Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

το τελος της υπομονης

μια φίλη μου χωρίζει μετά από τρία χρόνια σχέσης.
δεν είναι δυστυχισμένη, δεν είναι στα πατώματα, δεν πίνει ουίσκι και δεν ακούει χριστοδουλόπουλο σε λούπα.
συνεχίζει κανονικά την ζωή της, μένει ακόμα μαζί του στο ίδιο σπίτι γιατί δεν έχουν σκεφτεί ακόμα τι θα κάνουν. αν αναρωτηθεί κάποιος που κολλάει το "ακόμα" σε έναν χωρισμό, θα σας πω εγώ ότι τα παιδιά δεν το είχαν σκεφτεί ή θελήσει πιο πριν. τους βρήκε ξαφνικά. μια μέρα τσακώθηκαν, υπήρχε πολύ ένταση συσσωρευμένη και από τις δυο πλευρές και απλά σταμάτησαν να μιλάνε. ακόμα δεν το έχουν ανακοινώνησει σε φίλους και γονείς, το ξέρουν μόνο οι δικές της πολύ κοντινές φίλες. από την μεριά του δεν έχει ιδέα που το έχει πει, αν και υποψιάζεται έναν φίλο του που επίσης χώρισε πρόσφατα.
ακόμα δεν έχουν αποφασίσει τι θα κάνουν με το σπίτι, ποιος θα μείνει, ποιος θα φύγει και που θα πάει, ποιος κρατάει ποια έπιπλα και τι θα γίνει με τα δυο σκυλιά που έχουν. καλά το δίλημμα με τα σκυλιά είναι το μόνο εύκολο τώρα που το σκέφτομαι γιατί μπορεί να πάρει ο καθένας από ένα και να πνίξει τον πόνο του μέσα στην γούνα τους. κανείς δεν έχει κάνει κίνηση να ετοιμάσει βαλίτσες και πράγματα και απλά έχουν μοιράσει τον καναπέ (αυτός) και το διπλό κρεβάτι (αυτή). ούτως ή άλλως τα ωράρια τους είναι διαφορετικά οπότε δεν βρίσκονται πολύ σπίτι, εκτός από τις βραδυνές ώρες που όπως προείπα αυτός έχει πάρει αγκαζέ το σαλόνι και αυτή το υπνοδωμάτιο.
οι μόνες τους κουβέντες αφορούν τους σκύλους, το ίδιο και τα τρία συνολικά sms που ανταλλάξανε τις τελευταίες μέρες. κατά τα άλλα να 'ναι καλά τα post-it!
δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που χωρίζουν, δηλαδή δεν την κεράτωσε, αυτή δεν ερωτεύτηκε κάποιον άλλον, απλά δεν είναι πια ερωτευμένη με αυτόν και αυτός απλά υποθέτω δέχεται στωικά την μοίρα του και παράλληλα αναγνωρίζει την φθορά και σε κάποιο βαθμό συνηγορεί σιωπηλά με τον χωρισμό.
εγώ παρόλο που δεν υποστηρίζω τους χωρισμούς που βασίζονται στο "μου τελειώσε ο έρωτας" επιχείρημα, αυτόν τον χωρισμό δεν τον έχω πάρει τόσο βαριά ίσως επειδή με παρασέρνει και η φίλη μου στην δεν-ήρθε-δα-και-το-τέλος-του-κόσμου λογική. η φίλη δε δεν θέλει ούτε παρηγοριές, ούτε κοριτσίστικα βράδια που πνίγεις τον ερωτικό σου πόνο μέσα σε ένα κιλό παγωτό. θέλει να διατηρήσει την ρουτίνα της ως έχει και είναι σε συζητήσεις για μια καινούργια δουλειά την οποία κατά πάσα πιθανότητα έχει πάρει ήδη. δηλαδή όχι μόνο είναι καλά, αλλά κάνει σχέδια για το μέλλον, σχέδια για την καινούργια δουλειά και σχέδια γενικότερα.
ταπεινά μεν, σχέδια δε.
δεν ενδιαφέρεται για καινούργιο γκόμενο, ούτε για ξενύχτια με φίλες τα σαββατόβραδα. στην πραγματικότητα αυτό που θέλει είναι να κάτσει στον καναπέ της, βλέποντας τηλεόραση με τον σκύλο της κάνοντας ότι όλο αυτό που συμβαίνει δεν συνέβη πραγματικά ποτέ και πως πάντα ήταν αυτή και ο σκύλος της, μόνοι τους, μπροστά από μια τηλεόραση, στον καναπέ.
αν όλα αυτά σου δείχνουν το πρώτο στάδιο της κατάθλιψης, εγώ θα σου πω ότι είναι το τελευταίο στάδιο της κούρασης. μια κούρασης που καλλιεργήθηκε πολύ αυτά τα τρία χρόνια, κούραση από τις φωνές και τις αντιπαραθέσεις, από τις φορές που πίστευε ότι δεν θα το έκανε/έλεγε/ένιωθε ποτέ αυτό που έκανε/έλεγε/ένιωθε την δεδομένη στιγμή, από τις λίγες στιγμές αυτοσεβασμού και τις πολλές ταπείνωσης που βίωνε από τον πολύ έκρυθμο χαρακτήρα του, που πυροδοτούσε φυσικά και εκείνη.
από την κούραση πέρασε στην απόσταση, η οποία με μαθηματική ακρίβεια έφερε την απάθεια. και όλα αυτά τον χωρισμό. χωρίς πολλά πολλά.
και από εκεί που μέτραγαν καλές πρωτιές (την πρώτη φορά που φιλιθήκανε, την πρώτη φορά που κοιμήθηκαν μαζί, την μέρα που βρήκανε το σπίτι των ονείρων τους, την μέρα που γεννήθηκε ο σκυλάκος τους) τώρα μετράνε κακές πρωτιές (η πρώτη μέρα που πέρασε ολόκληρη χωρίς να μιλήσουν, η πρώτη μέρα που έγινε δεύτερη και τρίτη κι αυτός κοιμήθηκε στον καναπέ, η πρώτη συζήτηση με post-it).
το τι θα γίνει μέχρι το τέλος κανείς δεν το ξέρει, ούτε αυτοί. μπορεί το τέλος τελικά να μην έρθει, μπορεί και να έχει συμβεί και εγώ να μην το ξέρω. μπορεί να μοίρασαν τελικά το σαλόνι και τα σετ πιάτων, και τα σκυλιά.
μετά απ' αυτό το στόρι δεν μπορώ να σταματήσω από το μυαλό μου την φωνή του Ian Kurtis να τραγουδάει "love will tear us apart" γιατί στην πραγματικότητα αυτοί αγαπιούνται πολύ, απλά δεν έχουν άλλη υπομονή.

4 σχόλια:

  1. Η ευτυχια δεν ειναι κατασταση αλλα στιγμες,τις οποιες μαλλον εκαναν και οι δυο τους αναμνησεις ...Το οτι αγαπιουνται δεν σημαινει πως πρεπει και να ναι μαζι...Εφοσον κανεις δεν ριχνει τον εγωισμο του...γιατι για εγωισμο μιλαμε, η σχεση εχει τελειωσει λιγο πολυ...Δεν γινεται να μαλωνεις με αυτον που αγαπας και να μην το συζητας...Εστω να δεις τι κανεις , που πας...βεβαια ειναι και εκεινο το ασχημο μουδιασμα που σε πιανει στη ζωη σου και αδυνατεις να το ελενξεις...καλη δυναμη

    την καλησπερα μου
    στατλερ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αγαπητή statler ή waldorf, έχεις απολύτο δίκιο για αυτό το "άσχημο μούδιασμά" που πολλές φορές και σε ανάλογες περιπτώσεις είναι το καύσιμο. Μεταφορικά μιλάω φυσικά γιατί μόνο καύσιμο δεν είναι αφού στην ουσία δεν κάνεις τίποτα, απλά περιμένεις κάτι να γίνει, και είτε γίνεται είτε απλά μένεις να περιμένεις.
    Κανείς δεν ξέρει που θα τους βγάλει όλο αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. νοικιάζω το σπίτι μου λέμε και πουλάω καναπέ. γαμώτο, σαν κοράκι δεν είμαι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή