Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

wave it, shake it, move it

μια μέρα πριν από αυτές τις δύσκολες μέρες του χρόνου όπου όλα τα παιδάκια βγαίνουν έξω χαρωπά, ντυμένα αμαλίες και τσολιάδες, όπου αυξάνονται οι πωλήσεις στραγαλιών ανα την χώρα (αν ισχύει ακόμα αυτό το "έθιμο") και ο κοκκώνης έχει μεγαλύτερο ποσοστό διείσδυσης στα σπίτια και από τον λαζόπουλο, βράδυ τρίτης.
παρέλαση.
πόσο αθώα είναι όμως όλα αυτά τα γαλανόλευκα σημαιάκια που ανεμίζουν σε κάθε γειτονία?
χωρίς να είμαι κομουνίστρια, I repeat χωρίς να είμαι κομουνίστρια πιστεύω ότι η παρέλαση είναι από τα πολύ λάθος πράγματα που έχουμε καταχωρήσει ως έθιμo σ' αυτή τη χώρα.
τι το εθιμοτυπικό δηλαδή μπορεί να έχουν ορδές βαριεστημένων και νυσταγμένων έφηβων που πάνε πάνω κάτω υπό την συνοδεία στρατιωτικών εμβατηρίων χωρίς να ξέρουν καν γιατί, ενώ σαφέστατα θα προτιμούσα να περάσουν την αργία κάτω από τα ζεστά σκεπάσματά τους συντροφιά με την χούφτα τους?
ή μήπως όλα τα wannabe next top models που πάνε στην παρέλαση με φούστα πιο κοντή και από την φούστα που φοράει στο λαϊκό πρόγραμμά η σάσα μπάστα?
για να μην σχολιάσω τον περήφανο σημαιοφόρο που όπως βλέπουμε κάθε χρόνο στα δελτία που παρουσιάζει ο αυτιάς δεν έχει σημασία να είναι ο πιο καλός ο μαθητής αλλά ο πιο καλός ο έλλην?
είναι λάθος. για να μην σχολιάσω που βρίσκουν το θάρρος όλοι αυτοί που καλύπτουν τα πρόσωπα τους με γαλανόλευκα full-face και δέρνουν όποιον έγχρωμο συναντήσουν στον δρόμο τους.
τι? που συμβαίνουν αυτά? κουτσοί, στραβοί στον άγιο παντελεήμονα, δεν ξέρω αν σου λέει κάτι το όνομα του αγίου.

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

σαλιο σαλιο τον καημο μου

διάβασα στο editorial του τσαγκαρουσιάνου της πέμπτης, δεν με πολυσυμπαθώ τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις, με αυτή την σειρά στο ταπεινό μου blog ΑΛΛΑ he had a point: μεταξύ άλλων σημαντικών ή ασήμαντων αναρωτιόταν ποιο θα είναι το μέλλον της δημοσιογραφίας εάν υποθέσουμε ότι οι εφημερίδες και τα περιοδικά, ο παραδοσιακός τύπος όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα τινάξει τα πέταλα σε κάνα δυο χρονάκια?
σωστή η ερώτηση, απογοητευτικά τα δείγματα.
έλεγε λοιπόν ότι ούτε τα ηλεκτρονικά μέσα (βλ. blogs, sites) δεν είναι αντάξιοι συνεχιστές αφού δεν δημιουργούν ειδήσεις, μόνο αναπαράγουν, τις κακές κιόλας.
το πιο to the point point που έκανε αφορούσε το twitter το οποίο όπως πολύ σωστά είπε έχει καταντήσει να είναι μια live αναμετάδοση ότι παπαριάς παίζεται σε κάθε τηλεοπτική ζώνη. δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο.
γιατί κάνω αυτήν την εισαγωγή? γιατί θέλω και εγώ να σχολιάσω κάτι που είδα την κυριακή στην τηλεόραση. την εκπομπή των πρωταγωνιστών που να' ναι καλά μου' χει δώσει πολύ τροφή για σκέψη και για γραφή.
είχε τον ψαριανό και τον άδωνη, 30 δευτερόλεπτα χρόνο για κάμποσες ερωτήσεις στους δυο υποψηφίους. οκ. αυτό το part δε με άφησε και εντελώς αδιάφορη αλλά το βρήκα ολίγον τι βατό διότι είναι πολύ λογικό να δημιουργούνται συμπάθειες και αντιπάθειες μπροστά από μια οθόνη όταν μάλιστα παρουσιάζονται τα άκρα. γενικά δεν συμφωνούσα πολύ με την επιλογή γιατί όπως είπα πάλι είναι άκρα, άρα είναι αυτονόητο ότι θα έχουν ακραία διαφορετικές απόψεις, άρα θα σου δώσουν ένα τελείως διαφορετικό περιεχόμενο εκπομπής ΑΡΑ θα καταφέρεις μεν να κάνεις ένα point με την επιφάνεια, αλλά θα το χάσεις στην ουσία.
τέλος πάντων.
παράλληλα είχε και δυο γυναίκες, τη συγγραφέα Ρέα Γαλανάκη (υποψήφια με τον Καμίνη) και την παντελώς άγνωστη Εμμανουέλα Ιγνατίου (υποψήφια με τον Κικίλια).
η εμμανουέλα είναι 18 χρονών, σπουδάζει στο πολιτικό της νομικής, είναι οι πρώτες εκλογές που θα ψηφίσει, αποφοίτησε από τον κωστέα-γείτονα και είναι ένα κατά τα άλλα φυσιολογικό κοριτσάκι με τις κατά τα άλλα φυσιολογικές του απόψεις όπως ας πούμε ότι είναι χριστιανή ορθόδοξη και ότι είναι εντελώς υπέρ του γάμου.
μια τυπική 18χρονη που θα έβλεπες να κάθεται δίπλα σου και να πίνει το ποτό της περιμένοντας πάνω από το κινητό να την πάρει τηλέφωνο το "αγόρι" της σε ένα οποιοδήποτε κλαμπ της παραλιακής το καλοκαίρι και στο γκάζι τον χειμώνα ΕΑΝ υποθέσουμε ότι για κάποιον σκοτεινό λόγο θα μπορούσες να υπάρχεις και εσύ εκεί αγαπητέ αναγνώστη [αν όντως υπάρχει τέτοια πιθανότητα τότε πραγματικά διαβάζεις λάθος blog και καλό θα είναι να σταματήσεις να το κάνεις τώρα γιατί μπορεί να ξυπνήσουν κάποια από τα νεκρωμένα εγκεφαλικά σου κύτταρα και δεν θέλω να έχω καμία ευθύνη για αυτό, καπιsh?]
για το πολύ σύντομο βιογραφικό επάνω πραγματικά θα έχεις ήδη αρχίσει να αναρωτιέσαι who gives a fuck και έχεις δίκιο. γιατί μου την έχει βαρέσει σήμερα μαζί της δεν ξέρω. ίσως να φταίει το πολύ πολύ ενοχλητικό τσευδισμά της, ίσως να φταίει ότι δεν ήξερε την μόνικα, ίσως να φταίει ότι πήγαινε στον κωστέα-γείτονα.
πραγματικά δεν ξέρω.
ίσως και να τα έχω βάλει με όλα τα κοριτσάκια στην ηλικία της, που βλέπω και συναναστρέφομαι δυστυχώς καθημερινά στο μπαλέτο, στον δρόμο, στην δουλειά. όλα αυτά που αγνοούν την σημασία της κριτικής σκέψης και αρέσκονται στο να μυρικάζουν τις ηλίθιες και μικροαστικές απόψεις των ηλίθιων και μικροαστικών γονιών τους. που ποτέ δεν χρειάστηκε να βάλουν το μυαλουδάκι τους να δουλέψει για τίποτα πέρα από το παπαγαλίσουν την ιστορία και να μάθουν απέξω όλους τους τύπους στην φυσική. που ακόμα χασκογελάνε και ψιθυρίζουν με τις φίλες τους κακίες για όλους, που ακόμα περιμένουν τον ίδιο γκόμενο που τα έφτιαξε πρώτα με την ξαδέλφη τους και μετά με την κολλητή τους να της πάρει τηλέφωνο ή μάλλον καλύτερα να σκάσει εκεί που πίνουν καφέ πάνω στο άσπρο άλογο. η εμμανουέλα λοιπόν είναι ένα τέτοια χαρακτηριστικό παράδειγμα.
το θετικό είναι ότι αποκλείεται να εκλεγεί γιατί ως γνωστό τα παιδιά της ηλικίας της ρίχνουν φακελάκι διπλοσαλιωμένο από την μαμά στο σπίτι με σταυρωμένα το όνομα του θείου που μπροστά στο αδιέξοδο του middle age crisis αποφασίζει ξαφνικά να ασχοληθεί με τα κοινά.
οι λίγο μεγαλύτεροι της θα την σνομπάρουν γιατί είναι μικρή, οι δαπίτες συμφοιτητές της την φθονούν που είχε το μέσο να είναι στο ψηφοδέλτιο του κικίλια και κάπου εδώ εξαντλήθηκε το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
κατά τα άλλα ας πάρουμε μια στιγμή να αναλογιστούμε για πόσο ακόμα θα νομίζουν αυτοί που ακόμα νομίζουν ότι το να συμπεριλαμβάνουν ένα νιάνιαρο στο ψηφοδέλτιό τους τους κάνει αυτόματα αρεστούς "στους νέους" (πιο κλισέ και από την ροζίτα σώκου)? και επίσης ας πάρουμε όλοι απόφαση ότι ο χριστόδουλος αναπαύεται κάπου εν ειρήνη και ας αφήσουμε τις φριχτές του δοξασίες για τους νέους με σκουλαρίκια και σκισμένα jean θεέ μου σχώρα με να αποτελούν ένα πολύ κακό urban joke των 90's.

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

fantastic four

βρέθηκα πάλι που λες φίλε αναγνώστη με τα κορμάκια μου, τα ροζ καλτσόν μου και τις πουέντες μου, να παριστάνω τον χαρούμενο ιπποπόταμο με το τουτού.
κοινώς ξεκίνησα πάλι μπαλέτο.
η δασκάλα μου έχει τρομερά υψηλές προσδοκίες από μένα και με θέλει εκεί όλες τις μέρες της εβδομάδα, και στο παρανοϊκό 9:45-11:00 το σάββατο το πρωί.
δεν την ενδιαφέρει και πολύ ότι εγώ δεν έχω καμία σχέση με τις υπόλοιπες "συμμαθήτριες μου" μιας και εκείνες είναι ακόμα στην τρυφερή ηλικία των 17 και δεν έχουν ζωή, ενώ εγώ μια δεκαετία μεγαλύτερή τους. αυτό που την ενδιαφέρει είναι σε τρία χρόνια να έχω καταφέρει να πάρω το επαγγελματικό δίπλωμα, να μπω στο επαγγελματικό τμήμα (είμαι ήδη στο προεπαγγελματικό) και με παροτρύνει να ακολουθήσω καριέρα δασκάλας χορού ή και χορεύτριας (έλα μ**νί στον τόπο σου), λες και απ' όλες τις άλλες καριέρες είδα χαΐρι για να δω από την χορευτική, ή τέλος πάντων να μην αφήσω τον χορό ποτέ, όπως πολύ χαρακτηριστικά μου είπε.
επίσης μου είπε ότι πρέπει να χάσω και τέσσερα κιλά, τα οποία είναι όντως περιττά και δεν με παρότρυνε να τα χάσω για μην πάθει λουμπάγκο ο παρτενέρ που δεν έχω, αλλά για να δείχνω πιο ευπαρουσίαστη με το κορμάκι (υποψιάζομαι).
όπως και να' χει έχει δίκιο.
σε ένα δωμάτιο καλυμμένο από άκρη σε άκρη με καθρέφτες έχω περάσει πολλές ώρες την προηγούμενη εβδομάδα να αναρωτιέμαι πως σκατά έγινα έτσι?
δηλαδή ο λόγος είναι ο αυτονόητος: γιατί έτρωγα, αλλά και πάλι, πως σκατά έγινα έτσι?
μάλλον αποφάσισα ότι δεν θα με ενδιαφέρει πια η εξωτερική μου εμφάνιση και αφού υπάρχουν ακόμα ρούχα και jean στην αγορά που μπορώ να τα αγοράσω έως και πέντε νούμερα μεγαλύτερα για να δείχνω μέσα τους η τουίγκι τότε γιατί να μην φάω και αυτό το τσιζκέικ με έξτρα δέκα μπάλες παγωτό και ένα σουβλάκι μετά για να' ρθω στα ίσα μου? ίσως να φταίει και η "παρηγοριά" του κωνσταντίνου που ισχυρίζεται ότι ακόμα και ελέφαντας να γίνω (σύμφωνα με τα λεγόμενα του δεν απέχω και πολύ) θα με αγαπάει το ίδιο. ποιος ξέρει?
νομίζω είναι γενικό χαρακτηριστικό μου τα τελευταία χρόνια, αντικατοπτρίζετε και στην σχέση μου με το φαγητό και λέγετε απειθαρχία. στα πάντα. δεν μπορώ να ορίσω το μυαλό μου και να μου επιβληθώ. εγώ που έλεγα τέρμα και ήταν τέρμα. που έλεγα δεν του ξαναμιλάω και ήταν σαν να είχε πεθάνει. εγώ που έλεγα και τώρα σωστή διατροφή και είχα κοιλιακούς να παίξεις φλιπεράκι. εγώ που έλεγα και τώρα θα πας γυμναστήριο και δεν έφευγα από κει μέσα μέχρι να έκλεινε τα φώτα και η τελευταία καθαρίστρια.
δεν έχω ιδέα που πρέπει να αποδώσω αυτή την έλλειψη πειθαρχίας, αλλά πραγματικά ελπίζω να την αποκτήσω πάλι με τον μπαλέτο.
γιατί καλά τα γυμναστήρια και τα πιλάτες, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να πρέπει να είσαι σε μια τάξη, με μια δασκάλα που σε παρατηρεί, σε διορθώνει, σε κρίνει ή και σε επιβραβεύει και να θες/πρέπει να είσαι καλή και να μην βαριέσαι για να ακούσεις την επιβράβευση, και αλλιώς να έχεις στο μυαλό σου ότι σήμερα έχει γιόγκα στο γυμναστήριο και ότι μπορεί και να πας μετά την δουλειά εάν δεν είσαι κομμάτια. φυσικά πάντα είσαι και ποτέ δεν πας, ενώ αντίθετα σε ένα "άθλημα" που απαιτεί από σένα πειθαρχία και κατά την διάρκεια, αλλά και α προπό φροντίζεις να είσαι πάντα εκεί.
η δασκάλα μου και ιδιοκτήτρια της σχολής είναι 60+ ετών και είναι η απόλυτη χαρά της ζωής. και μόνο το καλωσόρισμα στην κάθε μια από εμάς όταν μπαίνουμε στην τάξη αρκεί για να θες να είσαι όχι μόνο η καλύτερη μαθήτρια αλλά και ο καλύτερος άνθρωπος. από την μέρα που την γνώρισα εύχομαι στην ηλικία της να έχω έστω το 1% από την όρεξη και το πάθος που έχει για την ζωή, για το μπαλέτο, για τους ανθρώπους, αλλά και την συγκλονιστική (ακόμα!) φυσική της κατάσταση και τα ανοίγματα της, που όπως όλα δείχνουν δεν θα αποκτήσω ποτέ.
τελικά εκεί που καταλήγω είναι ότι δεν ήμουν ποτέ καλή στο σχολείο και στα μαθήματα γιατί πολύ απλά κανείς δεν με ενθάρρυνε να γίνω. ποτέ κανείς δεν μου είπε ότι τα πόδια ή αντίστοιχα το μυαλό μου, είναι γεννημένα για μπαλέτο ή φυσική ας πούμε, ποτέ κανένας δεν πίστεψε σε μένα τόσο ώστε να θέλω να λύσω όλες τις ασκήσεις από το προηγούμενο βράδυ για να σηκωθώ με καμάρι να τις παρουσιάσω την άλλη μέρα στον πίνακα, ποτέ κανείς δεν με παρότρυνε να δώσω το 500% μου πιστεύοντας ότι μπορώ, με αποτέλεσμα να έχω σήμερα θλάση στον δεξί μου αγκώνα. κάθε φορά που σηκώνω το χέρι μου πεθαίνω από τους πόνους αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι χθες δούλεψα όσο περισσότερο μπορούσα.
ελπίζω να δείξω τον ίδιο ζήλο στο χάσιμο αυτών των τεσσάρων κιλών που ένας θεός ξέρει τι πρέπει να κάνω για να φύγουν. η κυρία νίκη ήταν κάθετη: "ο μόνος τρόπος για να τα ξεφορτωθείς είναι να κόψεις ότι σου αρέσει" κοινώς γλυκά και γλυκόξινο κινέζικο φινίτο. οκ φαντάζομαι ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά.
για να επανέλθω όμως στο θέμα του σχολείου.. έπρεπε να περάσουν και τα δώδεκα μίζερα χρόνια του σχολείου και άλλα δέκα μετά για να πεισθώ ότι δεν είμαι τελείως ούφο, και ότι δεν πειράζει αν δεν ξέρω όλη την προπαίδεια απέξω αφού υπάρχουν τα κομπιουτεράκια. ότι δεν υστερώ σε κάτι αν δεν ξέρω πως κλείνετε το amo αφού ξέρω τέλεια αγγλικά, και ότι ο νεύτωνας και ο μεντελέγιεφ δεν λένε τίποτα μπροστά στον καζαντζάκη και στον νίτσε.
το θέμα ήταν να συναντούσα κάποιον δάσκαλο με την όλντσκουλ σημασία της λέξης να με εμπνεύσει να τους μάθω και όχι να μου τους κάνει κλύσμα υπό την απειλή των βαθμών του τριμήνου.
θα σε χαιρετήσω τώρα καλέ μου αναγνώστη και σου υπόσχομαι ότι θα τα χάσω αυτά τα γαμημένα τέσσερα και θα σε ενημερώνω για την προσπάθεια.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

ξανα κοντα σας

όπως όλοι καταλαβαίνουμε έχω ίντερνετ στο σπίτι. μετά από είκοσι βασανιστικές ημέρες και μετά από την αγορά ενός στικ της βόνταφον λογκάρουμε στον ψηφιακό κόσμο και πάλι με χαρά!
φυσικά ο εφιάλτης με την HOL συνεχίστηκε και τελικά έληξε άδοξα, μετά από πολλά σενάρια συνωμοσίας που λένε ότι ο ΟΤΕ στην ουσία σαμποτάρει τους άλλους φορείς τηλεφωνίας και ίντερνετ με το να μην είναι ποτέ συνεπής στα ραντεβού τους, και όταν αποφασίζει να γίνει, πάει στα σπίτια και φροντίζει να τα κάνει μαντάρα, όπως ακριβώς και στο δικό μας.
δεν μπορώ να εξηγήσω δηλαδή αλλιώς το γεγονός ότι μια σύνδεση τηλεφώνου στην HOL διαρκεί 15-20 μέρες και στον ΟΤΕ μόλις 3. αυτό που μπορώ να εξηγήσω όμως είναι ότι σενάριο ξεσενάριο συνωμοσίας η HOL σαν εξυπηρέτηση πελατών είναι για τα μπάζα. να περιμένω αιώνες για να συνδεθεί μια γραμμή τηλεφώνου είναι κάτι μπορώ να το κάνω με λίγη υπομονή, να μην μπορώ όμως να εξυπηρετηθώ σωστά, να μην μπορώ να μιλήσω με έναν αρμόδιο και να είμαι σίγουρη ότι το θέμα μου (όποιο και να είναι) τουλάχιστον θα ακουστεί, είναι κάτι που δεν μπορώ να το κάνω.
και δεν είναι ότι δεν μπορώ να το κάνω τώρα που υποτίθεται η κρίση μας έχει κάνει και καλά επιλεκτικούς και απαιτητικούς, δεν μπορούσα ποτέ να το κάνω. εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς πως την παλεύω τόσα χρόνια με όλους τις άθλιες υπηρεσίες και τους άθλιους εκπροσώπους των υπηρεσιών? δεν την παλεύω είναι απάντηση και για αυτό πίσω από το όνομα μου ακολουθεί πάντα ένα ουσιαστικό, οι πιο ευγενικοί με λένε γκρινιάρα, οι πιο κοντινοί, απλά μαλακισμένη.
κατά τα άλλα, είδα τις προάλλες αυτό και φυσικά εξοργίστηκα. τα σχόλια όπως όλοι καταλαβαίνουμε είναι περιττά.

