το σάββατο πήγαμε στο αποχαιρετιστήριο πικ-νικ μιας συναδέλφου από το γραφείο που φεύγει για αμερική. αυτή η πρόταση από μόνη της είναι ένα ολόκληρο ποστ, μια ολόκληρη ιδέα, μια ολόκληρη ζωή. την παρασκευή της κάναμε και αποχαιρετιστήρια έκπληξη στο γραφείο.
αυτοί οι αποχαιρετισμοί...υπάρχει άραγε καλύτερο πράγμα από το να φεύγεις από την ζωή που ζούσες τα προηγούμενα 30 χρόνια μέχρι σήμερα και να ξεκινάς κάτι καινούργιο αλλού?
θα ήμουν φριχτή ψεύτρα εάν έλεγα ότι δεν την ζήλεψα, αλλά και αν δεν παραδεχόμουν ότι παρότι "μένω πίσω" ένιωσα πολύ αισιόδοξη που κάποιος έκανε το πρώτο βήμα για την καινούργια ζωή όπως την έχω και εγώ στο μυαλό μου. αν μη τι άλλο σου δίνει μια ελπίδα ότι αφού βρέθηκε ένας να το κάνει μπορούν όλοι. εδώ βέβαια μιλάμε για 100% αλλαγή αν και στην περίπτωση της συναδέλφου υπάρχει το τεράστιο πλεονέκτημα ότι ο σύζυγος είναι αμερικάνος. όπως και να' χει αυτό κάνει την μετάβαση πολύ πιο εύκολη. όταν εγώ λέω στον κωνσταντίνο να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας για το αμέρικα, εκείνος με κοροϊδεύει λέγοντάς μου ότι οι αμερικάνοι είναι πολύ πιο βλάχοι και απολίτιστοι και από τους βλάχους του χωριού του, και ότι έχω μια τελείως διαστρεβλωμένη εικόνα για αυτούς που οφείλεται στις ταινίες αλλά και στην ζωηρή φαντασία μου. χτες το βράδυ σε μια σχετική κουβέντα με φίλους οι περισσότεροι πιστεύουν το ίδιο και κανείς δεν θα την έκανε για εκεί.
εγώ στο αμέρικα δεν έχω πάει και έτσι δεν μπορώ να κρίνω.
στο δικό μου μικρό μυαλό πάντως φαντάζει σαν την γη της επαγγελίας. όταν λέω αμερική βέβαια, δεν εννοώ να πάω να ζήσω στο κάνσας και να παριστάνω την ντόροθι, ούτε στο τέξας (πολιτεία που θέλω βέβαια σαν τρελή να επισκεφτώ μάλλον θα φταίει ο ταραντίνο για αυτό που έχω στο μυαλό μου), αλλά για πιο "πολιτισμένες" πολιτείες, όπου οι άνθρωποι δεν φοράνε άσπρες ρόμπες και καίνε άλλους ανθρώπους. ξέρεις.
το road-trip στην αμερική είναι το όνειρο μου. οκ! ένα από τα πολλά όνειρα που έχω. σίγουρα το μεγαλύτερο.
έχω τρελό εθισμό με οτιδήποτε αμερικάνικο. δεν διαβάζω ελληνικά κουτσομπολίστικα και γενικά δεν ασχολούμαι με κανέναν εδώ, αλλά τα αμερικάνικα τα ξέρω όλα. το people και το USweekly είναι αυτό που η miranda θα χαρακτήριζε guilty pleasure και όλες οι σειρές του αμερικάνικου MTV και E!entertainment είναι η χαρά της ζωής μου. δεν ξέρω γιατί πάντα είχα στο μυαλό μου την αμερική σαν μια τεράστια παιδική χαρά. βρίσκω ακόμα και την φημολογούμενη χαζομάρα (ή έστω αφέλεια) των αμερικάνων χαριτωμένη και όχι δεν πιστεύω σαν τον ελληνάρα ότι αν ποτέ πάω εκεί θα τους πιάσω κότσους με την κουτοπονηριά μου πουλώντας τους φραπέ σαν το ελιξίριο της νιότης. την έχω στο μυαλό μου σαν την χώρα που σου δίνει τις περισσότερες ευκαιρίες για ζωή, τις περισσότερες ευκαιρίες για get-aways, τις περισσότερες ευκαιρίες για να κάθεσαι να κοιτάς τον ουρανό και να κάνεις όνειρα (και απολύτως τίποτα ταυτόχρονα), εκεί που μπορείς να κάνεις άπειρα πράγματα αρκεί να το θες, να ταξιδεψείς σε άπειρα μέρη εάν μπορείς και να γνωρίσεις τους πιο κουλούς ανθρώπους, εκεί που μπορείς να μεγαλώσεις γερά πα ιδία σαν το νουνου και να παντρευτείς με κουμπάρο/παπά/κυρία επί των τιμών (μέχρι και σύζυγο) τον Elvis, που μπορείς να κάνεις ότι τρέλα σου έρθει στο κεφάλι, που μπορείς να πας στο σούπερ μάρκετ ξυπόλυτη αλλά με κόκκινο κραγιόν και που να μπορείς τελικά να αποσυρθείς από τον μάταιο τούτο κόσμο με αξιοπρέπεια κάπου στο Μαΐάμι σε ένα χρωματιστό σπιτάκι με πολλούς κοκοφοίνικες απέξω.
κάπως έτσι το έχω φανταστεί το road trip (χωρίς την απόσυρση στο Μαΐάμι φυσικά) με ένα γαλάζιο ή κόκκινο καμπριολέ αυτοκίνητο και linard skinard απαραίτητα στο κασετόφωνο, με κόκκινα γυαλιά καρδούλες και τον κωνσταντίνο στην θέση του οδηγού, σαν την αρσενική μου θέλμα (ή λουιζ).
ΥΓ. το τραγούδι που έκανα ποστ εκτός του ότι μου ακούγεται all american, εκτός του ότι μου αρέσει τρελά, είναι και αυτό με το οποίο συνέδεσα το πικ-νικ του σαββάτου. όταν ρώτησα τον αμερικάνο σύζυγο της συναδέλφου πως το λένε (εμείς πιστεύαμε "λαι λαι λαι" λες και ήταν απο τους αδελφούς κατσάμπα) μου απαντησε the boxer στα αμερικάνικα. εγώ άκουσα κατι ανάμεσα στο τίποτα και στο μπάνσκο (χειμερινό θέρετρο στην βουλγαρία).....η αμερική με μάρανε την βλαχάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου