οικονομική κρίση ή όχι, η αναζήτηση εργασίας είναι μια πάρα πολύ δύσκολη διαδικασία για τον/την κάθε ενδιαφερόμενο/η, καθώς επίσης και για τους κοντινούς του ανθρώπους.
οκ μάλλον αυτή η μικρή εισαγωγή θυμίζει την "διάπλαση των παίδων" και αναδιατυπώνω σε ένα πιο μοντέρνο και μίνιμαλ ύφος: το να ψάχνεις δουλεία σήμερα, είναι ένας εφιάλτης χωρίς τέλος. ή μάλλον η αρχή ενός εφιάλτη χωρίς τέλος μιας και ο εφιάλτης αυτός συνεχίζεται (και αν δεν κερδίσεις το τζόκερ θα συνεχίζεται για το υπόλοιπο της ζωής σου) ίσως με άλλο τίτλο, όπως "εργασιακή ρουτίνα", "καθημερινότητα" κτλ.
έχω σχεδόν ενάμιση χρόνο να ψάξω για δουλεία, αλλά επειδή το να ψάχνω για δουλεία έχει αποτελέσει για πολύ καιρό στην ζωή μου μια φουλ τάιμ δουλεία από μόνο του, νομίζω έχω μια σχετική εμπειρία σ' αυτό το κομμάτι, και αν μη τι άλλο οι αναμνήσεις από τα άπειρα ιντερβιους που είχα την τύχη να κάνω είναι ακόμα ζωντανές. από το άγχος μη σου δεθεί η γλώσσα κόμπος την πιο ακατάλληλη στιγμή, το άγχος του μην φανούν οι τεράστιες κηλίδες ιδρώτα κάτω από το αριστερό και δεξί μανίκι, από το (μεγαλύτερο αν μη τι άλλο) άγχος του να μη πετάξεις καμία κοτσάνα (γραμματική, συντακτική) ή να κάνεις κανένα πολύ πολύ άτυχο νειμ ντροπινγκ τύπου "συνεργαζόμουν πολύ στενά με την εξεκιουτιβ μάνατζερ κυρία τάδε" και η κυρία τάδε να είναι τρίτη ξαδέλφη ή αδελφή του μπατζανάκη του γαμπρού του τύπου που σου κάνει την συνέντευξη. και εσύ να μην έχεις συνεργαστεί ποτέ μαζί της. ξέρεις, διάφορα ντοντς που κυκλοφορούν σαν υπόγειοι μυστικοί κώδικες από στόμα σε στόμα και που σε στοιχειώνουν από το προηγούμενό βράδυ πριν την συνέντευξη και σε καταδιώκουν αιώνες μετά απ' αυτήν.
και αφού περάσει ο εφιάλτης της (πρώτης? δεύτερης?γουατεβερ-ης?) συνέντευξης, μαθαίνεις από τον τάδε φίλο/συγγενή/συμφοιτητή σου, ότι σουρπριζ σουρπριζ ο μπάρμπας του ξέρει έναν που ξέρει έναν που κάποτε δούλευε στην εκάστοτε εταιρεία και που μπορεί να μιλήσει, να εισηγηθεί, να ορκιστεί, να εγγυηθεί, να πει κάτι τέλος πάντων βρε αδελφέ, για σένα.
και εδώ προκύπτει το γνωστό θέμα: να πας με τον σταυρό στο χέρι ή να βάλεις τον τάδε του τάδε να ξηγηθεί και να πολλαπλασιάσει (ίσως) τις πιθανότητες πρόσληψής σου.
και εδώ προκύπτει το (ακόμα) πιο γνωστό θέμα: να πράξεις σαν Ελληνάρας και να βάλεις όντως το μέσο to work his magic ή να φας μια απόρριψη, που ενδεχομένως και να σε κάνει να προσπαθήσεις λίγο πιο πολύ στην επόμενη συνέντευξη?
πόσο μαλάκας θα είσαι και πόσο μαλάκας θα νιώθεις στην εκάστοτε πιθανότητα?
την απάντηση την δίνει για άλλη μια φορά η πραγματικότητα, όπου με τα μέσα και τα βύσματα έχουμε φτάσει εδώ που είμαστε σήμερα, με την οικονομική κρίση και την λεγόμενη "γενιά των 700 ευρώ". άλλο ένα τρανό παράδειγμα του ότι όλα έχουν την σημασία τους και ότι όλα παίζουν τον ρόλο τους σε αυτό το ντόμινο που κομψά λέγεται "κοινωνία".
εάν στατιστικά 7 στους 10 είναι στην δουλεία που είναι σήμερα λόγω κάποιου κονέ, τότε όλοι αυτοί οι άνεργοι αουτ δερ πρέπει να είναι ή έστω να νιώθουν πολύ μόνοι σ΄αυτόν τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου