Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

η τελεια

και τώρα θα σας αναλύσω ένα άλλο είδος γυναίκας, διαφορετικό από την νυχού που θα αναλύσω κάποια άλλη στιγμή, αλλά και την κομμώτρια που μας προέκυψε στην πορεία αναζήτησης των πιο αντιπαθητικών γυναικών, την τέλεια.
η τέλεια είναι αυτή η γυναίκα που βλέπεις μόνο σε επιλεγμένα καταστήματα και μέρη, κάτι σαν τα luxury products ένα πράγμα και είναι αυτή που ξεχωρίζει σε όσους έχουν ένα πιο κριτικό μάτι. δεν ξεχωρίζει ας πούμε σαν την ξανθιά που ξεχωρίζει λόγο ρίζας ή διαφορετικότητας, ούτε σαν το ψώνιο που έχει προσπαθήσει πολύ να της μοιάσει, ούτε σαν αυτές με τις ψεύτικες τσάντες που έχουν προσπαθήσει πολύ να της μοιάσουν επίσης. ξεχωρίζει λόγο class. είναι αυτή με το τέλειο μαλλί, που δεν είναι φτιαγμένο από κομμωτήριο, αλλά είναι πάντα υπέρλαμπρο, καλοχτενισμένο και φυσικά φρεσκολουσμένο, έχει τα τέλεια νύχια, την τέλεια επιδερμίδα, το τέλειο σώμα, το τέλειο ύψος, την τέλεια γκαρνταρόμπα, τα τέλεια παπούτσια, την τέλεια τσάντα, την τέλεια μυρωδιά, αυτή που δεν ιδρώνει ποτέ ακόμα και μετά από σαράντα λεπτά στο ελλειπτικό, αυτή που δεν πονάει ποτέ και ακόμα και αν το κάνει θα είναι μες την χάρη, αυτή που δεν την χτυπάνε ποτέ τα παπούτσια γιατί το καλούπι του ποδιού της είναι ίδιο με το καλούπι που φτιάχνει τα 12ποντα.
και αν όλα αυτά σας φαίνονται εντελώς επιφανειακά, που είναι, τότε ήρθε η ώρα να διαχωρίσουμε την τέλεια απ' αυτήν που προσπαθεί πάρα πολύ να είναι τέλεια, για τον απλούστατο λόγο ότι η τέλεια δεν προσπαθεί καθόλου. και αυτό είναι χειρότερα απ' όλα τα παραπάνω μαζί. το μαλλί της θα είναι τέλειο οποιαδήποτε ώρα ξυπνήσει ανεξάρτητα από την κατάσταση που ήταν πριν πέσει για ύπνο, η επιδερμίδα της δεν επηρεάζεται καθόλου από ορμόνες και κύκλους και τα νύχια της έχουν υπερβολικά παραπάνω ποσοστά σιδήρου με αποτέλεσμα να λάμπουν συνέχεια.
λέγοντας λοιπόν πως ότι ξεχωρίζει την τέλεια από όλες εμάς είναι εντελώς επιφανειακά, ήρθε η ώρα να μάθεις ότι η τέλεια είναι τέλεια παντού. ήταν τέλεια στο σχολείο, δεν ήταν το φυτό, ούτε αυτή με τα σιδεράκια, ήταν αυτή που από μικρή είχε όλα τα παραπάνω τέλεια εμφανισιακά χαρακτηριστικά και την ώρα που όλες οι υπόλοιπες συμμαθήτριες της σπάγαμε σπυράκια στις τουαλέτες, αυτή απολάμβανε τον ήλιο στα πάνω πάνω σκαλιά της κερκίδας παρέα με τις υπόλοιπες τέλειες του σχολείου. πέρασε στο πανεπιστήμιο, κατά πάσα πιθανότητα στην νομική ή στο πολιτικό της, αποφοίτησε στην ώρα της και μάντεψε τι? τώρα έχει την τέλεια δουλειά στην οποία μοστράρει καθημερινά τα τέλεια ρούχα, μαλλιά, νύχια της και εγώ την βλέπω να κυκλοφορεί ακόμα και μέσα στο ζάρα με την πιο ντελικάτη κοτσίδα που σαράντα τρύφωνες σαμαράδες να μου την χτένιζαν ποτέ δεν θα ήταν έτσι.
δεν ζηλεύω γιατί ξέρω ότι ακόμα και να μπορούσα, ακόμα και αν είχα όλα αυτά που εκείνη έχει ξεκινώντας από την τέλεια επιδερμίδα, δεν θα περνούσα ούτε μισό λεπτό παραπάνω να γίνω σαν και εκείνη. ακόμα και αν εκείνη βγαίνει σ' αυτό το πακέτο τόσο αβίαστα.
ναι! δεν ζηλεύω απλά. πεθαίνω από την ζήλια μου.
αυτό ήθελα να δηλώσω.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

για την τιμη των αργοσχολων

διαβάζω στο μπλογκ του Γιάννη Παπαδόπουλου, τον ανταποκριτή, ένα άρθρο για τους απεργούς του ηλεκτρικού. αναφέρω απευθείας απόσπασμα για να σχολιάσω μετά:
"Ο κ. Κυριακουλόπουλος, με οκτώ έτη υπηρεσίας, δεν ανήκει στην ομάδα των υψηλόμισθων. Μαζί με εργασία τις Κυριακές και τα νυχτερινά φτάνει τα 1.800 ευρώ το μήνα", "δεν περιμένω τίποτα με τις απεργίες [λέει]. Ξέρω ότι είναι αποφασισμένα όλα. Πρέπει όμως να δώσουμε μια μάχη. Να μην πούμε ότι δεχτήκαμε τα πάντα με κατεβασμένα χέρια. Ίσως έτσι καταφέρουμε να σώσουμε κάτι".
δεν μας δίνει περισσότερα στοιχεία για τον κ. Κυριακουλόπουλο, όπως ας πούμε πόσο χρονών είναι ή τι έχει σπουδάσει ή ακόμα πως βρέθηκε να κάνει αυτή τη δουλειά. μας λέει όμως πως είναι μια δουλειά με μεγάλη ευθύνη, η οποία (ευθύνη) αρχίζει και τελειώνει στην ασφάλεια των επιβατών η οποία μόνο μια φορά στην 8χρονη καριέρα του είχε βρεθεί σε κίνδυνο από μια αυτοκτονία που είχε τύχει.
κατά τα άλλα, πάει στην δουλειά του ότι ώρα ξεκινάει η βάρδια του κάθε μέρα, πηγαίνει πάνω κάτω έναν ηλεκτροκίνητο συρμό από τον πειραιά μέχρι το μοναστηράκι περίπου οκτώ φορές, με ταχύτητα που δεν υπερβαίνει τα 40 χιλιόμετρα γιατί οι υποδομές των σταθμών δεν τους επιτρέπουν να φτάσουν το όριο των 70 χιλιομέτρων (οι έξυπνοι εδώ ας κάνουν τα μαθηματικά να δούμε πόσες ώρες τη μέρα δουλεύει) και για όλα αυτά αμείβεται με 1.800 ευρό το μήνα.
και επειδή προφανώς όλα αυτά δεν του είναι αρκετά, συμμετέχει στις απεργίες που βάζουν όλους εμάς σε απίστευτη ταλαιπωρία, όχι γιατί πιστεύει πως κάτι θα αλλάξει, αλλά για να μην περάσουν αμαχητί τα νομοσχέδια. στην ουσία δηλαδή, ο τύπος αυτός παίρνει πολλά περισσότερα λεφτά από εμένα (μισθό που ίσως εγώ δεν καταφέρω να πάρω ποτέ σ' αυτό το κωλοχανείο που ζούμε), η δουλειά του είναι να πηγαίνει ένα τρένο πάνω-κάτω που στην τελική θα μπορούσε να πηγαίνει και μόνο του όπως γίνεται παντού σε όλη την ευρώπη, οι νέες μεταρρυθμίσεις ίσως να μην τον επηρεάσουν καθόλου, αλλά στην ερώτηση του δημοσιογράφου "γιατί απεργείς?" δεν δηλώνει ότι δεν μπορεί να μην απεργήσει πχ επειδή το σωματείο του κήρυξε απεργία ή πως πραγματικά δεν μπορεί να μην απεργήσει γιατί τι να κάνει να πάει να λειτουργήσει το τρένο μόνος του? λέει πως απεργεί για την τιμή των όπλων και για να μην περάσουν στο "έτσι" οι μεταρρυθμίσεις, να μην "τους" δείξουν ότι κάθισαν με σταυρωμένα χέρια.
μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα, όλοι εμείς που χρησιμοποιούμε καθημερινά τα μέσα για όλες τις μετακινήσεις μας, που για "την τιμή των όπλων" κάποιων αργόσχολων πρέπει για μια ολόκληρη εβδομάδα να είμαστε με το άγχος αν θα προλάβουμε το τελευταίο δρομολόγιο, αν θα χωρέσουμε στο βαγόνι του μετρό, αν θα βρούμε να παρκάρουμε στο γραφείο αφού μας αναγκάζουν να πάμε με το αμάξι, αν θα κολλήσουμε στην κίνηση και θα φτάσουμε στις δουλειές μας με εκατό ώρες καθυστέρηση και όλα αυτά για σαράντα μαλάκες με μισθό 1.800 ευρό το μήνα.
ούτως ή άλλως δεν είχα κανένα έλεος σε όσους απεργούν χωρίς λόγο, πόσο μάλλον τώρα που έμαθα ότι βγάζουν πολλά περισσότερα το μήνα απ' ότι βγάζω εγώ αλλά και πολλοί άλλοι στην ηλικία μου, που δουλεύουν σε δουλείες με πραγματικές ευθύνες, που έχουν παιδευτεί σοβαρά για να τις βρουν και έχουν σπουδάσει δέκα χρόνια για να καταφέρουν να σταθούν αντάξιοι τους.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

στην δανια αδελφες μου, στην δανια

στα πλαίσια της "αρνούμαι πεισματικά να περάσω όλη μου την ζωή στην ελλάδα" φάσης που περνάω, και που σύμφωνα με τον αστρολόγο μας, όλη αυτή η μιζέρια που ζω τους τελευταίους μήνες θα έπρεπε να έχει φύγει μαζί με τον κρόνο από το ζώδιο μου εδώ και πολύ καιρό, έχω καταλήξει ότι αν μπορούσα να μαζέψω την βαλιτσούλα μου αύριο και να έφευγα για οπουδήποτε, αυτό το "οπουδήποτε" θα ήταν η Δανία.
η Δανία λοιπόν έχει τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους του πλανήτη και αυτό συμβαίνει για τους εξής λόγους: καταρχάς δεν έχουν κανέναν λόγο να μην είναι χαρούμενοι, και αυτά που λέμε εμείς οι μεσογειακοί μη χέσω για τον καιρό είναι μπούρδες. οκ προφανώς και ο καιρός δεν είναι όπως εδώ, αλλά αυτό μόνο θετικό θα μπορούσε να είναι για μια χώρα που στο ημερολόγιο έχει δεκέμβριο αλλά στην καρδία της πάντα καλοκαίρι.
οι Δανοί λοιπόν δίνουν περίπου το 60% των εσόδων τους σε φόρους και πάλι είναι ευτυχισμένοι, κάτι απόλυτα λογικό αν σκεφτείς πως απ' αυτό το 60% τα έξοδα για την υγεία και την παιδεία αυτών και των παιδιών τους είναι για πάντα καλυμμένα. επίσης, οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά παίρνουν ξεχωριστά επιδόματα οπότε καθάρισες με τα έξοδα των πεθερικών και των γονιών σου, τα έξοδα εκτός της υγείας τους που όπως είπαμε παραπάνω είναι ήδη δωρεάν. στην Δανία επίσης το μεταφορικό μέσο που προτιμούν όλοι είναι το ποδήλατο όποτε μάνι μάνι έχεις γλυτώσει από έξοδα συντήρησης ενός αυτοκινήτου (που σύμφωνα με τους δανέζικους μισθούς θα μπορούσες να έχεις τουλάχιστον πόρσε, αλλά φυσικά ζεις στην Δανία και δεν σε νοιάζει καθόλου η κατοχή υλικών αγαθών για φιγούρα αλλά μόνο για πρακτικότητα οπότε και με ένα οτομπιάνκι εκτός από το ποδήλατο είσαι απολύτως οκ) και τα έξοδα της βενζίνης. επίσης, δεν ανησυχείς ποτέ μην σου κλέψουν το ποδήλατο γιατί ζεις σε μια τέτοια χώρα που βασίζετε αποκλειστικά στην εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών και ξέρεις όχι μόνο ότι κανείς δεν πρόκειται να το κάνει (τι να το κάνει άλλωστε το δικό σου ποδήλατο?) αλλά ότι δεν θα το σκεφτεί κιόλας. μαζί με το ξεκλείδωτο ποδήλατο μπορείς επίσης να αφήσεις και το καρότσι με το μωρό σου μέχρι να μπεις σε ένα μίνι μάρκετ να πάρεις ένα γάλα, αλλά και έξω από το καφέ που πίνεις τον καφέ σου με την επίσης νέα μαμά φίλη σου, που έχει και εκείνη σαράντα βδομάδες άδεια λοχείας. μπορείς επίσης να αφήσεις και την πόρτα του σπιτιού σου ξεκλείδωτη για να μπει ο γείτονας την πέμπτη το βράδυ που θα αποφασίσει να έρθει στο σπίτι σου με ένα μπουκάλι κρασί, αλλά και ξεκλείδωτη γενικότερα γιατί αν είσαι Δανός σκέφτεσαι "γιατί να την κλειδώσω"?
στο αεροδρόμιο δεν ελέγχει κανείς το διαβατήριο σου, είτε μοιάζεις με τον οσάμα μπιν λάντεν είτε με τον χριστό, γιατί όλοι έχουν καλή θέληση και πίστη ότι είσαι ένας κανονικός ταξιδιώτης και όχι ένας τρελός ζωσμένος με δεκάδες εκρηκτικά. γενικότερα δεν θα σε κρίνουν από το μούσι και την εξωτερική σου εμφάνιση για αυτό και στην Δανία υπάρχει 0% εγκληματικότητα γιατί πραγματικά, ποιος θα ασχοληθεί να κλέψει κάτι ή να σκοτώσει κάποιον αφού α) είναι όλα δωρεάν και β) κανείς δεν θα έκανε ποτέ τίποτα για να διαταράξει αυτό το απόλυτα ζεν status quo που έχουν δημιουργήσει.
φυσικά ο καιρός είναι ολίγον τι χάλια όποτε "αναγκάζεσε" να κάνεις πολλές πολλές δραστηριότητες μετά την δουλειά σου, που μάντεψε τι? τελειώνει στις 5! και έτσι έχεις όλη τη μέρα (που εκεί είναι νύχτα αλλά δεν σε νοιάζει καθόλου) να πας στην τάξη του χορού ή της μουσικής ή του χάντμπολ που έμαθα ότι αρέσει πολύ στους Δανούς. φυσικά, μπορείς να επιλέξεις να δουλεύεις σαν σκουπιδιάρης και έτσι να σχολάς στις 12 το πρωί και παρόλα αυτά να μένεις σε μια σπιταρόνα στην εκάλη ας πούμε της Δανίας που βέβαια έχει μόνο τύπου εκάλη γειτονιές και όχι μεταξουργεία και κολωνούς. με το επάγγελμα σου δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα, ούτε και κανείς άλλος με αυτό, ούτε και τα παιδιά σου στο σχολείο, αφού το σύστημα πληρωμών στην Δανία είναι τέτοιο που ο δικηγόρος αμείβεται το ίδιο με τον σκουπιδιάρη που αμείβεται το ίδιο με τον ποδοσφαιριστή, που με την σειρά του αμείβεται το ίδιο με τον σερβιτόρο και τον γιατρό. έτσι ζείτε όλοι σε μια ίση κοινωνία και δεν αναλώνεις όλη σου την ζωή προσπαθώντας να δείξεις στους υπόλοιπους ότι είσαι καλύτερος από εκείνους μόνο και μόνο επειδή το γραφείου σου είναι στο κολωνάκι, το αμάξι σου είναι 100,000 κυβικά και η γκόμενα σου κρατάει αυτή την τσάντα. ξέχασα επίσης να σου πω ότι στην Δανία όλες οι δραστηριότητες που κάνεις για τον εαυτό σου εκτός δουλειάς είναι επίσης επιχορηγούμενες από το κράτος οπότε εκτός από πολύ ευτυχισμένος είσαι και πολύ φιτ.
δεν βρίσκω ούτε μισό λόγο γιατί να μην είναι όντως αυτοί οι άνθρωποι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον πλανήτη. εκτός από τους πραγματικούς λόγους που έχουν για να είναι ευτυχισμένοι, που ξεκάθαρα οφείλονται στο ότι έχουν λύσει μια για πάντα το βιοποριστικό τους πρόβλημα, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να έχουν παραμείνει τόσο αγνοί? θέλω τόσο πολύ να πάω να ζήσω εκεί αλλά φοβάμαι ότι θα τους μολύνω με τον απαίσιο τρόπο που έχω μάθει να ζω και να σκέφτομαι.
νομίζω οι Δανοί είναι το τέλειο παράδειγμα για την μάθηση της συμπεριφοράς και για το αν γεννιόμαστε κακοί ή γινόμαστε κακοί. προφανώς πάρα πολλοί Δανοί εάν ζούσαν σε άλλη χώρα θα μπορούσαν να κλέβουν από το κράτος, να σπρώχνουν στις ουρές, να οδηγούν μεθυσμένοι κτλ. κτλ. αλλά ακριβώς επειδή ζουν στον επίγειο παράδεισο της ισότητας, της αξιοκρατίας και της ελευθερίας, μπορούν και βγάζουν τον καλύτερο τους εαυτό και φυσικά δεν έχουν λόγο να παρανομήσουν ποτέ για τίποτα αφούτο κράτος τους τα δίνει όλα στο πιάτο. βέβαια, και σε έναν έλληνα άμα το κράτος του φερόταν τόσο δίκαια και ισότιμα δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να γίνει ποτέ "Δανός" ή θα γινόταν ακόμα πιο άπληστος και από τα δέκα καλά τα δικά του θα ήθελε και τα είκοσι των δυο διπλανών του.
λοιπόν και τώρα που σας είπα το masterplan μου με ακλόνητα επιχειρήματα ελπίζω να μην σας μπουν ιδέες, γιατί εάν ποτέ πάω Δανία και ακούσω ελληνικά στον δρόμο θα κρεμαστώ.

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

μυθος ή πραγματικοτητα: οι αντρες δεν κλαινε

δεν είχα ξαναδεί άντρα να κλαίει για μια γυναίκα, τουλάχιστον όχι από τόσο κοντά. τα παραδείγματα στην τηλεόραση άπειρα, άλλα τόσα και τα τραγούδια που μας ορκίζονται πως οι άντρες δεν κλαίνε. κι όμως κλαίνε. με ουίσκια, τερζή, φίλους, τσιγάρα, καπνούς, χριστοδουλόπουλο, λίγο ριφιφί (ο δικός μας παραείναι ρομαντικός).
το στόρι έχει ως εξής: αγαπούλης φίλος κωνσταντίνου κάνει πρόταση γάμου σε αγαπούλα που είναι μαζί τύπου μισό αιώνα, με κοτρόνα, στα γόνατα, σε ρομαντική τοποθεσία, όλο το πακέτο, και αυτή απαντάει "δεν νιώθω έτοιμη".
δεν θα μπορούσε να του την σερβίρει χειρότερα.
όχι ότι ρώτησε κανείς την άποψη μου, και μεταξύ μας, μεταξύ ανδρών δεν ήθελα να την προσφέρω, εκείνοι ξέρουν πολύ καλύτερα πως να συμβουλέψουν τον φίλο τους, και φυσικά μπορούν να μπουν πολύ πιο εύκολα στην λογική του, εκτός όμως από λογικές και παραλογικές, δεν μπορούν να αφήσουν έξω τα δεδομένα, και αν κάτι ξέρω καλά τότε αυτό είναι η ικανότητα ανάλυσης και αντιμετώπισης προβλημάτων με ανδρική λογική, δηλαδή κυνικά. παρόλα αυτά, κράτησα την όταν-μια-γυναίκα-λέει-"θέλω-να-το-σκεφτώ"-μπροστά-σε-ένα-δαχτυλίδι-τότε-αυτό-δεν-μπορεί-να-σημαίνει-τίποτα-καλό άποψη για τον εαυτό μου και τους άφησα να την βρίσουν όσο χρειάζεται για να ηρεμήσει ο φίλος τους. αποτέλεσμα αμφίβολο διότι έφυγε από δω με μάτια κατακόκκινα αφού είχε περάσει κάτι διαλείμματα στον κήπο έξω μιλώντας στο κινητό με αυτή. και κλαίγοντας παράλληλα.
καταρχάς, δεν είναι περίπτωση που ο φίλος της έκανε πρόταση γάμου από το πουθενά, το ξέρανε, το περιμένανε και το σχεδίαζαν. την προηγούμενη φορά που τον είχα δει έψαχνε κτήμα για το πάρτι του γάμου, και απ' ότι ξέρω ούτε τρελός είναι, ούτε φαντασιόπληκτος. άρα η κοπέλα ήταν παραπάνω από προετοιμασμένη για αυτή την πρόταση, που σημαίνει ότι όταν αυτή συμβαίνει, συνήθως πετάς από την χαρά σου, όχι γιατί επιτέλους στην έκανε, αλλά γιατί ζεις κάτι τόσο μοναδικό και ξεχωριστό, ζεις το δικό σου παραμύθι με αυτόν ακριβώς που θες και έχεις επιλέξει εκείνη την στιγμή να το ζήσεις. εκτός από το ρομαντικό του θέματος, είναι η κοτρόνα που σου θαμπώνει το μάτι, η ζέστη, τα λόγια του παπά και όλα αυτά, που το κάνουν τόσο δύσκολο να πεις "δεν είμαι έτοιμη" σε μια τέτοια κατάσταση εκτός βέβαια αν πραγματικά είσαι. το οποίο μας οδηγεί στην εξής σκέψη: εάν πραγματικά δεν είναι έτοιμη άραγε το έχει δείξει/εκφράσει ποτέ με κάποιον τρόπο ή συνεχίζει την σχέση τους σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, ενώ στην πραγματικότητα έχουν αλλάξει τα πάντα? υπάρχουν πολλές γυναίκες που δεν χωρίζουν από φόβο. φόβο για να μην μείνουν μόνες τους, φόβο για τι θα γίνει εάν μείνουν μόνες τους, και φυσικά, φόβο μπας και μη μείνουν μόνες τους για τα καλά. οπότε από το να αντιμετωπίσουν όλα αυτά τα ενδεχόμενα προτιμούν να κάνουν έναν συμβιβασμό. υπάρχει βέβαια και το άλλο ενδεχόμενο, η κοπέλα όντως να έχει παρουσιάσει αλλαγή στην συμπεριφορά και ο φίλος να μην την έχει διαπιστώσει ή να την έχει διαγνώσει αλλά όχι πραγματικά αξιολογήσει ή φυσικά να την έχει αξιολογήσει απόλυτα αλλά να συμβιβαστεί πιστεύοντας ότι αυτό μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξει.
φυσικά η λέξη κλειδί εδώ είναι ο συμβιβασμός, ο οποίος είναι συνώνυμο των σχέσεων αλλά το θέμα είναι για τι συμβιβασμό μιλάμε: θετικό ή αρνητικό?
τέλος πάντων, για να γυρίσουμε στο θέμα μας, θυμήθηκα τις προάλλες που έβλεπα sex and the city και ήταν αυτό το επεισόδιο που η κάρι συμβουλεύει μια φίλη της (την susan sharon που πολύ αστείο μου είχε φανεί το όνομα) να χωρίσει από τον δεσποτικό άνδρα της με αποτέλεσμα όταν το κάνει, κατσικώνετε στης κάρι το σβέρκο και ενίοτε την κατηγορεί για την πολύ κακή συμβουλή που της έδωσε. αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι ομολογουμένως είναι καλύτερα σε τέτοιες περιπτώσεις να μην λες την γνώμη σου ή έστω να μην την υποστηρίζεις σθεναρά. πες τι πιστεύεις, αλλά από εκεί και πέρα είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή για κάποιον άλλον άνθρωπο, τον οποίο μάλιστα μπορείς να πάρεις στον λαιμό σου μόνο και μόνο για να εκδικηθείς μια εξίσου δυσάρεστη κατάσταση από το δικό σου παρελθόν.
δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως θα νιώθει αυτή η κοπέλα τώρα και δεν την λυπάμαι. αυτό που σκέφτομαι και λυπάμαι όμως είναι τι θα γίνει εάν τελικά αυτή πάρει την πίστωση χρόνου που έχει άτυπα ζητήσει, τελικά κάποια στιγμή συμφωνήσει σε μια παρόμοια πρόταση, και ξυπνήσει μια μέρα μετά από αρκετά χρόνια μετανιωμένη για αυτή της την απόφαση. όπως επίσης δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως θα καταφέρει ο φίλος να είναι σίγουρος ότι δεν την έχει πιέσει σε μια κατάσταση, πως θα μπορέσει να είναι σίγουρος ότι αυτή είναι εκεί μαζί του για τους σωστούς λόγους ή έστω για τους ίδιους λόγους που είναι και αυτός (να είναι μαζί για μια ζωή). πως θα μπορέσει μια σχέση που έχει ξεκινήσει το καινούργιο της κεφάλαιο με τόσο λάθος οιωνούς να ορθοποδήσει, και τα δυο της μέλη να είναι σίγουρα και ασφαλή ότι αν μη τι άλλο θα υπάρχει αμοιβαία αγάπη.
ουφ πολύ προβληματίστηκα βραδιάτικο και έχω ολική φασίνα στο σπίτι. βλέπεις η απόρριψη του φίλου εκτός από γεμάτα τασάκια και χρησιμοποιημένα ποτήρια μας άφησε και άπειρες μαυρίλες στο πλακάκι της κουζίνας, έναν νεροχύτη γεμάτο πιάτα, άδεια μπουκάλια και φυσικά π-α-ν-τ-ο-ύ στάχτες. αυτά και άλλα τόσα πρέπει να γίνουν για να μπει το σπίτι σε μια τάξη και να το στολίσουμε αύριο χριστουγεννιάτικο.
τα πρώτα μας χριστούγεννα στο καινούργιο σπίτι. η περυσινή ευχή μας πάντως πραγματοποιήθηκε! τα ίδιο ελπίζω και για την φετινή.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

εγω και ο TED (3ο και τελευταιο μερος)

σου είχα γράψει στο πρώτο μέρος για ένα βιβλίο που είχε μέσα η goody bag του TED, αυτό που στην αρχή βρήκα λίγο άχρηστο, αλλά μετά γύρισα στην τελευταία σελίδα να δω το βιογραφικό του κυρίου και μου έγινε η γλώσσα φιόγκος. ας σου πω λοιπόν τώρα πέντε πράγματα για αυτόν. καταρχάς το βιβλίο λέγετε "ισόβια στους χάκερ?, απόψεις για το ίντερνετ και όλα τα υπόλοιπα" γραμμένο από τον κύριο Χρίστο (αυτός το γράφει με Ι) Χ. Παπαδημητρίου. μπλα μπλα, κορυφαίος καθηγητής πληροφορικής, μπλα μπλα καθηγητής στο Μπέρκλεϊ, μπλα μπλα γεννήθηκε το 1949, μπλα μπλα διδάσκει πληροφορική στο Χάρβαρντ όπου ήταν καθηγητής και επιβλέπων του Μπιλ Γκέιτς (πάρε και το name dropping να' χεις), μπλα μπλα επίσης καθηγητής στο ΜΙΤ, στο Στάνφορντ και στο ταπεινό ΕΜΠ μας, μπλα μπλα τέσσερα βιβλία που έχουν μεταφραστεί σε επτά γλώσσες, μπλα μπλα διδακτορικό από το Πρίνστον, μπλα μπλα τιμητικό διδακτορικό από το ΕΤΗ (απ΄αυτό αποφοίτησε και ο Αϊνστάιν να σου πω σ' αυτό το σημείο), μπλα μπλα κάτι ακαταλαβίστικα για αλγόριθμους, μπλα μπλα μέλος της αμερικάνικης ακαδημίας τεχνών και επιστημών, μπλα μπλα... ακόμα αναρωτιέμαι αν είναι κάποιο πείραμα αυτός ο Χρίστος Χ. Παπαδημητρίου γιατί αποκλείεται να έχει καταφέρει να τα κάνει όλα αυτά σε μια ζωή.
σκάβω πιο βαθιά τον λάκκο που θέλω να κρυφτώ για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα ξαναβγώ ποτέ από' κει μέσα και καταριέμαι όλες τις ώρες των μαθηματικών, της φυσικής και της χημείας που έπαιζα τρίλιζα και όνομα-ζώο-πράγμα γιατί απ΄όλα αυτά τελικά μου έμεινε ένα, το ζώο.
και συνεχίζω με άλλους ανθρώπους που έχουν κάνει επίσης τρομερά αξιόλογα πράγματα,
  • όπως ο πρώτος ομιλητής του 3ου μέρους, ο ποιητής Αλέξανδρος Δαμουλιάνος που έχει διαγνωσθεί με εγκεφαλική παράλυση και σπαστική τετραπληγία. επίσης ήταν υποψήφιος για το αριστείο θέλησης στα "Αριστεία Ζωής", σπουδάζει στην φιλοσοφική σχολή Αθηνών και γράφει ποιήματα από τα 14 του. μέρος των ποιημάτων του διάλεξε να είναι η ομιλία του για το TED, τα οποία μας απήγγειλε ένας πολύ καλός του φίλος και απ' αυτά δεν έμεινε κανένας που να μην κρεμάσει το σαγόνι του από θαυμασμό μες την αίθουσα. τα συγχαρητήρια είναι πολύ λίγα.
  • συνέχεια ο Steve Moore διευθυντής του Big Society Network,μια πλατφόρμα καινοτομίας όπως την περιγράφουν οι ίδιοι ή με ακόμα πιο απλά λόγια από το website του "the Big Society is a society in which individual citizens feel big: big in terms of being supported and enabled; having real and regular influence; being capable of creating change in their neighbourhood". αν ακόμα πιστεύεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν in a kingdom far far away αρκεί να σου πω ότι είναι στην Αγγλία. ο τύπος είναι επίσης σύμβουλος σε πολλές εταιρείες όπως η Microsoft, το BBC και άλλα πολλά.
  • επόμενος στο βήμα ο DR Δημήτρης Πρωτοψάλτου, πλέον επιστημονικός συνεργάτης και υπεύθυνος στρατηγικής επικοινωνίας της δημόσιας κεντρικής βιβλιοθήκης της... Βέροιας (ναι! Βέροιας of all places) μιας βιβλιοθήκης της οποίας ο διευθυντής μας υπέδειξε να μην την πάρουμε στα σοβαρά όπως ακριβώς δηλαδή έκανε και το ίδρυμα "Bill and Melinda Gates Fοundation" που έδωσε στην βιβλιοθήκη 1 εκατομμύριο δολάρια για να τους βοηθήσει να επεκτείνουν αυτό το πολύ φιλόδοξο project. δες πληροφορίες για αυτό εδώ. ο κύριος Πρωτοψάλτου, που κατάγεται φυσικά από την Βέροια, δούλεψε για πρώτη φορά στην ζωή του σχεδιάζοντας το πρώτο site της βιβλιοθήκης όταν ήταν ακόμα φοιτητής πληροφορικής και όταν το ίντερνετ και τα websites ήταν κάτι πολύ ασυνήθιστο κυρίως για μια βιβλιοθήκη. έφυγε στο εξωτερικό να συνεχίσει τις σπουδές του και σήμερα έχει διδακτορικό από το πανεπιστήμιο της Γενεύης όπου είναι και η μόνιμη κατοικία του. το φιλόδοξο project της βιβλιοθήκης έχει τεράστια επιτυχία αν σκεφτεί κανείς πως το 43% του πληθυσμού της Βέροιας είναι εγγεγραμμένα μέλη και πως μια καθημερινή η βιβλιοθήκη δέχεται περίπου 100 επισκέψεις (300 τα σαββατοκύριακα). αυτό θα πει "starting from scratch".
  • αμέσως μετά τον λόγο πήρε η κυρία Έλενα Παναρίτη που στην θητεία της στην παγκόσμια τράπεζα κατάφερε να βάλει 9 εκατομμύρια Περουβιανούς "εντός σχεδίου" και να τους κάνει "επίσημους" κατοίκους της χώρας τους. η Έλενα βρέθηκε στο Περού την εποχή που όπως και πολλά άλλα under developed όπως χαρακτηρίζονται κράτη, δεν είχαν καν σαφή εικόνα για τον αριθμό των κατοίκων που κατοικούσαν στα γεωγραφικά σύνορα τους, αφού πολλοί απ' αυτούς ζούσαν σε καταλύματα που κάθε άλλο παρά σαν οικίες μπορούσαν να καταγραφούν. χαρακτηριστικό το παράδειγμα που είπε η Έλενα για την Περουβιανή κοπέλα που της ζήτησε να της φτιάξει ένα σπίτι με στέγη καθώς το δικό της δεν έχει. μετά από προσπάθεια τριών χρόνων το κατάφερε και μας είπε πως το να είσαι "κυνικός είναι το πιο εύκολο πράγμα" το δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι για αυτό που σε ενοχλεί και εκείνη είναι ίσως η μόνη που έχει το δικαίωμα να το λέει αυτό.
  • τελευταίος ομιλητής του 2ου TEDxAthens ο Peter Asden ομιλία που πολλοί μέσα στην αίθουσα περίμεναν πως και πως, κάτι πολύ λογικό αν διαβάσει κανείς το βιογραφικό του συγκεκριμένου κυρίου όπου μεταξύ άλλων αναφέρει πως αρθρογραφεί για όλα τα καλλιτεχνικά θέματα στους Financial Times αλλά και σε άλλα εξίσου διάσημα έντυπα. Έλληνας κατά το ήμισυ έχοντας ζήσει όλη του την ζωή στην Αγγλία, παρών σε πολύ σημαντικές στιγμές στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης, όπως η δημοπρασία του 2008 στα Sotheby's για την αγελάδα του Damien Hirst που πουλήθηκε έναντι 95 εκατομμυρίων λιρών (δες εδώ το σχετικό άρθρο) ενώ εκείνη την μέρα κατέρρεε το παγκόσμιο σύστημα οικονομίας και η κρίση όπως την ξέρουμε σήμερα μόλις ξεκινούσε. έχει γνωρίσει την Μελίνα Μερκούρη που αποτελεί credential από μόνο του, αλλά το όνειρο του όπως μας είπε είναι να ενωθούν ξανά τα αγάλματα του Παρθενώνα, για πρώτη φορά στους ολυμπιακούς του Λονδίνου, ιδέα που δεν άρεσε πολύ στο πλήθος του TED.
η βραδιά έκλεισε με τρία τραγούδια από την Αθηνά Ανδρεάδη και την προβολή ενός video δυο φορές, μια στα ελληνικά και μια στα αγγλικά, γεγονός που μας παραξένεψε πολύ και ολίγον το κοροϊδέψαμε ψάχνοντας να βρούμε το βύσμα του σκηνοθέτη, αλλά όταν στην σκηνή ανέβηκε ένας 14χρόνος τυπάκος από τα Γιάννενα που την έφτιαξε για ένα φεστιβάλ που δεν συγκράτησα το όνομα του, το κόψαμε το δούλεμα και χειροκροτήσαμε με την καρδιά μας και τον πιτσιρικά αλλά και την αυλαία που έπεφτε για το 2ο TEDxAthens.
ελπίζω να σας άρεσε τόσο όσο και σε μένα.

εγω και ο TED (μερος 2ο)

voila η συνέχεια....

το δεύτερο μέρος των ομιλιών ήταν κατά πολλούς (και εμένα μαζί) πολύ καλύτερο από το 1ο αλλά ίσως όχι τόσο καλό όσο το τρίτο. μετά τον καφέ μπήκα μέσα με φρέσκο μυαλό, και η αμηχανία της πρώτης επαφής με τον TED είχε φύγει για τα καλά.
  • το επόμενο σετ ομιλιών ξεκίνησε με τον Κυριάκο Πιερρακάκη, μας μίλησε για την γκιλοτίνα που θα έβαζε στους νόμους εάν φυσικά μπορούσε "για έναν νόμο που εφαρμόζετε, δυο πρέπει να καταργούνται" αλλά και για τις υπόλοιπες ιδέες που είχε για το πως μπορεί η Αθήνα να γίνει μια ευρωπαϊκή και δίκαια πόλη. πολύ καλή ομιλία, γρήγορο pitching, λίγο μπουκωμένο power point.
  • αμέσως μετά ήταν ο Κώστας Γραμμάτης, ελληνοαμερικανός οραματιστής και ιδεαλιστής, ένα παιδί με πολλά ταλέντα, πολλά όνειρα, άπειρες φιλοδοξίες, με πολύ μυαλό και με ένα βιογραφικό στα 22 του που δεν υπάρχει άνθρωπος να μην το ζηλεύει. αποστολή του είναι να βοηθήσει όλον τον κόσμο, σε όλον τον κόσμο να αποκτήσει δωρεάν πρόσβαση στο ίντερνετ. πιστεύει ότι το ίντερνετ είναι δικαίωμα για κάθε κάτοικο του πλανήτη, όσο δικαίωμα είναι και η ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφόρηση. με το http://www.ahumanright.org/ προσπαθεί να περάσει το μήνυμα του σε όσους περισσότερους μπορεί και με το http://buythissatellite.org/ έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να μαζέψει από δωρεές 13, 000 δολάρια για να αγοράσει έναν ανενεργό δορυφόρο με σκοπό η ομάδα του να τον επισκευάσει και να τον χρησιμοποιήσουν για να εκπληρώσουν τον στόχο τους, δηλαδή δωρεάν ίντερνετ σε όλον τον κόσμο. και όχι αυτό δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας που μόλις έβγαλα από το μυαλό μου, κυρίως γιατί δεν έχω τόσο ζωηρή (επιστημονική) φαντασία, και on top of that ξέρει πως να επισκευάσει, να αλλάξει την λειτουργία και να κάνει ωφέλιμο για τον σκοπό του έναν δορυφόρο. ναι το ξέρω... νιώθεις τόσο μικρός και λίγος. λογικό.
  • αμέσως μετά ανέβηκε στο βήμα μια γυναίκα, η Μαρία Τζέμη, της οποίας ο γιος έχει αυτισμό και εκείνη κατάφερε να μην αφήσει την αρρώστια να επηρεάσει την ζωή της και έκανε την ασθένεια επαγγελματική κίνηση, βοηθώντας πολλές οικογένειες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, εκδίδοντας ένα περιοδικό ειδικό για τον αυτισμό το οποίο λειτουργεί με συνδρομές, οι οποίες αυξάνονται καθημερινά, σε μια εποχή που τα περιοδικά κλείνουν το ένα μετά το άλλο. σίγουρα κάτι πρέπει να κάνει καλά! η δική μου γνώμη είναι ότι θα μπορούσε και να μην υπάρχει στο line up και δεν μπορώ να πω περισσότερα για αυτό γιατί δεν είναι σωστό. ή μάλλον in the words of the famous Γιώτα Σούσουλα η ομιλήτρια είναι μια παλλαϊκή ηρωίδα που δύσκολα βρίσκεις τέτοιες στις μέρες μας. συγγνώμη αλλά αυτό το τελευταίο είναι ένα inside joke που δεν μπορούσα να μην γράψω.
  • συνέχεια με τον Θοδωρή Γεωργακόπουλο, πολύ γνωστό σε όλους όσους συχνάζουν στην χαρούμενη γειτονία του twitter στην οποία στράφηκε κιόλας για να διώξει το άγχος των πρώτων δευτερολέπτων και την αμηχανία των πρώτων βλεμμάτων πάνω στην σκηνή, λέγοντας μας μέσω twitter ότι μας φαντάζεται όλους γυμνούς. πιασάρικο αν μη τι άλλο. αρκετά καλή ομιλία, μας είπε για τον θάνατο του παραδοσιακού τύπου (περιοδικά, εφημερίδες) και την άνοδο (ραγδαία) του ηλεκτρονικού τύπου (blogs, sites, social media). τίποτα που να μην γνωρίζαμε ήδη.
  • έκπληξη μετά με τον υπουργό εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση. πολλοί έκραξαν το TED που τον έφερε χωρίς να είναι προγραμματισμένος, αλλά και για τον πολιτικό χαρακτήρα που έδωσαν στην εκδήλωση για τον οποίο κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος και κανείς δεν νοιάστηκε. ανέβηκε στο βήμα ζητώντας μας να τον αντιμετωπίσουμε σαν πολίτη και όχι σαν υπουργό που εκπροσωπεί μια κυβέρνηση, και όντως έτσι κάναμε και όντως σαν τέτοιος συμπεριφέρθηκε. μας μίλησε για την δι@ύγεια κάτι που όσοι ασχολούνται φανατικά με το twitter γνωρίζουν ήδη και που μεταξύ μας όλοι παρακολουθούμε αλλά κανείς μας δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνουμε. η διαύγεια λοιπόν είναι ένα πρόγραμμα βασισμένο σε μια ανοιχτή κυβέρνηση, απόλυτης διαφάνειας όπου οποιαδήποτε απόφαση οποιουδήποτε μέλους της κυβέρνησης, από τον τελευταίο διευθυντή στο τελευταίο χωρίο μέχρι τον πρωθυπουργό, ανεβαίνει στην ιστοσελίδα για την ενημέρωση των πολιτών. αυτά.
  • Dr. Goran Carstedt ο επόμενος ομιλητής, έχει υπάρξει πρόεδρος του IKEA και της Volvo, καθώς και χίλια δυο άλλα πράγματα σχετικά με το climate change και με τις νέες μορφές ενέργειας. από την ομιλία του δεν κατάλαβα τίποτα γιατί τα αγγλικά του ήταν στο κακό χάλι που βρίσκονται τα αγγλικά κάθε βορειοευρωπαίου με προβλήματα άρθρωσης και λυπήθηκα πολύ που έχασα την ομιλία ενός τέτοιου ομιλητή.
  • πριν το τέλος του 2ου μέρους η αγαπημένη μου ομιλία όλης της διοργάνωσης, Χρήστος Ιωαννίδης εμπνευστής και διοργανωτής του schoolwave festival, ψυχή των schooligans και ο πιο αυθεντικός "μεγάλος" που έχω γνωρίσει ποτέ μου. τα βιντεάκια που μας έδειξε από τα schoolwave δεν μου άφησαν τρίχα να κάθετε στο δέρμα μου και κατέβασαν απίστευτες ποσότητες συγκίνησης για όλα τα χρόνια που πέρασαν και για όλες τις εφηβικές συναυλίες που έχω παρακολουθήσει και εγώ με την ίδια έκσταση όσο οι μαθητές του. είπε το πιο ωραίο πράγμα που άκουσα τις τελευταίες μέρες πως το "ωραίο είναι αυτό που γίνεται στην ώρα του" εξ ου και η σημασία της λέξης ωραίο. απλά φανταστικός! το πιο συγκινητικό ήταν πως πέρυσι αναγκάστηκαν να βάλουν ένα ενδεικτικό εισιτήριο εισόδου προκείμενου να καταφέρουν να κάνουν το schoolwave που κινδύνευε να ακυρωθεί λόγω έλλειψης χορηγού, και έγινε sold out τα πρώτα λεπτά κυκλοφορίας των εισιτηρίων.
είναι και το τρίτο μέρος, θα το γράψω σήμερα το βράδυ, ελπίζω, όπως επίσης ελπίζω να μην σε κούρασα με τα ατελείωτα posts για το TED, αλλά ήταν πολύ αξιόλογο για να μην το μοιραστώ.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

the 1st day of the rest of your life

ενώ όλη η ευρώπη παραληρεί από το κρύο και οι θερμοκρασίες συνοδεύονται από ένα μείον μπροστά, εδώ είμαστε έτοιμοι να γιορτάσουμε τα χριστούγεννα όπως αυστραλία. ακριβώς σαν πέρυσι δηλαδή.
διάβασα κάπου στο twitter πως φέτος το πιο σωστό είναι να στολίσουμε κοκοφοίνικα παρά έλατο.
όλοι κανονίζουν ταξίδια αναψυχής και έχουν ξεκινήσει τα σχέδια για την πρωτοχρονιά ενώ εγώ είμαι από το πρωί και σιδερώνω τη στοίβα από τα 4 πλυντήρια που στέκεται και με κοιτάει εδώ και 2 εβδομάδες. η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και αφού φόρεσα για δύο μέρες διαφορετικά ζευγάρια κάλτσες γιατί ήταν τα μόνα που είχαν ξεμείνει μες την ντουλάπα, αποφάσισα πως ήρθε επιτέλους η ώρα για σίδερο. έχει πάει εφτά και εκτός από τα σχέδια μιας κατεστραμμένης κυριακής με περιμένουν δυο διπλές παπλωματοθήκες, ένα μπουρνούζι και μια ολόκληρη απλώστρα για σίδερο. για να μην σχολιάσω την ηλεκτρική και το σφουγγάρισμα που είναι αμφίβολο αν θα προλάβω να κάνω, και τους γονείς μου που είχα πει να πήγαινα να τους έβλεπα σήμερα, κάτι που είναι εξίσου αμφίβολο ότι θα κάνω.
το να συζείς είναι τέλειο και προφανώς για να μπαίνεις στην διαδικασία να το κάνεις έχεις αποφασίσει ότι όσα θα θυσιάσεις δεν έχουν πια σημασία για σένα. έτσι είναι. απλά είναι και κάποιες άλλες φορές που σκέφτεσαι "I didn't sign up for that" και σκέφτεσαι πως αλλιώς θα μπορούσες να σπαταλήσεις τα λεφτά του ενοικίου, κάνεις σχέδια που θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα με το δώρο των χριστουγέννων και αναπολείς πως ήταν να περνάς το Σ/Κ στο σπίτι του γκόμενου σου με την μαμά του σε αναμονή να μαζέψει το χάος που θα αφήσετε πίσω σας.
η άλλη πραγματικότητα βέβαια είναι αυτή που μου περιέγραψε η μαρία, τα ατελείωτα ξενύχτια σε μπαρ με απαίσιο κόσμο σε μια απελπισμένη προσπάθεια για διασκέδαση και αν τα βάλω σε μια ζυγαριά αυτά τα δυο, μπορεί το σίδερο να μην μοιάζει καθόλου δελεαστικό, αλλά το γεγονός ότι μπορώ να το παρατήσω και να πάω μέσα να μου τρίψει ο κων. την σκεβρωμένη μου πλάτη, είναι priceless.
αυτό το γρήγορο ήθελα να μοιραστώ μαζί σου αγαπημένο μου κοινό και ελπίζω να τελειώσω σύντομα για να ολοκληρώσω και το ποστ από το TED της παρασκευής.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

εγω και ο TED (μερος 1ο)

στον απεριόριστο χρόνο που έχω σήμερα και μιας και τα έχω φρέσκα φρέσκα στο μυαλό μου θα σου γράψω τις εμπειρίες μου και τις εντυπώσεις μου από το πρώτο TED που πήγα, εδώ στην Αθήνα #tedxathens.
η αλήθεια η μαύρη είναι πως δεν είχα ακούσει ποτέ πριν τι είναι και από που μας έρχεται ο TED, λίγους μήνες πριν το ανακάλυψα, ενθουσιάστηκα και θέλησα να είμαι μέρος του.
αφού το διάβασα περίπου σαράντα φορές κατάλαβα τι σημαίνουν τα αρχικά του (T for technology, E for entertainment, D for design και το Χ αναφέρεται στον x φορέα κάθε χώρας που διοργανώνει το TED "x= independently organised events").
μετά από ένα σχετικό research (είμαι ρηχή δεν είδα ομιλίες στο youtube το παραδέχομαι) αποφάσισα πως είναι κάτι που θα με ενδιέφερε να παρακολουθήσω και έτσι έστειλα την αίτηση μου.
αρκετές μέρες μετά μου ήρθε το σχετικό mail πως η αίτηση μου έγινε δεκτή και αφού πλήρωσα 45 ευρώ για να εξασφαλίσω την είσοδό μου, δεν είχα παρά να περιμένω να έρθει η 26η Νοεμβρίου.
η αναμονή πολύ μεγάλη και οι προσδοκίες ακόμα μεγαλύτερες από όλους παρότι ήταν το δεύτερο TED που γινόταν στην Αθήνα και οι περισσότεροι γνώριζαν περίπου πως θα είναι. μάλλον φταίει το θέμα "starting from scratch" που είναι τρομερά ιντριγκαδόρικο στις μέρες μας.

μαζευτήκαμε με συνέπεια όλοι στις 13:30 στο θέατρο του ελληνικού κόσμου, ένα θέατρο πολύ δύσκολο να το βρω μιας και ακολούθησα τις οδηγίες του TED και πήγα με τρένο (ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το έκανα αυτό αφού από το γκάζι ήταν μια ευθεία... όπως ανακάλυψα πολύ αργότερα) και αφού χάθηκα σαράντα φορές στα στενά της καλλιθέας, που στο πάνω στενό ήταν καλλιθέα ενώ στο κάτω άλλαζε και γινόταν ταύρος ή μοσχάτο ανάλογα που κοιτάς. πολύτιμες πληροφορίες που μάζεψα από όλους τους σεκιουριτάδες της περιοχής.
τα μόνα ζωντανά πλάσματα που κυκλοφορούσαν εκεί μαζί με μένα.
κατά βάθος, ήθελα να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω στην ασφάλεια των βορείων προαστίων μου αλλά αφού έχω επιβιώσει στην tottenham court road ξημερώματα St. Patrick's Day να περιμένω τον Κοσμά βρίσκοντας καταφύγιο από τους μεθυσμένους Άγγλους και Ιρλανδούς σε ένα σιχαμένο mac donalds το οποίο θα έκλεινε κιόλας από λεπτό σε λεπτό με κίνδυνο να βρεθώ στον ακόμα πιο σιχαμένο δρόμο, τότε μπορούσα να βρω το θέατρο.
και το βρήκα. γουάου.
όλα έγιναν εξαιρετικά οργανωμένα και μόλις φόρεσα το ταμπελάκι του TEDxster με το όνομα μου επάνω παρακαλώ! άνοιξα την goody bag να δω τι εκπλήξεις μου επιφύλασε ο αγαπούλης TED. φάνηκε να με ξέρει πολύ καλά γιατί μέσα είχε μια ολόκληρη σοκολάτα κανονικού μεγέθους Παυλίδη αυτή την καινούργια που ήθελα ούτως ή άλλως να δοκιμάσω, 5 μελομακάρονα μπουκίτσες, ένα αντισηπτικό τζελ για τα χέρια, στυλό και μολύβι, ένα βιβλίο που δεν κατάλαβα στην αρχή γιατί βρίσκετε εκεί μέσα άλλα όταν διάβασα το βιογραφικό του συγγραφέα το βούλωσα και κάθισα στην ακρούλα μου (θα σου πω λεπτομέρειες παρακάτω να κλάψουμε παρέα), ένα γούρι για το 2011, μια κονκάρδα για την ελληνική wikipedia (επίσης θα σου πω παρακάτω τι μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις) και κάτι άλλα διαφημιστικά στα όποια δεν έδωσα καμία σημασία αφού δεν μπορούσα ούτε να τα φάω, αλλά ούτε να τα φορέσω.
πίσω από το καρτελάκι με το όνομα μας έχει τυπωμένο το πρόγραμμα της μέρας γεγονός που βρήκα φανταστικό και ότι πιο βολικό έχω συναντήσει στην ζωή μου σε αντίστοιχη διοργάνωση με ομιλίες.
γενικά να πω ότι η χθεσινή μέρα, παρά την κούραση, ήταν σαν να είχα πάει ημερήσιο ταξίδι σε μια ξένη χώρα όπου όλα τα πράγματα είναι οργανωμένα και λειτουργούν άψογα, όπου όλοι είναι ευγενικοί, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν και τρομερά εύκολοι να κάνουν κουβέντα για το παραμικρό αλλά απολύτως ενδιαφέρον πράγμα και άλλα τέτοια ευρωπαικά.
οι ομιλίες ξεκίνησαν με μια μικρή καθυστέρηση αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε τους πάντες.
σε έναν χώρο με τέλεια οπτικοακουστική, όπου όλα λειτουργούσαν άψογα, που κανείς δεν ξέχασε τα λόγια του, που κανενός το μικρόφωνο δεν μικροφώνησε, όπου όλων οι φωνές έβγαιναν χωρίς ίχνος άγχους στις αναπνοές τους, όπου όλα τα βίντεο των παρουσιάσεων παίζανε από πίσω με απόλυτη συνέπεια, χωρίς να συμβεί καμία ντροπιαστική στιγμή και χωρίς να χαθεί ούτε ένα δευτερόλεπτο προβολής.
  • 1η ομιλία: Γιάννης Κωνσταντινίδης, creative director της NOMINT μιας εταιρείας που όλοι γύρω μου φάνηκε να γνωρίζουν (εγώ όχι) που ασχολείται με το animation. οκ δεν έκοψα τις φλέβες μου, νέος, ωραίος, άλλα όχι άνετος, φάνηκε να μην είχε προετοιμαστεί καθόλου καλά για αυτή την ομιλία ή ακόμα και αν είχε προετοιμαστεί φάνηκε πως το άγχος του τον πρόδωσε και τελικά δεν μας είπε τίποτα απ' ότι ενδεχομένως θα ήθελε να μας πει. αυτό που μου έμεινε ήταν πως η ιδέα της δημιουργίας αυτής της εταιρείας του ήρθε όταν σπούδαζε στο Λονδίνο όπου μαζί με τον συγκάτοικο του σε μια κρίση αισιοδοξίας αποφάσισαν να την δημιουργήσουν χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για τίποτα απ' όσα κάνουν σήμερα. συμπέρασμα 1: άμα βάλεις κάτι στο μυαλό σου μπορείς να το καταφέρεις, πολύ περισσότερο σήμερα που το internet σου προσφέρει όλα τα εφόδια να το κάνεις, συμπέρασμα 2: εγώ αυτές τις πολύ δημιουργικές μέρες στην Αγγλία προτίμησα να μπουκώνομαι με μεταμεσονύκτιες ψωμούρες με τον συγκάτοικο (στην τρέλα) Κοσμά από το να διοχετεύσω την δημιουργική ενέργεια μου σε κάτι που να με ανέβαζε και εμένα σε αυτή την σκηνή. anyhow μου έμεινε ο Κοσμάς τον οποίο είδα τυχαία εκεί χτες και ίσως για αυτό η όλη εμπειρία είχε κάτι το εξωτ(ερ)ικό.
  • 2η ομιλία: Δημήτρης Αχλιόπτας, genius μαθηματικός με ένα κάρο άλλους επιστημονικούς τίτλους σχετικούς με τηλεπικοινωνίες και τεχνολογίες που εγώ δεν καταλαβαίνω. μας μίλησε στα αγγλικά και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί, και μας παρουσίασε την ιδέα του για μια εφαρμογή σε κάθε ιστοσελίδα με την οποία θα μπορούμε να μαρκάρουμε το προϊόν που βρίσκετε στην σελίδα εάν το γνωρίζουμε ή το έχουμε χρησιμοποιήσει και όλο αυτό μας το πλάσαρε σαν "τι θα γινόταν αν η αναζήτηση στο google είχε νοημοσύνη". δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να αναρωτιέμαι τι να το κάνεις αυτό από την στιγμή που υπάρχουν από κάτω τα σχόλια αλλά και όλα τα blog ανά τον πλανήτη που θάβουν ή εξ υμνούν το κάθε τι. κάτι θα ήξερα παραπάνω ο genuis που ίσως εγώ να μην κατάλαβα καλά (not likely).
  • 3 ομιλία: Αλέξης Σταμάτης, συγγραφές και ποιητής μας μίλησε για την διαδικασία εύρεσης και εξέλιξης μιας ιδέας για ένα μυθιστόρημα. μια ομιλία που θα μπορούσε και να μην είχε γίνει ποτέ.
  • 4η ομιλία: Κωνσταντίνος Λαζαράκης, master of wine πολύ εξωτικός τίτλος, πόσο μάλλον όταν είσαι ο 289ος που τον έχεις και ο μόνος στην Ελλάδα. εξαιρετικός ομιλητής, πολύ χαλαρός και άνετος τύπος, μας είπε πως δεν σημαίνει και τίποτα να μην ξέρεις τι θέλεις να "γίνεις όταν μεγαλώσεις" ενώ είσαι ήδη μεγάλος και πως α) ποτέ δεν είναι αργά να αφήσεις ότι κάνεις μέχρι τώρα στην ζωή σου και να ξεκινήσεις κάτι άλλο και β) πως αυτό το άλλο που θα ξεκινήσεις μπορεί να είναι το χόμπι σου και το πάθος σου, μπορεί να είναι κάτι που δεν έχεις σκεφτεί ποτέ ότι θα το κάνεις, αλλά άπαξ και το πάρεις απόφαση φρόντισε να γίνεις ο καλύτερος. πολύ inspiring ομιλία.
  • 5η ομιλία: Γιάννης Γιανναράκης ο άνθρωπος που έχει στόχο να μεγαλώσει την ελληνική wikipedia και να την κάνει αντάξια των ευρωπαϊκών. αυτό σε νούμερα μεταφράζετε σε περισσότερα από 100,000 λήμματα με την βοήθεια και την συνεισφορά όλων μας. περισσότερα μπορείτε να δείτε στο mywikipedia.ellak.gr και για την ιστορία να σας πω πως ο ομιλητής ήταν ένας εξαιρετικός και συμπαθέστατος κύριος, με όνειρα και φιλοδοξία να γίνει μια μέρα η ελληνική wikipedia μεγάλη και σύγχρονη, να αντικαταστησεί την κλασσική "δομή" σε κάθε ελληνικό σπίτι με κάτι που πραγματικά διαβάζετε και είναι χρήσιμο αλλά κυρίως εύχρηστο, σε αντίθεση με τις παραδοσιακές εγκυκλοπαίδειες που είναι όσο χρήσιμες και εύχρηστες όσο τα μπιμπελό στο σαλόνι.
  • μουσικό break από τον monsieur minimal που εγώ δεν ήξερα αλλά που χάρηκα πολύ που γνώρισα. δεν θα μιλήσω για φρέσκο και διαφορετικό ήχο γιατί πραγματικά από που χάθηκε ο φρέσκος ήχος για να τον βρει ο μινιμάλ, αλλά ωραίοι και εύκολοι ήχοι, για όλες τις ώρες και τις ψυχολογικές καταστάσεις, πολύ καλός!
και για να μην σε κουράσω φίλε αναγνώστη, θα σου γράψω το 2ο και 3ο μέρος σε λίγο για να μην τα διαβάσεις μαζί και μπουκώσεις.
----to be continued-----

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

vicious cycle

μου κλέψανε το ποδήλατο.
αυτή είναι μια πρόταση που πίστευα ότι ποτέ δεν θα χρειαστεί να γράψω, όπως ακριβώς συμβαίνει με όλα τα κακά πράγματα που νομίζεις ότι ποτέ δεν θα (σου) συμβούν.
τα δεδομένα είναι ότι μου το έκλεψαν χθες στον σταθμό του μετρό του χαλανδρίου, μεταξύ 10:00-18:00, όση ώρα δηλαδή ήμουν στο γραφείο και το ποδήλατό μου ήταν διπλοκλειδωμένο στις ιδικές μπάρες για μηχανάκια και ποδήλατα του σταθμού.
κάθε πρωί που το άφηνα περνούσε από το μυαλό μου μήπως κάνω μαλακία που το αφήνω εκεί τόσες ώρες, μήπως είναι απροστάτευτο παρά τα δυο λουκέτα του, μήπως είναι τόσο ωραίο που μπορεί να προκαλέσει τον κλέφτη, αλλά ήταν τόσα άλλα παρκαρισμένα εκεί που δημιουργούσαν μια σιγουριά.
έτσι όπως τα σκεφτόμουν έτσι τα ξεχνούσα μιας και πάντα υπερισχύει η ιδέα ότι αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί σε σένα, αλλά και η άρνηση στην τελική να υποκύψεις στο φόβο που σου λέει να μην κάνει κάτι γιατί μπορεί να σου βγει τελικά σε κακό.
φυσικά σ' αυτές τις πολύ γρήγορες σκέψεις δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει να γυρίζεις εκεί που το είχες διπλοκλειδώσει λίγες ώρες πριν και να μην βρίσκεις τίποτα. το σκατένιο συναίσθημα να γυρίζεις στο σπίτι σου με άδεια χέρια και με το κενό που σου αφήνει η ιδέα πως δεν έχεις κάνει ότι ήταν αρκετό για να το βρεις σε περίπτωση που σηκώθηκε από μόνο του πήγε και κρύφτηκε πίσω από τους θάμνους.
γιατί στην πραγματικότητα αρνείσαι να νιώσεις πως κάτι που σου ανήκει, που το έχεις περιποιηθεί με όλη σου την αγάπη, που το φρόντιζες και αγαπούσες, που στο είχε εμπιστευτεί ο μπαμπάς σου, που μαζί το είχατε συντηρήσει τόσα χρόνια σε άψογη κατάσταση, βρίσκετε τώρα "κάπου" βίαια αρπαγμένο από εκεί που σε περίμενε.
για τη ιστορία σας λέω πως το δήλωσα στην αστυνομία χαλανδρίου στην οποία δεν έδωσα καν επίσημη κατάθεση, δεν υπέγραψα τίποτα, δεν δήλωσα πουθενά την κλοπή, απλά άφησα το όνομα μου και το τηλέφωνο μου σε περίπτωση που βρεθεί κάπου κτλ. κτλ. το ύφος φυσικά της αστυνομικού που μου είπε πως αν βρεθεί θα με ειδοποιήσουν ήταν σαν να μου λέει ότι πιο πιθανό ήταν να έρθει ο Ε.Τ. να μου δώσει το δικό του ποδήλατο παρά να βρεθεί το δικό μου.
μετά από αυτή την δυσάρεστη εμπειρία μου, κατέληξα πως το κλέψιμο ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον χωρισμό και τον θάνατο (που κατά μια έννοια είναι ήδη συνώνυμα) και η βάση τους βρίσκετε στο ότι χάνεις κάτι που δεν θέλεις να χάσεις ή ακόμα και να το θες (στην περίπτωση του χωρισμού) τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για το πως θα νιώσεις όταν αυτό συμβεί.
η λέξη κλειδί είναι η βια, κάτι που φεύγει από σένα με τρόπο που δεν μπορείς να είσαι ποτέ αρκετά προετοιμασμένος, κάτι που νιώθεις ότι δεν εξάντλησες, κάτι για το οποίο είχες πιστέψει ότι θα είναι μαζί σου για πολύ καιρό ακόμα, κάτι που πάνω του είχες σχεδιάσει κατά κάποιον τρόπο την καθημερινότητα σου, κάτι δικό σου που αγαπούσες πολύ και τώρα δεν ξέρεις τι αντιμετώπιση θα έχει από τον καινούργιο του χρήστη.
με την βοήθεια αυτού του site είδα, διάβασα και έμαθα άπειρες παρόμοιες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν χάσει το ποδήλατό τους, ανθρώπων που το ποδήλατο είναι πέρα από μέσο μεταφοράς, ιδέα και στάση ζωής.
αυτό το ζήτημα της κλοπής φέρνει για άλλη μια φορά τον ρατσισμό στο προσκήνιο, και μπορεί να κάνει το "κράτος" και την πολιτεία αποδέκτες κριτικής για την απουσία τους. ο ρατσισμός είναι πανταχού παρών και σ' αυτό το παράδειγμα καθώς τα στατιστικά σε ωθούν να πιστέψεις ότι οι περισσότερες κλοπές γίνονται από ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο και με την μεταπώληση του ποδηλάτου βγάζουν την δόση τους ή ένα ποσό που τους εξασφαλίσει την διαβίωση τους για μια εβδομάδα.
όσο για το κράτος, με το χάλι που επικρατεί εκεί έξω δεν έχω καμία απαίτηση από την αστυνομία ή την πολιτεία να ασχολείται με κλοπές ποδηλάτων περισσότερο από τις κλοπές σπιτιών ας πούμε. εξάλλου η ίδια η κοινωνία δείχνει έμπρακτα στους ποδηλάτες ότι δεν έχουν κανέναν δικαίωμα κυκλοφορίας στην πόλη. βέβαια αυτό προωθούν και πολλοί συμπολίτες μας που παρκάρουν πάνω στους ποδηλατοδρόμους ή που δεν επιτρέπουν την είσοδο των ποδηλάτων στο μετρό.
εκτός από στενοχώρια και απογοήτευση νιώθω ότι "κάποιος" μου έχει στερήσει την ελευθερία μου να κυκλοφορώ με όποιο μέσο θέλω χωρίς να έχω τον φόβο ότι όταν θα επιστρέψω για αυτό αυτό δεν θα είναι εκεί. είναι τρομερά περιοριστικό να προσπαθείς τόσο πολύ να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος πολίτης και καλύτερος "συν"κάτοικος στον πλανήτη γη και κανείς να μην σε αφήνει.
το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει άλλη μια φορά είναι τι γίνεται μετά? αποφασίζεις να πάρεις άλλο ποδήλατο με καλύτερη κλειδαριά και να βγάζεις την σέλα? αρχίζεις να υποψιάζεσαι οποιονδήποτε περνάει με ποδήλατο δίπλα σου και σκέφτεσαι ότι μπορεί αυτός να είναι ο κλέφτης του δικού σου? σταματάς να ζεις με αιώνιο φόβο για τα πάντα και συνεχίζεις να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος? κανείς δεν ξέρει.
και να σκεφτείς ότι η κλοπή έγινε σχεδόν την ίδια ώρα που έλεγα στον κωνσταντίνο πόσο πολύ αγαπάω το ποδήλατό αυτό, πόση συναισθηματική και υλική αξία έχει για μένα και αφού υποσχεθήκαμε ότι θα πηγαίναμε ποδηλατική βόλτα το Σ/Κ.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

η επανασταση του αυτονοητου

το έχω πει κι άλλες φορές: είμαστε καταδικασμένοι για πάντα να επιβιώνουμε σε ένα γιγαντιαίο προαύλιο σχολείου.
όσο μεγάλη και αν είναι η χαρά σου στην έκτη δημοτικού θα έχεις πάντα να αντιμετωπίσεις το προαύλιο του γυμνασίου, του λυκείου, του αμφιθεάτρου, του γραφείου και πάει λέγοντας. όσοι καταφέρνουν να επιβιώσουν στο μεγάλο προαύλιο το κάνουν μόνο αφού έχουν αφήσει τα σχολικά σύνδρομα, τους κομπλεξισμούς και τις κακίες πίσω τους μια και καλή.
οι υπόλοιποι πορεύονται με τους νόμους που διέπουν τα προαύλια, με τον δυνατό να υπερισχύει έναντι όλων, με τους υπερασπιστές των αδύναμων, τις ωραίες, τις χοντρές, τους αδύναμους, τους χαζούς, τους χαφιέδες και τους γλύφτες.
οι περισσότεροι συνεχίζουν να παίζουν αυτούς τους ρόλους για το υπόλοιπο της ζωής τους, αν και η ιστορία έχει δείξει ότι οι περισσότερες ωραίες κακοπαντρεύτηκαν και έγιναν χοντρές, οι χοντρές δεν αδυνάτισαν ποτέ και ζουν με μια ντουζίνα γάτες, οι κάποτε δυνατοί επιδεικνύουν ότι νταϊλίκι τους έχει απομείνει σε φουκαράδες πακιστανούς στα φανάρια, οι χαφιέδες παραμένουν χαφιέδες και καταλήγουν κρεμασμένοι είτε στο κελί της φυλακής είτε από τον πολυέλαιο του σπιτιού τους και φυσικά οι γλύφτες παραμένουν γλύφτες και κατά πάσα πιθανότητα ένας απ' αυτούς είναι το νυν αφεντικό σου.
αν πιστεύεις ότι η ζωή είναι άδικη έχεις απόλυτο δίκιο!
προς τι όμως ο παραλληλισμός με τα προαύλια?
δυστυχώς νομίζω ότι σαν λαός θα θέλαμε και ίσως να μπορούσαμε να κάνουμε πολλά καλά πράγματα, αλλά αυτή η ατέρμονη γκρίνια και μιζέρια δεν μας αφήνει να αγιάσουμε. το μόνο που ξέρουμε πολύ καλά να κάνουμε είναι να ξέρουμε. τα πάντα. να έχουμε γνώμη για τα πάντα, να την λέμε πάντα, να την υπερασπιζόμαστε πάντα και να μην ακούμε ποτέ τι έχει ο άλλος να πει. τις περισσότερες φορές, αυτές οι απόψεις που υπερασπιζόμαστε δεν είναι καν δικές μας. είτε μας τις έχουν κληρονομήσει οι προηγούμενες γενιές είτε τις ακούσαμε κάπου σαν μέρος μιας άλλης τελείως διαφορετικής πρότασης και κρατήσαμε ότι μας βόλευε για να υπερασπίζουμε με περισσότερο σθένος τις απόψεις μας.
ακόμα θα αναρωτιέστε που το πάω? πραγματικά για αλλού έχω ξεκινήσει και αλλού το αφήνω να πάει. αυτό που ήθελα στην πραγματικότητα να σχολιάσω είναι η συζήτηση του ΓΑΠ "με τους νέους" της περασμένης παρασκευής που μεταδόθηκε online (μπορείς να την δεις ή να την διαβάσεις εδώ).
για τους μπλόγκερς που σέβονται τον εαυτό τους η αναπαραγωγή γεγονότων που συνέβησαν ακόμα και το προηγούμενο 24ωρο ισοδυναμεί με ηλεκτρονική αυτοκτονία, πόσο μάλλον η αναπαραγωγή μιας συνέντευξης προ πενταημέρου, αλλά θα πάρω τα ρίσκα μου.
καταρχάς να δηλώσω ότι αυτό το κείμενο δεν έχει καμία πολιτική προέκταση, ούτε αναφορά και σχολιασμό για την πολιτική σκηνή της ελλάδας, αφορά μόνο πρόσωπα και καταστάσεις. ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, αφορά τον ΓΑΠ (που προφανώς τον αναφέρω ως ΓΑΠ για συντομία απαξιώνοντας πλήρως όλους αυτούς που αναφέρονται σε αυτόν ως "γιωργάκη" μιας και το βρίσκω απολύτως χυδαίο και ταυτόχρονα μου ξυπνά εφιαλτικές μνήμες από τα προαύλια που έλεγα παραπάνω) και την συζήτηση του με τους νέους.
απ' όλη την συζήτηση αυτό που μου έμεινε στο μυαλό είναι η "επανάσταση του αυτονόητου" κάτι που έχω πει/σκεφτεί και εγώ άπειρες φορές ακριβώς με αυτή την επιλογή λέξεων που κάθε άλλο παρά τυχαία είναι.
εμένα για να μην σας τα πολυλογώ με έπεισε. δεν με έπεισε πως η όποια αλλαγή θα έρθει άμεσα γιατί αυτό δεν είναι στο χέρι του να το κάνει. πέρα από το να δώσει μια κατευθυντήρια γραμμή δεν μπορεί να μπει στο σπίτι του καθενός μας να σβήσει την λάμπα που καίει χωρίς λόγο, ούτε να μας κλείσει την βρύση ενώ πλένουμε τα δόντια μας. δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα σκουπίδια μας από την ανακύκλωση, ούτε μπορεί να μας κάνει να μην βρίζουμε μπροστά στα παιδιά μας. δεν μπορεί να μας κάνει να συμπαθήσουμε τους μετανάστες, ούτε να γίνουμε καλύτεροι επαγγελματίες, ούτε καλύτεροι γονείς, ούτε καλύτεροι φίλοι. δεν μπορεί να υποχρεώσει τις ιδιωτικές εταιρείες να δώσουν μεγαλύτερους μισθούς ή να μην απολύουν, ούτε να μάθει στους διευθυντές τους τρόπους καλύτερης αξιοποίησης του δυναμικού τους. δεν μπορεί να πει στον γιατρό να μην ζητάει φακελάκι, ούτε να ελέγξει γιατί καμία γυναίκα δεν γεννάει με φυσιολογικό τοκετό τον αύγουστο. δεν μπορεί να μειώσει την κίνηση, ούτε να πείσει τους εργαζόμενους στα μέσα να μην κάνουν απεργία όποτε τους κατέβει.
αυτό που μπορεί όμως να κάνει είναι να μας εμπνεύσει να γίνουμε καλύτεροι, να σκεφτούμε για μια (ακόμα) φορά τον συνάνθρωπο μας και τι αντίκτυπο έχουν οι πράξεις μας σε αυτόν, μπορεί να μας δώσει ελπίδα ότι άμα γίνουμε καλύτεροι ίσως όλα γύρω μας γίνουν και αυτά με την σειρά τους καλύτερα.
εμένα λοιπόν όλα αυτά μου τα έβγαλε.
σε ένα παράλληλο σύμπαν, αυτό του twitter, τη ίδια ώρα που γινόταν η συζήτηση που με ενέπνευσε τόσο, υπήρχαν τόσοι πολλοί που δεν τους κουνήθηκε ούτε τρίχα από τα φρύδια τους για όσα λέγονταν, αντίθετα επιδόθηκαν για άλλη μια φορά στο αγαπημένο σπορ του έλληνα το πέταγμα λάσπης (μπορείς να διαβάσεις τα πάντα εδώ- τρομερή εμπειρία, εμένα μου επιβεβαίωσε την θεωρία του προαυλίου. εσένα?)
κάπου μεταξύ του "δώστε μου έναν λόγο να κάτσω στην ελλάδα" και "ψηφίζουμε αλί μπαμπά γιατί έχει μόνο 40 κλέφτες" κατάλαβα ότι τα μόνα πολιτεύματα που θα υπάρχουν και θα υπερισχύουν πάντα στην ελλάδα είναι αυτά της βλακείας και της μικροπρέπειας.
μ' αυτά έχει μάθει ο έλληνας να ζει και μ' αυτά πενταπλασίασε τα ποσοστά της χρυσής αυγής και διπλασίασε την αποχή σε αυτές τις εκλογές.
μετά απ΄αυτό όχι μόνο δεν περιμένω πια τίποτα από εδώ, όχι μόνο δεν βλέπω την ώρα να φύγω αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι όταν το κάνω δεν θα γυρίσω ποτέ.
το χειρότερο όμως είναι ότι μέχρι εκείνη την στιγμή είχα πειστεί ότι ίσως κάτι να άλλαζε.

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

The Social Network

τι μπορεί να με έχει κρατήσει ξύπνια μέχρι τις 3 παρά το πρωί και ενώ η φίλη τατιάνα κοιμάται ήδη κουλουριασμένη στον καναπέ δίπλα μου?
μια ιδέα αξίας 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
πέρα από τη φριχτή υπόνοια του σεναριογράφου ότι ο μαρκ δημιούργησε το facebook στα πλαίσια μια ερωτικής απογοήτευσης που κρατάει μέχρι και σήμερα (7 χρόνια μετά την δημιουργία του), ακόμα πιο πέρα από το marketiνίστικο ψέμα ότι η ιδέα είναι κλεμμένη, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι αν όχι η πρώτη, σίγουρα η δεύτερη σελίδα που θα ανοίξεις στο μοτζίλα σου πριν καλά καλά ανοίξεις το μάτι σου είναι το facebook.
και όταν λέμε "ανοίξεις" εννοούμε 500 εκατομμύρια "ανοίξεις" σε 270 χώρες στον κόσμο.
οκ προφανώς μόλις είδα το "the social network".
η ταινία είχε όλα τα συστατικά για να μου αρέσει: αμερικάνικα κολέγια, αδελφότητες, cross college αγώνες, inside looks στα dormitories όχι όποιου να' ναι πανεπιστημίου αλλά του Harvard, και φυσικά την ηλιόλουστη California. what's not to like?
εκτός από την επιφάνεια, εξελισσόταν μπροστά σου η ιστορία ενός κοινωνικά απροσάρμοστου τυπάκου που το IQ του είναι πενταπλάσιο του EQ του (εάν υποθέσουμε ότι έχει καθόλου), που έκανε πράξη μια ιδέα η οποία έγινε ρήμα, έγινε ουσιαστικό, έγινε συνήθεια, έγινε καθεστώς, μπήκε στα σπίτια μας, τα άνοιξε και τα έκλεισε μεταφορικά και κυριολεκτικά, μας έβαλε όλους πίσω από μια γιγαντιαία κλειδαρότρυπα και μας "υποχρέωσε" να ξέρουμε ακριβώς τι κάνει/που πήγε/πότε γέννησε/αν κουρεύτηκε/αν παντρεύτηκε/αν χώρισε/αν πέθανε ο κολλητός μας, η μαμά μας, ο συμμαθητής μας από το νηπιαγωγείο και ο σάκης ρουβάς 24 ώρες το 24ώρο.
δεν θα σταθώ στην κλειδαρότρυπα ούτε στα ξεπερασμένα σχόλια για τους συμμαθητές από το δημοτικό και το πόσο μας ενδιαφέρει να είναι ηλεκτρονικοί φίλοι μας ή όχι από την στιγμή που έχουμε την επιλογή για αυτό αλλά και για κάθε τι που αφορά το facebook, ακόμα και το να είμαστε μέρος του, ανεβάζοντας τα στατιστικά χρήσης στην χώρα μας.
αυτό που μου άρεσε είναι ότι με έκανε να πιστέψω ότι μπορεί και εσύ και εγώ και όλοι μας να κάνουμε την διαφορά μόνο με μια ιδέα.
φυσικά αυτό είναι και το δίκοπο μαχαίρι της υπόθεσης γιατί στην περίπτωση του μαρκ εκείνος είχε όλη την απαραίτητη (και παραπάνω) τεχνογνωσία να κάνει την ιδέα του πράξη, σε αντίθεση με τα δίδυμα αδέλφια που τον σέρνουν ακόμα στα δικαστήρια υποστηρίζοντας πως η ιδέα είναι στην πραγματικότητα δική τους και πως τον προσέλαβαν για να την κάνει πράξη.
το θέμα είναι ότι δεν σε κάνει να πιστέψεις ότι όλα είναι πιθανά με τον γνωστό χολιγουντιανό τρόπο που τα πασπαλίζει όλα με χρυσόσκονη και τα κάνει να μοιάζουν εκτός από τέλεια και πιθανά, αλλά με πραγματικούς χαρακτήρες που ζουν πραγματικές ζωές.
οκ μπορεί η ζωή που ζουν στην χώρα που την ζουν να φαντάζει σαν επιστημονική φαντασία σε σύγκριση με την δική μας, αλλά και πάλι, η απόδειξη ότι το πρώτο πράγμα που εμφανίζεται όταν πατάς το γράμμα "f" σε κάθε μηχανή αναζήτησης είναι το facebook το κάνει τόσο πολύ αληθινό.
φυσικά στην γη της επαγγελίας όλα αυτά πραγματικά συμβαίνουν, οι νέοι δεν χρειάζεται να γεράσουν για να δημιουργήσουν κάτι δικό τους και εκεί υπάρχουν άνθρωποι που είναι η δουλειά τους να ξεχωρίζουν το διαμάντι από τον άνθρακα και να το χρηματοδοτήσουν κατάλληλα.
για άλλη μια φορά ενώ το μυαλό είναι σε τροχιά γύρω από το γαλαξιακό σύστημα και κατεβάζει ιδέες για να αλλάξει τον κόσμο, το σώμα είναι εφιαλτικά παγιδευμένο σε μια πραγματικότητα χωρίς τέλος πάνω σε μια καρέκλα και μπροστά από μια οθόνη.
χρυσόσκονη κανείς?

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

wave it, shake it, move it

μια μέρα πριν από αυτές τις δύσκολες μέρες του χρόνου όπου όλα τα παιδάκια βγαίνουν έξω χαρωπά, ντυμένα αμαλίες και τσολιάδες, όπου αυξάνονται οι πωλήσεις στραγαλιών ανα την χώρα (αν ισχύει ακόμα αυτό το "έθιμο") και ο κοκκώνης έχει μεγαλύτερο ποσοστό διείσδυσης στα σπίτια και από τον λαζόπουλο, βράδυ τρίτης.
παρέλαση.
πόσο αθώα είναι όμως όλα αυτά τα γαλανόλευκα σημαιάκια που ανεμίζουν σε κάθε γειτονία?
χωρίς να είμαι κομουνίστρια, I repeat χωρίς να είμαι κομουνίστρια πιστεύω ότι η παρέλαση είναι από τα πολύ λάθος πράγματα που έχουμε καταχωρήσει ως έθιμo σ' αυτή τη χώρα.
τι το εθιμοτυπικό δηλαδή μπορεί να έχουν ορδές βαριεστημένων και νυσταγμένων έφηβων που πάνε πάνω κάτω υπό την συνοδεία στρατιωτικών εμβατηρίων χωρίς να ξέρουν καν γιατί, ενώ σαφέστατα θα προτιμούσα να περάσουν την αργία κάτω από τα ζεστά σκεπάσματά τους συντροφιά με την χούφτα τους?
ή μήπως όλα τα wannabe next top models που πάνε στην παρέλαση με φούστα πιο κοντή και από την φούστα που φοράει στο λαϊκό πρόγραμμά η σάσα μπάστα?
για να μην σχολιάσω τον περήφανο σημαιοφόρο που όπως βλέπουμε κάθε χρόνο στα δελτία που παρουσιάζει ο αυτιάς δεν έχει σημασία να είναι ο πιο καλός ο μαθητής αλλά ο πιο καλός ο έλλην?
είναι λάθος. για να μην σχολιάσω που βρίσκουν το θάρρος όλοι αυτοί που καλύπτουν τα πρόσωπα τους με γαλανόλευκα full-face και δέρνουν όποιον έγχρωμο συναντήσουν στον δρόμο τους.
τι? που συμβαίνουν αυτά? κουτσοί, στραβοί στον άγιο παντελεήμονα, δεν ξέρω αν σου λέει κάτι το όνομα του αγίου.

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

σαλιο σαλιο τον καημο μου

διάβασα στο editorial του τσαγκαρουσιάνου της πέμπτης, δεν με πολυσυμπαθώ τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις, με αυτή την σειρά στο ταπεινό μου blog ΑΛΛΑ he had a point: μεταξύ άλλων σημαντικών ή ασήμαντων αναρωτιόταν ποιο θα είναι το μέλλον της δημοσιογραφίας εάν υποθέσουμε ότι οι εφημερίδες και τα περιοδικά, ο παραδοσιακός τύπος όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα τινάξει τα πέταλα σε κάνα δυο χρονάκια?
σωστή η ερώτηση, απογοητευτικά τα δείγματα.
έλεγε λοιπόν ότι ούτε τα ηλεκτρονικά μέσα (βλ. blogs, sites) δεν είναι αντάξιοι συνεχιστές αφού δεν δημιουργούν ειδήσεις, μόνο αναπαράγουν, τις κακές κιόλας.
το πιο to the point point που έκανε αφορούσε το twitter το οποίο όπως πολύ σωστά είπε έχει καταντήσει να είναι μια live αναμετάδοση ότι παπαριάς παίζεται σε κάθε τηλεοπτική ζώνη. δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο.
γιατί κάνω αυτήν την εισαγωγή? γιατί θέλω και εγώ να σχολιάσω κάτι που είδα την κυριακή στην τηλεόραση. την εκπομπή των πρωταγωνιστών που να' ναι καλά μου' χει δώσει πολύ τροφή για σκέψη και για γραφή.
είχε τον ψαριανό και τον άδωνη, 30 δευτερόλεπτα χρόνο για κάμποσες ερωτήσεις στους δυο υποψηφίους. οκ. αυτό το part δε με άφησε και εντελώς αδιάφορη αλλά το βρήκα ολίγον τι βατό διότι είναι πολύ λογικό να δημιουργούνται συμπάθειες και αντιπάθειες μπροστά από μια οθόνη όταν μάλιστα παρουσιάζονται τα άκρα. γενικά δεν συμφωνούσα πολύ με την επιλογή γιατί όπως είπα πάλι είναι άκρα, άρα είναι αυτονόητο ότι θα έχουν ακραία διαφορετικές απόψεις, άρα θα σου δώσουν ένα τελείως διαφορετικό περιεχόμενο εκπομπής ΑΡΑ θα καταφέρεις μεν να κάνεις ένα point με την επιφάνεια, αλλά θα το χάσεις στην ουσία.
τέλος πάντων.
παράλληλα είχε και δυο γυναίκες, τη συγγραφέα Ρέα Γαλανάκη (υποψήφια με τον Καμίνη) και την παντελώς άγνωστη Εμμανουέλα Ιγνατίου (υποψήφια με τον Κικίλια).
η εμμανουέλα είναι 18 χρονών, σπουδάζει στο πολιτικό της νομικής, είναι οι πρώτες εκλογές που θα ψηφίσει, αποφοίτησε από τον κωστέα-γείτονα και είναι ένα κατά τα άλλα φυσιολογικό κοριτσάκι με τις κατά τα άλλα φυσιολογικές του απόψεις όπως ας πούμε ότι είναι χριστιανή ορθόδοξη και ότι είναι εντελώς υπέρ του γάμου.
μια τυπική 18χρονη που θα έβλεπες να κάθεται δίπλα σου και να πίνει το ποτό της περιμένοντας πάνω από το κινητό να την πάρει τηλέφωνο το "αγόρι" της σε ένα οποιοδήποτε κλαμπ της παραλιακής το καλοκαίρι και στο γκάζι τον χειμώνα ΕΑΝ υποθέσουμε ότι για κάποιον σκοτεινό λόγο θα μπορούσες να υπάρχεις και εσύ εκεί αγαπητέ αναγνώστη [αν όντως υπάρχει τέτοια πιθανότητα τότε πραγματικά διαβάζεις λάθος blog και καλό θα είναι να σταματήσεις να το κάνεις τώρα γιατί μπορεί να ξυπνήσουν κάποια από τα νεκρωμένα εγκεφαλικά σου κύτταρα και δεν θέλω να έχω καμία ευθύνη για αυτό, καπιsh?]
για το πολύ σύντομο βιογραφικό επάνω πραγματικά θα έχεις ήδη αρχίσει να αναρωτιέσαι who gives a fuck και έχεις δίκιο. γιατί μου την έχει βαρέσει σήμερα μαζί της δεν ξέρω. ίσως να φταίει το πολύ πολύ ενοχλητικό τσευδισμά της, ίσως να φταίει ότι δεν ήξερε την μόνικα, ίσως να φταίει ότι πήγαινε στον κωστέα-γείτονα.
πραγματικά δεν ξέρω.
ίσως και να τα έχω βάλει με όλα τα κοριτσάκια στην ηλικία της, που βλέπω και συναναστρέφομαι δυστυχώς καθημερινά στο μπαλέτο, στον δρόμο, στην δουλειά. όλα αυτά που αγνοούν την σημασία της κριτικής σκέψης και αρέσκονται στο να μυρικάζουν τις ηλίθιες και μικροαστικές απόψεις των ηλίθιων και μικροαστικών γονιών τους. που ποτέ δεν χρειάστηκε να βάλουν το μυαλουδάκι τους να δουλέψει για τίποτα πέρα από το παπαγαλίσουν την ιστορία και να μάθουν απέξω όλους τους τύπους στην φυσική. που ακόμα χασκογελάνε και ψιθυρίζουν με τις φίλες τους κακίες για όλους, που ακόμα περιμένουν τον ίδιο γκόμενο που τα έφτιαξε πρώτα με την ξαδέλφη τους και μετά με την κολλητή τους να της πάρει τηλέφωνο ή μάλλον καλύτερα να σκάσει εκεί που πίνουν καφέ πάνω στο άσπρο άλογο. η εμμανουέλα λοιπόν είναι ένα τέτοια χαρακτηριστικό παράδειγμα.
το θετικό είναι ότι αποκλείεται να εκλεγεί γιατί ως γνωστό τα παιδιά της ηλικίας της ρίχνουν φακελάκι διπλοσαλιωμένο από την μαμά στο σπίτι με σταυρωμένα το όνομα του θείου που μπροστά στο αδιέξοδο του middle age crisis αποφασίζει ξαφνικά να ασχοληθεί με τα κοινά.
οι λίγο μεγαλύτεροι της θα την σνομπάρουν γιατί είναι μικρή, οι δαπίτες συμφοιτητές της την φθονούν που είχε το μέσο να είναι στο ψηφοδέλτιο του κικίλια και κάπου εδώ εξαντλήθηκε το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
κατά τα άλλα ας πάρουμε μια στιγμή να αναλογιστούμε για πόσο ακόμα θα νομίζουν αυτοί που ακόμα νομίζουν ότι το να συμπεριλαμβάνουν ένα νιάνιαρο στο ψηφοδέλτιό τους τους κάνει αυτόματα αρεστούς "στους νέους" (πιο κλισέ και από την ροζίτα σώκου)? και επίσης ας πάρουμε όλοι απόφαση ότι ο χριστόδουλος αναπαύεται κάπου εν ειρήνη και ας αφήσουμε τις φριχτές του δοξασίες για τους νέους με σκουλαρίκια και σκισμένα jean θεέ μου σχώρα με να αποτελούν ένα πολύ κακό urban joke των 90's.

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

fantastic four

βρέθηκα πάλι που λες φίλε αναγνώστη με τα κορμάκια μου, τα ροζ καλτσόν μου και τις πουέντες μου, να παριστάνω τον χαρούμενο ιπποπόταμο με το τουτού.
κοινώς ξεκίνησα πάλι μπαλέτο.
η δασκάλα μου έχει τρομερά υψηλές προσδοκίες από μένα και με θέλει εκεί όλες τις μέρες της εβδομάδα, και στο παρανοϊκό 9:45-11:00 το σάββατο το πρωί.
δεν την ενδιαφέρει και πολύ ότι εγώ δεν έχω καμία σχέση με τις υπόλοιπες "συμμαθήτριες μου" μιας και εκείνες είναι ακόμα στην τρυφερή ηλικία των 17 και δεν έχουν ζωή, ενώ εγώ μια δεκαετία μεγαλύτερή τους. αυτό που την ενδιαφέρει είναι σε τρία χρόνια να έχω καταφέρει να πάρω το επαγγελματικό δίπλωμα, να μπω στο επαγγελματικό τμήμα (είμαι ήδη στο προεπαγγελματικό) και με παροτρύνει να ακολουθήσω καριέρα δασκάλας χορού ή και χορεύτριας (έλα μ**νί στον τόπο σου), λες και απ' όλες τις άλλες καριέρες είδα χαΐρι για να δω από την χορευτική, ή τέλος πάντων να μην αφήσω τον χορό ποτέ, όπως πολύ χαρακτηριστικά μου είπε.
επίσης μου είπε ότι πρέπει να χάσω και τέσσερα κιλά, τα οποία είναι όντως περιττά και δεν με παρότρυνε να τα χάσω για μην πάθει λουμπάγκο ο παρτενέρ που δεν έχω, αλλά για να δείχνω πιο ευπαρουσίαστη με το κορμάκι (υποψιάζομαι).
όπως και να' χει έχει δίκιο.
σε ένα δωμάτιο καλυμμένο από άκρη σε άκρη με καθρέφτες έχω περάσει πολλές ώρες την προηγούμενη εβδομάδα να αναρωτιέμαι πως σκατά έγινα έτσι?
δηλαδή ο λόγος είναι ο αυτονόητος: γιατί έτρωγα, αλλά και πάλι, πως σκατά έγινα έτσι?
μάλλον αποφάσισα ότι δεν θα με ενδιαφέρει πια η εξωτερική μου εμφάνιση και αφού υπάρχουν ακόμα ρούχα και jean στην αγορά που μπορώ να τα αγοράσω έως και πέντε νούμερα μεγαλύτερα για να δείχνω μέσα τους η τουίγκι τότε γιατί να μην φάω και αυτό το τσιζκέικ με έξτρα δέκα μπάλες παγωτό και ένα σουβλάκι μετά για να' ρθω στα ίσα μου? ίσως να φταίει και η "παρηγοριά" του κωνσταντίνου που ισχυρίζεται ότι ακόμα και ελέφαντας να γίνω (σύμφωνα με τα λεγόμενα του δεν απέχω και πολύ) θα με αγαπάει το ίδιο. ποιος ξέρει?
νομίζω είναι γενικό χαρακτηριστικό μου τα τελευταία χρόνια, αντικατοπτρίζετε και στην σχέση μου με το φαγητό και λέγετε απειθαρχία. στα πάντα. δεν μπορώ να ορίσω το μυαλό μου και να μου επιβληθώ. εγώ που έλεγα τέρμα και ήταν τέρμα. που έλεγα δεν του ξαναμιλάω και ήταν σαν να είχε πεθάνει. εγώ που έλεγα και τώρα σωστή διατροφή και είχα κοιλιακούς να παίξεις φλιπεράκι. εγώ που έλεγα και τώρα θα πας γυμναστήριο και δεν έφευγα από κει μέσα μέχρι να έκλεινε τα φώτα και η τελευταία καθαρίστρια.
δεν έχω ιδέα που πρέπει να αποδώσω αυτή την έλλειψη πειθαρχίας, αλλά πραγματικά ελπίζω να την αποκτήσω πάλι με τον μπαλέτο.
γιατί καλά τα γυμναστήρια και τα πιλάτες, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να πρέπει να είσαι σε μια τάξη, με μια δασκάλα που σε παρατηρεί, σε διορθώνει, σε κρίνει ή και σε επιβραβεύει και να θες/πρέπει να είσαι καλή και να μην βαριέσαι για να ακούσεις την επιβράβευση, και αλλιώς να έχεις στο μυαλό σου ότι σήμερα έχει γιόγκα στο γυμναστήριο και ότι μπορεί και να πας μετά την δουλειά εάν δεν είσαι κομμάτια. φυσικά πάντα είσαι και ποτέ δεν πας, ενώ αντίθετα σε ένα "άθλημα" που απαιτεί από σένα πειθαρχία και κατά την διάρκεια, αλλά και α προπό φροντίζεις να είσαι πάντα εκεί.
η δασκάλα μου και ιδιοκτήτρια της σχολής είναι 60+ ετών και είναι η απόλυτη χαρά της ζωής. και μόνο το καλωσόρισμα στην κάθε μια από εμάς όταν μπαίνουμε στην τάξη αρκεί για να θες να είσαι όχι μόνο η καλύτερη μαθήτρια αλλά και ο καλύτερος άνθρωπος. από την μέρα που την γνώρισα εύχομαι στην ηλικία της να έχω έστω το 1% από την όρεξη και το πάθος που έχει για την ζωή, για το μπαλέτο, για τους ανθρώπους, αλλά και την συγκλονιστική (ακόμα!) φυσική της κατάσταση και τα ανοίγματα της, που όπως όλα δείχνουν δεν θα αποκτήσω ποτέ.
τελικά εκεί που καταλήγω είναι ότι δεν ήμουν ποτέ καλή στο σχολείο και στα μαθήματα γιατί πολύ απλά κανείς δεν με ενθάρρυνε να γίνω. ποτέ κανείς δεν μου είπε ότι τα πόδια ή αντίστοιχα το μυαλό μου, είναι γεννημένα για μπαλέτο ή φυσική ας πούμε, ποτέ κανένας δεν πίστεψε σε μένα τόσο ώστε να θέλω να λύσω όλες τις ασκήσεις από το προηγούμενο βράδυ για να σηκωθώ με καμάρι να τις παρουσιάσω την άλλη μέρα στον πίνακα, ποτέ κανείς δεν με παρότρυνε να δώσω το 500% μου πιστεύοντας ότι μπορώ, με αποτέλεσμα να έχω σήμερα θλάση στον δεξί μου αγκώνα. κάθε φορά που σηκώνω το χέρι μου πεθαίνω από τους πόνους αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι χθες δούλεψα όσο περισσότερο μπορούσα.
ελπίζω να δείξω τον ίδιο ζήλο στο χάσιμο αυτών των τεσσάρων κιλών που ένας θεός ξέρει τι πρέπει να κάνω για να φύγουν. η κυρία νίκη ήταν κάθετη: "ο μόνος τρόπος για να τα ξεφορτωθείς είναι να κόψεις ότι σου αρέσει" κοινώς γλυκά και γλυκόξινο κινέζικο φινίτο. οκ φαντάζομαι ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά.
για να επανέλθω όμως στο θέμα του σχολείου.. έπρεπε να περάσουν και τα δώδεκα μίζερα χρόνια του σχολείου και άλλα δέκα μετά για να πεισθώ ότι δεν είμαι τελείως ούφο, και ότι δεν πειράζει αν δεν ξέρω όλη την προπαίδεια απέξω αφού υπάρχουν τα κομπιουτεράκια. ότι δεν υστερώ σε κάτι αν δεν ξέρω πως κλείνετε το amo αφού ξέρω τέλεια αγγλικά, και ότι ο νεύτωνας και ο μεντελέγιεφ δεν λένε τίποτα μπροστά στον καζαντζάκη και στον νίτσε.
το θέμα ήταν να συναντούσα κάποιον δάσκαλο με την όλντσκουλ σημασία της λέξης να με εμπνεύσει να τους μάθω και όχι να μου τους κάνει κλύσμα υπό την απειλή των βαθμών του τριμήνου.
θα σε χαιρετήσω τώρα καλέ μου αναγνώστη και σου υπόσχομαι ότι θα τα χάσω αυτά τα γαμημένα τέσσερα και θα σε ενημερώνω για την προσπάθεια.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

ξανα κοντα σας

όπως όλοι καταλαβαίνουμε έχω ίντερνετ στο σπίτι. μετά από είκοσι βασανιστικές ημέρες και μετά από την αγορά ενός στικ της βόνταφον λογκάρουμε στον ψηφιακό κόσμο και πάλι με χαρά!
φυσικά ο εφιάλτης με την HOL συνεχίστηκε και τελικά έληξε άδοξα, μετά από πολλά σενάρια συνωμοσίας που λένε ότι ο ΟΤΕ στην ουσία σαμποτάρει τους άλλους φορείς τηλεφωνίας και ίντερνετ με το να μην είναι ποτέ συνεπής στα ραντεβού τους, και όταν αποφασίζει να γίνει, πάει στα σπίτια και φροντίζει να τα κάνει μαντάρα, όπως ακριβώς και στο δικό μας.
δεν μπορώ να εξηγήσω δηλαδή αλλιώς το γεγονός ότι μια σύνδεση τηλεφώνου στην HOL διαρκεί 15-20 μέρες και στον ΟΤΕ μόλις 3. αυτό που μπορώ να εξηγήσω όμως είναι ότι σενάριο ξεσενάριο συνωμοσίας η HOL σαν εξυπηρέτηση πελατών είναι για τα μπάζα. να περιμένω αιώνες για να συνδεθεί μια γραμμή τηλεφώνου είναι κάτι μπορώ να το κάνω με λίγη υπομονή, να μην μπορώ όμως να εξυπηρετηθώ σωστά, να μην μπορώ να μιλήσω με έναν αρμόδιο και να είμαι σίγουρη ότι το θέμα μου (όποιο και να είναι) τουλάχιστον θα ακουστεί, είναι κάτι που δεν μπορώ να το κάνω.
και δεν είναι ότι δεν μπορώ να το κάνω τώρα που υποτίθεται η κρίση μας έχει κάνει και καλά επιλεκτικούς και απαιτητικούς, δεν μπορούσα ποτέ να το κάνω. εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς πως την παλεύω τόσα χρόνια με όλους τις άθλιες υπηρεσίες και τους άθλιους εκπροσώπους των υπηρεσιών? δεν την παλεύω είναι απάντηση και για αυτό πίσω από το όνομα μου ακολουθεί πάντα ένα ουσιαστικό, οι πιο ευγενικοί με λένε γκρινιάρα, οι πιο κοντινοί, απλά μαλακισμένη.
κατά τα άλλα, είδα τις προάλλες αυτό και φυσικά εξοργίστηκα. τα σχόλια όπως όλοι καταλαβαίνουμε είναι περιττά.

και κάπου στο στέπφορντ, σήμερα που είχα ρεπό, πήγα στο σούπερ μάρκετ και μαγείρεψα μακαρόνια με μπρόκολο και τόνο στον φούρνο, ογκρατέν αν δεν κάνω λάθος λέγεται αυτό το στιλ ψησίματος, ΚΑΙ πανακότα. αλλά επειδή είμαι άσχετη με όλα αυτά, διαβάζω και εγώ αυτό και λύνω όλες μου τις απορίες. νομίζω εύκολα με λες νοικοκυρά, αλλά όχι σε απόγνωση.
σας φιλώ και σας αγκαλιάζω και σας εύχομαι καλό Σ/Κ.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

a wHOLe lot of disaster

και τώρα διαβάστε το απόλυτο τέλος της λογικής (μου).
το έζησα σήμερα και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
χωρίς πολλά πολλά ξεκινάω: καινούργιο σπίτι. τι είναι πιο σημαντικό και από το κρεβάτι? να κάνεις σύνδεση στο ίντερνετ!
ξεκινήσαμε και εμείς να κοιτάμε όλες τι εταιρείες και όλες τις προσφορές. για τα λεφτά και ΜΟΝΟ καταλήξαμε στην HOL όπου μας έδινε έως 24mbps με 15 ευρώ τον μήνα, για 9 μήνες, με τους 3 πρώτους μήνες δωρεάν. εντάξει μια αρκετά σημαντική προσφορά για κάποιους που το πρώτο κριτήριο τους είναι η τιμή. έτσι και αποφασίσαμε να καταλήξουμε εκεί.
φυσικά έπρεπε να περιμένουμε 25-30 εργάσιμες μέρες (λήγουν την δευτέρα) για να γίνει η ενεργοποίηση, αλλά και να αποκτήσουμε νέα γραμμή τηλεφώνου από τον ΟΤΕ.
και κάπου εδώ ξεκινάει το παράλογο. έρχεται ο τεχνικός του ΟΤΕ χθες, πέμπτη, να κάνει την σύνδεση, να βρει τα καλώδια, να κάνει ότι είναι να κάνει τέλος πάντων.
καταλήγει στο ότι τα καλώδια του τηλεφώνου είναι σε ένα κουτί έξω από το σπίτι (?) και πως έχουν πιάσει υγρασία (??) χωρίς να ανοίξει ΠΟΤΕ το κουτί να δει εάν πραγματικά έχουν πιάσει υγρασία (???) και λέγοντας μας πως για να το κάνει αυτό, θα πρέπει εμείς να σπάσουμε (????) το κουτί με δική μας ευθύνη γιατί αλλιώς δεν μπορεί να το δει.
μας αφήνει με τα σαγόνια να κρέμονται ακόμα στο πάτωμα και φεύγει με την υπόσχεση να περάσει πάλι αύριο, παρασκευή, για να δουλέψει στο κουτί που εμείς υποτίθεται ότι έπρεπε να έχουμε σπάσει.
σήμερα δεν ήρθε ποτέ.
παίρνω τηλέφωνο την HOL από τις 12 το πρωί και ξεκινάω να λέω την πονεμένη ιστορία μου. κάνω την καταγγελία για τον τεχνικό, τους ενημερώνω ότι περιμένω από αυτούς (τι πιο λογικό?) μια λύση και πολύ άμεσα κιόλας γιατί θέλω/περιμένω/ελπίζω να έχω ίντερνετ στο σπίτι μου στις 11 του μήνα όπως μου είχανε πει. στις 5 χτυπάει το τηλέφωνο και είναι μια κυρία από την HOL που από το πολύ σοβαρό της ύφος συμπεράνω ότι είναι υπεύθυνη και περιμένω να μου πει κάποια καλά έστω νέα.
τι ακούω τελικά? ότι πρέπει να καλέσω ηλεκτρολόγο να φτιάξει την υποτιθέμενη βλάβη σε ένα κουτί του σπιτιού, στο οποίο ο τεχνικός του ΟΤΕ συμπέρανε ότι τα καλώδια μέσα του α) είναι του τηλεφώνου και β) έχουν πιάσει υγρασία.
το χειρότερο απ΄όλα όμως είναι ότι την καταγγελία για την υγρασία δεν την είχε κανένας άλλος παρά εγώ, δεν είχαν μιλήσει ποτέ με τον τεχνικό και ο τεχνικός ποτέ μαζί τους και δεν είχαν ιδέα την πραγματική κατάσταση της κατάστασης.
δηλαδή εγώ που στο φινάλε ήθελα απλά ίντερνετ στο σπίτι μου, μπήκα στην διαδικασία να: περιμένω δυο ολόκληρες μέρες έναν τεχνικό που την πρώτη ήρθε και έφυγε με άδεια χέρια και την δεύτερη δεν ήρθε ποτέ, χρειαστεί να μιλήσω σαράντα ώρες στο τηλέφωνο με τον κάθε τηλεφωνητή που θα σήκωνε εκείνη την ώρα το τηλέφωνο στο κεντρικό νούμερο της HOL, χρειαστεί να διηγηθώ δυο φορές όλη αυτή την ατελείωτη ιστορία, πληρώσω εγώ τον ηλεκτρολόγο, επωμισθώ τα έξοδα αυτής της ηλιθιότητας, περιμένω μετά ξανά να έρθει ο τεχνικός του ΟΤΕ και να ξαναπεριμένω μετά άλλο τόσο να έρθουν οι της HOL να μου συνδέσουν το ίντερνετ.
φυσικά στο άκουσμα όλων αυτών παραδόξως δεν έγινα έξαλλη, αλλά έπεσα από τα σύννεφα. της είπα όλη την ιστορία όπως την λέω και σε σας, την ρώτησα τι θα έκανε εκείνη στην θέση μου εάν ήταν πελάτης και η εταιρεία που ήθελε να πληρώσει για να της παρέχει το ίντερνετ την έπαιρνε και της έλεγε όλο αυτό το μακρινάρι τι θα έκανε. φυσικά δεν απάντησε γιατί πραγματικά τι μπορεί να κάνει κανείς για να αντιμετωπίσει με λογική, υπομονή και καλή θέληση αυτό το θέατρο του παραλόγου. μετά από περίπου δύο λεπτά στην αναμονή επέστρεψε λέγοντας μου ότι από δευτέρα όλα θα γίνουν και ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα έχουμε ίντερνετ και ότι φυσικά ο τεχνικός του ΟΤΕ οφείλει να ολοκληρώσει την σύνδεση και αυτό θα κάνει.
τι κατάλαβα απ' όλα αυτά? το απόλυτο τίποτα.
τι συνέβη στο ενδιάμεσο? η connex έβγαλε προσφορά για ίντερνετ στην ίδια ταχύτητα με 14,90 ευρώ το μήνα.
τι θα γίνει την δευτέρα? θα πάρω την HOL, θα ακυρώσω την σύνδεση μου, δεν θα μπορούν να μου πουν τίποτα γιατί στην τελική είμαι δυσαρεστημένος πελάτης, θα κάνω τις διαδικασίες για νέα σύνδεση connex και θα περιμένω άλλες τόσες μέρες για να γίνει η τηλεφωνική σύνδεση και μετά από άλλο τόσο διάστημα θα αποκτήσω τελικά ίντερνετ.
και όλα αυτά εν έτη 2010.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

one month trial

αλήθεια, γιατί καπνίζετε ακόμα όλοι εσείς που καπνίζετε ακόμα σε μέρη στα οποία είναι πια παράνομο να καπνίζεις??
την παρασκευή βγήκα βόλτα μετά από έναν αιώνα κλεισμένη μέσα στο (καινούργιο) σπίτι και το μετάνιωσα το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο.
πήγα στο Κ44 όπου ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 12 και όποιος με ρωτήσει (εύλογα) γιατί πήγα δεν έχω καμία λογική απάντηση να του δώσω.
πήγα όμως δε γαμιέται.
και που πήγα τι κατάλαβα? γύρισα σπίτι με τα ρούχα μου να βρωμοκοπάνε τσιγαρίλα, έξαλλη που ΟΛΟΙ κάπνιζαν κάτω από τις "παρακαλούμε μην καπνίζετε" ταμπέλες και σε κατάσταση νευρικού κλονισμού με όλους τους μαλάκες (friends included) που μου φυσούσαν τον καπνό στη μούρη όταν τους έλεγα ότι βασικά απαγορεύεται το κάπνισμα.
πραγματικά ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω που οφείλεται αυτή η δυσκολία που έχουν οι έλληνες στο να προσαρμόζονται στους νόμους. γιατί δηλαδή τους (μας? whatever) φαίνεται τόσο δύσκολο να καταλάβουν ότι ένας νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα πρέπει να ισχύει. πρέπει να ισχύει από το πρώτο δευτερόλεπτο εφαρμογής του ή έστω μετά από έναν μήνα "προσαρμογής".
εμένα με προσβάλλει το γεγονός ότι η κοινωνία μας ένιωσε την ανάγκη να μας δώσει έναν μήνα μπόνους να προσαρμοστούμε στην απαγόρευση και να σταματήσουμε να καπνίζουμε σε χώρους που έχει κόσμο γύρω μας και παρόλα αυτά όλοι ακόμα καπνίζουν παντού σαν θεριακλήδες.
το ξαναλέω σε περίπτωση που κατηγορηθώ από ανεγκέφαλους μαλάκες πως έχω υπάρξει και εγώ καπνίστρια, πολλών χρόνων κιόλας, αλλά όταν βρέθηκα σε αντίστοιχή περίπτωση στην αγγλία, απλά σταμάτησα να καπνίζω στους δημόσιους χώρους την προβλεπόμενη ημερομηνία.
πόσο πιο απλό?
μου είναι πολύ δύσκολο να παραμένω αισιόδοξη με όλα αυτά που αντιμετωπίζω καθημερινά σ' αυτό το μαύρο χάλι που λέγεται χώρα, αλλά ακόμα είμαι. το θέμα είναι για πόσο ακόμα? φυσικά όπως λέει και η μαριμάρ το μυστικό είναι να μην σταματήσεις ποτέ να προσπαθείς. και έχει δίκιο.

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ποπ goes the world

φανταστική ιστορία με πραγματικά φανταστικά γεγονότα και φανταστικούς πραγματικούς πρωταγωνιστές.

νέα κοπέλα κλείνει την τηλεόραση αηδιασμένη. έχει μόλις τελειώσει το πρώτο επεισόδιο του νέου ριάλιτι εγκλεισμού και εκείνη έχει ξεράσει τα άντερα της σε έναν κουβά δίπλα της. λίγο η χθεσινή πίτσα, λίγο ο κουβάς με το παγωτό, πολύ η αηδία από το τηλεοπτικό σκουπίδι που μόλις της σερβίρανε, ανακατώθηκε και τα ξέρασε όλα. πέφτει στο κρεβάτι και σκέφτεται τι ωραία που θα ήταν να έχει έστω και λίγη φαντασία, λίγη έμπνευση να μπορούσε να αποτυπώσει γραπτώς την αηδία της. ξαφνικά της έρχεται στο μυαλό η γνωστή τηλεκριτικός αθηναϊκής εφημερίδας, η ποπ ντάιαμοντ, που βγάζει χολή και δηλητήριο προς όλες τις κατευθύνσεις όταν κάτι δεν της αρέσει. η νέα κοπέλα ζηλεύει και πριν αποκοιμηθεί φαντασιώνεται ότι το πνεύμα έμπνευσης της ποπάρας την εγκαταλείπει και μπαίνει για λίγο μέσα στην ίδια.
ω πνεύμα αθάνατο πηγαίας έμπνευσης, θάρρους και αγνού τηλεοπτικού δηλητηρίου της ποπ ντάιαμοντ, βρες με, μπες μέσα μου και στοίχειωσε με για πάντα, σε προσμένω.
σε ένα παράλληλο σύμπαν, κάπου στο κολωνάκι, γνωστή τηλεκριτικός που διασκεδάζει με την παρέα της σε γνωστό στέκι μεταφέρετε επειγόντως στο πλησιέστερο νοσοκομείο έπειτα από μια επιληπτική κρίση που πολλοί αποδίδουν στον συνδυασμό ηρεμιστικών χαπιών με αλκοόλ.

από χτες το βράδυ νιώθω μια πολύ περίεργη αίσθηση στο λαιμό μου, σαν να είχα αφήσει ανοιχτό το παράθυρο και να μπήκε μέσα (μου) ένα ρεύμα. έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να κράξω τους πάντες και τα πάντα και να μην αφήσω τίποτα όρθιο. δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου και απορώ από μου ήρθε αυτός ο δυναμισμός. λες?
και μιας και σκέφτηκα γάτες θέλω να κάνω επίσημη καταγγελία στον στυλίστα του μέγκα τσάνελ για τα αηδιαστικά ρούχα που επέλεξε να φορέσει στην κατά τα άλλα σιχαμένη ευγενία μανωλίδου. λευκό κάπρι παντελονάκι για χειμερινή σεζόν 2010?? μα καλά που πας αγάπη μου με την τσέπη να φωσφορίζει από μέσα και μόνο το χρώμα της κιλότας να παραμένει στην φαντασία μας? εμφάνιση νούμερο δυο με μοβ λεβαντί τοπ με μισό ώμο έξω και στον άλλο μισό η άρτα και τα γιάννενα υπό την μορφή λέλουδου?
*αποδοκιμαστικό χτύπημα γλώσσας στον ουρανίσκο*
ευτυχώς η προσπάθεια από την πλευρά του μεγάλου καναλιού να προσεγγίσει τα ριάλιτι προγράμματα γίνεται με λίγο περισσότερο κλας απ' ότι συμβαίνει σε ένα άλλο, αντίπαλο κανάλι, τον άλφα με τον μεγάλο αδελφό.
μετά από δυο επεισόδια έχω μόνο μια εικόνα στο μυαλό μου απ' αυτό το τέρας και η εικόνα αυτή είναι τα γιγαντιαία βυζιά, μασκότ, σήμα κατατεθέν και σημαία της εκπομπής. σίγουρα πρωταρχικός ρόλος επιλογής μεταξύ των γυναικών που δήλωσαν συμμετοχή με σκοπό να αυξήσουν το κασέ της βίζιτάς. και εδώ παρατηρούμε ότι ο στυλίστας του παίγνιου δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο κιτς και στην βλαχομπαρόκ επιλογή γυαλιστερού-συνθετικού υφάσματος που καλύπτει μόνο τα απαραίτητα, αλλά αφήνει την ρώγα να πηγαίνει χαρωπή παραδώθε σε κάθε ψυχολογικό και όχι μόνο σκαμπανέβασμα αυτής που το φοράει. η πλήρης έλλειψη υποστήριξης (λέγε-με-και-σουτιέν) είναι στάνταρντ σε όλες τις αιθέριες υπάρξεις που υπήρξαν κάποτε σεμνές και τώρα ορκίζονται στον πάνο κοκκίνη σαν τον προσωπικό τους θεό. ανεγκέφαλες καμένες από το ντεκαπάζ ξανθές κόμες, περιφέρουν τα σε μέγεθος βρεφικού κεφαλιού βυζιά τους πέρα δώθε σε ένα μετροσέξουαλ σπίτι, με τζάμι και κάμερα στην ντουζιέρα που υποχρεώνει όλους τους κατοίκους του να κάνουν μπάνιο με το μαγιό τους και τους μύκητες να βρίσκουν το καινούργιο στέκι για να χτίσουν τις αποικίες τους. το κλασσικό μοντέλο μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας είναι ακόμα πιο αηδιαστικό από την πραγματική ζωή γιατί εκεί οι βλάκες που δεν τους μιλάει ποτέ κανείς και αρέσκονται να χαίρονται μόνοι τους τα απαίσια αστεία τους, παραμένουν βλάκες που δεν τους μιλάει ποτέ κανείς και αρέσκονται να χαίρονται μόνοι τους τα απαίσια αστεία τους και ότι το να είσαι από την δεν-ξέχνω κύπρο δεν σώζει καθόλου το γεγονός ότι το να βγάζεις τα φρύδια σου και να είσαι άνδρας είναι από τα λίγα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να ισχύει ακόμα η θανατική ποινή. ο βλάχος της παρέας σε γλωσσικό αμόκ το οποίο ούτε ο μίμης ανδρουλάκης δεν θα μπορούσε να μεταφράσει και η λεβεντογέννα εκπροσωπείται επάξια με 4 παίκτες που σε κάθε πρόταση τους πετάνε και από ένα "χαρώτο" ή "επαε" για να θυμηθεί ο κάθε κατεργάρης τις ρίζες του. και μιας και είπα χαρώτο, θυμήθηκα αυτή που το ξεστόμισε, μια στέλλα της οποίας η ληξιαρχική πράξη γέννησης ακόμα αποτελεί το urban joke του χωριού της μιας και δηλώθηκε με δέκα χρόνια καθυστέρηση με αποτέλεσμα σήμερα να νομίζει ότι είναι 25 ενώ στην πραγματικότητα είναι 35 και εγώ είμαι η κόρη της αλλά δεν της το έχει πει πότε κανείς. μια κυρία μια φορά στις κρέμες ματιών του χόντου παραξενεύτηκε και της το έφερε πλαγίως, αλλά οι λεβεντογένιδες το μυρίστηκαν και για εκδίκηση τη βάλανε να φάει με το κουταλάκι της ζάχαρης όλες τις κρέμες ματιών μέχρι που έσκασε και δεν έκανε ποτέ ξανά κανένα σχόλιο για ηλικίες στις πελάτισσες της. μέσα στο σπίτι είναι και ένας ναυαγοσώστης έμαθα, αλλά δεν τον είδα ποτέ. μόνο ένα φουσκωτό στρώμα βλέπω να περιφέρεται και φαντάζομαι θα είναι το αξεσουάρ του και αυτός θα είναι σε κάποια λιμουζίνα απ' αυτές που τους έφερνε η παραγωγή, ξεχασμένος γιατί δεν είδε ποτέ τα σινιάλα του μπούμαν για το πότε να κατέβει από την λίμο και έτσι η κορομηλά έμπασε στο σπίτι μόνο το στρώμα του. ο μιτς μπιουκάναν κλαίει κάπου στο LA και δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει το γιατί.
η γραμμή που χωρίζει τα παρατράγουδα της αννίτας από το σπίτι του μεγάλου αδελφού είναι ροζ και λεπτή, σαν το σφραγισμένο τσιγαρόχαρτο από το δρομοκαΐτιο.
μέσα σε όλους βρίσκεται και μια ξεχασμένη θεία, καθηγήτρια πιάνου που πιθανότατα δεν έχει γνωρίσει τον έρωτα ποτέ και η μόνη της παρηγοριά είναι οι γάτες και το bunny vibrator. μιλάει ασταμάτητα και λέει μόνο μαλακίες, κατάγεται από το γνωστό και δοκιμασμένο είδος ρούλιους βροχοπούλιους IV μόνο που αυτό το μοντέλο κυκλοφορεί με κοντό, αυστηρό καρέ και ζαχαρωτά πέρλες κολιέ όπως γερμανική s&m τσόντα. η συχωρεμένη μάνα του επίσης συχωρεμένου freddie mercury είναι πολύ ανήσυχη μέσα στον τάφο της τις τελευταίες μέρες και όλο γυρίζει και γυρίζει χωρίς να ξέρει τον λόγο. μάλλον επειδή η πρώτη της ξαδέλφη, αυτή που γαλούχησε τον freddie και τον έμαθε να παίζει πιάνο δήλωσε συμμετοχή σε ελληνικό τηλεπαιχνίδι.
και αφού ανέλυσα διεξοδικά το πολύ πολύ σοβαρό αυτό θέμα, ας περάσουμε τώρα στην ελαφριά ψυχαγωγία. φαντάζομαι όλοι γνωρίζετε ότι αυτά τα παιχνίδια χτίζονται σαν μικρογραφία της εκάστοτε κοινωνίας στην οποία προβάλλονται. μια απολύτως άρρωστη σκέψη τρώει το μυαλό μου από χτες και έχει να κάνει με τον δικό μας μεγάλο αδελφό, αυτόν που κανείς δεν βλέπει και δεν ακούει την φωνή του κάτω από δέντρα, αλλά αυτού που βλέπει τα πάντα και που ανάλογα με τις ορέξεις του λύνει, δένει και αποφασίζει τις μοίρες των δικών μας ζωών, τοποθετώντας μας όλους σαν κομμάτια τέτρις στην πιο διεστραμμένη παρτίδα. ακραίο? ζε νε σε πα.
μπότομ λάιν είναι ότι για άλλη μια φορά το μέλλον αυτής της χώρας είναι αβέβαιο σε μια πραγματικότητα που κυριαρχεί η βλακεία και το πλαστικό μπούστο, η χαζοχαρουμενιά και η αφέλεια, η τζάμπα μαγκιά και το κομπολόι. όσο και να κράζω τον μεγάλο αδελφό δεν παύει να είναι μια μικρογραφία της δικής μας κοινωνίας, δεν παύει να εμπνέει κόσμο και ντουνιά, δεν παύει να είναι η πραγματικότητα.
το μόνο καλό είναι ότι όλοι αυτοί είναι έστω και για λίγο κλεισμένοι κάπου, τι γίνεται όμως με όλους τους κλώνους τους που κυκλοφορούν ελεύθεροι εκεί έξω?

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

drive fast die young

με αφορμή το link ενός συμμαθητή μου στο facebook είδα την εκπομπή του Θεοδωράκη, τους πρωταγωνιστές (Κυριακή 26/09). νεανικά τροχαία μέρος α', β' και γ'. δυστυχήματα ή πιο σωστά εγκλήματα, όπως τα χαρακτήρισε ο ίδιος στο τέλος.
δεν ξέρω ούτε πως να το αγγίξω, ούτε πως να πλησιάσω. αυτό που ξέρω είναι ότι σε κάθε video, σε κάθε απόσπασμα, σε κάθε μαρτυρία έβλεπα τον εαυτό μου σε αυτούς που επιβίωσαν μετά από μήνες στην εντατική και είναι πια καλά, σε αυτούς που επιβίωσαν μετά από μήνες στην εντατική και είναι ευτυχώς ζωντανοί αλλά καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια, αλλά και στους γονείς που μιλούσαν για τα χαμένα παιδιά τους.
αυτά που σκοτώθηκαν επειδή δεν φορούσαν κράνος ή ζώνη ή επειδή τους πετάχτηκε ένας ασυνείδητος στα 5 μέτρα μπροστά τους και δεν φορούσαν ζώνη ή κράνος.
στο αμάξι του κωνσταντίνου μετά από 2 μέτρα εν κινήσει, εάν δεν έχει δεθεί η ζώνη οδηγού και συνοδηγού το αμάξι ξεκινάει να κάνει ένα τρομερά ενοχλητικό (αλλά σωτήριο) συνεχόμενο μπιπ. πάντα βάζω ζώνη και το προλαβαίνω. είναι όμως ελάχιστες φορές που είμαι κουρασμένη ή βαριέμαι ή ζεσταίνομαι και η ζώνη εκείνη την ώρα φαντάζει μαρτύριο και θέλω απλά ο πολύ ενοχλητικός ήχος να σταματήσει. ο ήχος όμως ευτυχώς συνεχίζει και εγώ κάνω ένα mini mental fast forward της ζωής μου η οποία όμως τελειώνει απότομα μόλις στο επόμενο στενό επειδή κάποιος με τράκαρε. ενώ περνάνε τα πάντα μπροστά από τα μάτια μου όπως ο μύθος επιβάλλει, η προβολή της ταινία της ζωής μου τελειώνει όταν με βλέπω μέσα στο αμάξι να βαριέμαι να βάλω την ζώνη.
προϊόν ζωηρής φαντασίας? δεν νομίζω.
κρίνοντας από τα 50 περίπου λεπτά της διάρκειας αυτής της συγκλονιστικής εκπομπής, οι πιθανότητες να ήμουν εγώ ή κάποιος που ξέρω ή κάποιος που αγαπώ πολύ θύμα (ή θύτης) σε αυτές τις ιστορίες είναι πάρα μα πάρα πολύ πιθανό. θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα τεράστιο κατηγορώ για τα πάντα: για τους δρόμους, τοπικούς και εθνικούς που έχουν προδιαγραφές για οδήγηση με γαϊδούρι, για το κράτος που όπως έμαθα χρεώνει το κράνος σαν είδος πολυτελείας και όχι σαν είδος πρώτης ανάγκης, για τους οξύθυμους έλληνες οδηγούς και για τους ξεροκέφαλους νέους.
αλλά δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.
αυτό που έχει, είναι ότι τα τροχαία ατυχήματα είναι η νούμερο ένα αιτία θανάτων των νέων στην χώρα μας, τα κέντρα αποκατάστασης ατόμων με κινητικά προβλήματα στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις έχουν γεμίσει από νέους θύματα τροχαίων και φυσικά ότι ο αριθμός των τροχαίων αυξάνεται με μαθηματική πρόοδο κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι.
εκπομπές σαν και αυτές θα έπρεπε να προβάλλονται σαν τηλεοπτικά σποτάκια ανά δίωρο στον κάθε τηλεοπτικό σταθμό και το αρμόδιο υπουργείο θα έπρεπε να είχε υιοθετήσει τις πρακτικές άλλων ευρωπαϊκών χωρών που είχαν εξίσου αυξημένα ποσοστά νεανικών τροχαίων, όπως η Πορτογαλία της οποίας οι δρόμοι έχουν γεμίσει από κουφάρια αυτοκινήτων μετά από τροχαίο προς παραδειγματισμό, ή της Ισπανίας όπου η αστυνομία παίρνει επί τόπου το μηχανάκι του οποίου ο οδηγός ή ακόμα και ο συνοδηγός δεν φοράνε κράνος.
βέβαια ότι μέτρα πάρει το κράτος κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μετριάσει την ορμή του κάθε νέου που ζει σαν να μην υπάρχει αύριο, που δεν μετράει ποτέ τις επιπτώσεις των πράξεων του, που τρέφετε από την αδρεναλίνη και που η ταχύτητα και η μηχανή είναι η πιο γαμάτες γκόμενες.
δεν θα κλείσω με corny συμπεράσματα του στυλ εάν όλοι βάζαμε τον εαυτό μας στην θέση όλων όσων έχουν χάσει τους δικούς τους αγαπημένους ή τα νιάτα τους, ίσως να αλλάζαμε κάτι. δεν θέλω ούτε να ακουστώ σαν την μαμά μου και να συμβουλέψω κάποιον να μην τρέχει (πραγματικά όμως ΜΗΝ).
θα κλείσω όμως με δυο links.
ένα της εκπομπής, να την δείτε γιατί ΠΡΕΠΕΙ, και ένα άλλο του όποιου τα συμπεράσματα τα αφήνω σε εσάς να τα σκεφτείτε, να τα επεξεργαστείτε και να πράξετε ανάλογα.
οι περισσότεροι (και εγώ μαζί) θα κλείσουμε την σελίδα και θα προσποιηθούμε ότι δεν την είδαμε ποτέ. κανείς άλλωστε δεν σκέφτεται τον θάνατο του. αυτό που ελπίζω όμως είναι να μείνει κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου αυτή η σελίδα, και όταν βρεις το κουράγιο να γίνεις και εσύ. και εγώ.

1) http://www.megatv.com/article.asp?catid=14693&subid=2&pubid=13691940

2) http://www.eom.gr/article_detail.asp?e_cat_serial=001001011&e_cat_id=13&e_article_id=32

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

a girl's gotta do what a girl's gotta do aight?

εκεί έξω υπάρχει ένας χ αριθμός blog.
κάποια για γέλια και κάποια για κλάματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά). κάποια για wannabe μαμάδες και άλλα για wannabe μωρά.
άλλα καλά και άλλα χάλια.
τα περισσότερα όμως αποτελούν τον ορισμό της απόλυτης μπίζνας.
ας ξοδέψουμε λίγες στιγμές να το αναλύσουμε: (το καλύτερο σενάριο προϋποθέτει να μην δουλεύεις) έστω λοιπόν ότι δεν δουλεύεις. και έχεις τον απεριόριστο χρόνο να ασχοληθείς με το πνευματικό σου παιδί, να του αφιερώσεις όσο χρόνο χρειάζεται και να του αφοσιωθείς πλήρως. να έχεις όλο τον χρόνο να χαζεύεις-σερφάρεις στο internet αλλά και σε λογιών λογιών περιοδικά, να βλέπεις τηλεόραση με το θράσος μιας 75χρονης, να βλέπεις όλες τις σειρές που παίζονται και στα δυο ημισφαίρια και να τα σχολιάζεις. και όχι μόνο να τα σχολιάζεις, αλλά να έχεις την δυνατότητα να ποστάρεις κάθε μέρα 3-4 κείμενα για όλα τα παραπάνω, αλλά και για οποιοδήποτε άλλο ερέθισμα μπορεί να σου προσφέρει η αληθινή ζωή. έστω ότι έχεις και τον ανάλογο χρόνο να το προωθήσεις σε όλους τους φίλους και τους γνωστούς σου, να πεις σε όλους αυτούς να το προωθήσουν στους δικούς τους και εσύ εκτός του να κάνεις την ζωάρα σου, να παρακολουθείς παράλληλα το blog σου να σκαρφαλώνει στα στατιστικά του google analytics. μαζί με τα στατιστικά σκαρφαλώνει και η δημοτικότητα και μαζί με την δημοτικότητα έρχεται και η πολυπόθητη διαφήμιση η οποία θα κάνει το κάθισμα σου στο σπίτι σερφάροντας στο pc και γράφοντας για τα αποτελέσματα του σερφαρίσματος ακόμα πιο αποτελεσματικό και εσένα φυσικά την κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά κουνώντας μόνο τα δέκα δαχτυλάκια της.
σε έναν φανταστικό κόσμο, το blog σου θα γινόταν πολύ γνωστό και εσύ θα ήσουν ο urban legend της πόλης σου αφού όλοι θα μιλούσαν για σένα, σε εσένα, χωρίς να ξέρουν ποιος είσαι. η ζωή σου θα κυλούσε υπέροχα μιας και θα είχες όλο τον χρόνο να την... εχμ ζήσεις χωρίς deadlines και άγχη και ωράρια και πρωινό ξύπνημα και γκρίνια και απολύσεις και απεργίες. θα μπορούσες πραγματικά να απολαύσεις την πόλη που ζεις, τον έρωτα που ζεις, το σπίτι που ζεις και γενικά θα μπορούσες να ζεις. κάποια στιγμή μπορεί το blog σου να γινόταν σελίδα και να συνέχιζε την ανοδική πορεία του ή έστω να διατηρούσε την σταθερή του ανάπτυξη και εσύ θα έκανες πολλά χαρωπά και ροδαλά μωρά, τα οποία όχι μόνο θα είχες τον χρόνο να τα μεγαλώσεις αλλά θα έκανες και ένα extra μωρουδιακό blog για τις πρώτες αναγούλες και τον πρώτο θηλασμό. όλα θα ήταν τόσο καλά που όσοι σε διαβάζουν θα σε μισούν θανάσιμα αλλά παράλληλα θα θέλουν τόσο πολύ να γίνουν σαν και εσένα και στην προσπάθεια τους να γίνουν θα αντέγραφαν την φανταστική σου ιδέα και εσένα αντί αυτό να σε πείραζε και να άρχιζες το μαλλιοτράβηγμα, θα γινόσουν φίλη με όλες και όλες μαζί θα γινόσασταν πολλές wannabe μαμάδες με τα wannabe ροδαλά και στρουμπουλά μωρά, και γενικά τίποτα δεν θα σε ένοιαζε αφού είναι όλα τέλεια.
σπάω την φούσκα του stepford που έχει αρχίσει και δημιουργείται στο μυαλό μου και συνεχίζω με την ανάλυση του δεύτερου σεναρίου. έστω ότι έχεις ένα blog. παράλληλα έχεις και μια δουλειά. το blog σου αρέσει σε χ αριθμό ατόμων, αλλά τους αρέσει πολύ. είχες ξεκινήσει δυναμικά και με μια ιδέα στο μυαλό σου για το τι θα γράφεις, και κυρίως με πολύ έμπνευση για αυτό. είχες αποφασίσει να γράφεις και τρις και τέσσερις φορές την εβδομάδα, ότι θα το ανανεώνεις με πολλά διαφορετικά πράγματα, ότι θα βάζεις και εικόνες και φωτογραφίες, αλλά και τραγούδια, ανάλογα την διάθεση σου. τελικά δεν κάνεις τίποτα απ' όλα αυτά γιατί ποτέ δεν προλαβαίνεις να το κάνεις, γιατί οι εκατομμύρια άλλες υποχρεώσεις σου που αφορούν φυσικά τι άλλο? την δουλειά δεν σου επιτρέπουν να το κάνεις και γιατί όταν βρίσκεις ένα καινούργιο θέμα για να σχολιάσεις δεν έχεις internet γιατί μόλις μετακόμισες και η HOL θα στο συνδέσει στις έντεκα του άλλου μήνα. εσύ εντομεταξύ ψάχνεις σαν το junkie να κλέψεις σήμα από το internet του διπλανούπάνωκάτωαπέναντι βάζοντας το 012345678901234 σαν κλειδί επειδή τo διάβασες σε κάποιο κείμενο γραμμένο από κάποιον εναλλακτικό hipster ότι μπορεί αυτό να είναι το κλειδί του ιντερνετικού παραδείσου. φυσικά και δεν είναι και απορώ πως πίστεψες ότι θα είναι. το blog σου δεν προχωράει καθόλου καλά, εσύ δεν προχωράς καθόλου καλά και προσπαθείς σαν τον παρανοϊκό να βρεις δημιουργικούς τρόπους να το εξελίξεις έτσι ώστε όταν θα σε βρει η κυρία απόλυση να έχεις να της τρίψεις στα μούτρα κάτι αντί να κατεβάσεις τους ώμους και να καταθέσεις τα όπλα.
βλέπεις τα υπόλοιπα blogs και πραγματικά απορείς ποιος δαίμονας μπορεί να οδήγησε τους 3451840 χιλιάδες ανθρώπους να κάνουν comments κάτω από ελεεινά και τρισάθλια posts γεμάτα με εκατομμύρια θαυμαστικά και με δισεκατομμύρια παπαριές. απορείς πως είναι δυνατόν να έχουν τρελή επισκεψιμότητα blogs που λένε τις έγκυες "εγκυούλες" και γιατί παθαίνουν όλες οι παραπάνω μαζική υστερία με φωτογραφίες από τα βαφτίσια του τέταρτου μωρού της editor. πιστεύεις ότι είναι τρομερή αδικία που τα blogs των φίλων σου παραμένουν "blogs των φίλων σου" και όχι "blogs των φίλων σου" και ολόκληρου του πανελλήνιου. απορείς γιατί όλοι οι διαφημιστές ενεργούν σαν λοβοτομημένοι και δίνουν τις ωραιότατες διαφημίσεις τους σε blogs που σου δίνουν το excitement ενός βραστού χωριάτικου αυγού και όχι σε αυτά που πραγματικά αξίζουν.
και μετά αρχίζεις και αναρωτιέσαι ποια είσαι εσύ κυρά μου που θα κρίνεις και θα αξιολογήσεις ποια αξίζουν και ποια όχι?

νομίζω αυτό που πραγματικά βασανίζει το μυαλό μου είναι ο χρόνος και τα μωρά. αυτά είναι σήμερα τα προβλήματα μου. όχι, βασικά ο χρόνος και το τι κάνουμε με αυτόν, είναι πάντα το πρόβλημα μου. τα μωρά προέκυψαν στην πορεία. λίγο το τέλος της koilitsadotcom.wordpress.com λίγο η έναρξη μιας καινούργιας πολύ κοντινής μου κοιλίτσας με έχουν κάνει να σκέφτομαι πολύ σοβαρά που θα με βρει (όταν έρθει η ώρα) η δική μου κοιλίτσα? αγχωμένη, με έξι μήνες άδεια προτού γυρίσω ξανά στον αγώνα να βγάζω λεφτά για κάποιον άλλον (δουλειά) ή κάπου ήρεμη και χωρίς κανένα άγχος για τα λεφτά κανενός παρά μόνο για τις πάνες του βρέφους?
μπορεί να είναι πολύ νωρίς ακόμα να σκέφτομαι τέτοια, αλλά πρέπει να σπείρεις για να θερίσεις κάποια στιγμή. και όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή δεν θέλω να με βρει απροετοίμαστη.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

τoτε και τωρα

αυτός ο καιρός είναι ο αγαπημένος μου! δεν είναι τυχαίο άλλωστε που μου έδωσε έμπνευση να γράψω. να γράψω τι είναι ένα άλλο θέμα. αυτό είναι το θέμα: δεν έχω θέμα.
κάτι τέτοιες μέρες αναπολώ το λονδίνο τόσο πολύ. αυτές οι ψυχρές μέρες που όλη μέρα είναι απόγευμα και η μέρα δεν ξημερώνει ποτέ. το μόνο που θες είναι να αράξεις στο κρεβάτι σου/καναπέ σου με μια κουβέρτα, να βλέπεις dvd με noodle soup και να περιμένεις να έρθει το βράδυ, να κάνεις σαράντα τηλέφωνα για να κανονίσεις έξοδο την οποία τελικά θα ακυρώσεις και θα συνεχίσεις να σαπίζεις στο σπίτι. που θα ξημερώσει το ίδιο μουντό σάββατο και θα βάλεις τα πιο ζεστά ρούχα και τα δέκα κασκόλ και θα πας για brunch στο Notting Hill που είναι μαγευτικό τα πρωινά του σαββάτου ή θα πας στην British Library και θα διαβάζεις το unmade bed που μόλις αγόρασες στον τεράστιο εξωτερικό χώρο της βιβλιοθήκης που μοιάζει σαν να είσαι στα γυρίσματα του μικρού αυτοκράτορα.
βέβαια και η πραγματικότητα εδώ εξελίσσεται φανταστική. έχω να μπω και να οδηγήσω το αυτοκίνητο μου μια ολόκληρη εβδομάδα και χαίρομαι υπερβολικά για τα ποσοστά τρέλας που έχω γλυτώσει πίσω από το τιμόνι. η στάση του λεωφορείου και του τρόλεϊ (sic) είναι ακριβώς έξω από το καινούργιο μου σπίτι και με αφήνουν ακριβώς έξω από την είσοδο του μετρό.
ο κωνσταντίνος μαγειρεύει, και κάθε απόγευμα που γυρίζω σπίτι έχω ένα φαΐ, που έχουμε διαλέξει μαζί το ίδιο απόγευμα, να με περιμένει, εκτός από χτες που καταστρέψαμε το χωριάτικο κοτόπουλο της γιαγιάς αθηνάς και τελικά κατέληξε στα σκουπίδια. μας έμειναν όμως οι πατάτες!
η συμβίωση είναι... φυσιολογική. δεν ψάχνω τις τρελές λέξεις για να την περιγράψω, αν και θα μπορούσα να πω "γαμάτη" ή έστω "απροσδόκητα όχι βαρετή". μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα στο καινούργιο σπίτι κατέληξα στα εξής: δεν θα ξανακάνω μανικιούρ ποτέ, το πλυντήριο πιάτων είναι η πιο σημαντική αγορά που πρέπει να κάνει όποιος μένει σε σπίτι μόνος του χωρίς γονείς που φροντίζουν να πλένουν "μαγικά" τα πιάτα ή μάλλον φροντίζουν να κάνουν "κάτι" τα πιάτα που αυτό το "κάτι" εσένα, το παιδί, δεν αφορά ποτέ, και εμείς δεν την έχουμε κάνει, ακόμα. επίσης, απορώ γιατί όλοι αυτοί οι επιστήμονες που έχουν ανακαλύψει ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα, χρήσιμα δεν λέω, δεν έχουν ανακαλύψει ένα αόρατο κάλυμμα για να διατηρείτε το σπίτι καθαρό και ξάστερο? συμπέρασμα: έχω βαρεθεί να μαζεύω-σκουπίζω-σφουγγαρίζω-πλένω-στρώνω. ο κωνσταντίνος δε ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον κόσμο του νοικοκυριού με καμία απολύτως χαρά, και αναπολεί την προηγούμενη εβδομάδα που του μάζευε η μαμά του τα πάντα! αλλά για κάποιον σκοτεινό λόγο, ακόμα, μας αρέσει!
όσο για μένα, ελπίζω να θυμάμαι όλες αυτές τις ανέμελες στιγμές ξεγνοιασιάς και ηρεμίας στο σπίτι, μετά από κάποια χρόνια που όλα αυτά θα ανήκουν στο ένδοξο παρελθόν και το status quo θα είναι... διαφορετικό. μπορεί βέβαια και όχι, αλλά what are the odds?

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

οτι δεν ειχα γραψει σε μια εβδομαδα

επειδή δεν μπορώ να γράψω τέσσερα διαφορετικά ποστ (τι εννοείς δεν μπορείς?) θα τα βάλω όλα σε ένα, θα βγάλω όσο περισσότερα νεύρα μπορώ πάνω στα δόλια πλήκτρα και θα το κάνω ποστ να τελειώνω γιατί από χτες τα μαζεύω και θα σκάσω.
*η ημερομηνία είναι χτεσινή γιατί χτες το ξεκίνησα, αλλά αγαπητέ αναγνώστη δώσε μου έναν λόγο γιατί αυτό μπορεί να σε ενδιαφέρει?*

σήμερα το πρωί, ανεβαίνω τις σκάλες του μετρό και καθόλου χαρωπή δεν με λες. επίσης και καθόλου ωραία δεν με λες αν σκεφτείς ότι φοράω πρακτικά τις πυτζάμες μου (αλλά στον υπόλοιπο κόσμο που με βλέπει το παίζω ότι φοράω φόρμα. τώρα πως ακριβώς το παίζω μη ρωτάς), με ζακέτα μαύρη (ότι βρήκα μπροστά μου) δεμένη πάνω πάνω στη μέση μου και με δυο τσάντες στον ώμο μου και γενικά μπορείς να με χαρακτηρίσεις εκτός από τρελή και άστεγη επίσης
τύπος που κατεβαίνει τις κυλιόμενες με την αντίθετη φορά από τις σκάλες που ανεβαίνω κατά πάσα πιθανότητα άρτι αποφυλακισμένος από χρόνιο εγκλεισμό (δεν εξηγείται αλλιώς η χαρά του που με είδε) αρχίζει μανιωδώς να μου κάνει ψιτ ψιτ και αφού τελικά γυρίζω μου κλείνει το μάτι με λαγνεία και μου γλύφεται. εγώ έξαλλη και με την απορία φυσικά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου αφενός για το θάρρος-θράσος του, αφετέρου για τα χάλια μου, τον είπα μαλάκα αφού πρώτα βεβαιώθηκα ότι δεν γνωριζόμαστε από πουθενά μιας και στην αντίστοιχη ερώτηση μου δεν πήρα καμία απάντηση.
θεέ μου δώσε μου δύναμη να μην ανεχτώ ποτέ κανέναν μαλάκα που θεωρεί ότι οι γυναίκες είναι αντικείμενα στα οποία νιώθουν ότι μπορούν να εκδηλώνουν τον χυδαίο θαυμασμό τους όποια στιγμή εκείνοι θεωρούν σωστή μόνο και μόνο επειδή έτσι έκανε και ο πατέρας τους.

σήμερα το πρωί επίσης, πριν το σκηνικό με τον μαλάκα από πάνω, βλέπω στο δρόμο μια κοπέλα έγκυο, καθισμένη στο πεζοδρόμιο να ζητιανεύει. ένας θεός ξέρει γιατί ένιωσα την ανάγκη να την βοηθήσω, μιας και δεν βοηθάω κανέναν που έχει δύο χεράκια, δύο ποδαράκια, δυο ματάκια και καθόλου όρεξη για δουλειά. θα το αποδώσω στο ανύπαρκτο μητρικό μου ένστικτο που ίσως τώρα κάνει τις πρώτες του προσπάθειες να βγει στην επιφάνεια, της έδωσα 1,50 ευρώ. αφού της τα έδωσα μου ζήτησε "λεφτά" λες και αυτά που τις είχα δώσει ήταν καραμέλες, γιατί έχει λέει να πληρώνει ενοίκιο 300 ευρώ το μήνα που σημαίνει ότι κάθε μέρα πρέπει να βάζει δέκα ευρώ στην άκρη. πάνω που η λογική μου είχε αρχίσει να με εγκαταλείπει, μου ζήτησε εάν έχω να της πάω και ρούχα. παράλληλα μου είπε για το δόντι της (??) το όποιο της το βγάλανε χτες (μου το έδειξε!) και μου είπε επίσης ότι πολύ την πονάει και ότι της δώσανε amoxil για τον πόνο και ότι το amoxil της έχει προκαλέσει παρενέργειες και δεν νιώθει καλά. μάλλον για να σας μεταφέρω καλύτερα την ιστορία με το δόντι, τις παρενέργειες του amoxil μου τις είπε αφού τη ρώτησα γιατί δεν πάει να δουλέψει βασικά όπως κάνω και εγώ όπου επίσης (πλέον) πληρώνω ενοίκιο.
φεύγοντας έπιασα τον εαυτό μου να αμφιβάλλει ακόμα και με την εγκυμοσύνη της, μόλις φυσικά συνειδητοποίησα ότι στο ούλο που μέχρι χτες είπε ότι υπήρχε δόντι δεν υπήρχε σημάδι ζωής εδώ και μια δεκαετία, πόσο μάλλον ίχνη εξαγωγής.
στιγμιαία αναρωτήθηκα τι μπορεί να έχει φταίξει και έχω γίνει τόσο καχύποπτη αλλά επειδή δεν βρήκα κάποια απάντηση που να ταιριάζει στην ψυχολογία μου το άφησα και θα περιμένω κάποια άλλη στιγμή να το αναλύσω.

δεν θα μπορούσα φυσικά να αφήσω ασχολίαστο το χτεσινό φασιον ναιτ αουτ. για την ακρίβεια ένα μόνο έχω να σχολιάσω: ποια κρίση? εγώ δεν είδα καμία πάντως, εκτός από κάτι πρεζάκια που ψοφολογάγανε στην σταδίου και κάτι ζητιάνους στην βουκουρεστίου. ένας πακιστανός μάλιστα που πουλούσε λουλούδια, βρήκε κυρία ντυμένη στην πένα, εξαιρετικά καλοζωισμένη και προσπαθούσε να της πουλήσει μάταια την πραμάτεια του με το απόλυτο ύφος απόγνωσης ζωγραφισμένο στο βλέμμα του, και αυτή τον έστειλε από εκεί που 'ρθε με ένα "ok, ok go now" λες και μίλαγε στην φιλιπινέζα της.
αντιθέτως είδα τις πιο πολλές (μαύρες=μηδέν φαντασία) σανέλ τσάντες απ' όσες θα έβλεπα εάν βρισκόμουν στην εβδομάδα μόδας της νέας υόρκης. ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτή την εξίσωση, ή αυξήθηκαν οι βίζιτες ή τα big money ακόμα καλά κρατούν ή όπως με ενημέρωσε η μάπετ όλες πια ψωνίζουν και ψωνίζονται στα στοκάδικα της ιταλίας. όποια και να είναι η απάντηση, χτες πόνεσε το μάτι μου από σανελ, τζιν καμπάνα, παγιετέ μπολερό και γαλλικό μάνι-πέντι. ήμαρτον πια κορίτσια, τόσα πολλά λεφτά και τόσο λίγη φαντασία? αλήθεια γιατί.
η χαρά της κάθε τελειωμένης φασιον μπλογκερ που ζει και πετάει την σκούφια της/του για αυτά τα ιβεντ για μένα πια είναι η καταδίκη μου. ούτε για καταναγκαστική εργασία δεν πατάω πια το ποδαράκι μου σε παρόμοια γκαδερινγκ και πραγματικά ΟΛΟΙ αυτοί οι εναλλακτικοί-λέγε-με-και-χιπστερ αν σπαταλούσαν τον μισό χρόνο που σπαταλάνε για να γίνουν εκκεντρικοί και τάχα μου προκλητικοί και τάχα μου αβαντ γκαρντ ίσως και να κατάφερναν να γίνουν κάτι σημαντικό στην ζωή τους εκτός από ουρές άλλων φασιονίστα που δεν έχουν από μόνοι τους κανέναν ρόλο ύπαρξης και χρειάζονται μια αυλή να τους χτυπάει παλαμάκια σε κάθε μαλακίας τους. πραγματικά πιπολ γκετ α μαδερφακινγκ λαιφ.

τέλος, στη μάχη με το αυτονόητο, η έξαλλη βγήκε για άλλη μια φορά νικήτρια.
μετά από ατελείωτα τηλεφωνήματα με την κατά τα άλλα συμπαθέστατη κυρία εξυπηρέτησηπελατών στον κωτσόβολο, κατάφερα να έχω το ψυγείο μου σήμερα στο σπίτι.
το όποιο να σημειώσω εδώ για όσους ενδιαφέρονται είναι ακόμα ακατοίκητο (εντάξει μέχρι σήμερα) παρότι στημένο και στρωμένο με την όλη του την προίκα του καρτερώντας τον κωτσόβολο να μας φέρει το ψυγείο.
-εγώ: στις 15 μου είπανε
-κυρίαεξυπηρέτησηπελατών: όχι κυρία μου, εγώ βλέπω στην οθόνη μου στις 23
-εγώ: μα ο υπάλληλος σας μου είπε ότι ο προμηθευτής θα σας φέρει το ψυγείο στις 15
-κυρίαεξυπηρέτησηπελατών: θα σας παρακαλούσα να μου πείτε το όνομα αυτού που σας το είπε γιατί αντιμετωπίζουμε πολύ συχνά τέτοια πρόβλημα από το αντίστοιχο τμήμα και έχουμε πολλούς.... (δεν σταματάει ποτέ)
-εγώ: ... συγγνώμη που σας διακόπτω, αλλά δεν θα σας βοηθήσω εγώ να λύσετε το ενδοεταιρικό σας πρόβλημα. εγώ απλά το ψυγείο μου θέλω την μέρα που μου είπατε.
-κυρίαεξυπηρέτησηπελατών: ναι καταλαβαίνω τι λέτε κυρία μου, θα προσπαθήσω αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ για τίποτα.
σ' αυτό το σημείο να μοιραστώ μαζί σας ότι το σάββατο πήγα στο ΙΚΕΑ και πήρα από εκεί το στρώμα και το κρεβάτι μας με σκοπό να τα φέρουν σπίτι (χωρίς τους χιλιάδες περιορισμούς του κωτσόβολου όπου ακόμα και τα τρία σκαλιά σε μονοκατοικία θεωρούνται όροφος και για να γίνει η μεταφορά χρειάζεται γερανός) δευτέρα ή τρίτη. την κυριακή λοιπόν με πήραν τηλέφωνο από την μεταφορική εταιρεία που χρησιμοποιεί το ΙΚΕΑ να με ενημερώσουν ότι λόγω της επικείμενης απεργίας των βυτιοφόρων, το ΙΚΕΑ κάνει τις παραδόσεις του νωρίτερα πάρα ενδεχομένως ποτέ, και όντως μας το φέρανε κυριακάτικα.
στην σουηδία αδελφές μου, στην σουηδία!