Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

η τελεια

και τώρα θα σας αναλύσω ένα άλλο είδος γυναίκας, διαφορετικό από την νυχού που θα αναλύσω κάποια άλλη στιγμή, αλλά και την κομμώτρια που μας προέκυψε στην πορεία αναζήτησης των πιο αντιπαθητικών γυναικών, την τέλεια.
η τέλεια είναι αυτή η γυναίκα που βλέπεις μόνο σε επιλεγμένα καταστήματα και μέρη, κάτι σαν τα luxury products ένα πράγμα και είναι αυτή που ξεχωρίζει σε όσους έχουν ένα πιο κριτικό μάτι. δεν ξεχωρίζει ας πούμε σαν την ξανθιά που ξεχωρίζει λόγο ρίζας ή διαφορετικότητας, ούτε σαν το ψώνιο που έχει προσπαθήσει πολύ να της μοιάσει, ούτε σαν αυτές με τις ψεύτικες τσάντες που έχουν προσπαθήσει πολύ να της μοιάσουν επίσης. ξεχωρίζει λόγο class. είναι αυτή με το τέλειο μαλλί, που δεν είναι φτιαγμένο από κομμωτήριο, αλλά είναι πάντα υπέρλαμπρο, καλοχτενισμένο και φυσικά φρεσκολουσμένο, έχει τα τέλεια νύχια, την τέλεια επιδερμίδα, το τέλειο σώμα, το τέλειο ύψος, την τέλεια γκαρνταρόμπα, τα τέλεια παπούτσια, την τέλεια τσάντα, την τέλεια μυρωδιά, αυτή που δεν ιδρώνει ποτέ ακόμα και μετά από σαράντα λεπτά στο ελλειπτικό, αυτή που δεν πονάει ποτέ και ακόμα και αν το κάνει θα είναι μες την χάρη, αυτή που δεν την χτυπάνε ποτέ τα παπούτσια γιατί το καλούπι του ποδιού της είναι ίδιο με το καλούπι που φτιάχνει τα 12ποντα.
και αν όλα αυτά σας φαίνονται εντελώς επιφανειακά, που είναι, τότε ήρθε η ώρα να διαχωρίσουμε την τέλεια απ' αυτήν που προσπαθεί πάρα πολύ να είναι τέλεια, για τον απλούστατο λόγο ότι η τέλεια δεν προσπαθεί καθόλου. και αυτό είναι χειρότερα απ' όλα τα παραπάνω μαζί. το μαλλί της θα είναι τέλειο οποιαδήποτε ώρα ξυπνήσει ανεξάρτητα από την κατάσταση που ήταν πριν πέσει για ύπνο, η επιδερμίδα της δεν επηρεάζεται καθόλου από ορμόνες και κύκλους και τα νύχια της έχουν υπερβολικά παραπάνω ποσοστά σιδήρου με αποτέλεσμα να λάμπουν συνέχεια.
λέγοντας λοιπόν πως ότι ξεχωρίζει την τέλεια από όλες εμάς είναι εντελώς επιφανειακά, ήρθε η ώρα να μάθεις ότι η τέλεια είναι τέλεια παντού. ήταν τέλεια στο σχολείο, δεν ήταν το φυτό, ούτε αυτή με τα σιδεράκια, ήταν αυτή που από μικρή είχε όλα τα παραπάνω τέλεια εμφανισιακά χαρακτηριστικά και την ώρα που όλες οι υπόλοιπες συμμαθήτριες της σπάγαμε σπυράκια στις τουαλέτες, αυτή απολάμβανε τον ήλιο στα πάνω πάνω σκαλιά της κερκίδας παρέα με τις υπόλοιπες τέλειες του σχολείου. πέρασε στο πανεπιστήμιο, κατά πάσα πιθανότητα στην νομική ή στο πολιτικό της, αποφοίτησε στην ώρα της και μάντεψε τι? τώρα έχει την τέλεια δουλειά στην οποία μοστράρει καθημερινά τα τέλεια ρούχα, μαλλιά, νύχια της και εγώ την βλέπω να κυκλοφορεί ακόμα και μέσα στο ζάρα με την πιο ντελικάτη κοτσίδα που σαράντα τρύφωνες σαμαράδες να μου την χτένιζαν ποτέ δεν θα ήταν έτσι.
δεν ζηλεύω γιατί ξέρω ότι ακόμα και να μπορούσα, ακόμα και αν είχα όλα αυτά που εκείνη έχει ξεκινώντας από την τέλεια επιδερμίδα, δεν θα περνούσα ούτε μισό λεπτό παραπάνω να γίνω σαν και εκείνη. ακόμα και αν εκείνη βγαίνει σ' αυτό το πακέτο τόσο αβίαστα.
ναι! δεν ζηλεύω απλά. πεθαίνω από την ζήλια μου.
αυτό ήθελα να δηλώσω.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

για την τιμη των αργοσχολων

διαβάζω στο μπλογκ του Γιάννη Παπαδόπουλου, τον ανταποκριτή, ένα άρθρο για τους απεργούς του ηλεκτρικού. αναφέρω απευθείας απόσπασμα για να σχολιάσω μετά:
"Ο κ. Κυριακουλόπουλος, με οκτώ έτη υπηρεσίας, δεν ανήκει στην ομάδα των υψηλόμισθων. Μαζί με εργασία τις Κυριακές και τα νυχτερινά φτάνει τα 1.800 ευρώ το μήνα", "δεν περιμένω τίποτα με τις απεργίες [λέει]. Ξέρω ότι είναι αποφασισμένα όλα. Πρέπει όμως να δώσουμε μια μάχη. Να μην πούμε ότι δεχτήκαμε τα πάντα με κατεβασμένα χέρια. Ίσως έτσι καταφέρουμε να σώσουμε κάτι".
δεν μας δίνει περισσότερα στοιχεία για τον κ. Κυριακουλόπουλο, όπως ας πούμε πόσο χρονών είναι ή τι έχει σπουδάσει ή ακόμα πως βρέθηκε να κάνει αυτή τη δουλειά. μας λέει όμως πως είναι μια δουλειά με μεγάλη ευθύνη, η οποία (ευθύνη) αρχίζει και τελειώνει στην ασφάλεια των επιβατών η οποία μόνο μια φορά στην 8χρονη καριέρα του είχε βρεθεί σε κίνδυνο από μια αυτοκτονία που είχε τύχει.
κατά τα άλλα, πάει στην δουλειά του ότι ώρα ξεκινάει η βάρδια του κάθε μέρα, πηγαίνει πάνω κάτω έναν ηλεκτροκίνητο συρμό από τον πειραιά μέχρι το μοναστηράκι περίπου οκτώ φορές, με ταχύτητα που δεν υπερβαίνει τα 40 χιλιόμετρα γιατί οι υποδομές των σταθμών δεν τους επιτρέπουν να φτάσουν το όριο των 70 χιλιομέτρων (οι έξυπνοι εδώ ας κάνουν τα μαθηματικά να δούμε πόσες ώρες τη μέρα δουλεύει) και για όλα αυτά αμείβεται με 1.800 ευρό το μήνα.
και επειδή προφανώς όλα αυτά δεν του είναι αρκετά, συμμετέχει στις απεργίες που βάζουν όλους εμάς σε απίστευτη ταλαιπωρία, όχι γιατί πιστεύει πως κάτι θα αλλάξει, αλλά για να μην περάσουν αμαχητί τα νομοσχέδια. στην ουσία δηλαδή, ο τύπος αυτός παίρνει πολλά περισσότερα λεφτά από εμένα (μισθό που ίσως εγώ δεν καταφέρω να πάρω ποτέ σ' αυτό το κωλοχανείο που ζούμε), η δουλειά του είναι να πηγαίνει ένα τρένο πάνω-κάτω που στην τελική θα μπορούσε να πηγαίνει και μόνο του όπως γίνεται παντού σε όλη την ευρώπη, οι νέες μεταρρυθμίσεις ίσως να μην τον επηρεάσουν καθόλου, αλλά στην ερώτηση του δημοσιογράφου "γιατί απεργείς?" δεν δηλώνει ότι δεν μπορεί να μην απεργήσει πχ επειδή το σωματείο του κήρυξε απεργία ή πως πραγματικά δεν μπορεί να μην απεργήσει γιατί τι να κάνει να πάει να λειτουργήσει το τρένο μόνος του? λέει πως απεργεί για την τιμή των όπλων και για να μην περάσουν στο "έτσι" οι μεταρρυθμίσεις, να μην "τους" δείξουν ότι κάθισαν με σταυρωμένα χέρια.
μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα, όλοι εμείς που χρησιμοποιούμε καθημερινά τα μέσα για όλες τις μετακινήσεις μας, που για "την τιμή των όπλων" κάποιων αργόσχολων πρέπει για μια ολόκληρη εβδομάδα να είμαστε με το άγχος αν θα προλάβουμε το τελευταίο δρομολόγιο, αν θα χωρέσουμε στο βαγόνι του μετρό, αν θα βρούμε να παρκάρουμε στο γραφείο αφού μας αναγκάζουν να πάμε με το αμάξι, αν θα κολλήσουμε στην κίνηση και θα φτάσουμε στις δουλειές μας με εκατό ώρες καθυστέρηση και όλα αυτά για σαράντα μαλάκες με μισθό 1.800 ευρό το μήνα.
ούτως ή άλλως δεν είχα κανένα έλεος σε όσους απεργούν χωρίς λόγο, πόσο μάλλον τώρα που έμαθα ότι βγάζουν πολλά περισσότερα το μήνα απ' ότι βγάζω εγώ αλλά και πολλοί άλλοι στην ηλικία μου, που δουλεύουν σε δουλείες με πραγματικές ευθύνες, που έχουν παιδευτεί σοβαρά για να τις βρουν και έχουν σπουδάσει δέκα χρόνια για να καταφέρουν να σταθούν αντάξιοι τους.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

στην δανια αδελφες μου, στην δανια

στα πλαίσια της "αρνούμαι πεισματικά να περάσω όλη μου την ζωή στην ελλάδα" φάσης που περνάω, και που σύμφωνα με τον αστρολόγο μας, όλη αυτή η μιζέρια που ζω τους τελευταίους μήνες θα έπρεπε να έχει φύγει μαζί με τον κρόνο από το ζώδιο μου εδώ και πολύ καιρό, έχω καταλήξει ότι αν μπορούσα να μαζέψω την βαλιτσούλα μου αύριο και να έφευγα για οπουδήποτε, αυτό το "οπουδήποτε" θα ήταν η Δανία.
η Δανία λοιπόν έχει τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους του πλανήτη και αυτό συμβαίνει για τους εξής λόγους: καταρχάς δεν έχουν κανέναν λόγο να μην είναι χαρούμενοι, και αυτά που λέμε εμείς οι μεσογειακοί μη χέσω για τον καιρό είναι μπούρδες. οκ προφανώς και ο καιρός δεν είναι όπως εδώ, αλλά αυτό μόνο θετικό θα μπορούσε να είναι για μια χώρα που στο ημερολόγιο έχει δεκέμβριο αλλά στην καρδία της πάντα καλοκαίρι.
οι Δανοί λοιπόν δίνουν περίπου το 60% των εσόδων τους σε φόρους και πάλι είναι ευτυχισμένοι, κάτι απόλυτα λογικό αν σκεφτείς πως απ' αυτό το 60% τα έξοδα για την υγεία και την παιδεία αυτών και των παιδιών τους είναι για πάντα καλυμμένα. επίσης, οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά παίρνουν ξεχωριστά επιδόματα οπότε καθάρισες με τα έξοδα των πεθερικών και των γονιών σου, τα έξοδα εκτός της υγείας τους που όπως είπαμε παραπάνω είναι ήδη δωρεάν. στην Δανία επίσης το μεταφορικό μέσο που προτιμούν όλοι είναι το ποδήλατο όποτε μάνι μάνι έχεις γλυτώσει από έξοδα συντήρησης ενός αυτοκινήτου (που σύμφωνα με τους δανέζικους μισθούς θα μπορούσες να έχεις τουλάχιστον πόρσε, αλλά φυσικά ζεις στην Δανία και δεν σε νοιάζει καθόλου η κατοχή υλικών αγαθών για φιγούρα αλλά μόνο για πρακτικότητα οπότε και με ένα οτομπιάνκι εκτός από το ποδήλατο είσαι απολύτως οκ) και τα έξοδα της βενζίνης. επίσης, δεν ανησυχείς ποτέ μην σου κλέψουν το ποδήλατο γιατί ζεις σε μια τέτοια χώρα που βασίζετε αποκλειστικά στην εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών και ξέρεις όχι μόνο ότι κανείς δεν πρόκειται να το κάνει (τι να το κάνει άλλωστε το δικό σου ποδήλατο?) αλλά ότι δεν θα το σκεφτεί κιόλας. μαζί με το ξεκλείδωτο ποδήλατο μπορείς επίσης να αφήσεις και το καρότσι με το μωρό σου μέχρι να μπεις σε ένα μίνι μάρκετ να πάρεις ένα γάλα, αλλά και έξω από το καφέ που πίνεις τον καφέ σου με την επίσης νέα μαμά φίλη σου, που έχει και εκείνη σαράντα βδομάδες άδεια λοχείας. μπορείς επίσης να αφήσεις και την πόρτα του σπιτιού σου ξεκλείδωτη για να μπει ο γείτονας την πέμπτη το βράδυ που θα αποφασίσει να έρθει στο σπίτι σου με ένα μπουκάλι κρασί, αλλά και ξεκλείδωτη γενικότερα γιατί αν είσαι Δανός σκέφτεσαι "γιατί να την κλειδώσω"?
στο αεροδρόμιο δεν ελέγχει κανείς το διαβατήριο σου, είτε μοιάζεις με τον οσάμα μπιν λάντεν είτε με τον χριστό, γιατί όλοι έχουν καλή θέληση και πίστη ότι είσαι ένας κανονικός ταξιδιώτης και όχι ένας τρελός ζωσμένος με δεκάδες εκρηκτικά. γενικότερα δεν θα σε κρίνουν από το μούσι και την εξωτερική σου εμφάνιση για αυτό και στην Δανία υπάρχει 0% εγκληματικότητα γιατί πραγματικά, ποιος θα ασχοληθεί να κλέψει κάτι ή να σκοτώσει κάποιον αφού α) είναι όλα δωρεάν και β) κανείς δεν θα έκανε ποτέ τίποτα για να διαταράξει αυτό το απόλυτα ζεν status quo που έχουν δημιουργήσει.
φυσικά ο καιρός είναι ολίγον τι χάλια όποτε "αναγκάζεσε" να κάνεις πολλές πολλές δραστηριότητες μετά την δουλειά σου, που μάντεψε τι? τελειώνει στις 5! και έτσι έχεις όλη τη μέρα (που εκεί είναι νύχτα αλλά δεν σε νοιάζει καθόλου) να πας στην τάξη του χορού ή της μουσικής ή του χάντμπολ που έμαθα ότι αρέσει πολύ στους Δανούς. φυσικά, μπορείς να επιλέξεις να δουλεύεις σαν σκουπιδιάρης και έτσι να σχολάς στις 12 το πρωί και παρόλα αυτά να μένεις σε μια σπιταρόνα στην εκάλη ας πούμε της Δανίας που βέβαια έχει μόνο τύπου εκάλη γειτονιές και όχι μεταξουργεία και κολωνούς. με το επάγγελμα σου δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα, ούτε και κανείς άλλος με αυτό, ούτε και τα παιδιά σου στο σχολείο, αφού το σύστημα πληρωμών στην Δανία είναι τέτοιο που ο δικηγόρος αμείβεται το ίδιο με τον σκουπιδιάρη που αμείβεται το ίδιο με τον ποδοσφαιριστή, που με την σειρά του αμείβεται το ίδιο με τον σερβιτόρο και τον γιατρό. έτσι ζείτε όλοι σε μια ίση κοινωνία και δεν αναλώνεις όλη σου την ζωή προσπαθώντας να δείξεις στους υπόλοιπους ότι είσαι καλύτερος από εκείνους μόνο και μόνο επειδή το γραφείου σου είναι στο κολωνάκι, το αμάξι σου είναι 100,000 κυβικά και η γκόμενα σου κρατάει αυτή την τσάντα. ξέχασα επίσης να σου πω ότι στην Δανία όλες οι δραστηριότητες που κάνεις για τον εαυτό σου εκτός δουλειάς είναι επίσης επιχορηγούμενες από το κράτος οπότε εκτός από πολύ ευτυχισμένος είσαι και πολύ φιτ.
δεν βρίσκω ούτε μισό λόγο γιατί να μην είναι όντως αυτοί οι άνθρωποι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον πλανήτη. εκτός από τους πραγματικούς λόγους που έχουν για να είναι ευτυχισμένοι, που ξεκάθαρα οφείλονται στο ότι έχουν λύσει μια για πάντα το βιοποριστικό τους πρόβλημα, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να έχουν παραμείνει τόσο αγνοί? θέλω τόσο πολύ να πάω να ζήσω εκεί αλλά φοβάμαι ότι θα τους μολύνω με τον απαίσιο τρόπο που έχω μάθει να ζω και να σκέφτομαι.
νομίζω οι Δανοί είναι το τέλειο παράδειγμα για την μάθηση της συμπεριφοράς και για το αν γεννιόμαστε κακοί ή γινόμαστε κακοί. προφανώς πάρα πολλοί Δανοί εάν ζούσαν σε άλλη χώρα θα μπορούσαν να κλέβουν από το κράτος, να σπρώχνουν στις ουρές, να οδηγούν μεθυσμένοι κτλ. κτλ. αλλά ακριβώς επειδή ζουν στον επίγειο παράδεισο της ισότητας, της αξιοκρατίας και της ελευθερίας, μπορούν και βγάζουν τον καλύτερο τους εαυτό και φυσικά δεν έχουν λόγο να παρανομήσουν ποτέ για τίποτα αφούτο κράτος τους τα δίνει όλα στο πιάτο. βέβαια, και σε έναν έλληνα άμα το κράτος του φερόταν τόσο δίκαια και ισότιμα δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να γίνει ποτέ "Δανός" ή θα γινόταν ακόμα πιο άπληστος και από τα δέκα καλά τα δικά του θα ήθελε και τα είκοσι των δυο διπλανών του.
λοιπόν και τώρα που σας είπα το masterplan μου με ακλόνητα επιχειρήματα ελπίζω να μην σας μπουν ιδέες, γιατί εάν ποτέ πάω Δανία και ακούσω ελληνικά στον δρόμο θα κρεμαστώ.

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

μυθος ή πραγματικοτητα: οι αντρες δεν κλαινε

δεν είχα ξαναδεί άντρα να κλαίει για μια γυναίκα, τουλάχιστον όχι από τόσο κοντά. τα παραδείγματα στην τηλεόραση άπειρα, άλλα τόσα και τα τραγούδια που μας ορκίζονται πως οι άντρες δεν κλαίνε. κι όμως κλαίνε. με ουίσκια, τερζή, φίλους, τσιγάρα, καπνούς, χριστοδουλόπουλο, λίγο ριφιφί (ο δικός μας παραείναι ρομαντικός).
το στόρι έχει ως εξής: αγαπούλης φίλος κωνσταντίνου κάνει πρόταση γάμου σε αγαπούλα που είναι μαζί τύπου μισό αιώνα, με κοτρόνα, στα γόνατα, σε ρομαντική τοποθεσία, όλο το πακέτο, και αυτή απαντάει "δεν νιώθω έτοιμη".
δεν θα μπορούσε να του την σερβίρει χειρότερα.
όχι ότι ρώτησε κανείς την άποψη μου, και μεταξύ μας, μεταξύ ανδρών δεν ήθελα να την προσφέρω, εκείνοι ξέρουν πολύ καλύτερα πως να συμβουλέψουν τον φίλο τους, και φυσικά μπορούν να μπουν πολύ πιο εύκολα στην λογική του, εκτός όμως από λογικές και παραλογικές, δεν μπορούν να αφήσουν έξω τα δεδομένα, και αν κάτι ξέρω καλά τότε αυτό είναι η ικανότητα ανάλυσης και αντιμετώπισης προβλημάτων με ανδρική λογική, δηλαδή κυνικά. παρόλα αυτά, κράτησα την όταν-μια-γυναίκα-λέει-"θέλω-να-το-σκεφτώ"-μπροστά-σε-ένα-δαχτυλίδι-τότε-αυτό-δεν-μπορεί-να-σημαίνει-τίποτα-καλό άποψη για τον εαυτό μου και τους άφησα να την βρίσουν όσο χρειάζεται για να ηρεμήσει ο φίλος τους. αποτέλεσμα αμφίβολο διότι έφυγε από δω με μάτια κατακόκκινα αφού είχε περάσει κάτι διαλείμματα στον κήπο έξω μιλώντας στο κινητό με αυτή. και κλαίγοντας παράλληλα.
καταρχάς, δεν είναι περίπτωση που ο φίλος της έκανε πρόταση γάμου από το πουθενά, το ξέρανε, το περιμένανε και το σχεδίαζαν. την προηγούμενη φορά που τον είχα δει έψαχνε κτήμα για το πάρτι του γάμου, και απ' ότι ξέρω ούτε τρελός είναι, ούτε φαντασιόπληκτος. άρα η κοπέλα ήταν παραπάνω από προετοιμασμένη για αυτή την πρόταση, που σημαίνει ότι όταν αυτή συμβαίνει, συνήθως πετάς από την χαρά σου, όχι γιατί επιτέλους στην έκανε, αλλά γιατί ζεις κάτι τόσο μοναδικό και ξεχωριστό, ζεις το δικό σου παραμύθι με αυτόν ακριβώς που θες και έχεις επιλέξει εκείνη την στιγμή να το ζήσεις. εκτός από το ρομαντικό του θέματος, είναι η κοτρόνα που σου θαμπώνει το μάτι, η ζέστη, τα λόγια του παπά και όλα αυτά, που το κάνουν τόσο δύσκολο να πεις "δεν είμαι έτοιμη" σε μια τέτοια κατάσταση εκτός βέβαια αν πραγματικά είσαι. το οποίο μας οδηγεί στην εξής σκέψη: εάν πραγματικά δεν είναι έτοιμη άραγε το έχει δείξει/εκφράσει ποτέ με κάποιον τρόπο ή συνεχίζει την σχέση τους σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, ενώ στην πραγματικότητα έχουν αλλάξει τα πάντα? υπάρχουν πολλές γυναίκες που δεν χωρίζουν από φόβο. φόβο για να μην μείνουν μόνες τους, φόβο για τι θα γίνει εάν μείνουν μόνες τους, και φυσικά, φόβο μπας και μη μείνουν μόνες τους για τα καλά. οπότε από το να αντιμετωπίσουν όλα αυτά τα ενδεχόμενα προτιμούν να κάνουν έναν συμβιβασμό. υπάρχει βέβαια και το άλλο ενδεχόμενο, η κοπέλα όντως να έχει παρουσιάσει αλλαγή στην συμπεριφορά και ο φίλος να μην την έχει διαπιστώσει ή να την έχει διαγνώσει αλλά όχι πραγματικά αξιολογήσει ή φυσικά να την έχει αξιολογήσει απόλυτα αλλά να συμβιβαστεί πιστεύοντας ότι αυτό μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξει.
φυσικά η λέξη κλειδί εδώ είναι ο συμβιβασμός, ο οποίος είναι συνώνυμο των σχέσεων αλλά το θέμα είναι για τι συμβιβασμό μιλάμε: θετικό ή αρνητικό?
τέλος πάντων, για να γυρίσουμε στο θέμα μας, θυμήθηκα τις προάλλες που έβλεπα sex and the city και ήταν αυτό το επεισόδιο που η κάρι συμβουλεύει μια φίλη της (την susan sharon που πολύ αστείο μου είχε φανεί το όνομα) να χωρίσει από τον δεσποτικό άνδρα της με αποτέλεσμα όταν το κάνει, κατσικώνετε στης κάρι το σβέρκο και ενίοτε την κατηγορεί για την πολύ κακή συμβουλή που της έδωσε. αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι ομολογουμένως είναι καλύτερα σε τέτοιες περιπτώσεις να μην λες την γνώμη σου ή έστω να μην την υποστηρίζεις σθεναρά. πες τι πιστεύεις, αλλά από εκεί και πέρα είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή για κάποιον άλλον άνθρωπο, τον οποίο μάλιστα μπορείς να πάρεις στον λαιμό σου μόνο και μόνο για να εκδικηθείς μια εξίσου δυσάρεστη κατάσταση από το δικό σου παρελθόν.
δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως θα νιώθει αυτή η κοπέλα τώρα και δεν την λυπάμαι. αυτό που σκέφτομαι και λυπάμαι όμως είναι τι θα γίνει εάν τελικά αυτή πάρει την πίστωση χρόνου που έχει άτυπα ζητήσει, τελικά κάποια στιγμή συμφωνήσει σε μια παρόμοια πρόταση, και ξυπνήσει μια μέρα μετά από αρκετά χρόνια μετανιωμένη για αυτή της την απόφαση. όπως επίσης δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως θα καταφέρει ο φίλος να είναι σίγουρος ότι δεν την έχει πιέσει σε μια κατάσταση, πως θα μπορέσει να είναι σίγουρος ότι αυτή είναι εκεί μαζί του για τους σωστούς λόγους ή έστω για τους ίδιους λόγους που είναι και αυτός (να είναι μαζί για μια ζωή). πως θα μπορέσει μια σχέση που έχει ξεκινήσει το καινούργιο της κεφάλαιο με τόσο λάθος οιωνούς να ορθοποδήσει, και τα δυο της μέλη να είναι σίγουρα και ασφαλή ότι αν μη τι άλλο θα υπάρχει αμοιβαία αγάπη.
ουφ πολύ προβληματίστηκα βραδιάτικο και έχω ολική φασίνα στο σπίτι. βλέπεις η απόρριψη του φίλου εκτός από γεμάτα τασάκια και χρησιμοποιημένα ποτήρια μας άφησε και άπειρες μαυρίλες στο πλακάκι της κουζίνας, έναν νεροχύτη γεμάτο πιάτα, άδεια μπουκάλια και φυσικά π-α-ν-τ-ο-ύ στάχτες. αυτά και άλλα τόσα πρέπει να γίνουν για να μπει το σπίτι σε μια τάξη και να το στολίσουμε αύριο χριστουγεννιάτικο.
τα πρώτα μας χριστούγεννα στο καινούργιο σπίτι. η περυσινή ευχή μας πάντως πραγματοποιήθηκε! τα ίδιο ελπίζω και για την φετινή.