Μετά από 6 ολόκληρες μέρες απουσίας σε ένα μέρος που το ασύρματο ίντερνετ είναι μάλλον αστικός μύθος, μετά από μια τροφική δηλητηρίαση που έκανε το στομάχι μου να αναθεωρήσει σημαντικά τι εστι φαι τελικά, είμαι πάλι σε επαφή με την εικονική (και όχι μόνο) πραγματικότητά Και είμαι ευτυχισμένη Μπορεί να λέω τόσα και τόσα για την Ελλάδα (και όχι άδικα), για την Αθήνα (και όχι άδικα), αλλά ταξιδεύοντας και μόνο διαπιστώνω ότι δεν είμαστε και τόσο χάλια (τελικά) όσο πιστεύω Και αλλού έχουν κίνηση, και μάλιστα φριχτή (ανταπόκριση σε επόμενα μπλογκ), έχουν και αυτοί αγενέστατους πωλητές/πωλήτριες, δυστυχισμένους ανθρώπους που η μοίρα τους τα έφερε έτσι και κάνουν μια δουλειά που πρέπει να μιλάνε σε άλλους ανθρώπους, οργισμένους οδηγούς και αγράμματους σερβιτόρους
Τελικά δεν ξέρω που να αναζητήσω το παράδειγμα προς μίμηση? που είναι τελικά ο πολιτισμός και που είναι τελικά αυτή η ευγένεια που τόσο απεγνωσμένα ψάχνω...
Το μόνο ευχάριστο είναι το εξής: ευτυχώς που δεν έχω σταματήσει ακόμα να το/τα ψάχνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου