Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

oscars 2011

λιγότερο από ένα 24ωρο πριν τις είδαμε να περπατάνε στο κόκκινο χαλί και ήδη θα έχεις διαβάσει περίπου 34.987.126.407 posts για το τι φορέθηκε στα oscars.
δεν θα σε κατηγορήσω άμα μου ρίξεις πόρτα.
άμα θες να μείνεις όμως, έχω πολλά ράμματα για τις τουαλέτες τους.

ξεκινάω με τις φόλεςη αγαπημένη μας Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων που δεν το έκανε το θαύμα της μ' αυτή την επιλογή για οσκαρικό φόρεμα. δηλαδή άμα την καλούσαν σε tea party ή σε ένα οποιοδήποτε άλλο afternoon event τι θα φορούσε? άποψη μου είναι ότι αφού δεν είσαι η Julia Roberts που έχει πάσο σε όλες τις απονομές, την μια και μοναδική φορά που θα βρεθείς καλεσμένη σε event τέτοιου μεγέθους ζήστο σε όλο του το μεγαλείο. μην μου φοράς τα τσουρούτικα που θα φορούσες οποιαδήποτε άλλη φορά. αυτή είναι η μόνη σου ευκαιρία να φορέσεις την απόλυτη τουαλέτα, τα απόλυτα κοσμήματα και να είσαι η απόλυτη θεά και εσύ επιλέγεις... αυτό. γιατί?

είσαι αυτή η συμπαθητική κυρία που δεν ξέρω το όνομα σου γιατί δεν έχει καμία σημασία, θυμάμαι ότι είχες παίξει σε ένα oceans αλλά δεν θυμάμαι το νούμερο. στην μνήμη μου έχει χαραχτεί αυτό το φούξια που φορούσες στην επίμαχη σκηνή, το οποίο μπροστά σ' αυτό το τέρας είναι συγκλονιστικό. σταματάω να θυμάμαι και αρχίζω και αναρωτιέμαι τι σκατά σκεφτόσουν α) όταν διάλεγες στυλίστα και β) ποιες δυνάμεις του κόσμου σε έκαναν να πεις ναι σ' αυτό το το το απομεινάρι από το καρούλι που έραψαν τα ρούχα του μικρού αυτοκράτορα και των 7 χρόνων στο Θιβέτ. ατυχέστατο κόψιμο, τονίζει τα παχάκια της ηλικίας και για το παπούτσι ούτε λόγος. το μόνο που σώζετε απ' αυτή την ολική καταστροφή είναι το Bottega Veneta clutch.

αυτή εδώ λέγεται Abbie Cornish αλλά δεν έχει καμία σημασία. σημασία έχει ότι όταν στον ελεύθερο σου χρόνο κάνεις συγχρονισμένη κολύμβηση δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να φοράς ραντάκι (sic) και οι ώμοι σου να φαίνονται γυναικείοι αν όχι ανθρώπινοι. για το μέγεθος του κεφαλιού ούτε του παπά.

είσαι ούτως ή άλλως μπάζο. για άγνωστους λόγους σε επιλέγουν να παρουσιάσεις τα όσκαρ. αλλάζεις συνολικά εφτά φορέματα και διαλέγεις να εμφανιστείς στο after party με το χειρότερο. ναι! είσαι η Anne Hathaway και αυτό που φοράς είναι φυσικά Atelier Versace.

καμάρωσε το και από το πλάι.

πριν την παρουσίαση επιλέγεις αυτό το vintage Valentino και έχεις την ψευδαίσθηση ότι α) είσαι θεά και β) είσαι η μόνη που αποφάσισες να φορέσεις scarlet red. η ιστορία δείχνει ότι κάνεις λάθος και στα δυο.

πάνω στην σκηνή με το τεκνό αγκαζέ και τον Oscar de la Renta ζωσμένο πάνω σου αποφασίζεις να δώσεις στο φόρεμα την δυναμική που του αξίζει και αρχίζει τα twist and shout. το αποτέλεσμα είναι μια διόλου κολακευτική φωτογραφία και ο θείος όσκαρ (ο μόδιστρος όχι το αγαλματίδιο) έξαλλος που σου εμπιστεύτηκε το χαντράδικο του.


ζητάς από τον χοντρούλη Alber Elbaz να σου ράψει sur mesure ένα ανδρικό tux αλλά επειδή δεν προλαβαίνεις να πας σε όλα τα fittings, το ράβει πάνω του με αποτέλεσμα να κάνεις το μουσικοχορευτικό κομμάτι σου θυμίζοντας την Miss Piggy σε Beyonce adaptation.

επιλογή Givenchy χωρίς λόγια. επιλογή πόζας χωρίς λόγια.


εδώ διαλέγεις κάτι πιο φουτουριστικό, Giorgio Armani και κάπως σώνεσαι στα μάτια των απανταχού φασιονίστα αλλά και πάλι δεν κόβουμε καμία φλέβα διότι το κεφάλι παραμένει το ίδιο.

πάρε και το τελευταίο φιάσκο πάνω φύλλο συκής-κάτω μαύρο τούλι Αντουανέτας με υπογραφή της Νταμ Vivienne Westwood.

και μετά το μίνι αφιέρωμα στην απόλυτη ηλίθια πάμε στο επόμενο σουργελάκι

είσαι η Mila Kunis, γνωστό τσουλί που τα έχεις δέκα χρόνια με τον Macaulay Culkin, αυτό από μόνο του είναι λόγος για να μην υπάρχεις καν στον χάρτη των ανθρώπων που θα έπρεπε να ασχολούμαστε, αλλά η μοίρα τα έφερε έτσι και έπαιξες στην ταινία της χρονιάς. στα όσκαρ αποφασίζεις να λανσαριστείς σαν ουρσουλίνα και διαλέγεις λιλά τουαλέτα, με τούλια και δαντέλες, που κάτι πάνε να πούνε, αλλά δεν το λένε κι ακριβώς. κάτι σαν το καβλοράπανο δηλαδή. τεράστιο #fail η επιλογή σου. για να μην πω και η ύπαρξη σου.

από το λιλά της άνοιξης και της φρεσκάδας, περνάμε στο λιλά το πεθαμενατζίδικο του θανατά. η Joan Collins με το ένα πόδι στο τάφο μετά από ειδική άδεια από τον Άδη να παρευρεθεί πιθανόν για τελευταία φορά σε απονομή όσκαρ, ντύθηκε φλερ ντε βι και κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι στον χάρο.

το μισητό βανέσα απ' το gossip gιrl βρέθηκε προς εκπλήξεως που την καλέσανε στο πάρτι (μεταξύ μας, ακόμα απορεί) και πάνω στον πανικό της φόρεσε το φόρεμα παραλίας και έριξε από πάνω την κουρτίνα από το υπνοδωμάτιο του αδελφού της τύπου φούστα. τούρλα το μαλλί, πόζα circa 1994 και φύγαμε.

ο τράβελος και το πτώμα. θα μπορούσε να είναι κωμωδία γραμμένη από τον χάρη ρώμα, αλλά είναι δυστυχώς ο Mick Jagger και "η" L'wren Scott. ποιος νοιάζεται για το τι φοράνε, αν και υποψιάζομαι ότι έριξαν απλά πάνω τους ότι βρήκαν.

και εδώ υποτίθεται είναι ο γκόμενος της σεζόν, ο John Hamm που εδώ είναι σαν χαμ χοιρινό, και βοδινό μην σου πω. πως τετραγωνίστηκε έτσι αυτός είναι άγνωστο. η νυφούλα δίπλα του ίδιο χρώμα το ντεσέν με την επιδερμίδα. μεγάλη επιτυχία.

η γυναίκα σου που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν το σούργελο των βραβείων (ενδυματολογικά μιλώντας) είναι σε περιοδεία και εσύ αποφασίζεις να έρθεις με την μάνα σου. μπροστά της ο πλαστικός σου μοιάζει με μάγος και για κάποιον σκοτεινό λόγο φαίνεσαι σαν να έχεις κάνει face off την μούρη της στην δική σου. η μάνα σου δε, είναι φτυστή η Anna Wintour. ναι είσαι ο Russel Brand και φοράς μπλε με μαύρο. αίσχος.

η βασίλισσα της μούτζας Penelope Cruz. ξέρεις ότι όλος ο κόσμος περιμένει και την πρώτη σας κοινή εμφάνιση με τον σύζυγο, και την πρώτη σου εμφάνιση μετά την γέννα. ειδικά την δεύτερη την περιμένει πως και πως γιατί είναι κακός και θα σε περάσει απ' το μικροσκόπιο για έξτρα κιλάκια εγκυμοσύνης. και εσύ διαλέγεις αυτό το ανεκδιήγητο ρούχο που το μόνο που καταφέρνει είναι να δείξει ότι αντί για τα κιλά της εγκυμοσύνης, έχασες το γούστο σου.

απερίγραπτο Dior σεμεδάκι, απερίγραπτος ο σύζυγος, απερίγραπτη η κοραλοκόκκινη γόβα, απερίγραπτο το τσουλούφι μες την μούρη που δίνει την υποψία παιδούλας. μπράβο Nicole Kidman σύμφωνα με τα standard σου θα μπορούσες να είσαι πολύ χειρότερα.

άλλο ένα ρουχαλάκι για μια χαλαρή μέρα στην παραλία του Μάλιμπου, Jennifer Lawrence για τον Calvin Klein.

άλλο ένα τρισχαριτωμένο Calvin Klein μεταλιζέ όπως ακριβώς θα το φορούσε και η σαμπρίνα την εποχή του μπουμ μπουμ.

η χαλί μαύρο μπέρι με ένα τύπου ονειρικό Marchesa.

άλλο ένα χάλι μαύρο σκέτο, με άλλο ένα Marchesa. 14 χρονών είναι αυτό το φρούτο βέβαια και από το να μας έβγαινε σαν την Willow Smith το προτιμώ. αλλά αυτό το ύφος κλαμένο ελάφι, μου κάνει το στομάχι κόμπους.

καναπέος εγκώμιο πλέκει εδώ η σκάρλετ. της βουργουνδίας το χρώμα σε ντεσέν γιαγιαδίστικης πολυθρόνας, με ακαταλαβίστικη βαθιά πλάτη που σου δίνει το hint ότι είμαι διαθέσιμη αλλά το υπόλοιπο ντεσεν στον ρίχνει στα τάρταρα. D&G. ένα φόρεμα σκoτσέζικο ντους θα το χαρακτήριζα. το τεκνό που λυσομανιέτε δίπλα της είναι john doe.


νομίζει ότι πρωταγωνιστεί ακόμα στο walk the line. δεν μπορώ να το αποδώσω αλλού.


η βασίλισσα του καρναβαλιού, της πίστας και του κόκκινο χαλιού της μούντζας. έγκυος γαρ η επιλογή θα έπρεπε να είναι κάτι αέρινο, κάτι ανάλαφρο, οκ το καταλαβαίνουμε. γιατί αυτό όμως δεν καταλαβαίνουμε. Rodarte το ανάλαφρο μοβ και δόξα τον θεό να λέμε που δεν της ήρθε καμία έμπνευση σαν κι αυτή στις χρυσές σφαίρες. λαιμόκοψη θείας, μαλλάκι θείας, σανδαλάκι της γιαγιάς μου. υπερεκτιμημένη γενικότερα.


η Melissa Leo με φόρεμα αγνώστου προελεύσεως και λοιπών στοιχείων που ούτε τα καλύτερα φάσιον λαγωνικά δεν έχουν καταφέρει να βρουν που ράφτηκε η νικήτρια. φήμες λένε ότι ξηλώθηκαν πολλά τραπεζομάντιλα και σεμεδάκια για αυτό το κουτούρ. στα κουτουρού η επιλογή.

και περνάμε τώρα στις καλύτερες μούντζες της βραδιάς, κορίτσια που είτε βρίσκονται σταθερά στις πρώτες θέσεις προτίμησης, αλλά και νέες αφίξεις, που δεν τις περιμέναμε κιόλας.

με σειρά προτίμησης ξεκινάμε με την απόλυτη θεά του κόκκινο χαλιού για το 2011

Cate Blanchett με Givenchy haute couture και τα ρέστα μου. copy-paste την φωτογραφία και στην μοδίστρα επί τόπου για πρόβα νυφικού.


δεύτερη σε σειρά προτίμησης, κονταροχτυπήθηκε επάξια με την πρώτη θέση, αλλά λόγο πρότερου ανέντιμου ενδυματολογικού βίου δεν θα μπορούσε να είναι πρώτη. συγκλονιστικό Chanel, άνετα αλλαγή για την δεξίωση μετά το παραπάνω νυφικό. καταπληκτικό μαλλί, αρμονία μακιγιάζ, εξαιρετική δεν έχω λόγια Michelle Williams δεν περίμενα να τα πω ποτέ για σένα όλα αυτά.


Scarlet red Vera Wang τουαλετάρα για την Sandra Bullock, πέρυσι νικήτρια φέτος πήρε λίγο τα αρχίδια μας, δεν της πήγε και πολύ καλά η χρονιά, αλλά μ' αυτό το κόκκινο της φωτιάς και της πυρκαγιάς μπαίνει στο μάτι μας και στο μάτι του πρώην της του αχρείου που μου αρραβωνιάστηκε κιόλας το 22χρόνο βρέφος. Jesse James σου τρίβω στη μούρη τι χάνεις.


Tom Ford ο μόνος άνδρας που κερδίζει επάξια τον τίτλο best dressed Α' ανδρικού. μετά την ντόρνα έρχεται ο Tom για να κάνει το βιλούδου πάλι μόδα.


εντυπωσιάζομαι που αυτό το συγκλονιστικό φόρεμα είναι L'wren Scott μιας και δεν μας έχει συνηθίσει σε κλασσάτες εμφανίσεις. όλο κάτι τσίτια ράβει κι όλο κάτι τσόλια τα φοράνε. εδώ προσωπική αγαπημένη μετά το the fighter, Amy Adams, με φανταστική μπλε ρουά τουαλέτα, φλογερό μαλλί αλλά πολύ πολύ άτυχη επιλογή κοσμημάτων. ευτυχώς που δεν μας έβγαλε απέξω από το φόρεμα τον βαφτιστικό της σταυρό.


τελευταία και καταϊδρωμένη, βρίσκετε και εδώ μόνο και μόνο γιατί στο ταμπελάκι της υπάρχει ένα άλλο όνομα: Tom Ford women collection που έχει τρελάνει κόσμο. μηδέν δέρμα, στολή δύτη, παντελώς ντεκαβλέ, αλλά pure work of art.

photos courtesy http://www.marieclaire.co.uk/

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

για σκυλου πηδημα

δεν έχω καμία απολύτως εμπειρία με σκυλιά. ακόμα και τώρα που έχω σκυλί, δεν έχω καμία εμπειρία. νομίζω ότι λειτουργείς με βάση το ένστικτο ότι είσαι υπεύθυνος για μια (νέα) ζωή και φυσικά με τον αλάθητο άξονα "το παιδί και το σκυλί [εδώ οι παλιές προσθέτουν και τον άνδρα] όπως τα μάθεις". γιατί στην ουσία παιδί και σκυλί είναι ακριβώς το ίδια πράγμα. τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια που τα πρώτα δεν μιλάνε.
θα μαζέψεις τα κακά τους, θα σου κατουρήσουν τα πάντα, στατιστικά θα σου καταστρέψουν ότι αγαπάς περισσότερο, θα κλαίνε το βράδυ που θα τα βάζεις στο δωμάτιο τους για ύπνο, θα σε κάνουν να τρέχεις με την γλώσσα έξω απ' την αγωνία να προλάβεις να τα ταΐσεις στην ώρα τους, και τέλος, θα σε ψυχαναγκάσουν να αφιερώνεις όλο τον ελεύθερο σου χρόνο για να διασκεδάσουν/ψυχαγωγηθούν/εκτονωθούν κτλ.
αν είσαι νέα ή γενικότερα μαμά, όλα αυτά είναι φριχτά γνώριμα.
γιατί νέα μαμά είμαι και εγώ, άσχετα αν δεν πέρασα εννέα βασανιστικούς μήνες να κουβαλάω το τετράποδο, μελλοντικά δίποδο, κατοικίδιο μου.
όσο αυστηρή και να θες να είσαι, δεν μπορείς να μην λιώσεις με το πλάγιασμα του κεφαλιού τους, που ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το κάνουν. για να επιτρέψουν στον ήχο να "φτάσει" καλύτερα στην ακουστική τους κοιλότητα ή απλά κάτι μέσα τους τους λέει ότι άμα το κάνουν αυτό είναι φριχτά χαριτωμένα και κάνουν τα δίποδα απέναντι τους να λιώνουν βγάζοντας επιφωνήματα λατρείας?
κανείς δεν ξέρει.
ο σκύλος είναι κάτι το μοναδικό, μπορεί να γίνει τρομερά ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και το μόνο που απαιτεί από εσένα είναι λίγη σημασία, παιχνίδι και πολύ αγάπη. με ένα πιάτο φαΐ και δυο μεγάλες βόλτες μπορεί να σου γλύφει τα χέρια για μια αιωνιότητα και να νιώθεις την αγάπη του και την ευγνωμοσύνη του σε κάθε σλουρπ. είναι τρομερή η ανιδιοτελής αγάπη που παίρνεις απ' αυτά και κατά την γνώμη μου πραγματικά μπορούν να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
για τους ζωόφιλους, αλλά όχι μόνο, προτείνω αυτό το φανταστικό βιβλίο, που μου το σύστησε κι εμένα μια συγκλονιστική γυναίκα: http://www.polarisekdoseis.gr/productinfo/65
και στα αγγλικά άμα θες να το διαβάσεις στην γλώσσα γραφής.

υιοθετήστε!! είναι πραγματικά μοναδικό να δίνεις αγάπη σε ένα ζωάκι που το έχει πολύ ανάγκη, δεν κοστίζει τίποτα και μόνο κερδισμένος θα βγεις από την αγάπη που θα εισπράξεις.

καθημερινά πολλά σκυλάκια (και γατάκια) έχουν την ανάγκη σας και περιμένουν τα τους ανοίξετε την πόρτα του σπιτιού σας. βρείτε τα εδώ: http://www.stray.gr/

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

το ζευγαρακι της αγιας παρασκευης

θυμάσαι πριν από κάτι αιώνες που σου είχα γράψει αυτό?
αυτό το στόρι λοιπόν είχε πολλές αντιδράσεις, προκάλεσε μια μικρή συζήτηση στα σχόλια από κάτω, και πολλές κατ' ιδίαν συζητήσεις με όσους το διάβασαν.
το προηγούμενο σάββατο βρέθηκα σε μια παρέα όπου με ρώτησαν με αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους τι συνέβη τελικά μ' αυτούς τους δυο.
χώρισαν? παντρεύτηκαν? μήπως αυτός τώρα βγαίνει με άλλη και αυτή τρέχει και τον παρακαλάει? μήπως αυτή τώρα είναι έγκυος με το μωρό κάποιου άλλου (αληθινή ιστορία από άλλον φίλο κωνσταντίνου. αμάν πια μπέβερλι χίλς γίναμε)?
δυστυχώς φίλοι μου το σενάριο είναι πιο βατό.
έζησαν αυτοί καλά σα να μην συμβαίνει τίποτα.
εξηγούμαι: μετά από τον οδυρμό στο σπίτι μας προ αμομνημονεύτων, το ζευγαράκι της αγίας παρασκευής (προφητικός ο χαρακτηρισμός, θα καταλάβεις παρακάτω) αποφάσισε ότι από τούδε και στο εξής θα κάνει σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα και ότι η πίτα στην πρόταση γάμου ήταν ένα κακό όνειρο. αυτή η μη αποδοχή της πραγματικότητας δεν έγινε με τον κλασσικό ρομαντικό τρόπο που πολλά ερωτευμένα ζευγάρια αντιμετωπίζουν μια "άτυχη" να το πω στιγμή: με πολύ όρεξη, φριχτά ερωτευμένοι αποφασίζουν να μην ασχοληθούν ξανά με αυτό και χάνονται στο ηλιοβασίλεμα.
όχι. το στόρι πάει ως εξής, ο αγαπούλης μας τυφλωμένος από αγάπη δεν έθιξε το θέμα γιατί πιθανόν φοβόταν την απάντηση-αντίδραση της μαλάκως, η μαλάκω, δεν συζήτησε ποτέ γιατί αφενός είναι μαλάκω, αφετέρου τι να πει και έτσι, επειδή κανείς δεν αποφάσισε να χωρίσει, απλά συνέχισαν να είναι μαζί.
σε ένα πολύ ευρύτερο "μαζί" πλαίσιο που δεν έχω ιδέα τι περιλαμβάνει.
αλλά έτσι υποψιάζομαι ότι είναι.
οι μήνες πέρασαν και μια μέρα φτάνει στο κινητό μου ένα μήνυμα του κωνσταντίνου που μου λέει για τις 28 απριλίου σαν ημερομηνία γάμου. προς στιγμή νόμιζα ότι έλεγε για τον δικό μας και μετά από το σοκ του τι-θα-φορέσω-θε-μου συνειδητοποίησα ότι δεν μιλάει για μένα αλλά για το ζευγαράκι της αγίας παρασκευής.
ο αγαπούλης που από 'δω και μπρος θα λέγετε Κ γιατί βαριέμαι να γράφω όλη την ώρα "ο αγαπούλης" και "ο αγαπούλης", δεν έλιωσε την σκληρή καρδιά της μαλάκως που θα συνεχίσουμε να την λέμε "μαλάκω" γιατί εχμ... είναι αποφάσισε να πάρει την ζωή τους στα χέρια του, αγνόησε την απόρριψη της πρότασης γάμου, και μαζί επαναλαμβάνω μαζί συνέχισαν να κανονίζουν τον γάμο τους.
το δικό μου πιθανό σενάριο είναι πως η μαλάκω παρέμεινε ένα αναποφάσιστο ζώον και από το να χρειαστεί να πάρει κάποια πρωτοβουλία που να αφορά την ζωή της, συμβιβάστηκε με ότι έχει και απλά συναίνεσε για αυτόν τον γάμο.
ο Κ αποφάσισε πως το επόμενο σωστό βήμα είναι να νοικιάσει ένα σπίτι στην αγία παρασκευή (εξ ου και η παραπάνω προφητεία), 110 τετραγωνικά, με 700+ ευρώ ενοίκιο και άλλα 250 για κοινόχρηστα, τα οποία πληρώνει εδώ και δυο μήνες, για ένα άδειο σπίτι καθώς οι δυο τους δεν είναι ούτε πρακτικά έτοιμοι να ζήσουν μαζί.
ίσως και να μπουν στο σπίτι το καλοκαίρι, ίσως και το σεπτέμβριο.
το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνουν μαζί για πρώτη φορά σε αυτό που υποτίθεται είναι το σπίτι τους, μετά τον γάμο.
αν αυτό το σενάριο σου ακούγετε γνώριμο και φυσιολογικό προφανώς ανήκεις σε αυτό το ηλικιακό γκρουπ που πιστεύουν ότι το να γνωρίζεις ελάχιστα πράγματα για αυτόν που θα περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί είναι απόλυτα φυσιολογικό, και πως στη ουσία ποιο σημαντικό είναι να σας έχει ευλογήσει ο παπάς παρά να ξέρεις αν ο γκόμενος σου κοιμάται ανάσκελα ή σε εμβρυακή στάση to say the least.
στον αιώνα που ζούμε αυτό πια δεν συνηθίζετε.
το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι το εξής: υπάρχει τελικά τρομερά σοβαρό πρόβλημα αν δεν συγκατοικείς πριν τον γάμο?
ο Κ μου έδωσε το αποστομωτικό επιχείρημα ότι αφού έχεις ήδη αποφασίσει να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, τι μπορεί να πάει τόσο λάθος στην συγκατοίκηση που να μπορέσει να κλονίσει τελικά αυτή την απόφαση?
τόσες μέρες το σκέφτομαι και λογική ανταπάντηση δεν έχω βρει.
αλήθεια είναι.
αν το καλοσκεφτείς, άμα είσαι όντως σίγουρος για την αγάπη σου προς τον άλλον, πόσο μπορεί αυτή να επηρεαστεί από μια κλανιά ή μια κατ' εξακολούθηση πεταμένη κάλτσα?
από την μικρή μου εμπειρία σε ότι τέλος πάντων σημαίνει κάνω-σοβαρή-σχέση, συζώ κτλ. κτλ. μπορώ να σου πω ότι όπως σε όλα στην ζωή δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. σαφέστατα μια κλανιά την λάθος ώρα της μέρας (για πότε είναι η σωστή αναρωτιέσαι τώρα και έχεις δίκιο. λοιπόν η σωστή είναι τον ώρα του ύπνου όπου πραγματικά είναι πέρα από τις δυνάμεις σου, και η λάθος είναι πάνω σε μια σοβαρή κουβέντα πχ) μπορεί είτε να σε κάνει να "κλάσεις" στα γέλια είτε να σε εξοργίσει σε βαθμό αφρίσματος, αλλά σαφέστατα δεν μπορεί να είναι λόγος χωρισμού.
οπότε το επιχείρημα του Κ είναι σωστό.
τι γίνεται όμως με τα πιο σοβαρά, όπως ας πούμε την ελευθερία να ανοίξεις την πόρτα, να πάρεις το καπελάκι σου και να φύγεις ανά πάσα στιγμή αν δεις ότι τελικά αυτό το βήμα είναι too much για σένα?
θεωρητικά πάλι, αυτό δεν θα το κάνεις ποτέ είτε είσαι παντρεμένος είτε είσαι απλά ένας γκόμενος γιατί έχεις επιλέξει να είσαι εκεί και αν επίσης υπάρξει σοβαρός λόγος τότε δεν αποφασίζεις να κάνεις αυτό το βήμα after all, έτσι δεν είναι? η μεγάλη διαφορά είναι περισσότερο ψυχολογική αν θες, ότι και καλά άπαξ και μπει η κουλούρα είσαι εκεί, και όταν λέμε "είσαι εκεί" μιλάμε για 100% "εκεί" και στα καλά και στα κακά και "που λεφτά για δικηγόρους εκεί".
οπότε ίσως και να είναι προς όφελος της σχέσης το να μπαίνεις σε ένα σπίτι παντρεμένος και ο μόνος τρόπος να βγεις απ΄αυτό είναι άμα έχεις κάνει ένα σωστό pre nap, γιατί όποια και να είναι η επιλογή μετά (φεύγω, χωρίζω, κάνω παράλληλη σχέση, γίνομαι αλκοολικός) απλά την αγνοείς και κάθεσαι εκεί και το δουλεύεις λίγο παραπάνω από την ευκολία του να ανοίξεις την πόρτα και να ουρλιάξεις ένα άντε γαμήσου.
όχι?

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

μεγαλοι δρομοι - Λενα Κιτσοπουλου

σου έλειψα? εμένα μου έλειψες λίγο αυτό είναι αλήθεια.
ούτε που θυμάμαι πόσες μέρες έχω να γράψω, το μόνο που ξέρω είναι πως ήμουν στον απόλυτο "συγγραφικό" βούρκο.
κανένα θέμα=κανένα νόημα.

κι εκτός απ' αυτό, δεν έχω πια [τόσο πολύ] χρόνο. η οικογένεια μας μεγάλωσε κάτα ένα μέλος, 30 κιλά βαρύτερο και με πλούσιο τρίχωμα. υιοθετήσαμε σκύλο και αυτό είναι κάτι που θα σου γράψω σε κάποιο άλλο ποστ.
όχι τόσο για τον σκύλο, όσο για την υιοθεσία.

αυτό που θέλω σήμερα να γράψω αφορά ένα βιβλίο.
αφήσαμε τις ταινίας και πιάσαμε τα βιβλία. όχι σοβαρά τώρα, αυτό αξίζει.
"μεγάλοι δρόμοι" της Λένας Κιτσοπούλου.
ταπεινή μου άποψη είναι πως θα έπρεπε να λέγεται μεγάλες αλήθειες, γιατί εγώ έτσι το διάβασα. τα πιο βαθιά, βρώμικα και σκοτεινά μυστικά όλως μας, γιατί κάποια μυστικά είναι κοινά για όλους τους ανθρώπους, εκτεθειμένα σε σπασμένες ιστορίες με κεντρικούς χαρακτήρες-ρόλους που όλοι μας έχουμε παίξει σε πολλές φάσεις της ζωής μας. καταθλιπτικοί, σεξομανείς, καραγκιόζηδες μιλάνε, σκέφτονται και κάνουν όλα αυτά που ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε ακόμα και στον καθρέφτη μας.
όπως ας πούμε ότι γουστάρεις τον απέναντι σου, παντρεμένο με παιδί, σουβλατζή, καράβλαχο τύπο που ξέρεις ότι είναι απαίσιος αλλά αυτό ακριβώς είναι που σε τρελαίνει, που στην κατάθλιψη έχεις περάσει πολλές άλουστες και βρωμερές μέρες στο ίδιο σημείο όπου σε πρωτοβρήκε το κακό, που εύχεσαι για ευτυχισμένους άγνωστους στον δρόμο να στερηθούν την ευτυχία τους όπως ακριβώς την στερήθηκες και εσύ, που κάνεις ακριβώς ότι μισούσες από την συμπεριφορά της μάνας σου στο παιδί σου.
απλές και μικρές αλήθειες.
εξαιρετικά αληθινό, γκροτέσκο, λογοτεχνικά χυδαίο (ναι! άμα διαβάσεις το βιβλίο θα καταλάβεις ότι μπορεί να γίνει δόκιμος ένας τέτοιος όρος), ένα αριστούργημα που δεν το αφήνεις από τα χέρια σου μέχρι να ξεγυμνωθείς μέσα από τις σελίδες του.
είναι το μόνο βιβλίο από τα χιλιάδες που έχω διαβάσει που δεν ήμουν ο αναγνώστης, ο ματάκιας, που παρατηρεί απ' έξω την ιστορία, κρίνει και αξιολογεί και τελικά συμπάσχει με τους χαρακτήρες, αλλά είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια και φάσεις του εγώ μου, στάδια του εγώ μου στις περισσότερες ιστορίες.
άλλες πιο κοντινές, άλλες πιο μακρινές απ' την πραγματικότητα.
ήταν μια ωραιότατη και δωρεάν πρωινή ψυχανάλυση στο μετρό.

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

the kids are all right (with spoilers )

όταν μαθαίνεις ότι η ταινία αφορά ένα ζευγάρι λεσβιών που ζουν στην καλιφόρνια με τα δυο τους παιδιά και παριστάνουν την φυσιολογική οικογένεια δεν μπορείς πάρα να πέσεις στην παγίδα να αμφισβητήσεις κατά πόσο όλο αυτό θα μπορούσε να συμβεί στην πράξη, χωρίς πχ το δεύτερο παιδί να κρεμαστεί στα 14 ως θύμα bullying και το πρώτο παιδί, ο γιος, να γίνει φτερού.
οκ παραδέχομαι ότι δεν ήμουν τόσο καχύποπτη όταν πάτησα το play αλλά νομίζω αυτό οφείλετε στο ατέρμονο tolerance και φυσικά acceptance που έχω απέναντι στους ομοφυλόφιλους και ειδικά στις γυναίκες που πραγματικά πιστεύω ότι μπορούν να δημιουργήσουν μια φυσιολογική οικογένεια που η απουσία ανδρικού προτύπου δεν θα έχει κανένα απολύτως αντίκτυπο στην ζωή και την ψυχολογία των παιδιών τους.
elton john εσύ δεν βρίσκεσαι πουθενά μέσα σ' αυτή την κατηγορία λυπάμαι.
τέλος πάντων μια ταινία που θα μπορούσε να έχει δανειστεί τον τίτλο αν όχι και το σενάριο από το σίριαλ του mega "με δυο μαμάδες", δεν ξέρω αν σου θυμίζει κάτι, εμένα πάντως η κόρη της ρώπα και της μέντη μου δημιουργούσε τόσα πολλά νεύρα που ήθελα να την χτυπήσω ανάμεσα στα φρύδια. εξίσου ενοχλητικός ήταν και ο γκόμενος της και πολύ χαίρομαι που το highlight της καριέρας του ήταν το ελληνικό πλοίο της αγάπης.
με δυο μαμάδες λοιπόν, δυο παιδιά από τον ίδιο δότη που τα κυοφόρησαν ξεχωριστά η μια και η άλλη με διαφορά λίγων χρόνων. η μια γιατρός και πολύ structured και οργανωτική (η annette benning είναι αυτή) ο "άνδρας" του σπιτιού, ο κουβαλητής, η κλασσική λεσβία με τα αμάνικα jean πουκάμισα και τα κοντά μαλλιά και η "χίπισα" julianne moore η "γυναίκα" του σπιτιού που παράτησε την όποια καριέρα θα έκανε (δεν προβλεπόταν να κάνει καμία σπουδαία από τα συμφραζόμενα) για να κάτσει στο σπίτι μαζί με τα παιδιά και να λύνει όλα τους τα προβλήματα με reiki. δυο παιδιά, μια κόρη 18 χρονών που περνάει το τελευταίο της καλοκαίρι πριν το κολέγιο, η τέλεια κόρη με τους τέλειους βαθμούς που ποτέ δεν κάνει λάθη και ποτέ δεν παρεκκλίνει της πορείας της, που ποτέ δεν ξεφεύγει και τα κάνει όλα by the book και είναι απόλυτα ευτυχισμένη με αυτό, και ο υιός με το όνομα "lazer", 15 χρονών, ένα εντελώς φυσιολογικό παιδί που πίνει κάνα μπάφο που και που και αυτό είναι ότι πιο σοβαρό έχει κανείς να του προσάψει.
μια οικογένεια που όλες οι straight οικογένειές θα ζήλευαν, με ένα σπίτι που θα μπορούσε να είναι άνετα στα mtv cribs.
ώσπου σκάει ο mark ruffalo [ένας ηθοποιός που ποτέ δεν συμπάθησα] και γίνεται το κομμάτι που φαινομενικά λείπει στις ζωές των τριών (εκ των τεσσάρων) μελών της οικογένειας αυτής.
γίνεται ο φίλος που ο γιος ποτέ δεν είχε, ο out of the box χαρακτήρας που η κόρη πάντα θα ήθελε να είχε και ένα ζωντανό stap on που φαίνεται να λείπει από την julianne moore.
αν ήταν ανέκδοτο θα ήταν ο τύπος που μπήκε σε ένα σπίτι έφαγε από το ζεστό φαΐ της κατσαρόλας, τελείωσε όλο το νερό στον θερμοσίφωνα, πήρε το τηλεκοντρόλ και έβαλε αυτό που εκείνος ήθελε να δει στην τηλεόραση και στο τέλος, γάμησε και την γυναίκα του σπιτιού. το μήνυμα της ταινίας είναι πως ακόμα και με την επιφανειακή αλλαγή που έφερε ένας άνδρας σε αυτή την γυναικοκρατούμενη οικογένεια, ακόμα και με τις εμπειρίες που προσέφερε σε κάθε μέλος της οικογένειας ξεχωριστά, στο τέλος όλοι κατάλαβαν πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό απ' το να παραμείνει η οικογενείας τους ενωμένη και ως έχει.
ο χαρακτήρας που υποδύεται ο mark ruffalo στην συγκεκριμένη ταινία είναι το κλασσικό παράδειγμα αυτού που σε κάποια δεδομένη στιγμή της ζωής σου πιστεύεις ότι σου λείπει και πως μόνο αποκτώντας το θα ολοκληρωθείς, και αφού το αποκτήσεις καταλαβαίνεις τελικά ότι η ζωή σου είναι τέλεια ακριβώς έτσι όπως είναι, απλά θέλεις ένα μικρό reminder από καιρό σε καιρό για να την επαναπροσδιορίσεις.
φυσικά αυτή η γαμάτη ομάδα-οικογένεια που με πολύ αγάπη έχουν δημιουργήσει αυτές οι δυο γυναίκες ήταν ένα τρομερό δέλεαρ για τον mark που στα 30τόσα του χρόνια συνειδητοποιεί πως δεν θέλει να καταλήξει ένας πενηντάρης με εφήμερες σχέσεις και απλά αποφασίζει να "κλέψει" μια οικογένεια που του έρχεται έτοιμη, κουτί και στο πιάτο του. με εκβιαστικές κινήσεις προσπαθεί να πάρει τον ρόλο του πατέρα από την annette benning, αλλά φυσικά αυτή του η προσπάθεια δεν έχει κανένα αποτέλεσμα αφού ουσιαστικά όλοι του γυρίζουν την πλάτη και στο τέλος κανείς δεν τον λυπάται.
εξαιρετική ταινία και το όλο νόημα της οικογένειας και την ενότητας με άγγιξε πολύ.
να την δείτε!

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

blue valentine (few spoilers maybe)

το blue valentine λοιπόν είναι η πρώτη ταινία στην ιστορία του σινεμά που δεν κλαίνε οι χωρισμένοι και αυτοί που δεν γιορτάζουν ποτέ γενικότερα, αλλά οι άλλοι.
αυτοί που είναι σε σχέση, με ή χωρίς εισαγωγικά.
αυτοί που είναι σε ένα σημείο στην ζωή τους που μπορούν να ισχυριστούν με βεβαιότητα πως έχουν βρει τον the one.
αυτοί που έχουν ξεφύγει από το στατιστικό και έχουν σταματήσει να ψάχνουν το άλλο τους μισό, που έχουν πλέον αφήσει χώρο στους υπόλοιπους να βρουν το δικό τους χωρίς τον κίνδυνο να συμπέσουν τα μισά και να γίνει τελικά της τρελής.
αυτοί που έχουν τσεκάρει και καρατσεκάρει το δικό τους και μπορούν πια να πουν με σιγουριά πως εγώ ότι έκανα έκανα μάγκες, η ζωή είναι από 'δω και μπρος δική σας.
αυτοί που το άγχος τους δεν είναι πια αν με αγαπάει αλλά για πόσο.
οκ η αγάπη δεν είναι ένα μετρήσιμο συναίσθημα, δεν μπορείς να αγαπάς πολύ ή λίγο, μπορείς όμως να αγαπάς και μετά απλά να μην αγαπάς? μπορείς να αγαπάς και τελικά να ξεχνάς το αντικείμενο της αγάπης σου? και αν ναι, πως?
θεωρητικά είναι πολύ εύκολο και εγώ μπορώ να σας πω ότι μου έχει συμβεί.
πως πριν από τον the one είχες παίξει και με άλλες πιθανότητες the one οι οποίες βέβαιες σου βγήκαν φύκια? πως με τα φύκια ένιωθες έστω και για ένα μικρό διάστημα ότι εδώ υπάρχει κάτι, άσχετα αν τελικά αυτό το κάτι βγήκε άνθρακας? πως όταν το υποψήφιο the one σε παράτησε μια κρύα νύχτα του σεπτέμβρη εσύ ένιωσες ότι τον αγαπάς τόοοοοοσο πολύ που η απουσία του ήταν δυσβάσταχτη?
φαντάζομαι κάπως έτσι απλά σταματάς να αγαπάς: όταν γνωρίζεις το καινούργιο αντικείμενο αγάπης. φυσικά αυτό θα μπορούσε να συνεχίζεται ατέρμονα, και για πολλούς όντως συνεχίζεται.
το νόημα άλλωστε του the one είναι να αμφισβητήσει και να κοντραριστεί τόσο σοβαρά τις άλλες υποψηφιότητες που όχι μόνο δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο σκέψης για το κατά πόσο είναι ή όχι το πραγματικό the one, αλλά να κάνει όλες τις υποψηφιότητες ανάξιες λόγου και τα πρώην συναισθήματα για αυτές, σκόνη για τους κουραμπιέδες.
με αυτό το πόσο ασχολείται λοιπόν η εν λόγω ταινία και ανοίγει εκτός από τους ασκούς του αιόλου, όλες τις κάνουλες και γεμίζει η οθόνη ξαφνικά δάκρυα.
το στόρι είναι λοιπόν για ένα ζευγάρι που κάποτε υπήρξε πολύ ευτυχισμένο, αγαπημένο και ερωτευμένο και τώρα πια δεν μπορούν να αντέξουν ο ένας τον άλλον.
διόρθωση: αυτή δεν μπορεί να αντέξει πια αυτόν, γεγονός που κάνει το όλο στόρι της ταινίας ακόμα πιο σκληρό α) γιατί δεν έχεις τον μαλάκα το κάθαρμα που ερωτεύτηκε μια άλλη να βρίσεις να εκτονωθείς και β) ξέρεις πολύ καλά ότι όταν μια γυναίκα με παιδί στα τριάντα πόσα της έχει φτάσει σε σημείο να παρατήσει την σιγουριά που της προσφέρει το στεφάνι της επειδή she's had enough, το εννοεί. οπότε αυτόματα δεν έχεις καμία ελπίδα για twist και happy ending στην ταινία.
αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις και θα πρέπει απλά να ζήσεις για να δεις την συνέχεια.
σπαράξαμε λοιπόν βραδιάτικο, εγώ δηλαδή μιας και ο κωνσταντίνος ροχαλίζει στον καναπέ και σε κάτι τέτοιες μικρές και καθημερινές στιγμές δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς θα μου συμβεί κι εμένα αυτό?
στατιστικά αν το δεις το θέμα το ότι θα σου συμβεί είναι σχεδόν δεδομένο. είναι καθαρά χρονικό και πολλές φορές συγκυριακό το πότε. οι δυο ας πούμε στο blue valentine πριν καλά καλά γνωριστούν τους προέκυψε μια εγκυμοσύνη, την οποία στην αρχή του έρωτα την πήραν αψήφιστα γιατί ως γνωστόν όταν είσαι ερωτευμένος μπορείς να κάνεις τα πάντα, αλλά όταν φεύγει ο έρωτας και έρχεται η πρώτη αλλαγή πάνας και οι μαγουλάδες, ή ακόμα χειρότερα αν αυτή η αλλαγή σκάσει στον πρώτο έρωτα, εκεί αρχίζεις πια για τα καλά και αναθεωρείς το ζήτημα.
για αυτούς που πιστεύουν ότι μπορείς με μικρά κόλπα να ξαναφουντώσεις τον έρωτα θα έρθω να διαφωνήσω, όχι γιατί πιστεύω ότι είναι τελεσίδικο, αλλά γιατί όταν αυτό συμβεί σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα της σχέσης που ο έρωτας θα έχει αντικατασταθεί με άλλα πιο ουσιαστικά συναισθήματα, ίσως και να μην τον θέλεις πια στην άγουρη (αλλά τόσο μεθυστική ομολογουμένως) αρχική του μορφή.
νομίζω αυτό που λείπει στους περισσότερους δεσμευμένους είναι ο φόβος ότι όσο έρωτα πρώτης φοράς έζησες, έζησες και δεν θα ξανανιώσεις πια ποτέ τις πεταλούδες στο στομάχι σου να σου φέρνουν ζάλη. φριχτή απώλεια πραγματικά, αλλά έναντι των πεταλούδων έρχονται άλλα πράγματα να σου φέρουν μεταφορική και κυριολεκτική ζάλη. όπως ένα παιδί για παράδειγμα που μπορείς να σε ζαλίσει σε όλες τις παραμέτρους. αλλά αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό ποστ.
όσες φορές έχω σκεφτεί ότι δεν θα ξαναζήσω ποτέ πια αυτή την ένταση του πρώτου ραντεβού, την αγωνία της προετοιμασίας και την έξαψη της συνάντησης, το πρώτο φιλί και το πρώτο άγγιγμα θέλω να χωρίσω τώρα και να ερωτευτώ από την αρχή τον πρώτο περαστικό που θα συναντήσω. από την άλλη όμως, οι αναμνήσεις των πρώτων φορών με τον κωνσταντίνο είναι ακόμα τόσο δυνατές που ελπίζω να μην σβήσουν ποτέ.
και σύμφωνα με το blue valentine δεν θα σβήσουν. θα μείνουν εκεί για πάντα να σου θυμίζουν πως ήσουν και πως κατάντησες. τι ωραία?!?!?!
i guess αυτό που μένει να σκεφτούμε όλοι ανεξαρτήτως relationship status είναι ότι τα πράγματα, οι καταστάσεις και τα συναισθήματα αλλάζουν, το ίδιο και οι άνθρωποι. αυτό που μένει (?) είναι να ζεις την κάθε στιγμή και την κάθε φάση της ζωής σου και να χαίρεσαι για αυτό που γίνεσαι μέσα στον χρόνο.
οκ όχι τόσο βαθύ όσο ακούστηκε.