the downfall

τσάμπα τα σχεδόν δέκα χρόνια μπαλέτο, τσάμπα οι ξεσκισμένες πουέντ μου, τσάμπα και τα χιλιάδες σκισμένα ροζ καλσόν. όχι δεν κάνω πεζοδρόμιο. έπεσα και τσακίστηκα από ένα πεζοδρόμιο. ειλικρινά να μου πουν αυτοί που κατέχουν τις μονάδες μέτρησης και αντιλαμβάνονται με το μάτι πόση απόσταση είναι ένα μέτρο, πόσα ριμαδοεκατοστά από την γη απέχει το πεζοδρόμιο από το οποίο μου γύρισε με μεγάλη επιτυχία και με ακόμα μεγαλύτερο "κρακ" το πόδι.
τέσσερις μέρες το λιγότερο ακινησία το πόρισμα από την χθεσινοβραδινή επίσκεψη στο ΚΑΤ, στο οποίο παραδόξως δεν έγινα έξαλλη. πρέπει να σου πω ότι μετά το πέσιμο και αφού πάρθηκε η απόφαση πως το ΚΑΤ είναι το μόνο μέρος στο οποίο μπορώ να βρω λύτρωση, κρυφοχαιρόμουν μέσα μου με τα λαβράκια που θα τσίμπαγα σε κάθε μεταφορικό βήμα μου εκεί για την έξαλλη. τζίφος. βέβαια ίσως έφταιγε το γεγονός ότι το νοσοκομείο ήταν άδειο από επείγοντα περιστατικά και εκτός από μένα ήταν οι απολύτως συνηθισμένες ορθοπεδικές περιπτώσεις, μια γριά που της βγήκε ο γοφός και ενός πιτσιρικάς που πιθανόν να έπεσε από το skate πάνω στο 180. οι κυρίες στην υποδοχή ευγενέστατες και χαμογελαστές (!!), οι γιατροί φρέσκοι και ξυρισμένοι, οι κύριοι στο ακτινολογικό ευγενικοί και μου τοποθέτησαν το πόδι με ηρεμία στις κατάλληλες πόζες για ακτινογραφία, οι ειδικευόμενοι έμοιαζαν με κανονικούς ανθρώπους και όχι με ζόμπι που μόλις δραπέτευσαν από splatter των 90's. τι να πω, ή εγώ είχα να πάω πολύ καιρό σε νοσοκομείο, ή όλο αυτό ήταν ένα κακό-καλό όνειρο και ακόμα να ξυπνήσω.
αντίθετα με όλη την ευγένεια των υπαλλήλων, αυτούς που βρήκα αγενέστατους ήταν οι επισκέπτες όσων μένουν μέσα. που από την μια μπορείς να τους δικαιολογήσεις όταν στην κεντρική πύλη τους ζητάνε ακόμα χαρτί εισόδου όταν μπαινοβγαίνουν από τον Φεβρουάριο (να μην σου τύχει), από την άλλη όμως, και οι σεκιουριτάδες που είναι στην είσοδο πρέπει με κάποιον τρόπο να κάνουν την δουλειά τους που είναι να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, και αν ο μόνος τρόπος είναι το χαρτί εισόδου, τότε το φάουλ είναι σε όσους απλά δεν το έχουν. επειδή ο έλληνας νομίζει ότι το να πάει "μέχρι το περίπτερο εδώ δίπλα" δεν ισοδυναμεί με actual πράξη μπαίνω και βγαίνω από το νοσοκομείο, θεωρεί πως το χαρτί εισόδου είναι μια έξτρα μαλακία που το κακό κακό κράτος σκέφτηκε για να τον βασανίσει ακόμα περισσότερο.
και μιας και είπα για σεκιουριτάδες, έχεις κανείς ιδέα αν έχουν ανακοινώσει ή έχουν σκοπό να μεταφέρουν μονάδες του ΟΚΑΝΑ εκεί? ρωτάω γιατί από την Κηφισίας ακόμα βλέπει κανείς πανό κατά των ναρκωτικών όχι γενικά βέβαια, όχι στα ναρκωτικά κάτω από την μύτη τους. τέλος πάντων υπερβολικά πολλοί σεκιούριτι μέσα αλλά και έξω από το ΚΑΤ. ένιωσα λες και ήμουν σε κάποια εμπόλεμη ζώνη.

σύμφωνα με τον πούστη τον Μέρφι, το ΣΚ που θα κανονίσεις τα πιο πολλά πράγματα θα σπάσεις το πόδι σου ή θα πέσει κομήτης πάνω στο σπίτι σου για να μην καταφέρεις να κάνεις τίποτα απ' αυτά που περιμένεις τόσο καιρό. όπως το να βγεις έξω Σάββατο βράδυ για παράδειγμα. αν ζητούσα να κερδίσω το λαχείο ίσως ήταν πιο πιθανό να συμβεί. για όλες αυτές τις μέρες ακινησίας έχω σκοπό να γίνω το απόλυτο DVD και sitcom μπρόκολο: θα δω όλα τα Harry Potter για να φρεσκάρω την μνήμη μου πριν δω το τελευταίο, θα τελειώσω την 4η σεζόν Gossip Girl και την 1η του Glee και ίσως κατεβάσω 1ο κύκλο Modern Family. δεν ξέρω. θα γράψω αρκετά και φυσικά θα είμαι 24/7 καλωδιωμένη στο twitter, κάτι που ούτως ή άλλως έκανα.

τα σκυλιά δε, επειδή με βλέπουν να πηγαίνω κουτσό όλο το σπίτι (όταν δεν είναι εδώ ο κωνσταντίνος), νομίζουν ότι παίζω ένα τέλειο παιχνίδι το "έλα να χαρούμε όλοι μαζί μαμά" και πηδάνε σαν τα τρελά πάνω μου, κάτι που κάναν έτσι κι αλλιώς, απλά τώρα με έξτρα χαρά, ο Kevin μου μασάει το βαμβάκι και τον επίδεσμο και ο Αζοράκος μου γλύφει τα δάχτυλα που περισσεύουν. ευτυχώς τώρα πέσανε ξερά για τον επαναλαμβανόμενο πρωινό τους ύπνο (σκυλίσια ζωή κανείς?) και μπορώ να γράψω με την ησυχία μου.

have fun εσείς που έχετε ζωή.