μια τρελη τρελη οικογενεια

ένα 24ωρο πριν τις πολυαναμενόμενες καλοκαιρινές διακοπές και εγώ είμαι σε φάση "που να τρέχουμε τώρα?". σε έναν κόσμο χωρίς συνέπειες μπορεί και να αποφάσιζα να μην κάνω απολύτως τίποτα αυτές τις τρις βδομάδες παρά να κάθομαι να κοιτάω το ταβάνι, ή την οθόνη του υπολογιστή μου ή το άπειρο ή και τα τρία μαζί ταυτόχρονα.
το να φτιάξω τα πράγματα μου, να κουβαλήσω το τομάρι μου αλλά και αυτά, που υπολογίζω να χωρέσουν σε ένα μεγάάάλο backpack και ένα μικρό, μέχρι τον κηφισό, να φορτωθώ και να τα φορτώσω στο ΚΤΕΛ αχαΐας, να καταφέρω να βγω από 'κει μέσα με σώας τα φρένας και χωρίς καμία γιαγιά παπαγαλάκι στον ώμο μου, μέχρι ο κωνσταντίνος να με μαζέψει από την πάτρα, σήμερα, μου φαίνεται άθλος.
καλά γενικά πάντα πίστευα ότι οι διακοπές είναι περισσότερο κουραστικές απ΄ότι ξεκουραστικές που είναι και το ζητούμενο. εκτός αν πας και ξαμολυθείς σε μια παραλία και το παίζεις ροβινσώνας κρούσος όλο το καλοκαίρι. το έχουμε κάνει και αυτό, με τα κορίτσια και με μεγάλη επιτυχία πρόπερσι στην ηρακλειά. όπου ηρακλειά βλέπε μια μεσαίου μεγέθους παραλία όπου στην δεξιά πλευρά όπως κοιτάς την θάλασσα έχει οικογένειες-παιδάκια-ταπεράκια (το τρίπτυχο του ελληνικού καλοκαιριού) και στην αριστερή κάτι ξεχασμένους γυμνιστές-χίπιδες που νομίζεις ότι τους ξέβρασε το κύμα κάποτε, και από τότε δεν τους έχει αναζητήσει κανείς, και 4-5 μόνιμες σκηνές. το απόλυτο καλοκαίρι, ειδικά αν μαζευτείς παρέα γύρω στα δέκα άτομα, όπου μπορείς να κάνεις όλες τις παραλιακές δραστηριότητες αλλά και να αράξεις κιόλας. αυτές μάλιστα! είναι διακοπές από τις οποίες μπορείς να πεις με σιγουριά ότι γυρίζεις ξεκούραστος, χωρίς κανένα άγχος και έχοντας ξεχάσει πως διαβάζουν την ώρα στο ρολόι.
όλες οι υπόλοιπες είναι μάπα. κουβαλάς ένα σωρό τζάτζαλα μάτζαλα στην παραλία (εμείς εφέτο εξοπλιστήκαμε και με ψυγείο παραλίας για το κολατσιό. να δω ποίος θα το ζωστεί στα 350 σκαλιά των εγκρεμνών...) τα φορτώνεις στο αμάξι, τα ξεφορτώνεις και τα κουβαλάς μέχρι την παραλία, τα ξαναστρώνεις εκεί, τα ξαναξεστρώνεις στο φεύγα, τα ξαναματαφορτώνεις στο αμάξι και τέλος τα ξαναματαξεφορτώνεις στο σπίτι. κάθε μέρα. για δύο βδομάδες. ε! μόνο αυτό είναι λόγος να κάτσεις ήσυχα και ωραία στο σπιτάκι σου και να μην το κουνήσεις ρούπι.
με έχει πιάσει αυτή η μιζερίτσα που με πιάνει πάντα λίγο πριν φύγω για οπουδήποτε όπου προτιμώ χίλιες φορές να κάτσω κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου και να βρουν το κουφάρι μου οι γείτονες πάρα να βάλω τον εαυτό μου σε οποιαδήποτε ταλαιπωρία.
είμαι η μόνη που το παθαίνω αυτό? ελπίζω πως όχι.
τα νέα της συγκατοίκησης έχουν σκάσει σαν βόμβα στις οικογένειές μας. για την αντίδραση του κάθε σετ γονιού πρέπει να αφιερώσω ειδικό ποστ κάτω από την ομπρέλα του "meet the fockers" που είναι αφιερωμένο στην ελληνική οικογένεια και στην ατυχία μας να μεγαλώνουμε σε αυτήν.
ενδεικτικά να σας πω ότι από αλλού τις περιμέναμε τις χαρές και από αλλού μας ήρθανε. το δικό μου σετ επέδειξε πλήρη αδιαφορία έως και αρνητισμό στο όλο εγχείρημα, ενώ το άλλο σετ μας έχει ήδη προξενέψει με έναν γιγαντιαίο καναπέ που στέκεται αχρησιμοποίητος στο σαλόνι τους αλλά και με υποσχέσεις για ταψιά με οτιδήποτε μπορεί να φτιάξει η μάνα που χάνει τον κανακάρη της από το πατρικό σε συχνότητα εβδομάδας.
από την αρχή έχουν αρχίσει να πέφτουν βροχή αμφότερες οι προτάσεις και οι προσφορές "να πάρετε αυτό" και "να πάρετε και εκείνο" και εγώ προσπαθώ σαν την τρελή να μπω στην μέση μιας εντελώς παραδοσιακής οικογένειας (του κωνσταντίνου) και μιας εντελώς αδιάφορης (της δικής μου) όπου όλοι μας παζαρεύουν σαλονοτραπεζαρίες και χαλιά που εμείς δεν θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ, κατσαρόλες για τα πρώτα μαγειρέματα ("τι θες να πάρουμε τις κινέζικές του ΙΚΕΑ και να τρώμε χημικά?" μου λέει ο κωνσταντίνος) και γραφεία (το μόνο αξιόλογο έπιπλο που έχει πέσει στο τραπέζι είναι το γραφείο του κωνσταντίνου) και χίλια δύο άλλα. εγώ φυσικά κάνω σαν την τρελή να λέω στην δικιά μου μαμά αλλά και στον κωνσταντίνο για να μεταφέρει στην δική του ότι ευχαριστούμε πολύ αλλά δεν θέλουμε απολύτως τίποτα και ότι πάρουμε θα το πάρουμε εμείς με το δικό μας ΓΟΥΣΤΟ και όπως το έχουμε ΕΜΕΙΣ φανταστεί, αλλά δεν βρίσκω κανέναν σύμφωνο, ούτε τον κωσταντίνο που με λέει τρελή αν προτιμώ να κάθομαι στο πάτωμα παρά στον καναπέ του σπιτιού του στο καινούργιο ΜΑΣ σπίτι.
πραγματικά γιατί να μην έχω γεννηθεί στην σουηδία, από σουηδούς γονείς, με τα αξιαγάπητα σουηδικά μυαλά τους, και να έχω ερωτευτεί έναν νορβηγό ας πούμε, με την αξιαγάπητη παγοκολώνα οικογένεια του, όπου όλοι μαζί θα έκαναν σαν να μην μας ξέρουν από τα 18 και για το υπόλοιπο της ζωής μας?
και ακόμα δεν έχουμε μπει καν μέσα, και ακόμα δεν το έχει δει κανείς τους, και έχουν περάσει μόλις τρις μέρες από την μέρα που το "κλείσαμε". φαντάσου τι έχει να γίνει στην μετακόμιση. "οι αυθαίρετοι", "οι απαράδεκτοι" και "το ρετιρέ" remastered.