Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

no man's land

το μεταναστευτικό είναι γενικά ένα θέμα που με απασχολεί πολύ. όχι πως μένω στο κέντρο και νιώθω την καυτή του ανάσα κάτω από το παραθύρι μου, ούτε γιατί προσωπικά έχω αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα απ' αυτό.
αν εξαιρέσεις φυσικά, τα ποσοστά φόβου που έχω πλέον για τα πάντα και έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, αν εξαιρέσεις ότι όποτε ακούω τον παραμικρό ήχο όταν είμαι μόνη στο σπίτι η πρώτη εικόνα που σχηματίζω είναι να βρίσκονται μες στο σπίτι μου δυο "ξένοι" και να μου κάνουν κακό, και τέλος, αν εξαιρέσεις ότι έχω αποφασίσει να διαγράψω για πάντα από τον χάρτη του μυαλού μου κάποιες περιοχές του κέντρου που παλιά μου άρεσαν πολύ.
δεν είμαι ρατσίστρια. το έχω πει πολλές φορές, ίσως περισσότερες από το φυσιολογικό με τον φόβο μην χαρακτηριστώ έτσι. ακόμα προσπαθώ να λύσω μέσα μου το μεγάλο δίλημμα αν τελικά "τους" θέλω εδώ.
όλα αυτά ξεκίνησαν ή μάλλον κορυφώθηκαν αν πάρεις δηλαδή για κορύφωση την απόφαση μου να γράψω κάτι για αυτό, με αφορμή το site των atenistas που ένας θεός ξέρει γιατί βρέθηκα εκεί μιας και δεν ταυτίζομαι καθόλου με την δράση τους. για να μην πω ότι τους βρίσκω και υπερεκτιμημένους, αλλά αυτό φυσικά δεν μου κάνει καμία εντύπωση σε μια χώρα σαν την ελλάδα που το κάθε τι καινούργιο και "διαφορετικό" το κάνει ευαγγέλιο και προσεύχεται στο όνομα του λες και είναι μόνη της σανίδα σωτηρίας. φυσικά το να φυτεύεις και να βάφεις ζαρντινιέρες είναι πάρα πολύ ωραίο, αλλά πραγματικά: έτσι θα σωθεί η αθήνα εάν υποθέσουμε ότι α) μπορεί πια να σωθεί και β) θέλει τελικά κανείς να σωθεί? η απάντηση σ' αυτό νομίζω πως είναι όχι γιατί εάν πραγματικά θέλαμε κάτι να αλλάξει δεν θα είχαμε φροντίσει να κάνουμε κάτι για αυτό τόσα χρόνια? κατά βάθος μας αρέσει να είναι όλα ένα μπουρδέλο αφενός για να ξεχνάμε τα δικά μας μικρότερα μπουρδέλα, αφετέρου γιατί αλλιώς τι θα έχουμε να κατηγορούμε?
ξέφυγα όμως από το θέμα. βρέθηκα λοιπόν για άγνωστους λόγους στο εν λόγω site και είδα πως οι atenistas οργάνωσαν πρωτοχρονιάτικο party στην καπνικαρέα με ζεστό κρασί και κουραμπιέδες και πριν από το 3-2-1 της αλλαγής θα κάνανε την γνωστή τους βόλτα-παρέλαση από τους γνωστούς και "αγαπημένους" τους δρόμους, σοφοκλέους, βαρβάκειο, αιόλου και ευριπίδου. στα 93 σχόλια από κάτω απ' αυτή την εκδήλωση, για την οποία εγώ δεν είχα ιδέα ότι θα γίνει και δεν μπορείς να πεις ότι δεν ασχολούμαι με τα social media, τέλος πάντων, στα σχόλια λοιπόν, έγινε το κανονικό party.
τα σχόλια όπως και όσοι τα υπογράφουν είναι διχασμένα, πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν ότι ρε παιδιά ένα ποτήρι κρασί και ένα χαμόγελο δεν σημαίνει ότι αγκαλιάζεις το πρόβλημα, άλλοι είπαν πως με όλα αυτά είναι σαν να "τους" (πάλι αυτό το "τους") δείχνεις ότι δεν τρέχει τίποτα, τύπου συνεχίστε να κάνετε ότι κάνετε, εμείς είμαστε οι καλοί και είμαστε με το μέρος σας. πολλοί είπαν πως οι περισσότεροι είναι τίμιοι οικογενειάρχες, οι άλλοι απάντησαν πως δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν έξω απ' τα σπίτια τους εξαιτίας των "οικογενειών". οι περισσότεροι κατέληξαν ότι πολύ ωραία η γιορτή αλλά δεν είχαν ούτε έναν έλληνα γύρω τους.
αυτό λοιπόν μου έφερε στο μυαλό την μέρα των χριστουγέννων, όπου καλεσμένοι στο σπίτι των γονιών του κωνσταντίνου, στα κάτω πατήσια, η μαμά του μου έλεγε με πραγματική αγανάκτηση ότι αυτή η γειτονία όταν πρωτοπήγαν εκεί ήταν ένας παράδεισος και πως τώρα βγαίνει έξω και δεν βλέπει ούτε έναν έλληνα. ούτε έναν. εκείνη την ώρα φυσικά μόρφασα με νόημα στον κωνσταντίνο, τύπου έλεος με την μάνα σου και τις υπερβολές της, αλλά μετά από πολύ σκέψη και πολύ φαντασία για το πως μπορεί να είναι αυτό το συναίσθημα, κατέληξα πως και εμένα θα με ενοχλούσε όλος αυτός ο συρφετός κάτω από το μπαλκόνι μου, όπως ακριβώς με ενοχλούσε και κυρίως με τρόμαζε όλες τις φορές που έφευγα από το σπίτι του και πήγαινα στο παρκαρισμένο μου αμάξι ένα στενό πιο κάτω.
πραγματικά δεν μπορείς να ξέρεις πως είναι η κατάσταση αν απειλείται η καθημερινότητα σου και η προσωπική σου ασφάλεια μέσα στο σπίτι (το σπίτι ασπίδα), πως είναι να φοβάσαι για τα παιδιά σου που έρχονται από το σχολείο και για το αμάξι σου που στο κάνουν σουρωτήρι κάθε λίγο και λιγάκι.
μπορεί όλα αυτά προσωπικά να μην τα ξέρω, αλλά πραγματικά πια ξέρω ότι ακόμα και ως παρατηρητής, τα αισθητικά μου επίπεδα έχουν πιάσει κόκκινο. προφανώς και το εξετάζω από αισθητικής και όχι από πατριωτικής άποψης, γιατί όπως έχω ξαναπεί χέστηκα για την ελλάδα σαν χώρα και σαν "πατρίδα". για μένα θα μπορούσε να είναι το οτιδήποτε και να λέγετε οτιδήποτε. χωρίς καμία υπόνοια πατριωτισμού λοιπόν, κόκκινο έχει χτυπήσει η ανοχή μου στις πουτάνες, τα πρεζάκια, με τις ληστείες και τους βιασμούς, με το χάλι και την βρωμιά της πόλης μου που είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι κάθε φορά που αποφασίζω να πατήσω εκεί, κόκκινο έχει χτυπήσει και η αντοχή μου με όλους αυτούς που έρχονται εδώ γιατί απλά μπορούν, γιατί είναι εύκολο και μάλλον τους έχει φανεί ότι εδώ μπορούν να κάνουν ότι γουστάρουν (όχι άδικα γιατί μεταξύ μας, ποιος θα τους σταματήσει?).
αντίστοιχα στα κόκκινα είναι και η ανοχή μου με αυτούς "εκεί πάνω" που βρίσκονται εκεί για να μας προφυλάσσουν. το "εκεί πάνω" ζήτημα που το γνωστό twitterικό λόμπι ηλιθίων έκανε trending topic αλλοιώνοντας τελείως την σημασία του, τον φράχτη στον έβρο. πριν απ' αυτό όμως, θέλω να σχολιάσω όλους αυτούς που πιστεύουν ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις φταίνε για τα απροστάτευτα σύνορα μας, χωρίς πρώτα να σκεφτούν ότι στην πραγματικότητα αυτοί που αφήνουν απροστάτευτα τα σύνορα μας είναι οι μπαρμπάδες τους και τα σόγια τους εκεί πάνω στον έβρο, απλοί καθημερινοί άνθρωποι και όχι οι μπαμπούλες τούρκοι δουλέμποροι, που για 60ευρώ τους μπάζουν στα φορτηγά, τους αφήνουν να μπουν κύριοι και τους φτιάχνουν καφέ στα παραμεθόρια καφενεία που οι μετανάστες αποτελούν την κύρια πελατεία, όλοι όσοι τελικά, βάζουν το προσωπικό τους κέρδος πάνω από το συνολικό και φυσικά ένα ακόμα λιθαράκι στο τεράστιο αυτό βουνό.
typical greeks.
ο φράχτης λοιπόν δεν ξέρω τι σόι λύση μπορεί να είναι, εμένα πάντως μου ακούγετε σαν ρωμαϊκό βασανιστήριο που βάζεις τον μονομάχο να σκαρφαλώνει ατελείωτους φράχτες και τελικά ή πεθαίνει ή τρελαίνεται κάπου στην πορεία. κάτι σαν τον λαβύρινθο, μόνο με πηδήματα.
αν είναι να φέρει αποτέλεσμα ας το κάνουν (όχι πως θα ζητήσει κανείς την άδειά μου), αλλά είμαι σίγουρη ότι το ελληνικό δαιμόνιο θα σκαρφιστεί άλλους τρόπους να μπάσει μέσα τους περίπου 250 τη μέρα, αριθμός που τον ακούω και από τα νεύρα μου δεν μπορώ να τον συνειδητοποιήσω, και όταν μπορέσω μου σηκώνετε η τρίχα για τα όσα συμβαίνουν δίπλας μας και δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για αυτά.
που και πως ζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και πως επιβιώνουν είναι μόνιμες απορίες μου.
ακόμα είμαι στο ενδιάμεσο και να τονίσω ότι αναφέρομαι μόνο σε όσους παρασιτούν εις βάρος μας με ποινικές πράξεις, όχι στους πραγματικούς βιοπαλαιστές που προσπαθούν με τίμια μέσα να ζήσουν. για αυτούς πραγματικά αν γινόταν να τους νομιμοποιούσαν ή/και να τους έδιναν την πολυπόθητη υπηκοότητα μπας και τους φύγει τουλάχιστον η ρετσινιά του μετανάστη θα χαιρόμουν πολύ.
οι άλλοι όμως που σκοτώνουν, βιάζουν, κλέβουν, διακινούν ναρκωτικά, γυναίκες, βρώμα, πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι θετικό.
ούτε καν πως η ανάγκη τους έσπρωξε να γίνουν εγκληματίες και πως με λίγη αγάπη και θέληση δική μας να τους ακούσουμε και να αναγνωρίσουμε τα προβλήματα τους (κάτι σαν ψυχολογική συμβουλευτική ένα πράμα) όπως έγραψε κάποια κοπέλα στα σχόλια των atenistas, μπορεί να γίνουν άλλοι άνθρωποι, όχι αυτό συγγνώμη αλλά δεν το πιστεύω.
ούτε επίσης πιστεύω ότι με έναν κουραμπιέ και ένα χαμόγελο λύνεις ένα πρόβλημα, λυπάμαι στην ουσία που έχω γίνει τόσο καχύποπτη, αλλά πιστεύω ότι αυτός που τώρα κερνάς έναν κουραμπιέ και ένα ζεστό χαμόγελο, αύριο θα σου κλέψει την τσάντα ή όπως έγραψε πιο σωστά κάποιος άλλος στα σχόλια των atenistas, στο επόμενο στενό θα πουλήσει πρέζα στον αδελφό σου. και αυτό δεν χρειάζεται να είσαι ρατσιστής για να το νιώσεις. τόσο απλά.

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

μες την μοδα

και τώρα θα σου γράψω ένα ποστ με τις αγαπημένες μου pre fall collections για φθινόπωρο-χειμώνα 2011/2012 . δηλαδή όλα αυτά τα ρούχα που λατρεύεις να μισείς, αλλά κυρίως αυτά τα ρούχα που ούτε σε σαράντα ζωές δεν μπορείς να αγοράσεις. αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και μπορέσεις κερδίζοντας ας πούμε το τζόκερ, αφού πρώτα ξοφλήσεις τα δυο στεγαστικά και τα πέντε καταναλωτικά και τα αγοράσεις, και πάλι δεν θα μπορέσεις ποτέ να φορέσεις διότι για να τα φορέσεις πρέπει να είσαι περίπου δυο μέτρα και 15 κιλά.
αλλά να μου πεις, θαύματα γίνονται.
λοιπόν θα το πάμε αργά αργά και συλλαβιστά. με εικονίτσα και σχόλιο από κάτω.

φύγαμε καμεραμάν μου με Louis Vuitton που είναι και πολύ hot right now, αλλά για πολύ λάθος λόγους...

το μοντελάκι με τον αριθμό 7 από την pre fall φθινόπωρο-χειμώνας του αγαπημένου μας Marc. ένα look ανάμειξη ο λύκος της στέπας-το ρόδο της ερήμου. ένα συνολάκι που μπορεί να το φορέσει η κάθε καταπιεσμένη μουσουλμάνα για να είναι τρε σικ τρε σικ με την μπούρκα, και παράλληλα να κρατηθεί ζεστή ψωνίζοντας στο mall στο Dubai όπου ως γνωστό το air condition είναι στους μείον χίλιους.
μπορεί να φορεθεί επίσης με μεγάλη άνεση από βίζιτα ανατολικού μπλοκ με την μπότα να την συνοδεύει και στο νούμερο της πάνω στον στύλο.

εναλλακτική πρόταση, αλλά αυτή την φορά αφορά την επίσημη γυναίκα του Αρμένη κροίσου και όχι την παλλακίδα. εδώ με μια σχετική επιμήκυνση ποδιού που φυσικά θα βαρύνει την πιστωτική του κροίσου, η σύζυγος μπορεί να κάνει το 2 εκατοστών πόδι της, 40, για να αναδείξει αυτή την τουίντ καμπάνα.
απαραίτητος ο κόθορνος από μέσα που θα σου δείξω κάπου παρακάτω.

εδώ βλέπουμε στον αριθμό 18 ότι ο Marc δεν είχε και πολύ έμπνευση και αντέγραψε λουκ Balenciaga προπέρσινο με αβυσσαλέο σκίσιμο pencil φούστας, ροδακινί τοπ με περιδέραιο φτερού ψευδαίσθηση ότι μπορεί να είναι και πάτερν της μπλούζας. το συνολάκι με τον αριθμό 19 δεν μπορώ να το σχολιάσω διότι από το πολύ photoshop το κορίτσι μοιάζει με την μπεμπέ λιλί με προγναθισμό και το σαγόνι αποσπά την προσοχή μου από το ρούχο. εδώ βλέπεις τον κόθορνο που σου έταξα παραπάνω.

άλλο ένα ντουέτο εδώ με τίλτο "η κατάσκοπος που αγάπησα" από louis vuitton pre fall autumn-hiver 2011-2012. αυτή τη φορά ένα outfit για να παίζεις τένις με στυλ και σεξ-απίλ ενώ παράλληλα κυκλοφορείς σαν τον επιδειξία μόνο με μια κάπα, αλλά τι κάπα!! το δεξί σύνολο με τον δυσοίωνο αριθμό 13 μας υπενθυμίζει την jean Α-shape φούστα που όλες φορέσαμε κάποιο διάστημα στο γυμνάσιο, την απαρνηθήκαμε στο λύκειο και τώρα που ο Marc την προστάζει σαν τάση, την κάνει και παλτό με γουναρικό, δεν βλέπω την ώρα να το φορέσω βγαίνοντας από ξενύχτι στο +soda.
αρκετά με τον οίκο Louis Vuitton τα υπόλοιπα δείγματα είναι εξίσου απογοητευτικά, με εμφανής αναφορές στον μεσοπόλεμο και ηρωίδα και fashion icon-inspiration την μοναδική Greta Garbo.

συνέχεια με τον γλυκούλη Alber Elbaz που αν δεν σχεδίαζε τα αριστουργήματα για τον οίκο Lanvin πιθανόν να ήταν ένας ακόμα κακομοίρης gay που ακόμα δεν θα είχε ξεπεράσει τα ψυχολογικά του από τότε που τον έντυνε η μαμά του σαν μικρό λόρδο με παπιγιόν και τον έστελνε εσώκλειστο στο αρρένων.

οι κινηματογραφικές επιρροές είναι παντού σ΄αυτή την κολεξιόν, το χρονοντούλαπο της νάρνια συναντάει την αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. στην μέση μοντέλο με ξεπουπουλιασμένη μπλούζα που κατά πάσα πιθανότητα θα κοστίζει περί τα 9 χιλιάδες δολάρια και πεδιλάκι τσιγκούνικο, απ' αυτά με τα μίνιμαλ λουράκια που συγκρατούν μόνο το ποδαράκι της Natalie Portman άντε και της Currey Mulligan.
και επειδή η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά βλέπουμε τον Antonio Banderas μετενσαρκωμένο σε τσίταχ με λευκό ρόδο στο στόμα και σπανιόλικο ταμπεραμέντο. ολέ!
συνέχεια με το μοντελάκι που θα φορεθεί πολύ φέτος στο θέατρο περοκέ, για όσους δεν μιλάνε μόδα, περοκέ λέγεται το παπαγαλί το χρώμα στα μοδίστικα. σαν με κοιτάς εδώ πρωταγωνίστρια το μονδέλο αφιερώνει το τραγούδι της στον παπαγάλο, που με copy-paste έχει βρεθεί στο χέρι της, πιθανότατα από κάποιον οδηγό πόλης του lonely planet για το δάσος του αμαζονίου. για το τσίτι δεν έχω κάτι να πω ΙSSA London circa 2004, ένα σχετικό google search θα σε πείσει.
αυτή η φωτογραφία είναι η ζωντανή απόδειξη πως το next top model ζει και βασιλεύει και σε άλλες χώρες εκτός από τη δική μας. και σ' αυτές τις χώρες τα μοντέλα λαμβάνουν πολύ σοβαρά τις παρατηρήσεις της κριτικής επιτροπής που τις παροτρύνουν να δείχνουν κίνηση στα ρούχα. εδώ το μοντέλο θα έκανε πολύ χαρούμενο τον χάρη χριστόπουλο αλλά πολύ δυσαρεστημένη την τζένη μπαλατσινού διότι η έκφραση της είναι λες και μόλις έκανε χειραψία με τον χάρο. και δεν επέζησε.
τέλος, επικό structured LBD με το απαραίτητο ελαφίσιο δράμα στο βλέμμα και δέκα σειρές πέρλες από την μαγιόρκα και τα βάθη του ειρηνικού. απαραίτητο αξεσουάρ το κουνέλι που φέτος αντικαθιστά το τσαντάκι. ενδεικτικά μπορείς να κουβαλήσεις και αρνάκι αρκεί να είναι λευκό του χιονιού για να κάνει αντίθεση με το LBD.

επόμενος σχεδιαστής που θα ξεφτυλίσουμε, εεε σχολιάσουμε εννοώ, η αγαπημένη μου Stella McCartney.

δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω τον σχολιασμό μου κάτι διαφορετικό από την κλασσική μαρινίερα, που μετά τον Gaultier, νομίζω η Στέλλα είναι ο επόμενος μετρ. εδώ λοιπόν μοντέλο με ξανθό λιγδιασμένο μαλλί για να βγαίνει ατόφια η λονδρέζικη ατμόσφαιρα στον θεατή, συνδυασμένη με σωλήνα υβρίδιο κολάν με harem pant. απαραίτητα τονισμένοι ώμοι και στέκα δίμετρα πόδια για να αναδειχθεί το σύνολο.
ένα ανσάμπλ στο οποίο πίνει νερό κάθε μεσογειακή περιφέρεια ανά τον πλανήτη. ένα σύνολο που θα έκανε χαρούμενη κάθε γυναίκα, πεθαμενατζί καμηλό, πνίχτης λαιμός, ανυπαρξία στήθους και ντεκολτέ και φυσικά έμφαση στον μεσογειακό γυναικείο αστράγαλο που με τόση χάρη στέκεται απάνω στο kitten heel που τόσο πολύ κολακεύει το πόδι μας. εξαιρετική επιλογή για μια βραδιά στη μπουάτ ακούγοντας live στο πιανάκι του τον κραουνάκη. ένα σύνολο που θα έκανε πολύ περήφανο τον παρθένη. τον σχεδιαστή όχι το μοντέλο-επιχειρηματία-πρώην της ναταλίας γερμανού.

αυτή η φωτογραφία βρίσκετε κάτω από κάθε μαξιλάρι, κάθε μετά και προ πτυχιακού φοιτητή του Central Saint Martins διότι αυτό το σύνολο είναι ο πραγματικός λόγος ύπαρξης της μόδας και το νούμερο ένα κίνητρο να θες να γίνεις σχεδιαστής. φυσικά για να το φορέσεις πρέπει να είσαι σαν το σκουπόξυλο, χωρίς βυζί, αλλά να και τα καλά του να είσαι στέκα.

συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας με Céline, creative director η Phoebe Philo. αφού παράτησε την Chloe πήγε στην Céline και συνέχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να ντύνει τις γυναίκες σαν αγόρια σχεδιάζοντας τα πιο συγκλονιστικά παντελόνια που έχεις δει (και όχι φορέσει) ποτέ.

τα ρούχα δεν απευθύνονται σε όλους τους σωματότυπους, ούτε σε όλες τις γυναίκες και δυστυχώς αν δεν είσαι η Kate Moss δείχνεις σαν να φοράς την στολή από την μπάντα του δήμου καλαμαρίας. αλλά ποτέ δεν έβλαψε κανέναν να φαντασιώνεται "πως θα ήμουν και εγώ μέσα σ' αυτό το συγκλονιστικό cigaret pant".
εδώ η Phoebe έγδαρε δέκα τομάρια αντιλόπης που άμα σε πετύχει πουθενά η PETA θα σου πετάξει φούμο και κόκκινη μπογιά, αλλά μπορείς και να το ρισκάρεις. για τσαντάκι βλέπουμε άλλη μια προσβολή στην PETA μιας και εδώ έξυσαν ρακούν για να κοτσάρουν την ουρά του στην βάση του φερμουάρ. για άλλη μια φορά το cigaret πανταλόνι κλέβει την παράσταση με την τέλεια εφαρμογή του και το συγκλονιστικά σωστό μήκος του.

ότι είπα πριν για το κομψό πανταλονάκι τα παίρνω πίσω τώρα λόγο του patchwork απ' ότι έχει ξεμείνει στο ατελιέ από προηγούμενες πρωτοχρονιές. παπουτσάκι το φοράς και σου μένει η πατούσα στο χέρι από τον πόνο, καθώς η μύτη τελειώνει ακριβώς εκεί που ξεκινάει το κότσι και the rest is history. το πάνω μέρος της φωτογραφίας παραπέμπει σε λεσβιακή φωτογράφηση με θέμα butch.

και τώρα το όνομα γλωσσοδέτης στον χώρο της μόδας. ένα οίκος που κανείς δεν ξέρει πραγματικά πως τονε λένε, φήμες λένε ότι ούτε οι ράφτες του δεν ξέρουν πως να το πουν και λένε στους ομοεθνής τους ότι δουλεύουν στα McDonalds που τα ξέρουν οι πάντες λόγο παγκοσμιοποίησης: Proenza Schouler.
η χαρά του χάρη σιανίδη και του λάκη γαβαλά. προσκοπικό μοχέρ? μάλλινο? κανείς δεν ξέρει τι σόι βερμουδάκι είναι αυτό, πορτοκαλί παλτό και διάφανο τοπ που θα κάνει θραύση στα gay clubs της Νέας Υόρκης, αλλά και γενικά. να σημειώσουμε εδώ ότι το μοντέλο την καμπάνιας είναι η δάφνη ηλιάκη η οποία κάνει μόντελινγκ part time για extra χαρτζιλίκι.

στο ίδιο concept με απάνω το συνολάκι μόνο που αλλάζει το κοντοπαντελονί σε φούστα που μοιάζει φριχτά με φλοκάτη σε χωριάτικο σπίτι και τοπ εμπνευσμένο από την ζήνα την βασίλισσα της ζούγκλας. μου θυμίζει πολύ στα χρώματα περσινή Prada, αλλά η φουστά είναι τρομερά χαμηλόμεση ακόμα και για την δάφνη ηλιάκη. εξαιρετικό το gladiator πέδιλο με το καλτσάκι.


τελευταίο κομμάτι με τίτλο "τι φοράει θέ μου??". εναλλακτικός τίτλος "δεν έχω λόγια". βλέπουμε ξεκάθαρα την απόγνωση στο βλέμμα της δάφνης ηλιάκη με το τσίτι που της φορέσανε. κολλημένα κομμάτια από φτηνή βισκόζη ενωμένα ασύμμετρα λες και είναι το 1995 και φλουο χρώμα λες και είναι το 1985. όλα αυτά μαζί σε μακρυμάνικη σύνθεση που λόγο χρώματος και ποιότητας υφάσματος αφήνει στάμπα στην μασχάλη από τον ιδρώτα και να πως γίνεται ρεζίλι η κοσμικία που το φοράει και την ξεφτιλίζουν την επομένη στο οπισθόφυλλο του αμερικάνικου People.

----οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική χορηγία του http://www.vogue.fr/----

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

μιαν φανταστικην πρωτοχρονια

λοιπόν αυτές τις γιορτές πέρασα πολύ ωραία. ναι έτσι είμαι εγώ, όταν δεν έχω τι να γράψω, θυμάμαι τα παλιά και τα γράφω.
εξάλλου δεν σας είπα ποτέ πως πέρασα στις γιορτές, τι και αν από σήμερα επίσημα οι γιορτές πάπαλα? τι κι αν ξεστόλισα χτες?
όσοι με διαβάζετε και στο twitter, θα πρέπει να ξέρετε ότι ο κωνσταντίνος κέρδισε στα χαρτιά. βασικά δεν κέρδισε απλά, τους ξεβράκωσε όλους και πάλι καλά γιατί με την πρωτοχρονιάτικη ρέντα έβγαλε τα λεφτά για τον ΟΤΕ που σαν πρώτος λογαριασμός μας ήρθε γαμησιάτικα 150 γιούρο. το ξέρω δεν ακούγετε πολύ ρομαντικό να τρως τα πρωτοχρονιάτικα κέρδη σε λογαριασμούς αντί να τα τρως ας πούμε στην σπονδή, αλλά σιγά κυρά μου που μου θες και δείπνο στην σπονδή.
είμαι εξαιρετικά χαρούμενη γιατί ενώ όλος ο κόσμος παχαίνει στις γιορτές εγώ κατάφερα και αδυνάτισα και έτσι από την χαρά μου αλλά και επειδή είμαι πια αδύνατη, έφαγα διπλάσιες ποσότητες από όλα και ήρθα πάλι στα ίσα μου.
το βράδυ της πρωτοχρονιάς και ενώ είχα βάλει τα γιαλούρια μου σε χέρια, πόδια και λαιμούς, σωστό σκερπάνι, τελικά κλείστηκα μέσα σε ένα σπίτι να βλέπω τους άλλους να παίζουν χαρτιά γιατί είμαι και άσχετη και δεν ξέρω καλή πρόσθεση να μετρήσω μέχρι το 21, αλλά δεν πειράζει γιατί στην δική μου χαζομάρα προστίθεται η εξυπνάδα του κωνσταντίνου και έτσι κάνουμε αχτύπητο δίδυμο.
είχα διαβάσει κάποτε ότι σε μια σχέση, ο ένας πρέπει να είναι ο έξυπνος και ο άλλος (ή η άλλη στην περίπτωσή μας) ο όμορφος. με περίσσια χαρά παίζω τον δεύτερο ρόλο και καθόλου δεν με νοιάζει που δεν ξέρω να μετράω σωστά τα ρέστα μου, τι τον κάνω τον άντρα και τον κουβαλάω παντού μαζί μου εάν δεν μπορεί να γίνει το προσωπικό μου κομπιουτεράκι?
το ξημέρωμα της πρωτοχρονιάς πήγα για το συνηθισμένο πρωινό του χρόνου, αυτό που πληρώνεις 40 γιούρο για να φας από open buffet ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που θες είναι να πιεις ένα ζεστό τσαγάκι και ένα κρουασάν με το ζόρι. φυσικά επειδή είμαι και τσιφούτα ψυχαναγκάστικα να φάω όλον τον μπουφέ και μετά που να με πάρει ο ύπνος μέχρι τη μια που είχαμε το μεσημεριανό τραπέζι, ανήμερα πρωτοχρονιάς σε συγγενικό σπίτι.
το αποτέλεσμα αυτού ήταν να με βρει η πρώτη μέρα του καινούργιου χρόνου με γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (εντάξει. ομολογώ. δεν ήταν δα και τόσο σοβαρό το περιστατικό μου αλλά έψαχνα μια γκλάμουρους ασθένεια για σε εντυπωσιάσω αναγνώστη μου), τ' ανάσκελα. το πρώτο ξημέρωμα που αντίκρισα ήταν πια στις 3 του μήνα όπου και γύρισα χαρωπή στο γραφείο μου.
όλοι μου λέγανε καλέ πως έγινες έτσι, αλλά κανείς δεν μου διευκρίνισε αν αυτό που έγινα είναι καλό ή κακό.
όταν ξυπνήσει ο κωνσταντίνος από τη χειμερία νάρκη που τον έριξε η βασιλόπιτα της μαμάς του, θα τον ρωτήσω.
αν και μέχρι τότε ελπίζω να έχω χάσει τουλάχιστον τα περιττά.
πέρασα πολύ ωραία γιατί για πρώτη φορά φέτος δεν πήρα δώρα σε κανέναν και έτσι μου έμειναν όλα τα λεφτά. δεν μου πήρα τίποτα βέβαια γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και τέτοιες μέρες πρέπει να κάνεις οικονομία, έτσι μου λένε τουλάχιστον. τα έχω κάνει όλα μασουράκι και τα κουβαλάω πάντα μαζί μου στον κόρφο μου, εκτός από κάτι φορές που δεν ξεμύτισα από το σπίτι και έτσι τα έχω φυλαγμένα κάτω από το στρώμα του ΙΚΕΑ που όπως μου λένε είναι το καλύτερο για να κρύβεις μασούρια γιατί το στρώμα με τις τάβλες κάνουν κάτι τρελές κοιλότητες και δεν τα βρίσκει ούτε ο Κ9 λακωνικός. γιατί νομίζεις έχουν αυξηθεί οι πωλήσεις κρεβατιών του ΙΚΕΑ? από τις ανταγωνιστικές τιμές.? καμία σχέση. εγώ σου λέω πως όλοι αγοράζουν κρεβάτια θησαυροφυλάκια και φυλάει ο καθένας το κομπόδεμά του. ξεστολίσαμε και το χριστουγεννιάτικο και τώρα το σπίτι ξεγυμνώθηκε πάλι. βλέπεις εμείς υπηρετούμε την μίνιμαλ αισθητική και την αφαιρετική νοοτροπία και δεν έχουμε έπιπλα ούτε άλλα λιλιά που διακοσμούν τα υπόλοιπα σπίτια. και στο δέντρο πάνω για να καταλάβεις, αντί για στολίδια απλώναμε την μπουγάδα μας όταν είχαμε και όταν δεν είχαμε απλώναμε τον τραχανά που μας έφερε η μάνα μου από την βυτίνα.
όλα ήταν πολύ ωραία. αυτές τις γιορτές θα τις θυμάμαι για πάντα.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

παλης ξεκινημα, νεοι.. κανονες!!

σήμερα είναι η μέρα των μεγάλων αποφάσεων ε?
η μέρα που θα αποφασίσεις να κόψεις το κάπνισμα, που θα αποφασίζεις να ξεκινήσεις δίαιτα, που θα βρεις τον τέλειο γκόμενο, που θα παρτάρεις σαν να μην υπάρχει αύριο κάθε μέρα, που θα αποφασίσεις να αλλάξεις ότι σε βαραίνει τόσα χρόνια, σφηνάκι σε μια μέρα.
φέτος λοιπόν, είναι η πρώτη χρόνια που τα resolutions δεν μου λένε τίποτα.
δεν έχω να ευχηθώ τίποτα, δεν ελπίζω να μου φέρει ο καινούργιος χρόνος κάτι και γενικά έχω σταματήσει να ποντάρω σε συναστρίες και νέα έτη την ευτυχία μου, την καλοτυχία μου, την επαγγελματική μου καταξίωση και την αληθινή αγάπη.
απαλλαγμένη πλήρως απ΄όλες αυτές τις δεισιδαιμονίες, πραγματικά έχω καταφέρει να μην βασίζομαι πουθενά και να μην πιστεύω σε τίποτα παραπάνω από την δύναμη μου και την δύναμη που παίρνω απ' όσους αγαπώ και με αγαπούν.
φυσικά τα χρόνια περνούν και μαζί μ΄αυτά, έρχονται και φεύγουν παλιότερα resolutions, αλλά εκπληρωμένα και αλλά ανεκπλήρωτα κάπου στην πορεία. φίλοι που νόμιζες ότι θα είναι μαζί σου για πάντα, γκόμενοι που πόνταρες σ' αυτούς το πάντα, γονείς, αγαπημένοι, ξένοι και απλοί γνωστοί και έρχονται νέοι φίλοι που αναπληρώνουν πλήρως του παλιούς, τόσο που νιώθεις απαλλαγμένη από την απουσία τους πια, νέοι γκόμενοι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι σκατά έκανες με όλους τους προηγούμενους, νέα μέτρα και νέα σταθμά, νέες εμπειρίες και νέα μυαλά που στην καλύτερη των περιπτώσεων σε πάνε ένα βήμα πιο μπροστά στην εξέλιξη του εαυτού σου.
γιατί λοιπόν να βασανιστώ με περιττά resolutions, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αφορούν μόνο υλικά αγαθά και πράγματα εντελώς περιττά για κάποιον που έχει το πιο βασικό: την αγάπη.
έχω πια, δύο οικογένειες που με αγαπάνε πολύ, την δική μου μικρή, δυαδική οικογένεια που λατρεύω και φυσικά τους φίλους μου που με αγαπάνε και με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. γιατί να σπαταλήσω ενέργεια για μια νοητή λίστα με όλα τα άλλα, ενώ στην ουσία το μόνο που εύχομαι είναι υγεία, για όσους αγαπώ και εμένα?
βέβαια νομίζω δεν θα σταματήσω ποτέ να γκρινιάζω γιατί ότι δεν έχω και πάντα θα θέλω το κάτι παραπάνω, αλλά τελικά το μόνο resolution που θα προσπαθήσω να πετύχω το 2011 είναι να είμαι περισσότερο ευγνώμων για αυτά που έχω, να εκτιμώ τις απλές στιγμές και να μην θέλω τελικά τίποτα παραπάνω.
να! το αποφάσισα μόλις το resolution μου: να μην ζητήσω ποτέ ξανά τίποτα περισσότερο απ΄ότι ήδη έχω και απ΄ότι με κάνει ήδη ευτυχισμένη.
και μ' αυτό θα προσπαθήσω να πορευτώ... όσο περισσότερο μπορώ γιατί είπαμε, καλές οι ευχές αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις και 360 μοίρες σε μια μόνο μέρα.
έχω μια ολόκληρη δεκαετία μπροστά μου όμως για να το πετύχω!
καλή χρονιά σου όλους!