Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

καρδουλα penn badgley καρδουλα

και κάπου εδώ πρέπει να σας εξομολογηθώ δυο πράγματα, πρώτον πόσο χαρούμενη είμαι κάτι τέτοιες στιγμές που ο κωνσταντίνος αδιαφορεί παντελώς για την ύπαρξη αυτού του blog, και δεύτερον να δηλώσω τον late εφηβικό μου on screen έρωτα με τον χαρακτήρα του penn badgley στο gossip girl.
όταν ήμουν στην αγγλία είχαμε πάθει με την τότε συγκάτοικο μου παροξυσμό με το prison break και φυσικά με τον michael scofield. μιλάμε όμως για το απόλυτο crash με τον michael, wallpaper στις οθόνες των laptop μας και άλλα τέτοια φαιδρά σε ηλικία (δυστυχώς) μεγαλύτερη των 14 όπου μέχρι τότε (οριακά) επιτρέπονται τέτοιες βλακώδης εκφράσεις θαυμασμού.
η ζωή τα έφερε έτσι που βρήκα και εγώ το δικό μου προσωπικό έργο τέχνης τύπου prison break (όσοι έχουν δει τον κωνσταντίνο στην παραλία καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ) και έτσι δεν έχω το δικαίωμα να ζητήσω από την μοίρα ή/και το πεπρωμένο τουλάχιστον ο γιος μου να μοιάζει έστω και λίγο, λιγουλάκι έτσι στο στόμα (ίσως) με τον penn.
και ενώ η συνείδηση μου μου είχε απαγορεύσει να μπω στην διαδικασία, τρία χρόνια πριν που είχε ξεσπάσει το πανδαιμόνιο με το gossip girl, να ασχοληθώ ή/και να ταυτιστώ μαζί του, η μοίρα (πάλι) και το star τα έφεραν έτσι που να μην μπορώ πια να αντισταθώ. κατεβάζω τα επεισόδια σαν μανιακή και περιμένω να δω με αγωνία ίση με αυτή που θα είχα για τις φίλες μου ή ακόμα χειρότερα, για μένα, πως θα εξελιχθεί το ρομάντζο (sic) της serena με τον dan.
φυσικά, δεν ταυτίζομαι με οτιδήποτε άλλο αντιπροσωπεύει αυτή η σειρά, και πως θα μπορούσα άλλωστε? το μόνο κοινό που έχω μαζί τους είναι η αγάπη της blake για τις στέκες και τίποτα παραπάνω.
και ενώ εγώ ζω το εφηβικό μου ειδύλλιο που μου είχαν στερήσει οι πολύ αργά το βράδυ προβολές του beverly hills όταν ήμουν σε ηλικία να ζήσω τηλεοπτικούς έρωτες σε όλο τους το μεγαλείο και χωρίς ίχνος ντροπής, στο διπλανό δωμάτιο, αλλά και σε κάθε σπίτι που έχει έστω μια νοικοκυρά που σέβεται τον εαυτό της ξεδιπλώνεται η ιστορία αγάπης του ονούρ με την σεχραζάτ.
σύμφωνα με τον νόμο του μέρφι, στον οποίο πιστεύω σαν θεό πατέρα παντοκράτορα (σε αυτόν και στο βιολογικό μου ρολόι που δεν λέει να σταματήσει να μου στέλνει κύματα άγριας νύστας εκεί περίπου στις 3-4 το απογευματομεσημέρι, στο πικ δηλαδή της δουλείας) ο κωνσταντίνος θα θυμηθεί σήμερα, εντελώς τυχαία ότι η αγαπημένη του διατηρεί ένα blog και θα ανοίξει την σελίδα όπου το πρώτο πράγμα που θα διαβάσει θα είναι η επίσημη ανακοίνωση της αγαπημένης του για τον τηλεοπτικό έρωτα της με τον penn. και πριν προλάβει καλά καλά να αναρωτηθεί "who the fuck is penn?" θα με πάρει τηλέφωνο να μου πει να βάλω το ψυγείο και το πλυντήριο εκεί που ξέρω, και μάλλον αυτό θα είναι και το τελευταίο πράγμα θα ακούσω από αυτόν.

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

ενας κοκορας που τον λεγανε μιχαλη

στο χωριό του κωνσταντίνου όπου περάσαμε το πρώτο και το τελευταίο σαββατοκύριακο των διακοπών μας, και που στο μυαλό μου έχει μείνει ως το μόνο μέρος που πήγαμε φέτος διακοπές, πράγμα παράξενο αφού πήγαμε και σε άλλα δύο μέρη, η γιαγιά του έχει κότες. κοτέτσι κανονικό, με κότες και κόκορες, που κάνουν φρέσκα αβγουλάκια, και μας λένε την ώρα με ακρίβεια κάθε πρωί και απόγευμα.
ο κόκορας στο δικό μας κοτέτσι αντί για το κλασσικό κικιρίκου που κάνουν όλοι οι υπόλοιποι γενικά, έβγαζε έναν ήχο σαν ένα μακρύ και σπαραχτικό "μιχαλήήήήή" ή τουλάχιστον έτσι ακουγόταν στα δικά μου αυτιά το πρωί που με ξύπναγε και το απόγευμα που τον άκουγα γυρνώντας από το μπάνιο. σε μια προσπάθεια να γλιτώσω το τρελάδικο αλλά και τον προσωρινό ή και μόνιμο εγκλεισμό μου σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα, έβαλα τον κωνσταντίνο να συγκεντρωθεί στο "μιχα-ρικούύύύ" (συνδυασμός του "μιχαλήήήήή" και του κικιρίκου) ένα απόγευμα που σαπίσαμε αντί να πάμε για μπάνιο. δεν το άκουσε ποτέ, αλλά ακόμα μας έμεινε inside joke το υποτιθέμενο μιχάλη του κόκορα.
τα αστεία που συμβαίνουν ή λέγονται με τον κωνσταντίνο είναι τα πιο αστεία αστεία που έχω γελάσει ποτέ.
ένα 24ώρο με χωρίζει ακόμα από την πρώτη μέρα στο γραφείο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και σε όλη την διαδρομή στο αμάξι σήμερα για το σπίτι, σκεφτόμουν αυτό που κάνουν οι αμερικάνοι, ή τουλάχιστον αυτό που δείχνουν οι ταινίες ότι κάνουν οι αμερικάνοι όταν παθαίνουν κρίσεις πανικού, αναπνέουν μέσα σε μια καφέ σακούλα.
οδηγίες χρήσης: την πιάνουμε από το πανω μέρος με τα δύο μας χέρια σχηματίζοντας έτσι ένα στόμιο, το τοποθετούμε μπροστά στο στόμα μας, με αργές αλλά σίγουρες κινήσεις αναπνέουμε μέσα και έξω, αφήνοντας το οξυγόνο από την σακούλα να μπει και να βγει από και προς τους πνεύμονες μας. όταν νιώσουμε το μπλαβί χρώμα του εγκεφάλου να υποχωρεί και το αίμα να επανέρχεται στα μάγουλα μας, την αφήνουμε στην άκρη, αλλά όχι πολύ μακριά, να είναι σε απόσταση που να μπορείς να την βρεις εύκολα στο επόμενο κύμα.
νιώθω σαν να πηγαίνω την πρώτη μέρα και μάλιστα σε καινούργιο σχολείο. θέλω να έχω κάνει μπάνιο από το προηγούμενο βραδύ για να είναι τα μαλλιά μου φρέσκα, και φαντάζομαι την ποδιά μου να κρέμεται φρεσκοσιδερωμένη στην καρέκλα μου. η σάκα μου είναι καινούργια και τα μολύβια μου ξυσμένα. εγώ όμως είμαι στην τρίτη λυκείου και περιμένω απλά τις μέρες να περάσουν μέχρι να γίνει πάλι σάββατο. μπαίνω στην τάξη και φτιάχνω την πρώτη μέρα στη μέση του θρανίου που μοιράζομαι με την μαρία το ημερολόγιο της χρονιάς, με όλες τις αργίες και τις γιορτές. μετράω αντίστροφα μέχρι τις διακοπές των χριστουγέννων, όπου ξαφνικά βρίσκομαι να κάνω σχέδια με τον κωνσταντίνο να αγοράσουμε το Wii resort μόνο με την προϋπόθεση ότι θα με παίζει και εμένα. μας φαντάζομαι στο καινούργιο σπίτι να παίζουμε Wii μπάσκετ και κωπηλασία στο playroom, περιτριγυρισμένοι από όλα τα έπιπλα που έχουμε φανταστεί να αγοράσουμε, ακριβώς στην διαρρύθμιση που τα θέλουμε. βλέπω τους φίλους μας να είναι εκεί μαζί μας και όλοι μαζί να γελάμε με την αστεία κίνηση που θέλει η κωπηλασία, όπως ακριβώς κάναμε χτες στο σπίτι της τατιάνας. δείχνω στις φίλες μου το σπίτι σαν την πιο ικανή μεσίτρια "έχει φυσικό φως παντού", "ο πίσω κήπος ενώνεται με την είσοδο", "εδώ έχει πολύ αποθηκευτικό χώρο" και μας φαντάζομαι να κάνουμε μπάρμπεκιου στα επόμενα γενέθλια μου και να στολίζω την είσοδο μας με φωτεινούς χιονάνθρωπους τα χριστούγεννα. ανυπομονώ να σερβίρω παγωμένο τσάι στην καινούργια κανάτα που μας πήρε η στέλλα και να σκουπίσω το πρόσωπο μου πριν φύγω για δουλεία στις καινούριες πετσέτες που μας πήρε επίσης η στέλλα (λέγε-με-και-χορηγό). κανονίζω με τον κωτσόβολο πότε να μας παραδώσουν το ψυγείο και ανυπομονώ να βάλω το πρώτο μου πλυντήριο, αλλά όχι και τόσο να σιδερώσω την πρώτη μου μπουγάδα. ανυπομονώ να φάω το φαγητό που θα έχει μαγειρέψει ο κωνσταντίνος που σαν καινούργιος έκτορας μποτρίνι ανταλλάσσει όλο το βασίλειο του για μια σειρά τηγάνια και κατσαρόλες tefal.
και τελικά καταλήγω ότι θέλω να έρθει η δευτέρα, και η τρίτη και η κάθε μέρα και η κάθε ώρα που θα με φέρει πιο κοντά σε όλα τα παραπάνω.
μήπως ο έρωτας με έχει κάνει nonέξαλλη?

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

in denial

πήγαμε, ήρθαμε, μπήκαμε σε πλοία, μπήκαμε σε φέρι μποτ, κολυμπήσαμε, μαυρίσαμε, καήκαμε, σκάσαμε απ' το φαΐ, γελάσαμε, τσακωθήκαμε, αγαπηθήκαμε, είδαμε γνωστούς, διαβάσαμε, γνωρίσαμε συγγενείς, αράξαμε, κοιμηθήκαμε, ψωνίσαμε, γυρίσαμε και όλα σε ρυθμούς fast forward. τουλάχιστον έτσι νιώθω ότι τα έζησα. πότε έφυγα, πότε γύρισα ποτέ δεν κατάλαβα. δύο είναι τα σίγουρα από αυτό το καλοκαίρι: 1ον ότι για πρώτη χρονιά δεν κατάφερα να απεξαρτηθώ από το ρολόι και 20ν ήταν το πιο μικρό καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων. να φταίει το άγχος του γυρισμού? να φταίει το άγχος του σπιτιού που μας περιμένει να το φτιάξουμε από την αρχή? να φταίει το ότι από την πρώτη μέρα των διακοπών μετρούσα αντίστροφα τις μέρες για το γραφείο? δεν έχω ιδέα. αυτό που έχω είναι μια ατελείωτη μελαγχολία. αυτού του είδους την μελαγχολία που έχεις όταν περνάει κάτι και νιώθεις ότι δεν το εκμεταλλεύτικες στο έπακρο, πως δεν το έζησες αρκετά και στο τέρμα, πως άμα μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω (πιστεύεις πως) θα τα έκανες όλα αλλιώς.
δεν έχω καταλάβει ακόμα τι μου συμβαίνει και γιατί δεν μπόρεσα να αποβάλλω ούτε μια στιγμή αυτό το τρελό άγχος, αλλά δεν το πολυαναλύω γιατί πολύ απλά είναι ακόμα εκεί και προβλέπεται να ξεχειμωνιάζω μαζί του.
θα τα βγάλουμε πέρα οικονομικά? θα την παλέψουμε μεταξύ μας ή θα μας φύγει ο έρωτας στον πρώτο χρόνο συγκατοίκησης και θα γυρνάμε στο σπίτι σαν τα φαντάσματα? θα μπορέσουμε να το επιπλώσουμε και να το κάνουμε όπως το έχουμε στο μυαλό μας? θα καταφέρουμε να συνδυάσουμε ότι έχει ο κάθε ένας στο μυαλό του για το πως/που πρέπει να είναι το κάθε τι ή θα χάσουμε τον αγώνα στα σημεία?
στην πρώτη έρευνα αγοράς συμφωνήσαμε απόλυτα στο πως θέλουμε το στρώμα (fluffy να μας καταπίνει), αλλά διαφωνήσαμε φριχτά στην επιλογή πιάτων (ο κωνσταντίνος ήθελε κάτι τύπου κλασικά και εγώ ήθελα το μικρό σπίτι στο λιβάδι, καρώ, μοβ και πράσινα, ή για δεύτερη επιλογή πορτοκαλί, μοβ απλά). δεν αγοράσαμε τίποτα και για όλα λέμε "από αύριο". νόμιζα ότι όλα αυτά είναι το fun μέρος ενός νέου σπιτιού, αλλά εμένα τελικά με κουράζουν αφόρητα, πράγμα πολύ περίεργο γιατί εγώ για ψώνια κάθε είδους πετάω την σκούφια μου.
τα μπαγκάζια μου είναι ακόμα όπως τα παράτησα γυρνώντας από τις διακοπές (μόλις δυο 24ώρα πριν) μέσα στο σαλόνι. ζω το απόλυτο denial στην σκέψη του μαζέματος αφού τα περισσότερα θα πρέπει να τα ξαναπακετάρω σε λίγες μέρες για την τελική μετακόμιση. βέβαια την σκηνή και τα sleeping bags θα μπορούσα να τα μαζέψω, εκτός αν θελήσω να τα πάρω και αυτά μαζί μου στο καινούργιο σπίτι.
θέλω κάποιος να με πάρει από το χέρι και να μου πει θα κάνεις αυτό, εκείνο και το άλλο, χωρίς να χρειαστεί εγώ να πάρω καμία απολύτως πρωτοβουλία. γίνεται??
μάλλον το denial έχει πιο βαθιά τις ρίζες του και συμπεριλαμβάνει πολύ πιο σοβαρά πράγματα από την απόχρωση του σερβίτσιου, κυρίως την επιστροφή στο γραφείο και την καθημερινότητα. help.

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

μια τρελη τρελη οικογενεια

ένα 24ωρο πριν τις πολυαναμενόμενες καλοκαιρινές διακοπές και εγώ είμαι σε φάση "που να τρέχουμε τώρα?". σε έναν κόσμο χωρίς συνέπειες μπορεί και να αποφάσιζα να μην κάνω απολύτως τίποτα αυτές τις τρις βδομάδες παρά να κάθομαι να κοιτάω το ταβάνι, ή την οθόνη του υπολογιστή μου ή το άπειρο ή και τα τρία μαζί ταυτόχρονα.
το να φτιάξω τα πράγματα μου, να κουβαλήσω το τομάρι μου αλλά και αυτά, που υπολογίζω να χωρέσουν σε ένα μεγάάάλο backpack και ένα μικρό, μέχρι τον κηφισό, να φορτωθώ και να τα φορτώσω στο ΚΤΕΛ αχαΐας, να καταφέρω να βγω από 'κει μέσα με σώας τα φρένας και χωρίς καμία γιαγιά παπαγαλάκι στον ώμο μου, μέχρι ο κωνσταντίνος να με μαζέψει από την πάτρα, σήμερα, μου φαίνεται άθλος.
καλά γενικά πάντα πίστευα ότι οι διακοπές είναι περισσότερο κουραστικές απ΄ότι ξεκουραστικές που είναι και το ζητούμενο. εκτός αν πας και ξαμολυθείς σε μια παραλία και το παίζεις ροβινσώνας κρούσος όλο το καλοκαίρι. το έχουμε κάνει και αυτό, με τα κορίτσια και με μεγάλη επιτυχία πρόπερσι στην ηρακλειά. όπου ηρακλειά βλέπε μια μεσαίου μεγέθους παραλία όπου στην δεξιά πλευρά όπως κοιτάς την θάλασσα έχει οικογένειες-παιδάκια-ταπεράκια (το τρίπτυχο του ελληνικού καλοκαιριού) και στην αριστερή κάτι ξεχασμένους γυμνιστές-χίπιδες που νομίζεις ότι τους ξέβρασε το κύμα κάποτε, και από τότε δεν τους έχει αναζητήσει κανείς, και 4-5 μόνιμες σκηνές. το απόλυτο καλοκαίρι, ειδικά αν μαζευτείς παρέα γύρω στα δέκα άτομα, όπου μπορείς να κάνεις όλες τις παραλιακές δραστηριότητες αλλά και να αράξεις κιόλας. αυτές μάλιστα! είναι διακοπές από τις οποίες μπορείς να πεις με σιγουριά ότι γυρίζεις ξεκούραστος, χωρίς κανένα άγχος και έχοντας ξεχάσει πως διαβάζουν την ώρα στο ρολόι.
όλες οι υπόλοιπες είναι μάπα. κουβαλάς ένα σωρό τζάτζαλα μάτζαλα στην παραλία (εμείς εφέτο εξοπλιστήκαμε και με ψυγείο παραλίας για το κολατσιό. να δω ποίος θα το ζωστεί στα 350 σκαλιά των εγκρεμνών...) τα φορτώνεις στο αμάξι, τα ξεφορτώνεις και τα κουβαλάς μέχρι την παραλία, τα ξαναστρώνεις εκεί, τα ξαναξεστρώνεις στο φεύγα, τα ξαναματαφορτώνεις στο αμάξι και τέλος τα ξαναματαξεφορτώνεις στο σπίτι. κάθε μέρα. για δύο βδομάδες. ε! μόνο αυτό είναι λόγος να κάτσεις ήσυχα και ωραία στο σπιτάκι σου και να μην το κουνήσεις ρούπι.
με έχει πιάσει αυτή η μιζερίτσα που με πιάνει πάντα λίγο πριν φύγω για οπουδήποτε όπου προτιμώ χίλιες φορές να κάτσω κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου και να βρουν το κουφάρι μου οι γείτονες πάρα να βάλω τον εαυτό μου σε οποιαδήποτε ταλαιπωρία.
είμαι η μόνη που το παθαίνω αυτό? ελπίζω πως όχι.
τα νέα της συγκατοίκησης έχουν σκάσει σαν βόμβα στις οικογένειές μας. για την αντίδραση του κάθε σετ γονιού πρέπει να αφιερώσω ειδικό ποστ κάτω από την ομπρέλα του "meet the fockers" που είναι αφιερωμένο στην ελληνική οικογένεια και στην ατυχία μας να μεγαλώνουμε σε αυτήν.
ενδεικτικά να σας πω ότι από αλλού τις περιμέναμε τις χαρές και από αλλού μας ήρθανε. το δικό μου σετ επέδειξε πλήρη αδιαφορία έως και αρνητισμό στο όλο εγχείρημα, ενώ το άλλο σετ μας έχει ήδη προξενέψει με έναν γιγαντιαίο καναπέ που στέκεται αχρησιμοποίητος στο σαλόνι τους αλλά και με υποσχέσεις για ταψιά με οτιδήποτε μπορεί να φτιάξει η μάνα που χάνει τον κανακάρη της από το πατρικό σε συχνότητα εβδομάδας.
από την αρχή έχουν αρχίσει να πέφτουν βροχή αμφότερες οι προτάσεις και οι προσφορές "να πάρετε αυτό" και "να πάρετε και εκείνο" και εγώ προσπαθώ σαν την τρελή να μπω στην μέση μιας εντελώς παραδοσιακής οικογένειας (του κωνσταντίνου) και μιας εντελώς αδιάφορης (της δικής μου) όπου όλοι μας παζαρεύουν σαλονοτραπεζαρίες και χαλιά που εμείς δεν θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ, κατσαρόλες για τα πρώτα μαγειρέματα ("τι θες να πάρουμε τις κινέζικές του ΙΚΕΑ και να τρώμε χημικά?" μου λέει ο κωνσταντίνος) και γραφεία (το μόνο αξιόλογο έπιπλο που έχει πέσει στο τραπέζι είναι το γραφείο του κωνσταντίνου) και χίλια δύο άλλα. εγώ φυσικά κάνω σαν την τρελή να λέω στην δικιά μου μαμά αλλά και στον κωνσταντίνο για να μεταφέρει στην δική του ότι ευχαριστούμε πολύ αλλά δεν θέλουμε απολύτως τίποτα και ότι πάρουμε θα το πάρουμε εμείς με το δικό μας ΓΟΥΣΤΟ και όπως το έχουμε ΕΜΕΙΣ φανταστεί, αλλά δεν βρίσκω κανέναν σύμφωνο, ούτε τον κωσταντίνο που με λέει τρελή αν προτιμώ να κάθομαι στο πάτωμα παρά στον καναπέ του σπιτιού του στο καινούργιο ΜΑΣ σπίτι.
πραγματικά γιατί να μην έχω γεννηθεί στην σουηδία, από σουηδούς γονείς, με τα αξιαγάπητα σουηδικά μυαλά τους, και να έχω ερωτευτεί έναν νορβηγό ας πούμε, με την αξιαγάπητη παγοκολώνα οικογένεια του, όπου όλοι μαζί θα έκαναν σαν να μην μας ξέρουν από τα 18 και για το υπόλοιπο της ζωής μας?
και ακόμα δεν έχουμε μπει καν μέσα, και ακόμα δεν το έχει δει κανείς τους, και έχουν περάσει μόλις τρις μέρες από την μέρα που το "κλείσαμε". φαντάσου τι έχει να γίνει στην μετακόμιση. "οι αυθαίρετοι", "οι απαράδεκτοι" και "το ρετιρέ" remastered.

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

super mario land

και ενώ περιμένω να κατέβει το mad men σκέφτηκα να η ευκαιρία να γράψω παράλληλα και ένα ποστ. όσες φορές έχω αποφασίσει να κάνω κάτι τέτοιο από τον υπολογιστή του σπιτιού μου σιχτιρίζω απόλυτα την απόφαση και την όρεξη μου για γράψιμο γιατί όταν παίρνει τα πάνω του το λαπτοπ και μπορώ να ξεκινήσω να γράφω έχει περάσει περίπου μια ώρα από την ώρα που ξεκίνησα. σύμφωνα με το τορεντ, σε δύο μέρες και περίπου δυο ώρες θα έχει ολοκληρωθεί η μεταφορά του πρώτου κύκλου (ναι! ακόμα!) και αυτή η σούπερ ταχύτητα είναι απολύτως ενδεικτική για την ταχύτητα του υπολογιστή γενικότερα. είναι γεγονός ότι το mad men ίσως και να κατέβει τελικά, αυτό το ποστ ίσως και να ολοκληρωθεί/διορθωθεί τελικά αλλά εγώ κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ζήσω για να χαρώ τίποτα από τα δύο, θα ξεραθώ στο κρεβάτι και τα υπόλοιπα αύριο.
και κάπως έτσι τελειώνει μια ακόμα χαρούμενη μέρα στο στρουμφοχωριό, όπου μεταξύ άλλων χρειάστηκε να φτιάξω το 85% των πραγμάτων που θα χρειαστεί να πάρω μαζί μου στις διακοπές (που για μένα ξεκινάνε την παρασκευή αλλά για τον κωνσταντίνο που είναι σε τιμητική άδεια λόγω καλής συμπεριφοράς αύριο) και εδώ και εφτά λεπτά έχω καταφέρει να γράψω μόνο πέντε λέξεις και αυτές λάθος μιας και το λαπτοπ συνεχίζει να είναι κολλημένο σαν τσίχλα σε african-american μαλλιά. και επειδή ως γνωστόν το νευρικό μου σύστημα δεν είναι ότι πιο υγιές, έχω φλερτάρει (αποτυχημένα μέχρι τώρα) με την ιδέα να σουτάρω το λαπτοπ από το παράθυρο και να το βλέπω να γίνεται κομμάτια στο κράσπεδο περίπου σαράντα φορές. και μόνο που το σκέφτηκα κατακλύστηκα από ενοχές... δεν θα μπορούσα να του το κάνω αυτό ποτέ.
ήταν ένα πολύ ωραίο και γεμάτο σαββατοκύριακο όπου μεταξύ άλλων έφαγα ότι δεν είχα φάει τον ενάμιση μήνα που κάνω διατροφή. όλα μαζί. επί τρία. αλλά ήταν υπέροχα και όχι δεν έχω ούτε μια τύψη για αυτό (NOT). τρις μέρες έχουνε μείνει ακόμα στο γραφείο και αφού έχουμε όλοι εξαντλήσει το που θα πάει ο καθένας διακοπές, έχουμε αρχίσει να ανησυχούμε για την τύχη των blog μας τις τρις βδομάδες της άδειάς μας.
και αυτά ελπίζω να παραμείνουν τα μόνα μας προβλήματα μέχρι την πέμπτη.
η αλήθεια είναι ότι και εγώ δεν έχω αποφασίσει αν θέλω να πάρω το λαπτοπ μαζί μου, αλλά δεν μπορώ να βρω ούτε έναν σοβαρό λόγο για να το κάνω.
και τώρα τα ευχάριστα: έχω την απόλυτη χαρά να σας ανακοινώσω ότι κλείσαμε σπίτι με τον κωνσταντίνο και προχωράμε αισίως στην επόμενη πίστα που λέγεται συμβίωση. αφού ο μάριο (εγώ) και ο λουίτζι (ο κων) τα βάλανε με κινέζικους δράκους και διαστημόπλοια που εκτοξεύουν μπάλες φωτιάς από το στόμα τους στο μάριο λαντ 1, τώρα, στο 2 θα πρέπει να μάθουν να μαζεύουν μανιτάρια και κέρματα κάτω από την ίδια στέγη, και θα βάλουν στόχο να μην πουν ούτε μια μαλωμένη καληνύχτα ενώ θα τραβάει ο ένας το σκέπασμα του άλλου. μπορεί για αυτούς που έχουν παίξε και το 3ο μάριο να ακούγεται παιχνιδάκι, αλλά για τον μάριο και τον λουίτζι αυτό είναι συνώνυμο με τον μεγάλο κακό φαραώ από την πίστα τερματισμού στο μάριο λαντ 1.
περισσότερες λεπτομέρειες για αυτό το εγχείρημα σε επόμενα ποστ ή στις ειδήσεις των εννέα.
κααααλό σας βράδυ.
αλλά πριν σας αφήσω αλα αιμίλιος λιάτσος, το mad men έχει άλλες 13 ώρες (μόνο) για να κατέβει, οπότε αποφάσισα να σας γράψω μερικά ακόμα πράγματα για αυτή μας την απόφαση. που στην ουσία δεν ήταν ακριβώς απόφαση παρά μια τρέλα της στιγμής που μας έφερε ένα συμβόλαιο δυο χρόνων μπροστά μας και εμάς απολύτως σίγουρους για αυτό που πάμε να κάνουμε. χωρίς ούτε μια αμφιβολία. αυτό για πολλούς φίλους και γνωστούς ίσως να σκάσει σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά για εμάς, αυτό το μικρό "εμάς", είναι τόσο ξεκάθαρο, εύκολο και αποφασισμένο σαν την ίδια μας την ανάσα. και επειδή κουράστηκα να κρύβομαι και να φοβάμαι να παραδεχτώ (και κατά συνέπεια να ζήσω) τον μεγάλο και απόλυτο έρωτα μου με τον φόβο να μην με γλωσσοφάνε/ματιάξουνε οι κακές οι γλώσσες, αποφάσισα να τους βγάλω την γλώσσα μου, να τους υψώσω το μεσαίο μου δάχτυλο, και να τους ανακοινώσω επίσημα ότι δεν τις φοβάμαι πια και να πάνε να χεστούν.
19 ώρες το mad men και μάλλον ήρθε η ώρα να πάρω απόφαση ότι δεν θα το δω απόψε.
"αιμίλιεεεε? έλα να πεις καληνύχτα στα παιδιά"