πλέον το status quo στα επαγγελματικά είναι για δύο εργαζόμενους που απολύουν, να προσλαμβάνεται ένας. που σημαίνει ότι ο καινούργιος αναλαμβάνει την θέση και τα καθήκοντα δύο διαφορετικών ανθρώπων σε δύο τελείως διαφορετικές θέσεις. το χειρότερο βεβαία κομμάτι αυτού του 1 προς 2 στατιστικού είναι πως όταν προσλαμβάνεσαι ποτέ κανείς δεν σε ενημερώνει, πως το έξτρα κομμάτι που αναλαμβάνεις είναι και το πιο δύσκολο. αντίθετα φροντίζουν όλοι να υποβαθμίσουν μια από τις δύο θέσεις λες και δεν θα το ανακαλύψεις ιδίοις όμασι.
κάτω από τον δικό μας ζυγό (αχ! πολύ την φχαριστήθηκα αυτή την σπόντα ακόμα και αν έμεινε στους τέσσερις τοίχους αυτού του μπλογκ) η φόρμουλα είναι η εξής: απολύεις τον διευθυντή και τον βοηθό του του εκάστοτε τμήματος και προσλαμβάνεις ένα καινούργιο άτομο. το οποίο βέβαια δεν βαφτίζεις πότε διευθυντή γιατί τότε δεν θα δικαιολογείται ο ελάχιστος μισθός που του προσφέρεις (που καταλήγει να είναι μικρότερος από τον μισθό του ΕΝΟΣ απολυμένου), του αναθέτεις ολόκληρο το τμήμα για να νιώσει σημαντικός και να ανέβει ηθικά και ψυχολογικά, να πάψει να αισθάνεται άχρηστος που δουλεύει για πενταροδεκάρες, να κάνει με μεγαλύτερο ζήλο και αφοσίωση την δουλεία του νιώθοντας ταυτόχρονα και τυχερός που έχει δουλεία (χωρίς να έχω καταβολές από το ΚΚΕ και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α αυτό λέγεται εργασιακή τρομοκρατία), να μην μπορέσει να απαιτήσει ποτέ περισσότερα χρήματα γιατί το πόστο θα θεωρείται νεοσύστατο (ακόμα και αν σε ηλικία σκύλου θα θεωρούνταν υπέργηρο) και θα πρέπει να περιμένει "κάποιους μήνες μέχρι να πάρει τα πάνω του και να στρώσει".
αυτό βέβαια δεν είναι καινούργιο κόλπο της καραμέλας-λέγε-με-και οικονομική κρίση, μιας και (τουλάχιστον) στην τσέπη αυτών που δουλεύω εγώ δεν διακρίνω καμίας μορφής κρίση, εκτός ίσως από κρίση υστερίας, και αυτό όχι πάντα.
πάντα δούλευα για πολύ ισχυρές γυναίκες. χαρντκορ καριερίστες, καλοζωισμένες, όλες με παιδιά, άλλες χωρισμένες και άλλες ακόμα παντρεμένες (μάλλον με άνδρες από τους οποίους έχει εμπνευστεί η διαφήμιση εκείνη με το σαμπουάν που ο τύπος ακούει ένα ατελείωτο μπλα μπλα και κρατάει μόνο ότι τον αφορά, δηλαδή λέξεις που ξεκινάνε από μπ- όπως μπύρα και μπάλα, από σ- όπως σεξ και σκατά, βασικές έννοιες δηλαδή που συνοψίζουν ολόκληρη την αντρική υπόσταση στο μαμ, κακά και νάνι). γυναίκες που έχουν δημιουργήσει από μόνες τους ότι καριέρες έχουν χωρίς το μπακ απ των γονιών και χωρίς να είναι "ξανθιές και να παίρνουν καλές πίπες" (αχ! και αυτή την χάρηκα).
γυναίκες καλοντυμένες και φροντισμένες, που μοσχομυρίζουν αρώματα και κρέμες σώματος, ντυμένες στην τρίχα με τα πιο ακριβά παπούτσια/ρούχα και τσάντες (ποια κρίση?!?!), που είχαν πάντα τα μαλλιά τους στην πένα από το κομμωτήριο και τα νύχια τους με άψογο γαλλικό από την νυχού, γυναίκες που έχουν Φιλιππινέζες για να μαγειρεύουν στα παιδιά τους και φυσικά με το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα όλων τους: δισύλλαβο όνομα που να μην μαρτυράει ούτε μισό στοιχείο για την έμπνευση του νονού ή το τάμα του μπαμπά far far away in time στο χωριό που γεννήθηκαν.
στους απέξω πάντα φαίνονταν τέλειες από όλες τις απόψεις. στους απέξω πάντα ήταν το παράδειγμα: η γυναίκα που θα ήθελες και εσύ να είσαι όταν φτάσεις στην ηλικία τους, ή η γυναίκα που θα ήθελες να είναι η γυναίκα σου αντί για την Μαριγούλα που σου κλήρωσε να πάρεις.
στους απέξω πάντα ήταν το παράδειγμα της εργατικότητας και της δικαιοσύνης, της αμερόληπτης εργοδότριας που νοιαζόταν βαθιά για τους εργαζόμενους και τις οικογένειες των εργαζομένων της. γυναίκες που οι απέξω τους έδιναν το μεγαλύτερο άλλοθι γιατί "και εγώ στην θέση τους το ίδιο θα έκανα!" όταν έκαναν λάθη. γυναίκες που οι απέξω πίστευαν ότι ακόμα και αν έχουν αδικήσει κάποιον κάποτε, θα βρουν αυτές έναν τρόπο να επανορθώσουν.
έτσι πίστευα και εγώ για την κάθε Ράνια, Τζίνα, Ρόντα πριν δουλέψω για αυτές και πριν αποφασίσω όχι μόνο να μην τις ζηλεύω, αλλά να μην θέλω να γίνω ποτέ έτσι.
πως έτσι? ψεύτικη, κακόβουλη, κουτσομπόλα, φιλοχρήματη, αγενής και τελικά μισάνθρωπος. ποτέ δεν θα ήθελα να διευθύνω ανθρώπους των οποίων η μέρα, η διάθεση και η δουλεία τους θα εξαρτώνται από το εάν ξύπνησα εγώ στραβά σήμερα το πρωί. ποτέ δεν θα ήθελα να χρειαστεί να απολύσω δέκα ανθρώπους και μετά να πρέπει να προσλάβω πέντε για να κάνουν τελικά την δουλεία για δεκαπέντε και όλα αυτά επειδή απλά δεν συμπαθούσα τους πρώτους δέκα. ποτέ δεν θα ήθελα να πηγαίνω στο κομμωτήριο και να τους βρίζω γιατί το χτένισμα μου δεν κρατάει σαράντα μέρες (αληθινό περιστατικό). ποτέ δεν θα ήθελα να γυρίζω σπίτι μου και να ξεσπάω στην Φιλιππινέζα μου τα σπασμένα μιας δεκαετίας. ποτέ δεν θα ήθελα να μάθω ότι ο άνδρας μου τελικά ξενοπηδάει επειδή εγώ είμαι όλη μέρα στο γραφείο (καλός μαλάκας και αυτός!). ποτέ τέλος, δεν θα ήθελα να μην χαρώ το παιδί μου και να αναλάβει το μεγάλωμα του ο παππούς και η γιαγιά (στην καλύτερη περίπτωση, γιατί αυτές είναι συνήθως υπέρ αιωνόβιες και οι γονείς τους έχουν αποδημήσει εις Κύριον) και εγώ να το κάνω τελικά κακομαθημένο με το να ικανοποιώ κάθε παράλογο καπρίτσιο του μόνο και μόνο για να νιώσω καλύτερη μάνα.
είμαι πολύ θυμωμένη που παρόλα αυτά αυτές συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσα μας, που εξακολουθούν να είναι παράδειγμα για πολλές wannabe καριερίστες ετών 19-22 (αλήθεια, ποσό καλά να νιώθουν με τους εαυτούς όλες αυτές που το μόνο κοινό που μπορούν να επηρεάσουν είναι οι γκόμενες των γόνων- γιων τους?).
είμαι ακόμα πιο θυμωμένη που όσο πιο ψηλά φτάνει τελικά κάποιος, το να παραμένει άνθρωπος φαίνεται όπως ο Σηκουάνας από τον Πύργο του Άιφελ: σαν μια λεπτή γκρίζα γραμμή.
τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι συνεχίζουν προκλητικά να προωθούν μια εργασιακή νοοτροπία που θέλει τα δικά τους δικά τους, αλλά και τα δικά μας διπλά δικά τους. ούτε οι άνδρες σε αντίστοιχες θέσεις πάνε πίσω, αλλά έχουν φροντίσει να έχουν γυναίκες-σκύλες μπροστά που να λερώνουν τα χέρια τους με απολύσεις.
το μόνο που με κάνει χαρούμενη είναι ότι μακροπρόθεσμα, η "διώχνω δυο και μια χαρά μου κάνει ο ένας την δουλεία και δεν με νοιάζει αν χρειαστεί να κάτσει στο γραφείο δώδεκα ώρες" τακτική, δεν ωφελεί σε τίποτα τον εργοδότη. φυσικά και ουδείς αναντικατάστατος, φυσικά και η δουλεία θα γίνει στην ώρα της, αλλά από κάποιο σημείο και μετά το αποτέλεσμα και η ποιότητα δεν θα είναι πια η ίδια. και τότε το χτύπημα θα είναι μεγαλύτερο. ελπίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου