Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

μικρες σοφιες της ανεργιας

αν κάπνιζα η αγαπημένη μου ατάκα αυτή την περίοδο θα ήταν "τα τσιγάρα να βγαίνουν και όλα καλά".
τι εννοεί ο ποιητής? είμαι σε μια φάση πια που δεν με ενδιαφέρει η γαμάτη δουλειά, που μεταξύ μας, μέχρι τα αισίως 29 μου δεν την βρήκα ποτέ, ούτε τα γαμάτα λεφτά, αυτά κι αν δεν τα είχα και ούτε πρόκειται να τα έχω ποτέ. και ξέρεις τι? μπορεί να σκεφτείς εσύ τώρα ότι το λέω και καλά, κατά συνθήκη δηλαδή, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε την μοίρα μας ας την αποδεχτούμε και τέτοια. δεν ξέρω. μπορεί.
προφανώς κάποτε είχα και εγώ όνειρα για μεγάλη καριέρα, για τρελά λεφτά και για όλες τις ανέσεις που αυτά σου προσφέρουν. προσγειώθηκα απότομα στην Ελληνική πραγματικότητα και δεν μιλάω για τώρα. και τότε τα ίδια σκατά ήταν με την ανεργία και την υποτιθέμενη κρίση του τώρα, κανείς δεν αναγνώριζε τα πτυχία σου, σπάνια έπαιρνες αύξηση, αν δεν έκανες εσύ το βήμα να φύγεις ακόμα στην ίδια θέση θα ήσουν, η ανεργία κρατούσε πάντα ένα σεβαστό διάστημα και συνήθως ήταν ένας γνωστός που θα σου έβρισκε την όποια δουλειά παρά το βιογραφικό σου [το πιο υπερεκτιμημένο "προσόν"? εύκολα] και μην ξεχνάμε το πιο βασικό, όλες τις δουλείες δεκανίκια όπως τις είχε πει η αγαπημένη μου Στέλλα, όλες οι δουλειές που τις δεχόσουν προκειμένου να μην κάθεσαι, προκειμένου κοινωνικά να έχεις έναν τίτλο, προκειμένου να έχεις λεφτά και ας μην ήταν όσο σου λείπουν ή αναλογούν. δουλείες που σε πήγαιναν στην καλύτερη περίπτωση ένα βήμα παραπέρα από άποψη γνωριμιών [να τις βράσεις πια], που θα σου εξασφάλιζαν την επόμενη γκλαμουράτι δουλεία στο τάδε περιοδικό ή στην τάδε εταιρεία για να έχεις να λες ότι δουλεύω "εκεί". δουλείες τάφοι, από έξω μες την χλίδα και μέσα μες την μιζέρια.
επαναλαμβάνω: δεν μιλάω για τώρα.
μιλάω για τότε.
ναι και τότε γινόντουσαν αυτά, πιο πολύ απ' ότι τώρα , απλά τότε όλοι ήταν σε τρανς και κανείς δεν τα έβλεπε.
να βγαίνουν τα τσιγάρα λοιπόν είναι ο σκοπός.
δεν θα το κρύψω, αυτόν τον ενάμιση μήνα που δεν δουλεύω κάνω την απόλυτη ζωή. πια είναι αυτή? η προσωπική μου, αυτή που επιλέγω εγώ για αλλαγή και όχι αυτή που μου επιβάλει ο κάθε ένας που δεν μπορεί και δεν θέλει να ρυθμίσει τον προσωπικό του χρόνο και γαμάει τον χρόνο όλων των υπολοίπων. είναι ο πρώτος ενάμισης μήνας μετά από δυο χρόνια σκέτης τρέλας που δεν έχω άγχος. για τίποτα. ούτε καν για το πότε θα ξαναβρώ δουλειά. οκ εκτός από ορισμένες απειροελάχιστες κρίσεις πανικού. κι όμως, δεν με ενδιαφέρει πότε θα βρω δουλειά, ή που θα είναι αυτό. χέστηκα. με ενδιαφέρει να είμαι εγώ καλά, να μπορώ να έχω τα βασικά υλικά αγαθά, γιατί στα υπόλοιπα είμαι πολύ τυχερή, και απολύτως τίποτα περισσότερο. αλήθεια. δεν θα ξαναεξαγοραστώ ποτέ στο δίλημμα λεφτά ή χρόνος. η απάντηση από 'δω και πέρα είναι σαφέστατα ο χρόνος. και αφού εκ των πραγμάτων τα λεφτά δεν θα τα έχω ποτέ πολλά, τότε θα προτιμήσω τον πολύ χρόνο. που είναι και τζάμπα.

3 σχόλια:

  1. τιποτα δεν παίρνουμε μαζί μας φεύγοντας.
    αυτό που μένει είναι ό,τι έχουμε ζήσει.
    είναι αναντικατάστατος λοιπόν ο χρόνος και το πώς τον περνάμε.
    μόνο αυτός μετράει τελικά.
    φιλιά,
    j.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μικρές σοφίες εγώ, τεράστιες εσύ. πόσο δίκιο έχεις φίλη!! φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή