Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Το Γαλα (που δεν μεγαλωνει γερα παιδια)

χμμ Το Γάλα ε?
δεν είμαι φαν του ελληνικού κινηματογράφου κυρίως γιατί οι περισσότερες ταινίες είναι σαν να τις έχει σκηνοθετήσει ο Σεφερλής και επίσης μισώ το γεγονός ότι σε κάθε ελληνική ταινία πρέπει να ακούω σαράντα χιλιάδες φορές όλες τις παραλλαγές της λέξης "μαλάκας" και να βλέπω άντρες με φλοράλ πουκάμισα και καδένες να κακοποιούν τις γυναίκες τους.
με λαμπρές εξαιρέσεις τον κυνόδοντα και την Στρέλλα πριν λίγα χρόνια, όλα τα υπόλοιπα παραδείγματα ήταν άκρως απογοητευτικά. και θα εξακολουθούν να είναι, αν πρωταγωνιστούν ο Ζουγανέλης, η Παπουτσάκη, η Ντορέτα Παπαδημητρίου και η Ζέτα Δούκα μαζί ή/και συνδυαστικά.
τέλος πάντων.
δεν περίμενα φυσικά ότι Το Γάλα θα ήταν κάτι αντίστοιχό, εξάλλου η επιτυχία του στο θέατρο το καθιέρωσε σαν μια από τις καλύτερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων και ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω. αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν πήγα χτες στην αποκλειστική προβολή που οργάνωσε η ODEON για τους φίλους της από το twitter με το σκεπτικό ότι θα δω άλλη μια τέτοιου είδους ταινία. αλλά ότι δεν περίμενα με τίποτα να δω αυτό που είδα τελικά, δεν το περίμενα.
καταρχάς να πούμε στην ODEON ευχαριστώ για την πρωτοβουλία αλλά και για την πρόσκληση, να πούμε καλορίζικο το νέο σινεμά στον ήδη busy πολυχώρο του Gazarte, να πούμε στον Όμηρο Πουλάκη να χωρίσει να έρθει να με βρει γιατί πολύ τον αγαπώ. θα έχω κανονίσει να χωρίσω και εγώ.
δεν θα σας πω το στόρι γιατί λίγο πολύ όλοι το ξέρετε κι αν δεν το ξέρετε να πάτε να το μάθετε βλέποντας την ταίνια η οποία είναι φανταστική και με έκανε για ένα νανοδευτερόλεπτο να νιώσω περήφανη που αυτή η καταπληκτική παραγωγή βγήκε από αυτή την χώρα. μετά συνέχισα να την μισώ. την χώρα. θέλω να βρω τον/την σκηνογράφο και να του/της σφίξω το χέρι για την φανταστική δουλειά που έκανε- UPDATE: μόλις διάβασα στην κριτική του Τιμογιαννάκη για Το Γάλα ότι την σκηνογραφία την έχει κάνει η Εύα Νάθενα και επειδή την ξέρω και προσωπικά νιώθω έναν ακόμα λόγο αφενός να αναφέρω το όνομα της και αφετέρου να ξαναπώ άλλη μια φορά τα συγχαρητήρια μου. πρώτη φορά άκουσα σε ελληνική ταινία κανονικό ήχο και ηθοποιούς να μιλάνε καλά ελληνικά και όχι να ακούγονται σαν να είναι από κάπου πολύ πολύ μακριά. και ας ήταν από την Ρωσία. ο Λευτέρης που κατά πάσα πιθανότητα θα τον βλέπουμε πολύ συχνά ακόμα, Προμηθέας Αλειφερόπουλος είναι το όνομα του, που ξεχνιέται το ίδιο δύσκολα με το ταλέντο του. η μάνα Ρήνα δεν-έχω-λόγια να την περιγράψω. Όμηρε Πουλάκη σε αγαπώ. το είπα αυτό ήδη ε?
να πάτε να το δείτε. αύριο βγαίνει στο σινεμά, πραγματικά μην το χάσετε.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

λυσεις υπαρχουν. λυσεις υπαρχουν?

εμένα με ξέρεις. με την κρίση και τις δηλώσεις του τάδε και τα μέτρα του δείνα δεν ασχολούμαι. αλλά όταν η κρίση χτυπάει την ευρύτερη πόρτα της οικογένειας μου δεν μπορώ να μην το σχολιάσω. το πρώτο πρωινό νέο που έμαθα ήταν για έναν συγγενή που ούτε ξέρω τι συγγένεια μας συνδέει, και εάν υπάρχει, που αυτοκτόνησε χτες το πρωί. ναι από τα χρέη. ναι λόγω κρίσης. ναι στην Αθήνα και όχι στην Αμερική το 1929, αλλά το 2011.
ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω τους ανθρώπους που αποφάσισαν να δώσουν τέλος στην ζωή τους. μόνοι τους επηρεασμένοι από εξωτερικούς παράγοντες. υποτίθεται ότι ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος φόβος όλων και η ζωή αντίστοιχα, όσο τετριμμένο και θρησκευτικό ακούγεται, το μεγαλύτερο δώρο. ντάξει μπορεί να μην είναι τόσο βιβλικά τα πάντα για τον καθένα αλλά όσο να πεις μια αβεβαιότητα για το "μετά" την έχεις και μια ευχαρίστηση για το τώρα επίσης.
φυσικά η κατάσταση είναι πια τόσο χάλια εδώ που πολλοί μπορούμε να νιώθουμε ότι τίποτα πια δεν μας κρατάει. αλλά όταν λέμε "εδώ" οι περισσότεροι πιστεύω θεωρούμε την Αθήνα, την Ελλάδα άντε και την Ευρώπη. όχι την γη ολόκληρη. στο φινάλε αν σε πνίγουν όντως τα χρέη και πραγματικά δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις, πάρε την οικογένεια σου και εξαφανίσου στην Χαβάη και δούλεψε ψαράς. όχι απλά δεν πρόκειται ποτέ να σε εντοπίσουν, αλλά τα χρέη σου θα φορτωθούν κάπου αλλού και αυτοί που σου χρωστάνε κιόλας και ουσιαστικά σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση θα ξαναγεννηθούν. αν το δεις δηλαδή και αλτρουιστικά το θέμα, βοηθάς και 5-6 άλλες οικογένειες που κατά πάσα πιθανότητα είναι στο χείλος του γκρεμού.
σε κάθε περίπτωση λύσεις υπάρχουν.
έτσι δεν είναι?

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

John Galliano

με αφορμή την δίκη του John Galliano που έγινε χτες στο Παρίσι, μια ημερομηνία που κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει τυχαία καθώς χτες ξεκίνησαν τα Fashion Night Out σε Λονδίνο, Παρίσι και Νέα Υόρκη. το Γαλλικό δικαστήριο λοιπόν έκρινε ένοχο τον Galliano για αντισημιτικά σχόλια, ποινή που όμως δεν θα εκτίσει στης φυλακής τα σίδερα, αλλά με 6,000 ευρό θα καθαρίσει μια και καλή από πάνω του τον λεκέ του ρατσιστή.
η Βρετανική Vogue Σεπτεμβρίου, σε ένα καταπληκτικό μεταξύ άλλων τεύχος έχει ένα 6σέλιδο αφιέρωμα στον John Galliano.
στο αφιέρωμα αυτό μιλάνε πολλοί φίλοι και συνεργάτες του που όπως μαθαίνουμε δουλεύουν μαζί του από την αρχή της καριέρας του αλλά και διάσημοι με τους οποίους έχει συνεργαστεί, όπως η Naomi Campell που μάλλον επιλέχθηκε να σχολιάσει περισσότερο για το χρώμα της επιδερμίδας της, πάρα οτιδήποτε άλλο. παρόλα αυτά η ίδια, γνωστή για τις παράλογες συμπεριφορές της, υποστήριξε απόλυτα τον σχεδιαστή λέγοντας πως ποτέ δεν δέχθηκε ή αντιλήφθηκε (θα το είχαμε ακούσει άλλωστε αν συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο. κυριολεκτικά "ακούσει") κάποια ρατσιστική ή ανάρμοστη συμπεριφορά ή σχόλια από τον ίδιο. εκτός από την Kate Moss που όχι μόνο τον υποστήριξε αλλά του έδωσε να σχεδιάσει το νυφικό της, πολλοί διάσημοι τάχθηκαν στο πλευρό του, λέγοντας μάλιστα πως το βάρος των συλλογών για δυο τεράστιους οίκους όπως είναι ο Dior και ο Galliano είχαν κάνει τον σχεδιαστή απόμακρο και φανερά εθισμένο σε ουσίες, αλκοόλ και ηρεμιστικά χάπια.
πολλοί βέβαια ήταν και αυτοί που δεν τον υποστήριξαν όπως η Εβραία Natalie Portman (πρόσωπο του αρώματος Miss Dior του οίκου) και ο Karl Lagerfeld που δήλωσε "έξαλλος" μαζί του υποστηρίζοντας ότι σε μια θέση όπως αυτή του Galliano απλά δεν βγαίνει να πεις ότι σου κατέβει μπροστά σε τόσο κόσμο, χωρίς να περιμένεις πως δεν θα υπάρξουν συνέπειες.

