η επανασταση του αυτονοητου

το έχω πει κι άλλες φορές: είμαστε καταδικασμένοι για πάντα να επιβιώνουμε σε ένα γιγαντιαίο προαύλιο σχολείου.
όσο μεγάλη και αν είναι η χαρά σου στην έκτη δημοτικού θα έχεις πάντα να αντιμετωπίσεις το προαύλιο του γυμνασίου, του λυκείου, του αμφιθεάτρου, του γραφείου και πάει λέγοντας. όσοι καταφέρνουν να επιβιώσουν στο μεγάλο προαύλιο το κάνουν μόνο αφού έχουν αφήσει τα σχολικά σύνδρομα, τους κομπλεξισμούς και τις κακίες πίσω τους μια και καλή.
οι υπόλοιποι πορεύονται με τους νόμους που διέπουν τα προαύλια, με τον δυνατό να υπερισχύει έναντι όλων, με τους υπερασπιστές των αδύναμων, τις ωραίες, τις χοντρές, τους αδύναμους, τους χαζούς, τους χαφιέδες και τους γλύφτες.
οι περισσότεροι συνεχίζουν να παίζουν αυτούς τους ρόλους για το υπόλοιπο της ζωής τους, αν και η ιστορία έχει δείξει ότι οι περισσότερες ωραίες κακοπαντρεύτηκαν και έγιναν χοντρές, οι χοντρές δεν αδυνάτισαν ποτέ και ζουν με μια ντουζίνα γάτες, οι κάποτε δυνατοί επιδεικνύουν ότι νταϊλίκι τους έχει απομείνει σε φουκαράδες πακιστανούς στα φανάρια, οι χαφιέδες παραμένουν χαφιέδες και καταλήγουν κρεμασμένοι είτε στο κελί της φυλακής είτε από τον πολυέλαιο του σπιτιού τους και φυσικά οι γλύφτες παραμένουν γλύφτες και κατά πάσα πιθανότητα ένας απ' αυτούς είναι το νυν αφεντικό σου.
αν πιστεύεις ότι η ζωή είναι άδικη έχεις απόλυτο δίκιο!
προς τι όμως ο παραλληλισμός με τα προαύλια?
δυστυχώς νομίζω ότι σαν λαός θα θέλαμε και ίσως να μπορούσαμε να κάνουμε πολλά καλά πράγματα, αλλά αυτή η ατέρμονη γκρίνια και μιζέρια δεν μας αφήνει να αγιάσουμε. το μόνο που ξέρουμε πολύ καλά να κάνουμε είναι να ξέρουμε. τα πάντα. να έχουμε γνώμη για τα πάντα, να την λέμε πάντα, να την υπερασπιζόμαστε πάντα και να μην ακούμε ποτέ τι έχει ο άλλος να πει. τις περισσότερες φορές, αυτές οι απόψεις που υπερασπιζόμαστε δεν είναι καν δικές μας. είτε μας τις έχουν κληρονομήσει οι προηγούμενες γενιές είτε τις ακούσαμε κάπου σαν μέρος μιας άλλης τελείως διαφορετικής πρότασης και κρατήσαμε ότι μας βόλευε για να υπερασπίζουμε με περισσότερο σθένος τις απόψεις μας.
ακόμα θα αναρωτιέστε που το πάω? πραγματικά για αλλού έχω ξεκινήσει και αλλού το αφήνω να πάει. αυτό που ήθελα στην πραγματικότητα να σχολιάσω είναι η συζήτηση του ΓΑΠ "με τους νέους" της περασμένης παρασκευής που μεταδόθηκε online (μπορείς να την δεις ή να την διαβάσεις εδώ).
για τους μπλόγκερς που σέβονται τον εαυτό τους η αναπαραγωγή γεγονότων που συνέβησαν ακόμα και το προηγούμενο 24ωρο ισοδυναμεί με ηλεκτρονική αυτοκτονία, πόσο μάλλον η αναπαραγωγή μιας συνέντευξης προ πενταημέρου, αλλά θα πάρω τα ρίσκα μου.
καταρχάς να δηλώσω ότι αυτό το κείμενο δεν έχει καμία πολιτική προέκταση, ούτε αναφορά και σχολιασμό για την πολιτική σκηνή της ελλάδας, αφορά μόνο πρόσωπα και καταστάσεις. ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, αφορά τον ΓΑΠ (που προφανώς τον αναφέρω ως ΓΑΠ για συντομία απαξιώνοντας πλήρως όλους αυτούς που αναφέρονται σε αυτόν ως "γιωργάκη" μιας και το βρίσκω απολύτως χυδαίο και ταυτόχρονα μου ξυπνά εφιαλτικές μνήμες από τα προαύλια που έλεγα παραπάνω) και την συζήτηση του με τους νέους.
απ' όλη την συζήτηση αυτό που μου έμεινε στο μυαλό είναι η "επανάσταση του αυτονόητου" κάτι που έχω πει/σκεφτεί και εγώ άπειρες φορές ακριβώς με αυτή την επιλογή λέξεων που κάθε άλλο παρά τυχαία είναι.
εμένα για να μην σας τα πολυλογώ με έπεισε. δεν με έπεισε πως η όποια αλλαγή θα έρθει άμεσα γιατί αυτό δεν είναι στο χέρι του να το κάνει. πέρα από το να δώσει μια κατευθυντήρια γραμμή δεν μπορεί να μπει στο σπίτι του καθενός μας να σβήσει την λάμπα που καίει χωρίς λόγο, ούτε να μας κλείσει την βρύση ενώ πλένουμε τα δόντια μας. δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα σκουπίδια μας από την ανακύκλωση, ούτε μπορεί να μας κάνει να μην βρίζουμε μπροστά στα παιδιά μας. δεν μπορεί να μας κάνει να συμπαθήσουμε τους μετανάστες, ούτε να γίνουμε καλύτεροι επαγγελματίες, ούτε καλύτεροι γονείς, ούτε καλύτεροι φίλοι. δεν μπορεί να υποχρεώσει τις ιδιωτικές εταιρείες να δώσουν μεγαλύτερους μισθούς ή να μην απολύουν, ούτε να μάθει στους διευθυντές τους τρόπους καλύτερης αξιοποίησης του δυναμικού τους. δεν μπορεί να πει στον γιατρό να μην ζητάει φακελάκι, ούτε να ελέγξει γιατί καμία γυναίκα δεν γεννάει με φυσιολογικό τοκετό τον αύγουστο. δεν μπορεί να μειώσει την κίνηση, ούτε να πείσει τους εργαζόμενους στα μέσα να μην κάνουν απεργία όποτε τους κατέβει.
αυτό που μπορεί όμως να κάνει είναι να μας εμπνεύσει να γίνουμε καλύτεροι, να σκεφτούμε για μια (ακόμα) φορά τον συνάνθρωπο μας και τι αντίκτυπο έχουν οι πράξεις μας σε αυτόν, μπορεί να μας δώσει ελπίδα ότι άμα γίνουμε καλύτεροι ίσως όλα γύρω μας γίνουν και αυτά με την σειρά τους καλύτερα.
εμένα λοιπόν όλα αυτά μου τα έβγαλε.
σε ένα παράλληλο σύμπαν, αυτό του twitter, τη ίδια ώρα που γινόταν η συζήτηση που με ενέπνευσε τόσο, υπήρχαν τόσοι πολλοί που δεν τους κουνήθηκε ούτε τρίχα από τα φρύδια τους για όσα λέγονταν, αντίθετα επιδόθηκαν για άλλη μια φορά στο αγαπημένο σπορ του έλληνα το πέταγμα λάσπης (μπορείς να διαβάσεις τα πάντα εδώ- τρομερή εμπειρία, εμένα μου επιβεβαίωσε την θεωρία του προαυλίου. εσένα?)
κάπου μεταξύ του "δώστε μου έναν λόγο να κάτσω στην ελλάδα" και "ψηφίζουμε αλί μπαμπά γιατί έχει μόνο 40 κλέφτες" κατάλαβα ότι τα μόνα πολιτεύματα που θα υπάρχουν και θα υπερισχύουν πάντα στην ελλάδα είναι αυτά της βλακείας και της μικροπρέπειας.
μ' αυτά έχει μάθει ο έλληνας να ζει και μ' αυτά πενταπλασίασε τα ποσοστά της χρυσής αυγής και διπλασίασε την αποχή σε αυτές τις εκλογές.
μετά απ΄αυτό όχι μόνο δεν περιμένω πια τίποτα από εδώ, όχι μόνο δεν βλέπω την ώρα να φύγω αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι όταν το κάνω δεν θα γυρίσω ποτέ.
το χειρότερο όμως είναι ότι μέχρι εκείνη την στιγμή είχα πειστεί ότι ίσως κάτι να άλλαζε.