έτσι όπως είναι τα πράγματα πλέον εδώ έχουμε ίσες πιθανότητες να ζήσουμε και εμείς τον μύθο της αμερικής με δόξα και τιμή.
για παράδειγμα: έχουμε ίσες πιθανότητες να μας σκοτώσει/μαχαιρώσει/κλέψει το αμάξι/ληστέψει/βιάσει κάποιος τρελός οπουδήποτε στην αθήνα, ακριβώς όπως και στο μπρονξ. έχουμε περίπου όσα κινέζικα και σουσάδικα όσο σε ολόκληρο το μανχάταν, και περίπου όσα κίτρινα χαμερ κυκλοφορούν στο λος άντζελες, υστερούμε λίγο στις χαμερ λιμουζίνες αλλά προσεχώς καλύτερα. έχουμε επίσης πολλές ξανθιές με πολύ σιλικόνη ακριβώς όπως στο silicon valley.
τα ναρκωτικά κυκλοφορούν ελεύθερα σε κάθε καλοκαιρινή συναυλία (και όχι μόνο) οπότε έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα να νιώσουμε όπως ο johnny depp στο blow τότε στα 70'ς στην καλιφόρνια.
μπορούμε όλοι να νιώσουμε αμερικάνοι με όλους τους εγχώριους hip hop καλλιτέχνες, που μας δίνουν μια σαφή εικόνα για τις εμπειρίες τους στο πως είναι να έχεις μεγαλώσει στις κακουχίες μιας πολύ κακής και αφιλόξενης γειτονιάς (παραλληλισμός του ντιτροιτ με την πειραϊκή), που οι γονείς σου ήταν ανήλικα με προβλήματα αλκοολισμού (και όχι συμπαθητικές γιαγιάδες και παπούδες-πλέον- που κουνάνε τα χέρια τους δεξιά και αριστερά σε κάθε σου συναυλία), στην καλύτερη περίπτωση αυτό που αποκαλούσες σπίτι είναι κάτι μεταξύ τροχόσπιτου και καρότσα φορτηγού και η μαμά σου αντί για δούλα-ελληνίδα-και-κυρά είχε ανακηρυχθεί σε Miss trailler-park trash 1998. μαθαίνουμε πόσο σκληρά πρέπει να προσπαθήσεις για να ακούσουν το ντεμο σου οι δισκογραφικές-μεγαθήρια, και το πόσο δύσκολο είναι να παίξουν το τραγούδι σου οι ραδιοφωνικοί σταθμοί επιπέδου και εμβέλειας περίπου όση καλύπτει μια διχοτομημένη υδρόγειος.
μπορούμε να φάμε σαν αληθινοί αμερικάνοι μπεργκερς, κοκα κολα και pancakes για πρωινό, και μετά με την σειρά μας να στηθούμε στην ουρά για τις πιο παχύσαρκες χώρες του κόσμου.
μπορούμε και εμείς να γίνουμε χαρλεάδες και να γραφτούμε στο αντίστοιχο κλαμπ στην ελλάδα (με έδρα το γκάζι of all places δηλαδή), να κεντήσουμε τα ίδια εμβλήματα στα δερμάτινα μας, να φοράμε την κόκκινη μπαντάνα μας και να χαθούμε στον άνεμο (κάπου μεταξύ κορωπίου και ραφήνας, τι route 666 και βλακείες).
μπορούμε να δούμε ποιοτικές εκπομπές στην τηλεόραση βασισμένες σε άκρως αμερικάνικα πρότυπα, όπως αυτή η εκπομπή με την κουζίνα, που είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα ένα ταϋλανδέζικο στον 61ο δρόμο και μια ταβέρνα με σπαλομπριζόλες στα καλύβια. αν όλες οι απογευματινές ενημερωτικές εκπομπές χαρακτηρίζονται "τύπου-Oprah" τύφλα να' χει η αληθινή λοιπόν.
αν το καλοσκεφτείς δεν μας λείπει τίποτα. τότε τι κάθομαι και σκέφτομαι να μεταναστεύσω προς την αλλοδαπή, αφού εδώ τα έχω όλα και με το παραπάνω μου?
απαπα δεν πάω πουθενά! εδώ θα κάτσω.
LOL! Το μόνο κακό είναι πως ξεσηκώσαμε μόνο τις άσχημες συνήθειες της αμόρφωτης αμερικής και καμία της μορφωμένης. Δυστυχώς τα χάμερ του Λος Άντζελες δεν ήρθαν πακέτο με την απίστευτη περιβαντολογική πολιτική της Καλιφόρνια, ούτε ο αλκοολισμός του Ντιτρόιτ με το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν που εκτός από κανονικές βιβλιοθήκες και απίστευτο campus έχει και καθηγητές που actually μπαίνουν στις αίθουσες και κάνουν μάθημα και μετά απαντούν σε κανένα email των φοιτητών τους. Όπως δεν ήρθαν οι υπολογιστές με γρήγορο ίντερνετ στα σχολεία μας, οι ποδηλατόδρομοι, τα πάρκα, η ανακύκλωση, η αξιοκρατία, οι γερανοί που σηκώνουν τα αυτοκίνητα που έχουν παρκάρει παράνομα, τα τεράστια πεζοδρόμια, η δυνατότητα να κάνεις όλες τις γραφειοκρατικές δουλειές σου online, η αναγνώριση την ιθαγένειας στα παιδιά που γεννιούνται στην χώρα και άλλα πολλά που κάνουν αυτή την χώρα δυτική. Δυστυχώς ξεσηκώσαμε μόνο τις flashy συμπεριφορές σαν νεόπλουτοι που κοιτούν να πάρουν το πιο μεγάλο τζιπ στα παιδιά τους και όχι να το στείλουν στο καλύτερο πανεπιστήμιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω το να ξεσηκώνουμε τις άσχημες συνήθεις απο το κάθε τι, είναι κοινό χαρακτηριστικό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήσ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, μου θύμησες και αυτό το κείμενο που το είχα γράψει κάτι μήνες πριν και μου είχε αρέσει πολύ τότε!!!
enjoy