Άλλαξα πολλούς τίτλους, "έκαψα" πολλές αγαπημένες μου ατάκες, ξεσκόνισα τον Μπαμπινιώτη και τα συνώνυμα των λέξεων: "απηυδισμένη", "αγανακτισμένη", "ως εδώ", τίποτα όμως δεν μπορούσε να αποδώσει με ακρίβεια το αίμα που ένιωθα πολλές φορές να κοχλάζει στα μηνίγγια μου στα διάφορα περιστατικά που αντιμετωπίζω καθημερινά στην όμορφη Αθήνα μας. Τίποτα περισσότερο και λιγότερο από την λέξη "έξαλλη", που είναι πλέον μόνιμα εδραιωμένη στο τοπ5 των λέξεων που χρησιμοποιώ καθημερινά Δικαιωματικά λοιπόν δεν θα μπορούσα να ονομάσω αλλιώς αυτό το μπλογκ.
Δεν ξέρω ποιος θα ασχοληθεί τελικά να το διαβάσει, ξέρω ότι εγώ ασχολήθηκα πολύ για να το φτιάξω. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κάνω τελικά αυτή την αλλαγή που θέλω να γίνω (ζήσε Γκάντι μου να φας τριφύλλι) αλλά ξέρω ότι τώρα περισσότερο από ποτέ θέλω να το προσπαθήσω. Μπορεί να μην μπορέσω να πείσω κανέναν για το δίκιο μου, και ίσως να θυμώσω πολλούς, αλλά τουλάχιστον θα έχω μιλήσει. Προφανώς και δεν θα είναι ένα χέιτ μπλογκ αλλά μια φωνή λογικής (της δικής μου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου