καλέ, αυτό που συμβαίνει πια σε κάθε εθνική εξέγερση my ass, που όλοι κοιτάνε πως θα πιάσουνε τον τάχα μου κουκουλοφόρο μέσα στο γκρουπ της αστυνομίας είναι πια ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ γραφικό όσο και ο λουμίδης παπαγάλος. εντάξει παιδιά, point taken, μέχρι και η μαμά μου κατάλαβε επιτέλους ότι και τα τάχα μου καλά παιδιά είναι τελικά τα κακά. δεν χρειάζεται να πέφτετε τ' ανάσκελα για να φωτογραφήσετε τις σόλες των παπουτσιών τους ήμαρτον παναΐα μου....
παπαγάλος είπα και θυμήθηκα αυτόν που κάποτε με είχε κάνει να συμπαθήσω τα φουντούνια, αλλά με έχασε μια για πάντα με τις προ-Σεφερλικές του μπούρδες.
καλά γούστα είναι αυτά να μου πεις. νο προμπλέμο. επ' αυτού.
παρακολουθώ με κλειστό στόμα τα social media αυτές τις μέρες όπου γίνεται το έλα να δεις. για άλλη μια φορά αυτό που αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι σε νιον ταμπέλα είναι το γνωστό ρητό για τις απόψεις και τις κωλοτρυπίδες, ξέρεις, που όλοι έχουν από μια. μετά τα τελευταία γεγονότα βέβαια να ψαχτούμε παιδιά, τι να πω, φαίνεται πως ορισμένοι έχουν περισσότερες.
το φανταστικό με το twitter είναι πως όταν κάποιος δεν σου γουστάρει, σταματάς να τον ακολουθείς και τελείωσε το παραμύθι. στο facebook που οι περισσότεροι είναι πραγματικοί σου φίλοι και βλέπεις να σου σπαμάρουν ανελέητα το wall με ότι γραφική μαλακία ανεβάσει ο κάθε παπάρας και αναγκαστικά βλέπεις από κάτω και τα χιλιάδες likes και τα εκατομμύρια shares? πως να μην σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι.
επίσης, θέλω σ' αυτό το σημείο να πω ότι νομίζω ήταν λίγο ακραία η αντίδραση όλων αυτών που έσκιζαν τα προικιά τους για το κάψιμο του Αττικόν χωρίς καν να ξέρουν που βρίσκετε στον χάρτη της Αθήνας? άσε το να έχουν πάει κιόλας.
μήπως να κουλάρουμε λίγο όλοι μπας και γλυτώσουμε την μαζική υστερία?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου