a girl's gotta do what a girl's gotta do aight?

εκεί έξω υπάρχει ένας χ αριθμός blog.
κάποια για γέλια και κάποια για κλάματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά). κάποια για wannabe μαμάδες και άλλα για wannabe μωρά.
άλλα καλά και άλλα χάλια.
τα περισσότερα όμως αποτελούν τον ορισμό της απόλυτης μπίζνας.
ας ξοδέψουμε λίγες στιγμές να το αναλύσουμε: (το καλύτερο σενάριο προϋποθέτει να μην δουλεύεις) έστω λοιπόν ότι δεν δουλεύεις. και έχεις τον απεριόριστο χρόνο να ασχοληθείς με το πνευματικό σου παιδί, να του αφιερώσεις όσο χρόνο χρειάζεται και να του αφοσιωθείς πλήρως. να έχεις όλο τον χρόνο να χαζεύεις-σερφάρεις στο internet αλλά και σε λογιών λογιών περιοδικά, να βλέπεις τηλεόραση με το θράσος μιας 75χρονης, να βλέπεις όλες τις σειρές που παίζονται και στα δυο ημισφαίρια και να τα σχολιάζεις. και όχι μόνο να τα σχολιάζεις, αλλά να έχεις την δυνατότητα να ποστάρεις κάθε μέρα 3-4 κείμενα για όλα τα παραπάνω, αλλά και για οποιοδήποτε άλλο ερέθισμα μπορεί να σου προσφέρει η αληθινή ζωή. έστω ότι έχεις και τον ανάλογο χρόνο να το προωθήσεις σε όλους τους φίλους και τους γνωστούς σου, να πεις σε όλους αυτούς να το προωθήσουν στους δικούς τους και εσύ εκτός του να κάνεις την ζωάρα σου, να παρακολουθείς παράλληλα το blog σου να σκαρφαλώνει στα στατιστικά του google analytics. μαζί με τα στατιστικά σκαρφαλώνει και η δημοτικότητα και μαζί με την δημοτικότητα έρχεται και η πολυπόθητη διαφήμιση η οποία θα κάνει το κάθισμα σου στο σπίτι σερφάροντας στο pc και γράφοντας για τα αποτελέσματα του σερφαρίσματος ακόμα πιο αποτελεσματικό και εσένα φυσικά την κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά κουνώντας μόνο τα δέκα δαχτυλάκια της.
σε έναν φανταστικό κόσμο, το blog σου θα γινόταν πολύ γνωστό και εσύ θα ήσουν ο urban legend της πόλης σου αφού όλοι θα μιλούσαν για σένα, σε εσένα, χωρίς να ξέρουν ποιος είσαι. η ζωή σου θα κυλούσε υπέροχα μιας και θα είχες όλο τον χρόνο να την... εχμ ζήσεις χωρίς deadlines και άγχη και ωράρια και πρωινό ξύπνημα και γκρίνια και απολύσεις και απεργίες. θα μπορούσες πραγματικά να απολαύσεις την πόλη που ζεις, τον έρωτα που ζεις, το σπίτι που ζεις και γενικά θα μπορούσες να ζεις. κάποια στιγμή μπορεί το blog σου να γινόταν σελίδα και να συνέχιζε την ανοδική πορεία του ή έστω να διατηρούσε την σταθερή του ανάπτυξη και εσύ θα έκανες πολλά χαρωπά και ροδαλά μωρά, τα οποία όχι μόνο θα είχες τον χρόνο να τα μεγαλώσεις αλλά θα έκανες και ένα extra μωρουδιακό blog για τις πρώτες αναγούλες και τον πρώτο θηλασμό. όλα θα ήταν τόσο καλά που όσοι σε διαβάζουν θα σε μισούν θανάσιμα αλλά παράλληλα θα θέλουν τόσο πολύ να γίνουν σαν και εσένα και στην προσπάθεια τους να γίνουν θα αντέγραφαν την φανταστική σου ιδέα και εσένα αντί αυτό να σε πείραζε και να άρχιζες το μαλλιοτράβηγμα, θα γινόσουν φίλη με όλες και όλες μαζί θα γινόσασταν πολλές wannabe μαμάδες με τα wannabe ροδαλά και στρουμπουλά μωρά, και γενικά τίποτα δεν θα σε ένοιαζε αφού είναι όλα τέλεια.

σπάω την φούσκα του stepford που έχει αρχίσει και δημιουργείται στο μυαλό μου και συνεχίζω με την ανάλυση του δεύτερου σεναρίου. έστω ότι έχεις ένα blog. παράλληλα έχεις και μια δουλειά. το blog σου αρέσει σε χ αριθμό ατόμων, αλλά τους αρέσει πολύ. είχες ξεκινήσει δυναμικά και με μια ιδέα στο μυαλό σου για το τι θα γράφεις, και κυρίως με πολύ έμπνευση για αυτό. είχες αποφασίσει να γράφεις και τρις και τέσσερις φορές την εβδομάδα, ότι θα το ανανεώνεις με πολλά διαφορετικά πράγματα, ότι θα βάζεις και εικόνες και φωτογραφίες, αλλά και τραγούδια, ανάλογα την διάθεση σου. τελικά δεν κάνεις τίποτα απ' όλα αυτά γιατί ποτέ δεν προλαβαίνεις να το κάνεις, γιατί οι εκατομμύρια άλλες υποχρεώσεις σου που αφορούν φυσικά τι άλλο? την δουλειά δεν σου επιτρέπουν να το κάνεις και γιατί όταν βρίσκεις ένα καινούργιο θέμα για να σχολιάσεις δεν έχεις internet γιατί μόλις μετακόμισες και η HOL θα στο συνδέσει στις έντεκα του άλλου μήνα. εσύ εντομεταξύ ψάχνεις σαν το junkie να κλέψεις σήμα από το internet του διπλανούπάνωκάτωαπέναντι βάζοντας το 012345678901234 σαν κλειδί επειδή τo διάβασες σε κάποιο κείμενο γραμμένο από κάποιον εναλλακτικό hipster ότι μπορεί αυτό να είναι το κλειδί του ιντερνετικού παραδείσου. φυσικά και δεν είναι και απορώ πως πίστεψες ότι θα είναι. το blog σου δεν προχωράει καθόλου καλά, εσύ δεν προχωράς καθόλου καλά και προσπαθείς σαν τον παρανοϊκό να βρεις δημιουργικούς τρόπους να το εξελίξεις έτσι ώστε όταν θα σε βρει η κυρία απόλυση να έχεις να της τρίψεις στα μούτρα κάτι αντί να κατεβάσεις τους ώμους και να καταθέσεις τα όπλα.
βλέπεις τα υπόλοιπα blogs και πραγματικά απορείς ποιος δαίμονας μπορεί να οδήγησε τους 3451840 χιλιάδες ανθρώπους να κάνουν comments κάτω από ελεεινά και τρισάθλια posts γεμάτα με εκατομμύρια θαυμαστικά και με δισεκατομμύρια παπαριές. απορείς πως είναι δυνατόν να έχουν τρελή επισκεψιμότητα blogs που λένε τις έγκυες "εγκυούλες" και γιατί παθαίνουν όλες οι παραπάνω μαζική υστερία με φωτογραφίες από τα βαφτίσια του τέταρτου μωρού της editor. πιστεύεις ότι είναι τρομερή αδικία που τα blogs των φίλων σου παραμένουν "blogs των φίλων σου" και όχι "blogs των φίλων σου" και ολόκληρου του πανελλήνιου. απορείς γιατί όλοι οι διαφημιστές ενεργούν σαν λοβοτομημένοι και δίνουν τις ωραιότατες διαφημίσεις τους σε blogs που σου δίνουν το excitement ενός βραστού χωριάτικου αυγού και όχι σε αυτά που πραγματικά αξίζουν.
και μετά αρχίζεις και αναρωτιέσαι ποια είσαι εσύ κυρά μου που θα κρίνεις και θα αξιολογήσεις ποια αξίζουν και ποια όχι?

νομίζω αυτό που πραγματικά βασανίζει το μυαλό μου είναι ο χρόνος και τα μωρά. αυτά είναι σήμερα τα προβλήματα μου. όχι, βασικά ο χρόνος και το τι κάνουμε με αυτόν, είναι πάντα το πρόβλημα μου. τα μωρά προέκυψαν στην πορεία. λίγο το τέλος της koilitsadotcom.wordpress.com λίγο η έναρξη μιας καινούργιας πολύ κοντινής μου κοιλίτσας με έχουν κάνει να σκέφτομαι πολύ σοβαρά που θα με βρει (όταν έρθει η ώρα) η δική μου κοιλίτσα? αγχωμένη, με έξι μήνες άδεια προτού γυρίσω ξανά στον αγώνα να βγάζω λεφτά για κάποιον άλλον (δουλειά) ή κάπου ήρεμη και χωρίς κανένα άγχος για τα λεφτά κανενός παρά μόνο για τις πάνες του βρέφους?
μπορεί να είναι πολύ νωρίς ακόμα να σκέφτομαι τέτοια, αλλά πρέπει να σπείρεις για να θερίσεις κάποια στιγμή. και όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή δεν θέλω να με βρει απροετοίμαστη.