Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

λιγο απο το πριν

μια μέρα και λίγο παραπάνω χρειάστηκε για να θυμηθώ πως είναι η ζωή χωρίς.
χωρίς σκυλιά, υποχρεώσεις, μαζέματα, καθαρίσματα, πρωινό ξύπνημα, δουλειά, υποχρεώσεις ρε παιδί μου. μια μέρα και λίγο παραπάνω μου πήρε για να ξεκουραστώ και να θυμηθώ πως είναι να ζεις μες τον έρωτα, κάπου μακριά, εσύ κι αυτός, χωρίς "θόρυβο".
ένας γάμος στο Αίγιο με χιλιάδες μέτρα ταφτά, τόνους λακ και μπούκλες κάγκελο, νύχια με στρασάκια, παραδοσιακά χωριουδάκια που χρέωναν το παγωτό μηχανής 2,90 και για 3 κοκκινιστά, μια πατατοσαλάτα, έναν γαύρο και ένα κατεψυγμένο καλαμάρι πληρώνεις 56 ευρό, ήταν η αφορμή για όλα τα παραπάνω.
και εκεί που πίστευα ότι δεν υπάρχουν πια άνθρωποι στην ηλικία μου που παντρεύονται στην κεντρική εκκλησία της πλατείας, με παπά που τηλεφωνεί το πρωί του γάμου και απειλεί πως δεν θα τελέσει το μυστήριο εάν το ζευγάρι δεν έρθει εντός του τέταρτου που αυτός έχει διάλειμμα για να καταθέσει (οικειοθελώς κατά τα άλλα) 25 ευρό για την ανέγερση του ναού ή για το φιλόπτωχων ταμείο, ήρθε αυτό το μισό ΣΚ για να με διαψεύσει. και πάλι.
ανδρικά νύχια μεγαλωμένα λίγο παραπάνω στο μικρό δάχτυλο προσπαθούσαν να με πείσουν ότι όχι η συμφωνία δεν ήταν για 50 το βράδυ αλλά για 60, και πως όχι το δωμάτιο το είχε κλείσει το ζευγάρι μόνο για το σάββατο, παρόλο που ο γάμος τους θα γίνει την κυριακή. γονείς με παιδιά στο πίσω τραπέζι συζητούσαν κατά πόσο το facebook είναι επικίνδυνο και όχι. πολλά αδέσποτα. πολλά τσόκαρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. πολύ κακός καιρός, μα είναι δυνατόν να βρέχει ακόμα??
φύσηξε ένας αέρας ξεκούρασης και ανανέωσης. το νου μου τώρα στον ιούλιο. γάμος στην ιταλία. ελπίζω εκεί να γλυτώσουμε τουλάχιστον τους ταφτάδες.
επίσης, αν με δεις κάπου εκεί έξω, να ξέρεις ότι φέτος κάνω μόδα τα τσόκαρα. κυριολεκτικά.

2 σχόλια: