Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

λυσεις υπαρχουν. λυσεις υπαρχουν?

εμένα με ξέρεις. με την κρίση και τις δηλώσεις του τάδε και τα μέτρα του δείνα δεν ασχολούμαι. αλλά όταν η κρίση χτυπάει την ευρύτερη πόρτα της οικογένειας μου δεν μπορώ να μην το σχολιάσω. το πρώτο πρωινό νέο που έμαθα ήταν για έναν συγγενή που ούτε ξέρω τι συγγένεια μας συνδέει, και εάν υπάρχει, που αυτοκτόνησε χτες το πρωί. ναι από τα χρέη. ναι λόγω κρίσης. ναι στην Αθήνα και όχι στην Αμερική το 1929, αλλά το 2011.
ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω τους ανθρώπους που αποφάσισαν να δώσουν τέλος στην ζωή τους. μόνοι τους επηρεασμένοι από εξωτερικούς παράγοντες. υποτίθεται ότι ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος φόβος όλων και η ζωή αντίστοιχα, όσο τετριμμένο και θρησκευτικό ακούγεται, το μεγαλύτερο δώρο. ντάξει μπορεί να μην είναι τόσο βιβλικά τα πάντα για τον καθένα αλλά όσο να πεις μια αβεβαιότητα για το "μετά" την έχεις και μια ευχαρίστηση για το τώρα επίσης.
φυσικά η κατάσταση είναι πια τόσο χάλια εδώ που πολλοί μπορούμε να νιώθουμε ότι τίποτα πια δεν μας κρατάει. αλλά όταν λέμε "εδώ" οι περισσότεροι πιστεύω θεωρούμε την Αθήνα, την Ελλάδα άντε και την Ευρώπη. όχι την γη ολόκληρη. στο φινάλε αν σε πνίγουν όντως τα χρέη και πραγματικά δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις, πάρε την οικογένεια σου και εξαφανίσου στην Χαβάη και δούλεψε ψαράς. όχι απλά δεν πρόκειται ποτέ να σε εντοπίσουν, αλλά τα χρέη σου θα φορτωθούν κάπου αλλού και αυτοί που σου χρωστάνε κιόλας και ουσιαστικά σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση θα ξαναγεννηθούν. αν το δεις δηλαδή και αλτρουιστικά το θέμα, βοηθάς και 5-6 άλλες οικογένειες που κατά πάσα πιθανότητα είναι στο χείλος του γκρεμού.
σε κάθε περίπτωση λύσεις υπάρχουν.
έτσι δεν είναι?

4 σχόλια:

  1. Εδώ και 3 χρόνια οι αυτοκτονίες απο ανθρώπους που έφθασαν στο χείλος του γκρεμού ανέρχονται(για εδώ Ελλάδα μιλάμε πάντα...)στις 35..
    όταν ένας άνθρωπος φθάνει σε αυτό το σημείο καταλαβαίνεις/ουμε ότι δεν είναι καθόλου απλό το πράγμα.
    Όταν ζυγιάζεις τα πράγματα και αποφασίζεις να δώσεις ένα τέλος σε όλο αυτό που σε βασανίζει δεν είναι μόνο η απελπισία που σε οδηγεί.

    Και στη Χαβάη να θελήσει να πάει-τα λεφτά τα έχει για να πάει;παρηγοριά στον άρρωστο είναι αυτή η διατύπωση πόσο μάλλον όταν έχει φύγει απο τη ζωή ένας άνθρωπος.

    Δυστηχώς μέσα στη κόλαση που ζούμε αυτό που διαφένεται είναι ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις μπροστά στο γκρεμό..η πέφτεις ή ακροβατείς μέχρι να έρθει κάποιος να σε μαζέψει.
    η αναμονή είναι αυτή που δεν αντέχεται...

    τελοσπαντον..μεγάλο ζήτημα και με πολυπλευρες απόψεις..
    να ρώτησω κάτι τώρα..
    λες στην αρχή..

    ''εμένα με ξέρεις. με την κρίση και τις δηλώσεις του τάδε και τα μέτρα του δείνα δεν ασχολούμαι''

    τι εννοείς;
    να σε προλάβω για να μην θεωρήσεις την ερώτηση κάπως..
    η συνειδητοποιηση και η αδιαφορία είναι τελείως διαφορετικά πράγματα..αν συνειδητοποιημένα δεν θες να ασχολείσαι μαγκιά σου..
    απλά ρωτάω μη τυχόν το εννοείς διαφορετικά από ότι φαίνεται.

    αυτά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. hello @Artistz!
    μπορώ να το πιάσω από το τέλος όπου με ρωτάς αν συνειδητά απέχω από τα νέα και η απάντηση είναι ναι. πως αλλιώς θα μπορούσα να απέχω σε μια εποχή που όποια σελίδα στο ίντερνετ να ανοίξεις δεν γίνεται να μην μάθεις τι συμβαίνει. φυσικά και ξέρω τι συμβαίνει, φυσικά και έχω όση επίγνωση έχεις και εσύ (γιατί στην πραγματικότητα κανείς μας δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι τελικά συμβαίνει και τι θα γίνει) για το τι γίνεται γύρω μας. αλλά ακριβώς επειδή ότι και να ακούσω είναι μια παραφιλολογία τρόμου δεν είναι κάτι που έχω ανάγκη για να ξεκινήσω ή να τελειώσω την μέρα μου.
    κατά τα άλλα, η Χαβάη προφανώς είναι ένα παράδειγμα και δεν εννοώ ότι κάποιος σε μια τέτοια εποχή πρέπει να τα φορτώσει όλα στον κόκορα και να το παίξει τουρίστας. απλά από το να επιλέξει να αυτοκτονήσει, προφανώς θα έπρεπε να έχει εξαντλήσει ακόμα και την πιο παρανοική ιδέα όπως της Χαβάης. καταλαβαίνεις?
    μην ξεχνάς ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν από τον ευρύτερο οικογενειακό μου κύκλο οπότε δεν παρηγορώ κανέναν άρρωστο.
    τέλος πάντων δυστυχώς τα ποσοστά είναι πολύ υψηλά και μακάρι να μην χρειαζόταν καν να κάνουμε αυτή την κουβέντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τί φρίκη, ρε φίλε. και δεν μπορώ να το κρίνω λογικά, ούτε να σκεφτώ μία πρακτική λύση, γιατί πολύ απλά είναι συμπεριφορά από αυτές που γεννιούνται όταν το μυαλό "φεύγει".
    κρίμα, πολύ κρίμα. γιατί είμαι σίγουρη ότι είχε γύρω του ανθρώπους που θα έδιναν τα πάντα (και όχι μόνο υλικά, εννοείται), τον κόσμο όλο και δεν θα υπολόγιζαν κανένα κόστος και κανένα συναίσθημα για να τον έχουν ακόμα κοντά τους.
    γαμώτο, μία τέτοια νταρκ ιστορία θέλω να ποστάρω και εγώ σήμερα αύριο. και όπου και αν γυρίζω το κεφάλι, όλο τέτοια ακούω...
    (νομίζω ότι διάβασα για τον άνθρωπο αυτό, ένα υπέροχο ποστ. και συγκινήθηκα πολύ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα δεν θα μπορουσες να γραψεις μια νον νταρκ ιστορια ετσι οπως εχουμε καταντησει. Και το χειροτερο ειναι οτι δεν την εγραφες για να κλαψεις την μοιρα και να πουμε ολοι μαζι "ναι ποοο τι παλιοκατασταση" αλλα γιατι θα εισαι εκτος θεματος αν γραψεις κατι αλλο. Αισχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή