Τρίτη 4 Μαΐου 2010

απολελε και τρελελε

σήμερα ήταν η ορκωμοσία του Κωνσταντίνου που είναι πλέον επίσημα χημικός (τόσα χρόνια τ' όνομα, τώρα και η χάρη)- τρία ζήτω: ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ!!
σκέφτηκα να του πάω λουλούδια, αν και οκ παραδέχομαι οτι τα λουλούδια σε αγόρι δεν είναι και ότι καλύτερο, αλλά από την άλλη δεν ήθελα να πάω και με άδεια χέρια, και ήθελα να του δώσω κάτι και καλά εορταστικό. τελικά δεν του πήρα τίποτα.
ένιωθα λίγες τύψεις βλέποντας όλα τα ανθισμένα και μυρωδάτα μπουκέτα που μοιράζονταν δεξιά και αριστερά ενώ ο δικός μας δεν πήρε τίποτα. με το τέλος την τελετής η μαμά του έβαλε μια για πάντα τέλος στις τύψεις μου δηλώνοντας μου πόσο χαζό της φαίνεται να προσφέρουν λουλούδια σε αγόρι. μικρή παρένθεση: είχα σκεφτεί να πάρω και σε 'κείνη για το και καλά μάνα-απόφοιτου.
κατά τα άλλα ήταν μια οκ τελετή, σε ένα αμφιθέατρο χιλίων ετών στο οποίο κάποιοι φοιτητές κάπνιζαν κιόλας (!!!), γεμάτο με συγγενείς από την επαρχία, παιδάκια που λυσάγανε να "φύγουν από 'δω", γονείς στην πρώτη τους επαφή με την ψηφιακή τεχνολογία και χαζογονείς που θέλανε να εξασφαλίσουν από το 5χρόνο παιδάκι τους ότι μια μέρα και αυτό θα βρίσκεται εκεί πάνω να ορκίζεται σε μια αντίστοιχη σχολή.
παρόντες στην ορκωμοσία ήταν ο κοσμήτορας της σχολής και οι διευθυντές των δύο τμημάτων που αποφοιτούσαν
στους συγχαρητήριους λόγους που έβγαλαν προσπάθησαν να πείσουν τους αποφοίτους ότι το πανεπιστήμιο θα έχει πάντα την πόρτα του ανοιχτή για αυτούς, ότι και οι ίδιοι θα βοηθήσουν όσο μπορούν τους φοιτητές για ότι καλύτερο μετά την αποφοίτηση τους, ότι τα μεταπτυχιακά προγράμματα που προσφέρει το πανεπιστήμιο είναι από τα καλύτερα όλης της Ευρώπης, για να καταλήξουν να παραδέχονται πόσο δύσκολη (θα) είναι η εύρεση εργασίας για τους περισσότερους απ΄αυτούς. ένας μάλιστα τους προέτρεψε να φύγουν για τον Καναδά (of all places δηλαδή) "11 ώρες! τι είναι 11 ώρες, εδώ για να πας Θεσσαλονίκη μπορεί να κάνεις και περισσότερο!" είπε. τα περιβαλλοντολογικά επαγγέλματα ανθίζουν λέει, το βιωτικό επίπεδο καλύτερο λέει, οι μισθοί σαφώς ανώτεροι λέει.
έχοντας ζήσει στο εξωτερικό, η ζυγαριά σαφέστατα και κλείνει προς (άλλη) μια μετακόμιση σε μια πραγματικά Ευρωπαϊκή πόλη. οπού μπορεί οι μισθοί να μην είναι ανώτεροι, αλλά το βιωτικό επίπεδο σίγουρα είναι.
έχω διαβάσει πολλά άρθρα αυτές τις μέρες που επιμένουν να κάνουμε την κρίση ευκαιρία. ευκαιρία όχι για αλλαγή (λέω εγώ) αλλά για αναθεώρηση όλων. έχουμε καταντήσει υποχρεωμένοι να αγωνιζόμαστε για πράγματα και συνθήκες που κανονικά (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητες. και ναι, εαν αυτές τις συνθήκες και τις ευκαιρίες μπορεί να μου τις προσφέρει μια άλλη χώρα, πολύ ευχαρίστως και θα τις δεχτώ!
για την ακρίβεια, άλλο που δεν θέλω.
άντε γεια!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου