εγω και ο TED (3ο και τελευταιο μερος)

σου είχα γράψει στο πρώτο μέρος για ένα βιβλίο που είχε μέσα η goody bag του TED, αυτό που στην αρχή βρήκα λίγο άχρηστο, αλλά μετά γύρισα στην τελευταία σελίδα να δω το βιογραφικό του κυρίου και μου έγινε η γλώσσα φιόγκος. ας σου πω λοιπόν τώρα πέντε πράγματα για αυτόν. καταρχάς το βιβλίο λέγετε "ισόβια στους χάκερ?, απόψεις για το ίντερνετ και όλα τα υπόλοιπα" γραμμένο από τον κύριο Χρίστο (αυτός το γράφει με Ι) Χ. Παπαδημητρίου. μπλα μπλα, κορυφαίος καθηγητής πληροφορικής, μπλα μπλα καθηγητής στο Μπέρκλεϊ, μπλα μπλα γεννήθηκε το 1949, μπλα μπλα διδάσκει πληροφορική στο Χάρβαρντ όπου ήταν καθηγητής και επιβλέπων του Μπιλ Γκέιτς (πάρε και το name dropping να' χεις), μπλα μπλα επίσης καθηγητής στο ΜΙΤ, στο Στάνφορντ και στο ταπεινό ΕΜΠ μας, μπλα μπλα τέσσερα βιβλία που έχουν μεταφραστεί σε επτά γλώσσες, μπλα μπλα διδακτορικό από το Πρίνστον, μπλα μπλα τιμητικό διδακτορικό από το ΕΤΗ (απ΄αυτό αποφοίτησε και ο Αϊνστάιν να σου πω σ' αυτό το σημείο), μπλα μπλα κάτι ακαταλαβίστικα για αλγόριθμους, μπλα μπλα μέλος της αμερικάνικης ακαδημίας τεχνών και επιστημών, μπλα μπλα... ακόμα αναρωτιέμαι αν είναι κάποιο πείραμα αυτός ο Χρίστος Χ. Παπαδημητρίου γιατί αποκλείεται να έχει καταφέρει να τα κάνει όλα αυτά σε μια ζωή.
σκάβω πιο βαθιά τον λάκκο που θέλω να κρυφτώ για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα ξαναβγώ ποτέ από' κει μέσα και καταριέμαι όλες τις ώρες των μαθηματικών, της φυσικής και της χημείας που έπαιζα τρίλιζα και όνομα-ζώο-πράγμα γιατί απ΄όλα αυτά τελικά μου έμεινε ένα, το ζώο.
και συνεχίζω με άλλους ανθρώπους που έχουν κάνει επίσης τρομερά αξιόλογα πράγματα,

• όπως ο πρώτος ομιλητής του 3ου μέρους, ο ποιητής Αλέξανδρος Δαμουλιάνος που έχει διαγνωσθεί με εγκεφαλική παράλυση και σπαστική τετραπληγία. επίσης ήταν υποψήφιος για το αριστείο θέλησης στα "Αριστεία Ζωής", σπουδάζει στην φιλοσοφική σχολή Αθηνών και γράφει ποιήματα από τα 14 του. μέρος των ποιημάτων του διάλεξε να είναι η ομιλία του για το TED, τα οποία μας απήγγειλε ένας πολύ καλός του φίλος και απ' αυτά δεν έμεινε κανένας που να μην κρεμάσει το σαγόνι του από θαυμασμό μες την αίθουσα. τα συγχαρητήρια είναι πολύ λίγα.

• συνέχεια ο Steve Moore διευθυντής του Big Society Network,μια πλατφόρμα καινοτομίας όπως την περιγράφουν οι ίδιοι ή με ακόμα πιο απλά λόγια από το website του "the Big Society is a society in which individual citizens feel big: big in terms of being supported and enabled; having real and regular influence; being capable of creating change in their neighbourhood". αν ακόμα πιστεύεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν in a kingdom far far away αρκεί να σου πω ότι είναι στην Αγγλία. ο τύπος είναι επίσης σύμβουλος σε πολλές εταιρείες όπως η Microsoft, το BBC και άλλα πολλά.

• επόμενος στο βήμα ο DR Δημήτρης Πρωτοψάλτου, πλέον επιστημονικός συνεργάτης και υπεύθυνος στρατηγικής επικοινωνίας της δημόσιας κεντρικής βιβλιοθήκης της... Βέροιας (ναι! Βέροιας of all places) μιας βιβλιοθήκης της οποίας ο διευθυντής μας υπέδειξε να μην την πάρουμε στα σοβαρά όπως ακριβώς δηλαδή έκανε και το ίδρυμα "Bill and Melinda Gates Fοundation" που έδωσε στην βιβλιοθήκη 1 εκατομμύριο δολάρια για να τους βοηθήσει να επεκτείνουν αυτό το πολύ φιλόδοξο project. δες πληροφορίες για αυτό εδώ. ο κύριος Πρωτοψάλτου, που κατάγεται φυσικά από την Βέροια, δούλεψε για πρώτη φορά στην ζωή του σχεδιάζοντας το πρώτο site της βιβλιοθήκης όταν ήταν ακόμα φοιτητής πληροφορικής και όταν το ίντερνετ και τα websites ήταν κάτι πολύ ασυνήθιστο κυρίως για μια βιβλιοθήκη. έφυγε στο εξωτερικό να συνεχίσει τις σπουδές του και σήμερα έχει διδακτορικό από το πανεπιστήμιο της Γενεύης όπου είναι και η μόνιμη κατοικία του. το φιλόδοξο project της βιβλιοθήκης έχει τεράστια επιτυχία αν σκεφτεί κανείς πως το 43% του πληθυσμού της Βέροιας είναι εγγεγραμμένα μέλη και πως μια καθημερινή η βιβλιοθήκη δέχεται περίπου 100 επισκέψεις (300 τα σαββατοκύριακα). αυτό θα πει "starting from scratch".

• αμέσως μετά τον λόγο πήρε η κυρία Έλενα Παναρίτη που στην θητεία της στην παγκόσμια τράπεζα κατάφερε να βάλει 9 εκατομμύρια Περουβιανούς "εντός σχεδίου" και να τους κάνει "επίσημους" κατοίκους της χώρας τους. η Έλενα βρέθηκε στο Περού την εποχή που όπως και πολλά άλλα under developed όπως χαρακτηρίζονται κράτη, δεν είχαν καν σαφή εικόνα για τον αριθμό των κατοίκων που κατοικούσαν στα γεωγραφικά σύνορα τους, αφού πολλοί απ' αυτούς ζούσαν σε καταλύματα που κάθε άλλο παρά σαν οικίες μπορούσαν να καταγραφούν. χαρακτηριστικό το παράδειγμα που είπε η Έλενα για την Περουβιανή κοπέλα που της ζήτησε να της φτιάξει ένα σπίτι με στέγη καθώς το δικό της δεν έχει. μετά από προσπάθεια τριών χρόνων το κατάφερε και μας είπε πως το να είσαι "κυνικός είναι το πιο εύκολο πράγμα" το δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι για αυτό που σε ενοχλεί και εκείνη είναι ίσως η μόνη που έχει το δικαίωμα να το λέει αυτό.
  

• τελευταίος ομιλητής του 2ου TEDxAthens ο Peter Asden ομιλία που πολλοί μέσα στην αίθουσα περίμεναν πως και πως, κάτι πολύ λογικό αν διαβάσει κανείς το βιογραφικό του συγκεκριμένου κυρίου όπου μεταξύ άλλων αναφέρει πως αρθρογραφεί για όλα τα καλλιτεχνικά θέματα στους Financial Times αλλά και σε άλλα εξίσου διάσημα έντυπα. Έλληνας κατά το ήμισυ έχοντας ζήσει όλη του την ζωή στην Αγγλία, παρών σε πολύ σημαντικές στιγμές στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης, όπως η δημοπρασία του 2008 στα Sotheby's για την αγελάδα του Damien Hirst που πουλήθηκε έναντι 95 εκατομμυρίων λιρών (δες εδώ το σχετικό άρθρο) ενώ εκείνη την μέρα κατέρρεε το παγκόσμιο σύστημα οικονομίας και η κρίση όπως την ξέρουμε σήμερα μόλις ξεκινούσε. έχει γνωρίσει την Μελίνα Μερκούρη που αποτελεί credential από μόνο του, αλλά το όνειρο του όπως μας είπε είναι να ενωθούν ξανά τα αγάλματα του Παρθενώνα, για πρώτη φορά στους ολυμπιακούς του Λονδίνου, ιδέα που δεν άρεσε πολύ στο πλήθος του TED.
  

η βραδιά έκλεισε με τρία τραγούδια από την Αθηνά Ανδρεάδη και την προβολή ενός video δυο φορές, μια στα ελληνικά και μια στα αγγλικά, γεγονός που μας παραξένεψε πολύ και ολίγον το κοροϊδέψαμε ψάχνοντας να βρούμε το βύσμα του σκηνοθέτη, αλλά όταν στην σκηνή ανέβηκε ένας 14χρόνος τυπάκος από τα Γιάννενα που την έφτιαξε για ένα φεστιβάλ που δεν συγκράτησα το όνομα του, το κόψαμε το δούλεμα και χειροκροτήσαμε με την καρδιά μας και τον πιτσιρικά αλλά και την αυλαία που έπεφτε για το 2ο TEDxAthens.
ελπίζω να σας άρεσε τόσο όσο και σε μένα.

εγω και ο TED (μερος 2ο)

voila η συνέχεια....

το δεύτερο μέρος των ομιλιών ήταν κατά πολλούς (και εμένα μαζί) πολύ καλύτερο από το 1ο αλλά ίσως όχι τόσο καλό όσο το τρίτο. μετά τον καφέ μπήκα μέσα με φρέσκο μυαλό, και η αμηχανία της πρώτης επαφής με τον TED είχε φύγει για τα καλά.

• το επόμενο σετ ομιλιών ξεκίνησε με τον Κυριάκο Πιερρακάκη, μας μίλησε για την γκιλοτίνα που θα έβαζε στους νόμους εάν φυσικά μπορούσε "για έναν νόμο που εφαρμόζετε, δυο πρέπει να καταργούνται" αλλά και για τις υπόλοιπες ιδέες που είχε για το πως μπορεί η Αθήνα να γίνει μια ευρωπαϊκή και δίκαια πόλη. πολύ καλή ομιλία, γρήγορο pitching, λίγο μπουκωμένο power point.
  
• αμέσως μετά ήταν ο Κώστας Γραμμάτης, ελληνοαμερικανός οραματιστής και ιδεαλιστής, ένα παιδί με πολλά ταλέντα, πολλά όνειρα, άπειρες φιλοδοξίες, με πολύ μυαλό και με ένα βιογραφικό στα 22 του που δεν υπάρχει άνθρωπος να μην το ζηλεύει. αποστολή του είναι να βοηθήσει όλον τον κόσμο, σε όλον τον κόσμο να αποκτήσει δωρεάν πρόσβαση στο ίντερνετ. πιστεύει ότι το ίντερνετ είναι δικαίωμα για κάθε κάτοικο του πλανήτη, όσο δικαίωμα είναι και η ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφόρηση. με το http://www.ahumanright.org/ προσπαθεί να περάσει το μήνυμα του σε όσους περισσότερους μπορεί και με το http://buythissatellite.org/ έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να μαζέψει από δωρεές 13, 000 δολάρια για να αγοράσει έναν ανενεργό δορυφόρο με σκοπό η ομάδα του να τον επισκευάσει και να τον χρησιμοποιήσουν για να εκπληρώσουν τον στόχο τους, δηλαδή δωρεάν ίντερνετ σε όλον τον κόσμο. και όχι αυτό δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας που μόλις έβγαλα από το μυαλό μου, κυρίως γιατί δεν έχω τόσο ζωηρή (επιστημονική) φαντασία, και on top of that ξέρει πως να επισκευάσει, να αλλάξει την λειτουργία και να κάνει ωφέλιμο για τον σκοπό του έναν δορυφόρο. ναι το ξέρω... νιώθεις τόσο μικρός και λίγος. λογικό.

• αμέσως μετά ανέβηκε στο βήμα μια γυναίκα, η Μαρία Τζέμη, της οποίας ο γιος έχει αυτισμό και εκείνη κατάφερε να μην αφήσει την αρρώστια να επηρεάσει την ζωή της και έκανε την ασθένεια επαγγελματική κίνηση, βοηθώντας πολλές οικογένειες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, εκδίδοντας ένα περιοδικό ειδικό για τον αυτισμό το οποίο λειτουργεί με συνδρομές, οι οποίες αυξάνονται καθημερινά, σε μια εποχή που τα περιοδικά κλείνουν το ένα μετά το άλλο. σίγουρα κάτι πρέπει να κάνει καλά! η δική μου γνώμη είναι ότι θα μπορούσε και να μην υπάρχει στο line up και δεν μπορώ να πω περισσότερα για αυτό γιατί δεν είναι σωστό. ή μάλλον in the words of the famous Γιώτα Σούσουλα η ομιλήτρια είναι μια παλλαϊκή ηρωίδα που δύσκολα βρίσκεις τέτοιες στις μέρες μας. συγγνώμη αλλά αυτό το τελευταίο είναι ένα inside joke που δεν μπορούσα να μην γράψω.
  

• συνέχεια με τον Θοδωρή Γεωργακόπουλο, πολύ γνωστό σε όλους όσους συχνάζουν στην χαρούμενη γειτονία του twitter στην οποία στράφηκε κιόλας για να διώξει το άγχος των πρώτων δευτερολέπτων και την αμηχανία των πρώτων βλεμμάτων πάνω στην σκηνή, λέγοντας μας μέσω twitter ότι μας φαντάζεται όλους γυμνούς. πιασάρικο αν μη τι άλλο. αρκετά καλή ομιλία, μας είπε για τον θάνατο του παραδοσιακού τύπου (περιοδικά, εφημερίδες) και την άνοδο (ραγδαία) του ηλεκτρονικού τύπου (blogs, sites, social media). τίποτα που να μην γνωρίζαμε ήδη.

• έκπληξη μετά με τον υπουργό εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση. πολλοί έκραξαν το TED που τον έφερε χωρίς να είναι προγραμματισμένος, αλλά και για τον πολιτικό χαρακτήρα που έδωσαν στην εκδήλωση για τον οποίο κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος και κανείς δεν νοιάστηκε. ανέβηκε στο βήμα ζητώντας μας να τον αντιμετωπίσουμε σαν πολίτη και όχι σαν υπουργό που εκπροσωπεί μια κυβέρνηση, και όντως έτσι κάναμε και όντως σαν τέτοιος συμπεριφέρθηκε. μας μίλησε για την δι@ύγεια κάτι που όσοι ασχολούνται φανατικά με το twitter γνωρίζουν ήδη και που μεταξύ μας όλοι παρακολουθούμε αλλά κανείς μας δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνουμε. η διαύγεια λοιπόν είναι ένα πρόγραμμα βασισμένο σε μια ανοιχτή κυβέρνηση, απόλυτης διαφάνειας όπου οποιαδήποτε απόφαση οποιουδήποτε μέλους της κυβέρνησης, από τον τελευταίο διευθυντή στο τελευταίο χωρίο μέχρι τον πρωθυπουργό, ανεβαίνει στην ιστοσελίδα για την ενημέρωση των πολιτών. αυτά.

• Dr. Goran Carstedt ο επόμενος ομιλητής, έχει υπάρξει πρόεδρος του IKEA και της Volvo, καθώς και χίλια δυο άλλα πράγματα σχετικά με το climate change και με τις νέες μορφές ενέργειας. από την ομιλία του δεν κατάλαβα τίποτα γιατί τα αγγλικά του ήταν στο κακό χάλι που βρίσκονται τα αγγλικά κάθε βορειοευρωπαίου με προβλήματα άρθρωσης και λυπήθηκα πολύ που έχασα την ομιλία ενός τέτοιου ομιλητή.

• πριν το τέλος του 2ου μέρους η αγαπημένη μου ομιλία όλης της διοργάνωσης, Χρήστος Ιωαννίδης εμπνευστής και διοργανωτής του schoolwave festival, ψυχή των schooligans και ο πιο αυθεντικός "μεγάλος" που έχω γνωρίσει ποτέ μου. τα βιντεάκια που μας έδειξε από τα schoolwave δεν μου άφησαν τρίχα να κάθετε στο δέρμα μου και κατέβασαν απίστευτες ποσότητες συγκίνησης για όλα τα χρόνια που πέρασαν και για όλες τις εφηβικές συναυλίες που έχω παρακολουθήσει και εγώ με την ίδια έκσταση όσο οι μαθητές του. είπε το πιο ωραίο πράγμα που άκουσα τις τελευταίες μέρες πως το "ωραίο είναι αυτό που γίνεται στην ώρα του" εξ ου και η σημασία της λέξης ωραίο. απλά φανταστικός! το πιο συγκινητικό ήταν πως πέρυσι αναγκάστηκαν να βάλουν ένα ενδεικτικό εισιτήριο εισόδου προκείμενου να καταφέρουν να κάνουν το schoolwave που κινδύνευε να ακυρωθεί λόγω έλλειψης χορηγού, και έγινε sold out τα πρώτα λεπτά κυκλοφορίας των εισιτηρίων.

είναι και το τρίτο μέρος, θα το γράψω σήμερα το βράδυ, ελπίζω, όπως επίσης ελπίζω να μην σε κούρασα με τα ατελείωτα posts για το TED, αλλά ήταν πολύ αξιόλογο για να μην το μοιραστώ.

the 1st day of the rest of your life

ενώ όλη η ευρώπη παραληρεί από το κρύο και οι θερμοκρασίες συνοδεύονται από ένα μείον μπροστά, εδώ είμαστε έτοιμοι να γιορτάσουμε τα χριστούγεννα όπως αυστραλία. ακριβώς σαν πέρυσι δηλαδή.
διάβασα κάπου στο twitter πως φέτος το πιο σωστό είναι να στολίσουμε κοκοφοίνικα παρά έλατο.
όλοι κανονίζουν ταξίδια αναψυχής και έχουν ξεκινήσει τα σχέδια για την πρωτοχρονιά ενώ εγώ είμαι από το πρωί και σιδερώνω τη στοίβα από τα 4 πλυντήρια που στέκεται και με κοιτάει εδώ και 2 εβδομάδες. η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και αφού φόρεσα για δύο μέρες διαφορετικά ζευγάρια κάλτσες γιατί ήταν τα μόνα που είχαν ξεμείνει μες την ντουλάπα, αποφάσισα πως ήρθε επιτέλους η ώρα για σίδερο. έχει πάει εφτά και εκτός από τα σχέδια μιας κατεστραμμένης κυριακής με περιμένουν δυο διπλές παπλωματοθήκες, ένα μπουρνούζι και μια ολόκληρη απλώστρα για σίδερο. για να μην σχολιάσω την ηλεκτρική και το σφουγγάρισμα που είναι αμφίβολο αν θα προλάβω να κάνω, και τους γονείς μου που είχα πει να πήγαινα να τους έβλεπα σήμερα, κάτι που είναι εξίσου αμφίβολο ότι θα κάνω.
το να συζείς είναι τέλειο και προφανώς για να μπαίνεις στην διαδικασία να το κάνεις έχεις αποφασίσει ότι όσα θα θυσιάσεις δεν έχουν πια σημασία για σένα. έτσι είναι. απλά είναι και κάποιες άλλες φορές που σκέφτεσαι "I didn't sign up for that" και σκέφτεσαι πως αλλιώς θα μπορούσες να σπαταλήσεις τα λεφτά του ενοικίου, κάνεις σχέδια που θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα με το δώρο των χριστουγέννων και αναπολείς πως ήταν να περνάς το Σ/Κ στο σπίτι του γκόμενου σου με την μαμά του σε αναμονή να μαζέψει το χάος που θα αφήσετε πίσω σας.
η άλλη πραγματικότητα βέβαια είναι αυτή που μου περιέγραψε η μαρία, τα ατελείωτα ξενύχτια σε μπαρ με απαίσιο κόσμο σε μια απελπισμένη προσπάθεια για διασκέδαση και αν τα βάλω σε μια ζυγαριά αυτά τα δυο, μπορεί το σίδερο να μην μοιάζει καθόλου δελεαστικό, αλλά το γεγονός ότι μπορώ να το παρατήσω και να πάω μέσα να μου τρίψει ο κων. την σκεβρωμένη μου πλάτη, είναι priceless.
αυτό το γρήγορο ήθελα να μοιραστώ μαζί σου αγαπημένο μου κοινό και ελπίζω να τελειώσω σύντομα για να ολοκληρώσω και το ποστ από το TED της παρασκευής.

εγω και ο TED (μερος 1ο)

στον απεριόριστο χρόνο που έχω σήμερα και μιας και τα έχω φρέσκα φρέσκα στο μυαλό μου θα σου γράψω τις εμπειρίες μου και τις εντυπώσεις μου από το πρώτο TED που πήγα, εδώ στην Αθήνα #tedxathens.
η αλήθεια η μαύρη είναι πως δεν είχα ακούσει ποτέ πριν τι είναι και από που μας έρχεται ο TED, λίγους μήνες πριν το ανακάλυψα, ενθουσιάστηκα και θέλησα να είμαι μέρος του.
αφού το διάβασα περίπου σαράντα φορές κατάλαβα τι σημαίνουν τα αρχικά του (T for technology, E for entertainment, D for design και το Χ αναφέρεται στον x φορέα κάθε χώρας που διοργανώνει το TED "x= independently organised events").
μετά από ένα σχετικό research (είμαι ρηχή δεν είδα ομιλίες στο youtube το παραδέχομαι) αποφάσισα πως είναι κάτι που θα με ενδιέφερε να παρακολουθήσω και έτσι έστειλα την αίτηση μου.
αρκετές μέρες μετά μου ήρθε το σχετικό mail πως η αίτηση μου έγινε δεκτή και αφού πλήρωσα 45 ευρώ για να εξασφαλίσω την είσοδό μου, δεν είχα παρά να περιμένω να έρθει η 26η Νοεμβρίου.
η αναμονή πολύ μεγάλη και οι προσδοκίες ακόμα μεγαλύτερες από όλους παρότι ήταν το δεύτερο TED που γινόταν στην Αθήνα και οι περισσότεροι γνώριζαν περίπου πως θα είναι. μάλλον φταίει το θέμα "starting from scratch" που είναι τρομερά ιντριγκαδόρικο στις μέρες μας.

μαζευτήκαμε με συνέπεια όλοι στις 13:30 στο θέατρο του ελληνικού κόσμου, ένα θέατρο πολύ δύσκολο να το βρω μιας και ακολούθησα τις οδηγίες του TED και πήγα με τρένο (ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το έκανα αυτό αφού από το γκάζι ήταν μια ευθεία... όπως ανακάλυψα πολύ αργότερα) και αφού χάθηκα σαράντα φορές στα στενά της καλλιθέας, που στο πάνω στενό ήταν καλλιθέα ενώ στο κάτω άλλαζε και γινόταν ταύρος ή μοσχάτο ανάλογα που κοιτάς. πολύτιμες πληροφορίες που μάζεψα από όλους τους σεκιουριτάδες της περιοχής.
τα μόνα ζωντανά πλάσματα που κυκλοφορούσαν εκεί μαζί με μένα.
κατά βάθος, ήθελα να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω στην ασφάλεια των βορείων προαστίων μου αλλά αφού έχω επιβιώσει στην tottenham court road ξημερώματα St. Patrick's Day να περιμένω τον Κοσμά βρίσκοντας καταφύγιο από τους μεθυσμένους Άγγλους και Ιρλανδούς σε ένα σιχαμένο mac donalds το οποίο θα έκλεινε κιόλας από λεπτό σε λεπτό με κίνδυνο να βρεθώ στον ακόμα πιο σιχαμένο δρόμο, τότε μπορούσα να βρω το θέατρο.
και το βρήκα. γουάου.
όλα έγιναν εξαιρετικά οργανωμένα και μόλις φόρεσα το ταμπελάκι του TEDxster με το όνομα μου επάνω παρακαλώ! άνοιξα την goody bag να δω τι εκπλήξεις μου επιφύλασε ο αγαπούλης TED. φάνηκε να με ξέρει πολύ καλά γιατί μέσα είχε μια ολόκληρη σοκολάτα κανονικού μεγέθους Παυλίδη αυτή την καινούργια που ήθελα ούτως ή άλλως να δοκιμάσω, 5 μελομακάρονα μπουκίτσες, ένα αντισηπτικό τζελ για τα χέρια, στυλό και μολύβι, ένα βιβλίο που δεν κατάλαβα στην αρχή γιατί βρίσκετε εκεί μέσα άλλα όταν διάβασα το βιογραφικό του συγγραφέα το βούλωσα και κάθισα στην ακρούλα μου (θα σου πω λεπτομέρειες παρακάτω να κλάψουμε παρέα), ένα γούρι για το 2011, μια κονκάρδα για την ελληνική wikipedia (επίσης θα σου πω παρακάτω τι μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις) και κάτι άλλα διαφημιστικά στα όποια δεν έδωσα καμία σημασία αφού δεν μπορούσα ούτε να τα φάω, αλλά ούτε να τα φορέσω.
πίσω από το καρτελάκι με το όνομα μας έχει τυπωμένο το πρόγραμμα της μέρας γεγονός που βρήκα φανταστικό και ότι πιο βολικό έχω συναντήσει στην ζωή μου σε αντίστοιχη διοργάνωση με ομιλίες.
γενικά να πω ότι η χθεσινή μέρα, παρά την κούραση, ήταν σαν να είχα πάει ημερήσιο ταξίδι σε μια ξένη χώρα όπου όλα τα πράγματα είναι οργανωμένα και λειτουργούν άψογα, όπου όλοι είναι ευγενικοί, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν και τρομερά εύκολοι να κάνουν κουβέντα για το παραμικρό αλλά απολύτως ενδιαφέρον πράγμα και άλλα τέτοια ευρωπαικά.
οι ομιλίες ξεκίνησαν με μια μικρή καθυστέρηση αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε τους πάντες.
σε έναν χώρο με τέλεια οπτικοακουστική, όπου όλα λειτουργούσαν άψογα, που κανείς δεν ξέχασε τα λόγια του, που κανενός το μικρόφωνο δεν μικροφώνησε, όπου όλων οι φωνές έβγαιναν χωρίς ίχνος άγχους στις αναπνοές τους, όπου όλα τα βίντεο των παρουσιάσεων παίζανε από πίσω με απόλυτη συνέπεια, χωρίς να συμβεί καμία ντροπιαστική στιγμή και χωρίς να χαθεί ούτε ένα δευτερόλεπτο προβολής.

• 1η ομιλία: Γιάννης Κωνσταντινίδης, creative director της NOMINT μιας εταιρείας που όλοι γύρω μου φάνηκε να γνωρίζουν (εγώ όχι) που ασχολείται με το animation. οκ δεν έκοψα τις φλέβες μου, νέος, ωραίος, άλλα όχι άνετος, φάνηκε να μην είχε προετοιμαστεί καθόλου καλά για αυτή την ομιλία ή ακόμα και αν είχε προετοιμαστεί φάνηκε πως το άγχος του τον πρόδωσε και τελικά δεν μας είπε τίποτα απ' ότι ενδεχομένως θα ήθελε να μας πει. αυτό που μου έμεινε ήταν πως η ιδέα της δημιουργίας αυτής της εταιρείας του ήρθε όταν σπούδαζε στο Λονδίνο όπου μαζί με τον συγκάτοικο του σε μια κρίση αισιοδοξίας αποφάσισαν να την δημιουργήσουν χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για τίποτα απ' όσα κάνουν σήμερα. συμπέρασμα 1: άμα βάλεις κάτι στο μυαλό σου μπορείς να το καταφέρεις, πολύ περισσότερο σήμερα που το internet σου προσφέρει όλα τα εφόδια να το κάνεις, συμπέρασμα 2: εγώ αυτές τις πολύ δημιουργικές μέρες στην Αγγλία προτίμησα να μπουκώνομαι με μεταμεσονύκτιες ψωμούρες με τον συγκάτοικο (στην τρέλα) Κοσμά από το να διοχετεύσω την δημιουργική ενέργεια μου σε κάτι που να με ανέβαζε και εμένα σε αυτή την σκηνή. anyhow μου έμεινε ο Κοσμάς τον οποίο είδα τυχαία εκεί χτες και ίσως για αυτό η όλη εμπειρία είχε κάτι το εξωτ(ερ)ικό.
  

• 2η ομιλία: Δημήτρης Αχλιόπτας, genius μαθηματικός με ένα κάρο άλλους επιστημονικούς τίτλους σχετικούς με τηλεπικοινωνίες και τεχνολογίες που εγώ δεν καταλαβαίνω. μας μίλησε στα αγγλικά και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί, και μας παρουσίασε την ιδέα του για μια εφαρμογή σε κάθε ιστοσελίδα με την οποία θα μπορούμε να μαρκάρουμε το προϊόν που βρίσκετε στην σελίδα εάν το γνωρίζουμε ή το έχουμε χρησιμοποιήσει και όλο αυτό μας το πλάσαρε σαν "τι θα γινόταν αν η αναζήτηση στο google είχε νοημοσύνη". δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να αναρωτιέμαι τι να το κάνεις αυτό από την στιγμή που υπάρχουν από κάτω τα σχόλια αλλά και όλα τα blog ανά τον πλανήτη που θάβουν ή εξ υμνούν το κάθε τι. κάτι θα ήξερα παραπάνω ο genuis που ίσως εγώ να μην κατάλαβα καλά (not likely).
  

• 3 ομιλία: Αλέξης Σταμάτης, συγγραφές και ποιητής μας μίλησε για την διαδικασία εύρεσης και εξέλιξης μιας ιδέας για ένα μυθιστόρημα. μια ομιλία που θα μπορούσε και να μην είχε γίνει ποτέ.

• 4η ομιλία: Κωνσταντίνος Λαζαράκης, master of wine πολύ εξωτικός τίτλος, πόσο μάλλον όταν είσαι ο 289ος που τον έχεις και ο μόνος στην Ελλάδα. εξαιρετικός ομιλητής, πολύ χαλαρός και άνετος τύπος, μας είπε πως δεν σημαίνει και τίποτα να μην ξέρεις τι θέλεις να "γίνεις όταν μεγαλώσεις" ενώ είσαι ήδη μεγάλος και πως α) ποτέ δεν είναι αργά να αφήσεις ότι κάνεις μέχρι τώρα στην ζωή σου και να ξεκινήσεις κάτι άλλο και β) πως αυτό το άλλο που θα ξεκινήσεις μπορεί να είναι το χόμπι σου και το πάθος σου, μπορεί να είναι κάτι που δεν έχεις σκεφτεί ποτέ ότι θα το κάνεις, αλλά άπαξ και το πάρεις απόφαση φρόντισε να γίνεις ο καλύτερος. πολύ inspiring ομιλία.
  

• 5η ομιλία: Γιάννης Γιανναράκης ο άνθρωπος που έχει στόχο να μεγαλώσει την ελληνική wikipedia και να την κάνει αντάξια των ευρωπαϊκών. αυτό σε νούμερα μεταφράζετε σε περισσότερα από 100,000 λήμματα με την βοήθεια και την συνεισφορά όλων μας. περισσότερα μπορείτε να δείτε στο mywikipedia.ellak.gr και για την ιστορία να σας πω πως ο ομιλητής ήταν ένας εξαιρετικός και συμπαθέστατος κύριος, με όνειρα και φιλοδοξία να γίνει μια μέρα η ελληνική wikipedia μεγάλη και σύγχρονη, να αντικαταστησεί την κλασσική "δομή" σε κάθε ελληνικό σπίτι με κάτι που πραγματικά διαβάζετε και είναι χρήσιμο αλλά κυρίως εύχρηστο, σε αντίθεση με τις παραδοσιακές εγκυκλοπαίδειες που είναι όσο χρήσιμες και εύχρηστες όσο τα μπιμπελό στο σαλόνι.

• μουσικό break από τον monsieur minimal που εγώ δεν ήξερα αλλά που χάρηκα πολύ που γνώρισα. δεν θα μιλήσω για φρέσκο και διαφορετικό ήχο γιατί πραγματικά από που χάθηκε ο φρέσκος ήχος για να τον βρει ο μινιμάλ, αλλά ωραίοι και εύκολοι ήχοι, για όλες τις ώρες και τις ψυχολογικές καταστάσεις, πολύ καλός!

και για να μην σε κουράσω φίλε αναγνώστη, θα σου γράψω το 2ο και 3ο μέρος σε λίγο για να μην τα διαβάσεις μαζί και μπουκώσεις.
----to be continued-----

vicious cycle

μου κλέψανε το ποδήλατο.
αυτή είναι μια πρόταση που πίστευα ότι ποτέ δεν θα χρειαστεί να γράψω, όπως ακριβώς συμβαίνει με όλα τα κακά πράγματα που νομίζεις ότι ποτέ δεν θα (σου) συμβούν.
τα δεδομένα είναι ότι μου το έκλεψαν χθες στον σταθμό του μετρό του χαλανδρίου, μεταξύ 10:00-18:00, όση ώρα δηλαδή ήμουν στο γραφείο και το ποδήλατό μου ήταν διπλοκλειδωμένο στις ιδικές μπάρες για μηχανάκια και ποδήλατα του σταθμού.
κάθε πρωί που το άφηνα περνούσε από το μυαλό μου μήπως κάνω μαλακία που το αφήνω εκεί τόσες ώρες, μήπως είναι απροστάτευτο παρά τα δυο λουκέτα του, μήπως είναι τόσο ωραίο που μπορεί να προκαλέσει τον κλέφτη, αλλά ήταν τόσα άλλα παρκαρισμένα εκεί που δημιουργούσαν μια σιγουριά.
έτσι όπως τα σκεφτόμουν έτσι τα ξεχνούσα μιας και πάντα υπερισχύει η ιδέα ότι αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί σε σένα, αλλά και η άρνηση στην τελική να υποκύψεις στο φόβο που σου λέει να μην κάνει κάτι γιατί μπορεί να σου βγει τελικά σε κακό.
φυσικά σ' αυτές τις πολύ γρήγορες σκέψεις δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει να γυρίζεις εκεί που το είχες διπλοκλειδώσει λίγες ώρες πριν και να μην βρίσκεις τίποτα. το σκατένιο συναίσθημα να γυρίζεις στο σπίτι σου με άδεια χέρια και με το κενό που σου αφήνει η ιδέα πως δεν έχεις κάνει ότι ήταν αρκετό για να το βρεις σε περίπτωση που σηκώθηκε από μόνο του πήγε και κρύφτηκε πίσω από τους θάμνους.
γιατί στην πραγματικότητα αρνείσαι να νιώσεις πως κάτι που σου ανήκει, που το έχεις περιποιηθεί με όλη σου την αγάπη, που το φρόντιζες και αγαπούσες, που στο είχε εμπιστευτεί ο μπαμπάς σου, που μαζί το είχατε συντηρήσει τόσα χρόνια σε άψογη κατάσταση, βρίσκετε τώρα "κάπου" βίαια αρπαγμένο από εκεί που σε περίμενε.
για τη ιστορία σας λέω πως το δήλωσα στην αστυνομία χαλανδρίου στην οποία δεν έδωσα καν επίσημη κατάθεση, δεν υπέγραψα τίποτα, δεν δήλωσα πουθενά την κλοπή, απλά άφησα το όνομα μου και το τηλέφωνο μου σε περίπτωση που βρεθεί κάπου κτλ. κτλ. το ύφος φυσικά της αστυνομικού που μου είπε πως αν βρεθεί θα με ειδοποιήσουν ήταν σαν να μου λέει ότι πιο πιθανό ήταν να έρθει ο Ε.Τ. να μου δώσει το δικό του ποδήλατο παρά να βρεθεί το δικό μου.
μετά από αυτή την δυσάρεστη εμπειρία μου, κατέληξα πως το κλέψιμο ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον χωρισμό και τον θάνατο (που κατά μια έννοια είναι ήδη συνώνυμα) και η βάση τους βρίσκετε στο ότι χάνεις κάτι που δεν θέλεις να χάσεις ή ακόμα και να το θες (στην περίπτωση του χωρισμού) τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για το πως θα νιώσεις όταν αυτό συμβεί.
η λέξη κλειδί είναι η βια, κάτι που φεύγει από σένα με τρόπο που δεν μπορείς να είσαι ποτέ αρκετά προετοιμασμένος, κάτι που νιώθεις ότι δεν εξάντλησες, κάτι για το οποίο είχες πιστέψει ότι θα είναι μαζί σου για πολύ καιρό ακόμα, κάτι που πάνω του είχες σχεδιάσει κατά κάποιον τρόπο την καθημερινότητα σου, κάτι δικό σου που αγαπούσες πολύ και τώρα δεν ξέρεις τι αντιμετώπιση θα έχει από τον καινούργιο του χρήστη.
με την βοήθεια αυτού του site είδα, διάβασα και έμαθα άπειρες παρόμοιες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν χάσει το ποδήλατό τους, ανθρώπων που το ποδήλατο είναι πέρα από μέσο μεταφοράς, ιδέα και στάση ζωής.
αυτό το ζήτημα της κλοπής φέρνει για άλλη μια φορά τον ρατσισμό στο προσκήνιο, και μπορεί να κάνει το "κράτος" και την πολιτεία αποδέκτες κριτικής για την απουσία τους. ο ρατσισμός είναι πανταχού παρών και σ' αυτό το παράδειγμα καθώς τα στατιστικά σε ωθούν να πιστέψεις ότι οι περισσότερες κλοπές γίνονται από ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο και με την μεταπώληση του ποδηλάτου βγάζουν την δόση τους ή ένα ποσό που τους εξασφαλίσει την διαβίωση τους για μια εβδομάδα.
όσο για το κράτος, με το χάλι που επικρατεί εκεί έξω δεν έχω καμία απαίτηση από την αστυνομία ή την πολιτεία να ασχολείται με κλοπές ποδηλάτων περισσότερο από τις κλοπές σπιτιών ας πούμε. εξάλλου η ίδια η κοινωνία δείχνει έμπρακτα στους ποδηλάτες ότι δεν έχουν κανέναν δικαίωμα κυκλοφορίας στην πόλη. βέβαια αυτό προωθούν και πολλοί συμπολίτες μας που παρκάρουν πάνω στους ποδηλατοδρόμους ή που δεν επιτρέπουν την είσοδο των ποδηλάτων στο μετρό.
εκτός από στενοχώρια και απογοήτευση νιώθω ότι "κάποιος" μου έχει στερήσει την ελευθερία μου να κυκλοφορώ με όποιο μέσο θέλω χωρίς να έχω τον φόβο ότι όταν θα επιστρέψω για αυτό αυτό δεν θα είναι εκεί. είναι τρομερά περιοριστικό να προσπαθείς τόσο πολύ να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος πολίτης και καλύτερος "συν"κάτοικος στον πλανήτη γη και κανείς να μην σε αφήνει.
το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει άλλη μια φορά είναι τι γίνεται μετά? αποφασίζεις να πάρεις άλλο ποδήλατο με καλύτερη κλειδαριά και να βγάζεις την σέλα? αρχίζεις να υποψιάζεσαι οποιονδήποτε περνάει με ποδήλατο δίπλα σου και σκέφτεσαι ότι μπορεί αυτός να είναι ο κλέφτης του δικού σου? σταματάς να ζεις με αιώνιο φόβο για τα πάντα και συνεχίζεις να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος? κανείς δεν ξέρει.
και να σκεφτείς ότι η κλοπή έγινε σχεδόν την ίδια ώρα που έλεγα στον κωνσταντίνο πόσο πολύ αγαπάω το ποδήλατό αυτό, πόση συναισθηματική και υλική αξία έχει για μένα και αφού υποσχεθήκαμε ότι θα πηγαίναμε ποδηλατική βόλτα το Σ/Κ.

η επανασταση του αυτονοητου

το έχω πει κι άλλες φορές: είμαστε καταδικασμένοι για πάντα να επιβιώνουμε σε ένα γιγαντιαίο προαύλιο σχολείου.
όσο μεγάλη και αν είναι η χαρά σου στην έκτη δημοτικού θα έχεις πάντα να αντιμετωπίσεις το προαύλιο του γυμνασίου, του λυκείου, του αμφιθεάτρου, του γραφείου και πάει λέγοντας. όσοι καταφέρνουν να επιβιώσουν στο μεγάλο προαύλιο το κάνουν μόνο αφού έχουν αφήσει τα σχολικά σύνδρομα, τους κομπλεξισμούς και τις κακίες πίσω τους μια και καλή.
οι υπόλοιποι πορεύονται με τους νόμους που διέπουν τα προαύλια, με τον δυνατό να υπερισχύει έναντι όλων, με τους υπερασπιστές των αδύναμων, τις ωραίες, τις χοντρές, τους αδύναμους, τους χαζούς, τους χαφιέδες και τους γλύφτες.
οι περισσότεροι συνεχίζουν να παίζουν αυτούς τους ρόλους για το υπόλοιπο της ζωής τους, αν και η ιστορία έχει δείξει ότι οι περισσότερες ωραίες κακοπαντρεύτηκαν και έγιναν χοντρές, οι χοντρές δεν αδυνάτισαν ποτέ και ζουν με μια ντουζίνα γάτες, οι κάποτε δυνατοί επιδεικνύουν ότι νταϊλίκι τους έχει απομείνει σε φουκαράδες πακιστανούς στα φανάρια, οι χαφιέδες παραμένουν χαφιέδες και καταλήγουν κρεμασμένοι είτε στο κελί της φυλακής είτε από τον πολυέλαιο του σπιτιού τους και φυσικά οι γλύφτες παραμένουν γλύφτες και κατά πάσα πιθανότητα ένας απ' αυτούς είναι το νυν αφεντικό σου.
αν πιστεύεις ότι η ζωή είναι άδικη έχεις απόλυτο δίκιο!
προς τι όμως ο παραλληλισμός με τα προαύλια?
δυστυχώς νομίζω ότι σαν λαός θα θέλαμε και ίσως να μπορούσαμε να κάνουμε πολλά καλά πράγματα, αλλά αυτή η ατέρμονη γκρίνια και μιζέρια δεν μας αφήνει να αγιάσουμε. το μόνο που ξέρουμε πολύ καλά να κάνουμε είναι να ξέρουμε. τα πάντα. να έχουμε γνώμη για τα πάντα, να την λέμε πάντα, να την υπερασπιζόμαστε πάντα και να μην ακούμε ποτέ τι έχει ο άλλος να πει. τις περισσότερες φορές, αυτές οι απόψεις που υπερασπιζόμαστε δεν είναι καν δικές μας. είτε μας τις έχουν κληρονομήσει οι προηγούμενες γενιές είτε τις ακούσαμε κάπου σαν μέρος μιας άλλης τελείως διαφορετικής πρότασης και κρατήσαμε ότι μας βόλευε για να υπερασπίζουμε με περισσότερο σθένος τις απόψεις μας.
ακόμα θα αναρωτιέστε που το πάω? πραγματικά για αλλού έχω ξεκινήσει και αλλού το αφήνω να πάει. αυτό που ήθελα στην πραγματικότητα να σχολιάσω είναι η συζήτηση του ΓΑΠ "με τους νέους" της περασμένης παρασκευής που μεταδόθηκε online (μπορείς να την δεις ή να την διαβάσεις εδώ).
για τους μπλόγκερς που σέβονται τον εαυτό τους η αναπαραγωγή γεγονότων που συνέβησαν ακόμα και το προηγούμενο 24ωρο ισοδυναμεί με ηλεκτρονική αυτοκτονία, πόσο μάλλον η αναπαραγωγή μιας συνέντευξης προ πενταημέρου, αλλά θα πάρω τα ρίσκα μου.
καταρχάς να δηλώσω ότι αυτό το κείμενο δεν έχει καμία πολιτική προέκταση, ούτε αναφορά και σχολιασμό για την πολιτική σκηνή της ελλάδας, αφορά μόνο πρόσωπα και καταστάσεις. ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, αφορά τον ΓΑΠ (που προφανώς τον αναφέρω ως ΓΑΠ για συντομία απαξιώνοντας πλήρως όλους αυτούς που αναφέρονται σε αυτόν ως "γιωργάκη" μιας και το βρίσκω απολύτως χυδαίο και ταυτόχρονα μου ξυπνά εφιαλτικές μνήμες από τα προαύλια που έλεγα παραπάνω) και την συζήτηση του με τους νέους.
απ' όλη την συζήτηση αυτό που μου έμεινε στο μυαλό είναι η "επανάσταση του αυτονόητου" κάτι που έχω πει/σκεφτεί και εγώ άπειρες φορές ακριβώς με αυτή την επιλογή λέξεων που κάθε άλλο παρά τυχαία είναι.
εμένα για να μην σας τα πολυλογώ με έπεισε. δεν με έπεισε πως η όποια αλλαγή θα έρθει άμεσα γιατί αυτό δεν είναι στο χέρι του να το κάνει. πέρα από το να δώσει μια κατευθυντήρια γραμμή δεν μπορεί να μπει στο σπίτι του καθενός μας να σβήσει την λάμπα που καίει χωρίς λόγο, ούτε να μας κλείσει την βρύση ενώ πλένουμε τα δόντια μας. δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα σκουπίδια μας από την ανακύκλωση, ούτε μπορεί να μας κάνει να μην βρίζουμε μπροστά στα παιδιά μας. δεν μπορεί να μας κάνει να συμπαθήσουμε τους μετανάστες, ούτε να γίνουμε καλύτεροι επαγγελματίες, ούτε καλύτεροι γονείς, ούτε καλύτεροι φίλοι. δεν μπορεί να υποχρεώσει τις ιδιωτικές εταιρείες να δώσουν μεγαλύτερους μισθούς ή να μην απολύουν, ούτε να μάθει στους διευθυντές τους τρόπους καλύτερης αξιοποίησης του δυναμικού τους. δεν μπορεί να πει στον γιατρό να μην ζητάει φακελάκι, ούτε να ελέγξει γιατί καμία γυναίκα δεν γεννάει με φυσιολογικό τοκετό τον αύγουστο. δεν μπορεί να μειώσει την κίνηση, ούτε να πείσει τους εργαζόμενους στα μέσα να μην κάνουν απεργία όποτε τους κατέβει.
αυτό που μπορεί όμως να κάνει είναι να μας εμπνεύσει να γίνουμε καλύτεροι, να σκεφτούμε για μια (ακόμα) φορά τον συνάνθρωπο μας και τι αντίκτυπο έχουν οι πράξεις μας σε αυτόν, μπορεί να μας δώσει ελπίδα ότι άμα γίνουμε καλύτεροι ίσως όλα γύρω μας γίνουν και αυτά με την σειρά τους καλύτερα.
εμένα λοιπόν όλα αυτά μου τα έβγαλε.
σε ένα παράλληλο σύμπαν, αυτό του twitter, τη ίδια ώρα που γινόταν η συζήτηση που με ενέπνευσε τόσο, υπήρχαν τόσοι πολλοί που δεν τους κουνήθηκε ούτε τρίχα από τα φρύδια τους για όσα λέγονταν, αντίθετα επιδόθηκαν για άλλη μια φορά στο αγαπημένο σπορ του έλληνα το πέταγμα λάσπης (μπορείς να διαβάσεις τα πάντα εδώ- τρομερή εμπειρία, εμένα μου επιβεβαίωσε την θεωρία του προαυλίου. εσένα?)
κάπου μεταξύ του "δώστε μου έναν λόγο να κάτσω στην ελλάδα" και "ψηφίζουμε αλί μπαμπά γιατί έχει μόνο 40 κλέφτες" κατάλαβα ότι τα μόνα πολιτεύματα που θα υπάρχουν και θα υπερισχύουν πάντα στην ελλάδα είναι αυτά της βλακείας και της μικροπρέπειας.
μ' αυτά έχει μάθει ο έλληνας να ζει και μ' αυτά πενταπλασίασε τα ποσοστά της χρυσής αυγής και διπλασίασε την αποχή σε αυτές τις εκλογές.
μετά απ΄αυτό όχι μόνο δεν περιμένω πια τίποτα από εδώ, όχι μόνο δεν βλέπω την ώρα να φύγω αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι όταν το κάνω δεν θα γυρίσω ποτέ.
το χειρότερο όμως είναι ότι μέχρι εκείνη την στιγμή είχα πειστεί ότι ίσως κάτι να άλλαζε.

The Social Network

τι μπορεί να με έχει κρατήσει ξύπνια μέχρι τις 3 παρά το πρωί και ενώ η φίλη τατιάνα κοιμάται ήδη κουλουριασμένη στον καναπέ δίπλα μου?
μια ιδέα αξίας 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
πέρα από τη φριχτή υπόνοια του σεναριογράφου ότι ο μαρκ δημιούργησε το facebook στα πλαίσια μια ερωτικής απογοήτευσης που κρατάει μέχρι και σήμερα (7 χρόνια μετά την δημιουργία του), ακόμα πιο πέρα από το marketiνίστικο ψέμα ότι η ιδέα είναι κλεμμένη, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι αν όχι η πρώτη, σίγουρα η δεύτερη σελίδα που θα ανοίξεις στο μοτζίλα σου πριν καλά καλά ανοίξεις το μάτι σου είναι το facebook.
και όταν λέμε "ανοίξεις" εννοούμε 500 εκατομμύρια "ανοίξεις" σε 270 χώρες στον κόσμο.
οκ προφανώς μόλις είδα το "the social network".
η ταινία είχε όλα τα συστατικά για να μου αρέσει: αμερικάνικα κολέγια, αδελφότητες, cross college αγώνες, inside looks στα dormitories όχι όποιου να' ναι πανεπιστημίου αλλά του Harvard, και φυσικά την ηλιόλουστη California. what's not to like?
εκτός από την επιφάνεια, εξελισσόταν μπροστά σου η ιστορία ενός κοινωνικά απροσάρμοστου τυπάκου που το IQ του είναι πενταπλάσιο του EQ του (εάν υποθέσουμε ότι έχει καθόλου), που έκανε πράξη μια ιδέα η οποία έγινε ρήμα, έγινε ουσιαστικό, έγινε συνήθεια, έγινε καθεστώς, μπήκε στα σπίτια μας, τα άνοιξε και τα έκλεισε μεταφορικά και κυριολεκτικά, μας έβαλε όλους πίσω από μια γιγαντιαία κλειδαρότρυπα και μας "υποχρέωσε" να ξέρουμε ακριβώς τι κάνει/που πήγε/πότε γέννησε/αν κουρεύτηκε/αν παντρεύτηκε/αν χώρισε/αν πέθανε ο κολλητός μας, η μαμά μας, ο συμμαθητής μας από το νηπιαγωγείο και ο σάκης ρουβάς 24 ώρες το 24ώρο.
δεν θα σταθώ στην κλειδαρότρυπα ούτε στα ξεπερασμένα σχόλια για τους συμμαθητές από το δημοτικό και το πόσο μας ενδιαφέρει να είναι ηλεκτρονικοί φίλοι μας ή όχι από την στιγμή που έχουμε την επιλογή για αυτό αλλά και για κάθε τι που αφορά το facebook, ακόμα και το να είμαστε μέρος του, ανεβάζοντας τα στατιστικά χρήσης στην χώρα μας.
αυτό που μου άρεσε είναι ότι με έκανε να πιστέψω ότι μπορεί και εσύ και εγώ και όλοι μας να κάνουμε την διαφορά μόνο με μια ιδέα.
φυσικά αυτό είναι και το δίκοπο μαχαίρι της υπόθεσης γιατί στην περίπτωση του μαρκ εκείνος είχε όλη την απαραίτητη (και παραπάνω) τεχνογνωσία να κάνει την ιδέα του πράξη, σε αντίθεση με τα δίδυμα αδέλφια που τον σέρνουν ακόμα στα δικαστήρια υποστηρίζοντας πως η ιδέα είναι στην πραγματικότητα δική τους και πως τον προσέλαβαν για να την κάνει πράξη.
το θέμα είναι ότι δεν σε κάνει να πιστέψεις ότι όλα είναι πιθανά με τον γνωστό χολιγουντιανό τρόπο που τα πασπαλίζει όλα με χρυσόσκονη και τα κάνει να μοιάζουν εκτός από τέλεια και πιθανά, αλλά με πραγματικούς χαρακτήρες που ζουν πραγματικές ζωές.
οκ μπορεί η ζωή που ζουν στην χώρα που την ζουν να φαντάζει σαν επιστημονική φαντασία σε σύγκριση με την δική μας, αλλά και πάλι, η απόδειξη ότι το πρώτο πράγμα που εμφανίζεται όταν πατάς το γράμμα "f" σε κάθε μηχανή αναζήτησης είναι το facebook το κάνει τόσο πολύ αληθινό.
φυσικά στην γη της επαγγελίας όλα αυτά πραγματικά συμβαίνουν, οι νέοι δεν χρειάζεται να γεράσουν για να δημιουργήσουν κάτι δικό τους και εκεί υπάρχουν άνθρωποι που είναι η δουλειά τους να ξεχωρίζουν το διαμάντι από τον άνθρακα και να το χρηματοδοτήσουν κατάλληλα.
για άλλη μια φορά ενώ το μυαλό είναι σε τροχιά γύρω από το γαλαξιακό σύστημα και κατεβάζει ιδέες για να αλλάξει τον κόσμο, το σώμα είναι εφιαλτικά παγιδευμένο σε μια πραγματικότητα χωρίς τέλος πάνω σε μια καρέκλα και μπροστά από μια οθόνη.
χρυσόσκονη κανείς?