Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

The Bitch is Back

aha aha aha!!
σκέφτηκα να κάνω δυναμικό entrance μετά από χίλια χρόνια που έχω να ανοίξω το blogger.
εντάξει οι πιο πιστοί φίλοι και βασικά real time-real life φίλοι ξέρουν πως μπορούν να με βρουν και εδώ. σε άλλο ύφος, με άλλο στυλ, ακόμα και γλώσσα, αλλά με την ίδια όρεξη.
καλά ντε! δεν κάνω διαφήμιση, απλά προσπαθώ να δικαιολογήσω που ήμουν.

φλερτάρω πολύ με την ιδέα να μετ-ονομάσω την έξαλλη σε "χωρίς δουλειά και χωρίς οικογένεια" ή σε κάτι σχετικό με "....τώρα που θα έχω πολύ ελεύθερο χρόνο be aware mothefuckers" αλλά μετά απ' αυτό δεν θα έχω κάτι άλλο να πω όποτε λέω να καλλιεργήσω προσμονή. σε κάθε περίπτωση, σε όσους έλειψα καλώς με βρήκατε και πάλι, πιθανόν να με τρώτε στην μάπα καθημερινά. σε όσους πάλι δεν έλειψα, δεν φταίω εγώ μάγκες, η ζωή είναι απλά άδικη. deal with it.

παρεμπιπτόντως, δεν μπορώ να γλιτώσω από την γραφικότητα του να δηλώσω πόσο άθλιο ήταν το '11 θε μου, αλλά μπορώ να γλιτώσω από το να ευχηθώ σε όλους μια καλή επόμενη χρόνια, γιατί όπως έχει δείξει η ιστορία time is what you make of it, επομένως καλό ή κακό το '11 εμείς το κάναμε να είναι έτσι. ας κάνουμε όλοι απλά κάτι διαφορετικό για το '12.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

σημεια και τερατα

είμαι πάλι σ' αυτό το φριχτό "in between" σημείο που δηλαδή είμαι με το ένα πόδι εδώ και φουλ και πάμε, και με το άλλο πόδι είμαι σε μια πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα με αληθινές προοπτικές για καριέρα και ποιότητα ζωής [δεν ζητάω πολλά η δόλια]. είμαι πάλι σ' αυτόν τον εφιαλτικό μονόδρομο που οι άπειρες δημιουργικές ιδέες κατακλύζουν το μυαλό μου [μια απ' αυτές θα γίνει πράξη σε λίγες μέρες και είμαι όντως πολύ ενθουσιασμένη γι' αυτό] και η τραγική και μίζερη καθημερινότητα τις βάζει πάλι στο "on hold" ντουλαπάκι. είμαι πάλι σ' αυτό το γαμημένο σημείο που περιμένω την λύση να έρθει να με βρει από το να κάτσω να την ψάξω εγώ. είμαι πάλι σ' αυτό το σημείο που ενώ ξέρω [και παραδόξως αυτή τη φορά μπορώ] που θα είμαι ευτυχισμένη και τι θα μου κάνει καλό, δίνω ευκαιρίες μπας και κάτι αλλάξει στο σήμερα, στο αύριο, στο τώρα. φυσικά τίποτα δεν αλλάζει και εγώ μένω να κάνω όνειρα τα οποία δεν θα αφήσω απραγματοποίητα [λέω] αλλά ίσως τα ξαναπιάσω μια άλλη στιγμή?
ξέρω κι εγώ.
ναι είναι σάπια η κατάσταση πια "εδώ", ναι τίποτα δεν προχωράει, ναι όλα είναι καθημερινά πιο δύσκολα και ναι βασικά αυτά είναι τα πιο βασικά μου προβλήματα, αλλά είναι τόσο
"σοβαρά" που να με κάνουν να παρατήσω φίλους, δουλειά και οικογένεια και να φύγω για τα ξένα? όχι, το πρόβλημα μου δεν είναι ότι δεν μπορώ γιατί το έχω ξανακάνει στο παρελθόν και ξέρω ότι με όποιους πραγματικά θέλεις και θέλουν να κρατάς επαφή ακόμα κι αν χρειάζεται να ξαγρυπνήσεις στο skype για να ενώσεις τις δεκαπέντε ώρες διαφοράς, κρατάς. αυτό που με προβληματίζει είναι πως μηδενίζεις το κοντέρ? ότι έχεις χτίσει εδώ, για ότι έχεις παλέψει και ότι μίζερο και σκατένιο αποτέλεσμα έχεις καταφέρει, είναι η ζωή σου. οπότε μάλλον φτάνεις σ' αυτό το σημείο που λες ότι χάλια ξεχάλια έτσι είναι και εγώ θα προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ με ότι έχω ή ότι δεν έχω και να "κάνω την κρίση ευκαιρία".
την αγαπημένη μου ατάκα μέχρι μερικούς μήνες.
όταν ακόμα το πορτοφόλι μου είχε παραπάνω από 2 ευρώ πέντε μέρες μετά την πληρωμή μου, όταν είχα και δεύτερη δουλειά που ναι μεν που απασχολούσε πολύ χρόνο αλλά μου έδινε ένα extra something δημιουργικότητας, τότε που ακόμα κι αν δεν είχα βενζίνη μπορούσα να βγω για ένα early ποτό με το μετρό, τότε που στα πρώτα κρύα καθόμουν πάνω στο καυτό καλοριφέρ και κοίταγα έξω από το παράθυρο.
τότε που όλα αυτά τα μικρά με έκανα χαρούμενη για παραπάνω από δυο δευτερόλεπτα.
oh well....

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Το Γαλα (που δεν μεγαλωνει γερα παιδια)

χμμ Το Γάλα ε?
δεν είμαι φαν του ελληνικού κινηματογράφου κυρίως γιατί οι περισσότερες ταινίες είναι σαν να τις έχει σκηνοθετήσει ο Σεφερλής και επίσης μισώ το γεγονός ότι σε κάθε ελληνική ταινία πρέπει να ακούω σαράντα χιλιάδες φορές όλες τις παραλλαγές της λέξης "μαλάκας" και να βλέπω άντρες με φλοράλ πουκάμισα και καδένες να κακοποιούν τις γυναίκες τους.
με λαμπρές εξαιρέσεις τον κυνόδοντα και την Στρέλλα πριν λίγα χρόνια, όλα τα υπόλοιπα παραδείγματα ήταν άκρως απογοητευτικά. και θα εξακολουθούν να είναι, αν πρωταγωνιστούν ο Ζουγανέλης, η Παπουτσάκη, η Ντορέτα Παπαδημητρίου και η Ζέτα Δούκα μαζί ή/και συνδυαστικά.
τέλος πάντων.
δεν περίμενα φυσικά ότι Το Γάλα θα ήταν κάτι αντίστοιχό, εξάλλου η επιτυχία του στο θέατρο το καθιέρωσε σαν μια από τις καλύτερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων και ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω. αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν πήγα χτες στην αποκλειστική προβολή που οργάνωσε η ODEON για τους φίλους της από το twitter με το σκεπτικό ότι θα δω άλλη μια τέτοιου είδους ταινία. αλλά ότι δεν περίμενα με τίποτα να δω αυτό που είδα τελικά, δεν το περίμενα.
καταρχάς να πούμε στην ODEON ευχαριστώ για την πρωτοβουλία αλλά και για την πρόσκληση, να πούμε καλορίζικο το νέο σινεμά στον ήδη busy πολυχώρο του Gazarte, να πούμε στον Όμηρο Πουλάκη να χωρίσει να έρθει να με βρει γιατί πολύ τον αγαπώ. θα έχω κανονίσει να χωρίσω και εγώ.
δεν θα σας πω το στόρι γιατί λίγο πολύ όλοι το ξέρετε κι αν δεν το ξέρετε να πάτε να το μάθετε βλέποντας την ταίνια η οποία είναι φανταστική και με έκανε για ένα νανοδευτερόλεπτο να νιώσω περήφανη που αυτή η καταπληκτική παραγωγή βγήκε από αυτή την χώρα. μετά συνέχισα να την μισώ. την χώρα. θέλω να βρω τον/την σκηνογράφο και να του/της σφίξω το χέρι για την φανταστική δουλειά που έκανε- UPDATE: μόλις διάβασα στην κριτική του Τιμογιαννάκη για Το Γάλα ότι την σκηνογραφία την έχει κάνει η Εύα Νάθενα και επειδή την ξέρω και προσωπικά νιώθω έναν ακόμα λόγο αφενός να αναφέρω το όνομα της και αφετέρου να ξαναπώ άλλη μια φορά τα συγχαρητήρια μου. πρώτη φορά άκουσα σε ελληνική ταινία κανονικό ήχο και ηθοποιούς να μιλάνε καλά ελληνικά και όχι να ακούγονται σαν να είναι από κάπου πολύ πολύ μακριά. και ας ήταν από την Ρωσία. ο Λευτέρης που κατά πάσα πιθανότητα θα τον βλέπουμε πολύ συχνά ακόμα, Προμηθέας Αλειφερόπουλος είναι το όνομα του, που ξεχνιέται το ίδιο δύσκολα με το ταλέντο του. η μάνα Ρήνα δεν-έχω-λόγια να την περιγράψω. Όμηρε Πουλάκη σε αγαπώ. το είπα αυτό ήδη ε?
να πάτε να το δείτε. αύριο βγαίνει στο σινεμά, πραγματικά μην το χάσετε.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

λυσεις υπαρχουν. λυσεις υπαρχουν?

εμένα με ξέρεις. με την κρίση και τις δηλώσεις του τάδε και τα μέτρα του δείνα δεν ασχολούμαι. αλλά όταν η κρίση χτυπάει την ευρύτερη πόρτα της οικογένειας μου δεν μπορώ να μην το σχολιάσω. το πρώτο πρωινό νέο που έμαθα ήταν για έναν συγγενή που ούτε ξέρω τι συγγένεια μας συνδέει, και εάν υπάρχει, που αυτοκτόνησε χτες το πρωί. ναι από τα χρέη. ναι λόγω κρίσης. ναι στην Αθήνα και όχι στην Αμερική το 1929, αλλά το 2011.
ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω τους ανθρώπους που αποφάσισαν να δώσουν τέλος στην ζωή τους. μόνοι τους επηρεασμένοι από εξωτερικούς παράγοντες. υποτίθεται ότι ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος φόβος όλων και η ζωή αντίστοιχα, όσο τετριμμένο και θρησκευτικό ακούγεται, το μεγαλύτερο δώρο. ντάξει μπορεί να μην είναι τόσο βιβλικά τα πάντα για τον καθένα αλλά όσο να πεις μια αβεβαιότητα για το "μετά" την έχεις και μια ευχαρίστηση για το τώρα επίσης.
φυσικά η κατάσταση είναι πια τόσο χάλια εδώ που πολλοί μπορούμε να νιώθουμε ότι τίποτα πια δεν μας κρατάει. αλλά όταν λέμε "εδώ" οι περισσότεροι πιστεύω θεωρούμε την Αθήνα, την Ελλάδα άντε και την Ευρώπη. όχι την γη ολόκληρη. στο φινάλε αν σε πνίγουν όντως τα χρέη και πραγματικά δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις, πάρε την οικογένεια σου και εξαφανίσου στην Χαβάη και δούλεψε ψαράς. όχι απλά δεν πρόκειται ποτέ να σε εντοπίσουν, αλλά τα χρέη σου θα φορτωθούν κάπου αλλού και αυτοί που σου χρωστάνε κιόλας και ουσιαστικά σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση θα ξαναγεννηθούν. αν το δεις δηλαδή και αλτρουιστικά το θέμα, βοηθάς και 5-6 άλλες οικογένειες που κατά πάσα πιθανότητα είναι στο χείλος του γκρεμού.
σε κάθε περίπτωση λύσεις υπάρχουν.
έτσι δεν είναι?

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

John Galliano

με αφορμή την δίκη του John Galliano που έγινε χτες στο Παρίσι, μια ημερομηνία που κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει τυχαία καθώς χτες ξεκίνησαν τα Fashion Night Out σε Λονδίνο, Παρίσι και Νέα Υόρκη. το Γαλλικό δικαστήριο λοιπόν έκρινε ένοχο τον Galliano για αντισημιτικά σχόλια, ποινή που όμως δεν θα εκτίσει στης φυλακής τα σίδερα, αλλά με 6,000 ευρό θα καθαρίσει μια και καλή από πάνω του τον λεκέ του ρατσιστή.
η Βρετανική Vogue Σεπτεμβρίου, σε ένα καταπληκτικό μεταξύ άλλων τεύχος έχει ένα 6σέλιδο αφιέρωμα στον John Galliano.
στο αφιέρωμα αυτό μιλάνε πολλοί φίλοι και συνεργάτες του που όπως μαθαίνουμε δουλεύουν μαζί του από την αρχή της καριέρας του αλλά και διάσημοι με τους οποίους έχει συνεργαστεί, όπως η Naomi Campell που μάλλον επιλέχθηκε να σχολιάσει περισσότερο για το χρώμα της επιδερμίδας της, πάρα οτιδήποτε άλλο. παρόλα αυτά η ίδια, γνωστή για τις παράλογες συμπεριφορές της, υποστήριξε απόλυτα τον σχεδιαστή λέγοντας πως ποτέ δεν δέχθηκε ή αντιλήφθηκε (θα το είχαμε ακούσει άλλωστε αν συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο. κυριολεκτικά "ακούσει") κάποια ρατσιστική ή ανάρμοστη συμπεριφορά ή σχόλια από τον ίδιο. εκτός από την Kate Moss που όχι μόνο τον υποστήριξε αλλά του έδωσε να σχεδιάσει το νυφικό της, πολλοί διάσημοι τάχθηκαν στο πλευρό του, λέγοντας μάλιστα πως το βάρος των συλλογών για δυο τεράστιους οίκους όπως είναι ο Dior και ο Galliano είχαν κάνει τον σχεδιαστή απόμακρο και φανερά εθισμένο σε ουσίες, αλκοόλ και ηρεμιστικά χάπια.
πολλοί βέβαια ήταν και αυτοί που δεν τον υποστήριξαν όπως η Εβραία Natalie Portman (πρόσωπο του αρώματος Miss Dior του οίκου) και ο Karl Lagerfeld που δήλωσε "έξαλλος" μαζί του υποστηρίζοντας ότι σε μια θέση όπως αυτή του Galliano απλά δεν βγαίνει να πεις ότι σου κατέβει μπροστά σε τόσο κόσμο, χωρίς να περιμένεις πως δεν θα υπάρξουν συνέπειες.

στενοί του συνεργάτες λένε πως τον τελευταίο καιρό δεν εμφανιζόταν πουθενά, ούτε καν στο τηλέφωνο, και άφηνε άλλους να μιλάνε εκ μέρους του. χαρακτηριστικό είναι πως κατά την διάρκεια της δίκης, όταν προβλήθηκε το notorious βίντεο στο οποίο στολίζει με όλα τα αντισημιτικά επίθετα του κόσμου ένα ζευγάρι, ο ίδιος υπερασπίστηκε τον εαυτό του χρησιμοποιώντας τρίτο πρόσωπο για να αναφερθεί στις εικόνες του βίντεο λέγοντας πως δεν γνωρίζει τον κύριο που μιλάει, και πως ο εν λόγω κύριος δεν έχει καμία σχέση με τον John Galliano.
πως έφτασε εκεί άλλο ένα παιδί θαύμα της μόδας κανείς δεν το γνωρίζει. η ιστορία όμως έχει δείξει (βλ. Alexander McQueen) ότι ίσως η πίεση να είναι πραγματικά μεγάλη γιατί μην ξεχνάμε ότι πίσω από το όνομα και την μόδα και τα ρούχα και τις κολεξιόν, υπάρχουν δισεκατομμύρια που παίζονται μιας και η μόδα είναι μια τεράστια βιομηχανία.
ο Galliano γεννήθηκε στο Γιβραλτάρ και βρέθηκε στην Αγγλία στα 6 του. ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα στην μόδα με fashion illustration σεμινάρια στο Central Saint Martins απ' όπου φυσικά του πρότειναν να συνεχίσει στο BA και στο ΜΑ, πτυχία που ως γνωστόν έχουν στο βιογραφικό τους κάποιοι από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές μόδας του κόσμου. η πρώτη του συλλογή με τίτλο "Les Incroyables" αγοράστηκε αμέσως από την Joan Burstein και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.

1984 "Les Incroyables"
(photo courtesy www.vogue.co.uk)

τα πρώτα χρόνια του ως σχεδιαστής βέβαια δεν ήταν τόσο ανθηρά οικονομικά, παρόλο που ο Galliano κέρδιζε συνεχώς βραβεία και διακρίσεις από το Αγγλικό συμβούλιο μόδας. το 1995 ο ομώνυμος οίκος του βρέθηκε στα όρια της χρεωκοπίας και ήταν η Anna Wintour και ο Andrew Leon Talley που τον βοήθησαν να παρουσιάσει την κολεξιόν του, η οποία τον έβαλε επίσημα στην ελίτ των σχεδιαστών.
μαζί ήρθε και η πρόταση να αναλάβει τον Γαλλικό οίκο Givenchy, μια τρομερή τιμή για τον ίδιο, αλλά και ένα σοκ για τον κόσμο της μόδας καθώς για πρώτη φορά πίσω από τον Γαλλικό οίκο βρισκόταν ένας Βρετανός σχεδιαστής. τα ρούχα από αυτή την συνεργασία είναι πια συλλεκτικά και μπορούμε να υποθέσουμε πως τα περισσότερα βρίσκονται στις ντουλάπες της Daphne Guinness.
Galliano for Givenchy 1995
(photo courtesy www.vogue.co.uk)

η πρόταση να αναλάβει τον οίκο Dior ήρθε μόλις έναν χρόνο μετά, το 1996, σε μια προσπάθεια για αναζωογόνηση του οίκου. ο Galliano ήταν ο καλύτερος για αυτή την δουλεία και έτσι τα μεγάλα οικονομικά κεφάλια (που αργότερα τον κρέμασαν) του έδωσαν το ελεύθερο να κάνει ότι θέλει. τα αποτελέσματα αυτής της 15χρονης σχέσης, μέχρι την τελευταία του συλλογή που παρουσιάστηκε πριν λίγους μήνες παρά την απουσία του, είναι γνωστά.
μυθιστορηματική παρουσίαση, εικόνες βγαλμένες από όνειρα ή εξωπραγματικά σενάρια, τα καλύτερα υφάσματα σε συνδυασμό με ραπτική υψηλού επιπέδου, πασαρέλες που έδιναν πάντα κάτι παραπάνω και διαφορετικό κάθε σεζόν, ρούχα που μπορούσες να τα ξεχωρίσεις ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα χωρίς να είσαι καν γνώστης της μόδας. στο τέλος κάθε πασαρέλας αυτός με διαφορετική κάθε φορά "στολή", είτε ως κουρσάρος, είτε ως ταυρομάχος, είτε ως αστροναύτης να συντηρεί τον μύθο του.
ο οίκος απογειώθηκε όχι μόνο στο haute couture επίπεδο αλλά και στις πιο απλές σειρές με ρούχα και αξεσουάρ που έχουν περάσει στην ιστορία της μόδας, όπως η τσάντα-σέλα που ουκ ολίγες celebrities κράτησαν κάποτε. μαζί με τον οίκο Dior, εξίσου μεγάλη ανάπτυξη βίωσε και ο οίκος Galliano στους οποίος εκτός από τον κοινό παρανομαστή που ήταν ο ίδιος ο Galliano, κοινή ήταν επίσης και η υπόλοιπη δημιουργική ομάδα, καθώς είναι γνωστό ότι ο John δούλευε μόνο με τους πολύ στενούς και κοντινούς του συνεργάτες που τους είχε από τα πρώτα του βήματα. μεταξύ αυτών ήταν και ο Manolo Blahnik o οποίος έχει δημιουργήσει όλα τα παπούτσια για τις πασαρέλες του Galliano. ο Blahnik αναφέρει χαρακτηριστικά στην Vogue ότι μπριφαριζόταν μέσω fax για την συλλογή που ετοίμαζε ο Galliano όπου του έστελνε ένα μέρος της ιστορίας της πασαρέλας όπως την είχε φανταστεί και τα υπόλοιπα τα άφηνε στο δημιουργικό μυαλό του Manolo.

μετά τα γεγονότα που συνέβησαν πριν λίγους μήνες, οι διοίκηση του οίκου Dior αποφάσισε να διαχωρίσει την θέση της από τον πρώην πλέον καλλιτεχνικό διευθυντή του οίκου φοβούμενη μην ταυτιστεί με τα αντισημιτικά σχόλια του σχεδιαστή και φανεί με κάποιον τρόπο ότι αντιπροσωπεύουν τις ιδέες του ίδιου του οίκου. ο Dior αποφάσισαν να συνεχίσει και πράγματι συνεχίζει με motto "ουδείς αναντικατάστατος" και ακόμα δεν έχουν βρει καινούργιο καλλιτεχνικό διευθυντή.
η τελευταία συλλογή του Galliano για τον οίκο Dior- Fall 2011 παρουσιάστηκε χωρίς τον Galliano να βγει για την καθιερωμένη χαιρετούρα στο τέλος της πασαρέλας. τα ρούχα όμως ήταν ένας θρίαμβος.


Dior Fall 2011
(photo courtesy www.vogue.co.uk)

πόσους πια οίκους να αναλάβει και ο Marc Jacobs. ντάξει.





τον λες και δίδυμο αδελφό της Τζένης Μπαλατσινού άνετα!

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Denmark confidential

όταν είχα γράψει αυτό το κείμενο σχεδόν έναν χρόνο πριν για την Δανία, είχα κάποια σχετική ιδέα του τι παίζει εκεί αλλά απέξω απέξω και όχι κάτι που να βασίζεται σε προσωπική μαρτυρία. σήμερα ήρθε οικογενειακή-παιδική μου φίλη που πλέον εργάζεται εκεί και έβαλε τα πράγματα στην θέση τους.
θες να μάθεις λοιπόν πως είναι πραγματικά να ζεις εκεί?
  • η Ελένη έκανε το δωρεάν μεταπτυχιακό της εκεί το οποίο διαρκεί δυο χρόνια και καθότι υπερβολικά τυχερή, η εταιρεία στην οποία έκανε την πτυχιακή της θέλησε να την προσλάβει για τα επόμενα δυο χρόνια με μισθό 20.000 κορώνες. καθαρά. τις οποίες κορώνες θα τις αφήσω κορώνες για να κάνεις μόνος σου την ισοτιμία. για τους λιγότερους τυχερούς που δεν τους προσφέρεται δουλειά "like that" αμέσως μετά το τέλος των σπουδών τους, το κράτος της Δανίας σε βάζει σε ένα αντίστοιχο με το δικό μας ταμείο ανεργίας με τις εξής όμως μικρές διαφορές: τον μήνα σου δίνουν περίπου 1.500 ευρό, σου προσφέρουν δωρεάν υποχρεωτικά σεμινάρια για την σωστή κατασκευή του βιογραφικού σου και φυσικά σε βοηθάνε να βρεις δουλειά κανονίζοντας σου συνεντεύξεις με εταιρείες κάνοντας αυτοί ένα scouting για σένα, έτσι ώστε να βρεις δουλειά 100% όσο πιο σύντομα γίνεται. εάν φυσικά σου προσφερθεί δουλειά και την απορρίψεις χάνεις το επίδομα. έτσι και αυτοί καταφέρνουν να διατηρούν το ταμείο τους βιώσιμο αλλά η αγορά διοχετεύεται με νέα μυαλά
  • οι Δανοί βέβαια είναι τρομερά "εθνικιστές" και συναναστρέφονται μόνο με άλλους Δανούς κατά πάσα πιθανότητα στην ίδια φάση με αυτούς. παράδειγμα: δεν έρχονται ποτέ όταν τους καλέσεις στο σπίτι σου ή στα γενέθλια σου ακόμα και αν τους επιτρέψεις να φέρουν μαζί τους όποιους και όσους θέλουν από την παρέα τους για να νιώσουν άνετα. αν αυτό τελικά συμβεί, μην περιμένεις ποτέ να σε καλέσουν σε κάτι αντίστοιχο δικό τους το οποίο φυσικά θα είναι μόνο για Δανούς. είναι περιττό νομίζω να αναφέρω ότι παντρεύονται μεταξύ τους και κάνουν πολλά και πολύ ξανθά παιδιά. μάλιστα αυτό που έμαθα σχετικά με τις οικογένειες και με εντυπωσίασε είναι πως όλα αυτά τα κάνουν πάρα πολύ μικροί, τύπου 22-23 και μπορείς να μαντέψεις γιατί? μα φυσικά γιατί το κράτος τους δίνει τεράστια επιδόματα και για αυτό. σε αντίθετα βέβαια με τα αντίστοιχα trainwrecks της Αγγλίας, οι Δανοί δεν το κάνουν επειδή στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα φως και καμία μοίρα, αλλά επειδή το θέλουν (??)
  • ένας μισθός μιας part-time δουλειάς στα Starbucks ας πούμε, σου προσφέρει μηνιαίο εισόδημα περίπου 1.000 ευρό γεγονός που κάνεις τις σπουδές απολύτως άχρηστες και το μορφωτικό τους επίπεδο όχι και πολύ υψηλό. σε μια χώρα βέβαια που η πανεπιστημιακή μόρφωση είναι εντελώς δωρεάν το λες και κρίμα, αλλά σε αντίθεση με την δική μας μικροαστική νοοτροπία που προστάζει ότι χωρίς έστω και ένα πλέον πανεπιστημιακό πτυχίο είσαι βασικά ένα τίποτα, μπορούμε να δούμε ότι τα μεγάλα τίποτα είμαστε τελικά εμείς που σπουδάζουμε μέχρι τα 30 μας και όταν φτάνει η ώρα της πρώτης δουλειάς στα 32 δεν ξέρουμε ότι να κάνουμε cc σε ένα mail. η ιστορία έχει δείξει νομίζω πιο σύστημα λειτουργεί τελικά στον πραγματικό κόσμο και πιο όχι
  • κατά τα άλλα είναι πολύ σωστοί στις επαγγελματικές τους σχέσεις φροντίζοντας να υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες την μέρα για να συναναστρέφονται οι υπάλληλοι μεταξύ τους και φυσικά τηρούν με απόλυτη ευλάβεια το 7,5ωρό της καθημερινής εργασίας τους καθώς μετά το πέρας του όλοι έχουν γίνει καπνός από τα γραφεία και πάνε να ζήσουν τις καθόλα προνομιακές ζωές τους. επίσης έμαθα ότι δεν είναι καθόλου αγχώδεις. στα meetings λέει που πρέπει να παρουσιάσουν κάτι αν αυτό το κάτι δεν το έχουν τελικά έτοιμο δεν χάλασε κι ο κόσμος καθώς θα το παρουσιάσουν στο επόμενο. επίσης έχουν συνολική άδεια 7 εβδομάδες τον χρόνο. και μ' αυτό θα κλείσω το κεφάλαιο της δουλειάς και θα σε αφήσω να σκέφτεσαι πόσο γρήγορα τελείωσε το καλοκαίρι σου
  • κατά τα άλλα έμαθα ότι φέτος η Δανία έχει πνιγεί από Έλληνες και εκεί που πέρυσι στο μεταπτυχιακό της Ελένης είχε τύπου 5, φέτος έχει 30. ότι ακριβώς χρειάζεται δηλαδή η Δανία, χιλιάδες απελπισμένους Έλληνες των οποίων το κέφι πυροδοτείται από τη πρώτη νότα ενός μπουζουκιού με μόνη επιλογή ένα δωρεάν μεταπτυχιακό σε μια συγκλονιστική χώρα η οποία όπως όλα δείχνουν σε λίγα χρόνια απλά θα μας απαγορεύσει την είσοδο γιατί θα την έχουμε καταστρέψει (και αυτή)
  • η Ελένη ισχυρίζεται ότι όποιος έρχεται ή ανοίγει καινούργιο σπίτι δεν χρειάζεται να αγοράσει απολύτως τίποτα πέραν του κρεβατιού του γιατί οτιδήποτε άλλο μπορεί να το βρει στους δρόμους ή στις κοινόχρηστες αυλές αν μένει σε συγκρότημα κατοικιών, όπου λέει μετά από κάθε ανακαίνιση όλα τα "παλιά" αντικείμενα τα αφήνουν έξω να τα πάρει όποιος τυχερός τα βρει πρώτος. η Ελένη μέχρι τώρα έχει μαζέψει ένα φωτιστικό δαπέδου, ένα γυάλινο τραπεζάκι για το σαλόνι και μια δερμάτινη καρέκλα γραφείου. χώρια τα χιλιάδες ποδήλατα
  • επίσης στην πραγματικότητα δεν σου ανήκει τίποτα, ούτε καν το σπίτι το οποίο έχεις περάσει όλη σου την ζωή, καθώς είναι όλα κρατικά. το ενοίκιο σου το πληρώνεις
    στο κράτος και οποιοδήποτε παράπονο έχεις από τον τυπικό ιδιοκτήτη σου επίσης στο κράτος το αναφέρεις. επίσης παντελώς απαλαγμένο από μικροαστικό πρότυπα σύστημα, σε απόλυτη αντίθεση με εμάς για άλλη μια φορά που το όνειρο κάθε πικραμένου γονιού είναι να αγοράσει ένα σπιτάκι για το παιδί του ή να μπορέσει έστω να του κληρονομήσει ένα, δημιουργώντας τις καταστάσεις που όλοι ξέρουμε από προσωπική ή μη επειρία
  • α, για τις δουλειές ακόμα πρέπει να αναφέρω ότι επικρατεί η απόλυτη αξιοκρατία όπου ο βοηθός παίρνει σχεδόν τα ίδια λεφτά με τον διευθυντή ακριβώς για να μην συμβαίνει ότι συμβαίνει παντού στην Ελλάδα και όλοι καταλήγουμε με ξινισμένα μούτρα περίπου από το πρώτο τέταρτο του 8ώρου. επίσης στις δουλειές προσφέρουν φαγητό (μπουφέ με 3 ευρό) και γυμναστήριο
  • οι δωρεάν παροχές που έχεις από το κράτος συνεχίζονται και στο επίπεδο της υγείας όπου εκτός από τον προσωπικό σου γιατρό που βρίσκεται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου από το σπίτι σου, έχεις πρόσβαση σε όλα τα νοσοκομεία για οτιδήποτε σου συμβεί, όποια στιγμή σου συμβεί εντελώς δωρεάν
  • η Ελένη πληρώνει για το κινητό της περίπου 15 ευρό τον μήνα και μέσα σ' αυτά περιλαμβάνονται 5 ώρες δωρεάν για σταθερά και κινητά σε όλη την Δανία, απεριόριστα μηνύματα για όποιο δίκτυο και δωρεάν 5GB internet. ναι αυτό το τελευταίο με έτσουξε και εμένα πολύ
εντάξει και τώρα θα σε αφήσω με την ελπίδα ότι δεν έχω ξεχάσει να γράψω κάτι πολύ σοβαρό και θα πάω για ύπνο μπας και καταφέρω να ονειρευτώ πως είναι να ξυπνάς σε μια τέτοια ζωή.

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

à Paris

με ένα φριχτό οντέρ από το κοτέτσι της γιαγιάς Αθηνάς, με την θερμοκρασία περίπου χίλιους βαθμούς υπό σκιά και τα σκυλιά με τις γλώσσες κρεμασμένες να κοιμούνται στα πόδια μου, πρέπει τώρα εγώ, να θυμηθώ πως ήταν οι 4 μέρες στο Παρίσι των 20 βαθμών κελσίου και της απόλυτης ξεγνοιασιάς. τρέλες.
με αφορμή την ανακοίνωση πως η Monica Bellucci είναι το νεο πρόσωπο του οίκου Oriflame για την σειρά Royal Velvet (ψάξτην btw είναι ιδανική για επιδερμίδες άνω των 40, δηλαδή για την μαμά σου), η φανταστική Oriflame μας κάλεσε για 4 μέρες στο Παρίσι για να γνωρίσουμε την εταιρεία, να μάθουμε τα προιόντα και να πάρουμε συνέντευξη από την Monica. μαζέψαμε μπογαλάκια, σετάραμε τα άουτφιτς και να σου στο Charle de Gaulle.

φτάνοντας στο ξενοδοχείο το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανοίξω την κουρτίνα να δω την θέα και μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη ιδέα που είχα κατά την διάρκεια του ταξιδιού.

να γιατί...

ευτυχώς δεν ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν στο Παρίσι, ούτε και ο Κωνσταντίνος, και έτσι δεν μας έπιασε τουριστικός πυρετός να φωτογραφηθούμε πάνω στον πύργο του Άιφελ ή/και αγκαλιά με την πυραμίδα του Λούβρου.
οι εκτός Oriflame δραστηριότητες μας ήταν αυστηρά διαλεγμένες εκτός τουριστικού πλαισίου.
ευτυχώς γιατί είδαμε και μια άλλη πλευρά του Παρισιού που πολύ μας άρεσε.

την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί ήταν με αφορμή την αποφοίτηση από το μεταπτυχιακό, έξι γκόμενες, με το eurostar, αρχές Φεβρουαρίου. το κρύο που μαζέψαμε τότε καλύτερα να μην το σχολιάσω. τέλος πάντων, εκ Λονδίνου ορμώμενη, το Παρίσι δεν με ενθουσίασε, έως και με απογοήτευσε, μάλλον γιατί το είχα στο μυαλό μου πολύ διαφορετικό. το γεγονός δε ότι το ένα πεζοδρόμιο απείχε από το άλλο περίπου σαράντα μίλια μου έκαιγε τον εγκέφαλο σε άλλα επίπεδα.

αυτή την φορά το διασκέδασα τόσο πολύ που θα μπορούσα άνετα να ζήσω εκεί. όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση να μην χρειαστεί να χρησιμοποιήσω το μετρό after hours μόνη μου, κάτι που και μόνο στην σκέψη με λούζει με κρύο ιδρώτα. να μου πεις γιατί στο Λονδίνο είναι καλύτερα? σαφέστατα είναι η απάντηση. και μόνο το γεγονός ότι κάθε σπιθαμή του μετρό παρακολουθείτε από κάμερες ασφαλείας σου δίνει μια σιγουριά.
highlight ταξιδιού νούμερο 1: φωτογραφικό ντοκουμέντο που θα περάσει στα δισέγγονα μου, εγώ αλά μπρατσέτα με την Monica Bellucci.
highlight ταξιδιού νούμερο 2: το τελευταίο βράδυ μας στο δεν-έχω-λόγια Lido.
highlight ταξιδιού νούμερο 3: οι ατελείωτες ουρές παντού. από τα McDonalds μέχρι τα Abercrombie & Fitch. ναι καλά κατάλαβες πολυταξιδεμένε μου, το Παρίσι είχε κατακλυστεί από Asians που δεν άφηναν logo για logo όρθιο.

κεφάλαιο Monica Bellucci... δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα λόγια για να την περιγράψουν. ειδικά άμα είσαι φαν όπως εγώ, τα λόγια και η ανάσα σταματάνε την στιγμή που μπαίνει στον χώρο που βρίσκεσαι. είναι έτσι ακριβώς όπως την φαντάζεσαι: σαγηνευτική, πανέμορφη, με μια εσάνς παλιάς γοητείας και γκλαμουριάς. όχι τόσο ψηλή όσο νομίζεις, ίσως περισσότερο γερασμένη απ' ότι φαντάζεσαι, μια κούκλα που συντηρεί τον μύθο της μοιραίας όσο καλύτερα μπορεί μιλώντας σχεδόν ψιθυριστά και αγγίζοντας σε σχεδόν ανεπαίσθητα.
ήθελα να της συμπεριφερθώ σαν ένα αξιοθέατο που έχω πληρώσει για να το δω και άρα μου ανήκει, να την πιάσω και να την μυρίσω, αλλά η κουστωδία της δεν επέτρεπε ούτε να την αγκαλιάσεις σαν βλαχοαμερικάνος τουρίστας for the sake της φωτογραφίας. και έτσι μάλλον βγήκα σαν αγγούρι στην φωτογραφία για την οποία θα περηφανεύομαι μέχρι τα βαθιά μου γεράματα.

τέλος πάντων.
παράλληλα γνωρίσαμε και την Malin Akerman μια πανέμορφη Σουηδή που είναι επίσης πρόσωπο της Oriflame αλλά της Studio σειράς καλλυντικών. θα μπορούσε άνετα να είναι μια κολλητή μου από οπουδήποτε στον κόσμο, και το απόλυτο αντίπαλο δέος στην Bellucci. όχι μόνο εξωτερικά καθότι ψηλή, ξανθιά με μπλε μάτια, αλλά γιατί είναι ακριβώς αυτό: γαμώ τα παιδιά. ο χρόνος της συνέντευξης όχι απλά δεν μας έφτασε μιας και θα μπορούσαμε να είμαστε ακόμα εκεί να λέμε κάτι σχετικό με τα τατουάζ της ή το εξάμηνο που έζησε στην Αθήνα όντας μοντέλο, αλλά οι μάνατζερ της ήταν αρκετά αυστηροί στο πρόγραμμα και έτσι το λήξαμε γρήγορα.

photo courtesy Camilla Pihl @ www.camillapihl.no

εκτός από τους celebrities όμως, έμαθα πολλά πράγματα για την ίδια την εταιρεία, που ήταν το πραγματικό αστέρι του ταξιδιού. μεταξύ άλλων εντυπωσιάστηκα από το ήθος της, αλλά αυτό που την έβαλε κατευθείαν στην καρδία μου είναι το γεγονός ότι από την Σουηδία όπου ξεκίνησε, μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου όπου υπάρχει, είναι όλοι μια οικογένεια.

κατά τα άλλα, τον ελεύθερο χρόνο που είχαμε αποφασίσαμε να τον διαθέσουμε την μια μέρα σε μια μεγάάλη βόλτα στην Champs Élysées η οποία πνιγόταν κυριολεκτικά από τουρίστες από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, με έμφαση στις Ασιατικές χώρες. οι τουρίστες από εκεί σε κάνουν να νιώθεις ο πιο τιποτένιος άνθρωπος πάνω στην γη με την ευκολία που στήνονται έξω από όλους τους διάσημους οίκους και περιμένουν στωικά να ξοδέψουν τα χιλιάδες ευρώ τους.
εχμ επίσης να σημειώσω εδώ ότι η logomania των Ασιατών δεν περιορίζετε μόνο σε ότι φοριέται αλλά και σε ότι τρώγεται, όπως διαπιστώσαμε, με αποτέλεσμα ακόμα και το la duree να έχει γίνει κάτι αντίστοιχο του Λούβρου (μικρή ανακάλυψη totally worth mentioning: στο website του, οι επιλογές γλώσσας είναι γαλλικά, αγγλικά και .... ιαπωνικά). ούτε ένα μακαρόν της προκοπής δεν μπόρεσα να φάω. αναπλήρωσα όμως στην Μονμάρτρη, την τρίτη μέρα του ταξιδιού, που ήταν ο μόνος τουριστικός προορισμός που καταδεχτήκαμε να επισκεφτούμε.

μετά χαθήκαμε μέσα στα στενά και βρεθήκαμε σε ένα τύπου γκέτο, τύπου τζαμαϊκανών που είχε πολύ χρώμα και πολύ φολκλόρ γούστο. κατεβήκαμε με το μετρό στο Châtelet, το οποίο οι Γάλλοι προφέρουν "σατλέτ", γεγονός που μας δημιούργησε άπειρες παρεξηγήσεις μέχρι τελικά να το βρούμε. εκεί όπως μας είπαν, χτυπάει η καρδία του Παρισιού, του αυθεντικού Παρισιού, και η αλήθεια είναι πως δεν είδαμε πολλούς τουρίστες.

καλά είναι προφανές ότι δυο ολιγοήμερα ταξίδια είναι ικανά να σου δώσουν μόνο ένα 20% της ιδέας του τι εστί Παρίσι. αλλά είναι αρκετά για να σε κάνουν να το ονειρεύεσαι για πολύ καιρό μετά.
Paris... je t' aime...!
Oriflame, je t' aime aussi!!!

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Αυγουστος

εσύ που έχεις ορκιστεί να μην ασχοληθείς με τον υπολογιστή στις διακοπές σου μάλλον δεν θα διαβάσεις σε πραγματικό χρόνο αυτό το ποστ. κάπως έτσι είχα πει κι εγώ αλλά να που είμαι τελικά σε μια καφετερία στην πλατεία του χωριού που απ' ότι καταλαβαίνω την τρέχουν κάτι 15χρονα?? κάπου εκεί. τέλος πάντων οι μέρες στο χωριό κυλάνε ήσυχα και ήρεμα, με πολλές ώρες στην παραλία και τελεία. εκτός από την παραλία δεν υπάρχει απολύτως τίποτα άλλο να κάνεις και έτσι η καφετέρια με το ίντερνετ στην πλατεία του χωριού ξαφνικά μοιάζει σαν την απόλυτη όαση μες το κατακαλόκαιρο.
σε αντίθεση με πέρυσι, το φέτος με βρίσκει σαφέστατα πιο μαυρισμένη και με λιγότερα άγχη σχετικά με τον καρκίνο του δέρματος μετά από πολύωρη έκθεση στον ήλιο. ανακάλυψα ξανά την χαρά του να κάνεις μπάνιο με στρώμα και πραγματικά απορώ τι έκανα τόσα καλοκαίρια χωρίς αυτό.
η παραλία της καλόγριας κατακλύζεται καθημερινά από χιλιάδες Γερμανούς τουρίστες οι οποίοι έχουν τις εξής παραξενιές: τα αγόρια φοράνε το μποξεράκι τους κάτω από το μαγιό (όλα!) και τα κορίτσια αντίθετα με αυτό που εμείς οι μεσογειακές νομίζουμε και ενίοτε φθονούμε, δεν έχουν καθόλου μα καθόλου ωραία σώματα. πράγμα αρκετά στενάχωρο αν σκεφτείς ότι μιλάμε για παιδιά περίπου 15 με 16 χρόνων. τέλος πάντων. επίσης όλα προτιμάνε να τρέχουν σαν τα παλαβά πάνω στην καυτή άμμο και να αναπαριστούν σκηνές που θα ζήλευε κάθε αναστενάρης στα πανηγύρι του αϊ Γιώργη από το να φορέσουν τις σαγιονάρες τους μέχρι την ακτή. ένα καθόλα ευχάριστο και σπαρταριστό θέαμα για όλους τους υπόλοιπους λουόμενους που δεν έχουν με κάτι καλύτερο να ασχοληθούν στην παραλία. myself included.
κατά τα άλλα μου μένει μια ακόμα εβδομάδα άδεια και πραγματικά είμαι έξαλλη με το γεγονός ότι δουλεύουμε 350 μέρες τον χρόνο για να καταφέρουμε να κάνουμε διακοπές τις εναπομείνασες 15, όλα αυτά στις τρυφερές ηλικίες των 30 πάρα κάτι χρόνια.
αυτά τα ολίγα. βλέπω τους απέναντι να με κοιτάνε με πραγματικό μίσος που έχω κατσικωθεί στον υπολογιστή τόση ώρα.
χρωστάω ποστ από το ταξίδι στο Παρίσι, όπου πήγα καλεσμένη της Oriflame και εκτός του ότι πέρασα τέλεια, γνώρισα και την Monica Bellucci. Ναι όπως καταλαβαίνεις έχω να γράψω άπειρα πράγματα για αυτό.
καλό υπόλοιπο διακοπών.

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

γραμμα απο την Κινα

η φίλη μας η Μαίρη που είναι το μόνο άξιο παράδειγμα ανθρώπου στο κοντινό μου περιβάλλον που τα έχει καταφέρει στο εξωτερικό.
βρέθηκε προχτές στην Κίνα και θα είναι εκεί για τους επόμενους τέσσερις μήνες.
από το πρώτο της λεπτό εκεί φάνηκε ότι αυτό το μπλογκ θα έχει πολύ υλικό για γράψιμο, και οφείλουμε όλοι να την ευχαριστήσουμε για αυτό.
παρακάτω μέρος του μειλ με τις πρώτες εμπειρίες της.

Ι arrived safe and sound αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για την βαλίτσα μου, η οποία βρίσκετε κάπου στο Μόναχο. Είμαι πεπεισμένη ότι αυτό συνέβη επειδή ακριβώς πριν το ckeck in ακύρωσα για πρώτη φορά στα χρονικά που ταξιδεύω τον premium λογαριασμό μου με την NatWest, απ' όπου τώρα θα μπορούσα να έχω βγάλει πολλά δολάρια ισχυριζόμενη ότι μέσα στην βαλίτσα μου είχα την Stella McCartney την ίδια, μεταξύ άλλων. Η βαλίτσα φυσικά δεν έχει έρθει ακόμα στο Shenzhen όπου βρίσκομαι, αλλά βασίζομαι στα πολλά και φθηνά εργατικά χέρια για να φτάσει το συντομότερο.
Κατά τα άλλα, οι περισσότεροι Κινέζοι εδώ, δεν μιλάνε, επαναλαμβάνω ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ Αγγλικά και όπως καταλαβαίνεις ζω στην πλήρη ασυνεννοησία. Μέχρι και η κόκα κόλα είναι γραμμένη στα Κινέζικα στο κουτάκι της, για να μην συζητήσω για τα μενού στα εστιατόρια και σε ότι έχει σχέση με την ανθρώπινη επικοινωνία γενικότερα. Επίσης είναι άχρηστοι σε κάθε είδους παντομίμα και εκεί κάπου καταλαβαίνεις το τεράστιο κενό μεταξύ ανατολής-δύσης.
Χτες, έψαχνα απεγνωσμένα ένα Κινέζικο εστιατόριο στο ξενοδοχείο μου που αποτελείτε από εχμ.. δυο πύργους.. και πήγα στον άλλον για να βρω. Εκεί αντί για κάτι να φάω, βρήκα μια κοπελίτσα η οποία μετά από έναν Γολγοθά επικοινωνίας, κατάλαβε τι ψάχνω και με συμβούλεψε να πάρω το ασανσέρ και να πάω στον "SEC(ond) FLO(or)" και μετά από 352326 thank you με ρώτησε μες την τρελή χαρά "al you japaniz?". Εκείνη λοιπόν την στιγμή ήρθε το ασανσέρ και εγώ έκανα το γρηγορότερο βήμα στην ιστορία της ανθρωπότητας από τότε που ο homo erectus erected, μπήκα μέσα και άρχισα να βγάζω αφρούς από το στόμα με την ησυχία μου. Μετά από ένα βασανιστικό πρώτο 24ωρο μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι με το φαγητό θα έχω πολύ σοβαρό πρόβλημα, αλλά ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα βιταμίνες, πράσινο τσάι και αμύγδαλα για να με σώσουν από βέβαιο θάνατο λόγο υποσιτισμού.
Στην δουλειά τώρα, όλοι ξεκινάνε να δουλεύουν στις 8:30 ακριβώς. Για την ακρίβεια, αν δεν έχουν χτυπήσει την κάρτα του στις 8:30':00" ΔΕΝ πληρώνονται. Στις 12 πάνε για lunch και μόλις επιστρέψουν κλείνουν ΟΛΑ τα φώτα από τον γενικό και πέφτουν και κοιμούνται. Κυριολεκτικά "πέφτουν" όπου βρουν, στα πατώματα, κάτω από τα γραφεία τους κτλ., μέχρις τις 2, όπου ξανανοίγουν τα φώτα και συνεχίζουν να δουλεύουν μέχρι τις 6. Παράκληση: στείλε μου τo sleeping bag σου για το κλιματιστικό δουλεύει μόνο στους μείον χίλιους και θα δυσκολευτώ λίγο να κοιμηθώ.
Το boss μου είναι ένας νευρωτικός, κακομαθημένος, εγωιστής Αμερικάνος με έντονο odeur τσιγκουνιάς, πιστός στις Εβραϊκές του ρίζες και παραδόσεις.
Τι άλλα θες για δυο 24ωρα?

Έλα παραδέξου λίγο πόσο τυχερός νιώθεις κατά βάθος στο μπουρδελάκι μας?!

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

το δραμα μιας single (οχι εγω, μια φιλη μου)

μια φίλη από το γραφείο αποφάσισε να πάει μόνη της για πότο χτες νωρίς το απόγευμα, μετά το γραφείο. να βγάλει την ένταση της μέρας από πάνω της, και όλα αυτά τα κλισέ. περνώντας κάτω από το καινούργιο ξενοδοχείο στο Μοναστηράκι (ούτε που το ήξερα), εκεί απέναντι από τον σταθμό, A for Athens έμαθα πως λέγεται, ή κάπως έτσι αποφάσισε να το δοκιμάσει. ωραία ταράτσα, η ακρόπολη πιάτο, μουσική και ο εαυτός της παρέα. τι άλλο να ζητήσει κανείς? όταν ανέβηκε στην ταράτσα, όλα τα τραπέζια ήταν πιασμένα. για καλή της τύχη λίγο μετά, μια παρέα σηκώθηκε και εκείνη πήγε θριαμβευτικά να κάτσει στο άδειο πια τραπέζι και να απολαύσει το ποτό της. δεν έχουν περάσει ούτε δέκα λεπτά στα οποία δεν έχει έρθει κανείς να της πάρει παραγγελία (πιθανόν νόμιζαν ότι περιμένει παρέα) και έρχεται ο μετρ που της ζητάει "ευγενικά" να αλλάξει τραπέζι με την δικαιολογία πως το τραπέζι ήταν μεγάλο για ένα άτομο. η φίλη φυσικά δεν δέχεται να σηκωθεί και να αλλάξει από την στιγμή που δεν υπάρχει κάποιος προφανής σοβαρός λόγος για αυτό. με τα πολλά όντως σηκώνεται (ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί) και την αρχίζει ο μετρ σε ένα ατελείωτο τραβολόγημα μες το μαγαζί, προτείνοντας θέσεις να καθίσει, ενώ έχει ήδη βάλει στο τραπέζι από το οποίο την έχει σηκώσει δυο γκόμενες. μεταξύ των επιλογών ήταν μια ξύλινη μπάρα στην οποία κάθονταν ήδη 4 ζευγάρια, τα οποία αντάλλασσαν σάλια και άλλα σωματικά υγρά σε μεγαλύτερη συχνότητα απ' ότι ανέπνεαν, και εκτός του ότι θα έπρεπε να υποστεί αυτό, ο χώρος που είχαν αφήσει ελεύθερος ήταν μόνο για την polly pocket. η δεύτερη επιλογή ήταν "κάπου" μέσα βαθιά και ανήλιαγα. στην ερώτηση της ποίο είναι το όνομα του και που είναι η φόρμα παραπόνων της απάντησε ρωτώντας το δικό της όνομα και λέγοντας της ότι "ξίνισε το μούτρα της" και στην ρεσεψιόν κανείς δεν φάνηκε να διοικεί το νέο αυτό, και φιλόδοξο αν θέλεις ξενοδοχείο, σύμφωνα πάντα με την ευγενική κατά τα άλλα κοπέλα που καθόταν πίσω από τον πάγκο, η οποία προσφέρθηκε η ίδια να γίνει η αποδέκτης του παραπόνου, προφανώς για να το χρησιμοποιήσει μετά για να γελάσει με τον γκόμενο της στο τέλος της βάρδιας της.

συμπέρασμα: αυτοί που σκέφτηκαν να προσλάβουν αυτούς τους υπαλλήλους είναι οι ίδιοι που αποφάσισαν να ονομάσουν το ξενοδοχείο Α for Athens. προφανέστατα "αυτό" είναι η Αθήνα για αυτούς και μεταξύ μας, ποιος να τους κατηγορήσει?!

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Beyoncé

Τ ι κόλλημα είναι αυτό που έχει φάει στα γεράματα με την Beyoncé δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Εντομεταξύ όταν ήμουν στην ηλικία των κολλημάτων (βλ. 12) δεν είχαμε ίντερνετ άρα και πρόσβαση στην ζωή των ινδαλμάτων μας (ίσως και για αυτό η αγάπη μας για αυτούς να έχει διαρκεί ακόμα), ούτε twitter για να τους βλέπουμε να ποστάρουν την κάθε τους στιγμή. Η Beyonce βέβαια απέχει απ΄όλα αυτά, προς μεγάλη μου απογοήτευση, και έτσι μου μένει η Kim Kardashian να κάνω follow. οκ δεν παραπονιέμαι.
σήμερα όμως βρήκα το παρακάτω βίντεο της Beyonce και τις έδωσα πολλά respect.

enjoy

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

the downfall

τσάμπα τα σχεδόν δέκα χρόνια μπαλέτο, τσάμπα οι ξεσκισμένες πουέντ μου, τσάμπα και τα χιλιάδες σκισμένα ροζ καλσόν. όχι δεν κάνω πεζοδρόμιο. έπεσα και τσακίστηκα από ένα πεζοδρόμιο. ειλικρινά να μου πουν αυτοί που κατέχουν τις μονάδες μέτρησης και αντιλαμβάνονται με το μάτι πόση απόσταση είναι ένα μέτρο, πόσα ριμαδοεκατοστά από την γη απέχει το πεζοδρόμιο από το οποίο μου γύρισε με μεγάλη επιτυχία και με ακόμα μεγαλύτερο "κρακ" το πόδι.
τέσσερις μέρες το λιγότερο ακινησία το πόρισμα από την χθεσινοβραδινή επίσκεψη στο ΚΑΤ, στο οποίο παραδόξως δεν έγινα έξαλλη. πρέπει να σου πω ότι μετά το πέσιμο και αφού πάρθηκε η απόφαση πως το ΚΑΤ είναι το μόνο μέρος στο οποίο μπορώ να βρω λύτρωση, κρυφοχαιρόμουν μέσα μου με τα λαβράκια που θα τσίμπαγα σε κάθε μεταφορικό βήμα μου εκεί για την έξαλλη. τζίφος. βέβαια ίσως έφταιγε το γεγονός ότι το νοσοκομείο ήταν άδειο από επείγοντα περιστατικά και εκτός από μένα ήταν οι απολύτως συνηθισμένες ορθοπεδικές περιπτώσεις, μια γριά που της βγήκε ο γοφός και ενός πιτσιρικάς που πιθανόν να έπεσε από το skate πάνω στο 180. οι κυρίες στην υποδοχή ευγενέστατες και χαμογελαστές (!!), οι γιατροί φρέσκοι και ξυρισμένοι, οι κύριοι στο ακτινολογικό ευγενικοί και μου τοποθέτησαν το πόδι με ηρεμία στις κατάλληλες πόζες για ακτινογραφία, οι ειδικευόμενοι έμοιαζαν με κανονικούς ανθρώπους και όχι με ζόμπι που μόλις δραπέτευσαν από splatter των 90's. τι να πω, ή εγώ είχα να πάω πολύ καιρό σε νοσοκομείο, ή όλο αυτό ήταν ένα κακό-καλό όνειρο και ακόμα να ξυπνήσω.
αντίθετα με όλη την ευγένεια των υπαλλήλων, αυτούς που βρήκα αγενέστατους ήταν οι επισκέπτες όσων μένουν μέσα. που από την μια μπορείς να τους δικαιολογήσεις όταν στην κεντρική πύλη τους ζητάνε ακόμα χαρτί εισόδου όταν μπαινοβγαίνουν από τον Φεβρουάριο (να μην σου τύχει), από την άλλη όμως, και οι σεκιουριτάδες που είναι στην είσοδο πρέπει με κάποιον τρόπο να κάνουν την δουλειά τους που είναι να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, και αν ο μόνος τρόπος είναι το χαρτί εισόδου, τότε το φάουλ είναι σε όσους απλά δεν το έχουν. επειδή ο έλληνας νομίζει ότι το να πάει "μέχρι το περίπτερο εδώ δίπλα" δεν ισοδυναμεί με actual πράξη μπαίνω και βγαίνω από το νοσοκομείο, θεωρεί πως το χαρτί εισόδου είναι μια έξτρα μαλακία που το κακό κακό κράτος σκέφτηκε για να τον βασανίσει ακόμα περισσότερο.
και μιας και είπα για σεκιουριτάδες, έχεις κανείς ιδέα αν έχουν ανακοινώσει ή έχουν σκοπό να μεταφέρουν μονάδες του ΟΚΑΝΑ εκεί? ρωτάω γιατί από την Κηφισίας ακόμα βλέπει κανείς πανό κατά των ναρκωτικών όχι γενικά βέβαια, όχι στα ναρκωτικά κάτω από την μύτη τους. τέλος πάντων υπερβολικά πολλοί σεκιούριτι μέσα αλλά και έξω από το ΚΑΤ. ένιωσα λες και ήμουν σε κάποια εμπόλεμη ζώνη.

σύμφωνα με τον πούστη τον Μέρφι, το ΣΚ που θα κανονίσεις τα πιο πολλά πράγματα θα σπάσεις το πόδι σου ή θα πέσει κομήτης πάνω στο σπίτι σου για να μην καταφέρεις να κάνεις τίποτα απ' αυτά που περιμένεις τόσο καιρό. όπως το να βγεις έξω Σάββατο βράδυ για παράδειγμα. αν ζητούσα να κερδίσω το λαχείο ίσως ήταν πιο πιθανό να συμβεί. για όλες αυτές τις μέρες ακινησίας έχω σκοπό να γίνω το απόλυτο DVD και sitcom μπρόκολο: θα δω όλα τα Harry Potter για να φρεσκάρω την μνήμη μου πριν δω το τελευταίο, θα τελειώσω την 4η σεζόν Gossip Girl και την 1η του Glee και ίσως κατεβάσω 1ο κύκλο Modern Family. δεν ξέρω. θα γράψω αρκετά και φυσικά θα είμαι 24/7 καλωδιωμένη στο twitter, κάτι που ούτως ή άλλως έκανα.

τα σκυλιά δε, επειδή με βλέπουν να πηγαίνω κουτσό όλο το σπίτι (όταν δεν είναι εδώ ο κωνσταντίνος), νομίζουν ότι παίζω ένα τέλειο παιχνίδι το "έλα να χαρούμε όλοι μαζί μαμά" και πηδάνε σαν τα τρελά πάνω μου, κάτι που κάναν έτσι κι αλλιώς, απλά τώρα με έξτρα χαρά, ο Kevin μου μασάει το βαμβάκι και τον επίδεσμο και ο Αζοράκος μου γλύφει τα δάχτυλα που περισσεύουν. ευτυχώς τώρα πέσανε ξερά για τον επαναλαμβανόμενο πρωινό τους ύπνο (σκυλίσια ζωή κανείς?) και μπορώ να γράψω με την ησυχία μου.

have fun εσείς που έχετε ζωή.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Ascot 2011 (ή αλλιως: το καρναβάλι του ριο)

τι να τα κάνεις τα oscar γλυκιά μου άμα σου κάνουν εγγλέζικη πασαρέλα όλα τα σούργελα της γηραιάς αλβιώνας, με κάτι ακαθόριστα πράγματα στο κεφάλι τους, που τα λένε για καπέλα και καμώνονται κιόλας ποιανής θα' ναι το πιο ωραίο. εγώ θα σου πω ποιο είναι το πιο ωραίο, βάστα μαζί μου και κράτα σημειώσεις τι κοστούμι θα ράψεις για τις απόκριες που έρχονται.

ο βασιλιάς και η βασίλισσα του καρναβαλιού ή του κεφιού, ολίγον 50's, ολίγον μπεμπέκα, καθόλου δεν σου βγήκε το πουά το κόκκινο χρυσό μου, αλλά τι να λέμε τώρα. τσάμπα το ύφασμα που ξόδεψε ο χυτήρογλου να σε ντύσει.


περιμένοντας τις εμφανίσεις της βασιλικής οικογένειας που είναι και το μαστ σι σε κάτι τέτοια κουλά νεοπλουτίστικα σαν το άσκοτ, η εν λόγω κυρία έφαγε τόσο πολύ ηλιόσπορο, τσικι τσικι ήρθε και ρίζωσε στα μέσα της το φυτό και να σου πετάχτηκε δεύτερο κεφάλι. αυτά παθαίνουν οι περίεργοι.


ακόμα προσπαθώ να καταλάβω την έμπνευση του σχεδιαστή αλλά και του μοντέλου για αυτό το τερατούργημα. ίσως αν το έχουν σχεδιάσει τα toys r us και το φοράει για να βοηθήσει κανα ίδρυμα να το καταλάβω. αλλιώς μου τα πήρε και μου τα σήκωσε τα μυαλά ο ανεμόμυλος.

σου λέει η άλλη που ντύθηκε καρουζέλ καλύτερη είναι? πως θα κάνω εγώ την διαφορά? θα ντυθώ καλέ νεκρή, μα πως δεν το είχα σκεφτεί χρυσό μου. βάζω τις καμαριέρες και τρεις μέρες με παστώνανε για να βγει το λευκό το πεθαμενατζίκο και για να δείξω ότι είμαι και πολύ χιπ φοράω και το γυαλί το κουλό το αλλιώτικο το διαφορετικό. illesteva αν δεν με απατά η μνήμη μου.

τετρακόσια πενήντα χρόνια πριν ήταν το κορίτσι του μαη. σήμερα στάχτες και αποκαΐδια.

σου λέει εδώ το αδελφάτο, από το να ξοδευόμαστε σε φιλιπ τρέϊσι και μαλακίες δεν ξηλώνουμε την μπορντούρα του καναπέ της θείας ευτυχίας. να καμωθώ εγώ το γείσο για το καπέλο και ότι περισσέψει το δίνω στην μισητή μου αδελφή για στρίφωμα. δεν πετάγομαι και μέχρι το άσκοτ που θα' ναι και οι άλλες οι μισότρελές να τους δείξω τι έσιαξα? φύγαμε σου λέει, να τα μας τώρα.

μωρ'συ το παγόνι το δόλιο το ζωντανό δεν το λυπήθηκες και μου το ξεπουπούλιασες? φτερό δεν του μείνε και είναι και περίοδος ζευγαρώματος τώρα. πάει σινκλ θα μου μείνει.

καλά εδώ τα χτικιά, ιδικά το αριστερό, μετά το κράξιμο που φάγανε στο γάμο για τα εκτρώματα επί κεφαλής είπαν να το κρατήσουν χαμηλό το καπελοπροφίλ και κλασικό συνάμα. δεν το 'ξερα ότι η neve campbell είναι τριτόσογο με τον πρίγκιψ. τι? δεν είναι η neve campbell αυτή δεξιά? μνηστητιμουκύριε.

κυρία μεσοαστική με κρίση ταυτότητας, λίγο κύριος, λίγο κυρία δεν ήξερε ακριβώς η γυναίκα τι κουτάκι να τικάρει στο "φύλο" και είπε να λύσει τα μάγια με ένα καπέλο ατόφιο την ουρά του πρώτου αρσενικού πετεινού στο κοτέτσι.

κάποτε ήμουνα πουλί και μ' αγαπούσανε πολλοί. με έμφαση στο κάποτε γιατί η κυρία εδώ έχει συγχωρεθεί προ αμομνημονεύτων, αλλά κάποιος ξέχασε να της το μεταφέρει. πιο πιθανό να καταλάβεις είναι να ζωντανέψει το πουλί στο γείσο, παρά να αλλάξει έκφραση και πλευρά αυτή. το φρύδι τατουάζ δέκα λίρες στις νοτιοαφρικάνες στο elephant and castle.

εδώ, άλλο ένα θεοσχωρέστο party animal, μάλλον αλκοολικός αν κρίνω από τα μισοτελειωμένα cosmopolitan στο καπέλο του. είχε και γενέθλια εκείνη την μέρα που μας άφησε χρόνους. κατά πάσα πιθανότητα πήγε από ηλεκτροπληξία καθώς το σύρμα που φορούσε στο χέρι μπλέχτηκε στα καλώδια της ΔΕΗ και να' σου ένα οικοδομικό τετράγωνο χωρίς telly και αυτός στον άλλο κόσμο.

η συμμορία του λουλακί ξαναχτύπησε στο άσκοτ. αυτές όλο τις μαντρώνουν και τους περνάνε ζουρλομανδύες, αλλά πως ξεφεύγουν κάθε φορά από τα σωφρονιστικά είναι το μέγα μυστήριο της scotland yard.
α η αφίσα από το μικρό μαγαζάκι του τρόμου σε 2011 version. φυτό θανατηφόρο σε θέλω με έναν όρο.

ότι μου έμεινε από το γκοφρέ που είχα αγοράσει στα παιδιά μου για να τυλίξουν τα αυγά στο κυνήγι του θησαυρού, το έφερα από' δω, το πήγα από 'κει, το έσιαξα, το στρωσα, στάθηκε, βγήκα. κλικ φωτογράφε, φτου σου δεν μου στάθηκε.

ουδέν σχόλιο η γραφούσα έμεινα αλάλου και αφώνου γωνία.

άγρια ορχιδέα το επόμενο καπέλο μας, μάζεψε και λίγο τύπου σπανιόλικα τα μαλλιά από κάτω, ότι κουκούλι δηλαδή, που θα αναδυθεί αργότερα η πεταλούδα, πολύ στην μεταφορά μας το πάει το σύνολο. οι νόμοι της φυσικής σηκώνουν τα χέρια ψηλά για το πως στέκεται αυτό εκεί πάνω καμαρωτό.

μιλώντας για φυσική, ο νεύτωνας στριφογυρίζει αδιάκοπα στον τάφο του, κάτι του φταίει αλλά δεν μπορεί να προσδιορίσει ακριβώς τι είναι. ο αϊνστάιν κάπου κλαίει γοερά και το ακέφαλο σώμα της μαρίας αντουανέτας χτυπάει την πόρτα της σοφίας κόπολα και ζητάει εκδίκηση. θέλει δυο scroll down για να απολαύσεις μεγαλείο.

καρουζέλ με αλογάκια φτιαγμένα από ψωμί σου λέει μην μας αργήσουν να μας σερβίρουν και μου 'ρθει καμία λιγούρα, να έχω μα τσιμπήσω κάτι πρόχειρο. σιγά μην καταλάβει κάνεις ότι λείπει τ' αλογατάκι.
οι γλυκούλιδες

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

λιγο απο το πριν

μια μέρα και λίγο παραπάνω χρειάστηκε για να θυμηθώ πως είναι η ζωή χωρίς.
χωρίς σκυλιά, υποχρεώσεις, μαζέματα, καθαρίσματα, πρωινό ξύπνημα, δουλειά, υποχρεώσεις ρε παιδί μου. μια μέρα και λίγο παραπάνω μου πήρε για να ξεκουραστώ και να θυμηθώ πως είναι να ζεις μες τον έρωτα, κάπου μακριά, εσύ κι αυτός, χωρίς "θόρυβο".
ένας γάμος στο Αίγιο με χιλιάδες μέτρα ταφτά, τόνους λακ και μπούκλες κάγκελο, νύχια με στρασάκια, παραδοσιακά χωριουδάκια που χρέωναν το παγωτό μηχανής 2,90 και για 3 κοκκινιστά, μια πατατοσαλάτα, έναν γαύρο και ένα κατεψυγμένο καλαμάρι πληρώνεις 56 ευρό, ήταν η αφορμή για όλα τα παραπάνω.
και εκεί που πίστευα ότι δεν υπάρχουν πια άνθρωποι στην ηλικία μου που παντρεύονται στην κεντρική εκκλησία της πλατείας, με παπά που τηλεφωνεί το πρωί του γάμου και απειλεί πως δεν θα τελέσει το μυστήριο εάν το ζευγάρι δεν έρθει εντός του τέταρτου που αυτός έχει διάλειμμα για να καταθέσει (οικειοθελώς κατά τα άλλα) 25 ευρό για την ανέγερση του ναού ή για το φιλόπτωχων ταμείο, ήρθε αυτό το μισό ΣΚ για να με διαψεύσει. και πάλι.
ανδρικά νύχια μεγαλωμένα λίγο παραπάνω στο μικρό δάχτυλο προσπαθούσαν να με πείσουν ότι όχι η συμφωνία δεν ήταν για 50 το βράδυ αλλά για 60, και πως όχι το δωμάτιο το είχε κλείσει το ζευγάρι μόνο για το σάββατο, παρόλο που ο γάμος τους θα γίνει την κυριακή. γονείς με παιδιά στο πίσω τραπέζι συζητούσαν κατά πόσο το facebook είναι επικίνδυνο και όχι. πολλά αδέσποτα. πολλά τσόκαρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. πολύ κακός καιρός, μα είναι δυνατόν να βρέχει ακόμα??
φύσηξε ένας αέρας ξεκούρασης και ανανέωσης. το νου μου τώρα στον ιούλιο. γάμος στην ιταλία. ελπίζω εκεί να γλυτώσουμε τουλάχιστον τους ταφτάδες.
επίσης, αν με δεις κάπου εκεί έξω, να ξέρεις ότι φέτος κάνω μόδα τα τσόκαρα. κυριολεκτικά.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ποσο τους ζηλεψα

διαβάζω στην αγγλική Vogue Ιουνίου για ένα event που έτρεξε πριν κάποιες μέρες στο Λονδίνο, το street lights (9-15 Μαΐου) στο οποίο συνέβη το εξής συγκλονιστικό: τον προηγούμενο Οκτώβριο, η Carol Wooton, σε μια στιγμή που απ' ότι φαίνεται θα αλλάξει τον τρόπο που τα καταστήματα κοσμημάτων διακοσμούν τις βιτρίνες τους, σκέφτηκε να "δέσει" μαθητές από τα δυο καλύτερα βρετανικά πανεπιστήμια τεχνών, μαζί με πασίγνωστους (και πανάκριβους) οίκους κοσμημάτων και αυτό που θα προέκυπτε από την συνεργασία να γίνει η βιτρίνα του κάθε καταστήματος, του αντίστοιχου οίκου, στην Bond str. τις μέρες που θα διαρκούσε το street lights.
φοιτητές από τα τμήματα σχεδίασης κοσμημάτων (goldsmithing, silversmithing, metalwork and jewellery) των Royal College of Art και Central Saint Martins συνεργάζονται με τους Chanel, Chaumet, Boucheron, De Beers, Cartier, Tiffany, Chopard και όλων των άλλων που ξέρεις, και ανοίγουν τις πόρτες των δημιουργικών και σχεδιαστικών γραφείων τους, και τα αυτιά των CEO και window displayers τους με 39χρονη εμπειρία, σε νέα παιδιά με ιδέες και φαντασία για να τους ξεσκουριάσουν και να τους φυσήξουν νέους αέρηδες στα ήδη φουσκωμένα πανιά τους.
μετά από έρευνες που λένε ότι μια βιτρίνα έχει μόνο 3 δευτερόλεπτα χρόνο για να κερδίσει ή όχι τον περαστικό, οι φοιτητές σκέφτηκαν από οπτικές ψευδαισθήσεις που θα κάνουν τον κάθε έναν που θα περνάει έξω να φαίνεται σαν να φοράει κοσμήματα του οίκου, μέχρι 3D installations με διαμάντια (Harry Winston), και λιοντάρια σε φυσικό μέγεθος που θα κρατάνε στο στόμα τους μια LED οθόνη στην οποία όσοι στέκονται απέξω θα φαίνονται σαν να φοράνε βασιλικές τιάρες (Garrard). φυσικά όλοι οι creative directors και designers των οίκων έχουν αγκαλιάσει με τόσο ενθουσιασμό το όλο project που οι προτάσεις για συνεργασία μετά το πέρας του event έχουν ήδη πέσει στους περισσότερους φοιτητές. κάποιοι οίκοι που δεν μπόρεσαν φέτος (όπως ο Graff) δεσμεύονται να συμμετέχουν του χρόνου, σε κάτι που απ' ότι φαίνεται θα γίνει θεσμός. γεγονός που όλοι ελπίζουν να συμβεί, καθώς το όλο εγχείρημα δίνει μια απίστευτη insight και hands on γνώση σε όλους τους φοιτητές για ότι πρόκειται να ακολουθήσει στην μετά πανεπιστημιακή ζωή τους, με ευκαιρία να συνεργαστούν και να γνωρίσουν υπό τις καλύτερες συνθήκες τα μεγαλύτερα ονόματα στην παγκόσμια αγορά κοσμήματος. από την άλλη, αυτή η συνεργασία αποδείχθηκε τρομερά ευρηματική και ευεργετική και για τους οίκους κοσμημάτων μιας και οι περισσότεροι σχεδιαστές και window displayers δηλώνουν ότι έχουν στερέψει από ιδέες και το μόνο feeling που μένει μετά από κάθε δημιουργικό meeting που έχουν με τα team τους είναι αυτό της βαρεμάρας (!!!).
ακόμα και masters στις βιτρίνες κοσμημάτων όπως ο οίκος Tiffany που έχει αποτυπώσει στις βιτρίνες του από μινιατούρες γαλλικών κήπων τύπου Βερσαλίες, και installations πουλιών που "τραβάνε" διαμαντένια κολιέ από το πάτωμα.
είναι περιττό φυσικά να αναφέρω ότι από τον 4o κιόλας μήνα δημιουργίας αυτού του project, ο δήμαρχος του Λονδίνου θέλησε να υποστηρίξει το όλο εγχείρημα καθώς όπως είπε "θα είναι μια καταπληκτική ευκαιρία να προβληθεί το ταλέντο των νέων".

ο κος. καίσαρης, ο οίκος λαλαούνη, ο βιλδιρίδης ή η έλενα μακρή-λυμπέρη δεν ξέρω μήπως έχουν κάποια παρόμοια ιδέα ή το αντίστοιχο τμήμα κάποιου ελληνικού πανεπιστημίου μήπως θα ήθελε να διοργανώσει κάτι τέτοιο?
αλλά μωρέ φοβάμαι ότι όλα θα γίνουν τόσο σοβαρά, επαγγελματικά, με ακρίβεια και συνέπεια, με διάθεση και πραγματικό βήμα στα νέα παιδιά (που σίγουρα θα έχουν πρωτότυπες ιδέες) και οι ελληνικές εταιρίες θα είναι πολύ ανοιχτοχέρες στο budget τους που ίσως να γίνει καλύτερο από αυτό του Λονδίνου και θα τους πάρουμε την λάμψη... άσε που άμα γίνει, όλοι θα το υποστηρίξουν και κανείς δεν θα πετάξει λάσπη και κακία από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, που θα είναι κρίμα να ρισκάρουμε να χαλάσουμε αυτό το κλίμα ευγενής άμιλλας.

αυτό που ζηλεύω δεν είναι ούτε το Λονδίνο, ούτε η ιδέα, ούτε το κατά πόσο είναι εύκολο ή δύσκολο, ενδιαφέρον ή αδιάφορο, σχετικό ή άσχετο να συμβεί κάτι τέτοιο εδώ. αυτό που πραγματικά ζηλεύω είναι ότι αν συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο εδώ, θα το διοργανώσουν πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι μαλάκες, θα καλεστούν πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι ψευτοσελέμπριτις, θα το καλύψει το ενημερωτικό μαγκαζίνο του σταρ και το όλο θέμα θα γίνει πάλι μια καρικατούρα όπως οτιδήποτε συμβαίνει τελικά στην πόλη "μας".

α! και για να μην σας βάλω στον κόπο να αναζητήσετε από που μετέφρασα, αντέγραψα, απέδωσα ή ότι σκατά νομίζετε ότι έκανα αυτό το κείμενο, σας δίνω και το απαραίτητο credit για να είμαστε και σωστοί. "είμαστε"?

Wooton Carol, UK Vogue, June 2011, p. 79-81

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

τα εν οικω μη εν δημο

δεν είχα μείνει ποτέ σε σπίτι που να μην ήταν δικό μου, ούτε (δυστυχώς) έχω σπίτι να νοικιάζω, άρα και να γνωρίζω τον δεκάλογο του καλού ενοικιαστή.
η μικρή μου εμπειρία τους μήνες που είμαι στο ενοίκιο συνοψίζουν όλες τις υποχρεώσεις στο πόσο κοντά στην προβλεπόμενη ημερομηνία θα δώσεις το ενοίκιο, κι έτσι ο σπιτονοικοκύρης σου δεν θα έχει κανένα παράπονο από σένα γιατί ως γνωστόν το χρήμα κερδίζει και την πέτρα, και το ψαλίδι, και το μολύβι, και το χαρτί.
τα προηγούμενα 27,5 χρόνια που ζούσα σε πολυκατοικία, με όχι και τους καλύτερους γείτονες, οι ώρες κοινής ησυχίας ήταν ένας αστικός μύθος που συντηρείτε μόνο στα βόρεια προάστια, η ανακύκλωση και τα σκουπίδια είναι κάδοι που προορίζονται για την ίδια χρήση και δίπλα τους μπορείς να μαζέψεις από ολοκαίνουργιο καρότσι μωρού μέχρι και πεντακάθαρο χαλί, και το πάρκινγκ είναι κάτι δεδομένο είτε βρίσκεται κάτω από την πολυκατοικία σου, είτε στο πεζοδρόμιο ακριβώς έξω από το σπίτι σου. κοινώς η ζωή είναι πολύ ωραία εκτός αν οι από πάνω σου έχουν σκυλιά δεμένα στο μπαλκόνι όλη μέρα με αλυσίδα και οι από κάτω σου παιδάκια στην τρυφερή ηλικία των έξι που το αγαπημένο τους indoors σπορ είναι η μετακόμιση όλων των επίπλων του σαλονιού, λίγη ώρα μετά το μεσημεριανό φαγητό (σου).
φυσικά όταν μένεις σε πολυκατοικία όλα αυτά τα κάνεις γαργάρα γιατί αν έκανες αλλιώς δεν θα μιλούσες με άνθρωπο, όλοι οι συγκάτοικοι σου θα σε μισούσαν (το ίδιο και τα κατοικίδια τους) και τελικά τίποτα δεν θα άλλαζε, ούτε οι θόρυβοι θα σταματούσαν, οπότε θα κατέληγες με έξτρα σπασμένα νεύρα, ενώ θα μπορούσες από την αρχή να έχεις βάλει ένα μαξιλάρι πάνω στο κεφάλι σου για να περιορίσεις τον θόρυβο, μέχρι να σε ξαναπάρει ο ύπνος.
φυσικά όλα αυτά στο μυαλό του έλληνα είναι εντελώς λάθος αφού η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά να μπει στην διαδικασία να σηκωθεί από το κρεβάτι τους, να βάλει ρούχα ή έστω παπούτσια, να βρει τα κλειδιά, να μπει στο ασανσέρ, να έρθει στον όροφο σου, να χτυπήσει το κουδούνι σου και να σου κάνει την παρατήρησή του. μετά θα ανέβει πάνω και θα φτιάξει τον απογευματινό του καφέ 15 λεπτά νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα, γιατί σε λίγο θα ξυπνούσε ούτως ή άλλως.
τέλος πάντων αυτά συμβαίνουν στις πολυκατοικίες για αυτό κι εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι πριν έρθει καινούργιος ένοικος ή ιδιοκτήτης πρέπει να περνάει από κάστινγκ και κυρίως από τεστ αντοχής. αλλά εμένα δεν με ακούει κανείς.
στο ενοίκιο τώρα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά γιατί δεν υπάρχει το υπέρτατο, πολύ πολιτισμένο και διαλλακτικό επιχείρημα του "σπίτι μου είναι και κάνω ότι θέλω, τώρα άντε γαμήσου", πολύ περισσότερο όταν ο ιδιοκτήτης ή η αδελφή του μένουν από πάνω/κάτω/δίπλα σου.
με την εν λόγω οικογένεια τα πάμε κατά τα άλλα περίφημα και γιατί όχι άλλωστε: έπιπλα δεν έχουμε για να τα μετακινούμε, μωρά δεν έχουμε για να κλαίνε, το ενοίκιο το δίνουμε στις 2 του μήνα μάξιμουμ και είμαστε και καθαροί. τι άλλο να ζητήσει κανείς από έναν νοικάρη?
όλα αυτά φυσικά πριν έρθει ο δεύτερος σκύλος στην παρέα μας που είναι ελαφρώς φασαριόζης καθότι ακόμα μωρό. εδώ και δυο βδομάδες η από πάνω έχει τον αριθμό μου στο speed dial και ότι κι αν ακούσει μου στέλνει sms και όταν δεν απανταώ (που για εκείνη σημαίνει ότι γίνεται τέτοιος χαμός κάτω που που να ακούσω το κινητό μου, και όχι ας πούμε ότι μπορεί να είμαι στη τουαλέτα ή να κοιμάμαι... αν είναι ποτέ δυνατόν με τέτοιο θόρυβο) κάτι σε γραπτή απολογία-επίκληση της υπομονής της για χιλιοστή φορά είναι ικανή να βγει και στο μπαλκόνι.
και ρωτάω εγώ: δεν είναι τρομερό θράσος να νιώθει ότι μπορεί να σε καλεί ότι ώρα της έρθει και να σου κάνει παρατήρηση γιατί κλαίει ο σκύλος ή γιατί πλένεις τα μπαλκόνια σου στις 4 το μεσημέρι ή γιατί κοπάνησε η πίσω πόρτα από το ρεύμα ή εγώ τελικά είμαι παράξενη?
τελικά πόσες φορές επιτρέπετε να σε παρατηρεί η από πάνω σου, πόσες να σου στέλνει sms και πόσες αναπάντητες χωρίζουν την λεπτή γραμμή μεταξύ του "κάνω ευγενική παρατήρηση γιατί το έχετε γαμήσει το θέμα" και του "πρήζω ούμπαλα"?
η δική μου άποψη είναι ότι αν δεν μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις φασαρίας, δεν επιτρέπετε καμία κλήση και κανένα μήνυμα, καμία παρατήρηση και κανένα κρέμασμα από το μπαλκόνι για να σου πω πως θα το κάνεις καλύτερα το πλύσιμο του μπαλκονιού.
από την άλλη όμως, πρέπει να κρατήσεις και μια πολιτισμένη σχέση μαζί της γιατί αλλιώς θα σου πετάει απόνερα στην μπουγάδα και θα ρίχνει τα σκουπίδια της στην εξώπορτα σου.
ε δεν πειράζει, και εμένα τα σκυλιά μου κατουράνε στα λουλούδια της!!

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

το νουμερο 2

χριστέ μου έναν ολόκληρο μήνα έχω να γράψω.
που χρόνος, που μυαλό, που έμπνευση?!
δεν θέλω να γίνομαι κουραστική με το θέμα των σκυλιών, αδέσποτων και μη, αλλά τώρα που έχω, έχω επαληθεύσει πολλές ελληνικές συμπεριφορές και συνήθειες που με ενοχλούν και κατηγορούσα εξ αποστάσεως. πλέον είμαι απολύτως σίγουρη ότι ο έλληνας δεν ενδιαφέρεται για το καλό ή το κακό, το όμορφο ή το άσχημο αν δεν τον αφορά άμεσα και αν αυτό δεν βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο.
δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλοι από το να βλέπουμε, να ζούμε και να προσπαθούμε να διορθώσουμε το χάλι στο κέντρο της αθήνας, έχουμε απλά απομακρυνθεί απ' αυτό, αφήνοντας το στη μοίρα του. τι μας νοιάζει αφού δεν συμβαίνει στο σπίτι μας? αφού δεν το βλέπουμε?
πολύ γενικό παράδειγμα, θα γίνω πιο συγκεκριμένη. τα σκυλιά μου (ναι, ναι, πληθυντικός, θα σου πω παρακάτω) τα βγάζω βόλτα 3 φορές την μέρα, πρωί, απόγευμα και βράδυ. συνήθως το νούμερο 2 τους το κάνουν πρωί και απόγευμα, αλλά εγώ εξοπλίζομαι με σακούλες όλες τις φορές για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα αφήσουμε πίσω μας κανένα μεμοραμπίλιο από την παρουσία μας εκεί. το "εκεί" είναι ένα πάρκο δυο στενά παραπάνω από το σπίτι μου, που έχει και κούνιες, και καφετέρια υπαίθρια στην άλλη άκρη. απ' όλα τα σημεία του πάρκου, αυτοί που βγάζουν τα σκυλιά τους βόλτα επιλέγουν το πιο ψηλό σημείο, άρα και το πιο δύσκολα προσβάσιμο από τα παιδάκια της γειτονίας. στο πάρκο αυτό, τα σκυλιά μου έχουν πολλούς φίλους και όλο και κάποιον συναντάμε στις βόλτες μας. κανένας ιδιοκτήτης όμως δεν κουβαλάει τις σακουλίτσες του με αποτέλεσμα τα νούμερο 2 των σκυλιών τους να γίνονται λίπασμα στην ήδη πλούσια βλάστηση του πάρκου. αυτό είναι κακό, αγενές και δείχνει ασέβεια και προς το περιβάλλον και προς του γύρω σου, έχοντας σκυλιά και μη, που χαρωποί καθώς θα κάνουν την βόλτα τους στο πάρκο, θα πατήσουν το νούμερο 2 του σκύλου σου και μετά θα τους πάρει σαράντα χρόνια και όλο το καντηλανάφτικο για να το βγάλουν. στην καλύτερη των περιπτώσεων θα το πατήσουν, στην χειρότερη θα τους το φέρει το παιδάκι τους με καμάρι "μπαμπά, μπαμπά! κοιτά την βρήκα". εκτός από το αγενές της υποθέσεως λοιπόν, μας βάζει όλους, καλούς κακούς στο ίδιο καζάνι και άντε να εξηγήσεις εσύ μετά που θα βρεθείς τυχαία στον δρόμο του έξαλλου μπαμπά ότι εσύ μαζεύεις τις ακαθαρσίες του σκύλου σου. βέβαια, επειδή και τα δυο είναι καθαρά θέματα παιδείας, από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις, οπότε είτε θα μαλώνεις κάθε λίγο και λιγάκι, είτε θα αδιαφορείς και θα υπομένεις στωικά τον εξάψαλμο από τα μαινόμενα πλήθη, είτε θα ταχυδρομείς τις σακούλες με το νούμερο 2 στον κάθε μαλάκα και τουλάχιστον θα σπας και λίγη πλάκα (αυτό ακόμα δεν το έχω κάνει). ο έλληνας λοιπόν, είναι τέτοιος, που δεν τον νοιάζει άμα το κάνεις γενικά ή που το κάνεις, αρκεί να μην το κάνεις στο "δικό του" το πάρκο. στο πάρκο που είναι απέναντι από το σπίτι του και παίζει το παιδί/ανίψι/εγγόνι του. για τα άλλα πάρκα και τα άλλα εγγόνια σου λέει δεν με νοιάζει κυρία μου, χέστηκα. συμπέρασμα: ο χαρακτήρας της παρατήρησης (δεν θα σχολιάσω καν το ύφος, αυτό θα το αφήσω για άλλο ποστ που δεν θα είναι τόσο ευγενικό) δεν έχει στόχο διορθωτικό, να σε μάθει εν ολίγοις τρόπους ακόμα και στα γεράματα, αλλά παραπεμπτικό "κάντο, αλλά όχι εδώ". και να μια πολύ ωραία νοοτροπία για να μάθεις τα παιδάκια που κατά τα άλλα λυσσάς να παίζουν σε καθαρά από σκύλους πάρκα, αλλά πενταβρώμικα από τα μωρομάντηλα που τους σκουπίζεις τα χέρια αφού έχουν πιάσει το νούμερο 2 του σκύλου. τα εν λόγω μωρομάντηλα βέβαια, καμία μάνα και κανένας κατ' άλλα ανήσυχος παππούς δεν θα ασχοληθούν να πετάξουν στους δέκα κάδους σκουπιδιών περιμετρικά του πάρκου, αλλά θα αρκεστούν στο να τα πετάξουν κάτω. το ίδιο θα κάνουν και με το αποτσίγαρο τους μιας και είναι απολύτως λογικό να καπνίζουν μέσα σε ένα πάρκο με παιδιά γιατί φυσικά είναι υπαίθριο, και το ίδιο θα κάνουν και με το κουτάκι της πορτοκαλάδας της αυτού μεγαλειότης παιδιού τους που θα πιει μετά το παιχνίδι. γιατί ως γνωστόν αυτά που αφήνει ο άνθρωπος και πολύ περισσότερο τα παιδιά είναι πεντακάθαρα έως ιερά, ενώ ο εμβολιασμένος σκύλος μου που ζει μέσα στο σπίτι μου που κατά πάσα πιθανότητα είναι πιο καθαρό από τα δικά τους, είναι βρώμικος και μολυσματικός.

απορώ με όλες τις φιλοζωικές κάθε περιοχής (μετά από μια σύντομη έρευνα χθες, διαπίστωσα ότι σχεδόν κάθε περιοχή της Αθήνας και εκτός, έχει από μια φιλοζωική) που δεν μπορούν να πείσουν τους δήμους αντί να βάζουν ταμπέλες πως απαγορεύονται τα ζώα, να βάζουν ταμπέλες πως απαγορεύονται τα σκουπίδια και stands δίπλα στους κάδους σκουπιδιών με σακούλες για να μαζεύεις από τις ακαθαρσίες του σκύλου, μέχρι και τις δικές σου (στο τσακίρ κέφι).
απορώ επίσης με την δεν-έχω-λόγια νοοτροπία που υπάρχει για τα σκυλιά, πως είναι βρώμικα και μολυσματικά, οικόσιτα ή/και αδέσποτα, τα οποία αδέσποτα δεν γεννήθηκαν φυσικά αδέσποτα, αλλά έγιναν αδέσποτα από κάτι μυαλά σαν κι αυτά.
απορώ επίσης με όλους τους "φιλόζωους" που είναι φιλόζωοι μόνο με τα δικά τους ζώα και αδιαφορούν για όλα τα υπόλοιπα, ακόμα κι αν αυτά τους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν απορώ και πάρα πολύ. τίποτα απ' όλα αυτά δεν μου προκαλεί πραγματική έκπληξη, απλά μάλλον απογοητεύομαι με το πόσο εύκολα επαληθεύω απόψεις και σκέψεις στις οποίες κάποτε άφηνα ένα παραθυράκι ανοιχτό για διάψευση. ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις.

καινούργιο απόκτημα στην οικογένεια είναι ο Kevin (ιδού και η έμπνευση πίσω από το όνομα αυτού), ένα βρέφος μπασταρδοpointer, κούκλος και σε έξαλλη κατάσταση που βρήκε καινούργια οικογένεια με bonus έναν μεγαλύτερο αδελφό σκύλο. ο οποίος αζοράκος υπομένει στωικά το μαρτύριο του με έναν hyper active σκύλο που πηδάει πάνω του, από πάνω του, από κάτω του και γενικά οπουδήποτε υπάρχει στον χώρο, με την ωριμότητα και την εμπειρία ενός μεγάλου σκύλου, που περιμένει πότε θα κουλάρει ο μικρός να μας αφήσει να ησυχάσουμε επιτέλους. περισσότερες πληροφορίες για τον μικρό μας εισβολέα θα μάθουμε σήμερα στην κτηνίατρο.

στο http://www.lostandfound.gr/pet/lost/ μπορείτε να δείτε για όλα τα ζωάκια που χάθηκαν ή βρέθηκαν γιατί είναι κρίμα αυτό που εσείς αντιμετωπίζετε ως αδέσποτο να το ψάχνει απεγνωσμένα η οικογένεια του.