no man's land

το μεταναστευτικό είναι γενικά ένα θέμα που με απασχολεί πολύ. όχι πως μένω στο κέντρο και νιώθω την καυτή του ανάσα κάτω από το παραθύρι μου, ούτε γιατί προσωπικά έχω αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα απ' αυτό.
αν εξαιρέσεις φυσικά, τα ποσοστά φόβου που έχω πλέον για τα πάντα και έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, αν εξαιρέσεις ότι όποτε ακούω τον παραμικρό ήχο όταν είμαι μόνη στο σπίτι η πρώτη εικόνα που σχηματίζω είναι να βρίσκονται μες στο σπίτι μου δυο "ξένοι" και να μου κάνουν κακό, και τέλος, αν εξαιρέσεις ότι έχω αποφασίσει να διαγράψω για πάντα από τον χάρτη του μυαλού μου κάποιες περιοχές του κέντρου που παλιά μου άρεσαν πολύ.
δεν είμαι ρατσίστρια. το έχω πει πολλές φορές, ίσως περισσότερες από το φυσιολογικό με τον φόβο μην χαρακτηριστώ έτσι. ακόμα προσπαθώ να λύσω μέσα μου το μεγάλο δίλημμα αν τελικά "τους" θέλω εδώ.
όλα αυτά ξεκίνησαν ή μάλλον κορυφώθηκαν αν πάρεις δηλαδή για κορύφωση την απόφαση μου να γράψω κάτι για αυτό, με αφορμή το site των atenistas που ένας θεός ξέρει γιατί βρέθηκα εκεί μιας και δεν ταυτίζομαι καθόλου με την δράση τους. για να μην πω ότι τους βρίσκω και υπερεκτιμημένους, αλλά αυτό φυσικά δεν μου κάνει καμία εντύπωση σε μια χώρα σαν την ελλάδα που το κάθε τι καινούργιο και "διαφορετικό" το κάνει ευαγγέλιο και προσεύχεται στο όνομα του λες και είναι μόνη της σανίδα σωτηρίας. φυσικά το να φυτεύεις και να βάφεις ζαρντινιέρες είναι πάρα πολύ ωραίο, αλλά πραγματικά: έτσι θα σωθεί η αθήνα εάν υποθέσουμε ότι α) μπορεί πια να σωθεί και β) θέλει τελικά κανείς να σωθεί? η απάντηση σ' αυτό νομίζω πως είναι όχι γιατί εάν πραγματικά θέλαμε κάτι να αλλάξει δεν θα είχαμε φροντίσει να κάνουμε κάτι για αυτό τόσα χρόνια? κατά βάθος μας αρέσει να είναι όλα ένα μπουρδέλο αφενός για να ξεχνάμε τα δικά μας μικρότερα μπουρδέλα, αφετέρου γιατί αλλιώς τι θα έχουμε να κατηγορούμε?
ξέφυγα όμως από το θέμα. βρέθηκα λοιπόν για άγνωστους λόγους στο εν λόγω site και είδα πως οι atenistas οργάνωσαν πρωτοχρονιάτικο party στην καπνικαρέα με ζεστό κρασί και κουραμπιέδες και πριν από το 3-2-1 της αλλαγής θα κάνανε την γνωστή τους βόλτα-παρέλαση από τους γνωστούς και "αγαπημένους" τους δρόμους, σοφοκλέους, βαρβάκειο, αιόλου και ευριπίδου. στα 93 σχόλια από κάτω απ' αυτή την εκδήλωση, για την οποία εγώ δεν είχα ιδέα ότι θα γίνει και δεν μπορείς να πεις ότι δεν ασχολούμαι με τα social media, τέλος πάντων, στα σχόλια λοιπόν, έγινε το κανονικό party.
τα σχόλια όπως και όσοι τα υπογράφουν είναι διχασμένα, πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν ότι ρε παιδιά ένα ποτήρι κρασί και ένα χαμόγελο δεν σημαίνει ότι αγκαλιάζεις το πρόβλημα, άλλοι είπαν πως με όλα αυτά είναι σαν να "τους" (πάλι αυτό το "τους") δείχνεις ότι δεν τρέχει τίποτα, τύπου συνεχίστε να κάνετε ότι κάνετε, εμείς είμαστε οι καλοί και είμαστε με το μέρος σας. πολλοί είπαν πως οι περισσότεροι είναι τίμιοι οικογενειάρχες, οι άλλοι απάντησαν πως δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν έξω απ' τα σπίτια τους εξαιτίας των "οικογενειών". οι περισσότεροι κατέληξαν ότι πολύ ωραία η γιορτή αλλά δεν είχαν ούτε έναν έλληνα γύρω τους.
αυτό λοιπόν μου έφερε στο μυαλό την μέρα των χριστουγέννων, όπου καλεσμένοι στο σπίτι των γονιών του κωνσταντίνου, στα κάτω πατήσια, η μαμά του μου έλεγε με πραγματική αγανάκτηση ότι αυτή η γειτονία όταν πρωτοπήγαν εκεί ήταν ένας παράδεισος και πως τώρα βγαίνει έξω και δεν βλέπει ούτε έναν έλληνα. ούτε έναν. εκείνη την ώρα φυσικά μόρφασα με νόημα στον κωνσταντίνο, τύπου έλεος με την μάνα σου και τις υπερβολές της, αλλά μετά από πολύ σκέψη και πολύ φαντασία για το πως μπορεί να είναι αυτό το συναίσθημα, κατέληξα πως και εμένα θα με ενοχλούσε όλος αυτός ο συρφετός κάτω από το μπαλκόνι μου, όπως ακριβώς με ενοχλούσε και κυρίως με τρόμαζε όλες τις φορές που έφευγα από το σπίτι του και πήγαινα στο παρκαρισμένο μου αμάξι ένα στενό πιο κάτω.
πραγματικά δεν μπορείς να ξέρεις πως είναι η κατάσταση αν απειλείται η καθημερινότητα σου και η προσωπική σου ασφάλεια μέσα στο σπίτι (το σπίτι ασπίδα), πως είναι να φοβάσαι για τα παιδιά σου που έρχονται από το σχολείο και για το αμάξι σου που στο κάνουν σουρωτήρι κάθε λίγο και λιγάκι.
μπορεί όλα αυτά προσωπικά να μην τα ξέρω, αλλά πραγματικά πια ξέρω ότι ακόμα και ως παρατηρητής, τα αισθητικά μου επίπεδα έχουν πιάσει κόκκινο. προφανώς και το εξετάζω από αισθητικής και όχι από πατριωτικής άποψης, γιατί όπως έχω ξαναπεί χέστηκα για την ελλάδα σαν χώρα και σαν "πατρίδα". για μένα θα μπορούσε να είναι το οτιδήποτε και να λέγετε οτιδήποτε. χωρίς καμία υπόνοια πατριωτισμού λοιπόν, κόκκινο έχει χτυπήσει η ανοχή μου στις πουτάνες, τα πρεζάκια, με τις ληστείες και τους βιασμούς, με το χάλι και την βρωμιά της πόλης μου που είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι κάθε φορά που αποφασίζω να πατήσω εκεί, κόκκινο έχει χτυπήσει και η αντοχή μου με όλους αυτούς που έρχονται εδώ γιατί απλά μπορούν, γιατί είναι εύκολο και μάλλον τους έχει φανεί ότι εδώ μπορούν να κάνουν ότι γουστάρουν (όχι άδικα γιατί μεταξύ μας, ποιος θα τους σταματήσει?).
αντίστοιχα στα κόκκινα είναι και η ανοχή μου με αυτούς "εκεί πάνω" που βρίσκονται εκεί για να μας προφυλάσσουν. το "εκεί πάνω" ζήτημα που το γνωστό twitterικό λόμπι ηλιθίων έκανε trending topic αλλοιώνοντας τελείως την σημασία του, τον φράχτη στον έβρο. πριν απ' αυτό όμως, θέλω να σχολιάσω όλους αυτούς που πιστεύουν ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις φταίνε για τα απροστάτευτα σύνορα μας, χωρίς πρώτα να σκεφτούν ότι στην πραγματικότητα αυτοί που αφήνουν απροστάτευτα τα σύνορα μας είναι οι μπαρμπάδες τους και τα σόγια τους εκεί πάνω στον έβρο, απλοί καθημερινοί άνθρωποι και όχι οι μπαμπούλες τούρκοι δουλέμποροι, που για 60ευρώ τους μπάζουν στα φορτηγά, τους αφήνουν να μπουν κύριοι και τους φτιάχνουν καφέ στα παραμεθόρια καφενεία που οι μετανάστες αποτελούν την κύρια πελατεία, όλοι όσοι τελικά, βάζουν το προσωπικό τους κέρδος πάνω από το συνολικό και φυσικά ένα ακόμα λιθαράκι στο τεράστιο αυτό βουνό.
typical greeks.
ο φράχτης λοιπόν δεν ξέρω τι σόι λύση μπορεί να είναι, εμένα πάντως μου ακούγετε σαν ρωμαϊκό βασανιστήριο που βάζεις τον μονομάχο να σκαρφαλώνει ατελείωτους φράχτες και τελικά ή πεθαίνει ή τρελαίνεται κάπου στην πορεία. κάτι σαν τον λαβύρινθο, μόνο με πηδήματα.
αν είναι να φέρει αποτέλεσμα ας το κάνουν (όχι πως θα ζητήσει κανείς την άδειά μου), αλλά είμαι σίγουρη ότι το ελληνικό δαιμόνιο θα σκαρφιστεί άλλους τρόπους να μπάσει μέσα τους περίπου 250 τη μέρα, αριθμός που τον ακούω και από τα νεύρα μου δεν μπορώ να τον συνειδητοποιήσω, και όταν μπορέσω μου σηκώνετε η τρίχα για τα όσα συμβαίνουν δίπλας μας και δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για αυτά.
που και πως ζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και πως επιβιώνουν είναι μόνιμες απορίες μου.
ακόμα είμαι στο ενδιάμεσο και να τονίσω ότι αναφέρομαι μόνο σε όσους παρασιτούν εις βάρος μας με ποινικές πράξεις, όχι στους πραγματικούς βιοπαλαιστές που προσπαθούν με τίμια μέσα να ζήσουν. για αυτούς πραγματικά αν γινόταν να τους νομιμοποιούσαν ή/και να τους έδιναν την πολυπόθητη υπηκοότητα μπας και τους φύγει τουλάχιστον η ρετσινιά του μετανάστη θα χαιρόμουν πολύ.
οι άλλοι όμως που σκοτώνουν, βιάζουν, κλέβουν, διακινούν ναρκωτικά, γυναίκες, βρώμα, πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι θετικό.
ούτε καν πως η ανάγκη τους έσπρωξε να γίνουν εγκληματίες και πως με λίγη αγάπη και θέληση δική μας να τους ακούσουμε και να αναγνωρίσουμε τα προβλήματα τους (κάτι σαν ψυχολογική συμβουλευτική ένα πράμα) όπως έγραψε κάποια κοπέλα στα σχόλια των atenistas, μπορεί να γίνουν άλλοι άνθρωποι, όχι αυτό συγγνώμη αλλά δεν το πιστεύω.
ούτε επίσης πιστεύω ότι με έναν κουραμπιέ και ένα χαμόγελο λύνεις ένα πρόβλημα, λυπάμαι στην ουσία που έχω γίνει τόσο καχύποπτη, αλλά πιστεύω ότι αυτός που τώρα κερνάς έναν κουραμπιέ και ένα ζεστό χαμόγελο, αύριο θα σου κλέψει την τσάντα ή όπως έγραψε πιο σωστά κάποιος άλλος στα σχόλια των atenistas, στο επόμενο στενό θα πουλήσει πρέζα στον αδελφό σου. και αυτό δεν χρειάζεται να είσαι ρατσιστής για να το νιώσεις. τόσο απλά.