Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

το νουμερο 2

χριστέ μου έναν ολόκληρο μήνα έχω να γράψω.
που χρόνος, που μυαλό, που έμπνευση?!
δεν θέλω να γίνομαι κουραστική με το θέμα των σκυλιών, αδέσποτων και μη, αλλά τώρα που έχω, έχω επαληθεύσει πολλές ελληνικές συμπεριφορές και συνήθειες που με ενοχλούν και κατηγορούσα εξ αποστάσεως. πλέον είμαι απολύτως σίγουρη ότι ο έλληνας δεν ενδιαφέρεται για το καλό ή το κακό, το όμορφο ή το άσχημο αν δεν τον αφορά άμεσα και αν αυτό δεν βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο.
δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλοι από το να βλέπουμε, να ζούμε και να προσπαθούμε να διορθώσουμε το χάλι στο κέντρο της αθήνας, έχουμε απλά απομακρυνθεί απ' αυτό, αφήνοντας το στη μοίρα του. τι μας νοιάζει αφού δεν συμβαίνει στο σπίτι μας? αφού δεν το βλέπουμε?
πολύ γενικό παράδειγμα, θα γίνω πιο συγκεκριμένη. τα σκυλιά μου (ναι, ναι, πληθυντικός, θα σου πω παρακάτω) τα βγάζω βόλτα 3 φορές την μέρα, πρωί, απόγευμα και βράδυ. συνήθως το νούμερο 2 τους το κάνουν πρωί και απόγευμα, αλλά εγώ εξοπλίζομαι με σακούλες όλες τις φορές για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα αφήσουμε πίσω μας κανένα μεμοραμπίλιο από την παρουσία μας εκεί. το "εκεί" είναι ένα πάρκο δυο στενά παραπάνω από το σπίτι μου, που έχει και κούνιες, και καφετέρια υπαίθρια στην άλλη άκρη. απ' όλα τα σημεία του πάρκου, αυτοί που βγάζουν τα σκυλιά τους βόλτα επιλέγουν το πιο ψηλό σημείο, άρα και το πιο δύσκολα προσβάσιμο από τα παιδάκια της γειτονίας. στο πάρκο αυτό, τα σκυλιά μου έχουν πολλούς φίλους και όλο και κάποιον συναντάμε στις βόλτες μας. κανένας ιδιοκτήτης όμως δεν κουβαλάει τις σακουλίτσες του με αποτέλεσμα τα νούμερο 2 των σκυλιών τους να γίνονται λίπασμα στην ήδη πλούσια βλάστηση του πάρκου. αυτό είναι κακό, αγενές και δείχνει ασέβεια και προς το περιβάλλον και προς του γύρω σου, έχοντας σκυλιά και μη, που χαρωποί καθώς θα κάνουν την βόλτα τους στο πάρκο, θα πατήσουν το νούμερο 2 του σκύλου σου και μετά θα τους πάρει σαράντα χρόνια και όλο το καντηλανάφτικο για να το βγάλουν. στην καλύτερη των περιπτώσεων θα το πατήσουν, στην χειρότερη θα τους το φέρει το παιδάκι τους με καμάρι "μπαμπά, μπαμπά! κοιτά την βρήκα". εκτός από το αγενές της υποθέσεως λοιπόν, μας βάζει όλους, καλούς κακούς στο ίδιο καζάνι και άντε να εξηγήσεις εσύ μετά που θα βρεθείς τυχαία στον δρόμο του έξαλλου μπαμπά ότι εσύ μαζεύεις τις ακαθαρσίες του σκύλου σου. βέβαια, επειδή και τα δυο είναι καθαρά θέματα παιδείας, από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις, οπότε είτε θα μαλώνεις κάθε λίγο και λιγάκι, είτε θα αδιαφορείς και θα υπομένεις στωικά τον εξάψαλμο από τα μαινόμενα πλήθη, είτε θα ταχυδρομείς τις σακούλες με το νούμερο 2 στον κάθε μαλάκα και τουλάχιστον θα σπας και λίγη πλάκα (αυτό ακόμα δεν το έχω κάνει). ο έλληνας λοιπόν, είναι τέτοιος, που δεν τον νοιάζει άμα το κάνεις γενικά ή που το κάνεις, αρκεί να μην το κάνεις στο "δικό του" το πάρκο. στο πάρκο που είναι απέναντι από το σπίτι του και παίζει το παιδί/ανίψι/εγγόνι του. για τα άλλα πάρκα και τα άλλα εγγόνια σου λέει δεν με νοιάζει κυρία μου, χέστηκα. συμπέρασμα: ο χαρακτήρας της παρατήρησης (δεν θα σχολιάσω καν το ύφος, αυτό θα το αφήσω για άλλο ποστ που δεν θα είναι τόσο ευγενικό) δεν έχει στόχο διορθωτικό, να σε μάθει εν ολίγοις τρόπους ακόμα και στα γεράματα, αλλά παραπεμπτικό "κάντο, αλλά όχι εδώ". και να μια πολύ ωραία νοοτροπία για να μάθεις τα παιδάκια που κατά τα άλλα λυσσάς να παίζουν σε καθαρά από σκύλους πάρκα, αλλά πενταβρώμικα από τα μωρομάντηλα που τους σκουπίζεις τα χέρια αφού έχουν πιάσει το νούμερο 2 του σκύλου. τα εν λόγω μωρομάντηλα βέβαια, καμία μάνα και κανένας κατ' άλλα ανήσυχος παππούς δεν θα ασχοληθούν να πετάξουν στους δέκα κάδους σκουπιδιών περιμετρικά του πάρκου, αλλά θα αρκεστούν στο να τα πετάξουν κάτω. το ίδιο θα κάνουν και με το αποτσίγαρο τους μιας και είναι απολύτως λογικό να καπνίζουν μέσα σε ένα πάρκο με παιδιά γιατί φυσικά είναι υπαίθριο, και το ίδιο θα κάνουν και με το κουτάκι της πορτοκαλάδας της αυτού μεγαλειότης παιδιού τους που θα πιει μετά το παιχνίδι. γιατί ως γνωστόν αυτά που αφήνει ο άνθρωπος και πολύ περισσότερο τα παιδιά είναι πεντακάθαρα έως ιερά, ενώ ο εμβολιασμένος σκύλος μου που ζει μέσα στο σπίτι μου που κατά πάσα πιθανότητα είναι πιο καθαρό από τα δικά τους, είναι βρώμικος και μολυσματικός.

απορώ με όλες τις φιλοζωικές κάθε περιοχής (μετά από μια σύντομη έρευνα χθες, διαπίστωσα ότι σχεδόν κάθε περιοχή της Αθήνας και εκτός, έχει από μια φιλοζωική) που δεν μπορούν να πείσουν τους δήμους αντί να βάζουν ταμπέλες πως απαγορεύονται τα ζώα, να βάζουν ταμπέλες πως απαγορεύονται τα σκουπίδια και stands δίπλα στους κάδους σκουπιδιών με σακούλες για να μαζεύεις από τις ακαθαρσίες του σκύλου, μέχρι και τις δικές σου (στο τσακίρ κέφι).
απορώ επίσης με την δεν-έχω-λόγια νοοτροπία που υπάρχει για τα σκυλιά, πως είναι βρώμικα και μολυσματικά, οικόσιτα ή/και αδέσποτα, τα οποία αδέσποτα δεν γεννήθηκαν φυσικά αδέσποτα, αλλά έγιναν αδέσποτα από κάτι μυαλά σαν κι αυτά.
απορώ επίσης με όλους τους "φιλόζωους" που είναι φιλόζωοι μόνο με τα δικά τους ζώα και αδιαφορούν για όλα τα υπόλοιπα, ακόμα κι αν αυτά τους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν απορώ και πάρα πολύ. τίποτα απ' όλα αυτά δεν μου προκαλεί πραγματική έκπληξη, απλά μάλλον απογοητεύομαι με το πόσο εύκολα επαληθεύω απόψεις και σκέψεις στις οποίες κάποτε άφηνα ένα παραθυράκι ανοιχτό για διάψευση. ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις.

καινούργιο απόκτημα στην οικογένεια είναι ο Kevin (ιδού και η έμπνευση πίσω από το όνομα αυτού), ένα βρέφος μπασταρδοpointer, κούκλος και σε έξαλλη κατάσταση που βρήκε καινούργια οικογένεια με bonus έναν μεγαλύτερο αδελφό σκύλο. ο οποίος αζοράκος υπομένει στωικά το μαρτύριο του με έναν hyper active σκύλο που πηδάει πάνω του, από πάνω του, από κάτω του και γενικά οπουδήποτε υπάρχει στον χώρο, με την ωριμότητα και την εμπειρία ενός μεγάλου σκύλου, που περιμένει πότε θα κουλάρει ο μικρός να μας αφήσει να ησυχάσουμε επιτέλους. περισσότερες πληροφορίες για τον μικρό μας εισβολέα θα μάθουμε σήμερα στην κτηνίατρο.

στο http://www.lostandfound.gr/pet/lost/ μπορείτε να δείτε για όλα τα ζωάκια που χάθηκαν ή βρέθηκαν γιατί είναι κρίμα αυτό που εσείς αντιμετωπίζετε ως αδέσποτο να το ψάχνει απεγνωσμένα η οικογένεια του.

4 σχόλια:

  1. Να σας ζήσουν τα γλυκούλια. Σε αυτό που λες πως δεν μας νοιάζει τι γίνεται αρκεί να είναι μακριά από το σπίτι μας έχεις (δυστυχώς) δίκιο. Σχετικά με το νούμερο 2 πάντως, τον τελευταίο καιρό βλέπω όλο και πιο συχνά ανθρώπους να βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια τους και να έχουν μαζί τους σακουλες και γάντια ώστε να μην αφήσουν τίποτα στο πέρασμα τους. Και αυτό είναι super, ειδικά αν σκεφτείς πως πριν ένα χρόνο ήταν κάτι σαν αστικός μύθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο τυχερη νιώθω που στο "σκυλόπαρκο" μας στην Πευκη ο δήμος εχει stand με σακουλάκια για το μάζεμα του νουμερο 2 και ταμπελες που λενε" οι ιδιοκτητες των σκύλων παρακαλούνται να φροντίζουν για την καθαριότητα του παρκου"
    Καταλαβαινω πως μεσα στο δασακι και μεσα στα χορτα που οργιάζουν ευκολα μπορει να σου ξεφυγει καποιο νουμερο 2 όμως όταν ο σκυλος σου τα κανει στη μεση του μονοπατιού ή ακομα χειρότερα σε πεζοδρομια -δρόμους ειναι ΝΤΡΟΠΗ σου να μην καθαρίσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @μαπετ είσαι πραγματικά τυχερή και εγώ πολύ χαρούμενη που η ιδέα μου δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά πραγματικότητα, και μάλιστα όχι και τόσο μακρινή. αντέ και στα δικά μας, τι άλλο να πω πια?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα γιατί σας πειράζουν τόσο τα αθώα κακάκια? Το λίπασμα που προσφέρουν είναι σωτήριο για τη φύση, σε αντίθεση με τα πλαστικα σκουπίδια που αφήνουν οι άνθρωποι. Εγώ μένω σε δυτικό προάστειο που δεν έχουμε decent παρκο ούτε για πλάκα, οπότε την σκύλα μου τη βγάζω σε ερημικούς δρόμους, δεν την αφηνω να τα αμολα σε αυτοκινητα, πεζοδρόμια και εξω απο σπιτια αλλα δεν της τα μαζευω κιολας, αφου στην περισσότερο πολιτισμένη από εμάς Γαλλια οπου εχω ζησει αρκετο καιρό τα πεζοδρόμια βρίθουν από...νούμερα 2. Κάτι παραπάνω θα ξέρουν οι Γαλάτες (όπου αντιστοιχεί περίπου 1 σκύλος ανά άτομο, πώς είμαστε εμείς με τα τουτού, κάπως έτσι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή