Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

drive fast die young

με αφορμή το link ενός συμμαθητή μου στο facebook είδα την εκπομπή του Θεοδωράκη, τους πρωταγωνιστές (Κυριακή 26/09). νεανικά τροχαία μέρος α', β' και γ'. δυστυχήματα ή πιο σωστά εγκλήματα, όπως τα χαρακτήρισε ο ίδιος στο τέλος.
δεν ξέρω ούτε πως να το αγγίξω, ούτε πως να πλησιάσω. αυτό που ξέρω είναι ότι σε κάθε video, σε κάθε απόσπασμα, σε κάθε μαρτυρία έβλεπα τον εαυτό μου σε αυτούς που επιβίωσαν μετά από μήνες στην εντατική και είναι πια καλά, σε αυτούς που επιβίωσαν μετά από μήνες στην εντατική και είναι ευτυχώς ζωντανοί αλλά καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια, αλλά και στους γονείς που μιλούσαν για τα χαμένα παιδιά τους.
αυτά που σκοτώθηκαν επειδή δεν φορούσαν κράνος ή ζώνη ή επειδή τους πετάχτηκε ένας ασυνείδητος στα 5 μέτρα μπροστά τους και δεν φορούσαν ζώνη ή κράνος.
στο αμάξι του κωνσταντίνου μετά από 2 μέτρα εν κινήσει, εάν δεν έχει δεθεί η ζώνη οδηγού και συνοδηγού το αμάξι ξεκινάει να κάνει ένα τρομερά ενοχλητικό (αλλά σωτήριο) συνεχόμενο μπιπ. πάντα βάζω ζώνη και το προλαβαίνω. είναι όμως ελάχιστες φορές που είμαι κουρασμένη ή βαριέμαι ή ζεσταίνομαι και η ζώνη εκείνη την ώρα φαντάζει μαρτύριο και θέλω απλά ο πολύ ενοχλητικός ήχος να σταματήσει. ο ήχος όμως ευτυχώς συνεχίζει και εγώ κάνω ένα mini mental fast forward της ζωής μου η οποία όμως τελειώνει απότομα μόλις στο επόμενο στενό επειδή κάποιος με τράκαρε. ενώ περνάνε τα πάντα μπροστά από τα μάτια μου όπως ο μύθος επιβάλλει, η προβολή της ταινία της ζωής μου τελειώνει όταν με βλέπω μέσα στο αμάξι να βαριέμαι να βάλω την ζώνη.
προϊόν ζωηρής φαντασίας? δεν νομίζω.
κρίνοντας από τα 50 περίπου λεπτά της διάρκειας αυτής της συγκλονιστικής εκπομπής, οι πιθανότητες να ήμουν εγώ ή κάποιος που ξέρω ή κάποιος που αγαπώ πολύ θύμα (ή θύτης) σε αυτές τις ιστορίες είναι πάρα μα πάρα πολύ πιθανό. θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα τεράστιο κατηγορώ για τα πάντα: για τους δρόμους, τοπικούς και εθνικούς που έχουν προδιαγραφές για οδήγηση με γαϊδούρι, για το κράτος που όπως έμαθα χρεώνει το κράνος σαν είδος πολυτελείας και όχι σαν είδος πρώτης ανάγκης, για τους οξύθυμους έλληνες οδηγούς και για τους ξεροκέφαλους νέους.
αλλά δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.
αυτό που έχει, είναι ότι τα τροχαία ατυχήματα είναι η νούμερο ένα αιτία θανάτων των νέων στην χώρα μας, τα κέντρα αποκατάστασης ατόμων με κινητικά προβλήματα στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις έχουν γεμίσει από νέους θύματα τροχαίων και φυσικά ότι ο αριθμός των τροχαίων αυξάνεται με μαθηματική πρόοδο κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι.
εκπομπές σαν και αυτές θα έπρεπε να προβάλλονται σαν τηλεοπτικά σποτάκια ανά δίωρο στον κάθε τηλεοπτικό σταθμό και το αρμόδιο υπουργείο θα έπρεπε να είχε υιοθετήσει τις πρακτικές άλλων ευρωπαϊκών χωρών που είχαν εξίσου αυξημένα ποσοστά νεανικών τροχαίων, όπως η Πορτογαλία της οποίας οι δρόμοι έχουν γεμίσει από κουφάρια αυτοκινήτων μετά από τροχαίο προς παραδειγματισμό, ή της Ισπανίας όπου η αστυνομία παίρνει επί τόπου το μηχανάκι του οποίου ο οδηγός ή ακόμα και ο συνοδηγός δεν φοράνε κράνος.
βέβαια ότι μέτρα πάρει το κράτος κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μετριάσει την ορμή του κάθε νέου που ζει σαν να μην υπάρχει αύριο, που δεν μετράει ποτέ τις επιπτώσεις των πράξεων του, που τρέφετε από την αδρεναλίνη και που η ταχύτητα και η μηχανή είναι η πιο γαμάτες γκόμενες.
δεν θα κλείσω με corny συμπεράσματα του στυλ εάν όλοι βάζαμε τον εαυτό μας στην θέση όλων όσων έχουν χάσει τους δικούς τους αγαπημένους ή τα νιάτα τους, ίσως να αλλάζαμε κάτι. δεν θέλω ούτε να ακουστώ σαν την μαμά μου και να συμβουλέψω κάποιον να μην τρέχει (πραγματικά όμως ΜΗΝ).
θα κλείσω όμως με δυο links.
ένα της εκπομπής, να την δείτε γιατί ΠΡΕΠΕΙ, και ένα άλλο του όποιου τα συμπεράσματα τα αφήνω σε εσάς να τα σκεφτείτε, να τα επεξεργαστείτε και να πράξετε ανάλογα.
οι περισσότεροι (και εγώ μαζί) θα κλείσουμε την σελίδα και θα προσποιηθούμε ότι δεν την είδαμε ποτέ. κανείς άλλωστε δεν σκέφτεται τον θάνατο του. αυτό που ελπίζω όμως είναι να μείνει κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου αυτή η σελίδα, και όταν βρεις το κουράγιο να γίνεις και εσύ. και εγώ.

1) http://www.megatv.com/article.asp?catid=14693&subid=2&pubid=13691940

2) http://www.eom.gr/article_detail.asp?e_cat_serial=001001011&e_cat_id=13&e_article_id=32

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

a girl's gotta do what a girl's gotta do aight?

εκεί έξω υπάρχει ένας χ αριθμός blog.
κάποια για γέλια και κάποια για κλάματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά). κάποια για wannabe μαμάδες και άλλα για wannabe μωρά.
άλλα καλά και άλλα χάλια.
τα περισσότερα όμως αποτελούν τον ορισμό της απόλυτης μπίζνας.
ας ξοδέψουμε λίγες στιγμές να το αναλύσουμε: (το καλύτερο σενάριο προϋποθέτει να μην δουλεύεις) έστω λοιπόν ότι δεν δουλεύεις. και έχεις τον απεριόριστο χρόνο να ασχοληθείς με το πνευματικό σου παιδί, να του αφιερώσεις όσο χρόνο χρειάζεται και να του αφοσιωθείς πλήρως. να έχεις όλο τον χρόνο να χαζεύεις-σερφάρεις στο internet αλλά και σε λογιών λογιών περιοδικά, να βλέπεις τηλεόραση με το θράσος μιας 75χρονης, να βλέπεις όλες τις σειρές που παίζονται και στα δυο ημισφαίρια και να τα σχολιάζεις. και όχι μόνο να τα σχολιάζεις, αλλά να έχεις την δυνατότητα να ποστάρεις κάθε μέρα 3-4 κείμενα για όλα τα παραπάνω, αλλά και για οποιοδήποτε άλλο ερέθισμα μπορεί να σου προσφέρει η αληθινή ζωή. έστω ότι έχεις και τον ανάλογο χρόνο να το προωθήσεις σε όλους τους φίλους και τους γνωστούς σου, να πεις σε όλους αυτούς να το προωθήσουν στους δικούς τους και εσύ εκτός του να κάνεις την ζωάρα σου, να παρακολουθείς παράλληλα το blog σου να σκαρφαλώνει στα στατιστικά του google analytics. μαζί με τα στατιστικά σκαρφαλώνει και η δημοτικότητα και μαζί με την δημοτικότητα έρχεται και η πολυπόθητη διαφήμιση η οποία θα κάνει το κάθισμα σου στο σπίτι σερφάροντας στο pc και γράφοντας για τα αποτελέσματα του σερφαρίσματος ακόμα πιο αποτελεσματικό και εσένα φυσικά την κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά κουνώντας μόνο τα δέκα δαχτυλάκια της.
σε έναν φανταστικό κόσμο, το blog σου θα γινόταν πολύ γνωστό και εσύ θα ήσουν ο urban legend της πόλης σου αφού όλοι θα μιλούσαν για σένα, σε εσένα, χωρίς να ξέρουν ποιος είσαι. η ζωή σου θα κυλούσε υπέροχα μιας και θα είχες όλο τον χρόνο να την... εχμ ζήσεις χωρίς deadlines και άγχη και ωράρια και πρωινό ξύπνημα και γκρίνια και απολύσεις και απεργίες. θα μπορούσες πραγματικά να απολαύσεις την πόλη που ζεις, τον έρωτα που ζεις, το σπίτι που ζεις και γενικά θα μπορούσες να ζεις. κάποια στιγμή μπορεί το blog σου να γινόταν σελίδα και να συνέχιζε την ανοδική πορεία του ή έστω να διατηρούσε την σταθερή του ανάπτυξη και εσύ θα έκανες πολλά χαρωπά και ροδαλά μωρά, τα οποία όχι μόνο θα είχες τον χρόνο να τα μεγαλώσεις αλλά θα έκανες και ένα extra μωρουδιακό blog για τις πρώτες αναγούλες και τον πρώτο θηλασμό. όλα θα ήταν τόσο καλά που όσοι σε διαβάζουν θα σε μισούν θανάσιμα αλλά παράλληλα θα θέλουν τόσο πολύ να γίνουν σαν και εσένα και στην προσπάθεια τους να γίνουν θα αντέγραφαν την φανταστική σου ιδέα και εσένα αντί αυτό να σε πείραζε και να άρχιζες το μαλλιοτράβηγμα, θα γινόσουν φίλη με όλες και όλες μαζί θα γινόσασταν πολλές wannabe μαμάδες με τα wannabe ροδαλά και στρουμπουλά μωρά, και γενικά τίποτα δεν θα σε ένοιαζε αφού είναι όλα τέλεια.
σπάω την φούσκα του stepford που έχει αρχίσει και δημιουργείται στο μυαλό μου και συνεχίζω με την ανάλυση του δεύτερου σεναρίου. έστω ότι έχεις ένα blog. παράλληλα έχεις και μια δουλειά. το blog σου αρέσει σε χ αριθμό ατόμων, αλλά τους αρέσει πολύ. είχες ξεκινήσει δυναμικά και με μια ιδέα στο μυαλό σου για το τι θα γράφεις, και κυρίως με πολύ έμπνευση για αυτό. είχες αποφασίσει να γράφεις και τρις και τέσσερις φορές την εβδομάδα, ότι θα το ανανεώνεις με πολλά διαφορετικά πράγματα, ότι θα βάζεις και εικόνες και φωτογραφίες, αλλά και τραγούδια, ανάλογα την διάθεση σου. τελικά δεν κάνεις τίποτα απ' όλα αυτά γιατί ποτέ δεν προλαβαίνεις να το κάνεις, γιατί οι εκατομμύρια άλλες υποχρεώσεις σου που αφορούν φυσικά τι άλλο? την δουλειά δεν σου επιτρέπουν να το κάνεις και γιατί όταν βρίσκεις ένα καινούργιο θέμα για να σχολιάσεις δεν έχεις internet γιατί μόλις μετακόμισες και η HOL θα στο συνδέσει στις έντεκα του άλλου μήνα. εσύ εντομεταξύ ψάχνεις σαν το junkie να κλέψεις σήμα από το internet του διπλανούπάνωκάτωαπέναντι βάζοντας το 012345678901234 σαν κλειδί επειδή τo διάβασες σε κάποιο κείμενο γραμμένο από κάποιον εναλλακτικό hipster ότι μπορεί αυτό να είναι το κλειδί του ιντερνετικού παραδείσου. φυσικά και δεν είναι και απορώ πως πίστεψες ότι θα είναι. το blog σου δεν προχωράει καθόλου καλά, εσύ δεν προχωράς καθόλου καλά και προσπαθείς σαν τον παρανοϊκό να βρεις δημιουργικούς τρόπους να το εξελίξεις έτσι ώστε όταν θα σε βρει η κυρία απόλυση να έχεις να της τρίψεις στα μούτρα κάτι αντί να κατεβάσεις τους ώμους και να καταθέσεις τα όπλα.
βλέπεις τα υπόλοιπα blogs και πραγματικά απορείς ποιος δαίμονας μπορεί να οδήγησε τους 3451840 χιλιάδες ανθρώπους να κάνουν comments κάτω από ελεεινά και τρισάθλια posts γεμάτα με εκατομμύρια θαυμαστικά και με δισεκατομμύρια παπαριές. απορείς πως είναι δυνατόν να έχουν τρελή επισκεψιμότητα blogs που λένε τις έγκυες "εγκυούλες" και γιατί παθαίνουν όλες οι παραπάνω μαζική υστερία με φωτογραφίες από τα βαφτίσια του τέταρτου μωρού της editor. πιστεύεις ότι είναι τρομερή αδικία που τα blogs των φίλων σου παραμένουν "blogs των φίλων σου" και όχι "blogs των φίλων σου" και ολόκληρου του πανελλήνιου. απορείς γιατί όλοι οι διαφημιστές ενεργούν σαν λοβοτομημένοι και δίνουν τις ωραιότατες διαφημίσεις τους σε blogs που σου δίνουν το excitement ενός βραστού χωριάτικου αυγού και όχι σε αυτά που πραγματικά αξίζουν.
και μετά αρχίζεις και αναρωτιέσαι ποια είσαι εσύ κυρά μου που θα κρίνεις και θα αξιολογήσεις ποια αξίζουν και ποια όχι?

νομίζω αυτό που πραγματικά βασανίζει το μυαλό μου είναι ο χρόνος και τα μωρά. αυτά είναι σήμερα τα προβλήματα μου. όχι, βασικά ο χρόνος και το τι κάνουμε με αυτόν, είναι πάντα το πρόβλημα μου. τα μωρά προέκυψαν στην πορεία. λίγο το τέλος της koilitsadotcom.wordpress.com λίγο η έναρξη μιας καινούργιας πολύ κοντινής μου κοιλίτσας με έχουν κάνει να σκέφτομαι πολύ σοβαρά που θα με βρει (όταν έρθει η ώρα) η δική μου κοιλίτσα? αγχωμένη, με έξι μήνες άδεια προτού γυρίσω ξανά στον αγώνα να βγάζω λεφτά για κάποιον άλλον (δουλειά) ή κάπου ήρεμη και χωρίς κανένα άγχος για τα λεφτά κανενός παρά μόνο για τις πάνες του βρέφους?
μπορεί να είναι πολύ νωρίς ακόμα να σκέφτομαι τέτοια, αλλά πρέπει να σπείρεις για να θερίσεις κάποια στιγμή. και όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή δεν θέλω να με βρει απροετοίμαστη.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

τoτε και τωρα

αυτός ο καιρός είναι ο αγαπημένος μου! δεν είναι τυχαίο άλλωστε που μου έδωσε έμπνευση να γράψω. να γράψω τι είναι ένα άλλο θέμα. αυτό είναι το θέμα: δεν έχω θέμα.
κάτι τέτοιες μέρες αναπολώ το λονδίνο τόσο πολύ. αυτές οι ψυχρές μέρες που όλη μέρα είναι απόγευμα και η μέρα δεν ξημερώνει ποτέ. το μόνο που θες είναι να αράξεις στο κρεβάτι σου/καναπέ σου με μια κουβέρτα, να βλέπεις dvd με noodle soup και να περιμένεις να έρθει το βράδυ, να κάνεις σαράντα τηλέφωνα για να κανονίσεις έξοδο την οποία τελικά θα ακυρώσεις και θα συνεχίσεις να σαπίζεις στο σπίτι. που θα ξημερώσει το ίδιο μουντό σάββατο και θα βάλεις τα πιο ζεστά ρούχα και τα δέκα κασκόλ και θα πας για brunch στο Notting Hill που είναι μαγευτικό τα πρωινά του σαββάτου ή θα πας στην British Library και θα διαβάζεις το unmade bed που μόλις αγόρασες στον τεράστιο εξωτερικό χώρο της βιβλιοθήκης που μοιάζει σαν να είσαι στα γυρίσματα του μικρού αυτοκράτορα.
βέβαια και η πραγματικότητα εδώ εξελίσσεται φανταστική. έχω να μπω και να οδηγήσω το αυτοκίνητο μου μια ολόκληρη εβδομάδα και χαίρομαι υπερβολικά για τα ποσοστά τρέλας που έχω γλυτώσει πίσω από το τιμόνι. η στάση του λεωφορείου και του τρόλεϊ (sic) είναι ακριβώς έξω από το καινούργιο μου σπίτι και με αφήνουν ακριβώς έξω από την είσοδο του μετρό.
ο κωνσταντίνος μαγειρεύει, και κάθε απόγευμα που γυρίζω σπίτι έχω ένα φαΐ, που έχουμε διαλέξει μαζί το ίδιο απόγευμα, να με περιμένει, εκτός από χτες που καταστρέψαμε το χωριάτικο κοτόπουλο της γιαγιάς αθηνάς και τελικά κατέληξε στα σκουπίδια. μας έμειναν όμως οι πατάτες!
η συμβίωση είναι... φυσιολογική. δεν ψάχνω τις τρελές λέξεις για να την περιγράψω, αν και θα μπορούσα να πω "γαμάτη" ή έστω "απροσδόκητα όχι βαρετή". μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα στο καινούργιο σπίτι κατέληξα στα εξής: δεν θα ξανακάνω μανικιούρ ποτέ, το πλυντήριο πιάτων είναι η πιο σημαντική αγορά που πρέπει να κάνει όποιος μένει σε σπίτι μόνος του χωρίς γονείς που φροντίζουν να πλένουν "μαγικά" τα πιάτα ή μάλλον φροντίζουν να κάνουν "κάτι" τα πιάτα που αυτό το "κάτι" εσένα, το παιδί, δεν αφορά ποτέ, και εμείς δεν την έχουμε κάνει, ακόμα. επίσης, απορώ γιατί όλοι αυτοί οι επιστήμονες που έχουν ανακαλύψει ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα, χρήσιμα δεν λέω, δεν έχουν ανακαλύψει ένα αόρατο κάλυμμα για να διατηρείτε το σπίτι καθαρό και ξάστερο? συμπέρασμα: έχω βαρεθεί να μαζεύω-σκουπίζω-σφουγγαρίζω-πλένω-στρώνω. ο κωνσταντίνος δε ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον κόσμο του νοικοκυριού με καμία απολύτως χαρά, και αναπολεί την προηγούμενη εβδομάδα που του μάζευε η μαμά του τα πάντα! αλλά για κάποιον σκοτεινό λόγο, ακόμα, μας αρέσει!
όσο για μένα, ελπίζω να θυμάμαι όλες αυτές τις ανέμελες στιγμές ξεγνοιασιάς και ηρεμίας στο σπίτι, μετά από κάποια χρόνια που όλα αυτά θα ανήκουν στο ένδοξο παρελθόν και το status quo θα είναι... διαφορετικό. μπορεί βέβαια και όχι, αλλά what are the odds?

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

οτι δεν ειχα γραψει σε μια εβδομαδα

επειδή δεν μπορώ να γράψω τέσσερα διαφορετικά ποστ (τι εννοείς δεν μπορείς?) θα τα βάλω όλα σε ένα, θα βγάλω όσο περισσότερα νεύρα μπορώ πάνω στα δόλια πλήκτρα και θα το κάνω ποστ να τελειώνω γιατί από χτες τα μαζεύω και θα σκάσω.
*η ημερομηνία είναι χτεσινή γιατί χτες το ξεκίνησα, αλλά αγαπητέ αναγνώστη δώσε μου έναν λόγο γιατί αυτό μπορεί να σε ενδιαφέρει?*

σήμερα το πρωί, ανεβαίνω τις σκάλες του μετρό και καθόλου χαρωπή δεν με λες. επίσης και καθόλου ωραία δεν με λες αν σκεφτείς ότι φοράω πρακτικά τις πυτζάμες μου (αλλά στον υπόλοιπο κόσμο που με βλέπει το παίζω ότι φοράω φόρμα. τώρα πως ακριβώς το παίζω μη ρωτάς), με ζακέτα μαύρη (ότι βρήκα μπροστά μου) δεμένη πάνω πάνω στη μέση μου και με δυο τσάντες στον ώμο μου και γενικά μπορείς να με χαρακτηρίσεις εκτός από τρελή και άστεγη επίσης
τύπος που κατεβαίνει τις κυλιόμενες με την αντίθετη φορά από τις σκάλες που ανεβαίνω κατά πάσα πιθανότητα άρτι αποφυλακισμένος από χρόνιο εγκλεισμό (δεν εξηγείται αλλιώς η χαρά του που με είδε) αρχίζει μανιωδώς να μου κάνει ψιτ ψιτ και αφού τελικά γυρίζω μου κλείνει το μάτι με λαγνεία και μου γλύφεται. εγώ έξαλλη και με την απορία φυσικά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου αφενός για το θάρρος-θράσος του, αφετέρου για τα χάλια μου, τον είπα μαλάκα αφού πρώτα βεβαιώθηκα ότι δεν γνωριζόμαστε από πουθενά μιας και στην αντίστοιχη ερώτηση μου δεν πήρα καμία απάντηση.
θεέ μου δώσε μου δύναμη να μην ανεχτώ ποτέ κανέναν μαλάκα που θεωρεί ότι οι γυναίκες είναι αντικείμενα στα οποία νιώθουν ότι μπορούν να εκδηλώνουν τον χυδαίο θαυμασμό τους όποια στιγμή εκείνοι θεωρούν σωστή μόνο και μόνο επειδή έτσι έκανε και ο πατέρας τους.

σήμερα το πρωί επίσης, πριν το σκηνικό με τον μαλάκα από πάνω, βλέπω στο δρόμο μια κοπέλα έγκυο, καθισμένη στο πεζοδρόμιο να ζητιανεύει. ένας θεός ξέρει γιατί ένιωσα την ανάγκη να την βοηθήσω, μιας και δεν βοηθάω κανέναν που έχει δύο χεράκια, δύο ποδαράκια, δυο ματάκια και καθόλου όρεξη για δουλειά. θα το αποδώσω στο ανύπαρκτο μητρικό μου ένστικτο που ίσως τώρα κάνει τις πρώτες του προσπάθειες να βγει στην επιφάνεια, της έδωσα 1,50 ευρώ. αφού της τα έδωσα μου ζήτησε "λεφτά" λες και αυτά που τις είχα δώσει ήταν καραμέλες, γιατί έχει λέει να πληρώνει ενοίκιο 300 ευρώ το μήνα που σημαίνει ότι κάθε μέρα πρέπει να βάζει δέκα ευρώ στην άκρη. πάνω που η λογική μου είχε αρχίσει να με εγκαταλείπει, μου ζήτησε εάν έχω να της πάω και ρούχα. παράλληλα μου είπε για το δόντι της (??) το όποιο της το βγάλανε χτες (μου το έδειξε!) και μου είπε επίσης ότι πολύ την πονάει και ότι της δώσανε amoxil για τον πόνο και ότι το amoxil της έχει προκαλέσει παρενέργειες και δεν νιώθει καλά. μάλλον για να σας μεταφέρω καλύτερα την ιστορία με το δόντι, τις παρενέργειες του amoxil μου τις είπε αφού τη ρώτησα γιατί δεν πάει να δουλέψει βασικά όπως κάνω και εγώ όπου επίσης (πλέον) πληρώνω ενοίκιο.
φεύγοντας έπιασα τον εαυτό μου να αμφιβάλλει ακόμα και με την εγκυμοσύνη της, μόλις φυσικά συνειδητοποίησα ότι στο ούλο που μέχρι χτες είπε ότι υπήρχε δόντι δεν υπήρχε σημάδι ζωής εδώ και μια δεκαετία, πόσο μάλλον ίχνη εξαγωγής.
στιγμιαία αναρωτήθηκα τι μπορεί να έχει φταίξει και έχω γίνει τόσο καχύποπτη αλλά επειδή δεν βρήκα κάποια απάντηση που να ταιριάζει στην ψυχολογία μου το άφησα και θα περιμένω κάποια άλλη στιγμή να το αναλύσω.

δεν θα μπορούσα φυσικά να αφήσω ασχολίαστο το χτεσινό φασιον ναιτ αουτ. για την ακρίβεια ένα μόνο έχω να σχολιάσω: ποια κρίση? εγώ δεν είδα καμία πάντως, εκτός από κάτι πρεζάκια που ψοφολογάγανε στην σταδίου και κάτι ζητιάνους στην βουκουρεστίου. ένας πακιστανός μάλιστα που πουλούσε λουλούδια, βρήκε κυρία ντυμένη στην πένα, εξαιρετικά καλοζωισμένη και προσπαθούσε να της πουλήσει μάταια την πραμάτεια του με το απόλυτο ύφος απόγνωσης ζωγραφισμένο στο βλέμμα του, και αυτή τον έστειλε από εκεί που 'ρθε με ένα "ok, ok go now" λες και μίλαγε στην φιλιπινέζα της.
αντιθέτως είδα τις πιο πολλές (μαύρες=μηδέν φαντασία) σανέλ τσάντες απ' όσες θα έβλεπα εάν βρισκόμουν στην εβδομάδα μόδας της νέας υόρκης. ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτή την εξίσωση, ή αυξήθηκαν οι βίζιτες ή τα big money ακόμα καλά κρατούν ή όπως με ενημέρωσε η μάπετ όλες πια ψωνίζουν και ψωνίζονται στα στοκάδικα της ιταλίας. όποια και να είναι η απάντηση, χτες πόνεσε το μάτι μου από σανελ, τζιν καμπάνα, παγιετέ μπολερό και γαλλικό μάνι-πέντι. ήμαρτον πια κορίτσια, τόσα πολλά λεφτά και τόσο λίγη φαντασία? αλήθεια γιατί.
η χαρά της κάθε τελειωμένης φασιον μπλογκερ που ζει και πετάει την σκούφια της/του για αυτά τα ιβεντ για μένα πια είναι η καταδίκη μου. ούτε για καταναγκαστική εργασία δεν πατάω πια το ποδαράκι μου σε παρόμοια γκαδερινγκ και πραγματικά ΟΛΟΙ αυτοί οι εναλλακτικοί-λέγε-με-και-χιπστερ αν σπαταλούσαν τον μισό χρόνο που σπαταλάνε για να γίνουν εκκεντρικοί και τάχα μου προκλητικοί και τάχα μου αβαντ γκαρντ ίσως και να κατάφερναν να γίνουν κάτι σημαντικό στην ζωή τους εκτός από ουρές άλλων φασιονίστα που δεν έχουν από μόνοι τους κανέναν ρόλο ύπαρξης και χρειάζονται μια αυλή να τους χτυπάει παλαμάκια σε κάθε μαλακίας τους. πραγματικά πιπολ γκετ α μαδερφακινγκ λαιφ.

τέλος, στη μάχη με το αυτονόητο, η έξαλλη βγήκε για άλλη μια φορά νικήτρια.
μετά από ατελείωτα τηλεφωνήματα με την κατά τα άλλα συμπαθέστατη κυρία εξυπηρέτησηπελατών στον κωτσόβολο, κατάφερα να έχω το ψυγείο μου σήμερα στο σπίτι.
το όποιο να σημειώσω εδώ για όσους ενδιαφέρονται είναι ακόμα ακατοίκητο (εντάξει μέχρι σήμερα) παρότι στημένο και στρωμένο με την όλη του την προίκα του καρτερώντας τον κωτσόβολο να μας φέρει το ψυγείο.
-εγώ: στις 15 μου είπανε
-κυρίαεξυπηρέτησηπελατών: όχι κυρία μου, εγώ βλέπω στην οθόνη μου στις 23
-εγώ: μα ο υπάλληλος σας μου είπε ότι ο προμηθευτής θα σας φέρει το ψυγείο στις 15
-κυρίαεξυπηρέτησηπελατών: θα σας παρακαλούσα να μου πείτε το όνομα αυτού που σας το είπε γιατί αντιμετωπίζουμε πολύ συχνά τέτοια πρόβλημα από το αντίστοιχο τμήμα και έχουμε πολλούς.... (δεν σταματάει ποτέ)
-εγώ: ... συγγνώμη που σας διακόπτω, αλλά δεν θα σας βοηθήσω εγώ να λύσετε το ενδοεταιρικό σας πρόβλημα. εγώ απλά το ψυγείο μου θέλω την μέρα που μου είπατε.
-κυρίαεξυπηρέτησηπελατών: ναι καταλαβαίνω τι λέτε κυρία μου, θα προσπαθήσω αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ για τίποτα.
σ' αυτό το σημείο να μοιραστώ μαζί σας ότι το σάββατο πήγα στο ΙΚΕΑ και πήρα από εκεί το στρώμα και το κρεβάτι μας με σκοπό να τα φέρουν σπίτι (χωρίς τους χιλιάδες περιορισμούς του κωτσόβολου όπου ακόμα και τα τρία σκαλιά σε μονοκατοικία θεωρούνται όροφος και για να γίνει η μεταφορά χρειάζεται γερανός) δευτέρα ή τρίτη. την κυριακή λοιπόν με πήραν τηλέφωνο από την μεταφορική εταιρεία που χρησιμοποιεί το ΙΚΕΑ να με ενημερώσουν ότι λόγω της επικείμενης απεργίας των βυτιοφόρων, το ΙΚΕΑ κάνει τις παραδόσεις του νωρίτερα πάρα ενδεχομένως ποτέ, και όντως μας το φέρανε κυριακάτικα.
στην σουηδία αδελφές μου, στην σουηδία!

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

angry thoughts on gossip girl

λοιπόν εντάξει, το gossip girl εξελίσσεται σε γιγαντιαία μαλακία.
καταρχάς σε ποιον πλανήτη τα 14χρονα φοράνε τακούνια στο σχολείο?
να μου πεις δεν είναι ένα οποιοδήποτε σχολείο. my ass. δεν έχω καμία απολύτως γνώση για το upper east side οκ! αλλά και πάλι αρνούμαι να πιστέψω ότι όλα αυτό το σκηνικά κάπου, κάπως, κάποτε μπορεί και να είναι πραγματικά.
είμαι στο 16ο επεισόδιο του 1ου μόλις κύκλου και αμφιβάλλω εάν θα συνεχίσω στα υπόλοιπα. η φάτσα της serena με τρομάζει κάθε φορά που αρχίζει και κλαίει, και σ' αυτά τα επεισόδια κλαίει πολύ, η little jenny είναι το πιο ηλίθιο κατασκεύασμα στον πλανήτη γη και σε ολόκληρο τον γαλαξία και φυσικά η georgina που μόλις εμφανίστηκε έχει κάνει τα νεύρα μου τσατάλια και τόσο έξαλλη ώστε να γράψω ποστ στις δώδεκα παρά που λέει και ο βουρλιώτης, ενώ το οχτάωρο του ύπνου μου θα ξεκινήσει σε λίγο.
όταν είχε πρωτοβγεί αυτή η μαλακία, και ενώ όλοι είχανε πέσει σε μαζική υστερία με το "xoxo" της μαλακισμένης και ξεκάθαρα αγάμητης με σπυράκια, ίσως και χοντρής "gossip girl" που πραγματικά είμαι σίγουρη ότι στα παιδικά της χρόνια ήταν ο απόλυτος βασανιστής ζώων, που δεν έχει ζωή και ρίχνει λάδι για να γαμηθούν οι ζωές και των υπολοίπων στο καστ. αν σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο κύκλος που βλέπω τώρα είχε βγει στην αμερική το 2007, αν σκεφτούμε πόσο έχει αλλάξει η εικονική πραγματικότητα όλων και πόσο όλοι έχουμε επηρεαστεί και επηρεάσει το ποσοστό διείσδυσης των social netwroking sites στην καθημερινότητα μας, νιώθω ήδη άρρωστη.
εκτός απ' όλα αυτά, πραγματικά ποιος ανώμαλος έχει σκεφτεί αυτή την ιδέα after all, να βάλει ένα μάτσο παρατημένα παιδιά από αδιάφορους πλην ζάμπλουτος γονείς παρέα, να σκορπάνε τα λεφτά τους και να κάνουν τις ζωές των άλλων παιδιών μια ζωντανή κόλαση?
γιατί να μου πεις και στα σχολεία στο πέραμα πάνω κάτω το ίδιο δεν γίνεται? μπορεί να μην έχουν για σακίδιο hermes αλλά κατά βάση ο δυνατός είναι δυνατός, γίνεται μάλλον δυνατός επειδή υπάρχουν από κάτω του δέκα αδύναμοι.
όλα αυτά έχουν ξυπνήσει ξανά τους δαίμονες μου για τον κόσμο που θα μεγαλώσουμε αύριο-μεθαύριο τα παιδιά μας. να μου πεις και εμείς (ίσως) τα ίδια περάσαμε, αλλά εμείς (ίσως) ήμασταν αλλιώς. λυπάμαι όλα αυτά τα παιδάκια που δεν έχουν φυσιολογικούς φίλους στο σχολείο και που επιτρέπουν σε ένα μαλακιστήρι να τους κάνει την ζωή τους ένα μαρτύριο που θα πρέπει να το τραβάνε μέχρι την τρίτη λυκείου.
είναι πραγματικά άρρωστο.
κατέληξα στο ότι μισώ το gossip girl και δεν είναι απ΄αυτό το ότι "λατρεύω να μισώ" ημίμετρο. το μισώ. απλά. λιτά και ξάστερα.
αγαπώ όμως την blair ρε γαμώτο.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

no smoking please

προλαβαίνω να σβήσω τα κεράκια μου??
2 χρόνια χωρίς τσιγάρο!!!
μια μέρα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ερχόταν και όμως μοιάζει σαν να είναι ότι πιο φυσιολογικό. δύο χρόνια πριν κανείς δεν είχε πιστέψει την απόφαση μου, που περισσότερο ανάγκη θα την χαρακτήριζα παρά απλή απόφαση.
σήμερα είμαι εδώ για να διαψεύσω τους πάντες που λένε ότι δεν μπορούν να κόψουν το κάπνισμα, και ότι "γίνεται καφές χωρίς τσιγάρο?".
αμέ! πως δεν γίνεται.
δεν θα αρχίσω να σας απαριθμώ τα αμέτρητα καλά του να απαλλαγείς από μια τουλάχιστον βλαβερή συνήθεια που έχουμε υποβάλλει τους εαυτούς μας (όχι το να σταματήσεις να χρησιμοποιείς το κινητό σου λέγεται αντικοινωνικότητά και όχι "ενδιαφέρομαι για την υγεία μου") γιατί και εγώ δεν τις έχω συνειδητοποιήσει απόλυτα. ποτέ δεν είχα τσιγαρόβηχα, είχα όμως άσχημη αναπνοή, ποτέ δεν θα μπορούσα να δηλώσω ότι τα μαλλιά μου και τα ρούχα μου σταμάτησαν να μυρίζουν σαν τασάκι, γιατί ακόμα όλοι γύρω μου καπνίζουν, δεν μπορώ επίσης να σας πω ότι έκανα οικονομία ή ότι κατάφερα να έχω περισσότερα λεφτά από τα 3 ευρώ και κάτι που κάνουν τα πακέτα μιας και βρήκα άλλους τρόπους να τα ξοδεύω.
μπορώ να σας πω όμως ότι η αντοχή μου βελτιώθηκε αισθητά και έχω βάλει στόχο για τον χειμώνα να εξασκηθώ στο τρέξιμο, μπορώ να σας πω ότι δεν έχω/είχα κανένα στερητικό σύνδρομο, δεν άρχισα να τρώω πολύ λόγω του ότι έκοψα το κάπνισμα (πάντα πολύ έτρωγα), δεν μπορώ ούτε να σας πω ότι πήρα κιλά, γιατί δεν πήρα.
έμαθα τι να κάνω τα χέρια μου σε στιγμές αμηχανίας, έμαθα να αξιοποιώ καλύτερα τον χρόνο μου σε στιγμές αναμονής, σταμάτησα να κάνω τα mind tricks "να ανάψω ένα τσιγάρο μπας και έρθει το λεωφορείο μιας και έρχεται πάντα όταν ανάβω τσιγάρο" (σημείωση δεν λειτουργεί έτσι και επίσης, δεν έρχεται ποτέ), έμαθα να κάνω την στεναχώρια μου παραγωγική και τον θυμό μου δημιουργία (παρότι έξαλλη).
ε αυτά. τι άλλο θέλετε για να κάνετε πράξη αυτό που τόσο καιρό σκέφτεστε?? κόψτε το επιτέλους.
σας εύχομαι αυτό τον χρόνο να απαλλαγείτε από οτιδήποτε σαν κρατάει δέσμιο.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

καλημερα καινουργια αγαπη, καλημερα καινουργια ζωη, απο σημερα μονο μαυροι κυκλοι στα ματια, φτανει να'μαστε παντα μαζι!

έξαλλη στην πόλη, έξαλλη στα προάστια τι σημασία έχει αλήθεια?
αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι σήμερα, μπορεί και να ήταν μια ωραία μέρα after all αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ και για αυτό φρόντισε ο δήμος Β. που με τα τρυπάνια του.
αφενός άλλαξε την ροή του ονείρου μου από την dreamland στο vietnam (το τρυπάνι ακούγεται σαν πολυβόλο. όχι τίποτα άλλο, αλλά πριν λίγες μέρες είδα το full metal jacket και είχα και το σκηνικό έτοιμο κομμένο ραμμένο, τι αρχιτέκτονες και μαλακίες) και αφετέρου με άφησε να πορευτώ για το υπόλοιπο της ημέρας με ένα σετ υπέροχων μαύρων κύκλων κάτω από τα μάτια μου. απ' αυτούς τους κύκλους που έχεις όταν διαταράσσεται ο ύπνος σου στις ΕΦΤΑ το πρωί ευχαριστώ πολύ.
από την παραπάνω πρόταση μόνο δυο πράγματα μπορούμε να συμπεράνουμε: 1) το inception χωρίς να είναι μια ταινία που να άλλαξε την κοσμοθεωρία μου, άλλαξε ριζικά τον τρόπο που θα σκέφτομαι τα όνειρα μου το επόμενο πρωί, τουλάχιστον μέχρι να μην την έχω τόσο φρέσκια στο μυαλό και 2) the bitch is back που λέει και το αυτοκόλλητο στο γραφείο μου.
τόσο καιρό αναρωτιόμουν τι απέγινε η έμπνευσή μου και μήπως είχα μαλακώσει με την λαλα της μετακόμιση. μαλακίες! καταρχάς (ΑΥΤΟ είναι το σωστό τελικά given to us με την ευγενική χορηγία της νας) η μετακόμιση και μόνο σαν ιδέα με κάνει πιο αγχωμένη από ποτέ (απόδειξη για αυτό ο μικρός βεζούβιος με τον κρατήρα του εν ενεργεία στα χείλια μου, και διάσπαρτοι μικροί βεζούβιοι στην γύρω περιοχή) άρα πολύ άνετα θα μπορούσα με άλλοθι το στρες να έχω κράξει το σύμπαν.
έπειτα, στην χτεσινή μου βόλτα στο κέντρο της αθήνας, με τα πόδια (underlined), συνειδητοποίησα που είχε πάει τελικά η έμπνευση μου η ριμάδα εδώ και έναν μήνα: εκεί ακριβώς! στο κέντρο της αθήνας ενώ εγώ ήμουν διακοπές everywhere but...
μια βόλτα στο νταουν-ταουν μπορεί να σου προκαλέσει ποικίλα συναισθήματα, κυρίως όμως επιπλοκές στο αναπνευστικό, έντονο πόνο στα μάτια και στιγμές που νιώθεις ότι το διαχωριστικό μεταξύ τρέλας και όχι τρέλας είναι τόσο δα μικρό, σαν το χτύπημα του μέσου με το μεγάλο δάχτυλο.
goodmorning vietnam
*παρακαλώ δείτε το παρακάτω videακι, αξίζει. εντάξει όχι όλο γιατί είναι και 6:55 και ο χρόνος είναι χρήμα, λίγο*

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

μια ωραια ατμοσφαιρα

μια βόλτα από τη συμπαθή γειτονιά του twitter και μπροστά σου ξετυλίγεται ο θαυμαστός κόσμος των ελληνικών blogs.
καταρχήν (ή καταρχάς? πότε θα μου πει επιτέλους κάποιος πιο είναι το σωστό?) το twitter είναι σαν το ID card των αμερικάνων που πρέπει να επιδείξουν για να καταναλώσουν αλκοόλ, και σαν την δική μας απλή και ταπεινή ταυτότητα, την παλιά δεν ξέρω αν θυμάσαι, αυτή που έχει τη φωτογραφία σου πριν την (ρινο-γναθο-βλέφαρο) πλαστική και που τώρα είναι φυλαγμένη στο συρτάρι "πως ήμουν και πως έγινα"??, αυτή που έγραφε το θρήσκευμα πιο πάνω και από το επώνυμο σου με δόξα και τιμή χριστιανή ορθόδοξη? α γεια σου.
έχεις έναν λογαριασμό twitter λοιπόν, στο οποίον περιγράφεις ποιος είσαι ή μάλλον πως λανσάρεσαι διαδικτυακά, δηλαδή πως θα ήθελες στην πραγματικότητα να είσαι αλλά δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις.
βρίσκεις άλλους τόσους που επίσης το κάνουν και καταφέρνεις να τους πείσεις ότι αυτό που παρουσιάζεις ότι είσαι, είσαι, και είστε όλοι μια ωραία παρεούλα μια ωραία παρεούλα.
λέτε τις μπούρδες σας συγχρονισμένα και ανταλλάσσετε απόψεις για οποιαδήποτε ασήμαντη μαλακία έρθει πρώτη στο μυαλό του πρώτου που θα την πετάξει.
το κάνετε και trending topic και χαίρεστε ακόμα πιο πολύ.
όλοι οι υπόλοιποι που σας ακολουθούν συντονίζονται και αυτοί με τις μπούρδες σας και εκεί ξεκινάει ο διαγωνισμός του ποίος θα πει την πιο κουλαν ντε παρι ιδέα και καταφέρει να τον κάνουν RT (retweet στο γλώσσα του twitter) οι υπόλοιποι.
εάν είσαι εκτός κλίκας ή ψιλοάσχετος, που ναι μεν υπάρχεις και κάνεις follow και σε κάνουν follow οι cool του twitter, αλλά δεν έχουν ξενυχτήσει μαζί σου σχολιάζοντας το inception ή τους arcade fire, ταπεινέ μου ακόλουθε πρέπει να προσπαθήσεις διπλά, να στίψεις το μυαλό σου και να σκεφτείς την πιο πρωτότυπη μαλακία πρώτος.
αλλά, όλα αυτά για σένα είναι ήδη γνωστά, no?
πολλά πολλά χρόνια πίσω, τότε στο προαύλιο του σχολείου, όταν ακόμα φόραγες σιδεράκια και η ακμή έκανε το πρόσωπό σου να μοιάζει με πίτσα μεξικάνα, στο διάλειμμα που ήθελες απεγνωσμένα να κάνεις παρέα με τους cool και έπρεπε να προσποιηθείς όχι μόνο ότι καπνίζεις, αλλά ότι σου αρέσει κιόλας και ότι όχι όχι δεν πνίγεσαι από τα καμελ που είναι άλλωστε και η μάρκα σου.
κάπως έτσι περνάει το 8άωρο του κάθε μπλογκίστα που σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω του. ο μπλογκίστας φεύγει από το γραφείο και όχι όχι δεν αφήνει το φιλοθεάμον κοινό να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα, αλλά λογκάρει ξανά (και ξανά και ξανά και ξανά) από το κινητό του, και κοιμάται, ξυπνάει, χέζει, κατουράει, παίζει και τον παίζει, όλα σε live σύνδεση for your eyes only.
*απορώ όταν θα σταματήσει να είναι πια ενδιαφέρον το twitter πως θα αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη όλοι αυτοί που δεν θα έχουν πλέον κανέναν να μοιραστούν τις παπαριές τους*
όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαμορφώσει ένα άγραφο comme il faut όχι τόσο του τι να γράφεις, αλλά του ΠΩΣ να το γράφεις.
οι απόψεις δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους, οι χαρακτήρες επίσης, και όλοι μαζί προσπαθούν μέσα από 140 χαρακτήρες να σε πείσουν για το πόσο γαμάτοι είναι.
πραγματικά απορώ, όπως ακριβώς και στο σχολείο, γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι cool? ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να το νομίζουν και τι είδους αγέρας είναι αυτός που έχει πάρει τα μυαλά τους και δεν τα έχει φέρει ακόμα πίσω?
κάνω έκκληση στον Βεντεβάλες, τον Γκρεγκάλε, τον Σουμάτρα και τέλος στον προσωπικό μου αγαπημένο, Φεν Χαμπούμ να επιστρέψουν πίσω τα μυαλά των ελλήνων μπλογκερς γιατί ίσως και να τα χρειαστούν.
σας ευχαριστώ πολύ όλους.
και μην ξεχνάμε: λευτεριά στην πλατεία καρύτση βοήθειά μας.