και κάπου στο στέπφορντ, σήμερα που είχα ρεπό, πήγα στο σούπερ μάρκετ και μαγείρεψα μακαρόνια με μπρόκολο και τόνο στον φούρνο, ογκρατέν αν δεν κάνω λάθος λέγεται αυτό το στιλ ψησίματος, ΚΑΙ πανακότα. αλλά επειδή είμαι άσχετη με όλα αυτά, διαβάζω και εγώ αυτό και λύνω όλες μου τις απορίες. νομίζω εύκολα με λες νοικοκυρά, αλλά όχι σε απόγνωση.
σας φιλώ και σας αγκαλιάζω και σας εύχομαι καλό Σ/Κ.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

a wHOLe lot of disaster

και τώρα διαβάστε το απόλυτο τέλος της λογικής (μου).
το έζησα σήμερα και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
χωρίς πολλά πολλά ξεκινάω: καινούργιο σπίτι. τι είναι πιο σημαντικό και από το κρεβάτι? να κάνεις σύνδεση στο ίντερνετ!
ξεκινήσαμε και εμείς να κοιτάμε όλες τι εταιρείες και όλες τις προσφορές. για τα λεφτά και ΜΟΝΟ καταλήξαμε στην HOL όπου μας έδινε έως 24mbps με 15 ευρώ τον μήνα, για 9 μήνες, με τους 3 πρώτους μήνες δωρεάν. εντάξει μια αρκετά σημαντική προσφορά για κάποιους που το πρώτο κριτήριο τους είναι η τιμή. έτσι και αποφασίσαμε να καταλήξουμε εκεί.
φυσικά έπρεπε να περιμένουμε 25-30 εργάσιμες μέρες (λήγουν την δευτέρα) για να γίνει η ενεργοποίηση, αλλά και να αποκτήσουμε νέα γραμμή τηλεφώνου από τον ΟΤΕ.
και κάπου εδώ ξεκινάει το παράλογο. έρχεται ο τεχνικός του ΟΤΕ χθες, πέμπτη, να κάνει την σύνδεση, να βρει τα καλώδια, να κάνει ότι είναι να κάνει τέλος πάντων.
καταλήγει στο ότι τα καλώδια του τηλεφώνου είναι σε ένα κουτί έξω από το σπίτι (?) και πως έχουν πιάσει υγρασία (??) χωρίς να ανοίξει ΠΟΤΕ το κουτί να δει εάν πραγματικά έχουν πιάσει υγρασία (???) και λέγοντας μας πως για να το κάνει αυτό, θα πρέπει εμείς να σπάσουμε (????) το κουτί με δική μας ευθύνη γιατί αλλιώς δεν μπορεί να το δει.
μας αφήνει με τα σαγόνια να κρέμονται ακόμα στο πάτωμα και φεύγει με την υπόσχεση να περάσει πάλι αύριο, παρασκευή, για να δουλέψει στο κουτί που εμείς υποτίθεται ότι έπρεπε να έχουμε σπάσει.
σήμερα δεν ήρθε ποτέ.
παίρνω τηλέφωνο την HOL από τις 12 το πρωί και ξεκινάω να λέω την πονεμένη ιστορία μου. κάνω την καταγγελία για τον τεχνικό, τους ενημερώνω ότι περιμένω από αυτούς (τι πιο λογικό?) μια λύση και πολύ άμεσα κιόλας γιατί θέλω/περιμένω/ελπίζω να έχω ίντερνετ στο σπίτι μου στις 11 του μήνα όπως μου είχανε πει. στις 5 χτυπάει το τηλέφωνο και είναι μια κυρία από την HOL που από το πολύ σοβαρό της ύφος συμπεράνω ότι είναι υπεύθυνη και περιμένω να μου πει κάποια καλά έστω νέα.
τι ακούω τελικά? ότι πρέπει να καλέσω ηλεκτρολόγο να φτιάξει την υποτιθέμενη βλάβη σε ένα κουτί του σπιτιού, στο οποίο ο τεχνικός του ΟΤΕ συμπέρανε ότι τα καλώδια μέσα του α) είναι του τηλεφώνου και β) έχουν πιάσει υγρασία.
το χειρότερο απ΄όλα όμως είναι ότι την καταγγελία για την υγρασία δεν την είχε κανένας άλλος παρά εγώ, δεν είχαν μιλήσει ποτέ με τον τεχνικό και ο τεχνικός ποτέ μαζί τους και δεν είχαν ιδέα την πραγματική κατάσταση της κατάστασης.
δηλαδή εγώ που στο φινάλε ήθελα απλά ίντερνετ στο σπίτι μου, μπήκα στην διαδικασία να: περιμένω δυο ολόκληρες μέρες έναν τεχνικό που την πρώτη ήρθε και έφυγε με άδεια χέρια και την δεύτερη δεν ήρθε ποτέ, χρειαστεί να μιλήσω σαράντα ώρες στο τηλέφωνο με τον κάθε τηλεφωνητή που θα σήκωνε εκείνη την ώρα το τηλέφωνο στο κεντρικό νούμερο της HOL, χρειαστεί να διηγηθώ δυο φορές όλη αυτή την ατελείωτη ιστορία, πληρώσω εγώ τον ηλεκτρολόγο, επωμισθώ τα έξοδα αυτής της ηλιθιότητας, περιμένω μετά ξανά να έρθει ο τεχνικός του ΟΤΕ και να ξαναπεριμένω μετά άλλο τόσο να έρθουν οι της HOL να μου συνδέσουν το ίντερνετ.
φυσικά στο άκουσμα όλων αυτών παραδόξως δεν έγινα έξαλλη, αλλά έπεσα από τα σύννεφα. της είπα όλη την ιστορία όπως την λέω και σε σας, την ρώτησα τι θα έκανε εκείνη στην θέση μου εάν ήταν πελάτης και η εταιρεία που ήθελε να πληρώσει για να της παρέχει το ίντερνετ την έπαιρνε και της έλεγε όλο αυτό το μακρινάρι τι θα έκανε. φυσικά δεν απάντησε γιατί πραγματικά τι μπορεί να κάνει κανείς για να αντιμετωπίσει με λογική, υπομονή και καλή θέληση αυτό το θέατρο του παραλόγου. μετά από περίπου δύο λεπτά στην αναμονή επέστρεψε λέγοντας μου ότι από δευτέρα όλα θα γίνουν και ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα έχουμε ίντερνετ και ότι φυσικά ο τεχνικός του ΟΤΕ οφείλει να ολοκληρώσει την σύνδεση και αυτό θα κάνει.
τι κατάλαβα απ' όλα αυτά? το απόλυτο τίποτα.
τι συνέβη στο ενδιάμεσο? η connex έβγαλε προσφορά για ίντερνετ στην ίδια ταχύτητα με 14,90 ευρώ το μήνα.
τι θα γίνει την δευτέρα? θα πάρω την HOL, θα ακυρώσω την σύνδεση μου, δεν θα μπορούν να μου πουν τίποτα γιατί στην τελική είμαι δυσαρεστημένος πελάτης, θα κάνω τις διαδικασίες για νέα σύνδεση connex και θα περιμένω άλλες τόσες μέρες για να γίνει η τηλεφωνική σύνδεση και μετά από άλλο τόσο διάστημα θα αποκτήσω τελικά ίντερνετ.
και όλα αυτά εν έτη 2010.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

one month trial

αλήθεια, γιατί καπνίζετε ακόμα όλοι εσείς που καπνίζετε ακόμα σε μέρη στα οποία είναι πια παράνομο να καπνίζεις??
την παρασκευή βγήκα βόλτα μετά από έναν αιώνα κλεισμένη μέσα στο (καινούργιο) σπίτι και το μετάνιωσα το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο.
πήγα στο Κ44 όπου ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 12 και όποιος με ρωτήσει (εύλογα) γιατί πήγα δεν έχω καμία λογική απάντηση να του δώσω.
πήγα όμως δε γαμιέται.
και που πήγα τι κατάλαβα? γύρισα σπίτι με τα ρούχα μου να βρωμοκοπάνε τσιγαρίλα, έξαλλη που ΟΛΟΙ κάπνιζαν κάτω από τις "παρακαλούμε μην καπνίζετε" ταμπέλες και σε κατάσταση νευρικού κλονισμού με όλους τους μαλάκες (friends included) που μου φυσούσαν τον καπνό στη μούρη όταν τους έλεγα ότι βασικά απαγορεύεται το κάπνισμα.
πραγματικά ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω που οφείλεται αυτή η δυσκολία που έχουν οι έλληνες στο να προσαρμόζονται στους νόμους. γιατί δηλαδή τους (μας? whatever) φαίνεται τόσο δύσκολο να καταλάβουν ότι ένας νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα πρέπει να ισχύει. πρέπει να ισχύει από το πρώτο δευτερόλεπτο εφαρμογής του ή έστω μετά από έναν μήνα "προσαρμογής".
εμένα με προσβάλλει το γεγονός ότι η κοινωνία μας ένιωσε την ανάγκη να μας δώσει έναν μήνα μπόνους να προσαρμοστούμε στην απαγόρευση και να σταματήσουμε να καπνίζουμε σε χώρους που έχει κόσμο γύρω μας και παρόλα αυτά όλοι ακόμα καπνίζουν παντού σαν θεριακλήδες.
το ξαναλέω σε περίπτωση που κατηγορηθώ από ανεγκέφαλους μαλάκες πως έχω υπάρξει και εγώ καπνίστρια, πολλών χρόνων κιόλας, αλλά όταν βρέθηκα σε αντίστοιχή περίπτωση στην αγγλία, απλά σταμάτησα να καπνίζω στους δημόσιους χώρους την προβλεπόμενη ημερομηνία.
πόσο πιο απλό?
μου είναι πολύ δύσκολο να παραμένω αισιόδοξη με όλα αυτά που αντιμετωπίζω καθημερινά σ' αυτό το μαύρο χάλι που λέγεται χώρα, αλλά ακόμα είμαι. το θέμα είναι για πόσο ακόμα? φυσικά όπως λέει και η μαριμάρ το μυστικό είναι να μην σταματήσεις ποτέ να προσπαθείς. και έχει δίκιο.

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ποπ goes the world

φανταστική ιστορία με πραγματικά φανταστικά γεγονότα και φανταστικούς πραγματικούς πρωταγωνιστές.

νέα κοπέλα κλείνει την τηλεόραση αηδιασμένη. έχει μόλις τελειώσει το πρώτο επεισόδιο του νέου ριάλιτι εγκλεισμού και εκείνη έχει ξεράσει τα άντερα της σε έναν κουβά δίπλα της. λίγο η χθεσινή πίτσα, λίγο ο κουβάς με το παγωτό, πολύ η αηδία από το τηλεοπτικό σκουπίδι που μόλις της σερβίρανε, ανακατώθηκε και τα ξέρασε όλα. πέφτει στο κρεβάτι και σκέφτεται τι ωραία που θα ήταν να έχει έστω και λίγη φαντασία, λίγη έμπνευση να μπορούσε να αποτυπώσει γραπτώς την αηδία της. ξαφνικά της έρχεται στο μυαλό η γνωστή τηλεκριτικός αθηναϊκής εφημερίδας, η ποπ ντάιαμοντ, που βγάζει χολή και δηλητήριο προς όλες τις κατευθύνσεις όταν κάτι δεν της αρέσει. η νέα κοπέλα ζηλεύει και πριν αποκοιμηθεί φαντασιώνεται ότι το πνεύμα έμπνευσης της ποπάρας την εγκαταλείπει και μπαίνει για λίγο μέσα στην ίδια.
ω πνεύμα αθάνατο πηγαίας έμπνευσης, θάρρους και αγνού τηλεοπτικού δηλητηρίου της ποπ ντάιαμοντ, βρες με, μπες μέσα μου και στοίχειωσε με για πάντα, σε προσμένω.
σε ένα παράλληλο σύμπαν, κάπου στο κολωνάκι, γνωστή τηλεκριτικός που διασκεδάζει με την παρέα της σε γνωστό στέκι μεταφέρετε επειγόντως στο πλησιέστερο νοσοκομείο έπειτα από μια επιληπτική κρίση που πολλοί αποδίδουν στον συνδυασμό ηρεμιστικών χαπιών με αλκοόλ.

από χτες το βράδυ νιώθω μια πολύ περίεργη αίσθηση στο λαιμό μου, σαν να είχα αφήσει ανοιχτό το παράθυρο και να μπήκε μέσα (μου) ένα ρεύμα. έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να κράξω τους πάντες και τα πάντα και να μην αφήσω τίποτα όρθιο. δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου και απορώ από μου ήρθε αυτός ο δυναμισμός. λες?
και μιας και σκέφτηκα γάτες θέλω να κάνω επίσημη καταγγελία στον στυλίστα του μέγκα τσάνελ για τα αηδιαστικά ρούχα που επέλεξε να φορέσει στην κατά τα άλλα σιχαμένη ευγενία μανωλίδου. λευκό κάπρι παντελονάκι για χειμερινή σεζόν 2010?? μα καλά που πας αγάπη μου με την τσέπη να φωσφορίζει από μέσα και μόνο το χρώμα της κιλότας να παραμένει στην φαντασία μας? εμφάνιση νούμερο δυο με μοβ λεβαντί τοπ με μισό ώμο έξω και στον άλλο μισό η άρτα και τα γιάννενα υπό την μορφή λέλουδου?
*αποδοκιμαστικό χτύπημα γλώσσας στον ουρανίσκο*
ευτυχώς η προσπάθεια από την πλευρά του μεγάλου καναλιού να προσεγγίσει τα ριάλιτι προγράμματα γίνεται με λίγο περισσότερο κλας απ' ότι συμβαίνει σε ένα άλλο, αντίπαλο κανάλι, τον άλφα με τον μεγάλο αδελφό.
μετά από δυο επεισόδια έχω μόνο μια εικόνα στο μυαλό μου απ' αυτό το τέρας και η εικόνα αυτή είναι τα γιγαντιαία βυζιά, μασκότ, σήμα κατατεθέν και σημαία της εκπομπής. σίγουρα πρωταρχικός ρόλος επιλογής μεταξύ των γυναικών που δήλωσαν συμμετοχή με σκοπό να αυξήσουν το κασέ της βίζιτάς. και εδώ παρατηρούμε ότι ο στυλίστας του παίγνιου δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο κιτς και στην βλαχομπαρόκ επιλογή γυαλιστερού-συνθετικού υφάσματος που καλύπτει μόνο τα απαραίτητα, αλλά αφήνει την ρώγα να πηγαίνει χαρωπή παραδώθε σε κάθε ψυχολογικό και όχι μόνο σκαμπανέβασμα αυτής που το φοράει. η πλήρης έλλειψη υποστήριξης (λέγε-με-και-σουτιέν) είναι στάνταρντ σε όλες τις αιθέριες υπάρξεις που υπήρξαν κάποτε σεμνές και τώρα ορκίζονται στον πάνο κοκκίνη σαν τον προσωπικό τους θεό. ανεγκέφαλες καμένες από το ντεκαπάζ ξανθές κόμες, περιφέρουν τα σε μέγεθος βρεφικού κεφαλιού βυζιά τους πέρα δώθε σε ένα μετροσέξουαλ σπίτι, με τζάμι και κάμερα στην ντουζιέρα που υποχρεώνει όλους τους κατοίκους του να κάνουν μπάνιο με το μαγιό τους και τους μύκητες να βρίσκουν το καινούργιο στέκι για να χτίσουν τις αποικίες τους. το κλασσικό μοντέλο μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας είναι ακόμα πιο αηδιαστικό από την πραγματική ζωή γιατί εκεί οι βλάκες που δεν τους μιλάει ποτέ κανείς και αρέσκονται να χαίρονται μόνοι τους τα απαίσια αστεία τους, παραμένουν βλάκες που δεν τους μιλάει ποτέ κανείς και αρέσκονται να χαίρονται μόνοι τους τα απαίσια αστεία τους και ότι το να είσαι από την δεν-ξέχνω κύπρο δεν σώζει καθόλου το γεγονός ότι το να βγάζεις τα φρύδια σου και να είσαι άνδρας είναι από τα λίγα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να ισχύει ακόμα η θανατική ποινή. ο βλάχος της παρέας σε γλωσσικό αμόκ το οποίο ούτε ο μίμης ανδρουλάκης δεν θα μπορούσε να μεταφράσει και η λεβεντογέννα εκπροσωπείται επάξια με 4 παίκτες που σε κάθε πρόταση τους πετάνε και από ένα "χαρώτο" ή "επαε" για να θυμηθεί ο κάθε κατεργάρης τις ρίζες του. και μιας και είπα χαρώτο, θυμήθηκα αυτή που το ξεστόμισε, μια στέλλα της οποίας η ληξιαρχική πράξη γέννησης ακόμα αποτελεί το urban joke του χωριού της μιας και δηλώθηκε με δέκα χρόνια καθυστέρηση με αποτέλεσμα σήμερα να νομίζει ότι είναι 25 ενώ στην πραγματικότητα είναι 35 και εγώ είμαι η κόρη της αλλά δεν της το έχει πει πότε κανείς. μια κυρία μια φορά στις κρέμες ματιών του χόντου παραξενεύτηκε και της το έφερε πλαγίως, αλλά οι λεβεντογένιδες το μυρίστηκαν και για εκδίκηση τη βάλανε να φάει με το κουταλάκι της ζάχαρης όλες τις κρέμες ματιών μέχρι που έσκασε και δεν έκανε ποτέ ξανά κανένα σχόλιο για ηλικίες στις πελάτισσες της. μέσα στο σπίτι είναι και ένας ναυαγοσώστης έμαθα, αλλά δεν τον είδα ποτέ. μόνο ένα φουσκωτό στρώμα βλέπω να περιφέρεται και φαντάζομαι θα είναι το αξεσουάρ του και αυτός θα είναι σε κάποια λιμουζίνα απ' αυτές που τους έφερνε η παραγωγή, ξεχασμένος γιατί δεν είδε ποτέ τα σινιάλα του μπούμαν για το πότε να κατέβει από την λίμο και έτσι η κορομηλά έμπασε στο σπίτι μόνο το στρώμα του. ο μιτς μπιουκάναν κλαίει κάπου στο LA και δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει το γιατί.
η γραμμή που χωρίζει τα παρατράγουδα της αννίτας από το σπίτι του μεγάλου αδελφού είναι ροζ και λεπτή, σαν το σφραγισμένο τσιγαρόχαρτο από το δρομοκαΐτιο.
μέσα σε όλους βρίσκεται και μια ξεχασμένη θεία, καθηγήτρια πιάνου που πιθανότατα δεν έχει γνωρίσει τον έρωτα ποτέ και η μόνη της παρηγοριά είναι οι γάτες και το bunny vibrator. μιλάει ασταμάτητα και λέει μόνο μαλακίες, κατάγεται από το γνωστό και δοκιμασμένο είδος ρούλιους βροχοπούλιους IV μόνο που αυτό το μοντέλο κυκλοφορεί με κοντό, αυστηρό καρέ και ζαχαρωτά πέρλες κολιέ όπως γερμανική s&m τσόντα. η συχωρεμένη μάνα του επίσης συχωρεμένου freddie mercury είναι πολύ ανήσυχη μέσα στον τάφο της τις τελευταίες μέρες και όλο γυρίζει και γυρίζει χωρίς να ξέρει τον λόγο. μάλλον επειδή η πρώτη της ξαδέλφη, αυτή που γαλούχησε τον freddie και τον έμαθε να παίζει πιάνο δήλωσε συμμετοχή σε ελληνικό τηλεπαιχνίδι.
και αφού ανέλυσα διεξοδικά το πολύ πολύ σοβαρό αυτό θέμα, ας περάσουμε τώρα στην ελαφριά ψυχαγωγία. φαντάζομαι όλοι γνωρίζετε ότι αυτά τα παιχνίδια χτίζονται σαν μικρογραφία της εκάστοτε κοινωνίας στην οποία προβάλλονται. μια απολύτως άρρωστη σκέψη τρώει το μυαλό μου από χτες και έχει να κάνει με τον δικό μας μεγάλο αδελφό, αυτόν που κανείς δεν βλέπει και δεν ακούει την φωνή του κάτω από δέντρα, αλλά αυτού που βλέπει τα πάντα και που ανάλογα με τις ορέξεις του λύνει, δένει και αποφασίζει τις μοίρες των δικών μας ζωών, τοποθετώντας μας όλους σαν κομμάτια τέτρις στην πιο διεστραμμένη παρτίδα. ακραίο? ζε νε σε πα.
μπότομ λάιν είναι ότι για άλλη μια φορά το μέλλον αυτής της χώρας είναι αβέβαιο σε μια πραγματικότητα που κυριαρχεί η βλακεία και το πλαστικό μπούστο, η χαζοχαρουμενιά και η αφέλεια, η τζάμπα μαγκιά και το κομπολόι. όσο και να κράζω τον μεγάλο αδελφό δεν παύει να είναι μια μικρογραφία της δικής μας κοινωνίας, δεν παύει να εμπνέει κόσμο και ντουνιά, δεν παύει να είναι η πραγματικότητα.
το μόνο καλό είναι ότι όλοι αυτοί είναι έστω και για λίγο κλεισμένοι κάπου, τι γίνεται όμως με όλους τους κλώνους τους που κυκλοφορούν ελεύθεροι εκεί έξω?