Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

fantastic four

βρέθηκα πάλι που λες φίλε αναγνώστη με τα κορμάκια μου, τα ροζ καλτσόν μου και τις πουέντες μου, να παριστάνω τον χαρούμενο ιπποπόταμο με το τουτού.
κοινώς ξεκίνησα πάλι μπαλέτο.
η δασκάλα μου έχει τρομερά υψηλές προσδοκίες από μένα και με θέλει εκεί όλες τις μέρες της εβδομάδα, και στο παρανοϊκό 9:45-11:00 το σάββατο το πρωί.
δεν την ενδιαφέρει και πολύ ότι εγώ δεν έχω καμία σχέση με τις υπόλοιπες "συμμαθήτριες μου" μιας και εκείνες είναι ακόμα στην τρυφερή ηλικία των 17 και δεν έχουν ζωή, ενώ εγώ μια δεκαετία μεγαλύτερή τους. αυτό που την ενδιαφέρει είναι σε τρία χρόνια να έχω καταφέρει να πάρω το επαγγελματικό δίπλωμα, να μπω στο επαγγελματικό τμήμα (είμαι ήδη στο προεπαγγελματικό) και με παροτρύνει να ακολουθήσω καριέρα δασκάλας χορού ή και χορεύτριας (έλα μ**νί στον τόπο σου), λες και απ' όλες τις άλλες καριέρες είδα χαΐρι για να δω από την χορευτική, ή τέλος πάντων να μην αφήσω τον χορό ποτέ, όπως πολύ χαρακτηριστικά μου είπε.
επίσης μου είπε ότι πρέπει να χάσω και τέσσερα κιλά, τα οποία είναι όντως περιττά και δεν με παρότρυνε να τα χάσω για μην πάθει λουμπάγκο ο παρτενέρ που δεν έχω, αλλά για να δείχνω πιο ευπαρουσίαστη με το κορμάκι (υποψιάζομαι).
όπως και να' χει έχει δίκιο.
σε ένα δωμάτιο καλυμμένο από άκρη σε άκρη με καθρέφτες έχω περάσει πολλές ώρες την προηγούμενη εβδομάδα να αναρωτιέμαι πως σκατά έγινα έτσι?
δηλαδή ο λόγος είναι ο αυτονόητος: γιατί έτρωγα, αλλά και πάλι, πως σκατά έγινα έτσι?
μάλλον αποφάσισα ότι δεν θα με ενδιαφέρει πια η εξωτερική μου εμφάνιση και αφού υπάρχουν ακόμα ρούχα και jean στην αγορά που μπορώ να τα αγοράσω έως και πέντε νούμερα μεγαλύτερα για να δείχνω μέσα τους η τουίγκι τότε γιατί να μην φάω και αυτό το τσιζκέικ με έξτρα δέκα μπάλες παγωτό και ένα σουβλάκι μετά για να' ρθω στα ίσα μου? ίσως να φταίει και η "παρηγοριά" του κωνσταντίνου που ισχυρίζεται ότι ακόμα και ελέφαντας να γίνω (σύμφωνα με τα λεγόμενα του δεν απέχω και πολύ) θα με αγαπάει το ίδιο. ποιος ξέρει?
νομίζω είναι γενικό χαρακτηριστικό μου τα τελευταία χρόνια, αντικατοπτρίζετε και στην σχέση μου με το φαγητό και λέγετε απειθαρχία. στα πάντα. δεν μπορώ να ορίσω το μυαλό μου και να μου επιβληθώ. εγώ που έλεγα τέρμα και ήταν τέρμα. που έλεγα δεν του ξαναμιλάω και ήταν σαν να είχε πεθάνει. εγώ που έλεγα και τώρα σωστή διατροφή και είχα κοιλιακούς να παίξεις φλιπεράκι. εγώ που έλεγα και τώρα θα πας γυμναστήριο και δεν έφευγα από κει μέσα μέχρι να έκλεινε τα φώτα και η τελευταία καθαρίστρια.
δεν έχω ιδέα που πρέπει να αποδώσω αυτή την έλλειψη πειθαρχίας, αλλά πραγματικά ελπίζω να την αποκτήσω πάλι με τον μπαλέτο.
γιατί καλά τα γυμναστήρια και τα πιλάτες, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να πρέπει να είσαι σε μια τάξη, με μια δασκάλα που σε παρατηρεί, σε διορθώνει, σε κρίνει ή και σε επιβραβεύει και να θες/πρέπει να είσαι καλή και να μην βαριέσαι για να ακούσεις την επιβράβευση, και αλλιώς να έχεις στο μυαλό σου ότι σήμερα έχει γιόγκα στο γυμναστήριο και ότι μπορεί και να πας μετά την δουλειά εάν δεν είσαι κομμάτια. φυσικά πάντα είσαι και ποτέ δεν πας, ενώ αντίθετα σε ένα "άθλημα" που απαιτεί από σένα πειθαρχία και κατά την διάρκεια, αλλά και α προπό φροντίζεις να είσαι πάντα εκεί.
η δασκάλα μου και ιδιοκτήτρια της σχολής είναι 60+ ετών και είναι η απόλυτη χαρά της ζωής. και μόνο το καλωσόρισμα στην κάθε μια από εμάς όταν μπαίνουμε στην τάξη αρκεί για να θες να είσαι όχι μόνο η καλύτερη μαθήτρια αλλά και ο καλύτερος άνθρωπος. από την μέρα που την γνώρισα εύχομαι στην ηλικία της να έχω έστω το 1% από την όρεξη και το πάθος που έχει για την ζωή, για το μπαλέτο, για τους ανθρώπους, αλλά και την συγκλονιστική (ακόμα!) φυσική της κατάσταση και τα ανοίγματα της, που όπως όλα δείχνουν δεν θα αποκτήσω ποτέ.
τελικά εκεί που καταλήγω είναι ότι δεν ήμουν ποτέ καλή στο σχολείο και στα μαθήματα γιατί πολύ απλά κανείς δεν με ενθάρρυνε να γίνω. ποτέ κανείς δεν μου είπε ότι τα πόδια ή αντίστοιχα το μυαλό μου, είναι γεννημένα για μπαλέτο ή φυσική ας πούμε, ποτέ κανένας δεν πίστεψε σε μένα τόσο ώστε να θέλω να λύσω όλες τις ασκήσεις από το προηγούμενο βράδυ για να σηκωθώ με καμάρι να τις παρουσιάσω την άλλη μέρα στον πίνακα, ποτέ κανείς δεν με παρότρυνε να δώσω το 500% μου πιστεύοντας ότι μπορώ, με αποτέλεσμα να έχω σήμερα θλάση στον δεξί μου αγκώνα. κάθε φορά που σηκώνω το χέρι μου πεθαίνω από τους πόνους αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι χθες δούλεψα όσο περισσότερο μπορούσα.
ελπίζω να δείξω τον ίδιο ζήλο στο χάσιμο αυτών των τεσσάρων κιλών που ένας θεός ξέρει τι πρέπει να κάνω για να φύγουν. η κυρία νίκη ήταν κάθετη: "ο μόνος τρόπος για να τα ξεφορτωθείς είναι να κόψεις ότι σου αρέσει" κοινώς γλυκά και γλυκόξινο κινέζικο φινίτο. οκ φαντάζομαι ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά.
για να επανέλθω όμως στο θέμα του σχολείου.. έπρεπε να περάσουν και τα δώδεκα μίζερα χρόνια του σχολείου και άλλα δέκα μετά για να πεισθώ ότι δεν είμαι τελείως ούφο, και ότι δεν πειράζει αν δεν ξέρω όλη την προπαίδεια απέξω αφού υπάρχουν τα κομπιουτεράκια. ότι δεν υστερώ σε κάτι αν δεν ξέρω πως κλείνετε το amo αφού ξέρω τέλεια αγγλικά, και ότι ο νεύτωνας και ο μεντελέγιεφ δεν λένε τίποτα μπροστά στον καζαντζάκη και στον νίτσε.
το θέμα ήταν να συναντούσα κάποιον δάσκαλο με την όλντσκουλ σημασία της λέξης να με εμπνεύσει να τους μάθω και όχι να μου τους κάνει κλύσμα υπό την απειλή των βαθμών του τριμήνου.
θα σε χαιρετήσω τώρα καλέ μου αναγνώστη και σου υπόσχομαι ότι θα τα χάσω αυτά τα γαμημένα τέσσερα και θα σε ενημερώνω για την προσπάθεια.

2 σχόλια:

  1. Φίλε μουυυ!!! Τι ωραίο ποστ. Και αυτός ο γαμημένος χορός σε βάζει κανονικά στη θέση σου στο θέμα των κιλών.
    Με αγάπη,
    το μπιφτέκι που "χορεύει" χιπ χοπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μπιφτεκάτσι μου πόσο δίκιο έχεις, εσύ βέβαια ξέρεις καλύτερα γιατί άλλο το μπαλέτο και άλλο κοτζάμ χορογραφία για all that jazz!!!
    χορεύτε γιατί χανομεθααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή