Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

αμερικας συνεχεια

έτσι όπως είναι τα πράγματα πλέον εδώ έχουμε ίσες πιθανότητες να ζήσουμε και εμείς τον μύθο της αμερικής με δόξα και τιμή.
για παράδειγμα: έχουμε ίσες πιθανότητες να μας σκοτώσει/μαχαιρώσει/κλέψει το αμάξι/ληστέψει/βιάσει κάποιος τρελός οπουδήποτε στην αθήνα, ακριβώς όπως και στο μπρονξ. έχουμε περίπου όσα κινέζικα και σουσάδικα όσο σε ολόκληρο το μανχάταν, και περίπου όσα κίτρινα χαμερ κυκλοφορούν στο λος άντζελες, υστερούμε λίγο στις χαμερ λιμουζίνες αλλά προσεχώς καλύτερα. έχουμε επίσης πολλές ξανθιές με πολύ σιλικόνη ακριβώς όπως στο silicon valley.
τα ναρκωτικά κυκλοφορούν ελεύθερα σε κάθε καλοκαιρινή συναυλία (και όχι μόνο) οπότε έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα να νιώσουμε όπως ο johnny depp στο blow τότε στα 70'ς στην καλιφόρνια.
μπορούμε όλοι να νιώσουμε αμερικάνοι με όλους τους εγχώριους hip hop καλλιτέχνες, που μας δίνουν μια σαφή εικόνα για τις εμπειρίες τους στο πως είναι να έχεις μεγαλώσει στις κακουχίες μιας πολύ κακής και αφιλόξενης γειτονιάς (παραλληλισμός του ντιτροιτ με την πειραϊκή), που οι γονείς σου ήταν ανήλικα με προβλήματα αλκοολισμού (και όχι συμπαθητικές γιαγιάδες και παπούδες-πλέον- που κουνάνε τα χέρια τους δεξιά και αριστερά σε κάθε σου συναυλία), στην καλύτερη περίπτωση αυτό που αποκαλούσες σπίτι είναι κάτι μεταξύ τροχόσπιτου και καρότσα φορτηγού και η μαμά σου αντί για δούλα-ελληνίδα-και-κυρά είχε ανακηρυχθεί σε Miss trailler-park trash 1998. μαθαίνουμε πόσο σκληρά πρέπει να προσπαθήσεις για να ακούσουν το ντεμο σου οι δισκογραφικές-μεγαθήρια, και το πόσο δύσκολο είναι να παίξουν το τραγούδι σου οι ραδιοφωνικοί σταθμοί επιπέδου και εμβέλειας περίπου όση καλύπτει μια διχοτομημένη υδρόγειος.
μπορούμε να φάμε σαν αληθινοί αμερικάνοι μπεργκερς, κοκα κολα και pancakes για πρωινό, και μετά με την σειρά μας να στηθούμε στην ουρά για τις πιο παχύσαρκες χώρες του κόσμου.
μπορούμε και εμείς να γίνουμε χαρλεάδες και να γραφτούμε στο αντίστοιχο κλαμπ στην ελλάδα (με έδρα το γκάζι of all places δηλαδή), να κεντήσουμε τα ίδια εμβλήματα στα δερμάτινα μας, να φοράμε την κόκκινη μπαντάνα μας και να χαθούμε στον άνεμο (κάπου μεταξύ κορωπίου και ραφήνας, τι route 666 και βλακείες).
μπορούμε να δούμε ποιοτικές εκπομπές στην τηλεόραση βασισμένες σε άκρως αμερικάνικα πρότυπα, όπως αυτή η εκπομπή με την κουζίνα, που είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα ένα ταϋλανδέζικο στον 61ο δρόμο και μια ταβέρνα με σπαλομπριζόλες στα καλύβια. αν όλες οι απογευματινές ενημερωτικές εκπομπές χαρακτηρίζονται "τύπου-Oprah" τύφλα να' χει η αληθινή λοιπόν.
αν το καλοσκεφτείς δεν μας λείπει τίποτα. τότε τι κάθομαι και σκέφτομαι να μεταναστεύσω προς την αλλοδαπή, αφού εδώ τα έχω όλα και με το παραπάνω μου?
απαπα δεν πάω πουθενά! εδώ θα κάτσω.

αμερικα αμερικα

το σάββατο πήγαμε στο αποχαιρετιστήριο πικ-νικ μιας συναδέλφου από το γραφείο που φεύγει για αμερική. αυτή η πρόταση από μόνη της είναι ένα ολόκληρο ποστ, μια ολόκληρη ιδέα, μια ολόκληρη ζωή. την παρασκευή της κάναμε και αποχαιρετιστήρια έκπληξη στο γραφείο.
αυτοί οι αποχαιρετισμοί...υπάρχει άραγε καλύτερο πράγμα από το να φεύγεις από την ζωή που ζούσες τα προηγούμενα 30 χρόνια μέχρι σήμερα και να ξεκινάς κάτι καινούργιο αλλού?
θα ήμουν φριχτή ψεύτρα εάν έλεγα ότι δεν την ζήλεψα, αλλά και αν δεν παραδεχόμουν ότι παρότι "μένω πίσω" ένιωσα πολύ αισιόδοξη που κάποιος έκανε το πρώτο βήμα για την καινούργια ζωή όπως την έχω και εγώ στο μυαλό μου. αν μη τι άλλο σου δίνει μια ελπίδα ότι αφού βρέθηκε ένας να το κάνει μπορούν όλοι. εδώ βέβαια μιλάμε για 100% αλλαγή αν και στην περίπτωση της συναδέλφου υπάρχει το τεράστιο πλεονέκτημα ότι ο σύζυγος είναι αμερικάνος. όπως και να' χει αυτό κάνει την μετάβαση πολύ πιο εύκολη. όταν εγώ λέω στον κωνσταντίνο να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας για το αμέρικα, εκείνος με κοροϊδεύει λέγοντάς μου ότι οι αμερικάνοι είναι πολύ πιο βλάχοι και απολίτιστοι και από τους βλάχους του χωριού του, και ότι έχω μια τελείως διαστρεβλωμένη εικόνα για αυτούς που οφείλεται στις ταινίες αλλά και στην ζωηρή φαντασία μου. χτες το βράδυ σε μια σχετική κουβέντα με φίλους οι περισσότεροι πιστεύουν το ίδιο και κανείς δεν θα την έκανε για εκεί.
εγώ στο αμέρικα δεν έχω πάει και έτσι δεν μπορώ να κρίνω.
στο δικό μου μικρό μυαλό πάντως φαντάζει σαν την γη της επαγγελίας. όταν λέω αμερική βέβαια, δεν εννοώ να πάω να ζήσω στο κάνσας και να παριστάνω την ντόροθι, ούτε στο τέξας (πολιτεία που θέλω βέβαια σαν τρελή να επισκεφτώ μάλλον θα φταίει ο ταραντίνο για αυτό που έχω στο μυαλό μου), αλλά για πιο "πολιτισμένες" πολιτείες, όπου οι άνθρωποι δεν φοράνε άσπρες ρόμπες και καίνε άλλους ανθρώπους. ξέρεις.
το road-trip στην αμερική είναι το όνειρο μου. οκ! ένα από τα πολλά όνειρα που έχω. σίγουρα το μεγαλύτερο.
έχω τρελό εθισμό με οτιδήποτε αμερικάνικο. δεν διαβάζω ελληνικά κουτσομπολίστικα και γενικά δεν ασχολούμαι με κανέναν εδώ, αλλά τα αμερικάνικα τα ξέρω όλα. το people και το USweekly είναι αυτό που η miranda θα χαρακτήριζε guilty pleasure και όλες οι σειρές του αμερικάνικου MTV και E!entertainment είναι η χαρά της ζωής μου. δεν ξέρω γιατί πάντα είχα στο μυαλό μου την αμερική σαν μια τεράστια παιδική χαρά. βρίσκω ακόμα και την φημολογούμενη χαζομάρα (ή έστω αφέλεια) των αμερικάνων χαριτωμένη και όχι δεν πιστεύω σαν τον ελληνάρα ότι αν ποτέ πάω εκεί θα τους πιάσω κότσους με την κουτοπονηριά μου πουλώντας τους φραπέ σαν το ελιξίριο της νιότης. την έχω στο μυαλό μου σαν την χώρα που σου δίνει τις περισσότερες ευκαιρίες για ζωή, τις περισσότερες ευκαιρίες για get-aways, τις περισσότερες ευκαιρίες για να κάθεσαι να κοιτάς τον ουρανό και να κάνεις όνειρα (και απολύτως τίποτα ταυτόχρονα), εκεί που μπορείς να κάνεις άπειρα πράγματα αρκεί να το θες, να ταξιδεψείς σε άπειρα μέρη εάν μπορείς και να γνωρίσεις τους πιο κουλούς ανθρώπους, εκεί που μπορείς να μεγαλώσεις γερά πα ιδία σαν το νουνου και να παντρευτείς με κουμπάρο/παπά/κυρία επί των τιμών (μέχρι και σύζυγο) τον Elvis, που μπορείς να κάνεις ότι τρέλα σου έρθει στο κεφάλι, που μπορείς να πας στο σούπερ μάρκετ ξυπόλυτη αλλά με κόκκινο κραγιόν και που να μπορείς τελικά να αποσυρθείς από τον μάταιο τούτο κόσμο με αξιοπρέπεια κάπου στο Μαΐάμι σε ένα χρωματιστό σπιτάκι με πολλούς κοκοφοίνικες απέξω.
κάπως έτσι το έχω φανταστεί το road trip (χωρίς την απόσυρση στο Μαΐάμι φυσικά) με ένα γαλάζιο ή κόκκινο καμπριολέ αυτοκίνητο και linard skinard απαραίτητα στο κασετόφωνο, με κόκκινα γυαλιά καρδούλες και τον κωνσταντίνο στην θέση του οδηγού, σαν την αρσενική μου θέλμα (ή λουιζ).



ΥΓ. το τραγούδι που έκανα ποστ εκτός του ότι μου ακούγεται all american, εκτός του ότι μου αρέσει τρελά, είναι και αυτό με το οποίο συνέδεσα το πικ-νικ του σαββάτου. όταν ρώτησα τον αμερικάνο σύζυγο της συναδέλφου πως το λένε (εμείς πιστεύαμε "λαι λαι λαι" λες και ήταν απο τους αδελφούς κατσάμπα) μου απαντησε the boxer στα αμερικάνικα. εγώ άκουσα κατι ανάμεσα στο τίποτα και στο μπάνσκο (χειμερινό θέρετρο στην βουλγαρία).....η αμερική με μάρανε την βλαχάρα.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

τα εντιτοριαλ της οργης

η ενασχόληση μου με τον θαυμαστό κόσμο των μπλογκς ξεκίνησε μόλις λίγους μήνες πριν αναφορικά με το δικό μου και κάποια χρόνια πίσω αναφορικά με την ανάγνωση άλλων.
όπως οτιδήποτε άλλο στην ελλάδα, μια καλή ιδέα γίνεται με τον χρόνο κακή και παρωχημένη ακριβώς γιατί πάνε άλλοι δέκα και την αντιγράφουν.
έτσι κάπως λειτουργούν και τα μπλογκς. της μόδας κυρίως τα οποία είναι πλέον πάρα πολλά γεγονός που δεν έχει απολύτως κανένα νόημα εάν σκεφτείς ποσό μικρή και κλειστή είναι η αγορά (δεν θα πω την μαγική λέξη βιομηχανία γιατί είναι ανύπαρκτη) της ένδυσης και υπόδησης στην ελλάδα.
το ίδιο συμβαίνει και με τα περιοδικά μόδας (και όχι μόνο), τα οποία μονοπωλούν τα περίπτερα, και όπως είναι λογικό γεμίζουν όλα τις σελίδες τους με τα ίδια ρούχα και αξεσουάρ προωθώντας τους ίδιους εμπόρους και οίκους και σαμποτάροντας αντίστοιχα άλλους.
γενικά θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω bookworm μιας και διαβάζω τα πάντα. μιλώντας για περιοδικά, επίσης διαβάζω τα πάντα, από την ταυτότητα μέχρι τα ζώδια, χωρίς τα ζώδια. αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση διαβάζοντας τα περισσότερα γυναικεία περιοδικά του ιουνίου είναι πως σε ΟΛΑ τα εντιτόριαλ, οι διευθύντριες του εκάστοτε περιοδικού γράφουν για την κρίση. σε ολα. για το πως μπορούμε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία, πως ήρθε η ώρα να κάνουμε αναθεώρηση των πραγματικών μας αναγκών και τα λοιπά γνωστά mantra τα οποία πλέον λέει όλος ο κόσμος. δεν χρειάζεται καν να έχεις φτάσει στην εφηβεία για να καταλάβεις ότι η ζωή όπως την ξέραμε και κυρίως όπως την ξοδεύαμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) έχει πια τελειώσει.
τώρα πειράζει που εγώ το βρίσκω απελπιστικά υποκριτικό να γράφεις στο εντιτόριαλ σου ότι πρέπει να εξετάσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και γυρνώντας την σελίδα να διαφημίζεται σε θέμα μόδας πετσέτα παραλίας με τα αρχικά πανάκριβου οίκου μόδας αξίας πολλών ευρώ?
πειράζει που διαβάζοντας στο ενιτόριαλ ότι οι γυναίκες θα αρχίσουν να ερωτεύονται πάλι αληθινά τους άνδρες θέλω να πάω στην διευθύντρια του γυναικείου (κατά τα άλλα) περιοδικού και να της υπενθυμίσω ότι αν (υποθέσουμε ότι ισχύει) οι γυναίκες ερωτεύονταν μέχρι τώρα αυτοκίνητα και τραπεζικούς λογαριασμούς, μέρος της ευθύνης έχουν και οι ίδιες?
τα μέσα και η εικόνα έχουν τεράστια επιρροή έστω και υποσυνείδητα σε όλους μας. δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τα θεωρούμε τόσο αξιόπιστα ώστε να τα αναπαράγουμε μετά στις παρέες μας ή προς υπεράσπιση των θεωριών και απόψεων μας σαν σημείο αναφοράς. φυσικά και ο κάθε ένας έχει τα δικά του επίπεδα που επιτρέπουν στην κάθε πληροφορία να εισχωρήσει ή όχι, σίγουρα όμως ένας χ αριθμός περνάει ακόμα και από τα πιο ισχυρά πιστεύω, ακόμα και από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες, ακόμα και αν δεν το καταλάβουμε εκείνη την δεδομένη στιγμή, ακόμα και αν εκδηλωθεί αργότερα σαν και καλά δική μας απόφαση.
όταν τα μισά άρθρα στα περιοδικά σήμερα είναι πως να αποκτήσεις επίπεδη κοιλία για την παραλία και πώς να καταφέρεις να κάνεις την καλύτερη αποτοξίνωση, και τα άλλα μισά είναι θέματα μόδας με την πιο χοτ τάση που δεν θα έχεις λεφτά να αγοράσεις αλλά ακόμα και να είχες που στην ευχή να τα φορέσεις (σε μια εποχή που και στα μπουζούκια πας με το τζιν σου).
το οξύμωρο στην υπόθεση είναι ότι ενώ τα άρθρα παραμένουν τα ίδια (ωδή στον υπερκαταναλωτισμό) οι άνθρωποι που τα γράφουν εντελώς ξαφνικά άλλαξαν. οι ίδιες συντάκτριες που παροτρύνουν τις αναγνώστριες να αγοράσουν την τάδε "απαραίτητη" πετσέτα για την παραλία, το τάδε μαγιό για μεγάλο στήθος και την τάδε ΙΤ τσάντα, είναι οι ίδιες που τώρα γράφουν ότι μπορείς να κάνεις θαύματα με τα περσινά σου ρούχα, αλλά να αγοράσεις/επενδύσεις (αλήθεια γιατί οι απανταχού φασιονίστες χρησιμοποιούν φανατικά, σχεδόν ευλαβικά την λέξη "επένδυση" όταν γράφουν για μια τσάντα ή ένα φουλάρι?) σε "κομμάτια κλειδία-λέγε-με-και-διαχρονικά" της νέας σεζόν.
αυτό που με έκανε να κλάψω από τα γέλια ήταν το εντιτόριαλ ιουνίου πολύ γνωστού περιοδικού μόδας παγκοσμίως, η ελληνίδα διευθύντρια γράφει: "[...] είναι λυπηρό και εξωφρενικό στη δύσκολη αυτή εποχή, εμείς οι έλληνες να μη στηρίζουμε τους έλληνες εμπόρους και επιχειρηματίες και να συνεχίζουμε να κάνουμε αγορές στο εξωτερικό, αγνοώντας επιδεικτικά την τεράστια κρίση στην χώρα μας [...]".
να στηρίζουμε (ρωτάω εγώ) όλους αυτούς που πουλάνε (ή πουλάγανε) με τα μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους απ' όλη την ευρώπη? να στηρίξουμε όλους αυτούς που όταν ακούνε την φράση "καλύτερη τιμή" σε κοιτάνε λες και τους είπες το πιο προσβλητικό πράγμα στον κόσμο? να στηρίξουμε αυτούς που δεν ασχολήθηκαν ποτέ να κάνουν εκπτώσεις ίσες με τα αντίστοιχα καταστήματα της ευρώπης και μας πετάγανε ένα 30% και πολύ μας ήτανε? να στηρίξουμε αυτούς που με την μαζική υστερία της κρίσης που επικρατεί, κάνουν μπαζαρ με 60%-70% και βγάζουν μόνο τα κάτι παλιατζουρίες, τα περσινά ή μόνο δείγματα? να στηρίξουμε αυτούς που έπρεπε να υπάρξει κρίση για να κάνουν μπαζαρ και σημαντικές εκπτώσεις όπως κάνουν όλοι στην ευρώπη και μάλιστα όχι δυο φορές τον χρόνο, αλλά τέσσερις?
όχι ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω. δεν θα πάρω γενικότερα μιας και όντας ένα σωστό στατιστικό το πρώτο πράγμα που έκοψα ήταν τα ρούχα, αλλά εάν θελήσω ποτέ να αγοράσω κάτι μεγαλύτερης αξίας από το ζαρα τότε θα το πάρω από το ίντερνετ ευχαριστώ πολύ! όπου δεν θα έχω να αντιμετωπίσω ούτε τις απαξιωτικές πωλήτριες *note to self να θυμηθώ οπωσδήποτε να γράψω ξεχωριστό ποστ για την θαυμαστό κόσμο των πωλητριών* ούτε τις εξωφρενικές τιμές που καθενός .

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

notes on sex and the city 2

μετράει αυτό για δεύτερο ποστ σε μια μέρα? μπαα είναι μετά τις δώδεκα και έτσι καταγράφεται για την επόμενη. αλλά έχω φρέσκο πράμα που δεν μπορώ και να μην σχολιάσω κιόλας. μόλις γύρισα από την πρεμιέρα του sex and the city 2.
πριν ξεκινήσω να λέω το οτιδήποτε να πω αρχικά ότι όταν πρωτοείδα το τρέιλερ είχα αποφασίσει όχι μόνο ότι δεν μου αρέσει και ότι το βρίσκω αηδιαστικό (λόγω της απεριόριστης χλιδής), αλλά ότι δεν θα μπω καν στον κόπο να το δω, τουλάχιστον όχι στο σινεμά.
τότε γιατί πήγες κυρά μου, για να κράξεις μετά? καταρχήν είναι γνωστό παντού ότι δεν κράζω. κάνω, ή μάλλον ασκώ κοινωνική κριτική και μάλιστα σε ένα θέμα και μια βιομηχανία την οποία αν μη τι άλλο γνωρίζω πολύ καλά (και από την καλή και από την ανάποδη). στην μόδα αναφέρομαι, όχι στο κουτσομπολιό και το κράξιμο. κατά δεύτερον, πήγα με τα κορίτσια από την δουλεία με προσκλήσεις από την δουλεία. τρίτον αν δεν πήγαινα με αυτό το σετ των κοριτσιών θα έπρεπε να πάω με άλλο σετ και να πλήρωνα κιόλας. το μόνο σίγουρο είναι ότι την ταινία δεν θα την γλίτωνα και αφού κατάφερα να γλιτώσω το εισιτήριο κερδισμένη είμαι.
το λοιπόν, σήμερα πρεμιέρα σου λέει, διάσημοι και μη σου λέει, αίθουσες κλεισμένες στο mall σου λέει, και από χορηγό και catering τι σου λέει? την απόλυτη κρίση. αυτό σου λέει. ντράπηκα για την village τόσο πολύ σε σημείο που εγώ ας πούμε εάν ήμουν στην θέσης τους (λέμε τώρα) δεν θα αποφάσιζα να κάνω την πρεμιέρα της ταινίας τόσο φτωχά ή χωρίς να έχω φροντίσει να εξασφαλίσω τον υπερ χορηγό ή έστω μια χορηγία που να δώσει στην πρεμιέρα την όποια αίγλη της αρμόζει. μιλάμε για φράουλες δέκα ευρώ το κιλό από τον μανάβη μιας κάποιας λαϊκής που βρέθηκε τυχαία στον δρόμο κάποιου από την παραγωγή και σου λέει δεν τις φορτώνω να τις δώσω στους τάχα μου celebrities που θα περιμένουν σαμπάνιες και χαβιάρια. άσε που ο χορηγός ήταν ένα energy drink που πραγματικά τον τελευταίο καιρό μόνο κλύσμα δεν μας το έχουνε κάνει. το συναντάω παντού, μέχρι και στην δουλεία μας το φέρανε για δείγμα. όχι αυτό δεν είναι δείγμα καλού και σωστού marketing αλλά βασική θεωρία για το πως μπορεί ένα απλό προϊόν να γίνει τόσο ενοχλητικό που τελικά κανείς να μην θέλει να το αγοράσει.
μια μιζέρια και μια φτώχεια λοιπόν η όλη διοργάνωση.
και αφού περιμένουμε όλους τους διάσημους να φωτογραφηθούν για τις αυριανές μεσημεριανές εκπομπές, η ταινία επιτέλους αρχίζει. εμείς έχουμε ήδη φάει όλα τα nachos. αυτό από μόνο του ήταν ο απόλυτος οιωνός ότι η ταινία θα είναι μούφα, και επειδή τα nachos δεν λένε ποτέ ψέματα, ήταν.
σεναριακά ήταν απολύτως κενή. μιλάμε για το απόλυτο τίποτα, το απόλυτο χάος. μηδέν. αυτό βέβαια απ' ότι κατάλαβα είναι μια γενική τάση που επικρατεί στο hollywood μιας και από τα δύο διαφημιστικά τρέιλερ που προηγήθηκαν της ταινίας, δεν κατάλαβα χριστό.
αλλά για αυτά καλύτερα να μιλήσει ο τιμογιαννάκης που ξέρει περισσότερα και πάει και στις κάννες.
εγώ τώρα θα σας πω για την patrizia field. μια φορά και έναν καιρό ήταν μια στυλίστρια που της άρεσε πολύ να ανακατεύει στυλ ρούχων, υφασμάτων και χρωμάτων. σε πολύ λίγα χρόνια το ταλέντο της αναδείχθηκε και έτσι ήρθε μια μέρα που ξεκίνησε την τηλεοπτική της καριέρα με μια σειρά που ξεκινούσε τότε και αφορούσε τον έρωτα και το σεξ στην έξαλλη πόλη της νέας υόρκης. οι στιλιστικές επιλογές της patrizia έγιναν το σήμα κατατεθέν της σειράς και έτσι όλες οι αμερικάνες πέσανε σε μαζική υστερία με τα ρούχα της και τους συνδυασμούς της με αποτέλεσμα όλες τους να κυκλοφορούν έξω σαν τις τρελές με τα πιο κουλά ρούχα τα οποία όμως όλοι θεωρούσαν σέξι και οποίος αντέξει. σε λίγα χρόνια αυτή η μόδα ήρθε και στην ευρώπη και στην μακρινή μας ελλάδα. έτσι από το τσίπουρο και το σαλέπι που πίναμε μέχρι τότε, ξαφνικά αρχίσαμε να πίνουμε μόνο κοκτέιλ και να φοράμε παπούτσια που τα έφτιαχναν μανώληδες για μπορούμε να τα λέμε μανόλος μιας και ως γνωστόν παπούτσι από τον μανώλη σου και ας ειν' και μπαλωμένο.
δέκα χρόνια αργότερα η έμπνευση της patrizia είχε αρχίσει να εξαντλείται και όμως ο κόσμος και το πιστό της κοινό διψούσε κι άλλο. απελπισμένη εκείνη φόρεσε στο τελευταίο επεισόδιο ότι της είχε ξεμείνει από ύφασμα και πούλια τόσα χρόνια στις ντουλάπες της και πάλι έκανε το θαύμα της, ο κόσμος πάλι ταυτίστηκε με τις δημιουργίες της και όλοι ήταν και πάλι ευτυχισμένοι. κάπως έτσι ήταν και τα ρούχα στο sex and the city 2, 42 outfits άλλαξε μόνο η κάρυ. ότι να' ναι, χωρίς καμία λογική και σεβασμό στον θεατή που ναι μεν το σινεμά πάντα αποτελούσε μια φθηνή διέξοδο για τους πάντες και από τα πάντα, αλλά αυτή η χλιδο-λαγνεία, αυτό το στρας και η παγιετα, αυτή η απόλυτη υπερβολή μέχρι και στις νυχτικιές, πραγματικά it hurts your eyes. κανονικά θα έπρεπε να στείλω τον λογαριασμό από την επίσκεψη μου στον οφθαλμίατρο στην patrizia μιας και ευθύνεται για την πρεσβυωπία που απέκτησα σήμερα.
ρούχα ρούχα ρούχα τσάντες υπερβολή εμμονή στα όρια της σχιζοφρένιας με το αμπού ντάμπι σε βαθμό όχι μόνο κακουργήματος αλλά σε βαθμό του να αναρωτιέσαι πόσα γαμημένα δισεκατομμύρια πρέπει να πήρανε για να κάνουνε τέτοιο προμο σ' αυτό το εμιράτο. αμφιβάλλω σοβαρά εάν έστω και ένα πλάνο, αν έστω και μια κάμερα αγοράστηκε με αμερικάνικα λεφτά. δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση εάν διαβάσω τις επόμενες μέρες που θα βγει και επίσημα η ταινία στις αίθουσες ότι το αμπού ντάμπι σημειώσει αύξηση 100% στον τουρισμό του. η απόλυτη προπαγάνδα. ευτυχώς που δεν είμαι φαν της αηδιαστικής χλιδής, αλλιώς πραγματικά θα είχα γίνει τρομερά δυστυχισμένη μετά το τέλος της ταινίας που δεν θα μπορούσα να πάω εκεί.
η κάρι συναντάει τον εινταν, ο στάνφορντ παντρεύεται και στον γκέι γάμο του "παππάς" είναι η λάιζα μινέλι η οποία χορεύει το single ladies και κάπου εκεί τελειώνει η λογική.
όλες φοράνε τα υπερ πανάκριβα ρούχα αλλά καμία δεν δουλεύει κάπου που να δικαιολογείτε όλος αυτός ο οργασμός labels, όλες είναι εμφανώς γερασμένες και αντίθετα με αυτό που λέει ο λαος "φαίνεσαι σαν να μην έχει περάσει μέρα από πάνω σου" αυτές φαινόντουσαν σαν να μην έχει περάσει ζωή και αίμα από μέσα τους ποτέ, βαλσαμωμένες όλες από τα μποτοξ.
η μόνη που έχει καλό "γεράσει" είναι η σάρλοτ η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη είναι η μόνη αξιοπρεπής στην ταινία και μαζί με την μιράντα οι πιο καλοντυμένες.
τελικά σκέφτομαι δεν είναι και τόσο κακό που τόσα χρόνια η λυδία έλεγε εμένα σάρλοτ από όλες τις άλλες. δεν ξέρω αν το έλεγε ελλείψει συναγωνισμού, αλλά μετά απ' αυτό το τέρας σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη που δεν ταυτίστηκα ποτέ με την καρυ.
νομίζω τα χρόνια του sex and the city πέρασαν ανεπιστρεπτί για μένα και ευτυχώς πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

η ζωη που δεν εζησα

τελικά έχω διαπιστώσει ότι τα σαββατοκύριακα δεν ποστάρω ποτέ τίποτα και αυτό εξηγείται μόνο από το γεγονός ότι τα αντιμετωπίζω σαν διαλείμματα όχι μόνο από την δουλεία αλλά και από ολόκληρη την πραγματικότητα.
σήμερα (για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους) ξύπνησα πολύ αισιόδοξη, με σοβαρό πλάνο έτοιμο για το μέλλον μου, με λεπτομέρειες, αυστηρά χρονοδιαγράμματα και business plan για τα budgets, έτοιμη να κατακτήσω τα πάντα, να νικήσω τους πάντες, να ξεκινήσω να κάνω την δουλεία των ονείρων μου έτσι ώστε να καταλήξω μια μέρα να ζω την ζωή των ονείρων μου, στο σπίτι των ονείρων μου.
το σπίτι των ονείρων μου δεν είναι (πια) ένα μεγάλο σπίτι με μια μεγάλη γαλάζια πισίνα στην άκρη της οποίας θα κουνάει νωχελικά την ουρά του ένα μεγάλο λαμπραντόρ.
αντίθετα, είναι ένα ευτυχισμένο σπίτι με 40 τετραγωνικά κηπάκο (αυτό είναι το ιδανικό, αν όχι τόσα, τότε σίγουρα το μπαλκόνι μου, αν δεν έχω ούτε μπαλκόνι τότε μια γλάστρα με έναν βασιλικό θα κάνει την δουλειά) στα οποία θα καλλιεργώ τα βιολογικά λαχανικά μου, ντομάτες και μυρωδικά μαζί με χρυσάνθεμα, φρέζες και μελιτζάνες. αυτά για αρχή. άλλωστε θα έχω προσαρμόσει την διατροφή μου τόσο πολύ που οι μελιτζάνες και τα καλλιεργήσιμα βιολογικά λαχανικά θα είναι βασικοί πρωταγωνιστές της.
παρένθεση: αυτό το τριήμερο είδα τόση τηλεόραση όσο είχα να δω τα τελευταία χρόνια. το ΜΟΝΟ που άξιζε ήταν μια ενότητα σε ένα πρωινάδικο τριών τύπων που αυτοαποκαλόντουσαν "οι κηπουροί". ε! μπορεί να ήταν και η πρώτη φορά στην ζωή μου που θα ήθελα να έχω περάσει στην γεωπονική. για όσους σπουδάζουν ή έχουν αποφοιτήσει απ' αυτή την σχολή πιστεύω τώρα είναι μια τρομερή ευκαιρία να κάνουν πολύ σημαντική δουλεία στο επάγγελμα τους. άσε που ότι κάνανε ("οι κηπουροι") το κάνανε να φαίνεται τόσο εύκολο που ένιωθες ότι μπορείς να το κάνεις και εσύ.
στο σπίτι των ονείρων μου λοιπόν, δεν θα ανησυχώ για το παρκάρισμα μιας και θα βρίσκεται κάπου στο κέντρο (για να είμαι κοντά και στην δουλεία -την όποια δουλειά- αλλά και στο γυμναστήριο -αυτό ελπίζω να παραμείνει το ίδιο- για να μπορώ να πηγαίνω και σάββατα και κυριακές να κάνω πισίνα). λόγω της στρατηγικής του τοποθεσίας θα κυκλοφορώ μόνο με ποδήλατο, με καλαθάκι μπροστά και πίσω και πολλά φωτάκια για να μην με πάρουν σβάρνα όλοι οι μανιακοί οδηγοί.
το σπίτι των ονείρων μου θα έχει πολλά αναπαλαιωμένα έπιπλα τα οποία θα έχω μαζέψει εγώ από το μοναστηράκι ή από φίλους που θα τα έχουν για πέταμα και θα τα έχω κάνει κούκλες με καινούργια καλύμματα και παστέλ χρώματα.
η κουζίνα του σπιτιού των ονείρων μου θα είναι τελείως εξοπλισμένη με λογιών λογιών κουτάλες, μαχαίρια, κατσαρόλες και τηγάνια για pancakes και εγώ θα είμαι τρομερά ευτυχισμένη που θα ξέρω να μαγειρεύω τα πάντα. αλμυρά και γλυκά (είπαμε θα μένω κοντά στο γυμναστήριο και θα έχω τον χρόνο να το επισκέπτομαι κάθε μέρα). ο κωνσταντίνος δε, θα βουτάει με τα μούτρα μέσα σε όλα αυτά και έτσι θα ξεχάσει μια για πάντα την συγκλονιστική μεν, αλλά με τις τρις χιλιάδες θερμίδες ανα μπουκιά, μαγειρική της μαμάς του.
στην ζωή των ονείρων μου θα ρυθμίζω όπως θέλω εγώ την μέρα μου και την δουλεία μου, χωρίς μαλακισμένα ωράρια τα οποία να με καθηλώνουν όλη μέρα σε μια καρέκλα και να δολοφονούν την όποια δημιουργικότητα μου.
στο σπίτι των ονείρων μου θα τρέχει η κεβιν για την πρωινή της βόλτα και οι πατούσες τις θα κάνουν τον πιο χαρακτηριστικό ήχο πατούσας στο παρκέ σαν τις αμερικάνικες ταινίες που βλέπω κυριακή μεσημέρι στο star.
στην ουσία τα μόνα που με χωρίζουν από την τέλεια ζωή είναι: η τέλεια δουλεία που στο χέρι μου είναι να την δημιουργήσω ή να την κυνηγήσω, το τέλειο σπίτι που στο χέρι μου είναι να το βρω και να το διατηρήσω και ο πολύτιμος χρόνος που είναι στο χέρι όλων των άλλων να μου τον στερούν.
θέλω να γίνω freelance τώρα. ευχαριστώ.

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

free press οπως free willy

διαβάζω τώρα σε μια εφημερίδα απ' αυτές τις free press που κυκλοφορούν ελεύθερες ανάμεσα μας κάθε Πέμπτη και που κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη ευθύνονται για όλα αυτά τα μετροσεκσουαλ παυλά ιντι παύλα ερμπαν παύλα μη-χέσω τυπάκια (αγόρια και κορίτσια, ή μόνο αγόρια που θα' θελαν να' ναι κορίτσια, ή μόνο κορίτσια που ντύνονται σαν αγόρια. ποτέ δεν ξέρεις μ' αυτούς τους τύπους) που κυκλοφορούν και αυτοί με την σειρά τους ελεύθεροι και ελεύθερα ανάμεσα μας. αυτοί αυτοί μωρέ που είναι όλοι μαζί ένα παρεάκι, που τους βλέπεις παντού όποτε τολμήσεις να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου. αυτούς που δεν τους ξέρεις προσωπικά αλλά που απο κάπου τους ξέρεις και όταν κάτσεις λίγο να το σκεφτείς αναρωτιέσαι από που στο διάβολο τους ξέρεις in the first place (καταραμένο facebook). που κανείς τους δεν ξέρει τι είναι και τι επαγγέλλεται, τι πρεσβεύει και τι καταδικάζει, τι μισεί και τι αγαπάει. όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι είναι τελείως κουλ να φοράς ρούχα από την εποχή του παππού μου και γυαλιά από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης ή έστω κάτι κάποιας δεκαετίας που το βαφτίζουν vintage (όχι αγάπη μου vintage δεν είναι ένα μπλουζάκι που έχεις αγοράσει από το Zara το '98 και του' χεις κοτσάρει μια καρφίτσα κορδέλα. ξέρεις. ούτε ότι έχει ξεμείνει στο ενδυματολογικό χρονοντούλαπο της ξαδέλφης σου της Βάγιας απο τότε που ο Αλκαίος φόραγε την κόκκινη μπαντάνα στο χέρι. όχι. δεν είναι.). που έχουν όλοι μπλογκς και γράφουν όλοι για το ίδιο πράγμα (guess what...? what what?? μουσική και μόδα φυσικά! τι άλλο?!) και που ο ένας σπονσοράρει το μπλογκ του άλλου στο FB του και στο δικό του μπλογκ προσπαθώντας να κάνει τους 1,345 φίλους του να κάνουν χίλια τριακόσια λαικ από κάτω. όλοι αυτοί που τα αγόρια είναι τύπου δημοσιογράφοι ή DJ's σε ιντι μαγαζιά ή σε ιντι ραδιοφωνικούς σταθμούς και τα κορίτσια είναι στυλίστριες στο ΟΖΟΝ ή φτιάχνουν κοσμήματα. αυτό.
τελικά όλες αυτές οι εφημερίδες μόνο τη φωνή της Αθήνας δεν αντιπροσωπεύουν ή τουλάχιστον ελπίζω να μην το πιστεύουν όλοι αυτοί που τις διαβάζουν γιατί τότε έχουμε πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα απ' όσο φαντάζομαι.
αν υποψιαστώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν όλα αυτά και τα ζηλεύουν τότε πραγματικά θα πάω να γίνω παράνομος μετανάστης στο Μεξικό.
τέλος πάντων. διαβάζω λοιπόν στην AV συνέντευξη ενός σεφ που λέει ότι το αγαπημένο του φαΐ είναι: "ceviche λαβράκι με sorbet στρείδι" εκτός τους ότι σε μια πρόταση τεσσάρων λέξεων η δύο μου είναι παντελώς άγνωστες, δεν μπορώ να μην απορήσω ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ????? οκ δεν λέω ο συγκεκριμένος είναι σεφ και ίσως να έχει δικαίωμα σε μια πιο γκουρμέ άποψη για το όλο θέμα, αλλά εγώ το βρίσκω λίγο προκλητικό να δημοσιεύεις κάτι τέτοιο μέρες που είναι. δεν ξέρω, άποψη μου.
βρίσκομαι σε κατάσταση υστερίας. σιωπηλής υστερίας μιας και είμαι στο γραφείο, αλλά από μέσα μου βράζω. χτες το απόγευμα πήγα βόλτα στο Κολωνάκι. καθίσαμε και παραγγείλαμε μια πίτσα που έκανε 13,5 ευρώ μια πίτσα έτσι, σε ένα μέρος που στο φινάλε δεν ήταν καν εστιατόριο αλλά μπαρ. το χειρότερο απ' όλα όμως ήταν ότι στον κατάλογο ΟΛΕΣ οι τιμές ήταν διορθωμένες (με στυλό) και μάλιστα προς τα πάνω. όλοι δε γύρω μας, ήταν στην απόλυτη κοσμάρα τους, λες και δεν συμβαίνει τίποτα εκεί έξω, λες και δεν υπάρχει καμία οικονομική ή κοινωνική κρίση, λες και δεν υπάρχει κανένας απολυμένος στο διπλανό τους τραπέζι, λες και δεν υπάρχει κανένα πρεζάκι που να πεθαίνει δυο στενά πιο κάτω. τίποτα. σε κατάσταση πλήρους καταστολής χαζεύανε τις βιτρίνες, χαζεύανε τους περαστικούς, πίνανε τον καφέ τους που κόστιζε το λιγότερο 5 ευρώ, παρκάρανε τα τεράστια αμάξια τους πάνω στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, κρατάγανε τα ξανθά και κολαρισμένα παιδάκια τους από το χέρι. ένιωθα λες και βρισκόμουν στο στεπφορντ.
που ζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που γράφουν αυτά τα τέρατα στις εφημερίδες τους για τα πιο κουλ εστιατόρια και τις πιο κουλ συνταγές για λαβράκι?
που ζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συνεχίζουν να πηγαίνουν για καφέ στο Κολωνάκι ή στο κάθε Κολωνάκι, που συνεχίζουν να πληρώνουν τον καφέ τους 5 ευρώ, που συνεχίζουν να ντύνουν τα παιδιά τους ασορτί με τον λοβοτομημένο εαυτό τους.
ΠΟΥ αλλά κυριώς ΠΩΣ ζουν όλοι αυτοί...

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

"I hate this place and I hate this town, all it ever does is to bring me down" VJ

με το τραγούδι του τίτλου να επαναλαμβάνεται θλιβερά, γράφω σήμερα αυτό το ποστ όντας πραγματικά έξαλλη. με τα πάντα.
όχι επειδή ο πρώτος ήχος που άκουσα, μετά τις δονήσεις του ονείρου μου, ήταν ένα πολύ ενοχλητικό σφυροκόπημα που μες τον ύπνο μου μου φαινόταν σαν κάποιος να ήθελε να κορνιζάρει ένα πολύ μικρό καδράκι πάνω (αν όχι μέσα) στο αυτί μου. όχι, άλλωστε αν ήταν να χαλάει η μέρα μου με ένα γκαπα γκουπα φαντάσου σε τι κατάσταση θα με έβρισκε το βράδυ. τουλάχιστον με αυτοκτονικές τάσεις.
είναι επειδή ένας μαλάκας με έβρισε πρωί πρωί από το πουθενά, χωρίς να φταίω ούτε στο ελάχιστο, ανεβάζοντας μου τους σφυγμούς και την πίεση σε μετρήσεις που θα έκαναν όλα τα μηχανάκια να κρασάρουν. έτσι, μόνο και μόνο επειδή πλέον ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ μπορεί να το κάνει. μπορεί να κατεβάσει το παράθυρο του και με περίσσια ευκολία να σε βρίσει χωρίς να του πει κανείς (πολλές φορές ούτε εσύ ο ίδιος) τίποτα.
δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια για μας (τους ανθρώπους? τους Έλληνες?). είμαστε για γέλια? για κλάματα? για ξύλο? για φτύσιμο? για το τίποτα? δεν ξέρω πραγματικά. νιώθω αηδιασμένη, εκνευρισμένη και κουρασμένη απ' όλους και απ' όλα. απ' όλα αυτά που προσβάλλουν την ύπαρξη και την νοημοσύνη μου, που με προσβάλλουν πρακτικά και θεωρητικά σε όλα τα επίπεδα, απ' όλους τους μικροαπατεώνες, τους μικρομαλάκες, τους μικροκλέφτες και μικροψεύτες. απ' όλους όσους δεν τολμούν να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων και των λόγων τους, που προσποιούνται τους έξυπνους και τους τολμηρούς, που όμως ο λόγος τους δεν έχει καμία αξία και όταν πας να τους τον ζητήσεις ζαρώνουν στην θέση τους και θωρακίζουν την θλιβερή ύπαρξη τους πίσω από μασημένες συγνώμες και πληθυντικούς ευγενείας.
βαρέθηκα όλους αυτούς που σε βρίζουν αισχρά ή σε μουτζώνουν με ορθάνοιχτες παλάμες από την ασφάλεια που τους προσφέρει το αμάξι τους και όταν κατέβεις να τους ρωτήσεις ένα γιατί, "γιατί με βρίζεις?", "γιατί με μουτζώνεις?" ξαφνικά γίνονται καλοί και ευγενικοί, ανθρωπάκια της λύπησης. τέτοιοι είμαστε, θλιβερές και φοβισμένες υπάρξεις, ψευτόμαγκες και ψευτόνταήδες που μιλάμε μόνο εκ του ασφαλούς και όταν έρθει η ώρα να δικαιολογήσουμε την άποψη μας, το βλέμμα που μέχρι πριν δύο λεπτά πέταγε φωτιές τώρα κοιτάει βουβό. τέτοιοι είμαστε, φοβισμένοι και δειλοί που δεν τολμάμε και δεν μπορούμε να αναλάβουμε καμία ευθύνη και καμία πρωτοβουλία, που όλοι θέλουμε και απαιτούμε την αλλαγή αλλά μόνο από τους άλλους.
η συμπεριφορά αναπαράγει συμπεριφορά. όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι οι πράξεις μας δεν έχουν αντίκτυπο μόνο στον έναν που αφορούν άμεσα τη δεδομένη στιγμή, αλλά και σε άλλους δέκα που αυτός ο ένας θα συναναστραφεί την υπόλοιπη μέρα του, τότε ΙΣΩΣ αλλάζαμε λίγο. όσο πιο γρήγορα σταματήσουμε να ενδιαφερόμαστε για τον άθλιο, μίζερο και ελεεινό εαυτούλη μας και ασχολιόμασταν περισσότερο με το πώς οι πράξεις και τα πιστεύω μας μπορούν να επηρεάσουν το σύνολο, τότε ΙΣΩΣ υπάρξει ελπίδα. όσο πιο γρήγορα βάλουμε τον εαυτό μας, την μάνα μας, την γκόμενα μας, τον πατέρα ή τον αδελφό μας στην θέση αυτού που βλάπτουμε με τα λόγια, τις πράξεις ή ακόμα και τις "απραξίες" μας τότε ΙΣΩΣ συμβεί κάτι θετικό.
μέχρι τότε όμως είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας.
αυτής που έχουμε δημιουργήσει για τους εαυτούς μας ή που έχουμε επιτρέψει στους άλλους να δημιουργούν εις βάρος μας για μας.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

θυσιες και ασπρα αλογα

δεν ξέρω αν φταίνε μόνο οι Ελληνίδες για αυτό, αλλά πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να ντρέπομαι για το γυναικείο φύλο. για όλες αυτές που φοράνε ρούχα που είναι τόσο διάφανα σαν να μην φοράνε καθόλου, για όλες αυτές που ερωτευμένες και ερωτοχτυπημένες θεωρούν απολύτως οκ να τους πιάνει ο φίλος τους τον κώλο μες την μέση του δρόμου, για όλες αυτές τις τάχα μου φεμινίστριες που όμως γουστάρουν και το μπινελίκι τους, για όλες αυτές που πολλές φορές μένουν και επιμένουν σε σχέσεις και άνδρες που δεν αξίζουν μόνο και μόνο επειδή δεν θέλουν/μπορούν να μείνουν μόνες τους, για όλες αυτές που παρότι 15 προσπαθούν πάρα πολύ να μοιάζουν με 45άρες πόρνες στην Φυλής...
είναι πολλά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που μας διαχωρίζουν από το αντίθετο φύλο, αλλά αν για κάποιον σκοτεινό λόγο δεχτούμε ότι οι άνδρες υπερέχουν ημών, αυτός (κατά την γνώμη μου) είναι ο αυτοσεβασμός που εμείς, συνειδητά πολλές φορές, στερούμαστε.
σε μια κοινωνία χωρίς ηθικούς φραγμούς, το να πουλήσεις σεξ είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. οι περισσότερες γυναίκες προσπαθούν να ανταγωνιστούν τα πρότυπα που έχουν οι άνδρες στο μυαλό τους για εκείνες, βασισμένα στο "πρόθυμη-και-έτοιμη-για-όλα", με αποτέλεσμα να ανεβάζουν (και τελικά να ρίχνουν) τον πήχη, ανεβάζοντας τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες των ανδρών σε επίπεδα που για να τα φτάσουν πρέπει να χάσουν πολλές μονάδες από τον πραγματικό τους εαυτό.
τα πιο απογοητευτικά παραδείγματα έρχονται πια από πολύ μικρές ηλικίες που ακόμα και σ΄αυτές, η εικόνα του άλλου φύλου που έρχεται συνοδεία άσπρου αλόγου και μένει για πάντα ακούγεται σαν τον πιο ηλίθιο αστικό μύθο που όμως όλες θα ήθελαν πολύ να ζήσουν και θα έκαναν τα πάντα για να το καταφέρουν. κατα πάσα πιθανότητα, το πρώτο αγόρι τους παραμένει αγόρι "τους" τις δύο πρώτες εβδομάδες (όσο δηλαδή θα του πάρει να μάθει την επόμενη φιγούρα στο skate και έτσι θα ανέβει ranking και στις γκόμενες) ή όσο χρειάζεται να τους αποσπάσει την όχι-και-τόσο-πολύτιμη-πια παρθενία και να την κορνιζάρει στην συλλογή του με τις υπόλοιπες (εάν είναι καλός. skater φυσικά.). μετα στην καλύτερη περίπτωση εξαφανίζεται για πάντα. στην χειρότερη εμφανίζεται χεράκι-χεράκι με την καλύτερη τους φίλη.
όταν τα πρότυπα που έχουν σ' αυτή την ηλικία είναι η Lindsay Lohan που έχει προλάβει στα 23 της να κάνει το τρίπτυχο sex, drugs and rock 'n roll επί 3, το μέλλον προβλέπεται αβέβαιο ακόμα και στην μακρινή μας Ελλάδα. βέβαια να μου πεις και εμείς γαλουχηθήκαμε από την Courtney Love αλλά ούτε crackheads γίναμε ούτε 40άρες τίγκα στις πλαστικές έχουμε γίνει (ακόμα).
μεγαλώνοντας όλες αυτές, γίνονται τελικά γυναίκες που θυσίασαν τον γύρο του κόσμου στα 18 τους για έναν έρωτα που κράτησε τελικά μέχρι τα 19.5 τους, που θυσίασαν μια υπέρλαμπρη καριέρα στους γιατρούς χωρίς σύνορα για να ζήσουν τα δικά τους "σύνορα της αγάπης", που θυσίασαν την προσωπικότητα και τον δυναμισμό τους για να παντρευτούν τον Μητσάρα της λαχαναγοράς, που γίνανε δυστυχισμένες μανάδες στα 17 τους γιατί ντρεπόντουσαν να απαιτήσουν ή δεν ήξεραν καν τι σημαίνει αντισύλληψη.
λυπάμαι πολύ όταν βλέπω γυναίκες να προσπαθούν ΤΟΣΟ πολύ να είναι αρεστές σε άνδρες που πραγματικά δεν αξίζουν ούτε την απαξίωση τους. λυπάμαι όταν βλέπω γυναίκες να παριστάνουν τις αφελής και τις χαζούλες μόνο και μόνο επειδή έτσι νομίζουν ότι γίνονται πιο ποθητές. όλα αυτά πραγματικά δεν έχουν καμία σχέση με την αγάπη που όλες αποζητούν και όλες έχουν δικαίωμα, αλλά με κάτι πολύ πιο σοβαρό που τις χαρακτηρίζει και λέγεται (έλλειψη) αυτοσεβασμού.
νομίζω τελικά ότι μαθαίνουμε από μικρές να ζούμε, να ντυνόμαστε, να μιλάμε, να φερόμαστε ή να μην φερόμαστε, να γελάμε ή να μην γελάμε, να μιλάμε ή να μην μιλάμε με γνώμονα να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αντρική φαντασίωση που θέλει την γυναίκα Βέφα Αλεξιάδου στο σπίτι και Jenna Jameson στο κρεβάτι. ίσως βέβαια αυτό να ξεκινάει παλιότερα ακόμα από το πρώτο μας αγόρι, έχοντας την βάση του στην συνεχή αποδοχή που αποζητούσαμε (αποζητούμε??) όλες από τον πρώτο άνδρα της ζωής μας, τον μπαμπά μας.
αλλά για ΟΛΑ πια πρέπει να φταίει αυτή η ριμάδα η οικογένεια?

ίσως to be continued....

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

το σχολειο 2010

αλήθεια τι κάνεις στο γραφείο όταν δεν έχεις δουλεία και όταν δεν μπορείς να φύγεις για κομ ιλ φο λόγους του στυλ 8άωρη εργασία?
υπάρχουν παραπάνω από ένα τρισεκατομμύριο σαιτς στο ίντερνετ που μπορείς να διαβάσεις απολύτως το οτιδήποτε και όμως την ώρα που ψάχνεις αυτό το κάτι που θα σε βγάλει από τον λήθαργο της μετά-μεσημεριανού φαγητού εποχής τίποτα δεν είναι αρκετό από τα ήδη υπάρχοντα, και στην αναζήτηση καινούργιων η φαντασία κάνει φτερά και οι ιδέες περιμένουν να σκάσουν αύριο ή πολύ απλά όταν θα πήζεις.
όπως άλλωστε και με όλα αυτά που θες στην ζωή. όταν θα θες πολύ κάτι, δεν θα έχεις λεφτά να το πάρεις και όταν θα βρεις λεφτά αυτό το κάτι θα ανήκει σε κάποια άλλη. θα μπορούσα να ισχυριστώ το ίδιο και για τους γκόμενους, αλλά άμα αυτό ισχύει τότε είναι μια καλή ευκαιρία να διαπιστώσεις ότι ο τύπος δεν αξίζει και έτσι να την κάνεις με ελαφρά. υπάρχει πάντα το Derti 98,6 fm για τις δύσκολες ώρες και τελικά όλα γίνονται παρελθόν με λίγο ουίσκι και πολύ Χριστοδουλόπουλο.
στο θέμα μας όμως. έχω ένα εκατομμύριο πράγματα να κάνω αυτή την στιγμή εκτός γραφείου και πρέπει θεωρητικά να κάτσω εδώ μέχρι να "χτυπήσει το ρολόι μου" για να φύγω, και να τρέχω μετά σαν την τρελή για να τα προλάβω.
η κρίση με έχει χτυπήσει κατακούτελα, μαζί με την νύστα από την οποία δεν ξέρω πως θα γλιτώσω, και έχω και πάρτι γενεθλίων το βράδυ.
πάλι 28 κεράκια σε μια τούρτα από τον Βάρσο (βάζω στοίχημα) όπως άλλωστε και οι προηγούμενες δέκα (και βάλε).
θεέ μου, δέκα τούρτες και 45.000.000.000 θερμίδες αργότερα είμαστε ακόμα οι ίδιες. μπορεί να βγάλαμε σιδεράκια και βυζιά (καλά όχι όλες), με ασημένιες τρίχες και τριαξωνικούς κώλους (αυτή είμαι εγώ), με μουλέτι δεκαετίας '80 και την πιο φιλοζωική συνείδηση (αυτή είναι η keeping up with the georgitsian's), με νιαουρίσματα και τα πιο αξιολάτρευτα πατουσάκια του πλανήτη (αυτή είναι η ζιζί), με τα πιο συγκλονιστικά μαλλιά και το πιο λαμπρό πνεύμα (αυτή είναι η εορτάζουσα) και με το πιο κοντό ανάστημα αλλά το πιο μεγάλο μυαλό (αυτό είναι το τσαλ) είμαστε ακόμα εδώ, ίδιες και απαράλλακτες, αυθεντικές και πάνω απ' όλα ακόμα μαζί, αγαπημένες φίλες, αδελφές και προσεχώς κουμπάρες και νονές γιατί αλίμονο αυτή η τρέλα να μην περάσει και στις επόμενες γενιές.
σήμερα το βράδυ θα πιω σ΄αυτά που έρχονται που θα είναι απείρως πιο συγκλονιστικά απ΄αυτά που πέρασαν.
τα γενέθλια άλλωστε είναι μια ευκαιρία να ξεκινήσεις καινούργια σελίδα στο προσωπικό σου τετράδιο και το πιο τέλειο απ' όλα είναι ότι αν το παλιό δεν σου αρέσει μπορείς να το πετάξεις στα σκουπίδια ή να το κάψεις όπως κάναμε στις πανελλήνιες, και να ξεκινήσεις καινούργιο. με καινούργιο στυλό και πιο λαμπερούς μαρκαδόρους. με καινούργια ετικέτα και με πιο καλλιγραφικά γράμματα. αλλά με τους ίδιους συμμαθητές στο μάθημα τις φιλίας, στο οποίο δεν μένεις ποτέ μετεξεταστέος, τουλάχιστον όχι στο δικό μας σχολέιο.

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

απ΄τα πολλα στα χαμηλα και απ΄τα ψιλα (οχι δεν ειναι ορθογραφικο) στα λιγα

τον τελευταίο καιρό έχω προσέξει ότι συμβαίνει κάτι πολύ αλλόκοτο στις συναλλαγές μου με το μετρό και θέλω να το καταθέσω μπας και το΄χει προσέξει και κάποιος άλλος στον μάταιο τούτο κόσμο ή αν αποτρελάθηκα και επίσημα.
με πιο πρόσφατο το σημερινό παράδειγμα, πάω με 20 ευρώ να πάρω 5 εισιτήρια (του 1 ευρώ) και ο τύπος μου δίνει ρέστα 10 ευρώ χαρτονόμισμα και τα υπόλοιπα 5 ευρώ σε 10 λεπτά και 20 λεπτά κέρματα. απόρησα γιατί στον διάβολο δεν μου δίνει 5 ευρώ χαρτονόμισμα να τελειώνουμε, ψιλοεκνευρίστηκα κιόλας γιατί με φόρτωσε με ένα κάρο ψιλολόγια (τα οποία αυτομάτως στο μυαλό μου καταγράφηκαν ως άχρηστα) και έφυγα. την ώρα που μου τα έδινε ένιωσα (εδώ είναι το κομμάτι που νομίζω ότι αποτρελαίνομαι) ότι μου τα έδινε με ένα συναίσθημα εκδίκησης να το πω? σαν να "εκδικούταν" εμένα για τον/την προηγούμενο/η που του τα φόρτωσε να το πω? χαιρεκακίας που ξεφορτωνόταν τα ψιλά γενικότερα να το πω?
το σκέφτηκα λίγο και θυμήθηκα μια άλλη μέρα που είχα πάει με μια χούφτα ψιλολόγια που τα μάζεψα απ΄όλο το σπίτι και τα αράδιασα πάνω στο ταμείο, η ταμίας με κοίταξε με ένα απαίσιο ύφος και μούγκρισε σχεδόν από μέσα της (αλλά τόσο δυνατά ώστε να την ακούσω): "για παγκάρι εκκλησίας μας πέρασες?".
κατέληξα στα εξής δύο συμπεράσματα: ότι οι άνθρωποι έχουμε ένα θέμα με τα ψιλά γενικότερα μιας και δεν τα θεωρούμε "αρκετά" λεφτά όταν μας τα δίνουνε, αλλά όταν τα δίνουμε είναι μια χαρά λεφτά. και ότι πολλές φορές, σκόπιμα, θέλουμε να κάνουμε τις ζωές των άλλων δύσκολες ή έστω, να μην προσπαθούμε να τις κάνουμε εύκολες.
1ο συμπέρασμα: είμαι πλέον σίγουρη ότι τα κέρματα κάτω του 1 ευρώ έχουν σαν λόγο ύπαρξης το να μας ωθούν σε έναν ακατάσχετο καταναλωτισμό (άλλωστε είναι παραπάνω από ενδεικτικά τα παραδείγματα των 4,95 ή 19,95 που στην ουσία είναι 5 και 20 ολόκληρα ευρώ αντίστοιχα ενώ στο μυαλό μας καταγράφονται σαν 19 ή πολλές φορές και "δέκα ευρουλάκια κάνει μωρέ") ΚΑΙ για να μας σπάνε τα νεύρα. δεν εξηγείται αλλιώς γιατί όταν έχεις χαρτονόμισμα των 5 ευρώ στην τσέπη νιώθεις "ότι έχεις λεφτά" και θα το σκεφτείς πριν τα χαλάσεις, ενώ με κέρματα αξίας 5 ευρώ στην τσέπη σου νιώθεις άφραγκος και θα πάρεις και την έξτρα μαλακιούλα από το περίπτερο (που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα αγόραζες ποτέ) μόνο και μόνο για να ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙΣ τα ψιλά. ελπίζω αυτό να είναι γενικό συμπέρασμα, και όχι σκεύασμα του δικού μου παρανοϊκού μυαλού επειδή είμαι τσιγκουνομαρία (που δεν είμαι κιόλας).
νομίζω αυτό είναι άλλο ένα απο τα πολλά χαρακτηριστικά του μίζερου Έλληνα, ένα τραιμπ στο οποίο κάπου βαθιά μέσα μας, έστω και λίγο, ανήκουμε (δυστυχώς) όλοι. βέβαια το συγκεκριμένο παράδειγμα έχει σχέση με τα λεφτά και την (ευτελή των κερμάτων και υψηλή των χαρτονομισμάτων) αξία τους, αλλά και με τον πολύ κακό μας κοινωνικό χαρακτήρα.
και κάπου εδώ φτάνουμε στο 2ο συμπέρασμα: νομίζω όλοι μας έχουμε μια φυσική άρνηση στο να βοηθάμε τους άλλους γύρω μας, και δεν εννοώ να βοηθάμε μια μάνα που προσπαθεί να ανεβάσει το καρότσι του μωρού της στις σκάλες (που πλέον παρατηρώ και εκεί αδιαφορία) ή κάποιον που έμεινε από μπαταρία στον δρόμο (που πλέον φοβάσαι να σταματήσεις γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να είναι ο κάθε ένας), εννοώ πολύ πιο μικρά στην ουσία τους πράγματα, που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να διευκολύνουμε (αρχικά την δική μας και κατά συνέπεια) την καθημερινότητα όλων.
χαρακτηριστικό παράδειγμα που με σκανδαλίζει είναι που δεν αφήνουμε αυτοκίνητα που θέλουν να βγουν από στενό πχ και πρέπει να διασχίσουν δρόμο διπλής κυκλοφορίας. έχω δει αλλά έχω υπάρξει κιόλας με το αμάξι μου μόλις να έχω βγει από το στενό, να έχω κόψει την μισή κυκλοφορία και να περιμένω κάποιον από το άλλο ρεύμα να με αφήσει να περάσω, και να μην με αφήνει ποτέ κανείς. σε πολλές περιπτώσεις κιόλας έχω εισπράξει κόρνες και βρισιές από κάποιους προφανώς πολύ βιαστικούς που νομίζουν ότι κερδίζουν περισσότερο χρόνο με το να με βρίσουν από το να με αφήσουν να περάσω.
ή που πας να προσφέρεις την θέση σου στο μετρό σε κάποιον που κρίνεις ότι την χρειάζεται πολύ περισσότερο από΄σένα και που δεν σε αφήνει ποτέ να βγεις από την θέση στον διάδρομο και προτιμά να έρθει και να στριμωχτεί εκεί μαζί σου στον 1χ1 χώρο στα καθίσματα τετράδες.
και μαζί με όλα αυτά, την Παρασκευή το βράδυ λήστεψαν και χτυπήσανε σχετικά άγρια δυο φίλους μας, ένα αγόρι και ένα κορίτσι (ποιος είπε ότι δεν χτυπάνε γυναίκες??) στο κέντρο της Αθήνας. στο ΚΕΝΤΡΟ. και μαζί με όλα αυτά, ακούω σήμερα στο γραφείο ότι το Σάββατο το βράδυ τρία άτομα με μηχανάκια και λοστούς σπάσανε αμάξια και δέρνανε κόσμο στο Γκάζι, στο σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους. φυσικά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να βοηθήσει κανέναν. ούτε καν η αστυνομία (που κάνει απλά τις περιπολίες τις με φραπεδάκι και ντόνατς ξύνοντας παράλληλα όποιο σημείο στο σώμα τους έχει τρύπα). και μετά σκέφτεσαι: "εδώ δεν νοιάζονται αυτοί, θα νοιαστώ εγώ?". και μετά φτάνουμε στο σημείο που είμαστε σήμερα. στο απόλυτο τίποτα.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

τι (δεν) θελω να γινω οταν μεγαλωσω

πλέον το status quo στα επαγγελματικά είναι για δύο εργαζόμενους που απολύουν, να προσλαμβάνεται ένας. που σημαίνει ότι ο καινούργιος αναλαμβάνει την θέση και τα καθήκοντα δύο διαφορετικών ανθρώπων σε δύο τελείως διαφορετικές θέσεις. το χειρότερο βεβαία κομμάτι αυτού του 1 προς 2 στατιστικού είναι πως όταν προσλαμβάνεσαι ποτέ κανείς δεν σε ενημερώνει, πως το έξτρα κομμάτι που αναλαμβάνεις είναι και το πιο δύσκολο. αντίθετα φροντίζουν όλοι να υποβαθμίσουν μια από τις δύο θέσεις λες και δεν θα το ανακαλύψεις ιδίοις όμασι.
κάτω από τον δικό μας ζυγό (αχ! πολύ την φχαριστήθηκα αυτή την σπόντα ακόμα και αν έμεινε στους τέσσερις τοίχους αυτού του μπλογκ) η φόρμουλα είναι η εξής: απολύεις τον διευθυντή και τον βοηθό του του εκάστοτε τμήματος και προσλαμβάνεις ένα καινούργιο άτομο. το οποίο βέβαια δεν βαφτίζεις πότε διευθυντή γιατί τότε δεν θα δικαιολογείται ο ελάχιστος μισθός που του προσφέρεις (που καταλήγει να είναι μικρότερος από τον μισθό του ΕΝΟΣ απολυμένου), του αναθέτεις ολόκληρο το τμήμα για να νιώσει σημαντικός και να ανέβει ηθικά και ψυχολογικά, να πάψει να αισθάνεται άχρηστος που δουλεύει για πενταροδεκάρες, να κάνει με μεγαλύτερο ζήλο και αφοσίωση την δουλεία του νιώθοντας ταυτόχρονα και τυχερός που έχει δουλεία (χωρίς να έχω καταβολές από το ΚΚΕ και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α αυτό λέγεται εργασιακή τρομοκρατία), να μην μπορέσει να απαιτήσει ποτέ περισσότερα χρήματα γιατί το πόστο θα θεωρείται νεοσύστατο (ακόμα και αν σε ηλικία σκύλου θα θεωρούνταν υπέργηρο) και θα πρέπει να περιμένει "κάποιους μήνες μέχρι να πάρει τα πάνω του και να στρώσει".
αυτό βέβαια δεν είναι καινούργιο κόλπο της καραμέλας-λέγε-με-και οικονομική κρίση, μιας και (τουλάχιστον) στην τσέπη αυτών που δουλεύω εγώ δεν διακρίνω καμίας μορφής κρίση, εκτός ίσως από κρίση υστερίας, και αυτό όχι πάντα.
πάντα δούλευα για πολύ ισχυρές γυναίκες. χαρντκορ καριερίστες, καλοζωισμένες, όλες με παιδιά, άλλες χωρισμένες και άλλες ακόμα παντρεμένες (μάλλον με άνδρες από τους οποίους έχει εμπνευστεί η διαφήμιση εκείνη με το σαμπουάν που ο τύπος ακούει ένα ατελείωτο μπλα μπλα και κρατάει μόνο ότι τον αφορά, δηλαδή λέξεις που ξεκινάνε από μπ- όπως μπύρα και μπάλα, από σ- όπως σεξ και σκατά, βασικές έννοιες δηλαδή που συνοψίζουν ολόκληρη την αντρική υπόσταση στο μαμ, κακά και νάνι). γυναίκες που έχουν δημιουργήσει από μόνες τους ότι καριέρες έχουν χωρίς το μπακ απ των γονιών και χωρίς να είναι "ξανθιές και να παίρνουν καλές πίπες" (αχ! και αυτή την χάρηκα).
γυναίκες καλοντυμένες και φροντισμένες, που μοσχομυρίζουν αρώματα και κρέμες σώματος, ντυμένες στην τρίχα με τα πιο ακριβά παπούτσια/ρούχα και τσάντες (ποια κρίση?!?!), που είχαν πάντα τα μαλλιά τους στην πένα από το κομμωτήριο και τα νύχια τους με άψογο γαλλικό από την νυχού, γυναίκες που έχουν Φιλιππινέζες για να μαγειρεύουν στα παιδιά τους και φυσικά με το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα όλων τους: δισύλλαβο όνομα που να μην μαρτυράει ούτε μισό στοιχείο για την έμπνευση του νονού ή το τάμα του μπαμπά far far away in time στο χωριό που γεννήθηκαν.
στους απέξω πάντα φαίνονταν τέλειες από όλες τις απόψεις. στους απέξω πάντα ήταν το παράδειγμα: η γυναίκα που θα ήθελες και εσύ να είσαι όταν φτάσεις στην ηλικία τους, ή η γυναίκα που θα ήθελες να είναι η γυναίκα σου αντί για την Μαριγούλα που σου κλήρωσε να πάρεις.
στους απέξω πάντα ήταν το παράδειγμα της εργατικότητας και της δικαιοσύνης, της αμερόληπτης εργοδότριας που νοιαζόταν βαθιά για τους εργαζόμενους και τις οικογένειες των εργαζομένων της. γυναίκες που οι απέξω τους έδιναν το μεγαλύτερο άλλοθι γιατί "και εγώ στην θέση τους το ίδιο θα έκανα!" όταν έκαναν λάθη. γυναίκες που οι απέξω πίστευαν ότι ακόμα και αν έχουν αδικήσει κάποιον κάποτε, θα βρουν αυτές έναν τρόπο να επανορθώσουν.
έτσι πίστευα και εγώ για την κάθε Ράνια, Τζίνα, Ρόντα πριν δουλέψω για αυτές και πριν αποφασίσω όχι μόνο να μην τις ζηλεύω, αλλά να μην θέλω να γίνω ποτέ έτσι.
πως έτσι? ψεύτικη, κακόβουλη, κουτσομπόλα, φιλοχρήματη, αγενής και τελικά μισάνθρωπος. ποτέ δεν θα ήθελα να διευθύνω ανθρώπους των οποίων η μέρα, η διάθεση και η δουλεία τους θα εξαρτώνται από το εάν ξύπνησα εγώ στραβά σήμερα το πρωί. ποτέ δεν θα ήθελα να χρειαστεί να απολύσω δέκα ανθρώπους και μετά να πρέπει να προσλάβω πέντε για να κάνουν τελικά την δουλεία για δεκαπέντε και όλα αυτά επειδή απλά δεν συμπαθούσα τους πρώτους δέκα. ποτέ δεν θα ήθελα να πηγαίνω στο κομμωτήριο και να τους βρίζω γιατί το χτένισμα μου δεν κρατάει σαράντα μέρες (αληθινό περιστατικό). ποτέ δεν θα ήθελα να γυρίζω σπίτι μου και να ξεσπάω στην Φιλιππινέζα μου τα σπασμένα μιας δεκαετίας. ποτέ δεν θα ήθελα να μάθω ότι ο άνδρας μου τελικά ξενοπηδάει επειδή εγώ είμαι όλη μέρα στο γραφείο (καλός μαλάκας και αυτός!). ποτέ τέλος, δεν θα ήθελα να μην χαρώ το παιδί μου και να αναλάβει το μεγάλωμα του ο παππούς και η γιαγιά (στην καλύτερη περίπτωση, γιατί αυτές είναι συνήθως υπέρ αιωνόβιες και οι γονείς τους έχουν αποδημήσει εις Κύριον) και εγώ να το κάνω τελικά κακομαθημένο με το να ικανοποιώ κάθε παράλογο καπρίτσιο του μόνο και μόνο για να νιώσω καλύτερη μάνα.
είμαι πολύ θυμωμένη που παρόλα αυτά αυτές συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσα μας, που εξακολουθούν να είναι παράδειγμα για πολλές wannabe καριερίστες ετών 19-22 (αλήθεια, ποσό καλά να νιώθουν με τους εαυτούς όλες αυτές που το μόνο κοινό που μπορούν να επηρεάσουν είναι οι γκόμενες των γόνων- γιων τους?).
είμαι ακόμα πιο θυμωμένη που όσο πιο ψηλά φτάνει τελικά κάποιος, το να παραμένει άνθρωπος φαίνεται όπως ο Σηκουάνας από τον Πύργο του Άιφελ: σαν μια λεπτή γκρίζα γραμμή.
τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι συνεχίζουν προκλητικά να προωθούν μια εργασιακή νοοτροπία που θέλει τα δικά τους δικά τους, αλλά και τα δικά μας διπλά δικά τους. ούτε οι άνδρες σε αντίστοιχες θέσεις πάνε πίσω, αλλά έχουν φροντίσει να έχουν γυναίκες-σκύλες μπροστά που να λερώνουν τα χέρια τους με απολύσεις.
το μόνο που με κάνει χαρούμενη είναι ότι μακροπρόθεσμα, η "διώχνω δυο και μια χαρά μου κάνει ο ένας την δουλεία και δεν με νοιάζει αν χρειαστεί να κάτσει στο γραφείο δώδεκα ώρες" τακτική, δεν ωφελεί σε τίποτα τον εργοδότη. φυσικά και ουδείς αναντικατάστατος, φυσικά και η δουλεία θα γίνει στην ώρα της, αλλά από κάποιο σημείο και μετά το αποτέλεσμα και η ποιότητα δεν θα είναι πια η ίδια. και τότε το χτύπημα θα είναι μεγαλύτερο. ελπίζω.

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

σαν τρελλο φορτηγο, με τα νευρα σπασμενα

σήμερα δεν μπορώ να πω ότι ξύπνησα και με τις καλύτερες των διαθέσεων. θες επειδή έβλεπα στον ύπνο μου ότι ταξιδεύαμε με την Λι στο Μεξικό (ότι να' ναι) με ένα κάμπριο τζιπάκι, όπου πίναμε γάλα από κάκτους και χανόμασταν στο ηλιοβασίλεμα, θες επειδή αντί για το Μεξικό ξύπνησα στο κρεβάτι μου, χωρίς γάλα κάκτου και με πολλά ντεσιμπέλ από τις κόρνες στον από κάτω δρόμο, δεν ξύπνησα καλά.
νομίζω πιο πολύ απ' όλα μου φταίει η σημερινή γενική απεργία (όχι ΑΥΤΟ το θέμα δεν το αναλύσω σήμερα) που με αναγκάζει να πάω στην δουλεία με το αμάξι και κατά συνέπεια: α) να χάσω την ηρεμία μου, β) να πρέπει να γεμίσω το τελείως άδειο ντεπόζιτο του αμαξιού μου με (πανάκριβη) βενζίνη, γ) χάσω την βραδινή μου γυμναστική ή δ) όποιο άλλο σχέδιο είχα κανονισμένο που γεωγραφικά να συμπεριλαμβάνει ότι δηλώνεται σαν εκλογική περιφέρεια της Α' Αθηνών.
στα αρκετά λεπτά που πέρασα σήμερα πίσω από το τιμόνι οδηγώντας για την Μιχαλακοπούλου σκεφτόμουν- ο εσωτερικός διάλογος με το υπερεγώ σταματάει αυτόματα με το που αρχίζεις να ψάχνεις για παρκάρισμα στα αναθεματισμένα στενά των Ιλισίων. εκεί αρχίζει το καντήλι που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων όλο το δωδεκάθεο αλλά και τους πρωταγωνιστές της παλαιάς και κενής διαθήκης, χωρίς συγκεκριμένη σειρά προτίμησης- στα αρκετά λεπτά λοιπόν που πέρασα σήμερα το πρωί οδηγώντας, συνειδητοποίησα ότι ένας από τους λόγους που είμαι ζεν τον τελευταίο χρόνο είναι επειδή έχω σταματήσει να οδηγώ.
η επιλογή του μετρό (και όχι, η μνεία δεν ισχύει για όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς που παραμένουν ακόμα σε πρωτόγονη κατάσταση) δεν έχει σώσει μόνο το πνεύμα μου μιας και αυτά τα 25 περίπου λεπτά που διαρκεί η διαδρομή μου καταφέρνω να διαβάσω ένα βιβλίο (το τρίμηνο), αλλά και ολόκληρο το νευρικό μου σύστημα.
η ψυχραιμία μου διήρκεσε μέχρι να φτάσω στο Χαλάνδρι. εκεί βρέθηκε μπροστά μου ένα ταξί και κάπου εκεί τελείωσε η υπομονή μου. μαζί με την λογική μου.
και εδώ θέλω να δηλώσω το εξής: ΜΙΣΩ τους ταρίφες. παρόλο που δεν μου αρέσει να γενικεύω καταστάσεις και να βάζω όλους τους ανθρώπους στο ίδιο καζάνι, οι συγκεκριμένοι πραγματικά είναι ένα πολύ πολύ κακό είδος συν- ανθρώπων.
ο δικός μου σήμερα, πήγαινε σαν την κότα σε έναν άδειο δρόμο, και όταν λέω σαν την κότα δεν αναφέρομαι στην δική μου αντίληψη για την ταχύτητα, αλλά σε αυτή που προστάζει η κοινή λογική και οι υποδείξεις του ΚΟΚ. η μέγιστη ταχύτητα που έπιασε πρέπει να ήταν περίπου τα 40 χιλιόμετρα και όταν του πάτησα μια διακριτική κόρνα τύπου "ΚΟΥ-ΝΗ-ΣΟΥ" φρόντισε να με "εκδικηθεί" στο επόμενο φανάρι το οποίο ενώ ήταν πράσινο εκείνος σταμάτησε, άφησε έναν πεζό να περάσει, ξεκίνησε με το πάσο του, το φανάρι στο μεταξύ είχε γίνει πορτοκαλί, αυτός πέρασε και ήλπιζε να μείνω εγώ με το κόκκινο.
το παραπάνω σενάριο μπορεί να φαντάζει σαν δημιούργημα της νοσηρής μου φαντασίας ή να ανήκει στα πλαίσια κινηματογραφικού σεναρίου της δεκαετίας του '80 με πρωταγωνιστή τον Χάρυ Κλύνν, αλλά δεν είναι. είναι στάνταρ τεχνική θύμα της οποίας είχε πέσει και το Χρυσάκι όπως μου περιέγραφε κάτι βδομάδες πριν
στα επόμενα φανάρια που ήρθαμε δίπλα δίπλα μου είπε: "τι κορνάρεις κοπελιά? εάν βιάζεσαι να είχες φροντίσει να ξυπνήσεις νωρίτερα".
με άφησε άφωνη και έξαλλη.
1 στα 4 αυτοκίνητα σήμερα στους άδειους δρόμους λόγω της απεργίας είναι ταξί. έχουν πολλαπλασιαστεί σαν τον κίτρινο πυρετό, δημιουργούν τρελό νέφος αλλά και απίστευτη κίνηση με τις στάσεις τους μες την μέση του δρόμου, αφήνουν τα αλαρμ τους αναμμένα από την Βουλιαγμένη μέχρι το Κορωπί σαν κάποιου είδους ασυλία που πρέπει να τους δίνουμε σε περίπτωση που πλακωθούν στα φρένα για να επιβιβάσουν κόσμο, κάνουν ότι θέλουν και αν τολμήσεις να τους πεις και κουβέντα σε στολίζουν με όλα τα κοσμητικά επίθετα που διαθέτουν στο πλούσιο λεξιλόγιο τους.
ακόμα και με την κρίση που περνάει το επάγγελμα τους, αντί να φροντίσουν να συμμορφωθούν και να γίνουν όχι επαγγελματίες αλλά τουλάχιστον άνθρωποι, αυτοί γίνονται χειρότεροι.
καπνίζουν μέσα στο όχημα τους που είναι και το προϊόν που προσφέρουν στην τελική, του οποίου εγώ ΠΛΗΡΩΝΩ την υπηρεσία, ακούνε κερκίδα εφ-εμ ή Πάνο Γαβαλά στην διαπασών, έχουν άποψη για τα πάντα και θα στην πουν ακόμα και εάν εσύ δεν έχεις δείξει καμία απολύτως διάθεση για κουβέντα, αγνοούν πλήρως την ύπαρξη των φλας και όταν έχουν μέσα πελάτη πάνε με 20 χιλιόμετρα για να γράψει το ταξίμετρο 30 λεπτά παραπάνω.
η λίστα δυστυχώς είναι ατελείωτη και μπορώ να πω ότι ένας από τους λόγους που μου μπήκε η ιδέα να ξεκινήσω ένα μπλογκ μ΄αυτόν τον τίτλο για να μπορώ να λέω τα στραβά και τα ανάποδα τρις μήνες πριν, ήταν ένα πολύ άσχημο περιστατικό που είχαμε με έναν ταρίφα.
ένα μπλογκ όμως δεν είναι αρκετό. μια φωνή δεν είναι αρκετή, σίγουρα ακούγεται πιο πολύ από το τίποτα, αλλά και πάλι, δεν είναι αρκετή. η αποχή είναι η καλύτερη λύση και όπως είπα και χτες, σ' αυτούς του δύσκολους και τρομερά ανταγωνιστικούς καιρούς, ας επιβιώσουν μόνο όσοι το αξίζουν. οι καλύτεροι.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

απολελε και τρελελε

σήμερα ήταν η ορκωμοσία του Κωνσταντίνου που είναι πλέον επίσημα χημικός (τόσα χρόνια τ' όνομα, τώρα και η χάρη)- τρία ζήτω: ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ!!
σκέφτηκα να του πάω λουλούδια, αν και οκ παραδέχομαι οτι τα λουλούδια σε αγόρι δεν είναι και ότι καλύτερο, αλλά από την άλλη δεν ήθελα να πάω και με άδεια χέρια, και ήθελα να του δώσω κάτι και καλά εορταστικό. τελικά δεν του πήρα τίποτα.
ένιωθα λίγες τύψεις βλέποντας όλα τα ανθισμένα και μυρωδάτα μπουκέτα που μοιράζονταν δεξιά και αριστερά ενώ ο δικός μας δεν πήρε τίποτα. με το τέλος την τελετής η μαμά του έβαλε μια για πάντα τέλος στις τύψεις μου δηλώνοντας μου πόσο χαζό της φαίνεται να προσφέρουν λουλούδια σε αγόρι. μικρή παρένθεση: είχα σκεφτεί να πάρω και σε 'κείνη για το και καλά μάνα-απόφοιτου.
κατά τα άλλα ήταν μια οκ τελετή, σε ένα αμφιθέατρο χιλίων ετών στο οποίο κάποιοι φοιτητές κάπνιζαν κιόλας (!!!), γεμάτο με συγγενείς από την επαρχία, παιδάκια που λυσάγανε να "φύγουν από 'δω", γονείς στην πρώτη τους επαφή με την ψηφιακή τεχνολογία και χαζογονείς που θέλανε να εξασφαλίσουν από το 5χρόνο παιδάκι τους ότι μια μέρα και αυτό θα βρίσκεται εκεί πάνω να ορκίζεται σε μια αντίστοιχη σχολή.
παρόντες στην ορκωμοσία ήταν ο κοσμήτορας της σχολής και οι διευθυντές των δύο τμημάτων που αποφοιτούσαν
στους συγχαρητήριους λόγους που έβγαλαν προσπάθησαν να πείσουν τους αποφοίτους ότι το πανεπιστήμιο θα έχει πάντα την πόρτα του ανοιχτή για αυτούς, ότι και οι ίδιοι θα βοηθήσουν όσο μπορούν τους φοιτητές για ότι καλύτερο μετά την αποφοίτηση τους, ότι τα μεταπτυχιακά προγράμματα που προσφέρει το πανεπιστήμιο είναι από τα καλύτερα όλης της Ευρώπης, για να καταλήξουν να παραδέχονται πόσο δύσκολη (θα) είναι η εύρεση εργασίας για τους περισσότερους απ΄αυτούς. ένας μάλιστα τους προέτρεψε να φύγουν για τον Καναδά (of all places δηλαδή) "11 ώρες! τι είναι 11 ώρες, εδώ για να πας Θεσσαλονίκη μπορεί να κάνεις και περισσότερο!" είπε. τα περιβαλλοντολογικά επαγγέλματα ανθίζουν λέει, το βιωτικό επίπεδο καλύτερο λέει, οι μισθοί σαφώς ανώτεροι λέει.
έχοντας ζήσει στο εξωτερικό, η ζυγαριά σαφέστατα και κλείνει προς (άλλη) μια μετακόμιση σε μια πραγματικά Ευρωπαϊκή πόλη. οπού μπορεί οι μισθοί να μην είναι ανώτεροι, αλλά το βιωτικό επίπεδο σίγουρα είναι.
έχω διαβάσει πολλά άρθρα αυτές τις μέρες που επιμένουν να κάνουμε την κρίση ευκαιρία. ευκαιρία όχι για αλλαγή (λέω εγώ) αλλά για αναθεώρηση όλων. έχουμε καταντήσει υποχρεωμένοι να αγωνιζόμαστε για πράγματα και συνθήκες που κανονικά (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητες. και ναι, εαν αυτές τις συνθήκες και τις ευκαιρίες μπορεί να μου τις προσφέρει μια άλλη χώρα, πολύ ευχαρίστως και θα τις δεχτώ!
για την ακρίβεια, άλλο που δεν θέλω.
άντε γεια!

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

η μερα που αρραβωνιαστηκα τον Steven Tyler

There was a time
When I was so brokenhearted
Love wasn't much of a friend of mine
The tables have turned,yeah
'Cause me and them ways have parted
That kinda love was the killin' kind

All I want is someone I can't resist
I know - all I - need to know
By the way I got kissed

I was Cryin' when I met you
Now I'm tryin' to forget you
Your love is sweet misery
I was cryin' just to get you
Now I'm dyin' 'cause I let you
Do what you do down on me

Now there's not even breathing room
Between pleasure and pain
Yeah you cry when we're makin' love
Must be one and the same

It's down on me
Yeah, I got to tell you something
It's been on my mind, girl I gotta say
We're partners in crime
You got that certain something
What you do to me takes my breath away

Now the word out on the street
Is the devil's in your kiss
If our love goes up in flames
That's a fire I can't resist

I was Cryin' when I met you
Now I'm tryin' to forget you
Your love is sweet misery
I was cryin' just to get you
Now I'm dyin' 'cause I let you
Do what you do to me

'Cause what you got inside
Ain't where your love should stay
Yeah, our love, sweet love, ain't love
'Til you give your heart away

I was Cryin' when I met you
Now I'm tryin' to forget you
Your love is sweet misery
I was cryin' just to get you
Now I'm dyin' just to let you
Do what you do, what you do down on me
Baby, baby, baby

I was Cryin' when I met you
Now I'm tryin' to forget you
Your love is sweet misery
I was cryin' when I met you
Now I'm dyin' 'cause I let you
Do what you do down to, down to, down to

I was cryin' when I met you
Now I'm tryin' to forget you
Your love is sweet misery