γραμμα απο την Κινα

η φίλη μας η Μαίρη που είναι το μόνο άξιο παράδειγμα ανθρώπου στο κοντινό μου περιβάλλον που τα έχει καταφέρει στο εξωτερικό.
βρέθηκε προχτές στην Κίνα και θα είναι εκεί για τους επόμενους τέσσερις μήνες.
από το πρώτο της λεπτό εκεί φάνηκε ότι αυτό το μπλογκ θα έχει πολύ υλικό για γράψιμο, και οφείλουμε όλοι να την ευχαριστήσουμε για αυτό.
παρακάτω μέρος του μειλ με τις πρώτες εμπειρίες της.

Ι arrived safe and sound αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για την βαλίτσα μου, η οποία βρίσκετε κάπου στο Μόναχο. Είμαι πεπεισμένη ότι αυτό συνέβη επειδή ακριβώς πριν το ckeck in ακύρωσα για πρώτη φορά στα χρονικά που ταξιδεύω τον premium λογαριασμό μου με την NatWest, απ' όπου τώρα θα μπορούσα να έχω βγάλει πολλά δολάρια ισχυριζόμενη ότι μέσα στην βαλίτσα μου είχα την Stella McCartney την ίδια, μεταξύ άλλων. Η βαλίτσα φυσικά δεν έχει έρθει ακόμα στο Shenzhen όπου βρίσκομαι, αλλά βασίζομαι στα πολλά και φθηνά εργατικά χέρια για να φτάσει το συντομότερο.
Κατά τα άλλα, οι περισσότεροι Κινέζοι εδώ, δεν μιλάνε, επαναλαμβάνω ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ Αγγλικά και όπως καταλαβαίνεις ζω στην πλήρη ασυνεννοησία. Μέχρι και η κόκα κόλα είναι γραμμένη στα Κινέζικα στο κουτάκι της, για να μην συζητήσω για τα μενού στα εστιατόρια και σε ότι έχει σχέση με την ανθρώπινη επικοινωνία γενικότερα. Επίσης είναι άχρηστοι σε κάθε είδους παντομίμα και εκεί κάπου καταλαβαίνεις το τεράστιο κενό μεταξύ ανατολής-δύσης.
Χτες, έψαχνα απεγνωσμένα ένα Κινέζικο εστιατόριο στο ξενοδοχείο μου που αποτελείτε από εχμ.. δυο πύργους.. και πήγα στον άλλον για να βρω. Εκεί αντί για κάτι να φάω, βρήκα μια κοπελίτσα η οποία μετά από έναν Γολγοθά επικοινωνίας, κατάλαβε τι ψάχνω και με συμβούλεψε να πάρω το ασανσέρ και να πάω στον "SEC(ond) FLO(or)" και μετά από 352326 thank you με ρώτησε μες την τρελή χαρά "al you japaniz?". Εκείνη λοιπόν την στιγμή ήρθε το ασανσέρ και εγώ έκανα το γρηγορότερο βήμα στην ιστορία της ανθρωπότητας από τότε που ο homo erectus erected, μπήκα μέσα και άρχισα να βγάζω αφρούς από το στόμα με την ησυχία μου. Μετά από ένα βασανιστικό πρώτο 24ωρο μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι με το φαγητό θα έχω πολύ σοβαρό πρόβλημα, αλλά ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα βιταμίνες, πράσινο τσάι και αμύγδαλα για να με σώσουν από βέβαιο θάνατο λόγο υποσιτισμού.
Στην δουλειά τώρα, όλοι ξεκινάνε να δουλεύουν στις 8:30 ακριβώς. Για την ακρίβεια, αν δεν έχουν χτυπήσει την κάρτα του στις 8:30':00" ΔΕΝ πληρώνονται. Στις 12 πάνε για lunch και μόλις επιστρέψουν κλείνουν ΟΛΑ τα φώτα από τον γενικό και πέφτουν και κοιμούνται. Κυριολεκτικά "πέφτουν" όπου βρουν, στα πατώματα, κάτω από τα γραφεία τους κτλ., μέχρις τις 2, όπου ξανανοίγουν τα φώτα και συνεχίζουν να δουλεύουν μέχρι τις 6. Παράκληση: στείλε μου τo sleeping bag σου για το κλιματιστικό δουλεύει μόνο στους μείον χίλιους και θα δυσκολευτώ λίγο να κοιμηθώ.
Το boss μου είναι ένας νευρωτικός, κακομαθημένος, εγωιστής Αμερικάνος με έντονο odeur τσιγκουνιάς, πιστός στις Εβραϊκές του ρίζες και παραδόσεις.
Τι άλλα θες για δυο 24ωρα?

Έλα παραδέξου λίγο πόσο τυχερός νιώθεις κατά βάθος στο μπουρδελάκι μας?!