Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

κουμπουρια

και εκεί που σκεφτόμουν αρκετά για σήμερα, πέφτω πάνω στο εξής άρθρο http://troktiko.blogspot.com/2010/03/blog-post_6250.html
και απορώ αλήθεια: αυτός/αυτή που το έγραψε πιστεύει ότι η λύση στα κρούσματα της ομολογουμένως αυξημένης εγκληματικότητας των καιρών, είναι να έχει ο κάθε ένας από εμάς το δικό του προσωπικό κουμπούρι???
μάλλον για καλαμπούρι μου ακούγεται όλο αυτό. Δεν φτάνουν όλες οι άλλες μορφές βίας δηλαδή με τις οποίες ερχόμαστε (αλλά και προκαλούμε όλοι καθημερινά) να αρχίσουμε να παίζουμε και τους καουμπόηδες?!?!
Εφιάλτης.

πως εφτασα εδω

Άλλαξα πολλούς τίτλους, "έκαψα" πολλές αγαπημένες μου ατάκες, ξεσκόνισα τον Μπαμπινιώτη και τα συνώνυμα των λέξεων: "απηυδισμένη", "αγανακτισμένη", "ως εδώ", τίποτα όμως δεν μπορούσε να αποδώσει με ακρίβεια το αίμα που ένιωθα πολλές φορές να κοχλάζει στα μηνίγγια μου στα διάφορα περιστατικά που αντιμετωπίζω καθημερινά στην όμορφη Αθήνα μας. Τίποτα περισσότερο και λιγότερο από την λέξη "έξαλλη", που είναι πλέον μόνιμα εδραιωμένη στο τοπ5 των λέξεων που χρησιμοποιώ καθημερινά Δικαιωματικά λοιπόν δεν θα μπορούσα να ονομάσω αλλιώς αυτό το μπλογκ.
Δεν ξέρω ποιος θα ασχοληθεί τελικά να το διαβάσει, ξέρω ότι εγώ ασχολήθηκα πολύ για να το φτιάξω. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κάνω τελικά αυτή την αλλαγή που θέλω να γίνω (ζήσε Γκάντι μου να φας τριφύλλι) αλλά ξέρω ότι τώρα περισσότερο από ποτέ θέλω να το προσπαθήσω. Μπορεί να μην μπορέσω να πείσω κανέναν για το δίκιο μου, και ίσως να θυμώσω πολλούς, αλλά τουλάχιστον θα έχω μιλήσει. Προφανώς και δεν θα είναι ένα χέιτ μπλογκ αλλά μια φωνή λογικής (της δικής μου).