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

sunday, bloody sunday

αυτό είναι το ενδέκατο φθινόπωρο απαλλαγμένη από τον εφιάλτη του σχολείο και ακόμα έχω μέσα μου την μιζέρια της κυριακής. ειδικά της κυριακής μετά το καλοκαίρι, όπου σταματάνε οι βόλτες στην πλατεία και ξεκινάνε οι εγγραφές στα φροντιστήρια.
ίσως να φταίει ο καιρός, ίσως να φταίει ότι είχα πάρα πολύ καιρό να περάσω μια ολόκληρη κυριακή σπίτι χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα, σήμερα, τώρα, νιώθω την πιο τρελή μιζέρια να πλησιάζει και να με κατακλύζει.
όλη μέρα ένιωθα πως είχα κάτι να κάνω, πως το να βλέπω το ένα επεισόδιο gossip girl μετά το άλλο μου έτρωγε πολύτιμο χρόνο από κάτι που δεν μπορούσα ακριβώς να προσδιορίσω αλλά σαν συναίσθημα έμοιαζε τρομερά με το ενοχικό του να κωλοβαράς όλη μέρα ενώ τα μαθήματα της επομένης είναι ακόμα αδιάβαστα.
ο απογευματινός ύπνος, ένιωθα πως, με κρατούσε μακριά από μια υποχρέωση που είχα, χωρίς ποτέ να έχω. σήμερα ήταν η πιο ενοχικά lazy κυριακή που είχα να ζήσω εδώ και πολλά χρόνια.
απλά το μυαλό μου δεν μπορούσε να δεχτεί ότι το να μην έχεις απολύτως τίποτα να κάνεις και ότι το να προσπαθείς να οργανώσεις τον χρόνο σου βάση του "άραγμα-υπολογιστής-ύπνος-φαί" και του πόση ώρα παίρνει μια ταινία να κατέβει, δεν είναι καταστροφικό και απόλυτο χάσιμο χρόνου, αλλά ότι πραγματικά έχω ανάγκη.
το δωμάτιο μου μοιάζει με δωμάτιο έφηβης που έχει γυρίσει από 3μήνες διακοπές, παρά κάποιας που σε μια εβδομάδα θα μετακομίσει στο δικό της σπίτι και οι υποχρεώσεις μαζέματος θα αφορούν και το υπόλοιπο σπίτι. τα διαβασμένα βιβλία των διακοπών βρίσκονται σε μια στήλη δίπλα στο κρεβάτι μου, από κάτω βρίσκεται χυμένη η στήλη των αδιάβαστων περιοδικών και τα free press που πήρα την πέμπτη διπλωμένα στα δυο στην τελευταία σελίδα που διάβαζα. ο ανεμιστήρας είναι ο μόνος που έχει αλλάξει θέση με την επιστροφή μου, και βρίσκεται οπουδήποτε αρκεί να δροσίζει περισσότερο ή λιγότερο, και μετά το χάος.
αντηλιακά και μπουκαλάκια με ενυδατικές κρέμες, αποσμητικό και ντεμακιγιάζ, μπατονέτες, χαρτομάντηλα και μωρομάντηλα, το νεσεσέρ του γυμναστηρίου, μια χάρτινη σακούλα με δυο μέλια που κουβάλησα από την λευκάδα, η ψάθινη τσάντα με όλη την συλλογή των μαγιό μου, ασιδέρωτα και σιδερωμένα ρούχα όλα μαζί πάνω στην καρέκλα και από πίσω της το sleeping bag και κουβέρτες.
το ενοχικό του σχολείου με κατακλύζει.
δεν θέλω να φτιάξω τα πράγματα μου με την ίδια λογική που δεν θέλω να τα πακετάρω για την μετακόμιση. ξαφνικά και μόνο στην ιδέα της όλοι οι λόγοι που θέλω να φύγω από το νυν σπίτι μου φαντάζουν ανοησίες, ότι με εκνευρίζει ξαφνικά μου λείπει και εγώ το μόνο που θέλω είναι να πάω να ξαπλώσω στο κρεβάτι της μαμάς μου και να μην φύγω από εκεί ποτέ. έχω αυτή την μελαγχολία που παιδιού που φοβάται να μεγαλώσει και του μεγάλου που ξέχασε ότι υπήρξε κάποτε παιδί.
είναι τόσα τα πράγματα που πρέπει να γίνουν για το σπίτι, με τον κωνσταντίνο δεν συμφωνούμε στο χρώμα των καναπέδων, οι παραγγελίες μας έχουν πάει ήδη δυο βδομάδες πίσω, την άλλη κυριακή έχουμε το επίσημο καθάρισμα, την τρίτη πρέπει να υπογράψουμε τα συμβόλαια και μες την εβδομάδα πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσουμε το κρεβάτι. η σκέψη και μόνο όλων αυτών με πελαγώνει.
οι διακοπές μου φαίνονται ήδη δέκα αιώνες μακριά και η δουλεία καθημερινότητα, ξεχνώντας ότι μόλις μια κυριακή πριν ήμουν ουσιαστικά διακοπές. ακόμα σημαντικά μαυρισμένη και απαλλαγμένη από κάθε είδους σκέψη και υποχρέωση.
κάθε δευτέρα νιώθω ότι ξεκινάει ένα καινούργιο σχολείο, και κάθε παρασκευή ένα καινούργιο καλοκαίρι.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

στην ανακυκλωση

αχ αχ και τώρα νεαρά μου παιδιά μου τα χαλάτε..
οι μέρες της απουσίας μου, πάντα σηματοδοτούν την έλλειψη θέματος. ενίοτε και όρεξης, αλλά κυρίως θέματος. να σχολιάσω τι? την διακοπή του καπνίσματος? τα' παμε και τα ξανά' παμε. τον τσόκλη? φτου φτου κακά στο στόμα μου.
να γράψω κάτι από τις διακοπές? κάποιον σερβιτόρο ίσως που θα με έκανε έξαλλη? αυτό θα ήταν πολύ ωραίο θέμα εάν φυσικά συναντούσα κάποιον που να με εξυπηρέτησε στις διακοπές και ήταν αγενής.
θα μπορούσα τώρα που το σκέφτομαι να σχολιάσω το μισητό κολωνάκι στο οποίο πάλι βρέθηκα χτες, για early drinks (τρομάρα μου) με το σκεπτικό του σιγά να μην έχει κόσμο εννέα η ώρα.
όχι μόνο είχε κόσμο, ούτε κράσπεδο δεν βρήκαμε να κάτσουμε.
εκεί στην σίνα έχει ανοίξει ένα πολύ ωραίο ποτάδικο (δόκιμος όρος), το tokyo, στο οποίο έχω πάει μόνο μια φορά, αλλά ήταν αρκετή για να με κερδίσει το υπέροχο daiquiri ροδάκινο.
κατά τα άλλα, μπορείς να πας εκεί εάν θέλεις να βγάλεις γκόμενα (για σένα είναι αυτή η συμβουλή, φίλΕ αναγνώστη) ξανθούλα, χαριτωμενούλα που αποφοίτησε 9 με 10 περίπου χρόνια από το κολλέγιο (αθηνών βεβαίως βεβαίως) και τώρα είναι κατά πάρα πιθανότητα ηθοποιός ή αρχιτέκτονας με όνομα 5 γραμμάτων, όπως αυτό το τσόλι, εεε συγνώμη, η παλιά συμμαθήτρια του κωνσταντίνου εννοούσα, που έπλεκε τούφες τα μαλάκια της (που φαντασιωνόμουν ότι ξεμαλλιάζω) όση ώρα του έλεγε για την καινούργια θεατρική της παράσταση (που να break a leg, να break a leg).
όμως επειδή προβλέπεται να γίνει πολύ σύντομα, αν δεν είναι ήδη, άντρο των απανταχού hipsters (φτου κακά στο στόμα μου δις) τρέξε γρήγορα, αλλιώς σε βλέπω μπακουρόπουλο εφέτος το χειμώνα.
κατά τα άλλα να κάνω επίσημη καταγγελία για το εν δελφοίς όπου είχε μόνο δυο σερβιτόρες για εντός, εκτός και επί τα αυτά, σε ένα μαγαζί που γινόταν Ο χαμός και ήταν και οι δυο αγενέστατες. από αυτές τις πολύ ενοχλητικές φάτσες που ξεκίνησαν την καριέρα τους σαν πωλήτριες στο authentic ώσπου έκλεισε και έτσι αναζήτησαν την τύχη τους στον δίσκο. λένε με μοναδικό ταλέντο "και πως να προλάβω εγώ καλέ κοπελιά να εξυπηρετήσω (!!!) ολόκληρο μαγαζί" και όταν τις ψάχνεις να παραγγείλεις κάνουν προκλητικά ότι δεν σε βλέπουν, ενώ το κουλάδι σου κρέμεται ακόμα στον αέρα. το κατεβάζεις και από την αμηχανία προσποιείσαι πως διορθώνεις μια τούφα από τα μαλλιά σου. όταν τελικά σε κοιτάει το ραντεβού σου με απελπισία του στυλ "στέγνωσα ρε μωρό" αποφασίζεις να πας να παραγγείλεις από το μπαρ γιατί δεν θα κάνεις προκοπή με την σερβιτόρα ούφο.
νομίζω από τα πιο ενοχλητικά πράγματα που μπορούν να σου συμβούν σε αυτή την μικρή και χαρωπή κατά τα άλλα ζωή, είναι να πέφτεις πάνω σε ανθρώπους που θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο σε κάθε σου κουβέντα. στο δικό μου ταπεινό μυαλό, δεν νοείται να κάνεις παρατήρηση σε έναν άνθρωπο που είναι εκεί για να σε εξυπηρετεί, να πληρώνεται για αυτό και όχι μόνο να μην το κάνει, αλλά όταν του λες ότι δεν το κάνει σου ανταπαντά πως δεν προλαβαίνει.
από την άλλη βέβαια όταν ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού σκέφτεται να χρεώσει το daiquiri ροδάκινο 10 ευρώ, για 1/4 πολτοποιημένο μείγμα που δεν έχει υπάρξει ποτέ στην καριέρα του ροδάκινο και 1/5 της μεζούρας ρούμι, και δεν σκέφτεται να πληρώσει μια τρίτη ή και τέταρτη κοπέλα για να εξυπηρετήσουν καλύτερα (ή god forbid γρηγορότερα) τους πελάτες, τότε τι να σου κάνει και η κακομοίρα η κοπέλα.
για άλλη μια φορά, μια βόλτα στο κέντρο της αθήνας συνεπάγεται με μια βόλτα εκεί κάπου στο τέλος της λογικής, διασταύρωση με την οδό παραλόγου.
άλλο όμως ήθελα να σχολιάσω, εξ ου και η πρώτη πρόταση με την αναφορά στα νέα παιδιά. αυτά που φτιάχνουν τα βιογραφικά τους χωρίς να έχουν κάνει πρώτα μια έρευνα για το πως πρέπει να φτιάχνεις ένα βιογραφικό, τι πρέπει ή δεν πρέπει να έχει, τι γράφεις και πως το γράφεις, τι είναι σοβαρό και τι είναι για ντοματοπελτέ κύκνος.
χτυπάει το τηλέφωνο σήμερα στο γραφείο, είναι μια κοπέλα που θέλει δουλεία "είτε ως συντάκτρια, είτε ως φωτογράφος".
strike νούμερο ούνο κοπελιάάά, όταν ψάχνεις δουλεία τουλάχιστον φροντίζεις να έχεις ιδέα τι αναζητάς. δεν παίρνεις τηλέφωνο και λες εγώ κομμώτρια είμαι αλλά άμα έχετε και ρούχα σας πατάω και ένα στρίφωμα. helloooo.
η ίδια κοπέλα στέλνει τελικά το βιογραφικό της στο οποίο ένιωσε την ανάγκη να κοινοποιήσει στον wannabe εργοδότη της ότι στα "ατομικά χαρακτηριστικά" της είναι η "γραπτή επικοινωνία"- να θυμίσω εδώ ότι η κοπέλα ψάχνει δουλεία ως συντάκτρια- ευχαριστώ πολύ.
όπως επίσης η "υπομονή" και η "επιμονή" όπου ομολογουμένως είναι πολύ χρήσιμες αρετές για την εργασιακή καθημερινότητα, αλλά δεν τις "πουλάς" για προσωπικό σου στοιχείο, τις κρατάς για τον εαυτό σου και εύχεσαι να μην χρειαστεί να τις φτάσεις ποτέ στα όρια τους.
τα περισσότερα βιογραφικά που έχουν περάσει από τα χέρια μου είναι για τα σκουπίδια (no offence people), αλλά δυστυχώς ούτε αυτό μου κάνει πολύ εντύπωση πλέον σε μια κοινωνία που είναι ένας γιγαντιαίος κάδος.
καλή σεζόν σε όλους.