αγάπη και η λατρεία για το brand παραμένουν στα ίδια για την εποχή επίπεδα ή αλλιώς, στα ύψη. φέτος βλέπουμε μια στροφή στα 20's και στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης σε αυτή τη συ-γκλο-νι-στι-κή collection, σε αυτή την δεν-έχω-λόγια πανδαισία ρούχων και υφασμάτων. για να καταλάβεις, σήμερα που ξεπόρτισα και εγώ και εν μέσω της Πανεπιστημίου είδα αυτό το ζευγάρι να χορεύει swing σαν τα τότες και σαν να μην υπάρχει αύριο και μετά γύρισα σπίτι μου και ενώ τα παπούτσια μου με είχαν χτυπήσει φριχτά και είδα τις φωτογραφίες από την πασαρέλα [ανάσα], αυτόματα, έγιναν όλα ένα στον χωροχρόνο και δεν ήταν σαν να είναι 2012 αλλά 1922 και ήταν όλα τόσο ωραία και οι άνδρες μύριζαν φρέσκια κολόνια και οι γυναίκες φόραγαν 20 ντενιέ καλσόν και παπούτσια με μπαρέτες και ρουμπινί κραγιόν και βαγκ το μαλλί και όπως προείπα, ήταν όλα τόσο ωραία.
σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον άνδρα σχεδιαστή [γιατί γυναίκα δεν νομίζω να το σκεφτόταν για τους σωστούς βέβαια λόγους, αλλά οτιδήποτε ωραίο στην μόδα είναι ως γνωστόν άβολο] για το comeback του λεπτού καλσόν, αυτού του αραχνοΰφαντου δημιουργήματος που κρατάει στιβαρά τα πρωτεία ως το απόλυτο εφέ κολακείας στο πόδι. κανένα powerplate φίλες μου. δοκίμασε να σταυρώσεις τα πόδια σου με λεπτό μαύρο καλσόν και αν δεν δεις την Monika Bellucci στην καθρέφτη να σου κλείνει το μάτι εμένα να μην με λένε Εύα. βέβαια, μες την ντάλα του καλοκαιριού που θα τα φορέσουν αυτά τα ρούχα οι corporate καλοζωισμένες bitches σιγά μη δεν βγάλουν την μπέμπελη με το καλσόν, αλλά αυτό είναι δικό μας πρόβλημα. αμάν πια, όλα εύκολα τα έχουν.

οι φωτογραφίες είναι από εδώ.

Fendi S/S '13

αγαπώ την Silvia Venturini Fendi και τον οίκο της από τα τρίσβαθα της ταπεινής ψυχής μου και από το βάθος του άδειου πορτοφολιού μου. τους αγάπησα ακόμα περισσότερο μετά το I am Love στο οποίο η Tilda Swinton ήταν αποκλειστικά ντυμένη με Fendi και η γκραντιόσα οικογένεια στην οποία ήταν μητριάρχης μου έλεγε το μυαλό μου ότι ήταν οι Fendi. τους αγάπησα πιο πολύ και από την Carrie Bradshaw για τις baguettes και τις υπόλοιπες φανταστικές τους τσάντες [κλαίω ακόμα στην όψη μιας peek-a-boo] και μετά την σημερινή πασαρέλα μπορώ να πω ότι θα ήθελα να ήμουν μια μεγαλοαστή Ιταλίδα και να μπορούσα να φοράω μόνο Fendi. και να φανταστείς μισώ τους Ιταλούς ΚΑΙ την Ιταλία.
γενικά οποιοσδήποτε οίκος και οποιαδήποτε ρούχα έχουν αυτό το σεμνότυφο των 30's, αυτόν τον γιακά κουμπωμένο μέχρι τα πάνω πάνω, το ζακετάκι ριγμένο χαλαρά στους ώμους με την φούστα  λίιιιγο κάτω από το γόνατο με έχει σκλάβα του για πάντα. φέτος λάτρεψα την σορμπέ ροδακινί απόχρωση που λάνσαρε όντας ο μόνος οίκος που παρουσίασε αυτό το χρώμα, τα συγκλονιστικά δέρματα τα οποία τα έκανε cropped παντελόνια, μπλούζες, φορέματα και φυσικά πανωφόρια με μια ποιότητα που θες να τρίψεις το μάγουλο σου και να του κάνεις γλυκό έρωτα όλη νύχτα. σχεδίασε jupe culotte και μακρινά chemisie φορέματα τα οποία φαντάζομαι να φοράνε οι κακοζωισμένες μεγαλοαστές που λέγαμε πιο πριν, στο Κάπρι και χαίρομαι για το ανθρώπινο είδος.
τεράστιο hint της collention είναι τα δια χειρός Nicholas Kirkwood παπούτσι με τα καρφιά στο τακούνι σε επίσης σορμπέ αποχρώσεις, μια μαγεία ζωγραφιστή.

οι φωτογραφίες ως γνωστός από εδώ. απορώ γιατί το Fashionologie δεν με έχει σπονσοράρει ακόμα. πραγματικά.

Prada S/S '13

για μια φορά ας πούμε την αλήθεια και ας μην κρυφτούμε πίσω από το ταμπελάκι που παλιότερα μας είχε στείλει στα ουράνια με συγκλονιστικές δημιουργίες. η χτεσινή πασαρέλα Prada ήταν μια μαλακία και μισή και αυτό φάνηκε εκτός από όλες τις παπάτζες που θα πω εγώ, απ' όλα τα εντελώς χλιαρά σχόλια που τρέχουν σαν κρύος ιδρώτας στην πλάτη της Miuccia και από το ναι μεν αλλά, αλλά κάνε μας την χάρη την επόμενη φορά να σχεδιάσεις κάτι αξιοπρεπές να έχουμε να κάνουμε και εμείς την δουλειά μας χρυσή μου.
από την άποψη της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας σαφέστατα μας άφησε για άλλη μια φορά με το στόμα ανοιχτό. αλλά σε ένα κοινό με την υπερπληροφόρηση του σήμερα του twitter, του instagram και του Internet γενικότερα, σε μια εποχή που οι εικόνες περνάνε και αλλάζουν ανά κλάσμα του δευτερολέπτου, για να εντυπωθεί κάτι και να κάνει το σαγόνι σου να φτάσει στο πάτωμα, αυτό το κάτι πρέπει να είναι πολύ καλό. δεν είναι τυχαίο πως η collection για F/W '12 είναι μια από τις καλύτερες της ever, τόσο καλή που η Anna Wintour επέλεξε total look στην ίδια εβδομάδα μόδας που θα παρουσίαζε και εκείνη, στην πόλη της, αλλά σε άλλο show. μεγαλύτερο statement απ' αυτό δύσκολα μπορείς να κάνεις. και αντικειμενικά να το δεις ήταν μια τρομερά εμπνευσμένη collection, άρτια, που όλα τα κομμάτια είχαν μια χρηστικότητα είτε μεμονωμένα είτε σαν σύνολα, και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό να το πετύχεις.
για το χτεσινό τώρα, λίγα έχω να πω. δεν κατάλαβα ποτέ αυτή την στροφή προς την Asian-fusion νοοτροπία, την χρήση του ταφτά σε αυτά τα πολύ μουντά και σχεδόν πεθαμένα χρώματα τα οποία ταιριάζουν καλύτερα σε μια χειμερινή πασαρέλα και σαφέσταστα είναι σε τρελή αντιδιαστολή με ότι έχουν δείξει άπειροι σχεδιαστές σε ήδη τρεις εβδομάδες μόδας σε τρεις πρωτεύουσες. αυτό ακριβώς εννοώ για το κοπιάρισμα, φυσικά και ήταν μοναδικό όλο αυτό που έδειξε χτες, αλλά καμία φορά δεν είναι και τόσο καλό να ξεχωρίζεις από το πλήθος γιατί είναι πολύ λεπτή η γραμμή του ξεχωρίζω καλά ή του στέκομαι σαν μαλάκας μόνος μου μη μπορώντας να καταλάβω τι σκατά πήγε λάθος.
περιγραφής συνέχεια, αυτό που με ενόχλησε πιο πολύ απ' όλα είναι ότι κατά την διάρκεια ολόκληρης της πασαρέλας δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου την έκσταση που θα πρέπει να νιώθει η Susie Bubble, ένας από τους ανθρώπους που μισώ σε όλο το διαπλανητικό γαλαξία που ήταν λες και είχε σχεδιαστεί [η collection] ολόκληρη για τα μούτρα της. αυτά τα flatforms δε που υπό κανονικές συνθήκες μου αρέσουν πολύ και τα επικροτώ σαν επιλογή γενικότερα, έτσι όπως παρουσιάστηκαν χτες με το καλτσάκι της γκέισας σε μεταλλικές αποχρώσεις, το δίχαλο με το φιογκάκι που η Αιόλου ξεπούλησε φέτος το καλοκαίρι ήταν μια σκέτη απογοήτευση. πλην ορισμένων εξαιρέσεων όπως κάποια πολύ απλά φορέματα σε ωραίες γραμμές, στενές, με 3/4 μανίκι που εντάξει οκ δεν έκοψα και τις φλέβες μου αλλά αν έπρεπε σώνει και καλά κάτι να διαλέξω θα επέλεγα αυτά και ορισμένων μαντό που ντάξει σ' αυτά είναι μάστορας, όλη η υπόλοιπη σειρά για μένα καλό θα είναι να θαφτεί σε ένα κουτάκι κάπου πολύ πολύ βαθιά μέσα στην γη και να μην την ξαναθυμηθούμε ποτέ των ποτών και για κανέναν λόγο. αν θέλει δε και η ίδια η Miuccia εγώ θα περιμένω τον Φεβρουάριο και θα λέω ότι δεν παρουσίασε ποτέ άνοιξη/καλοκαίρι '13 γιατί έτσι. μπορώ να της κάνω αυτή την χάρη.

αυτά είναι τα yes yes που και πάλι με τα χίλια ζόρια βγήκαν for old time sake κιόλας.

αχ Prada, Prada, τι πήγε τόσο λάθος δεν μπορώ να καταλάβω...

 

οι φωτογραφίες για μια ακόμα φορά είναι από εδώ.