Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

οτι δεν ειχα γραψει σε μια εβδομαδα

επειδή δεν μπορώ να γράψω τέσσερα διαφορετικά ποστ (τι εννοείς δεν μπορείς?) θα τα βάλω όλα σε ένα, θα βγάλω όσο περισσότερα νεύρα μπορώ πάνω στα δόλια πλήκτρα και θα το κάνω ποστ να τελειώνω γιατί από χτες τα μαζεύω και θα σκάσω.
*η ημερομηνία είναι χτεσινή γιατί χτες το ξεκίνησα, αλλά αγαπητέ αναγνώστη δώσε μου έναν λόγο γιατί αυτό μπορεί να σε ενδιαφέρει?*

σήμερα το πρωί, ανεβαίνω τις σκάλες του μετρό και καθόλου χαρωπή δεν με λες. επίσης και καθόλου ωραία δεν με λες αν σκεφτείς ότι φοράω πρακτικά τις πυτζάμες μου (αλλά στον υπόλοιπο κόσμο που με βλέπει το παίζω ότι φοράω φόρμα. τώρα πως ακριβώς το παίζω μη ρωτάς), με ζακέτα μαύρη (ότι βρήκα μπροστά μου) δεμένη πάνω πάνω στη μέση μου και με δυο τσάντες στον ώμο μου και γενικά μπορείς να με χαρακτηρίσεις εκτός από τρελή και άστεγη επίσης
τύπος που κατεβαίνει τις κυλιόμενες με την αντίθετη φορά από τις σκάλες που ανεβαίνω κατά πάσα πιθανότητα άρτι αποφυλακισμένος από χρόνιο εγκλεισμό (δεν εξηγείται αλλιώς η χαρά του που με είδε) αρχίζει μανιωδώς να μου κάνει ψιτ ψιτ και αφού τελικά γυρίζω μου κλείνει το μάτι με λαγνεία και μου γλύφεται. εγώ έξαλλη και με την απορία φυσικά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου αφενός για το θάρρος-θράσος του, αφετέρου για τα χάλια μου, τον είπα μαλάκα αφού πρώτα βεβαιώθηκα ότι δεν γνωριζόμαστε από πουθενά μιας και στην αντίστοιχη ερώτηση μου δεν πήρα καμία απάντηση.
θεέ μου δώσε μου δύναμη να μην ανεχτώ ποτέ κανέναν μαλάκα που θεωρεί ότι οι γυναίκες είναι αντικείμενα στα οποία νιώθουν ότι μπορούν να εκδηλώνουν τον χυδαίο θαυμασμό τους όποια στιγμή εκείνοι θεωρούν σωστή μόνο και μόνο επειδή έτσι έκανε και ο πατέρας τους.

σήμερα το πρωί επίσης, πριν το σκηνικό με τον μαλάκα από πάνω, βλέπω στο δρόμο μια κοπέλα έγκυο, καθισμένη στο πεζοδρόμιο να ζητιανεύει. ένας θεός ξέρει γιατί ένιωσα την ανάγκη να την βοηθήσω, μιας και δεν βοηθάω κανέναν που έχει δύο χεράκια, δύο ποδαράκια, δυο ματάκια και καθόλου όρεξη για δουλειά. θα το αποδώσω στο ανύπαρκτο μητρικό μου ένστικτο που ίσως τώρα κάνει τις πρώτες του προσπάθειες να βγει στην επιφάνεια, της έδωσα 1,50 ευρώ. αφού της τα έδωσα μου ζήτησε "λεφτά" λες και αυτά που τις είχα δώσει ήταν καραμέλες, γιατί έχει λέει να πληρώνει ενοίκιο 300 ευρώ το μήνα που σημαίνει ότι κάθε μέρα πρέπει να βάζει δέκα ευρώ στην άκρη. πάνω που η λογική μου είχε αρχίσει να με εγκαταλείπει, μου ζήτησε εάν έχω να της πάω και ρούχα. παράλληλα μου είπε για το δόντι της (??) το όποιο της το βγάλανε χτες (μου το έδειξε!) και μου είπε επίσης ότι πολύ την πονάει και ότι της δώσανε amoxil για τον πόνο και ότι το amoxil της έχει προκαλέσει παρενέργειες και δεν νιώθει καλά. μάλλον για να σας μεταφέρω καλύτερα την ιστορία με το δόντι, τις παρενέργειες του amoxil μου τις είπε αφού τη ρώτησα γιατί δεν πάει να δουλέψει βασικά όπως κάνω και εγώ όπου επίσης (πλέον) πληρώνω ενοίκιο.
φεύγοντας έπιασα τον εαυτό μου να αμφιβάλλει ακόμα και με την εγκυμοσύνη της, μόλις φυσικά συνειδητοποίησα ότι στο ούλο που μέχρι χτες είπε ότι υπήρχε δόντι δεν υπήρχε σημάδι ζωής εδώ και μια δεκαετία, πόσο μάλλον ίχνη εξαγωγής.
στιγμιαία αναρωτήθηκα τι μπορεί να έχει φταίξει και έχω γίνει τόσο καχύποπτη αλλά επειδή δεν βρήκα κάποια απάντηση που να ταιριάζει στην ψυχολογία μου το άφησα και θα περιμένω κάποια άλλη στιγμή να το αναλύσω.

δεν θα μπορούσα φυσικά να αφήσω ασχολίαστο το χτεσινό φασιον ναιτ αουτ. για την ακρίβεια ένα μόνο έχω να σχολιάσω: ποια κρίση? εγώ δεν είδα καμία πάντως, εκτός από κάτι πρεζάκια που ψοφολογάγανε στην σταδίου και κάτι ζητιάνους στην βουκουρεστίου. ένας πακιστανός μάλιστα που πουλούσε λουλούδια, βρήκε κυρία ντυμένη στην πένα, εξαιρετικά καλοζωισμένη και προσπαθούσε να της πουλήσει μάταια την πραμάτεια του με το απόλυτο ύφος απόγνωσης ζωγραφισμένο στο βλέμμα του, και αυτή τον έστειλε από εκεί που 'ρθε με ένα "ok, ok go now" λες και μίλαγε στην φιλιπινέζα της.
αντιθέτως είδα τις πιο πολλές (μαύρες=μηδέν φαντασία) σανέλ τσάντες απ' όσες θα έβλεπα εάν βρισκόμουν στην εβδομάδα μόδας της νέας υόρκης. ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτή την εξίσωση, ή αυξήθηκαν οι βίζιτες ή τα big money ακόμα καλά κρατούν ή όπως με ενημέρωσε η μάπετ όλες πια ψωνίζουν και ψωνίζονται στα στοκάδικα της ιταλίας. όποια και να είναι η απάντηση, χτες πόνεσε το μάτι μου από σανελ, τζιν καμπάνα, παγιετέ μπολερό και γαλλικό μάνι-πέντι. ήμαρτον πια κορίτσια, τόσα πολλά λεφτά και τόσο λίγη φαντασία? αλήθεια γιατί.
η χαρά της κάθε τελειωμένης φασιον μπλογκερ που ζει και πετάει την σκούφια της/του για αυτά τα ιβεντ για μένα πια είναι η καταδίκη μου. ούτε για καταναγκαστική εργασία δεν πατάω πια το ποδαράκι μου σε παρόμοια γκαδερινγκ και πραγματικά ΟΛΟΙ αυτοί οι εναλλακτικοί-λέγε-με-και-χιπστερ αν σπαταλούσαν τον μισό χρόνο που σπαταλάνε για να γίνουν εκκεντρικοί και τάχα μου προκλητικοί και τάχα μου αβαντ γκαρντ ίσως και να κατάφερναν να γίνουν κάτι σημαντικό στην ζωή τους εκτός από ουρές άλλων φασιονίστα που δεν έχουν από μόνοι τους κανέναν ρόλο ύπαρξης και χρειάζονται μια αυλή να τους χτυπάει παλαμάκια σε κάθε μαλακίας τους. πραγματικά πιπολ γκετ α μαδερφακινγκ λαιφ.

τέλος, στη μάχη με το αυτονόητο, η έξαλλη βγήκε για άλλη μια φορά νικήτρια.
μετά από ατελείωτα τηλεφωνήματα με την κατά τα άλλα συμπαθέστατη κυρία εξυπηρέτησηπελατών στον κωτσόβολο, κατάφερα να έχω το ψυγείο μου σήμερα στο σπίτι.
το όποιο να σημειώσω εδώ για όσους ενδιαφέρονται είναι ακόμα ακατοίκητο (εντάξει μέχρι σήμερα) παρότι στημένο και στρωμένο με την όλη του την προίκα του καρτερώντας τον κωτσόβολο να μας φέρει το ψυγείο.
-εγώ: στις 15 μου είπανε
-κυρίαεξυπηρέτησηπελατών: όχι κυρία μου, εγώ βλέπω στην οθόνη μου στις 23
-εγώ: μα ο υπάλληλος σας μου είπε ότι ο προμηθευτής θα σας φέρει το ψυγείο στις 15
-κυρίαεξυπηρέτησηπελατών: θα σας παρακαλούσα να μου πείτε το όνομα αυτού που σας το είπε γιατί αντιμετωπίζουμε πολύ συχνά τέτοια πρόβλημα από το αντίστοιχο τμήμα και έχουμε πολλούς.... (δεν σταματάει ποτέ)
-εγώ: ... συγγνώμη που σας διακόπτω, αλλά δεν θα σας βοηθήσω εγώ να λύσετε το ενδοεταιρικό σας πρόβλημα. εγώ απλά το ψυγείο μου θέλω την μέρα που μου είπατε.
-κυρίαεξυπηρέτησηπελατών: ναι καταλαβαίνω τι λέτε κυρία μου, θα προσπαθήσω αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ για τίποτα.
σ' αυτό το σημείο να μοιραστώ μαζί σας ότι το σάββατο πήγα στο ΙΚΕΑ και πήρα από εκεί το στρώμα και το κρεβάτι μας με σκοπό να τα φέρουν σπίτι (χωρίς τους χιλιάδες περιορισμούς του κωτσόβολου όπου ακόμα και τα τρία σκαλιά σε μονοκατοικία θεωρούνται όροφος και για να γίνει η μεταφορά χρειάζεται γερανός) δευτέρα ή τρίτη. την κυριακή λοιπόν με πήραν τηλέφωνο από την μεταφορική εταιρεία που χρησιμοποιεί το ΙΚΕΑ να με ενημερώσουν ότι λόγω της επικείμενης απεργίας των βυτιοφόρων, το ΙΚΕΑ κάνει τις παραδόσεις του νωρίτερα πάρα ενδεχομένως ποτέ, και όντως μας το φέρανε κυριακάτικα.
στην σουηδία αδελφές μου, στην σουηδία!

4 σχόλια:

  1. Παγιετέ μπολερό! Ναι, μαλάκα, ναι! ΟΛΕΣ. Και γιατίιιιιιιιι;;;!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. το είδες και εσύ έτσι? τρελό! πιστεύω το έχουν στο μυαλό τους (στο ποιο?) σαν εύκολο, ξέρεις πετάω αυτό πάνω μου και είμαι τζιτζι τύπου. κανείς δεν ξέρει. "ο χαμός του μπολερό" αυτόν τον τίτλο έπρεπε να είχα δώσει. ή ίσως το "μπολερό του ραβελ" ? ένας θεός ξέρει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. lIKE! lIKE! Πόσο χαίρομαι, που δεν κούνησα από το σπιτάκι μου προχθές το βράδυ!
    Και πόσο συμφωνώ για αυτές που έχουν τα πολλά πολλά πολλά λεφτά και καμία μα καμίααααα φαντασία!!!!! Ειδικά όσον αφορά τα νύχια!! Ήμαρτον πια με το Γαλλικό αλλά πριγκιπίσσες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Την καλύτερη δουλειά έκανες φίλη (λογικά γυναίκα??) ανώνυμη που δεν το κούνησες ρούπι από το σπίτακι σου! Μιλάμε για την απόλυτη ντέκα. Άστα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή