Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

ψευτοκουλτουρα στο ψευτοδηθεν στο ψευτοκαικαλα

μπορεί να μην πιστεύω σε πολλά πατροπαράδοτα και καράestablished πράγματα, αλλά έχω κανα δυο πολύ βασικά πιστεύω. το πρώτο και το μεγαλύτερο είναι το timing. όπως έχω ξαναπεί, ο δικός μου προσωπικός θεός. κλισέ, ξεκλισέ αυτό είναι.
το δεύτερο είναι το γνωστό "time is what you make of it" και στην ουσία, οποιαδήποτε λέξη μπορεί να αντικαταστήσει το "time". εν προκειμένω το knoweledge. ένα βιβλίο σαν αντικείμενο θα παραμείνει ένα αντικείμενο αν απλά εσύ το ανοίξεις, το κλείσεις και τίποτα στην μέση. το τι θα επιλέξεις να κάνεις εσύ με αυτό το αντικείμενο ή αφού το διαβάσεις είναι ένα εντελώς άλλο καπέλο.
αυτό σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό με το γνωστό θέμα που όλα μας έλειπαν ας ασχοληθούμε με την απαρχή και την κατρακύλα του lifestyle, λέξη για την οποία όλοι όσοι τράβαγαν τις κοτσίδες του για την αρνητική σημασία της στον πολιτισμό μας, δεν έπρεπε καν να ενδιαφέρονται. λέω εγώ.
και συνεχίζω: που είναι το κακό δηλαδή να είσαι κομπάρσος αν θέλεις να είσαι κομπάρσος? που είναι το κακό να πουλάς μούρη και να έχεις ακριβό αυτοκίνητο και να πηγαίνεις διακοπές στην Μύκονο και κάθε βράδυ να έχεις αγκαζέ και άλλη βίζιτα αν αυτό θέλεις να κάνεις και στην ουσία δεν ενοχλεί κανέναν? για μένα και την δημόσια υγεία παραδείγματος χάρη, πιο ενοχλητικοί είναι οι μπάφοι που πίνετε δημόσια παρά το υποτιθέμενο lifestyle με οποιαδήποτε [προκλητική ή όχι] μορφή και αν εκφράζετε. let them be εγώ λέω και δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για το ποιος και το εάν και το γιατί. επίσης, δεν μπορώ με τίποτα να πάρω θέση υπέρ ή κατά γιατί ποιος μου λέει εμένα ότι και εγώ με τέτοιους μισθούς και λεφτά δεν θα έκανα τα ίδια? προφανώς όλοι όσοι εν εξάλλω διατυμπανίζουν ότι δεν θα το έκαναν είναι πολύ σίγουροι. εγώ όχι.

αλλά τώρα το πρόβλημα μου είναι το εξής: διάβαζα στην lifo της προηγούμενης πέμπτης μια στήλη που δεν την διαβάζω ποτέ βασικά γιατί και αν είναι καράpretentious, αυτή του Βαλλάτου, πως έγινε και έπεσε το μάτι μου στην πρώτη παράγραφο, την οποία θα σας παραθέσω αυτούσια παρακάτω για να μου πείτε έτσι δηλαδή στα πλαίσια του εποικοδομητικού διαλόγου, κατά πόσο ή όχι προωθεί lifestyle. διαφορετικό ίσως για κάποιους, για μένα αν θέλεις να το παίξουμε έτσι, όλα τα lifestyle ίδια είναι. είτε το ένα είτε το άλλο αν υποθέσουμε ότι διαφοροποιούνται, προσπαθούν να σου δείξουν και να σου πλασάρουν κάτι κουλ, που κατα πάσα πιθανότητα δεν ξέρεις, να σου προτείνουν εν ολίγοις κάτι που "εκείνοι" πιστεύουν ότι είναι γαμάτο και αξίζει να το δεις και να το κάνεις, με σκοπό, να το κάνεις. έτσι δεν είναι? αυτό δεν είναι το υποτιθέμενο lifestyle? δες, βγες και κάνε. ή όχι? γιατί μπορεί και εγώ να τα μπερδεύω.

για να μην λέω πολλά, ιδού το μήλο της δικής μου έριδας:
22.2.2012

Με το Φώτη Σεργουλόπουλο στο Shamone

Μια πορνοστάρ από την Κυψέλη.


Στην είσοδο μας υποδέχεται η «θρυλική» τραβεστί Μπέτυ, φορώντας ένα καταπληκτικό vintage Chanel ταγέρ. Στο μέρος που θυμίζει μια μείξη μπαρ του γαλλικού Marais, της Νέας Υόρκης, του Μαϊάμι και του Τόκυο, οι μπάρμεν φοράνε γαλόνια στους ώμους, ένας καθρέφτης με μπορντούρα από ομαδικές περιπτύξεις δεσπόζει στον ένα τοίχο και μια σαδίστρια γοργόνα του b. στον άλλο. Ο DJ παίζει Scissor Sisters, Pet Shop Boys, Imany και Ορχήστρα του 5ου Γαλαξία (καλά, που το θυμήθηκε αυτό;). Στη μια πλευρά, πάνω από την τεράστια μπάρα, μια μεγάλη καμπάνα και από την άλλη μια κούνια («όπου μπορεί όποιος θέλει ν’ ανέβει κατά τη διάρκεια της βραδιάς»). Ο Φώτης κάθεται σε μια γωνιά κάτω από τα ηχεία του μαγαζιού και περιεργάζεται τον χώρο, τον δικό του χώρο, με αυτό το ανάμεικτο συναίσθημα του δημιουργού και του επιχειρηματία ταυτόχρονα, σαν ζωγράφος που μόλις τελείωσε τον πίνακά του (το Shamone σήμερα κλείνει μόλις πέντε μέρες λειτουργίας!) κι επεξεργάζεται τις χρωματικές λεπτομέρειες («μήπως εκεί πάνω να έριχνα ένα μπλε;»).
ότι είναι κουλ δηλαδή αυτό το κείμενο και ήταν trash ο κάθε Κωστόπουλος που έκανε εξώφυλλο την κάθε Χειλουδάκη? ότι είναι κουλ και γαμάτο και εναλλακτικό αυτό το κείμενο που μου συγκρίνει ένα μπαρ-τι-σκατά-είναι στην Κυψέλη με "μια μείξη μπαρ του Γαλλικού Marais, της Νέας Υόρκης και του Τόκιου" και ήταν trash και κακό για την παιδεία μας και την κουλτούρα μας το που να φας καλά σε κάθε πρωτεύουσα του κόσμου του Κωστόπουλου? ότι είναι κουλ τα Σανέλ της πορνοστάρ και ήταν trash και βλαβερά για την οικονομία μας και ευθύνονται και για την παρούσα κατάσταση της χώρας μας οι Σανέλ τσάντες παραλίας?

δεν θέλω να παρεξηγηθώ: ΧΕΣΤΗΚΑ και για τον έναν και για τον άλλον, κανέναν δεν ξέρω προσωπικά και όλα τα διαβάζω και τα αλέθω και ότι μου αρέσει το κρατάω ότι όχι, προφανώς το πετάω, απ' όποια πλευρά κι αν έρχεται. αλλά μην μου λες ότι ο ένας έτσι και ο άλλος γιουβέτσι γιατί πολύ απλά όλοι τα ίδια σκατά είναι και προφανώς εμείς ακόμα χειρότεροι που χάνουμε φαιά ουσία και γράφουμε γράφουμε μπας και βγάλουμε άκρη.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

μικρες σοφιες της ανεργιας

αν κάπνιζα η αγαπημένη μου ατάκα αυτή την περίοδο θα ήταν "τα τσιγάρα να βγαίνουν και όλα καλά".
τι εννοεί ο ποιητής? είμαι σε μια φάση πια που δεν με ενδιαφέρει η γαμάτη δουλειά, που μεταξύ μας, μέχρι τα αισίως 29 μου δεν την βρήκα ποτέ, ούτε τα γαμάτα λεφτά, αυτά κι αν δεν τα είχα και ούτε πρόκειται να τα έχω ποτέ. και ξέρεις τι? μπορεί να σκεφτείς εσύ τώρα ότι το λέω και καλά, κατά συνθήκη δηλαδή, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε την μοίρα μας ας την αποδεχτούμε και τέτοια. δεν ξέρω. μπορεί.
προφανώς κάποτε είχα και εγώ όνειρα για μεγάλη καριέρα, για τρελά λεφτά και για όλες τις ανέσεις που αυτά σου προσφέρουν. προσγειώθηκα απότομα στην Ελληνική πραγματικότητα και δεν μιλάω για τώρα. και τότε τα ίδια σκατά ήταν με την ανεργία και την υποτιθέμενη κρίση του τώρα, κανείς δεν αναγνώριζε τα πτυχία σου, σπάνια έπαιρνες αύξηση, αν δεν έκανες εσύ το βήμα να φύγεις ακόμα στην ίδια θέση θα ήσουν, η ανεργία κρατούσε πάντα ένα σεβαστό διάστημα και συνήθως ήταν ένας γνωστός που θα σου έβρισκε την όποια δουλειά παρά το βιογραφικό σου [το πιο υπερεκτιμημένο "προσόν"? εύκολα] και μην ξεχνάμε το πιο βασικό, όλες τις δουλείες δεκανίκια όπως τις είχε πει η αγαπημένη μου Στέλλα, όλες οι δουλειές που τις δεχόσουν προκειμένου να μην κάθεσαι, προκειμένου κοινωνικά να έχεις έναν τίτλο, προκειμένου να έχεις λεφτά και ας μην ήταν όσο σου λείπουν ή αναλογούν. δουλείες που σε πήγαιναν στην καλύτερη περίπτωση ένα βήμα παραπέρα από άποψη γνωριμιών [να τις βράσεις πια], που θα σου εξασφάλιζαν την επόμενη γκλαμουράτι δουλεία στο τάδε περιοδικό ή στην τάδε εταιρεία για να έχεις να λες ότι δουλεύω "εκεί". δουλείες τάφοι, από έξω μες την χλίδα και μέσα μες την μιζέρια.
επαναλαμβάνω: δεν μιλάω για τώρα.
μιλάω για τότε.
ναι και τότε γινόντουσαν αυτά, πιο πολύ απ' ότι τώρα , απλά τότε όλοι ήταν σε τρανς και κανείς δεν τα έβλεπε.
να βγαίνουν τα τσιγάρα λοιπόν είναι ο σκοπός.
δεν θα το κρύψω, αυτόν τον ενάμιση μήνα που δεν δουλεύω κάνω την απόλυτη ζωή. πια είναι αυτή? η προσωπική μου, αυτή που επιλέγω εγώ για αλλαγή και όχι αυτή που μου επιβάλει ο κάθε ένας που δεν μπορεί και δεν θέλει να ρυθμίσει τον προσωπικό του χρόνο και γαμάει τον χρόνο όλων των υπολοίπων. είναι ο πρώτος ενάμισης μήνας μετά από δυο χρόνια σκέτης τρέλας που δεν έχω άγχος. για τίποτα. ούτε καν για το πότε θα ξαναβρώ δουλειά. οκ εκτός από ορισμένες απειροελάχιστες κρίσεις πανικού. κι όμως, δεν με ενδιαφέρει πότε θα βρω δουλειά, ή που θα είναι αυτό. χέστηκα. με ενδιαφέρει να είμαι εγώ καλά, να μπορώ να έχω τα βασικά υλικά αγαθά, γιατί στα υπόλοιπα είμαι πολύ τυχερή, και απολύτως τίποτα περισσότερο. αλήθεια. δεν θα ξαναεξαγοραστώ ποτέ στο δίλημμα λεφτά ή χρόνος. η απάντηση από 'δω και πέρα είναι σαφέστατα ο χρόνος. και αφού εκ των πραγμάτων τα λεφτά δεν θα τα έχω ποτέ πολλά, τότε θα προτιμήσω τον πολύ χρόνο. που είναι και τζάμπα.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

for fucks sake δηλαδη

κοίταξε, να σου πω κάτι? είναι Σάββατο και εγώ έχω ξυπνήσει με διάθεση για γρίνα.
και αυτό ακριβώς θα κάνω. έχω και θέμα.
σε λίγες μέρες κυκλοφορεί ένα περιοδικό σχετικό με τατουάζ, international τίτλος, μακάρι [ευχόμασταν όλοι] να πάει εξίσου καλά και με το εξωτερικό. παράτολμο βήμα αν ρωτάς την ταπεινή πλην τίμια γνώμη μου, αφενός γιατί όλα τα περιοδικά πάνε κατά διαόλου με μαθηματική ακρίβεια, αφετέρου γιατί δεν είμαστε ούτε Μαϊάμι, ούτε Λονδίνο για να υπάρχει τόσο μεγάλο αγοραστικό κοινό, και κοινό γενικότερα που να ενδιαφέρετε για τα τατουάζ τόσο όσο να δίνει τον μήνα 3,90 για να αγοράσει ένα περιοδικό, στο οποίο περίπου στο έκτο τεύχος τα θέματα καθώς επίσης και οι artists θα έχουν στερέψει.
τέλος πάντων.
κάποιος καλώς κατά την γνώμη του πήρε την απόφαση να το κάνει και το κάνει και μαγκιά του. και όταν το άκουσα ήμουν αρκετά αισιόδοξη για το τι μπορεί να συμπεριλαμβάνει στην ύλη του. με το δικό μου μυαλό και με την δική μου αισθητική, το είχα φανταστεί πολύ underground με τέλειες φωτογραφίες [από τατού προφανώς], άτομα με φανταστικά κομμάτια πάνω τους, Έλληνες συλλέκτες τατουάζ και φυσικά θέματα και πρόσωπα από όλο τον κόσμο.

σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να δω πρώτο εξώφυλλο την Πηνελόπη Αναστασοπούλου, φωτογραφημένη τύπου Suicide Girl μη χέσω, ΜΗ ΧΕΣΩ ΟΜΩΣ, να δείχνει τα απολύτως γελοία τατουάζ της [hint: έχει την λέξη angel γραμμένη στο... πως να το θέσω κόσμια δεν ξέρω, στο κάτω μέρος της κοιλιάς της τέλος πάντων] και με λεζάντα στο τηλεοπτικό σποτ "η Πηνελόπη Αναστασοπούλου τα δείχνει όλα" σε μια προσπάθεια να αναστήσουν το ψόφιο Νίτρο που όλοι ξέρουμε για ποιους λόγους ψόφησε.
δηλαδή είναι τουλάχιστον γελοίο να υπάρχουν τόσοι πολλοί καλλιτέχνες και το κυριότερο FANS με φανταστικά τατουάζ εκεί έξω, που στην τελική αυτοί αν είναι θα σε αγοράσουν, και να μένουν στην αφάνεια σε ένα περιοδικό που η ιδεολογία του είναι ακριβώς να προβάλλει την αυθεντκή φάση των τατουάζ και όχι να ξεβρακώνει μια ημι-διάσημη μόνο και μόνο επειδή έτυχε να έχει ένα μελάνι πάνω της.
αν το επόμενο εξώφυλλο είναι η Άννα Βίσση επειδή έχει σαρανταπέντε αστεράκια τατουάζ, θα φάνε ακόμα μεγαλύτερο κράξιμο.
κρατάω δυνάμεις....

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

hysteria nervosa

καλέ, αυτό που συμβαίνει πια σε κάθε εθνική εξέγερση my ass, που όλοι κοιτάνε πως θα πιάσουνε τον τάχα μου κουκουλοφόρο μέσα στο γκρουπ της αστυνομίας είναι πια ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ γραφικό όσο και ο λουμίδης παπαγάλος. εντάξει παιδιά, point taken, μέχρι και η μαμά μου κατάλαβε επιτέλους ότι και τα τάχα μου καλά παιδιά είναι τελικά τα κακά. δεν χρειάζεται να πέφτετε τ' ανάσκελα για να φωτογραφήσετε τις σόλες των παπουτσιών τους ήμαρτον παναΐα μου....
παπαγάλος είπα και θυμήθηκα αυτόν που κάποτε με είχε κάνει να συμπαθήσω τα φουντούνια, αλλά με έχασε μια για πάντα με τις προ-Σεφερλικές του μπούρδες.
καλά γούστα είναι αυτά να μου πεις. νο προμπλέμο. επ' αυτού.
παρακολουθώ με κλειστό στόμα τα social media αυτές τις μέρες όπου γίνεται το έλα να δεις. για άλλη μια φορά αυτό που αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι σε νιον ταμπέλα είναι το γνωστό ρητό για τις απόψεις και τις κωλοτρυπίδες, ξέρεις, που όλοι έχουν από μια. μετά τα τελευταία γεγονότα βέβαια να ψαχτούμε παιδιά, τι να πω, φαίνεται πως ορισμένοι έχουν περισσότερες.
το φανταστικό με το twitter είναι πως όταν κάποιος δεν σου γουστάρει, σταματάς να τον ακολουθείς και τελείωσε το παραμύθι. στο facebook που οι περισσότεροι είναι πραγματικοί σου φίλοι και βλέπεις να σου σπαμάρουν ανελέητα το wall με ότι γραφική μαλακία ανεβάσει ο κάθε παπάρας και αναγκαστικά βλέπεις από κάτω και τα χιλιάδες likes και τα εκατομμύρια shares? πως να μην σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι.
επίσης, θέλω σ' αυτό το σημείο να πω ότι νομίζω ήταν λίγο ακραία η αντίδραση όλων αυτών που έσκιζαν τα προικιά τους για το κάψιμο του Αττικόν χωρίς καν να ξέρουν που βρίσκετε στον χάρτη της Αθήνας? άσε το να έχουν πάει κιόλας.
μήπως να κουλάρουμε λίγο όλοι μπας και γλυτώσουμε την μαζική υστερία?

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

London: a retrospective

Λονδίνο 4 χρόνια μετά... βγαίνοντας από το σταθμό της Bond st και εκεί που περιμένεις το HMV να σου ανοίξει τις αγκαλιές του για να περάσεις ολόκληρα 24ώρα χαμένος μέσα σε βιογραφίες και δισκογραφίες... reality check: τα HMV δεν είναι πια εκεί.
στην θέση τους βρίσκονται τα Forever 21 που και μόνο από το όνομα μπορείς να καταλάβεις σε τι ηλικίες στοχεύει. πολύ φθήνα ρούχα βέβαια, δεν το λες και κακό.
ο δρόμος άνω κάτω και από εκεί που κάποτε έβλεπες όλες τις φυλές του πραγματικού και του στιλιστικού κόσμου να παρελαύνουν, τώρα μετράς Σκοτσέζους εργάτες και Άγγλους με τόσο βαριές προφορές που θα έκαναν τον κάθε chav να νιώθει λόρδος μπροστά τους. 5 στις 10 σακούλες σταθερά είναι του Primark, αλλά με εντελώς απογοητευτικό εμπόρευμα για αυτή την σεζόν. σταθερή αξία στα ρούχα για μέσα στο σπίτι πάντως.
τα πιο ωραία high street ρούχα τα βρήκα στο River Island, και μετά από όλες τις βιτρίνες σε όλο το Λονδίνο μπορώ να δηλώσω ευθαρσώς πως τα παστέλ είναι το νέο μαύρο. μαύρα μαντάτα για όποιον η απόχρωση της επιδερμίδας του δεν του επιτρέπει να ενδώσει στην φανταστική αυτή παλέτα. κάτι που δεν μπορώ να πω εμπόδισε πολλές Αγγλίδες, οι οποίες ΦΥΣΙΚΑ εξακολουθούν να κυκλοφορούν με μπαλαρίνες και φούστες χωρίς καλσόν ή κάλτσες ακόμα και στους μείον χίλιους. και επειδή βρέθηκα εκεί όταν έστρωσε χιόνι σοβαρό [δεν είχα ξαναδεί χιόνι στο Λονδίνο ποτέ] μπορώ να δηλώσω ότι ούτε στο χιόνι μάσησαν πολύ καθώς δεν ήταν λίγα τα all star που είδα να βουλιάζουν στους όσους πόντους είχε.
στα λιγότερο mainstream τώρα, το east London που είναι και η Μέκκα του οποιουδήποτε κάνει κάτι σαφέστατα καλύτερο απ' αυτό που κάνεις εσύ και φοράει κάτι σαφέστατα παλιότερο απ' αυτό που φοράς εσύ, και ξέρει όλους αυτούς που εσύ θα μάθεις την επόμενη σεζόν ή μετά το τέλος την επερχόμενης εβδομάδας μόδας, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα απ' ότι 4 χρόνια πριν που ακόμα χρειαζόσουν πολλά αρχ*δια για να κυκλοφορήσεις οποιαδήποτε ώρα της μέρας στο Hackney για παράδειγμα. επίσης, οι περισσότερες εξωτερικές αγορές του ανατολικού Λονδίνου έχουν αρχίσει να γίνονται ελαφρώς όχι και τόσο ψαγμένες όσο παλιότερα, καθώς πλέον έρχεται κόσμος από παντού κάθε Κυριακή μεσημέρι για να ψωνίσει, οπότε και το εμπόρευμα τροποποιήθηκε κατάλληλα [βλέπε Sunday Upmarket].
σταθερή αξία το πολύ καλό, φθηνό και φυσικά multi-ethnic φαγητό. το καλύτερο burger δεν είναι πια στο 1001 αλλά [για μένα τουλάχιστον] στο Dalston Jazz Club όπου μετά τις έξι το απόγευμα, όπως και σε όλο το Hackney που στο daylight πλέον μοιάζει με το Elephant and Castle, γίνεται τις μουρλής από όλες τις κουλές προσωπικότητες αυτής της μεριάς του Λονδίνου, που οκ είναι και η πιο γοητευτική.
εκατομμύρια ποδήλατα στους δρόμους κάτι που πριν από 4 χρόνια δεν θα μπορούσε να το ισχυριστεί κανείς και πολύ περισσότερα ευγενικά και πολιτισμένα κατοικίδια, σε βαθμό που κάνουν τα δικά μας να μοιάζουν με άγρια ζώα της ζούγκλας. φυσικά ούτε λόγος για ακαθαρσίες σκύλων πουθενά. εννοείτε.
μετά από συζητήσεις με φίλους που έχουν έτσι κι έτσι δουλείες εκεί [γιατί υπάρχουν και φίλοι που έχουν πραγματικά γαμάτες δουλείες εκεί] κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η γη της επαγγελματικής επαγγελίας, φυσικά έχει την δυνατότητα να γίνει και είναι απολύτως στο χέρι σου να το κυνηγήσεις, αλλά για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό πρέπει να επενδύσεις πολύ χρόνο και χρήμα για να συντηρηθείς μέχρι να πιάσεις την καλή. η πραγματική καλή είναι αυτή που θα σε βοηθήσει να βάλεις και ένα χ ποσό λιρών στον τραπεζικό σου λογαριασμό. ή έτσι και έτσι καλή είναι αυτή που σου επιτρέπει να ζεις απλά άνετα διατηρώντας ένα πολύ flat lifestyle από άποψη κοινωνικοποίησης, κοινώς να βγαίνεις μόνο τα Σάββατα και αυτό σε happy hours.
το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα είναι ότι είναι μια πολύ δύσκολη πόλη για μένεις όσο μεγαλώνεις και οι προτεραιότητες σου αλλάζουν. αν είσαι σε φάση να σκέφτεσαι την οικογένεια δε είναι απλά αδύνατο να μείνεις εκεί μόνος σου με την προοπτική να την δημιουργήσεις εκεί. φυσικά και γίνεται, αλλά πόσο χρόνο είσαι διατεθειμένος να περιμένεις?
για μένα, 4 χρόνια πριν σαφέστατα και θα μπορούσα να ζούσα εκεί και να είχα κάνει και επαγγελματικά θαύματα. τώρα πια, πολύ δύσκολα, και χαίρομαι που I am in peace μ' αυτή την διαπίστωση .

μια εντελως εξωφρενικη νυχτα

επιστρέφοντας στην Αθήνα χτες τα ξημερώματα από ένα παγωμένο Λονδίνο και μη βλέποντας την ώρα να βρεθώ κάτω από τα σκεπάσματα μου και να περάσω εκεί μια αιωνιότητα, μου συνέβησαν τα εξής τουλάχιστον εξοργιστικά σκηνικά τα οποία με έκαναν να θέλω να τρέξω κατευθείαν πίσω στο αεροπλάνο και να γυρίσω στην ευγένεια των Άγγλων. αυτών μου κατουράνε μέσα στην είσοδο του μετρό και το κίτρινο ρυάκι τρέχει μέχρι τα εκδοτήρια εισιτηρίων και που ΟΛΟΙ είναι απολύτως οκ με αυτό.
βγαίνοντας από το αεροδρόμιο έπεσα πάνω σε ένα ζευγάρι Ελλήνων, αγόρι-κορίτσι, πιθανότατα φίλοι, οι οποίοι κάπνιζαν μέσα στο χώρο του αεροδρομίου που εξαιτίας της πολύ περασμένης ώρας ήταν άδειο από οποιονδήποτε θα έπρεπε να τους μανουριάζει ακόμα για το θράσος τους να καπνίζουν μέσα στον χώρο του αεροδρομίου. και σαν να μην έφτανε αυτό, η κοπέλα σε μια εντελώς "είμαι Ελληνίδα και δεν γουστάρω να μου λένε πως να ζήσω" διάθεση, έσβηνε τα τσιγάρα της [πληθυντικός] στο πάτωμα.
μπήκα έξω φρενών στο πρώτο ταξί στην σειρά όπου φυσικά η μοίρα τα έφερε με τέτοιον τρόπο που αλίμονο αν δεν έπεφτα στον πιο γραφικό ταρίφα ολόκληρου του σύμπαντος.
ο συμπαθής αλλά borderline παρανοϊκός πολυλογάς μου έταξε ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να μαντέψω ποιος καθόταν στην θέση που καθόμουν εγώ χτες, και αφού το πήρε το ποτάμι μου αποκάλυψε με ηρωικό ύφος "αυτός που σκότωσε τον Καντάφι". η ιστορία έχεις ως εξής: μάζεψε 3 μελαψούς άνδρες με κελεμπίες την προηγούμενη εβδομάδα από το Λιντρα Μαριοτ οι οποίοι του ζήτησαν με πολύ σπασμένα και βαριά αγγλικά να τους πάει στην πρεσβεία της Λιβύης. αυτός δεν μιλάει καλά αγγλικά, εκείνοι το ίδιο, πως κατάφεραν να πιάσουν κουβέντα για την κατάσταση στην μέση Ανατολή ένας Αλλάχ μόνο ξέρει και αυτό είναι αμφίβολο. με τα πολλά, αυτός που καθόταν στην θέση μου λέει, έβγαλε το κινητό του και του έδειξε ένα βιντεάκι που δείχνει την στιγμή της δολοφονίας και κάτι άλλα εξωφρενικά που αδυνατώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου σε μια προσπάθεια να διατηρήσω την λογική μου, η οποία σιγά σιγά με άφηνε. τους ζήτησε λέει κιόλας να του στείλουν το βιντεάκι με bluetooth αλλά η τεχνολογία τους εγκατέλειψε την πιο κρίσιμη στιγμή.
κατά τα άλλα, στην καλύτερη [για τα τρομαγμένα μου μάτια] opening line βιαστή όπως ακριβώς στις ταινίες, μου έβγαλε το τελευταίο τεύχος του Playboy το οποίο είχε καβατζωμένο κάτω από το κάθισμα του και μου είπε ότι οι μισές Playmate στο εξώφυλλο είναι γκόμενές του, και στις άλλες μισές κάνει τον ταρίφα για τις βίζιτες τους. μετά από ένα "εσύ τι δουλεία κάνεις κοπελιά?" και το απαραίτητο name dropping ευτυχώς δεν είχαμε κανέναν κοινό γνωστό, παρόλο που επέμενε ότι θα έπρεπε να ξέρω "μια Χριστίνα" σώνει και καλά επειδή έτυχε να δουλεύω σε περιοδικό, και η κουβέντα γύρισε στις "φίλες" του την Πέπη Τσεσμελή, την Τζούλια Αλεξανδράτου και στον Σπύρο Ρέβη.
και εγώ χαίρομαι που γύρισα Αθήνα. ΝΟΤ.