blue valentine (few spoilers maybe)

το blue valentine λοιπόν είναι η πρώτη ταινία στην ιστορία του σινεμά που δεν κλαίνε οι χωρισμένοι και αυτοί που δεν γιορτάζουν ποτέ γενικότερα, αλλά οι άλλοι.
αυτοί που είναι σε σχέση, με ή χωρίς εισαγωγικά.
αυτοί που είναι σε ένα σημείο στην ζωή τους που μπορούν να ισχυριστούν με βεβαιότητα πως έχουν βρει τον the one.
αυτοί που έχουν ξεφύγει από το στατιστικό και έχουν σταματήσει να ψάχνουν το άλλο τους μισό, που έχουν πλέον αφήσει χώρο στους υπόλοιπους να βρουν το δικό τους χωρίς τον κίνδυνο να συμπέσουν τα μισά και να γίνει τελικά της τρελής.
αυτοί που έχουν τσεκάρει και καρατσεκάρει το δικό τους και μπορούν πια να πουν με σιγουριά πως εγώ ότι έκανα έκανα μάγκες, η ζωή είναι από 'δω και μπρος δική σας.
αυτοί που το άγχος τους δεν είναι πια αν με αγαπάει αλλά για πόσο.
οκ η αγάπη δεν είναι ένα μετρήσιμο συναίσθημα, δεν μπορείς να αγαπάς πολύ ή λίγο, μπορείς όμως να αγαπάς και μετά απλά να μην αγαπάς? μπορείς να αγαπάς και τελικά να ξεχνάς το αντικείμενο της αγάπης σου? και αν ναι, πως?
θεωρητικά είναι πολύ εύκολο και εγώ μπορώ να σας πω ότι μου έχει συμβεί.
πως πριν από τον the one είχες παίξει και με άλλες πιθανότητες the one οι οποίες βέβαιες σου βγήκαν φύκια? πως με τα φύκια ένιωθες έστω και για ένα μικρό διάστημα ότι εδώ υπάρχει κάτι, άσχετα αν τελικά αυτό το κάτι βγήκε άνθρακας? πως όταν το υποψήφιο the one σε παράτησε μια κρύα νύχτα του σεπτέμβρη εσύ ένιωσες ότι τον αγαπάς τόοοοοοσο πολύ που η απουσία του ήταν δυσβάσταχτη?
φαντάζομαι κάπως έτσι απλά σταματάς να αγαπάς: όταν γνωρίζεις το καινούργιο αντικείμενο αγάπης. φυσικά αυτό θα μπορούσε να συνεχίζεται ατέρμονα, και για πολλούς όντως συνεχίζεται.
το νόημα άλλωστε του the one είναι να αμφισβητήσει και να κοντραριστεί τόσο σοβαρά τις άλλες υποψηφιότητες που όχι μόνο δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο σκέψης για το κατά πόσο είναι ή όχι το πραγματικό the one, αλλά να κάνει όλες τις υποψηφιότητες ανάξιες λόγου και τα πρώην συναισθήματα για αυτές, σκόνη για τους κουραμπιέδες.
με αυτό το πόσο ασχολείται λοιπόν η εν λόγω ταινία και ανοίγει εκτός από τους ασκούς του αιόλου, όλες τις κάνουλες και γεμίζει η οθόνη ξαφνικά δάκρυα.
το στόρι είναι λοιπόν για ένα ζευγάρι που κάποτε υπήρξε πολύ ευτυχισμένο, αγαπημένο και ερωτευμένο και τώρα πια δεν μπορούν να αντέξουν ο ένας τον άλλον.
διόρθωση: αυτή δεν μπορεί να αντέξει πια αυτόν, γεγονός που κάνει το όλο στόρι της ταινίας ακόμα πιο σκληρό α) γιατί δεν έχεις τον μαλάκα το κάθαρμα που ερωτεύτηκε μια άλλη να βρίσεις να εκτονωθείς και β) ξέρεις πολύ καλά ότι όταν μια γυναίκα με παιδί στα τριάντα πόσα της έχει φτάσει σε σημείο να παρατήσει την σιγουριά που της προσφέρει το στεφάνι της επειδή she's had enough, το εννοεί. οπότε αυτόματα δεν έχεις καμία ελπίδα για twist και happy ending στην ταινία.
αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις και θα πρέπει απλά να ζήσεις για να δεις την συνέχεια.
σπαράξαμε λοιπόν βραδιάτικο, εγώ δηλαδή μιας και ο κωνσταντίνος ροχαλίζει στον καναπέ και σε κάτι τέτοιες μικρές και καθημερινές στιγμές δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς θα μου συμβεί κι εμένα αυτό?
στατιστικά αν το δεις το θέμα το ότι θα σου συμβεί είναι σχεδόν δεδομένο. είναι καθαρά χρονικό και πολλές φορές συγκυριακό το πότε. οι δυο ας πούμε στο blue valentine πριν καλά καλά γνωριστούν τους προέκυψε μια εγκυμοσύνη, την οποία στην αρχή του έρωτα την πήραν αψήφιστα γιατί ως γνωστόν όταν είσαι ερωτευμένος μπορείς να κάνεις τα πάντα, αλλά όταν φεύγει ο έρωτας και έρχεται η πρώτη αλλαγή πάνας και οι μαγουλάδες, ή ακόμα χειρότερα αν αυτή η αλλαγή σκάσει στον πρώτο έρωτα, εκεί αρχίζεις πια για τα καλά και αναθεωρείς το ζήτημα.
για αυτούς που πιστεύουν ότι μπορείς με μικρά κόλπα να ξαναφουντώσεις τον έρωτα θα έρθω να διαφωνήσω, όχι γιατί πιστεύω ότι είναι τελεσίδικο, αλλά γιατί όταν αυτό συμβεί σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα της σχέσης που ο έρωτας θα έχει αντικατασταθεί με άλλα πιο ουσιαστικά συναισθήματα, ίσως και να μην τον θέλεις πια στην άγουρη (αλλά τόσο μεθυστική ομολογουμένως) αρχική του μορφή.
νομίζω αυτό που λείπει στους περισσότερους δεσμευμένους είναι ο φόβος ότι όσο έρωτα πρώτης φοράς έζησες, έζησες και δεν θα ξανανιώσεις πια ποτέ τις πεταλούδες στο στομάχι σου να σου φέρνουν ζάλη. φριχτή απώλεια πραγματικά, αλλά έναντι των πεταλούδων έρχονται άλλα πράγματα να σου φέρουν μεταφορική και κυριολεκτική ζάλη. όπως ένα παιδί για παράδειγμα που μπορείς να σε ζαλίσει σε όλες τις παραμέτρους. αλλά αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό ποστ.
όσες φορές έχω σκεφτεί ότι δεν θα ξαναζήσω ποτέ πια αυτή την ένταση του πρώτου ραντεβού, την αγωνία της προετοιμασίας και την έξαψη της συνάντησης, το πρώτο φιλί και το πρώτο άγγιγμα θέλω να χωρίσω τώρα και να ερωτευτώ από την αρχή τον πρώτο περαστικό που θα συναντήσω. από την άλλη όμως, οι αναμνήσεις των πρώτων φορών με τον κωνσταντίνο είναι ακόμα τόσο δυνατές που ελπίζω να μην σβήσουν ποτέ.
και σύμφωνα με το blue valentine δεν θα σβήσουν. θα μείνουν εκεί για πάντα να σου θυμίζουν πως ήσουν και πως κατάντησες. τι ωραία?!?!?!
i guess αυτό που μένει να σκεφτούμε όλοι ανεξαρτήτως relationship status είναι ότι τα πράγματα, οι καταστάσεις και τα συναισθήματα αλλάζουν, το ίδιο και οι άνθρωποι. αυτό που μένει (?) είναι να ζεις την κάθε στιγμή και την κάθε φάση της ζωής σου και να χαίρεσαι για αυτό που γίνεσαι μέσα στον χρόνο.
οκ όχι τόσο βαθύ όσο ακούστηκε.