zombieland

ως γνωστόν όλα τα καλά μου συμβαίνουν μέσα στο μετρό. όπου καλά αντικατέστησε με τη λέξη έμπνευση και είσαι μέσα. και εκεί που νόμιζα ότι α) αυτή η βασανιστική εβδομάδα δεν θα περάσει ποτέ, και β) αυτή η βασανιστική εβδομάδα θα περνούσε χωρίς μισό ποστ από μένα, να που ήρθε η πέμπτη το βράδυ και η γνωστή διαδρομή σύνταγμα-δουκίσσης πλακεντίας για να μας αποδείξει ότι α) ο χρόνος περνάει και ότι β) ο χρόνος περνάει ακόμα και όταν νομίζεις ότι δεν θα περάσει ποτέ.
η off season εποχή του μετρό με έχει αναγκάσει να προχωρήσω με γοργούς ρυθμούς το βιβλίο μου που παλεύω περίπου τρις μήνες και τελειωμό δεν έχει. σε αντίθεση με τους τέσσερις τόμους του twilight saga (ναι! ξέρω το τέλος και έχω το δικαίωμα να απειλώ κάθε 12χρόνο με spoilers) που καταβρόχθισα σε δυο μήνες συνολικά πριν ξεκινήσω αυτό, αυτό μου έχει φανεί ότι διαρκεί αιώνες. θέλω να προλάβω να το ξεπετάξω πριν τις διακοπές για να αρχίσω να διαβάζω τα ρομαντικά μου μυθιστορήματα. after all δεν λέει marketing στην παραλία.
αγαπώ το διάβασμα και ότι έχω μάθει μέχρι τώρα ζωή μου μπορώ να τα αποδώσω στην τεράστια βιβλιοθήκη-κληρονομία που μου έχουν αφήσει οι γονείς μου, με όλα τα κλασσικά αλλά και άλλα, εντελώς κούλα βιβλία και στην πλήρη έλλειψη κοντρόλ στην ανάγνωσή τους (το "πεθαμένο λικέρ" του ξανθούλη και το "περί έρωτος και άλλων δαιμονίων" του μάρκες δεν είναι requirment reading για 10άχρονα). όλα αυτά και άλλα πολλά με έκαναν να ερωτευτώ τα βιβλία και επίσης έκαναν την φαντασία μου απείρως πιο ζωηρή. είναι πολύ λογικό λοιπόν να κοιτάζω με περίσσιο θαυμασμό τους υπόλοιπους μέσα στο μετρό που επιλέγουν να περάσουν αυτά τα λεπτά με ένα βιβλίο και όχι με την συντροφιά του κινητού τους τηλεφώνου.
πόσο μάλλον όταν είναι παιδάκια, πράγμα σπάνιο για τα ευτραφή ελληνόπουλα.
απέναντι μου σήμερα στον γυρισμό καθόταν μια οικογένεια γάλλων. δυο γονείς, μεγαλούτσικοι θα τους έλεγες, και τρία παιδάκια. δυο παιδάκια αγοράκι-κοριτσάκι περίπου 6-7 χρονών και ένα μπεμπέ στο καρότσι. όχι μόνο δεν ακουγόντουσαν, όχι μόνο καθόντουσαν στην θέση τους ήσυχα και ήρεμα, όχι μόνο συζητούσαν με τους γονείς του σε ντεσιμπέλ που πρέπει να είσαι σκύλος για να τα πιάσεις, όχι μόνο το μωρό δεν έβγαλε κιχ, αλλά ήταν ευγενικότατα και απολύτως τοποθετημένα στον δικό τους προσωπικό χώρο χωρίς να επιβαρύνουν τον διπλανό-μπροστινό-και-πλαϊνό τους ταυτόχρονα. αχ τα ζήλεψα τόσο πολύ!
το μπεμπέ στο καρότσι σε κάποια ανύποπτη στιγμή έβγαλε μια υποψία κλάματος και η αμεσότητα που πετάχτηκε ο "μεγάλος" αδελφός του να βγάλει και να του δώσει του κουκλάκι του από την τσάντα ήταν σοκαριστική. συγκινήθηκα τόσο πολύ με αυτή την τόσο απλή κίνηση που πραγματικά εάν μου λέγανε να κάνω παιδιά τώρα και να μπορούσα να διαλέξω ακριβώς πως να είναι θα έλεγα έτσι ακριβώς όπως αυτό το γαλλάκι.
αν ήταν κανας δικός μας μπόμπος ή μπουνταλού αντίστοιχα όχι μόνο θα είχε ρίξει ύπουλη τσιμπιά στο μπεμπέ αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα είχε χρησιμοποιήσει το κουκλάκι του για να του πνίξει το κλάμα μη το ακούσει η μπουνταλομάνα και το τιμωρήσει. θα είχε σηκώσει ολόκληρο τον συρμό στο πόδι με τις φωνάρες του και θα πήγαινε από τετράδα σε τετράδα σηκώνοντας το φουστάνι του και καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκερπάνι το άσπρο του βρακί, αποζητώντας την προσοχή που δεν του δείχνουν οι μπουνταλογονείς του που συνήθως κουτσομπολεύουν με την μπουνταλοκουμπάρα. στο διάλειμμα του κουτσομπολιού θα το κυνηγούσαν με υγρά μωρομάντηλα για να του σκουπίσουν την σοκολάτα, τις μύξες, τον χυμό, ή τα ψίχουλα από το κουλούρι σπρώχνοντας τα όλα με τεράστια δεξιοτεχνία πάνω στην τσάντα σου και ενώ θα προσπαθούσαν να παλουκώσουν τον μπουνταλοκώλο του κάτω μπας και πάει αναίμακτα η υπόλοιπη διαδρομή, το μπουνταλόπαιδο θα σε είχε πατήσει/κλοτσήσει/χτυπήσει/ακουμπήσει με το πενταβρώμικο παπούτσι του περίπου είκοσι φορές χωρίς κανείς φυσικά να σου ζητήσει συγγνώμη. ποτέ.
και εκεί που είναι όλα τόσο ωραία και ευρωπαϊκά με την γαλλική οικογένεια απέναντι μου, κάτι μου χαλάει το πλάνο εδώ και πόση ώρα και δεν μπορώ να καταλάβω τι. πίσω από τζάμι της τετράδας μας είναι ένα ζόμπι. ένα πρεζάκι βαράει τις ντάγκλες του πάνω από το κεφάλι της μικρής γαλλίδας. δεν είμαι ρατσίστρια. έχω πολύ κατανόηση για πολύ κόσμο, μπορώ μέχρι και να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα προκειμένου να μην θιχτεί κόσμος, αλλά τα πρεζάκια δεν τα μπορώ. με ενοχλούν ρε παιδί μου πως να το κάνουμε? με ενοχλούν τραγικά που έχουν αποφασίσει ότι θα κάνουν όλο το κέντρο της αθήνας το παγκάκι τους, με ενοχλούν αφόρητα όταν σουτάρουν όπου βρουν, ακόμα και αν αυτό το "όπου" είναι μια παιδική χαρά ή ένα πάρκο ή η μέση ενός δρόμου, με ενοχλούν που ψωνίζουν και ψωνίζονται σε κάθε στενό μετατρέποντας την αθήνα σε ένα τεράστιο νταλαβέρι, με ενοχλούν όταν βαράνε τις ντάγκλες τους μέσα στα βαγόνια του μετρό, στα πεζοδρόμια και στις πλατείες, με ενοχλούν πολύ όταν χάνονται από το κοπάδι τους και κυκλοφορούν παντού χωρίς κανέναν έλεγχο, με ενοχλούν τέλος αφόρητα πολύ που μας κάνουν συνένοχους τους αλλά και συναισθηματικά υποχρεωμένους να τους λυπηθούμε και να τους βοηθήσουμε. μου χαλάνε την αισθητική μου όταν είναι μέσα στο μετρό, μου χαλάνε την αισθητική μου όταν κάθονται έξω από το αμάξι μου στο κολωνάκι και μου ζητάνε επίμονα ένα ευρώ, με χαλάει να τους βλέπω να παραπαίουν παντού και να έχω το άγχος μην σωριαστούν στα πόδια μου ή στα πόδια καμίας γιαγιάς ή ακόμα χειρότερα (καλύτερα?) στις ράγες του μετρό. άι σιχτίρ πια.
στο μυαλό μου τους έχω τόσο σχηματικά σαν ζόμπι, ελεεινά και τελείως χαζά σαν αυτά στο "planet terror" που παριστάνουν τα εκκρεμή έξω από το εστιατόριο του J.T. δεν τους λυπάμαι καθόλου, δεν νιώθω καθόλου υποχρεωμένη να τους δώσω λεφτά γιατί έχουν να φάνε δυο μέρες, ή γιατί μένουν στον δρόμο, ή για να πάρουν μια τυρόπιτα, ή ένα πακέτο τσιγάρα, ή για όποια πιθανή δικαιολογία σκαρφίζονται για τους λυπηθούμε. είναι οι μόνοι για τους οποίους νιώθω ότι είναι πραγματικά άξιοι της μοίρας τους, και όχι δεν μπορώ να ακούω ότι είναι εθισμένοι γιατί φιλέ μου πριν δοκιμάσεις πρώτη φορά την ζουζού μην μου πεις ούτε ότι δεν είχες περάσει βολτίτσα από την ομόνοια να δεις την φάση, ούτε ότι δεν ήξερες ότι είναι τρελά εθιστική, γιατί αυτά τα ξέρει και το ανιψάκι μου που είναι ακόμα στην καλαθούνα. μην μου το πεις γιατί δεν θα σε πιστέψω. από την άλλη βέβαια να μου πεις και τι να τους κάνεις? τα κέντρα αποτοξίνωσης είναι τίγκα και αν δεν είναι αυτά τίγκα είναι οι λίστες αναμονής, η μεθαδόνη είναι χειρότερη από την ηρωίνη, οι περισσότεροι δεν είναι καν σε θέση να απεξαρτητοποιηθούν, και αν ποτέ τα καταφέρουν είναι πολύ δύσκολο να απαγκιστρωθούν από τον κύκλο τους που τους ξαναβάζει πάλι μέσα στον χορό. η πολιτεία δεν τους παρέχει απολύτως τίποτα, να δουλέψουν έτσι όπως έχουν καταντήσει δεν μπορούν, να παράγουν με κάποιο τρόπο κάτι επίσης δεν μπορούν, επομένως το να παρασιτούν είναι η μόνη φυσική τους εξέλιξη, και όχι πια επιλογή.
και πάλι δεν μπορώ να πω ότι τους λυπάμαι. προφανώς και δεν γράφω κάνα δοκίμιο με προτάσεις και λύσεις για το τι μπορεί να γίνει για να γίνει και η δική τους (ότι απομένει) και η δική μας ζωή καλύτερη, αλλά η συνύπαρξη μας δεν θα έπρεπε καν να είναι στα πιθανά σενάρια πόσο μάλλον να είναι η πραγματικότητα.