Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

απ΄τα πολλα στα χαμηλα και απ΄τα ψιλα (οχι δεν ειναι ορθογραφικο) στα λιγα

τον τελευταίο καιρό έχω προσέξει ότι συμβαίνει κάτι πολύ αλλόκοτο στις συναλλαγές μου με το μετρό και θέλω να το καταθέσω μπας και το΄χει προσέξει και κάποιος άλλος στον μάταιο τούτο κόσμο ή αν αποτρελάθηκα και επίσημα.
με πιο πρόσφατο το σημερινό παράδειγμα, πάω με 20 ευρώ να πάρω 5 εισιτήρια (του 1 ευρώ) και ο τύπος μου δίνει ρέστα 10 ευρώ χαρτονόμισμα και τα υπόλοιπα 5 ευρώ σε 10 λεπτά και 20 λεπτά κέρματα. απόρησα γιατί στον διάβολο δεν μου δίνει 5 ευρώ χαρτονόμισμα να τελειώνουμε, ψιλοεκνευρίστηκα κιόλας γιατί με φόρτωσε με ένα κάρο ψιλολόγια (τα οποία αυτομάτως στο μυαλό μου καταγράφηκαν ως άχρηστα) και έφυγα. την ώρα που μου τα έδινε ένιωσα (εδώ είναι το κομμάτι που νομίζω ότι αποτρελαίνομαι) ότι μου τα έδινε με ένα συναίσθημα εκδίκησης να το πω? σαν να "εκδικούταν" εμένα για τον/την προηγούμενο/η που του τα φόρτωσε να το πω? χαιρεκακίας που ξεφορτωνόταν τα ψιλά γενικότερα να το πω?
το σκέφτηκα λίγο και θυμήθηκα μια άλλη μέρα που είχα πάει με μια χούφτα ψιλολόγια που τα μάζεψα απ΄όλο το σπίτι και τα αράδιασα πάνω στο ταμείο, η ταμίας με κοίταξε με ένα απαίσιο ύφος και μούγκρισε σχεδόν από μέσα της (αλλά τόσο δυνατά ώστε να την ακούσω): "για παγκάρι εκκλησίας μας πέρασες?".
κατέληξα στα εξής δύο συμπεράσματα: ότι οι άνθρωποι έχουμε ένα θέμα με τα ψιλά γενικότερα μιας και δεν τα θεωρούμε "αρκετά" λεφτά όταν μας τα δίνουνε, αλλά όταν τα δίνουμε είναι μια χαρά λεφτά. και ότι πολλές φορές, σκόπιμα, θέλουμε να κάνουμε τις ζωές των άλλων δύσκολες ή έστω, να μην προσπαθούμε να τις κάνουμε εύκολες.
1ο συμπέρασμα: είμαι πλέον σίγουρη ότι τα κέρματα κάτω του 1 ευρώ έχουν σαν λόγο ύπαρξης το να μας ωθούν σε έναν ακατάσχετο καταναλωτισμό (άλλωστε είναι παραπάνω από ενδεικτικά τα παραδείγματα των 4,95 ή 19,95 που στην ουσία είναι 5 και 20 ολόκληρα ευρώ αντίστοιχα ενώ στο μυαλό μας καταγράφονται σαν 19 ή πολλές φορές και "δέκα ευρουλάκια κάνει μωρέ") ΚΑΙ για να μας σπάνε τα νεύρα. δεν εξηγείται αλλιώς γιατί όταν έχεις χαρτονόμισμα των 5 ευρώ στην τσέπη νιώθεις "ότι έχεις λεφτά" και θα το σκεφτείς πριν τα χαλάσεις, ενώ με κέρματα αξίας 5 ευρώ στην τσέπη σου νιώθεις άφραγκος και θα πάρεις και την έξτρα μαλακιούλα από το περίπτερο (που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα αγόραζες ποτέ) μόνο και μόνο για να ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙΣ τα ψιλά. ελπίζω αυτό να είναι γενικό συμπέρασμα, και όχι σκεύασμα του δικού μου παρανοϊκού μυαλού επειδή είμαι τσιγκουνομαρία (που δεν είμαι κιόλας).
νομίζω αυτό είναι άλλο ένα απο τα πολλά χαρακτηριστικά του μίζερου Έλληνα, ένα τραιμπ στο οποίο κάπου βαθιά μέσα μας, έστω και λίγο, ανήκουμε (δυστυχώς) όλοι. βέβαια το συγκεκριμένο παράδειγμα έχει σχέση με τα λεφτά και την (ευτελή των κερμάτων και υψηλή των χαρτονομισμάτων) αξία τους, αλλά και με τον πολύ κακό μας κοινωνικό χαρακτήρα.
και κάπου εδώ φτάνουμε στο 2ο συμπέρασμα: νομίζω όλοι μας έχουμε μια φυσική άρνηση στο να βοηθάμε τους άλλους γύρω μας, και δεν εννοώ να βοηθάμε μια μάνα που προσπαθεί να ανεβάσει το καρότσι του μωρού της στις σκάλες (που πλέον παρατηρώ και εκεί αδιαφορία) ή κάποιον που έμεινε από μπαταρία στον δρόμο (που πλέον φοβάσαι να σταματήσεις γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να είναι ο κάθε ένας), εννοώ πολύ πιο μικρά στην ουσία τους πράγματα, που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να διευκολύνουμε (αρχικά την δική μας και κατά συνέπεια) την καθημερινότητα όλων.
χαρακτηριστικό παράδειγμα που με σκανδαλίζει είναι που δεν αφήνουμε αυτοκίνητα που θέλουν να βγουν από στενό πχ και πρέπει να διασχίσουν δρόμο διπλής κυκλοφορίας. έχω δει αλλά έχω υπάρξει κιόλας με το αμάξι μου μόλις να έχω βγει από το στενό, να έχω κόψει την μισή κυκλοφορία και να περιμένω κάποιον από το άλλο ρεύμα να με αφήσει να περάσω, και να μην με αφήνει ποτέ κανείς. σε πολλές περιπτώσεις κιόλας έχω εισπράξει κόρνες και βρισιές από κάποιους προφανώς πολύ βιαστικούς που νομίζουν ότι κερδίζουν περισσότερο χρόνο με το να με βρίσουν από το να με αφήσουν να περάσω.
ή που πας να προσφέρεις την θέση σου στο μετρό σε κάποιον που κρίνεις ότι την χρειάζεται πολύ περισσότερο από΄σένα και που δεν σε αφήνει ποτέ να βγεις από την θέση στον διάδρομο και προτιμά να έρθει και να στριμωχτεί εκεί μαζί σου στον 1χ1 χώρο στα καθίσματα τετράδες.
και μαζί με όλα αυτά, την Παρασκευή το βράδυ λήστεψαν και χτυπήσανε σχετικά άγρια δυο φίλους μας, ένα αγόρι και ένα κορίτσι (ποιος είπε ότι δεν χτυπάνε γυναίκες??) στο κέντρο της Αθήνας. στο ΚΕΝΤΡΟ. και μαζί με όλα αυτά, ακούω σήμερα στο γραφείο ότι το Σάββατο το βράδυ τρία άτομα με μηχανάκια και λοστούς σπάσανε αμάξια και δέρνανε κόσμο στο Γκάζι, στο σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους. φυσικά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να βοηθήσει κανέναν. ούτε καν η αστυνομία (που κάνει απλά τις περιπολίες τις με φραπεδάκι και ντόνατς ξύνοντας παράλληλα όποιο σημείο στο σώμα τους έχει τρύπα). και μετά σκέφτεσαι: "εδώ δεν νοιάζονται αυτοί, θα νοιαστώ εγώ?". και μετά φτάνουμε στο σημείο που είμαστε σήμερα. στο απόλυτο τίποτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου