Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

ενας κοκορας που τον λεγανε μιχαλη

στο χωριό του κωνσταντίνου όπου περάσαμε το πρώτο και το τελευταίο σαββατοκύριακο των διακοπών μας, και που στο μυαλό μου έχει μείνει ως το μόνο μέρος που πήγαμε φέτος διακοπές, πράγμα παράξενο αφού πήγαμε και σε άλλα δύο μέρη, η γιαγιά του έχει κότες. κοτέτσι κανονικό, με κότες και κόκορες, που κάνουν φρέσκα αβγουλάκια, και μας λένε την ώρα με ακρίβεια κάθε πρωί και απόγευμα.
ο κόκορας στο δικό μας κοτέτσι αντί για το κλασσικό κικιρίκου που κάνουν όλοι οι υπόλοιποι γενικά, έβγαζε έναν ήχο σαν ένα μακρύ και σπαραχτικό "μιχαλήήήήή" ή τουλάχιστον έτσι ακουγόταν στα δικά μου αυτιά το πρωί που με ξύπναγε και το απόγευμα που τον άκουγα γυρνώντας από το μπάνιο. σε μια προσπάθεια να γλιτώσω το τρελάδικο αλλά και τον προσωρινό ή και μόνιμο εγκλεισμό μου σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα, έβαλα τον κωνσταντίνο να συγκεντρωθεί στο "μιχα-ρικούύύύ" (συνδυασμός του "μιχαλήήήήή" και του κικιρίκου) ένα απόγευμα που σαπίσαμε αντί να πάμε για μπάνιο. δεν το άκουσε ποτέ, αλλά ακόμα μας έμεινε inside joke το υποτιθέμενο μιχάλη του κόκορα.
τα αστεία που συμβαίνουν ή λέγονται με τον κωνσταντίνο είναι τα πιο αστεία αστεία που έχω γελάσει ποτέ.
ένα 24ώρο με χωρίζει ακόμα από την πρώτη μέρα στο γραφείο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και σε όλη την διαδρομή στο αμάξι σήμερα για το σπίτι, σκεφτόμουν αυτό που κάνουν οι αμερικάνοι, ή τουλάχιστον αυτό που δείχνουν οι ταινίες ότι κάνουν οι αμερικάνοι όταν παθαίνουν κρίσεις πανικού, αναπνέουν μέσα σε μια καφέ σακούλα.
οδηγίες χρήσης: την πιάνουμε από το πανω μέρος με τα δύο μας χέρια σχηματίζοντας έτσι ένα στόμιο, το τοποθετούμε μπροστά στο στόμα μας, με αργές αλλά σίγουρες κινήσεις αναπνέουμε μέσα και έξω, αφήνοντας το οξυγόνο από την σακούλα να μπει και να βγει από και προς τους πνεύμονες μας. όταν νιώσουμε το μπλαβί χρώμα του εγκεφάλου να υποχωρεί και το αίμα να επανέρχεται στα μάγουλα μας, την αφήνουμε στην άκρη, αλλά όχι πολύ μακριά, να είναι σε απόσταση που να μπορείς να την βρεις εύκολα στο επόμενο κύμα.
νιώθω σαν να πηγαίνω την πρώτη μέρα και μάλιστα σε καινούργιο σχολείο. θέλω να έχω κάνει μπάνιο από το προηγούμενο βραδύ για να είναι τα μαλλιά μου φρέσκα, και φαντάζομαι την ποδιά μου να κρέμεται φρεσκοσιδερωμένη στην καρέκλα μου. η σάκα μου είναι καινούργια και τα μολύβια μου ξυσμένα. εγώ όμως είμαι στην τρίτη λυκείου και περιμένω απλά τις μέρες να περάσουν μέχρι να γίνει πάλι σάββατο. μπαίνω στην τάξη και φτιάχνω την πρώτη μέρα στη μέση του θρανίου που μοιράζομαι με την μαρία το ημερολόγιο της χρονιάς, με όλες τις αργίες και τις γιορτές. μετράω αντίστροφα μέχρι τις διακοπές των χριστουγέννων, όπου ξαφνικά βρίσκομαι να κάνω σχέδια με τον κωνσταντίνο να αγοράσουμε το Wii resort μόνο με την προϋπόθεση ότι θα με παίζει και εμένα. μας φαντάζομαι στο καινούργιο σπίτι να παίζουμε Wii μπάσκετ και κωπηλασία στο playroom, περιτριγυρισμένοι από όλα τα έπιπλα που έχουμε φανταστεί να αγοράσουμε, ακριβώς στην διαρρύθμιση που τα θέλουμε. βλέπω τους φίλους μας να είναι εκεί μαζί μας και όλοι μαζί να γελάμε με την αστεία κίνηση που θέλει η κωπηλασία, όπως ακριβώς κάναμε χτες στο σπίτι της τατιάνας. δείχνω στις φίλες μου το σπίτι σαν την πιο ικανή μεσίτρια "έχει φυσικό φως παντού", "ο πίσω κήπος ενώνεται με την είσοδο", "εδώ έχει πολύ αποθηκευτικό χώρο" και μας φαντάζομαι να κάνουμε μπάρμπεκιου στα επόμενα γενέθλια μου και να στολίζω την είσοδο μας με φωτεινούς χιονάνθρωπους τα χριστούγεννα. ανυπομονώ να σερβίρω παγωμένο τσάι στην καινούργια κανάτα που μας πήρε η στέλλα και να σκουπίσω το πρόσωπο μου πριν φύγω για δουλεία στις καινούριες πετσέτες που μας πήρε επίσης η στέλλα (λέγε-με-και-χορηγό). κανονίζω με τον κωτσόβολο πότε να μας παραδώσουν το ψυγείο και ανυπομονώ να βάλω το πρώτο μου πλυντήριο, αλλά όχι και τόσο να σιδερώσω την πρώτη μου μπουγάδα. ανυπομονώ να φάω το φαγητό που θα έχει μαγειρέψει ο κωνσταντίνος που σαν καινούργιος έκτορας μποτρίνι ανταλλάσσει όλο το βασίλειο του για μια σειρά τηγάνια και κατσαρόλες tefal.
και τελικά καταλήγω ότι θέλω να έρθει η δευτέρα, και η τρίτη και η κάθε μέρα και η κάθε ώρα που θα με φέρει πιο κοντά σε όλα τα παραπάνω.
μήπως ο έρωτας με έχει κάνει nonέξαλλη?

2 σχόλια:

  1. Φίλε μου σε διαβάζω σιωπηλά από τη Νέα Σμύρνη όπου είμαι σίγουρη πως δεν θα μπορέσω να κλείσω μάτι απόψε (σχολικό σύνδρομο - με έχει πιάσει ΚΑΙ η κοιλιά μου). Θα τα πούμε αύριο αγαπημένη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μα πραγματικά μου λες τι έχουμε πάθει και μας έχει πιάσει τέτοια αντάρα???
    εγώ μόλις γύρισα και δεν μπορώ να πιστέψω ότι απο αύριο παλι τα ίδια. θέλω πολύ να σας δω και να πούμε πως περάμε and all αλλά μετά το χάος!!!
    a demain λοίπον!! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή