σήμερα δεν μπορώ να πω ότι ξύπνησα και με τις καλύτερες των διαθέσεων. θες επειδή έβλεπα στον ύπνο μου ότι ταξιδεύαμε με την Λι στο Μεξικό (ότι να' ναι) με ένα κάμπριο τζιπάκι, όπου πίναμε γάλα από κάκτους και χανόμασταν στο ηλιοβασίλεμα, θες επειδή αντί για το Μεξικό ξύπνησα στο κρεβάτι μου, χωρίς γάλα κάκτου και με πολλά ντεσιμπέλ από τις κόρνες στον από κάτω δρόμο, δεν ξύπνησα καλά.
νομίζω πιο πολύ απ' όλα μου φταίει η σημερινή γενική απεργία (όχι ΑΥΤΟ το θέμα δεν το αναλύσω σήμερα) που με αναγκάζει να πάω στην δουλεία με το αμάξι και κατά συνέπεια: α) να χάσω την ηρεμία μου, β) να πρέπει να γεμίσω το τελείως άδειο ντεπόζιτο του αμαξιού μου με (πανάκριβη) βενζίνη, γ) χάσω την βραδινή μου γυμναστική ή δ) όποιο άλλο σχέδιο είχα κανονισμένο που γεωγραφικά να συμπεριλαμβάνει ότι δηλώνεται σαν εκλογική περιφέρεια της Α' Αθηνών.
στα αρκετά λεπτά που πέρασα σήμερα πίσω από το τιμόνι οδηγώντας για την Μιχαλακοπούλου σκεφτόμουν- ο εσωτερικός διάλογος με το υπερεγώ σταματάει αυτόματα με το που αρχίζεις να ψάχνεις για παρκάρισμα στα αναθεματισμένα στενά των Ιλισίων. εκεί αρχίζει το καντήλι που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων όλο το δωδεκάθεο αλλά και τους πρωταγωνιστές της παλαιάς και κενής διαθήκης, χωρίς συγκεκριμένη σειρά προτίμησης- στα αρκετά λεπτά λοιπόν που πέρασα σήμερα το πρωί οδηγώντας, συνειδητοποίησα ότι ένας από τους λόγους που είμαι ζεν τον τελευταίο χρόνο είναι επειδή έχω σταματήσει να οδηγώ.
η επιλογή του μετρό (και όχι, η μνεία δεν ισχύει για όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς που παραμένουν ακόμα σε πρωτόγονη κατάσταση) δεν έχει σώσει μόνο το πνεύμα μου μιας και αυτά τα 25 περίπου λεπτά που διαρκεί η διαδρομή μου καταφέρνω να διαβάσω ένα βιβλίο (το τρίμηνο), αλλά και ολόκληρο το νευρικό μου σύστημα.
η ψυχραιμία μου διήρκεσε μέχρι να φτάσω στο Χαλάνδρι. εκεί βρέθηκε μπροστά μου ένα ταξί και κάπου εκεί τελείωσε η υπομονή μου. μαζί με την λογική μου.
και εδώ θέλω να δηλώσω το εξής: ΜΙΣΩ τους ταρίφες. παρόλο που δεν μου αρέσει να γενικεύω καταστάσεις και να βάζω όλους τους ανθρώπους στο ίδιο καζάνι, οι συγκεκριμένοι πραγματικά είναι ένα πολύ πολύ κακό είδος συν- ανθρώπων.
ο δικός μου σήμερα, πήγαινε σαν την κότα σε έναν άδειο δρόμο, και όταν λέω σαν την κότα δεν αναφέρομαι στην δική μου αντίληψη για την ταχύτητα, αλλά σε αυτή που προστάζει η κοινή λογική και οι υποδείξεις του ΚΟΚ. η μέγιστη ταχύτητα που έπιασε πρέπει να ήταν περίπου τα 40 χιλιόμετρα και όταν του πάτησα μια διακριτική κόρνα τύπου "ΚΟΥ-ΝΗ-ΣΟΥ" φρόντισε να με "εκδικηθεί" στο επόμενο φανάρι το οποίο ενώ ήταν πράσινο εκείνος σταμάτησε, άφησε έναν πεζό να περάσει, ξεκίνησε με το πάσο του, το φανάρι στο μεταξύ είχε γίνει πορτοκαλί, αυτός πέρασε και ήλπιζε να μείνω εγώ με το κόκκινο.
το παραπάνω σενάριο μπορεί να φαντάζει σαν δημιούργημα της νοσηρής μου φαντασίας ή να ανήκει στα πλαίσια κινηματογραφικού σεναρίου της δεκαετίας του '80 με πρωταγωνιστή τον Χάρυ Κλύνν, αλλά δεν είναι. είναι στάνταρ τεχνική θύμα της οποίας είχε πέσει και το Χρυσάκι όπως μου περιέγραφε κάτι βδομάδες πριν
στα επόμενα φανάρια που ήρθαμε δίπλα δίπλα μου είπε: "τι κορνάρεις κοπελιά? εάν βιάζεσαι να είχες φροντίσει να ξυπνήσεις νωρίτερα".
με άφησε άφωνη και έξαλλη.
1 στα 4 αυτοκίνητα σήμερα στους άδειους δρόμους λόγω της απεργίας είναι ταξί. έχουν πολλαπλασιαστεί σαν τον κίτρινο πυρετό, δημιουργούν τρελό νέφος αλλά και απίστευτη κίνηση με τις στάσεις τους μες την μέση του δρόμου, αφήνουν τα αλαρμ τους αναμμένα από την Βουλιαγμένη μέχρι το Κορωπί σαν κάποιου είδους ασυλία που πρέπει να τους δίνουμε σε περίπτωση που πλακωθούν στα φρένα για να επιβιβάσουν κόσμο, κάνουν ότι θέλουν και αν τολμήσεις να τους πεις και κουβέντα σε στολίζουν με όλα τα κοσμητικά επίθετα που διαθέτουν στο πλούσιο λεξιλόγιο τους.
ακόμα και με την κρίση που περνάει το επάγγελμα τους, αντί να φροντίσουν να συμμορφωθούν και να γίνουν όχι επαγγελματίες αλλά τουλάχιστον άνθρωποι, αυτοί γίνονται χειρότεροι.
καπνίζουν μέσα στο όχημα τους που είναι και το προϊόν που προσφέρουν στην τελική, του οποίου εγώ ΠΛΗΡΩΝΩ την υπηρεσία, ακούνε κερκίδα εφ-εμ ή Πάνο Γαβαλά στην διαπασών, έχουν άποψη για τα πάντα και θα στην πουν ακόμα και εάν εσύ δεν έχεις δείξει καμία απολύτως διάθεση για κουβέντα, αγνοούν πλήρως την ύπαρξη των φλας και όταν έχουν μέσα πελάτη πάνε με 20 χιλιόμετρα για να γράψει το ταξίμετρο 30 λεπτά παραπάνω.
η λίστα δυστυχώς είναι ατελείωτη και μπορώ να πω ότι ένας από τους λόγους που μου μπήκε η ιδέα να ξεκινήσω ένα μπλογκ μ΄αυτόν τον τίτλο για να μπορώ να λέω τα στραβά και τα ανάποδα τρις μήνες πριν, ήταν ένα πολύ άσχημο περιστατικό που είχαμε με έναν ταρίφα.
ένα μπλογκ όμως δεν είναι αρκετό. μια φωνή δεν είναι αρκετή, σίγουρα ακούγεται πιο πολύ από το τίποτα, αλλά και πάλι, δεν είναι αρκετή. η αποχή είναι η καλύτερη λύση και όπως είπα και χτες, σ' αυτούς του δύσκολους και τρομερά ανταγωνιστικούς καιρούς, ας επιβιώσουν μόνο όσοι το αξίζουν. οι καλύτεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου