London: a retrospective

Λονδίνο 4 χρόνια μετά... βγαίνοντας από το σταθμό της Bond st και εκεί που περιμένεις το HMV να σου ανοίξει τις αγκαλιές του για να περάσεις ολόκληρα 24ώρα χαμένος μέσα σε βιογραφίες και δισκογραφίες... reality check: τα HMV δεν είναι πια εκεί.
στην θέση τους βρίσκονται τα Forever 21 που και μόνο από το όνομα μπορείς να καταλάβεις σε τι ηλικίες στοχεύει. πολύ φθήνα ρούχα βέβαια, δεν το λες και κακό.
ο δρόμος άνω κάτω και από εκεί που κάποτε έβλεπες όλες τις φυλές του πραγματικού και του στιλιστικού κόσμου να παρελαύνουν, τώρα μετράς Σκοτσέζους εργάτες και Άγγλους με τόσο βαριές προφορές που θα έκαναν τον κάθε chav να νιώθει λόρδος μπροστά τους. 5 στις 10 σακούλες σταθερά είναι του Primark, αλλά με εντελώς απογοητευτικό εμπόρευμα για αυτή την σεζόν. σταθερή αξία στα ρούχα για μέσα στο σπίτι πάντως.
τα πιο ωραία high street ρούχα τα βρήκα στο River Island, και μετά από όλες τις βιτρίνες σε όλο το Λονδίνο μπορώ να δηλώσω ευθαρσώς πως τα παστέλ είναι το νέο μαύρο. μαύρα μαντάτα για όποιον η απόχρωση της επιδερμίδας του δεν του επιτρέπει να ενδώσει στην φανταστική αυτή παλέτα. κάτι που δεν μπορώ να πω εμπόδισε πολλές Αγγλίδες, οι οποίες ΦΥΣΙΚΑ εξακολουθούν να κυκλοφορούν με μπαλαρίνες και φούστες χωρίς καλσόν ή κάλτσες ακόμα και στους μείον χίλιους. και επειδή βρέθηκα εκεί όταν έστρωσε χιόνι σοβαρό [δεν είχα ξαναδεί χιόνι στο Λονδίνο ποτέ] μπορώ να δηλώσω ότι ούτε στο χιόνι μάσησαν πολύ καθώς δεν ήταν λίγα τα all star που είδα να βουλιάζουν στους όσους πόντους είχε.
στα λιγότερο mainstream τώρα, το east London που είναι και η Μέκκα του οποιουδήποτε κάνει κάτι σαφέστατα καλύτερο απ' αυτό που κάνεις εσύ και φοράει κάτι σαφέστατα παλιότερο απ' αυτό που φοράς εσύ, και ξέρει όλους αυτούς που εσύ θα μάθεις την επόμενη σεζόν ή μετά το τέλος την επερχόμενης εβδομάδας μόδας, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα απ' ότι 4 χρόνια πριν που ακόμα χρειαζόσουν πολλά αρχ*δια για να κυκλοφορήσεις οποιαδήποτε ώρα της μέρας στο Hackney για παράδειγμα. επίσης, οι περισσότερες εξωτερικές αγορές του ανατολικού Λονδίνου έχουν αρχίσει να γίνονται ελαφρώς όχι και τόσο ψαγμένες όσο παλιότερα, καθώς πλέον έρχεται κόσμος από παντού κάθε Κυριακή μεσημέρι για να ψωνίσει, οπότε και το εμπόρευμα τροποποιήθηκε κατάλληλα [βλέπε Sunday Upmarket].
σταθερή αξία το πολύ καλό, φθηνό και φυσικά multi-ethnic φαγητό. το καλύτερο burger δεν είναι πια στο 1001 αλλά [για μένα τουλάχιστον] στο Dalston Jazz Club όπου μετά τις έξι το απόγευμα, όπως και σε όλο το Hackney που στο daylight πλέον μοιάζει με το Elephant and Castle, γίνεται τις μουρλής από όλες τις κουλές προσωπικότητες αυτής της μεριάς του Λονδίνου, που οκ είναι και η πιο γοητευτική.
εκατομμύρια ποδήλατα στους δρόμους κάτι που πριν από 4 χρόνια δεν θα μπορούσε να το ισχυριστεί κανείς και πολύ περισσότερα ευγενικά και πολιτισμένα κατοικίδια, σε βαθμό που κάνουν τα δικά μας να μοιάζουν με άγρια ζώα της ζούγκλας. φυσικά ούτε λόγος για ακαθαρσίες σκύλων πουθενά. εννοείτε.
μετά από συζητήσεις με φίλους που έχουν έτσι κι έτσι δουλείες εκεί [γιατί υπάρχουν και φίλοι που έχουν πραγματικά γαμάτες δουλείες εκεί] κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η γη της επαγγελματικής επαγγελίας, φυσικά έχει την δυνατότητα να γίνει και είναι απολύτως στο χέρι σου να το κυνηγήσεις, αλλά για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό πρέπει να επενδύσεις πολύ χρόνο και χρήμα για να συντηρηθείς μέχρι να πιάσεις την καλή. η πραγματική καλή είναι αυτή που θα σε βοηθήσει να βάλεις και ένα χ ποσό λιρών στον τραπεζικό σου λογαριασμό. ή έτσι και έτσι καλή είναι αυτή που σου επιτρέπει να ζεις απλά άνετα διατηρώντας ένα πολύ flat lifestyle από άποψη κοινωνικοποίησης, κοινώς να βγαίνεις μόνο τα Σάββατα και αυτό σε happy hours.
το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα είναι ότι είναι μια πολύ δύσκολη πόλη για μένεις όσο μεγαλώνεις και οι προτεραιότητες σου αλλάζουν. αν είσαι σε φάση να σκέφτεσαι την οικογένεια δε είναι απλά αδύνατο να μείνεις εκεί μόνος σου με την προοπτική να την δημιουργήσεις εκεί. φυσικά και γίνεται, αλλά πόσο χρόνο είσαι διατεθειμένος να περιμένεις?
για μένα, 4 χρόνια πριν σαφέστατα και θα μπορούσα να ζούσα εκεί και να είχα κάνει και επαγγελματικά θαύματα. τώρα πια, πολύ δύσκολα, και χαίρομαι που I am in peace μ' αυτή την διαπίστωση .