Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

ενας χρονος μαζι

μετά από τα δικά μου γενέθλια λίγες μέρες πριν, σήμερα η έξαλλη γίνεται ενός! ένας χρόνος που με απόλυτη βεβαιότητα μπορώ να τον ονομάσω ως τον χρόνο της αλλαγής.
παλιότερα φοβόμουν πολύ τις αλλαγές και ότι αυτές έφερναν στην ζωή μου. κυρίως επειδή δεν είχα καμία σίγουρη βάση για ότι φοβόμουν πιο πολύ να χάσω, με αποτέλεσμα τελικά να το χάνω, και φυσικά να απογοητεύομαι.
νομίζω είναι το χάρισμα που μόνο τα χρόνια μπορούν να σου φέρουν, όχι μόνο να μάθεις να μην τις φοβάσαι, αλλά να τις περιμένεις κιόλας εκεί που χρειάζεται.
τις προάλλες μου είπε μια κυρία ότι η ηλικία μου ιδανική για ξεκαθαρίσματα παντός είδους και είχε απόλυτο δίκιο. για πρώτη φορά στην ζωή μου, νιώθω πολύ πιο ανάλαφρη έχοντας επιτέλους "πετάξει" από την ζωή μου όλα τα περιττά, περιττούς ανθρώπους κυρίως, που μου δημιουργούσαν εντελώς περιττές καταστάσεις. παλιότερα θα με στεναχωρούσε πολύ και θα προσπαθούσα να φτάσω στην ρίζα της κάθε κατάστασης, παίρνοντας το φταίξιμο ακόμα και αν δεν ήταν δικό μου, μόνο και μόνο για να έρθει η ισορροπία. τώρα, απλά δεν με ενδιαφέρει, είμαι πλήρης με όσους έχω α) γιατί ξέρω ότι είναι εδώ για μένα επειδή θέλουν να είναι και β) γιατί μεγάλωσα πολύ για όλες τις αδιέξοδες καταστάσεις που έρχονται μαζί με ανθρώπους που δεν τα έχουν βρει ακόμα με τον εαυτό τους και η ζωή τους δεν είναι αυτή που θα ήθελαν να είναι.
φέτος είναι η χρόνια που βρήκα παλιούς φίλους που είτε είχα αφήσει πίσω στην πορεία, είτε είχα ξεχάσει, οι οποίοι αναπληρώνουν επάξια τα όποια κενά δημιούργησαν οι παραπάνω.
φέτος είναι η χρόνια που για πρώτη φορά στην ζωή δεν φοβάμαι να ζήσω και να φωνάξω ότι είμαι ευτυχισμένη με τον τρόπο που ζω, ίσως γιατί φέτος είναι η πρώτη φορά που δεν περιστοιχίζομαι από άτομα που δεν είναι στην ίδια φάση με εμένα.
μου το έλεγαν και δεν το πίστευα, αλλά τελικά χρειάζεται πολύ περισσότερο από κάποια χρόνια φιλίας για να διατηρηθεί μια φιλία όταν τα δεδομένα και οι προτεραιότητες της μια πλευράς αλλάξουν. και η ιστορία έχει δείξει ότι οι περισσότερες δεν κρατάνε.
η χρονιά της αλλαγής φυσικά έφερε μια πολύτιμη συγκατοίκηση με τα καλά και τα άσχημα της, και έναν έξτρα φίλο, τετράποδο αυτή την φορά, που είναι από τα πιο πολύτιμα πράγματα που έχω στην ζωή μου πια.
η χρονιά της αλλαγής έφερε όνειρα που για πρώτη φορά μπορούν να πραγματοποιηθούν και σχέδια για το μέλλον που τα μοιράζεις από επιλογή, και αυτό για πρώτη φορά είναι μαγικό, ακριβώς επειδή είναι αμοιβαίο και τόσο "εύκολο".
μέσα σ' αυτόν τον χρόνο έχω νιώσει ότι έχω καλύψει τελείως το κενό που με χώριζε από τους γονείς μου στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας και φυσικά της μετέπειτα επανάστασης και πια μοιράζομαι την ζωή μου μαζί τους, με στηρίζουν και τους στηρίζω, ξέρω ότι είναι εκεί για μένα ανά πάσα στιγμή και μου ανοίγουν την πόρτα τους και την αγκαλία τους κάθε φορά που την χρειάζομαι, και αυτό είναι από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί φέτος.
είναι η πρώτη χρονιά που νιώθω ότι αυτό που ζω, αυτό που είμαι και αυτά που κάνω είναι ακριβώς ότι θα ήθελα να κάνω, ότι είχα "ονειρευτεί" και ότι θα ήθελα να είμαι. το ίδιο ισχύει φυσικά και για αυτούς που είναι μαζί μου σ΄αυτό το ταξίδι: είναι αυτοί ακριβώς που θέλω.
άντε βρε, και στα δικά σας!
πάρε και ένα flashback από το πρώτο μου ποστ!

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

gossip girl: season 3 finale, season 4 beginning

εκεί που νομίζεις ότι πραγματικά τα έχεις δει όλα και δεν μπορεί να συμβεί τίποτα λιγότερο ή περισσότερο διεστραμμένο από το να κάνουν σεξ δυο μέχρι πρότινος κολλητοί (ο νταν και η βανέσα είναι αυτοί) φτάνει ο τρίτος κύκλος στο τέλος του και σε αφήνει μαλάκα as in μαλάκα με μ κεφαλαίο.
μην το διαβάσεις εάν δεν το έχεις δει και έχεις σκοπό να το δεις γιατί έχει μέσα τα πάντα.
το πρώτο σοκ σου έρχεται με την επιστροφή της υπερμαλακισμένης τζωρτζίνας με πλατινέ κακίστης ποιότητας περούκα η οποία στις ρίζες φαίνεται πιο ραμμένη απ' ότι τραβελιού στην φυλής ή στην συγγρού, αλήθεια έχω χάσει τα ίχνη τους πια.
σαν να μην έφτανε αυτή η πολύ κακή επιλογή σαντρέ απόχρωσης, εμφανίζετε για να κάνει αυτοπροσώπως ντιλίβερι στο απόλυτο θύμα πανηλίθιο νταν (τζάμπα του είχα αφιερώσει κάποτε ένα ολόκληρο ποστ) ένα μωρό. ναι καλά διάβασες, εμφανίζετε με την κοιλιά τούρλα, φορώντας ένα αηδιαστικό λαμέ μπλουζάκι και λέει στον νταν στα καλά του καθουμένου ότι κοιτά να δεις αυτό το μωρό είναι δικό σου.
να και το μωρό αν δεν με πιστεύεις:ο mylo είναι αυτός να σας συστήσω. ο πανηλίθιος νταν χωρίς κανέναν δισταγμό και χωρίς κανένα τεστ πατρότητας αποφασίζει ότι έτσι θα ζήσει την ζωή του από 'δω και πέρα, όντας πατέρας δηλαδή ενός μωρού που εμφανίστηκε ξαφνικά στην ζωή του από μια κοπέλα που στις δυο προηγούμενες σεζόν μας είχε δώσει άλλο νόημα στην έννοια "παθολογικός ψεύτης".
και για να τελειώνουμε με αυτό το ζευγάρι της συμφοράς, το φουλ έξτρα σποιλερ είναι πως η τζωρτζίνα αποφασίζει να κοινοποιήσει στην οικογένεια του ότι ο νταν είναι πια πατέρας και τους εμφανίζει το μωρό μια ωραία πρωία στο διαμέρισμα της λίλη. εκεί τους δίνει τα αποτελέσματα ενός τεστ πατρότητας που εκείνη έκανε από μόνη της, χωρίς ο νταν να το ξέρει, ή έστω να έχει δώσει αίμα (λέω εγώ τώρα κάτι υπερβολικό) και αφού μιλάνε με τον γιατρό που το έχει υπογράψει, ο νταν απόλυτα πεπεισμένος ότι η τζωρτζίνα λέει αλήθεια, υπογράφει το πιστοποιητικό γεννήσεως του μικρού mylo. η καλή τζωρτζίνα σαν αντάλλαγμα για την καλή του συμπεριφορά, μαζεύει τις βαλίτσες της και εξαφανίζετε έτσι όπως εμφανίστηκε, οκ λίγα κιλά ελαφρύτερη, αφήνοντας τον νταν να κοιμάται νηφάλιος με τον mylo στο κρεβάτι και ένα post it στην εξώπορτα λέγοντας πως "stressed out... gone to spa...".

στην διάρκεια του τελευταίου επεισοδίου του τρίτου κύκλου, ο τσακ δίνει τελεσίγραφο αγάπης στην μπλερ να τον συναντήσει στις εφτά και ένα ακριβώς στην κορφή του empire state building ακριβώς όπως είχε γίνει και στο an affair to remember (ναι! ήθελε να το κάνει τόσο ρομαντικό) αλλά η μπλερ αντιστέκεται με κάθε πιθανό τρόπο και φυσικά ενάντια στην καρδία της που της λέει να τρέξει μέχρι εκεί. τελικά αυτό κάνει μόνο που αυτός πια δεν είναι εκεί.
αν αναρωτιέσαι που είναι να σου πω ότι βρίσκετε στο λοφτ του και την στιγμή που μιλάμε παίρνει την παρθενιά της μικρής τζένη χαμφρι σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. η μπλερ που φτάνει τελικά καταϊδρωμένη στην κορφούλα του empire state βρίσκει εκεί ένα αρχίδι και ένα μπουκέτο ροζ πεόνιες στα σκουπίδια, καταλαβαίνει ότι άργησε (μεταξύ μας το ψιλοήξερε ότι θα αργήσει όταν έσπασαν τα νερά της ντορότα και έπρεπε να την τρέξει στο μαιευτήριο) και πηγαίνει με την πεόνια που μαζεύει από τα σκουπίδια, να τον βρει στο λοφτ. αυτός ευτυχώς έχει μόλις τελειώσει να μαρκαλάει την τζένη και φυσικά όταν εμφανίζετε η μπλερ στο λοφτ (να πούμε σ' αυτό το σημείο ότι κουδούνια δεν έχουν στο απερ ιστ σαιντ και ότι όποιος θέλει εμφανίζετε ότι ώρα θέλει στο σπίτι όποιου θέλει) τα χάνει. βρίσκει όμως γρήγορα το κοντρόλ του γιατί είναι ο τσακ μπας (εδώ στην φώτο με την πεόνια)και το πιο λογικό που βρίσκει να κάνει σ' αυτή την περίπτωση είναι να κάνει στην μπλερ μια πρόταση... που δεν θα μάθουμε ποτέ τι πρόταση είναι γιατί σε ένα παράλληλο σύμπαν η τζένη έχει βαλαντώσει στο κλάμα, ιδού και το φωτογραφικό ρεπορτάζ,και ξερνάει στον αδελφό της ότι ο κακός κακός τσακ μπας της χάλασε το λουλούδι. αυτός σαν καλός μεγάλος μαλάκας, ε αδελφός ήθελα να πω, βρίσκει τον τσακ και του ρίχνει ένα μπουκέτο στο τσακ λίγο πριν κάνει την πρόταση στην μπλερ. εκεί η μπλερ καταλαβαίνει τι έχει γίνει και διώχνει την τζένη από την νέα υόρκη (!!!!!!) υποδεικνύοντας της κιόλας να μην ξαναπατήσει το πόδι της "in the island". αλλά αυτό δεν είναι και πολύ νέο γιατί την τζένη έχει προλάβει να την διώξει και ο μπαμπάς της από το μανχάταν γιατί βαρέθηκαν όλοι τις μαλακίες της και την στέλνουν στην μάνα της. το μόνο παρήγορο δηλαδή που συμβαίνει είναι ότι στην τέταρτη σεζόν θα απαλλαγούμε από το μαλακισμένο.
στο θέμα μας όμως... η μπλερ μετά το βατερλό αποφασίζει να πάει να ξεσκίσει όλα τα μαγαζιά στο παρίσι και μαζί της φυσικά κουβαλάει και το άλλο παρλιακό την σερινα. η οποία σερινα αφού μας έχει πρήξει τα ούμπαλα με τον μαλάκα τον μπαμπά της (ένας μαλάκας είναι που by the way τον παίζει ο αδελφός του alec baldwin for crying out loud) αποφασίζει να χωρίσει τον νειτ αφού φιλήσει πρώτα τον νταν. ναι ναι! πάλι τα ίδια.
και μετά αποφασίζουν να περάσουν το καλοκαίρι στο παρίσι. έτσι απλά!
στην ίδια λογική, ο τσακ αποφασίζει να περάσει το καλοκαίρι στην πράγα και εκεί που βγαίνει ντίρλα από ένα μπαρ, σε ένα σκοτεινό και βρώμικο στενό, του την πέφτουν δυο τύποι και του κλέβουν απ' όλα τα δισεκατομμύρια που έχει, το δαχτυλίδι που είχε σκοπό να δώσει στην μπλερ. φυσικά αντιστέκεται σ' αυτή την κλεψιά, και κάπου εκεί τρώει μια σφαίρα για σουβενίρ.
μέσα σε μια παραζάλη βλέπουμε μια ξανθιά κοπέλα να προσπαθεί να τον κάνει καλά, συμπεραίνουμε ότι είναι μάλλον γιατρός από την ευκολία που του έβγαλε την σφαίρα και τον βλέπουμε να ξυπνάει σε ένα σπίτι, σε ένα δωμάτιο καλύτερα που έχει χιλιάδες τοποθετήσεις προϊόντων σε μια ακατάληπτη γλώσσα και ένα βιβλίο βιογραφικό για την ζωή του βασιλιά χένρι. και έτσι αποφασίζει να γίνει ροκαμπιλάς στα ρούχα και να συστηθεί στην κοπέλα, που μέχρι το τέλος του πρώτου επεισοδίου του τέταρτου κύκλου δεν ξέρουμε το όνομα της, ως χένρι, και να πάνε μαζί μ' αυτή, μάντεψε που? στο παρίσι!
αυτός. αυτή. ένα τζιν πουκάμισο και μια μαγκούρα.
xoxo

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

το τελος της υπομονης

μια φίλη μου χωρίζει μετά από τρία χρόνια σχέσης.
δεν είναι δυστυχισμένη, δεν είναι στα πατώματα, δεν πίνει ουίσκι και δεν ακούει χριστοδουλόπουλο σε λούπα.
συνεχίζει κανονικά την ζωή της, μένει ακόμα μαζί του στο ίδιο σπίτι γιατί δεν έχουν σκεφτεί ακόμα τι θα κάνουν. αν αναρωτηθεί κάποιος που κολλάει το "ακόμα" σε έναν χωρισμό, θα σας πω εγώ ότι τα παιδιά δεν το είχαν σκεφτεί ή θελήσει πιο πριν. τους βρήκε ξαφνικά. μια μέρα τσακώθηκαν, υπήρχε πολύ ένταση συσσωρευμένη και από τις δυο πλευρές και απλά σταμάτησαν να μιλάνε. ακόμα δεν το έχουν ανακοινώνησει σε φίλους και γονείς, το ξέρουν μόνο οι δικές της πολύ κοντινές φίλες. από την μεριά του δεν έχει ιδέα που το έχει πει, αν και υποψιάζεται έναν φίλο του που επίσης χώρισε πρόσφατα.
ακόμα δεν έχουν αποφασίσει τι θα κάνουν με το σπίτι, ποιος θα μείνει, ποιος θα φύγει και που θα πάει, ποιος κρατάει ποια έπιπλα και τι θα γίνει με τα δυο σκυλιά που έχουν. καλά το δίλημμα με τα σκυλιά είναι το μόνο εύκολο τώρα που το σκέφτομαι γιατί μπορεί να πάρει ο καθένας από ένα και να πνίξει τον πόνο του μέσα στην γούνα τους. κανείς δεν έχει κάνει κίνηση να ετοιμάσει βαλίτσες και πράγματα και απλά έχουν μοιράσει τον καναπέ (αυτός) και το διπλό κρεβάτι (αυτή). ούτως ή άλλως τα ωράρια τους είναι διαφορετικά οπότε δεν βρίσκονται πολύ σπίτι, εκτός από τις βραδυνές ώρες που όπως προείπα αυτός έχει πάρει αγκαζέ το σαλόνι και αυτή το υπνοδωμάτιο.
οι μόνες τους κουβέντες αφορούν τους σκύλους, το ίδιο και τα τρία συνολικά sms που ανταλλάξανε τις τελευταίες μέρες. κατά τα άλλα να 'ναι καλά τα post-it!
δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που χωρίζουν, δηλαδή δεν την κεράτωσε, αυτή δεν ερωτεύτηκε κάποιον άλλον, απλά δεν είναι πια ερωτευμένη με αυτόν και αυτός απλά υποθέτω δέχεται στωικά την μοίρα του και παράλληλα αναγνωρίζει την φθορά και σε κάποιο βαθμό συνηγορεί σιωπηλά με τον χωρισμό.
εγώ παρόλο που δεν υποστηρίζω τους χωρισμούς που βασίζονται στο "μου τελειώσε ο έρωτας" επιχείρημα, αυτόν τον χωρισμό δεν τον έχω πάρει τόσο βαριά ίσως επειδή με παρασέρνει και η φίλη μου στην δεν-ήρθε-δα-και-το-τέλος-του-κόσμου λογική. η φίλη δε δεν θέλει ούτε παρηγοριές, ούτε κοριτσίστικα βράδια που πνίγεις τον ερωτικό σου πόνο μέσα σε ένα κιλό παγωτό. θέλει να διατηρήσει την ρουτίνα της ως έχει και είναι σε συζητήσεις για μια καινούργια δουλειά την οποία κατά πάσα πιθανότητα έχει πάρει ήδη. δηλαδή όχι μόνο είναι καλά, αλλά κάνει σχέδια για το μέλλον, σχέδια για την καινούργια δουλειά και σχέδια γενικότερα.
ταπεινά μεν, σχέδια δε.
δεν ενδιαφέρεται για καινούργιο γκόμενο, ούτε για ξενύχτια με φίλες τα σαββατόβραδα. στην πραγματικότητα αυτό που θέλει είναι να κάτσει στον καναπέ της, βλέποντας τηλεόραση με τον σκύλο της κάνοντας ότι όλο αυτό που συμβαίνει δεν συνέβη πραγματικά ποτέ και πως πάντα ήταν αυτή και ο σκύλος της, μόνοι τους, μπροστά από μια τηλεόραση, στον καναπέ.
αν όλα αυτά σου δείχνουν το πρώτο στάδιο της κατάθλιψης, εγώ θα σου πω ότι είναι το τελευταίο στάδιο της κούρασης. μια κούρασης που καλλιεργήθηκε πολύ αυτά τα τρία χρόνια, κούραση από τις φωνές και τις αντιπαραθέσεις, από τις φορές που πίστευε ότι δεν θα το έκανε/έλεγε/ένιωθε ποτέ αυτό που έκανε/έλεγε/ένιωθε την δεδομένη στιγμή, από τις λίγες στιγμές αυτοσεβασμού και τις πολλές ταπείνωσης που βίωνε από τον πολύ έκρυθμο χαρακτήρα του, που πυροδοτούσε φυσικά και εκείνη.
από την κούραση πέρασε στην απόσταση, η οποία με μαθηματική ακρίβεια έφερε την απάθεια. και όλα αυτά τον χωρισμό. χωρίς πολλά πολλά.
και από εκεί που μέτραγαν καλές πρωτιές (την πρώτη φορά που φιλιθήκανε, την πρώτη φορά που κοιμήθηκαν μαζί, την μέρα που βρήκανε το σπίτι των ονείρων τους, την μέρα που γεννήθηκε ο σκυλάκος τους) τώρα μετράνε κακές πρωτιές (η πρώτη μέρα που πέρασε ολόκληρη χωρίς να μιλήσουν, η πρώτη μέρα που έγινε δεύτερη και τρίτη κι αυτός κοιμήθηκε στον καναπέ, η πρώτη συζήτηση με post-it).
το τι θα γίνει μέχρι το τέλος κανείς δεν το ξέρει, ούτε αυτοί. μπορεί το τέλος τελικά να μην έρθει, μπορεί και να έχει συμβεί και εγώ να μην το ξέρω. μπορεί να μοίρασαν τελικά το σαλόνι και τα σετ πιάτων, και τα σκυλιά.
μετά απ' αυτό το στόρι δεν μπορώ να σταματήσω από το μυαλό μου την φωνή του Ian Kurtis να τραγουδάει "love will tear us apart" γιατί στην πραγματικότητα αυτοί αγαπιούνται πολύ, απλά δεν έχουν άλλη υπομονή.