Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

in denial

πήγαμε, ήρθαμε, μπήκαμε σε πλοία, μπήκαμε σε φέρι μποτ, κολυμπήσαμε, μαυρίσαμε, καήκαμε, σκάσαμε απ' το φαΐ, γελάσαμε, τσακωθήκαμε, αγαπηθήκαμε, είδαμε γνωστούς, διαβάσαμε, γνωρίσαμε συγγενείς, αράξαμε, κοιμηθήκαμε, ψωνίσαμε, γυρίσαμε και όλα σε ρυθμούς fast forward. τουλάχιστον έτσι νιώθω ότι τα έζησα. πότε έφυγα, πότε γύρισα ποτέ δεν κατάλαβα. δύο είναι τα σίγουρα από αυτό το καλοκαίρι: 1ον ότι για πρώτη χρονιά δεν κατάφερα να απεξαρτηθώ από το ρολόι και 20ν ήταν το πιο μικρό καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων. να φταίει το άγχος του γυρισμού? να φταίει το άγχος του σπιτιού που μας περιμένει να το φτιάξουμε από την αρχή? να φταίει το ότι από την πρώτη μέρα των διακοπών μετρούσα αντίστροφα τις μέρες για το γραφείο? δεν έχω ιδέα. αυτό που έχω είναι μια ατελείωτη μελαγχολία. αυτού του είδους την μελαγχολία που έχεις όταν περνάει κάτι και νιώθεις ότι δεν το εκμεταλλεύτικες στο έπακρο, πως δεν το έζησες αρκετά και στο τέρμα, πως άμα μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω (πιστεύεις πως) θα τα έκανες όλα αλλιώς.
δεν έχω καταλάβει ακόμα τι μου συμβαίνει και γιατί δεν μπόρεσα να αποβάλλω ούτε μια στιγμή αυτό το τρελό άγχος, αλλά δεν το πολυαναλύω γιατί πολύ απλά είναι ακόμα εκεί και προβλέπεται να ξεχειμωνιάζω μαζί του.
θα τα βγάλουμε πέρα οικονομικά? θα την παλέψουμε μεταξύ μας ή θα μας φύγει ο έρωτας στον πρώτο χρόνο συγκατοίκησης και θα γυρνάμε στο σπίτι σαν τα φαντάσματα? θα μπορέσουμε να το επιπλώσουμε και να το κάνουμε όπως το έχουμε στο μυαλό μας? θα καταφέρουμε να συνδυάσουμε ότι έχει ο κάθε ένας στο μυαλό του για το πως/που πρέπει να είναι το κάθε τι ή θα χάσουμε τον αγώνα στα σημεία?
στην πρώτη έρευνα αγοράς συμφωνήσαμε απόλυτα στο πως θέλουμε το στρώμα (fluffy να μας καταπίνει), αλλά διαφωνήσαμε φριχτά στην επιλογή πιάτων (ο κωνσταντίνος ήθελε κάτι τύπου κλασικά και εγώ ήθελα το μικρό σπίτι στο λιβάδι, καρώ, μοβ και πράσινα, ή για δεύτερη επιλογή πορτοκαλί, μοβ απλά). δεν αγοράσαμε τίποτα και για όλα λέμε "από αύριο". νόμιζα ότι όλα αυτά είναι το fun μέρος ενός νέου σπιτιού, αλλά εμένα τελικά με κουράζουν αφόρητα, πράγμα πολύ περίεργο γιατί εγώ για ψώνια κάθε είδους πετάω την σκούφια μου.
τα μπαγκάζια μου είναι ακόμα όπως τα παράτησα γυρνώντας από τις διακοπές (μόλις δυο 24ώρα πριν) μέσα στο σαλόνι. ζω το απόλυτο denial στην σκέψη του μαζέματος αφού τα περισσότερα θα πρέπει να τα ξαναπακετάρω σε λίγες μέρες για την τελική μετακόμιση. βέβαια την σκηνή και τα sleeping bags θα μπορούσα να τα μαζέψω, εκτός αν θελήσω να τα πάρω και αυτά μαζί μου στο καινούργιο σπίτι.
θέλω κάποιος να με πάρει από το χέρι και να μου πει θα κάνεις αυτό, εκείνο και το άλλο, χωρίς να χρειαστεί εγώ να πάρω καμία απολύτως πρωτοβουλία. γίνεται??
μάλλον το denial έχει πιο βαθιά τις ρίζες του και συμπεριλαμβάνει πολύ πιο σοβαρά πράγματα από την απόχρωση του σερβίτσιου, κυρίως την επιστροφή στο γραφείο και την καθημερινότητα. help.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου