το ζευγαρακι της αγιας παρασκευης

θυμάσαι πριν από κάτι αιώνες που σου είχα γράψει αυτό?
αυτό το στόρι λοιπόν είχε πολλές αντιδράσεις, προκάλεσε μια μικρή συζήτηση στα σχόλια από κάτω, και πολλές κατ' ιδίαν συζητήσεις με όσους το διάβασαν.
το προηγούμενο σάββατο βρέθηκα σε μια παρέα όπου με ρώτησαν με αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους τι συνέβη τελικά μ' αυτούς τους δυο.
χώρισαν? παντρεύτηκαν? μήπως αυτός τώρα βγαίνει με άλλη και αυτή τρέχει και τον παρακαλάει? μήπως αυτή τώρα είναι έγκυος με το μωρό κάποιου άλλου (αληθινή ιστορία από άλλον φίλο κωνσταντίνου. αμάν πια μπέβερλι χίλς γίναμε)?
δυστυχώς φίλοι μου το σενάριο είναι πιο βατό.
έζησαν αυτοί καλά σα να μην συμβαίνει τίποτα.
εξηγούμαι: μετά από τον οδυρμό στο σπίτι μας προ αμομνημονεύτων, το ζευγαράκι της αγίας παρασκευής (προφητικός ο χαρακτηρισμός, θα καταλάβεις παρακάτω) αποφάσισε ότι από τούδε και στο εξής θα κάνει σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα και ότι η πίτα στην πρόταση γάμου ήταν ένα κακό όνειρο. αυτή η μη αποδοχή της πραγματικότητας δεν έγινε με τον κλασσικό ρομαντικό τρόπο που πολλά ερωτευμένα ζευγάρια αντιμετωπίζουν μια "άτυχη" να το πω στιγμή: με πολύ όρεξη, φριχτά ερωτευμένοι αποφασίζουν να μην ασχοληθούν ξανά με αυτό και χάνονται στο ηλιοβασίλεμα.
όχι. το στόρι πάει ως εξής, ο αγαπούλης μας τυφλωμένος από αγάπη δεν έθιξε το θέμα γιατί πιθανόν φοβόταν την απάντηση-αντίδραση της μαλάκως, η μαλάκω, δεν συζήτησε ποτέ γιατί αφενός είναι μαλάκω, αφετέρου τι να πει και έτσι, επειδή κανείς δεν αποφάσισε να χωρίσει, απλά συνέχισαν να είναι μαζί.
σε ένα πολύ ευρύτερο "μαζί" πλαίσιο που δεν έχω ιδέα τι περιλαμβάνει.
αλλά έτσι υποψιάζομαι ότι είναι.
οι μήνες πέρασαν και μια μέρα φτάνει στο κινητό μου ένα μήνυμα του κωνσταντίνου που μου λέει για τις 28 απριλίου σαν ημερομηνία γάμου. προς στιγμή νόμιζα ότι έλεγε για τον δικό μας και μετά από το σοκ του τι-θα-φορέσω-θε-μου συνειδητοποίησα ότι δεν μιλάει για μένα αλλά για το ζευγαράκι της αγίας παρασκευής.
ο αγαπούλης που από 'δω και μπρος θα λέγετε Κ γιατί βαριέμαι να γράφω όλη την ώρα "ο αγαπούλης" και "ο αγαπούλης", δεν έλιωσε την σκληρή καρδιά της μαλάκως που θα συνεχίσουμε να την λέμε "μαλάκω" γιατί εχμ... είναι αποφάσισε να πάρει την ζωή τους στα χέρια του, αγνόησε την απόρριψη της πρότασης γάμου, και μαζί επαναλαμβάνω μαζί συνέχισαν να κανονίζουν τον γάμο τους.
το δικό μου πιθανό σενάριο είναι πως η μαλάκω παρέμεινε ένα αναποφάσιστο ζώον και από το να χρειαστεί να πάρει κάποια πρωτοβουλία που να αφορά την ζωή της, συμβιβάστηκε με ότι έχει και απλά συναίνεσε για αυτόν τον γάμο.
ο Κ αποφάσισε πως το επόμενο σωστό βήμα είναι να νοικιάσει ένα σπίτι στην αγία παρασκευή (εξ ου και η παραπάνω προφητεία), 110 τετραγωνικά, με 700+ ευρώ ενοίκιο και άλλα 250 για κοινόχρηστα, τα οποία πληρώνει εδώ και δυο μήνες, για ένα άδειο σπίτι καθώς οι δυο τους δεν είναι ούτε πρακτικά έτοιμοι να ζήσουν μαζί.
ίσως και να μπουν στο σπίτι το καλοκαίρι, ίσως και το σεπτέμβριο.
το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνουν μαζί για πρώτη φορά σε αυτό που υποτίθεται είναι το σπίτι τους, μετά τον γάμο.
αν αυτό το σενάριο σου ακούγετε γνώριμο και φυσιολογικό προφανώς ανήκεις σε αυτό το ηλικιακό γκρουπ που πιστεύουν ότι το να γνωρίζεις ελάχιστα πράγματα για αυτόν που θα περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί είναι απόλυτα φυσιολογικό, και πως στη ουσία ποιο σημαντικό είναι να σας έχει ευλογήσει ο παπάς παρά να ξέρεις αν ο γκόμενος σου κοιμάται ανάσκελα ή σε εμβρυακή στάση to say the least.
στον αιώνα που ζούμε αυτό πια δεν συνηθίζετε.
το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι το εξής: υπάρχει τελικά τρομερά σοβαρό πρόβλημα αν δεν συγκατοικείς πριν τον γάμο?
ο Κ μου έδωσε το αποστομωτικό επιχείρημα ότι αφού έχεις ήδη αποφασίσει να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, τι μπορεί να πάει τόσο λάθος στην συγκατοίκηση που να μπορέσει να κλονίσει τελικά αυτή την απόφαση?
τόσες μέρες το σκέφτομαι και λογική ανταπάντηση δεν έχω βρει.
αλήθεια είναι.
αν το καλοσκεφτείς, άμα είσαι όντως σίγουρος για την αγάπη σου προς τον άλλον, πόσο μπορεί αυτή να επηρεαστεί από μια κλανιά ή μια κατ' εξακολούθηση πεταμένη κάλτσα?
από την μικρή μου εμπειρία σε ότι τέλος πάντων σημαίνει κάνω-σοβαρή-σχέση, συζώ κτλ. κτλ. μπορώ να σου πω ότι όπως σε όλα στην ζωή δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. σαφέστατα μια κλανιά την λάθος ώρα της μέρας (για πότε είναι η σωστή αναρωτιέσαι τώρα και έχεις δίκιο. λοιπόν η σωστή είναι τον ώρα του ύπνου όπου πραγματικά είναι πέρα από τις δυνάμεις σου, και η λάθος είναι πάνω σε μια σοβαρή κουβέντα πχ) μπορεί είτε να σε κάνει να "κλάσεις" στα γέλια είτε να σε εξοργίσει σε βαθμό αφρίσματος, αλλά σαφέστατα δεν μπορεί να είναι λόγος χωρισμού.
οπότε το επιχείρημα του Κ είναι σωστό.
τι γίνεται όμως με τα πιο σοβαρά, όπως ας πούμε την ελευθερία να ανοίξεις την πόρτα, να πάρεις το καπελάκι σου και να φύγεις ανά πάσα στιγμή αν δεις ότι τελικά αυτό το βήμα είναι too much για σένα?
θεωρητικά πάλι, αυτό δεν θα το κάνεις ποτέ είτε είσαι παντρεμένος είτε είσαι απλά ένας γκόμενος γιατί έχεις επιλέξει να είσαι εκεί και αν επίσης υπάρξει σοβαρός λόγος τότε δεν αποφασίζεις να κάνεις αυτό το βήμα after all, έτσι δεν είναι? η μεγάλη διαφορά είναι περισσότερο ψυχολογική αν θες, ότι και καλά άπαξ και μπει η κουλούρα είσαι εκεί, και όταν λέμε "είσαι εκεί" μιλάμε για 100% "εκεί" και στα καλά και στα κακά και "που λεφτά για δικηγόρους εκεί".
οπότε ίσως και να είναι προς όφελος της σχέσης το να μπαίνεις σε ένα σπίτι παντρεμένος και ο μόνος τρόπος να βγεις απ΄αυτό είναι άμα έχεις κάνει ένα σωστό pre nap, γιατί όποια και να είναι η επιλογή μετά (φεύγω, χωρίζω, κάνω παράλληλη σχέση, γίνομαι αλκοολικός) απλά την αγνοείς και κάθεσαι εκεί και το δουλεύεις λίγο παραπάνω από την ευκολία του να ανοίξεις την πόρτα και να ουρλιάξεις ένα άντε γαμήσου.
όχι?