και ενώ περιμένω να κατέβει το mad men σκέφτηκα να η ευκαιρία να γράψω παράλληλα και ένα ποστ. όσες φορές έχω αποφασίσει να κάνω κάτι τέτοιο από τον υπολογιστή του σπιτιού μου σιχτιρίζω απόλυτα την απόφαση και την όρεξη μου για γράψιμο γιατί όταν παίρνει τα πάνω του το λαπτοπ και μπορώ να ξεκινήσω να γράφω έχει περάσει περίπου μια ώρα από την ώρα που ξεκίνησα. σύμφωνα με το τορεντ, σε δύο μέρες και περίπου δυο ώρες θα έχει ολοκληρωθεί η μεταφορά του πρώτου κύκλου (ναι! ακόμα!) και αυτή η σούπερ ταχύτητα είναι απολύτως ενδεικτική για την ταχύτητα του υπολογιστή γενικότερα. είναι γεγονός ότι το mad men ίσως και να κατέβει τελικά, αυτό το ποστ ίσως και να ολοκληρωθεί/διορθωθεί τελικά αλλά εγώ κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ζήσω για να χαρώ τίποτα από τα δύο, θα ξεραθώ στο κρεβάτι και τα υπόλοιπα αύριο.
και κάπως έτσι τελειώνει μια ακόμα χαρούμενη μέρα στο στρουμφοχωριό, όπου μεταξύ άλλων χρειάστηκε να φτιάξω το 85% των πραγμάτων που θα χρειαστεί να πάρω μαζί μου στις διακοπές (που για μένα ξεκινάνε την παρασκευή αλλά για τον κωνσταντίνο που είναι σε τιμητική άδεια λόγω καλής συμπεριφοράς αύριο) και εδώ και εφτά λεπτά έχω καταφέρει να γράψω μόνο πέντε λέξεις και αυτές λάθος μιας και το λαπτοπ συνεχίζει να είναι κολλημένο σαν τσίχλα σε african-american μαλλιά. και επειδή ως γνωστόν το νευρικό μου σύστημα δεν είναι ότι πιο υγιές, έχω φλερτάρει (αποτυχημένα μέχρι τώρα) με την ιδέα να σουτάρω το λαπτοπ από το παράθυρο και να το βλέπω να γίνεται κομμάτια στο κράσπεδο περίπου σαράντα φορές. και μόνο που το σκέφτηκα κατακλύστηκα από ενοχές... δεν θα μπορούσα να του το κάνω αυτό ποτέ.
ήταν ένα πολύ ωραίο και γεμάτο σαββατοκύριακο όπου μεταξύ άλλων έφαγα ότι δεν είχα φάει τον ενάμιση μήνα που κάνω διατροφή. όλα μαζί. επί τρία. αλλά ήταν υπέροχα και όχι δεν έχω ούτε μια τύψη για αυτό (NOT). τρις μέρες έχουνε μείνει ακόμα στο γραφείο και αφού έχουμε όλοι εξαντλήσει το που θα πάει ο καθένας διακοπές, έχουμε αρχίσει να ανησυχούμε για την τύχη των blog μας τις τρις βδομάδες της άδειάς μας.
και αυτά ελπίζω να παραμείνουν τα μόνα μας προβλήματα μέχρι την πέμπτη.
η αλήθεια είναι ότι και εγώ δεν έχω αποφασίσει αν θέλω να πάρω το λαπτοπ μαζί μου, αλλά δεν μπορώ να βρω ούτε έναν σοβαρό λόγο για να το κάνω.
και τώρα τα ευχάριστα: έχω την απόλυτη χαρά να σας ανακοινώσω ότι κλείσαμε σπίτι με τον κωνσταντίνο και προχωράμε αισίως στην επόμενη πίστα που λέγεται συμβίωση. αφού ο μάριο (εγώ) και ο λουίτζι (ο κων) τα βάλανε με κινέζικους δράκους και διαστημόπλοια που εκτοξεύουν μπάλες φωτιάς από το στόμα τους στο μάριο λαντ 1, τώρα, στο 2 θα πρέπει να μάθουν να μαζεύουν μανιτάρια και κέρματα κάτω από την ίδια στέγη, και θα βάλουν στόχο να μην πουν ούτε μια μαλωμένη καληνύχτα ενώ θα τραβάει ο ένας το σκέπασμα του άλλου. μπορεί για αυτούς που έχουν παίξε και το 3ο μάριο να ακούγεται παιχνιδάκι, αλλά για τον μάριο και τον λουίτζι αυτό είναι συνώνυμο με τον μεγάλο κακό φαραώ από την πίστα τερματισμού στο μάριο λαντ 1.
περισσότερες λεπτομέρειες για αυτό το εγχείρημα σε επόμενα ποστ ή στις ειδήσεις των εννέα.
κααααλό σας βράδυ.
αλλά πριν σας αφήσω αλα αιμίλιος λιάτσος, το mad men έχει άλλες 13 ώρες (μόνο) για να κατέβει, οπότε αποφάσισα να σας γράψω μερικά ακόμα πράγματα για αυτή μας την απόφαση. που στην ουσία δεν ήταν ακριβώς απόφαση παρά μια τρέλα της στιγμής που μας έφερε ένα συμβόλαιο δυο χρόνων μπροστά μας και εμάς απολύτως σίγουρους για αυτό που πάμε να κάνουμε. χωρίς ούτε μια αμφιβολία. αυτό για πολλούς φίλους και γνωστούς ίσως να σκάσει σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά για εμάς, αυτό το μικρό "εμάς", είναι τόσο ξεκάθαρο, εύκολο και αποφασισμένο σαν την ίδια μας την ανάσα. και επειδή κουράστηκα να κρύβομαι και να φοβάμαι να παραδεχτώ (και κατά συνέπεια να ζήσω) τον μεγάλο και απόλυτο έρωτα μου με τον φόβο να μην με γλωσσοφάνε/ματιάξουνε οι κακές οι γλώσσες, αποφάσισα να τους βγάλω την γλώσσα μου, να τους υψώσω το μεσαίο μου δάχτυλο, και να τους ανακοινώσω επίσημα ότι δεν τις φοβάμαι πια και να πάνε να χεστούν.
19 ώρες το mad men και μάλλον ήρθε η ώρα να πάρω απόφαση ότι δεν θα το δω απόψε.
"αιμίλιεεεε? έλα να πεις καληνύχτα στα παιδιά"
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφή