είχα να ανέβω Θεσσαλονίκη πολλά χρόνια. για την ακρίβεια από τότε που ο Γαβαλάς έδειχνε την συλλογή του σε ατελείωτα πάρτι-πασαρέλες και που έκλεινε όλο το Μακεδονία Παλλάς για να μείνουν οι καλεσμένοι του. τζάμπα. εξού και η φυλάκα τώρα. λέω εγώ.....
σε κάθε περίπτωση από την αισχρή γκλαμουριά της προηγούμενης επίσκεψης μου με την φετινή, εν έτη 2012, που το σύμπαν καίγεται κυριολεκτικά και μεταφορικά και που πολλοί από μας [ή απ' αυτούς πλέον] δεν έχουμε σχεδόν στον ήλιο μοίρα, περίμενα αν μη τι άλλο να δω μια διαφορετική πόλη, σε λιιιγο ίσως καλύτερη κατάσταση από το χάλι που ζούμε στην Αθήνα, αλλά γενικά με το χάλι σαν συνιστώσα. το οποίο χάλι να πούμε σε αυτό το σημείο πως άμα δεν έχεις με κάτι άμεσο να το συγκρίνεις δεν σου φαίνεται και τόσο πολύ χάλι. ειδικά αν δεν κυκλοφορείς μέσα στο σκατό μπορεί και να ξεγελαστείς ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα.
σε άλλα νεάκια να αναφέρω απλά πως παρότι ήμουν εκεί 26 και 27 Οκτωβρίου, μέρες που στην Θεσσαλονίκη γιορτάζει όλο το σύμπαν και κλείνει όλο το κέντρο για παρελάσεις πάντως είδους, δεν άκουσα ούτε μισό κορναρίσμα από "αγανακτισμένο" οδηγό που θα αργούσε για την οποιαδήποτε δουλειά του, δεν είδα ούτε μισό σκουπίδι κάτω, δεν είδα ούτε μισό μετανάστη να καραδοκεί σε κάθε φανάρι για να σου καθαρίσει τα τζάμια, δεν είδα ούτε μισή ακαθαρσία σκύλου από τα χιλιάδες σκυλιά που είδα σε όλα τα πάρκα.
δεν είδα ούτε μια θλιμμένη και μίζερη φάτσα. πως σου φάνηκε το τελευταίο? σοκαριστικό. I know.
τι κι αν έβρεχε, τι κι αν είχε ήλιο όλος ο κόσμος ήταν έξω και με τα λίγα ή τα πολλά διασκέδαζε, χαμογελούσε, συναντιόταν σε παρέες και όλοι μαζί κάπου πήγαιναν. ζήλεψα όχι γιατί ένιωσα ότι και εγώ κάποτε ήμουν έτσι κτλ. κτλ. δεν ήταν διόλου προσωπικό το ζήτημα. ζήλεψα γιατί δεν είμαι σίγουρη πια ότι μπορεί και η Αθήνα να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να αρχίσει σιγά-σιγά να ξαναχτίζει και να ξαναχτίζεται. ζήλεψα γιατί οι από πάνω έχουν το κουράγιο να λένε δε γαμιέται και να συνεχίζουν και να τα πηγαίνουν καλά συνεχίζοντας, ενώ εμείς έχουμε κουραστεί να γαμιόμαστε από το "δε γαμιέται". εκεί πάνω υπάρχει ακόμα ελπίδα, που όσο ποιητικά corny και να ακούγεται είναι μάλλον το καύσιμο για να σηκώνεσαι από το κρεβάτι και να θέλεις να στίψεις και να ξεζουμίσεις την μέρα σου, αντίθετα με μας που καλύτερα να μας πλάκωνε για πάντα το πάπλωμα και το ταβάνι μαζί και να μην ξαναβλέπαμε το φως του ήλιου λίγο που μας νοιάζει. δεν είναι η καθημερινότητα, δεν είναι οι μετανάστες, δεν είναι η ανεργία, είναι η όρεξη να σκεφτούμε, να δράσουμε, να φτιάξουμε, να δημιουργήσουμε, να κάνουμε. πράγματα. ζωές. συναισθήματα. σχέσεις. όλα.
ακόμα πιο πάνω δε, τι να σου λέω. άλλος κόσμος. πιο πολύ με παρέπεμψε η Καστοριά σε Σκανδιναβική πρωτεύουσα, παρά σε ελληνική πόλη [ντάξει φταίει λίγο και η ομίχλη και η λίμνη]. έχουν τα προβλήματα τους και εκεί δεν λέω, δεν τους έχει ακουμπήσει τόσο όσο η κρίση όπως επίσης η ανεργία δεν είναι τόσο μεγάλο θέμα σε μια πόλη 20.000 κατοίκων όπου οι άνδρες είθισται να δουλεύουν "με τα χέρια τους" και οι γυναίκες είτε να απασχολούνται με τα παιδιά τους [από 2 τουλάχιστον] ή να έχουν μια μικρή δική τους επιχείρηση που κουτσά στραβά με κάποιον τρόπο τα βγάζει πέρα. είναι παρέες, είναι οικογένειες, όλοι γνωρίζονται με όλους και ξαφνικά με μια ματιά τύπου κλειδαρότρυπας [όσο σου επιτρέπει δηλαδή μια μικρή παραμονή να παρακολουθήσεις] όλα μοιάζουν πολύ πιο ωραία από την ζωή που ζούμε εμείς στην πρωτεύουσα. κάποτε έλεγα ότι θέλω να μετακομίσω στην Δανία για να ζήσω τουλάχιστον πολιτισμένα. με αυτό το ταξίδι σε Θεσσαλονίκη, Καστοριά και Φλώρινα είδα ότι τελικά ο πολιτισμός δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι εκτός ελλάδας, αλλά σημαίνει ΣΙΓΟΥΡΑ κάτι εκτός Αθήνας.
ω ναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου