τoτε και τωρα

αυτός ο καιρός είναι ο αγαπημένος μου! δεν είναι τυχαίο άλλωστε που μου έδωσε έμπνευση να γράψω. να γράψω τι είναι ένα άλλο θέμα. αυτό είναι το θέμα: δεν έχω θέμα.
κάτι τέτοιες μέρες αναπολώ το λονδίνο τόσο πολύ. αυτές οι ψυχρές μέρες που όλη μέρα είναι απόγευμα και η μέρα δεν ξημερώνει ποτέ. το μόνο που θες είναι να αράξεις στο κρεβάτι σου/καναπέ σου με μια κουβέρτα, να βλέπεις dvd με noodle soup και να περιμένεις να έρθει το βράδυ, να κάνεις σαράντα τηλέφωνα για να κανονίσεις έξοδο την οποία τελικά θα ακυρώσεις και θα συνεχίσεις να σαπίζεις στο σπίτι. που θα ξημερώσει το ίδιο μουντό σάββατο και θα βάλεις τα πιο ζεστά ρούχα και τα δέκα κασκόλ και θα πας για brunch στο Notting Hill που είναι μαγευτικό τα πρωινά του σαββάτου ή θα πας στην British Library και θα διαβάζεις το unmade bed που μόλις αγόρασες στον τεράστιο εξωτερικό χώρο της βιβλιοθήκης που μοιάζει σαν να είσαι στα γυρίσματα του μικρού αυτοκράτορα.
βέβαια και η πραγματικότητα εδώ εξελίσσεται φανταστική. έχω να μπω και να οδηγήσω το αυτοκίνητο μου μια ολόκληρη εβδομάδα και χαίρομαι υπερβολικά για τα ποσοστά τρέλας που έχω γλυτώσει πίσω από το τιμόνι. η στάση του λεωφορείου και του τρόλεϊ (sic) είναι ακριβώς έξω από το καινούργιο μου σπίτι και με αφήνουν ακριβώς έξω από την είσοδο του μετρό.
ο κωνσταντίνος μαγειρεύει, και κάθε απόγευμα που γυρίζω σπίτι έχω ένα φαΐ, που έχουμε διαλέξει μαζί το ίδιο απόγευμα, να με περιμένει, εκτός από χτες που καταστρέψαμε το χωριάτικο κοτόπουλο της γιαγιάς αθηνάς και τελικά κατέληξε στα σκουπίδια. μας έμειναν όμως οι πατάτες!
η συμβίωση είναι... φυσιολογική. δεν ψάχνω τις τρελές λέξεις για να την περιγράψω, αν και θα μπορούσα να πω "γαμάτη" ή έστω "απροσδόκητα όχι βαρετή". μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα στο καινούργιο σπίτι κατέληξα στα εξής: δεν θα ξανακάνω μανικιούρ ποτέ, το πλυντήριο πιάτων είναι η πιο σημαντική αγορά που πρέπει να κάνει όποιος μένει σε σπίτι μόνος του χωρίς γονείς που φροντίζουν να πλένουν "μαγικά" τα πιάτα ή μάλλον φροντίζουν να κάνουν "κάτι" τα πιάτα που αυτό το "κάτι" εσένα, το παιδί, δεν αφορά ποτέ, και εμείς δεν την έχουμε κάνει, ακόμα. επίσης, απορώ γιατί όλοι αυτοί οι επιστήμονες που έχουν ανακαλύψει ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα, χρήσιμα δεν λέω, δεν έχουν ανακαλύψει ένα αόρατο κάλυμμα για να διατηρείτε το σπίτι καθαρό και ξάστερο? συμπέρασμα: έχω βαρεθεί να μαζεύω-σκουπίζω-σφουγγαρίζω-πλένω-στρώνω. ο κωνσταντίνος δε ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον κόσμο του νοικοκυριού με καμία απολύτως χαρά, και αναπολεί την προηγούμενη εβδομάδα που του μάζευε η μαμά του τα πάντα! αλλά για κάποιον σκοτεινό λόγο, ακόμα, μας αρέσει!
όσο για μένα, ελπίζω να θυμάμαι όλες αυτές τις ανέμελες στιγμές ξεγνοιασιάς και ηρεμίας στο σπίτι, μετά από κάποια χρόνια που όλα αυτά θα ανήκουν στο ένδοξο παρελθόν και το status quo θα είναι... διαφορετικό. μπορεί βέβαια και όχι, αλλά what are the odds?