στενοί του συνεργάτες λένε πως τον τελευταίο καιρό δεν εμφανιζόταν πουθενά, ούτε καν στο τηλέφωνο, και άφηνε άλλους να μιλάνε εκ μέρους του. χαρακτηριστικό είναι πως κατά την διάρκεια της δίκης, όταν προβλήθηκε το notorious βίντεο στο οποίο στολίζει με όλα τα αντισημιτικά επίθετα του κόσμου ένα ζευγάρι, ο ίδιος υπερασπίστηκε τον εαυτό του χρησιμοποιώντας τρίτο πρόσωπο για να αναφερθεί στις εικόνες του βίντεο λέγοντας πως δεν γνωρίζει τον κύριο που μιλάει, και πως ο εν λόγω κύριος δεν έχει καμία σχέση με τον John Galliano.
πως έφτασε εκεί άλλο ένα παιδί θαύμα της μόδας κανείς δεν το γνωρίζει. η ιστορία όμως έχει δείξει (βλ. Alexander McQueen) ότι ίσως η πίεση να είναι πραγματικά μεγάλη γιατί μην ξεχνάμε ότι πίσω από το όνομα και την μόδα και τα ρούχα και τις κολεξιόν, υπάρχουν δισεκατομμύρια που παίζονται μιας και η μόδα είναι μια τεράστια βιομηχανία.
ο Galliano γεννήθηκε στο Γιβραλτάρ και βρέθηκε στην Αγγλία στα 6 του. ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα στην μόδα με fashion illustration σεμινάρια στο Central Saint Martins απ' όπου φυσικά του πρότειναν να συνεχίσει στο BA και στο ΜΑ, πτυχία που ως γνωστόν έχουν στο βιογραφικό τους κάποιοι από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές μόδας του κόσμου. η πρώτη του συλλογή με τίτλο "Les Incroyables" αγοράστηκε αμέσως από την Joan Burstein και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.

1984 "Les Incroyables"
(photo courtesy www.vogue.co.uk)

τα πρώτα χρόνια του ως σχεδιαστής βέβαια δεν ήταν τόσο ανθηρά οικονομικά, παρόλο που ο Galliano κέρδιζε συνεχώς βραβεία και διακρίσεις από το Αγγλικό συμβούλιο μόδας. το 1995 ο ομώνυμος οίκος του βρέθηκε στα όρια της χρεωκοπίας και ήταν η Anna Wintour και ο Andrew Leon Talley που τον βοήθησαν να παρουσιάσει την κολεξιόν του, η οποία τον έβαλε επίσημα στην ελίτ των σχεδιαστών.
μαζί ήρθε και η πρόταση να αναλάβει τον Γαλλικό οίκο Givenchy, μια τρομερή τιμή για τον ίδιο, αλλά και ένα σοκ για τον κόσμο της μόδας καθώς για πρώτη φορά πίσω από τον Γαλλικό οίκο βρισκόταν ένας Βρετανός σχεδιαστής. τα ρούχα από αυτή την συνεργασία είναι πια συλλεκτικά και μπορούμε να υποθέσουμε πως τα περισσότερα βρίσκονται στις ντουλάπες της Daphne Guinness.
Galliano for Givenchy 1995
(photo courtesy www.vogue.co.uk)

η πρόταση να αναλάβει τον οίκο Dior ήρθε μόλις έναν χρόνο μετά, το 1996, σε μια προσπάθεια για αναζωογόνηση του οίκου. ο Galliano ήταν ο καλύτερος για αυτή την δουλεία και έτσι τα μεγάλα οικονομικά κεφάλια (που αργότερα τον κρέμασαν) του έδωσαν το ελεύθερο να κάνει ότι θέλει. τα αποτελέσματα αυτής της 15χρονης σχέσης, μέχρι την τελευταία του συλλογή που παρουσιάστηκε πριν λίγους μήνες παρά την απουσία του, είναι γνωστά.
μυθιστορηματική παρουσίαση, εικόνες βγαλμένες από όνειρα ή εξωπραγματικά σενάρια, τα καλύτερα υφάσματα σε συνδυασμό με ραπτική υψηλού επιπέδου, πασαρέλες που έδιναν πάντα κάτι παραπάνω και διαφορετικό κάθε σεζόν, ρούχα που μπορούσες να τα ξεχωρίσεις ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα χωρίς να είσαι καν γνώστης της μόδας. στο τέλος κάθε πασαρέλας αυτός με διαφορετική κάθε φορά "στολή", είτε ως κουρσάρος, είτε ως ταυρομάχος, είτε ως αστροναύτης να συντηρεί τον μύθο του.
ο οίκος απογειώθηκε όχι μόνο στο haute couture επίπεδο αλλά και στις πιο απλές σειρές με ρούχα και αξεσουάρ που έχουν περάσει στην ιστορία της μόδας, όπως η τσάντα-σέλα που ουκ ολίγες celebrities κράτησαν κάποτε. μαζί με τον οίκο Dior, εξίσου μεγάλη ανάπτυξη βίωσε και ο οίκος Galliano στους οποίος εκτός από τον κοινό παρανομαστή που ήταν ο ίδιος ο Galliano, κοινή ήταν επίσης και η υπόλοιπη δημιουργική ομάδα, καθώς είναι γνωστό ότι ο John δούλευε μόνο με τους πολύ στενούς και κοντινούς του συνεργάτες που τους είχε από τα πρώτα του βήματα. μεταξύ αυτών ήταν και ο Manolo Blahnik o οποίος έχει δημιουργήσει όλα τα παπούτσια για τις πασαρέλες του Galliano. ο Blahnik αναφέρει χαρακτηριστικά στην Vogue ότι μπριφαριζόταν μέσω fax για την συλλογή που ετοίμαζε ο Galliano όπου του έστελνε ένα μέρος της ιστορίας της πασαρέλας όπως την είχε φανταστεί και τα υπόλοιπα τα άφηνε στο δημιουργικό μυαλό του Manolo.

μετά τα γεγονότα που συνέβησαν πριν λίγους μήνες, οι διοίκηση του οίκου Dior αποφάσισε να διαχωρίσει την θέση της από τον πρώην πλέον καλλιτεχνικό διευθυντή του οίκου φοβούμενη μην ταυτιστεί με τα αντισημιτικά σχόλια του σχεδιαστή και φανεί με κάποιον τρόπο ότι αντιπροσωπεύουν τις ιδέες του ίδιου του οίκου. ο Dior αποφάσισαν να συνεχίσει και πράγματι συνεχίζει με motto "ουδείς αναντικατάστατος" και ακόμα δεν έχουν βρει καινούργιο καλλιτεχνικό διευθυντή.
η τελευταία συλλογή του Galliano για τον οίκο Dior- Fall 2011 παρουσιάστηκε χωρίς τον Galliano να βγει για την καθιερωμένη χαιρετούρα στο τέλος της πασαρέλας. τα ρούχα όμως ήταν ένας θρίαμβος.


Dior Fall 2011
(photo courtesy www.vogue.co.uk)

πόσους πια οίκους να αναλάβει και ο Marc Jacobs. ντάξει.





τον λες και δίδυμο αδελφό της Τζένης Μπαλατσινού άνετα!

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Denmark confidential

όταν είχα γράψει αυτό το κείμενο σχεδόν έναν χρόνο πριν για την Δανία, είχα κάποια σχετική ιδέα του τι παίζει εκεί αλλά απέξω απέξω και όχι κάτι που να βασίζεται σε προσωπική μαρτυρία. σήμερα ήρθε οικογενειακή-παιδική μου φίλη που πλέον εργάζεται εκεί και έβαλε τα πράγματα στην θέση τους.
θες να μάθεις λοιπόν πως είναι πραγματικά να ζεις εκεί?
  • η Ελένη έκανε το δωρεάν μεταπτυχιακό της εκεί το οποίο διαρκεί δυο χρόνια και καθότι υπερβολικά τυχερή, η εταιρεία στην οποία έκανε την πτυχιακή της θέλησε να την προσλάβει για τα επόμενα δυο χρόνια με μισθό 20.000 κορώνες. καθαρά. τις οποίες κορώνες θα τις αφήσω κορώνες για να κάνεις μόνος σου την ισοτιμία. για τους λιγότερους τυχερούς που δεν τους προσφέρεται δουλειά "like that" αμέσως μετά το τέλος των σπουδών τους, το κράτος της Δανίας σε βάζει σε ένα αντίστοιχο με το δικό μας ταμείο ανεργίας με τις εξής όμως μικρές διαφορές: τον μήνα σου δίνουν περίπου 1.500 ευρό, σου προσφέρουν δωρεάν υποχρεωτικά σεμινάρια για την σωστή κατασκευή του βιογραφικού σου και φυσικά σε βοηθάνε να βρεις δουλειά κανονίζοντας σου συνεντεύξεις με εταιρείες κάνοντας αυτοί ένα scouting για σένα, έτσι ώστε να βρεις δουλειά 100% όσο πιο σύντομα γίνεται. εάν φυσικά σου προσφερθεί δουλειά και την απορρίψεις χάνεις το επίδομα. έτσι και αυτοί καταφέρνουν να διατηρούν το ταμείο τους βιώσιμο αλλά η αγορά διοχετεύεται με νέα μυαλά
  • οι Δανοί βέβαια είναι τρομερά "εθνικιστές" και συναναστρέφονται μόνο με άλλους Δανούς κατά πάσα πιθανότητα στην ίδια φάση με αυτούς. παράδειγμα: δεν έρχονται ποτέ όταν τους καλέσεις στο σπίτι σου ή στα γενέθλια σου ακόμα και αν τους επιτρέψεις να φέρουν μαζί τους όποιους και όσους θέλουν από την παρέα τους για να νιώσουν άνετα. αν αυτό τελικά συμβεί, μην περιμένεις ποτέ να σε καλέσουν σε κάτι αντίστοιχο δικό τους το οποίο φυσικά θα είναι μόνο για Δανούς. είναι περιττό νομίζω να αναφέρω ότι παντρεύονται μεταξύ τους και κάνουν πολλά και πολύ ξανθά παιδιά. μάλιστα αυτό που έμαθα σχετικά με τις οικογένειες και με εντυπωσίασε είναι πως όλα αυτά τα κάνουν πάρα πολύ μικροί, τύπου 22-23 και μπορείς να μαντέψεις γιατί? μα φυσικά γιατί το κράτος τους δίνει τεράστια επιδόματα και για αυτό. σε αντίθετα βέβαια με τα αντίστοιχα trainwrecks της Αγγλίας, οι Δανοί δεν το κάνουν επειδή στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα φως και καμία μοίρα, αλλά επειδή το θέλουν (??)
  • ένας μισθός μιας part-time δουλειάς στα Starbucks ας πούμε, σου προσφέρει μηνιαίο εισόδημα περίπου 1.000 ευρό γεγονός που κάνεις τις σπουδές απολύτως άχρηστες και το μορφωτικό τους επίπεδο όχι και πολύ υψηλό. σε μια χώρα βέβαια που η πανεπιστημιακή μόρφωση είναι εντελώς δωρεάν το λες και κρίμα, αλλά σε αντίθεση με την δική μας μικροαστική νοοτροπία που προστάζει ότι χωρίς έστω και ένα πλέον πανεπιστημιακό πτυχίο είσαι βασικά ένα τίποτα, μπορούμε να δούμε ότι τα μεγάλα τίποτα είμαστε τελικά εμείς που σπουδάζουμε μέχρι τα 30 μας και όταν φτάνει η ώρα της πρώτης δουλειάς στα 32 δεν ξέρουμε ότι να κάνουμε cc σε ένα mail. η ιστορία έχει δείξει νομίζω πιο σύστημα λειτουργεί τελικά στον πραγματικό κόσμο και πιο όχι
  • κατά τα άλλα είναι πολύ σωστοί στις επαγγελματικές τους σχέσεις φροντίζοντας να υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες την μέρα για να συναναστρέφονται οι υπάλληλοι μεταξύ τους και φυσικά τηρούν με απόλυτη ευλάβεια το 7,5ωρό της καθημερινής εργασίας τους καθώς μετά το πέρας του όλοι έχουν γίνει καπνός από τα γραφεία και πάνε να ζήσουν τις καθόλα προνομιακές ζωές τους. επίσης έμαθα ότι δεν είναι καθόλου αγχώδεις. στα meetings λέει που πρέπει να παρουσιάσουν κάτι αν αυτό το κάτι δεν το έχουν τελικά έτοιμο δεν χάλασε κι ο κόσμος καθώς θα το παρουσιάσουν στο επόμενο. επίσης έχουν συνολική άδεια 7 εβδομάδες τον χρόνο. και μ' αυτό θα κλείσω το κεφάλαιο της δουλειάς και θα σε αφήσω να σκέφτεσαι πόσο γρήγορα τελείωσε το καλοκαίρι σου
  • κατά τα άλλα έμαθα ότι φέτος η Δανία έχει πνιγεί από Έλληνες και εκεί που πέρυσι στο μεταπτυχιακό της Ελένης είχε τύπου 5, φέτος έχει 30. ότι ακριβώς χρειάζεται δηλαδή η Δανία, χιλιάδες απελπισμένους Έλληνες των οποίων το κέφι πυροδοτείται από τη πρώτη νότα ενός μπουζουκιού με μόνη επιλογή ένα δωρεάν μεταπτυχιακό σε μια συγκλονιστική χώρα η οποία όπως όλα δείχνουν σε λίγα χρόνια απλά θα μας απαγορεύσει την είσοδο γιατί θα την έχουμε καταστρέψει (και αυτή)
  • η Ελένη ισχυρίζεται ότι όποιος έρχεται ή ανοίγει καινούργιο σπίτι δεν χρειάζεται να αγοράσει απολύτως τίποτα πέραν του κρεβατιού του γιατί οτιδήποτε άλλο μπορεί να το βρει στους δρόμους ή στις κοινόχρηστες αυλές αν μένει σε συγκρότημα κατοικιών, όπου λέει μετά από κάθε ανακαίνιση όλα τα "παλιά" αντικείμενα τα αφήνουν έξω να τα πάρει όποιος τυχερός τα βρει πρώτος. η Ελένη μέχρι τώρα έχει μαζέψει ένα φωτιστικό δαπέδου, ένα γυάλινο τραπεζάκι για το σαλόνι και μια δερμάτινη καρέκλα γραφείου. χώρια τα χιλιάδες ποδήλατα
  • επίσης στην πραγματικότητα δεν σου ανήκει τίποτα, ούτε καν το σπίτι το οποίο έχεις περάσει όλη σου την ζωή, καθώς είναι όλα κρατικά. το ενοίκιο σου το πληρώνεις
    στο κράτος και οποιοδήποτε παράπονο έχεις από τον τυπικό ιδιοκτήτη σου επίσης στο κράτος το αναφέρεις. επίσης παντελώς απαλαγμένο από μικροαστικό πρότυπα σύστημα, σε απόλυτη αντίθεση με εμάς για άλλη μια φορά που το όνειρο κάθε πικραμένου γονιού είναι να αγοράσει ένα σπιτάκι για το παιδί του ή να μπορέσει έστω να του κληρονομήσει ένα, δημιουργώντας τις καταστάσεις που όλοι ξέρουμε από προσωπική ή μη επειρία
  • α, για τις δουλειές ακόμα πρέπει να αναφέρω ότι επικρατεί η απόλυτη αξιοκρατία όπου ο βοηθός παίρνει σχεδόν τα ίδια λεφτά με τον διευθυντή ακριβώς για να μην συμβαίνει ότι συμβαίνει παντού στην Ελλάδα και όλοι καταλήγουμε με ξινισμένα μούτρα περίπου από το πρώτο τέταρτο του 8ώρου. επίσης στις δουλειές προσφέρουν φαγητό (μπουφέ με 3 ευρό) και γυμναστήριο
  • οι δωρεάν παροχές που έχεις από το κράτος συνεχίζονται και στο επίπεδο της υγείας όπου εκτός από τον προσωπικό σου γιατρό που βρίσκεται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου από το σπίτι σου, έχεις πρόσβαση σε όλα τα νοσοκομεία για οτιδήποτε σου συμβεί, όποια στιγμή σου συμβεί εντελώς δωρεάν
  • η Ελένη πληρώνει για το κινητό της περίπου 15 ευρό τον μήνα και μέσα σ' αυτά περιλαμβάνονται 5 ώρες δωρεάν για σταθερά και κινητά σε όλη την Δανία, απεριόριστα μηνύματα για όποιο δίκτυο και δωρεάν 5GB internet. ναι αυτό το τελευταίο με έτσουξε και εμένα πολύ
εντάξει και τώρα θα σε αφήσω με την ελπίδα ότι δεν έχω ξεχάσει να γράψω κάτι πολύ σοβαρό και θα πάω για ύπνο μπας και καταφέρω να ονειρευτώ πως είναι να ξυπνάς σε μια τέτοια ζωή.