μια ωραια ατμοσφαιρα

μια βόλτα από τη συμπαθή γειτονιά του twitter και μπροστά σου ξετυλίγεται ο θαυμαστός κόσμος των ελληνικών blogs.
καταρχήν (ή καταρχάς? πότε θα μου πει επιτέλους κάποιος πιο είναι το σωστό?) το twitter είναι σαν το ID card των αμερικάνων που πρέπει να επιδείξουν για να καταναλώσουν αλκοόλ, και σαν την δική μας απλή και ταπεινή ταυτότητα, την παλιά δεν ξέρω αν θυμάσαι, αυτή που έχει τη φωτογραφία σου πριν την (ρινο-γναθο-βλέφαρο) πλαστική και που τώρα είναι φυλαγμένη στο συρτάρι "πως ήμουν και πως έγινα"??, αυτή που έγραφε το θρήσκευμα πιο πάνω και από το επώνυμο σου με δόξα και τιμή χριστιανή ορθόδοξη? α γεια σου.
έχεις έναν λογαριασμό twitter λοιπόν, στο οποίον περιγράφεις ποιος είσαι ή μάλλον πως λανσάρεσαι διαδικτυακά, δηλαδή πως θα ήθελες στην πραγματικότητα να είσαι αλλά δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις.
βρίσκεις άλλους τόσους που επίσης το κάνουν και καταφέρνεις να τους πείσεις ότι αυτό που παρουσιάζεις ότι είσαι, είσαι, και είστε όλοι μια ωραία παρεούλα μια ωραία παρεούλα.
λέτε τις μπούρδες σας συγχρονισμένα και ανταλλάσσετε απόψεις για οποιαδήποτε ασήμαντη μαλακία έρθει πρώτη στο μυαλό του πρώτου που θα την πετάξει.
το κάνετε και trending topic και χαίρεστε ακόμα πιο πολύ.
όλοι οι υπόλοιποι που σας ακολουθούν συντονίζονται και αυτοί με τις μπούρδες σας και εκεί ξεκινάει ο διαγωνισμός του ποίος θα πει την πιο κουλαν ντε παρι ιδέα και καταφέρει να τον κάνουν RT (retweet στο γλώσσα του twitter) οι υπόλοιποι.
εάν είσαι εκτός κλίκας ή ψιλοάσχετος, που ναι μεν υπάρχεις και κάνεις follow και σε κάνουν follow οι cool του twitter, αλλά δεν έχουν ξενυχτήσει μαζί σου σχολιάζοντας το inception ή τους arcade fire, ταπεινέ μου ακόλουθε πρέπει να προσπαθήσεις διπλά, να στίψεις το μυαλό σου και να σκεφτείς την πιο πρωτότυπη μαλακία πρώτος.
αλλά, όλα αυτά για σένα είναι ήδη γνωστά, no?
πολλά πολλά χρόνια πίσω, τότε στο προαύλιο του σχολείου, όταν ακόμα φόραγες σιδεράκια και η ακμή έκανε το πρόσωπό σου να μοιάζει με πίτσα μεξικάνα, στο διάλειμμα που ήθελες απεγνωσμένα να κάνεις παρέα με τους cool και έπρεπε να προσποιηθείς όχι μόνο ότι καπνίζεις, αλλά ότι σου αρέσει κιόλας και ότι όχι όχι δεν πνίγεσαι από τα καμελ που είναι άλλωστε και η μάρκα σου.
κάπως έτσι περνάει το 8άωρο του κάθε μπλογκίστα που σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω του. ο μπλογκίστας φεύγει από το γραφείο και όχι όχι δεν αφήνει το φιλοθεάμον κοινό να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα, αλλά λογκάρει ξανά (και ξανά και ξανά και ξανά) από το κινητό του, και κοιμάται, ξυπνάει, χέζει, κατουράει, παίζει και τον παίζει, όλα σε live σύνδεση for your eyes only.
*απορώ όταν θα σταματήσει να είναι πια ενδιαφέρον το twitter πως θα αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη όλοι αυτοί που δεν θα έχουν πλέον κανέναν να μοιραστούν τις παπαριές τους*
όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαμορφώσει ένα άγραφο comme il faut όχι τόσο του τι να γράφεις, αλλά του ΠΩΣ να το γράφεις.
οι απόψεις δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους, οι χαρακτήρες επίσης, και όλοι μαζί προσπαθούν μέσα από 140 χαρακτήρες να σε πείσουν για το πόσο γαμάτοι είναι.
πραγματικά απορώ, όπως ακριβώς και στο σχολείο, γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι cool? ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να το νομίζουν και τι είδους αγέρας είναι αυτός που έχει πάρει τα μυαλά τους και δεν τα έχει φέρει ακόμα πίσω?
κάνω έκκληση στον Βεντεβάλες, τον Γκρεγκάλε, τον Σουμάτρα και τέλος στον προσωπικό μου αγαπημένο, Φεν Χαμπούμ να επιστρέψουν πίσω τα μυαλά των ελλήνων μπλογκερς γιατί ίσως και να τα χρειαστούν.
σας ευχαριστώ πολύ όλους.
και μην ξεχνάμε: λευτεριά στην πλατεία καρύτση βοήθειά μας.